Alvast meer beeld, woord volgt later ... (zie link links)
06-10-2007 om 15:52 geschreven door Tine
05-10-2007
Er zit schot in de zaak
Donderdagmorgen hielden we een grote "meeting" ofte "kennisuitwisseling".
Eerste agenda punt: de Sherborne "hoe ging het, wat was het resultaat, en hoe moet het verder". Ik werd gebrieft over de voorbije week, de stafleden vertelden over de Sherborne sessies die ze wekelijks (sommige tweewekelijks) hebben verder gezet in alle klassen!! Hun opmerking, vragen en bekommernissen (voor de toekomst) werden mij duidelijk gemaakt. En we stelden een plan op voor de komende weken. We zetten de sessies verder maar dit keer neem ik niet de leiding, maar doen de teachers verder zoals ze bezig waren en geef ik mijn inbreng, tips, enzovoort waar nodig We plannen ook om een video te maken, kwestie van wat beeldmateriaal te hebben voor wanneer er nieuw personeel komt. Of om de Sherborne over te dragen naar de mensen in de Villages. Ze willen zoveel mogelijk proberen de kinderen thuis te laten, weg van de voorziening, en dus willen ze de kennis overdragen naar de Villages, en zo kunnen ze dat dus doen met zelfgemaakt beeldmateriaal. (heeft iemand misschien een heeeel eenvoudig -zodat zelfs een leek het kan- programma om een film te monteren?! dat zou wel welkom zijn)
Tweede agendapunt. Volgende week starten we met de plannen te maken voor wat ze noemen "the darkroom", bij ons meer gekend als een snoezelruimte of sensorische ruimte. Voor de leken onder de lezers: dat is een gezellige ruimte vol zintuigstimulerend materiaal, actie-reactie-uitlokkend materiaal, enzovoort. Om dus de zintuigen te stimuleren, Sherbornen, snoezelen, ... dat ligt allemaal een beetje in dezelfde lijn. Beetje duidelijker of zal ik een volledig professionele uitleg geven? (antwoord gerust "cheri cheri", wat wil zeggen "oké oké, we begrijpen het") :-p
Wat de staplank betreft, derde agendapunt. Staplank junior wordt gebruikt, in klas (!) zodanig dat de desbetreffende leerling tijdens het saaie staan bezig kan blijven. Staplank senior is "staplank senior in wording", ik heb nog niet kunnen gaan kijken in welk stadium die zit. Maar Thiyagu vertelde me dat ze stalen pijpen haalden (van de stortplaats, haha) en er aan bezig zijn... en ik heb de toestemming om dan eens te gaan kijken. - Ik heb ondertussen ook een teenring, in principe dragen enkel getrouwde vrouwen een teenring. Het was best grappig als ik in school toekwam: "oooh yoo" en wijzen naar mijn teen, "Sem boyfriend! not husband!" zeiden ze, ze geloofden niet dat ik gisterenavond getrouwd ben over het internet... maar dan zeiden ze ook dat het voor mij oké is een teenring te dragen als ik niet getrouwd ben, oef!) Jaja, ik word een echte Tamil madam, enkelbandjes, armbanden, oorringen, teenring, sari, ... noem maar op (cultuuruitwisseling à volonté)! Iris is zelfs jaloers op mijn juweelvoetjes, nu zit ze te beweren dat het lelijk is! Ik zal mijn teenring dan dus weer uit doen als ik naar de staplank ga kijken, zie dat mijn charmes niet meer aanslaan. ;-) -
Agendapunt vier dan, daar ben ik best wel trots op! We hebben het geforceerd dat we kunnen gaan zwemmen met de kinderen. Thiyagu had me als eens verteld dat ze plannen hadden een zwembad te bouwen op de campus, maar dan ben ik dankzij Lorna te weten gekomen dat ze een zwembad hebben op FX (een andere campus maar hoort ook bij SCAD)... Dus heb ik gisteren mijn stoute schoentjes aangetrokken en eens aan Thiyagu gevraagd of we daar niet kunnen gaan zwemmen. "cheri cheri" we moesten toestemming vragen aan Amali, dus naar Raj om te checken hoe er best toestemming wordt gevraagd en dan heeft hij dat geregeld. En hup, morgen gaan we zwemmen voor de eerste keer. Het plan is om elke zaterdagnamiddag te gaan zwemmen met een groepje zodanig dat alle kinderen één keer per maand zwemmen, het is een begin é en het moet haalbaar blijven ook! En zo ben ik bij het vrije tijdsaspect van mijn project aangekomen (dit doen Iris en ik samen), we gaan proberen de studenten van de teacher training te betrekken in de vrije tijd. Zodanig dat er elke week een paar studenten komen een activiteit geven voor de kinderen en zo doen ze wat ervaring op ook. Charles is toestemming aan het proberen krijgen van de directeur van de teacher school, we mochten dat niet zelf doen (al zou dat wel sneller gaan!)
Vandaag duurde het dan iets langer voor er schot kwam in de zaak! We brachten het grootste deel van de dag wachtend door!! We moesten in Tirunelvelli geraken om zwemmateriaal aan te kopen (dankje sponsors! ;-)); zwembandjes en dergelijke, kwestie van dat we morgen met alle kinderen terugkeren naar de school! Rond halfvier (wij stonden al klaar sinds tien uur...) zijn we dan vertrokken naar Tirunelvelli, we hebben de hele stad afgezocht om dan van een vrij kale reis terug te keren... slechts drie bandjes, drie plankjes en drie grotere banden... Het plan was om morgen maar met zes kinderen te gaan zwemmen (bij wijze van uitprobeersel), dat doen we nog steeds maar we zullen het dus nog eens in twee shiften moeten doen! Normaalgezien kunnen we volgende week meer bandjes krijgen, we maakten een bestelling bij een verdachte kerel.
De laatste dagen waren we de zagende, witte vrijwilligers Van de
enen naar den anderen om te checken of ze al gedaan hadden wat ze ons
beloofden te doen tegen die tijd. Wat we hier alleszins al geleerd
hebben is dat je er achter moet zitten als je iets gedaan wil krijgen,
toch als het grote dingen zijn die niet binnen de bevoegdheden van het
personeel van Anbu Illam (onze school) blijven.
Vwala dat was het zo ongeveer weer.
ps: ik vergat nog het ergste te vertellen over die trouw... Blijkbaar hebben Rani haar ouders zeer lang naar een man gezocht, niemand wou haar omdat haar ouders niet genoeg geld hebben om hun "schuld" af te betalen... Uiteindelijk heeft een priester dan maar toegezegd om haar te trouwen, want priesters moeten het opnemen voor de armen... Ik kreeg er rillingen van als ik het hoorde!
05-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine
03-10-2007
Een kort reisverslagje
Eindelijk even een gaatje gevonden om mijn blog bij te werken! Ik ga maar een kort reisverslagje geven want ik vertel het dan liever live in geuren en kleuren met de juiste foto's bij!
We vertrokken met een dag vertraging uit Trivandrum naar Kanyakumari (het meest zuidelijke puntje van India, waar je niet verder kunt, enkel terug) waar ik één van mijn missies van dit India-avontuur volbracht, namelijk op het meest Zuidelijke punt van India gaan staan Na twee dagen Kanyakumari en enkele goedkope pinten namen we de bus naar Tirunelvelli om van daar een autoriksja te nemen naar de SCAD campus in Cheranmahadevi. Zalig die autoriksja's: een geel karretje op drie wielen, zonder ramen of deuren, met een stuur zoals dat van een fiets en een motor die je in gang moet trekken zoals onze oude grasmachine... een heel avontuur om daar een trip van een halfuurtje in af te leggen!
Sem kreeg een rondleiding door de campus en de volgende dag namen we de bus naar Madurai wat onze saaiste trip werd, de weg naar Madurai is de enige weg in Zuid-India die de hele tijd rechtdoor gaat en ongelofelijk saai is, uiteraard zaten we net voor die trip in een "gewone citybus", geen "fast" of "super fast" passenger... Onze eerste indruk (mijn eerste werd bevestigd) van Madurai was al vrij snel dat het ons daar wat te druk is. We sliepen in een hotel waar de olifant van de nabije tempel zijn ontbijt en avondmaal kwam nuttigen! We sleepten onszelf om zes uur uit bed, naar ons balkon en daar zagen we beneden op de binnenkoer een olifant staan kwispelen Na en tempelbezoekje kropen we op de bus naar Kumily, we maakten even een ommetoertje naar Kerala om Periyar wildlife sanctuary te bezoeken! (Ik weet niet hoeveel) meters boven de zeespiegel was de temperatuur best draaglijk! We maakten een prachtige boottrip tussen nevel en mist tijdens het ochtendgloren en in Kumily lieten we ons ook verleiden tot een ayurvedische massage... een vol uur keihard genieten! Een volledige lichaamsmassage en dan in een stoomkot (ja, precies of we nog niet genoeg zweten hier in India).
Normaal was het plan om na Kumily terug te keren naar Madurai, maar na zo te hebben genoten van de rust in de bergen zagen we die stadsdrukte niet meer zitten en halsoverkop sprongen we volledig onvoorbereid op een nachtbus naar onze volgende bestemming, Pondicherry (één van de hemelen op aarde in Zuid-India). Pondicherry ligt aan de oostkust van Tamil Nadu, 80km onder Chennai denk ik (het kan meer of minder zijn ook, zo goed is mijn geheugen niet en de trotter ligt nu te ver). Onze eerste kennismaking met in elke straat een vuilnisbak... We verbleven drie nachten in deze mooie stad en huurden een scooter waar we een hele dag de streek mee verkenden, een geweldige manier van reizen!!
Na Pondicherry was Mamallapuram aan de beurt, weer de hemel op aarde (ik zou dit mijn favoriete plek noemen, maar ik durf niet, er zijn er zoveel) Voor drie nachten hebben we hier de luxetoerist uitgehangen in een hotel met zwembad (dat was wel de enige luxe). In onze achtertuin, knal op het strand stond een prachtige tempel. Ook hier huurden we opnieuw voor een hele dag een scooter, we gingen naar een krokodillenreservaat en beklommen veel te veel trappen voor mijn zweetklieren. Hier (in Mamallapuram) maakten we ook vriendjes met enkele aapjes die ons water en koekjes kregen.
Na vier dagen in dit gezellige dorpje, waar de mensen ons al kenden na de eerste dag (!!), was het tijd om afscheid te nemen van Tamil Nadu. We maakten een pit-stop in Chennai om van daar de nachtbus naar Kochin/ Ernakulam te nemen (in Kerala, aan de westkust), een voor mij nogal onaangename (ik had wel een touristil kunnen gebruiken) busrit van zo'n slordige 14 uur. Uiteraard was net de weg tussen Chennai en Kochin de slechtste weg in heel Zuid-India, en de wegen liggen er hier sowieso al belabberd bij!
In Ernakulam deden we een backwatertour (prachtig! hiervoor heb ik de foto's nodig) en zaten we voor de eerste en enige keer een dag vast omwille van de moesson in Kerala, verder hebben we van die moesson geen hinder had.
Na Ernakulam zakten we af naar Allepey waar we een huisboot (jaja!!) afhuurden voor een dag en een nacht... echt genieten is dat! Een volledige boot voor ons twee, een kapitein, een kok en een hulpje en dat voor "geen" geld! Normaalgezien zouden we van Allepey naar Kollam met een boot varen over de backwaters, maar op het laatste gat zijn we met de bus moeten gaan, er waren niet genoeg toeristen om een boot in te leggen (een kleine ontgoocheling!).
In Kollam was er in feite maar vrij weinig te doen! We zouden er een beetje peddelen, maar... Sem besloot 's avonds een steak te eten die zo vriendelijk naar hem lag te lachen, een paar uur later lachten we niet meer!! Een duidelijke voedselvergiftiging, ergens wel "grappig", we hebben ons volledig laten gaan in het Indisch eten, op den duur dronken we zelfs water en juice met ijs (waarvan we niet wisten met welk water het was gemaakt) en we aten lekker pikant, daar hebben we nooit last van gehad... En dan eet je iets Westers (dat duidelijk lang onderweg was geweest) en BAM! Gelukkig is hij "maar" een nacht en een dag ziek geweest, daarna waren we toch weer wat voorzichtiger...
Aangezien Kollam niet veel voorstelt, zakten we verder af naar Varkala, een waar paradijs. En voor een laatste keer huurden we hier een scooter en toerden opnieuw een volledige dag rond. We vonden enkele mooie, niet-toeristische plaatjes en konden uiteindelijk toch nog peddelen.
We zakten nog een beetje verder en bereikten onze laatste bestemming, Kovalam. Voor de verandering volop genieten en we zwommen in de zee ook, uiteraard met onze kleren aan. maar wat een zalige golven! Zoals in de films en in mijn dromen!!
En dan brak de dag aan waarop we terug afscheid moesten nemen, Sem zijn vliegtuig richting België nam en ik de trein terug naar SCAD...
Het is uiteindelijk toch niet zo heel kort geworden, maar ik heb toch nog niet de helft verteld hoor In België is ondertussen het leven voor iedereen weer volop in gang gevlogen, hopelijk bij iedereen een goeie start! Hier gaat het zalige leven van werken en vooral genieten verder! En mijn woordenschat Tamil is ondertussen toch al aardig aan het groeien!
03-10-2007 om 18:54 geschreven door Tine
update: week 5 in SCAD
Vorige week woensdagavond ben ik uitgeput van de treinrit hier terug gearriveerd. Het was vakantie in het schooltje waardoor er niet veel kinderen aanwezig waren. Ik had tijd om me terug op het gemak aan te passen. Op zaterdag mochten we naar de doop van Amali haar nichtje, uiteraard in onze sari! En daarna hadden we lunch op een bananenblad (ooh, wat hou ik van het eten hier, het eten met je handen en de bananenbladen!!!). In de namiddag gingen we naar "Tirunelvelli city" (nog steeds in onze sari, zo helpe mij God!) waar we geflitst werden door een vetzak en zijn camera met als gevolg dat we de dag erna in de krant staan (ja, opnieuw bekend!). Een extra large foto van drie witjes op een rij niets vermoedend aan het wandelen in sari, met als onderschrift iets in de aard van dat de Indische vrouwen overschakelen naar een jeans en t-shirts (ik kan erin komen, probeer maar eens deftig te wandelen met meer dan 5 meter stof rond je gewikkeld!) en dat hier drie Westerlingen in zijden (al is het katoen) sari's lopen.
Op zondag mochten we mee op familie uistap (toch niet naar Cletus zijn geboortedorp) met Cletus en Amali, we gingen met een busje van SCAD naar Papanasam (ongeveer) en zwommen er in een rivier! Opnieuw zoals in mijn dromen, we zwommen tot aan enkele rotsen en daar was dan een stroomversnelling waar we ons in lieten meeslepen, zalig!! Ik kan niet beschrijven hoeveel deugd het deed en hoe zalig het was om ons te laten meesleuren, behalve de hongerige vissen dan die mijn kleine teen probeerden op te eten... En ik heb me voor het eerst in mijn leven in een rivier gewassen, dat was best lachen!
Zondagavond mochten we in het paleis blijven slapen (bij Cletus en Amali thuis), de twee prinsessen van Cheranmahadevi (Iris en ik) vergezelden de prinses van Tirunelvelli (Lorna) in haar vroegere kamer! Eindelijk nog eens een zalig dik kussen, hmmmm, wat een zalige nacht! Het ontbijt vond ik best lachwekkend, ooit aan tafel gezeten met twee enorme zakenmensen? Cletus en Amali hebben elk twee gsm's die constant afgaan, er staan drie telefoons in de living alleen al, de rest heb ik niet geteld... het was een zeer huiselijke sfeer aan de ontbijttafel ;-) Het is zot hoe hard die twee werken, niet zo heel verwonderlijk als je ziet hoe groots SCAD wel niet is, maar toch...
Maandag keerden we terug naar ons eigen paleisje om nog een beetje te werken. Op dinsdag was Gandhi jarig, teleurstellend weinig te doen! We gingen met ons drietjes naar de watervallen van Courtalam en lieten het water op ons hoofd, schouders en rug kletteren, zalig!!
Ondertussen heeft Lorna ons jammergenoeg terug verlaten, sijpelen de kinderen één voor één terug binnen en hebben we ook een trouw meegemaakt vandaag.
Over die trouw... het was een protestantse, het schijnt dat een hindoetrouw echt de moeite is maar jammergenoeg heeft niemand hindoevrienden die trouwen voor 30 oktober... Ik vond het best deprimerend eigenlijk... Rani zag er zo ongelukkig uit, ooh echt vreselijk. De sfeer was ook niet zoals bij ons, het leek me eerder een begrafenis... Ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn als je met iemand moet trouwen die je in feite niet graag ziet en waar je tot overmaat van ramp de rest van je leven moet mee delen. En één keer je zwanger bent ben je afgeschreven, welke studies je ook volgde of job je had, je mag thuis aan de haard blijven zitten (hier niet letterlijk dan). Al is dit gelukkig niet voor ALLE vrouwen zo, maar wel nog voor veeeeel te veel! Amali is echt een uitzondering, op alle vlakken in feite. Na voor een derde keer in sari te zijn gekropen groeit mijn respect voor de vrouwen hier alleen meer (ook op alle vlakken)! Zo'n sari is gewoonweg een marteling! Veel te warm, je kunt er bijna niet mee wandelen, ik weet niet hoe ze het doen en waar ze elke ochtend opnieuw de moed halen om die vijf meter stof rond hen te wikkelen! Het is wel mooi, maar verre van praktisch, zeker in dit klimaat! Zelf slaag ik er nog niet in om mezelf er in te wikkelen, gelukkig helpt Jancy met plezier.
Vwala, en zo zijn jullie ook weer mee met mijn avonturen!
03-10-2007 om 18:46 geschreven door Tine
29-09-2007
I am back!
De computerperikelen zijn India nog niet uit (maar dat is een luxeprobleem)!
Terug goed en wel in SCAD nu, een zalige reis achter de rug, echt genoten van Zuid India!
Iris (ook Belgische vrijwilligster weet je nog) is hier en Lorna nu ook
voor de moment (zij was in het begin mijn contactpersoon en heeft een
jaar voor SCAD gewerkt), dus hou ik het nu kort want ik moet de pc
delen , het is daar best gezellig en het is ook zo sociaal niet he
hier zitten tokkelen!
Morgen bezoeken we Cletus zijn geboortedorp, maandag en dinsdag ist
conge want Ghandi is jarig en woensdag is er een trouw... dus een en al
feest deze week!
Uiteraard hou ik jullie op de hoogte!
Lieve groet,
Tino aka
29-09-2007 om 18:25 geschreven door Tine
06-09-2007
Mijn God waarom hebt Gij mij verlaten...
Mijn moeder kreeg verdorie nog wel gelijk zeker...
Een korte situatieschets:
Maandagmorgen, den derde september, veel te vroeg kom ik wakker met kriebels in mijn buik, daar ik de slaap niet meer kan vatten beslis ik maar tv te kijken tot ik mag opstaan om een taxi te nemen naar de luchthaven... Rond een uur of zes wordt geklopt op mijn hotelkamerdeur... "tis nie waar é" denk ik Ik ga de deur open doen en da ventje zegt dat ik naar beneden moet komen, dat er telefoon is en iets van "delay"... ik zat al half met mijn handen in mijn haar... Aan de receptie zeggen ze me dat Charles me binnen tien minuten zou bellen, ze konden de telefoon blijkbaar niet doorschakelen naar mijn kamer. De telefoon gaat en met een klein hartje neem ik de hoorn aan... "Tinéé, it's Charles..."
Sem zit vast in Qatar en zal met 24uur vertraging in India arriveren... Ik laat Charles weten dat hij geen zo'n grapjes mag maken want dat dat niet grappig is!! En trouwens vliegt Sem niet met Air India dus mag dat al zeker niet gebeuren!! Charles beweert echter dat het geen grapje is, das jammer! Ik ben zodanig geschrokken van het nieuws en half verdwaasd keer ik terug naar mijn kamer, om vijf minuten later terug naar beneden te gaan en Charles terug te bellen en dan krijg ik ook het nummer waarmee Sem hem contacteerde.
Uiteindelijk heb ik mijn verjaardag dan maar alleen gevierd, lekker gegeten, naar de manager van Air India gegaan om mijn klacht in te dienen, op het strand gezeten en daar kennis gemaakt met een Nepalees die me even vergezeld heeft.
Sem heeft het beter getroffen dan mijzelf... hij kreeg een luxehotel op kosten van Qatar Airways!
Maar bon, ondertussen is alles hier bon. Vandaag zijn we in de campus en morgen zetten we onze trektoch verder!
Tot later, Tine.
ps: Bedankt aan iedereen voor de verjaardagswensen, ik heb geen tijd om iedereen persoonlijk te beantwoorden nu, dan zit ik te lang achter de computer Mijn verjardag verliep iets anders dan verwacht, maar het viel uiteindelijk al bij al wel mee.
06-09-2007 om 15:42 geschreven door Tine
01-09-2007
Tata kindjes...
Ik ga mijn kleine schatjes toch al missen... "Tino'ka, Tino'ka" x duizend, ik was er al gewoon aan geraakt, zo gewoon dat ik het stiekem leuk vind! Al die aandacht die ik kreeg ben ik al aan gaan wennen...
ps. Liesje, het is inderdaad ne schonen verjaardagskado é ;-)
01-09-2007 om 15:22 geschreven door Tine
De avonturen van Sem en Tine in Zuid- India.
Lieve mensen,
Je zult even minder van mij horen want ik trek er even
tussenuit Zoals de teller (rechts) aangeeft komt Sem bijna toe en dat betekent
dat wij gaan rondtrekken en India volledig opsnuiven, althans het Zuiden, meer bepaald Tamil Nadu en Kerala.
Morgen neem ik om 6u 's morgens de taxi naar het treinstation om van daar de trein te nemen naar Trivandrum. Daar is er mij een hotel geboekt en maandag dan de bus of taxi naar de luchthaven om Sem op te vangen als die uit het vliegtuig springt!
De plaatsen (ongeveer) die we gaan aandoen in chronologische volgorde (ongeveer): Trivandrum - Kanyakumari - Tirunelvelli - Cheranmahadevi (de campus) - Tirunelvelli - Madurai - Villupuram - Pondicherry - Mamallapuram - Chennai - Kochi - Allepey - Periyar - Kollam - Kovalam - Trivandrum - Sem: België, Tine: Cheranmahadevi
En dan horen jullie mij terug vanaf 27 september!
Lieve groet,
Tino'ka.
Ps: Dankjewel Oma, Mieke, Jo en Co! Ps²: Sara, proficiat met je werk!! Dat zal wel en hele
opluchting zijn! Ik zal Sem maandag aan zijn oren trekken voor die stofzuiger... En 31 oktober zetten wij onze gangbabbels verder!!! Ps³: Dankjewel aan alle trouwe blogbezoekers voor het opvolgen van mijn avonturen!
01-09-2007 om 12:09 geschreven door Tine
Mijn vierde week.
Op mijn voet na was dit opnieuw een fantastische week.
Echter wel één slechte sessie waar ik bijna mijn geduld verloor (niet verloren dus), dankzij de
giecheltrutjes. Twee leerkrachten die meer samen zitten dan d... -aaaargh!
miljaar, ik verschiet mij een ongeluk, er passeerde net een kleine salamander
vlak voor mijn voet- ...dan dat ze voor hun klas staan.
De allereerste sessie heb ik ze per ongeluk buiten gestuurd omdat ze totaal
niet betrokken waren bij de sessie, ook niet na mijn verzoek dat wel te doen en dat verzoek namen ze anders op dan verwacht.
De tweede sessie lieten ze mij helemaal in de steek zonder enige verwittiging... ik was alleen met de
kindjes. En dan de derde sessie zitten ze met hun tweetjes als strenge bewakers
op en stoel toe te kijken, te lachen, te babbelen en de kinderen allerlei
dingen toe te roepen, gevolg: de kinderen opnieuw afgeleid en keihard geremd in
hun creativiteit, ze durfden ver niet meer te bewegen... niet echt de bedoeling
in een Sherborne sessie! En tot overmaat van ramp roepen ze plots een jongetje
bij zich om te midden tijdens de sessie en midden in de klas een broekje te
beginnen passen, ik viel ver achterover! Ik heb haar dan toch vriendelijk
verzocht dat alstemblieft na de sessie te doen cheri cheri en hoofdgewiebel.
Ik vond dat ik na vier sessies afwachtend te wezen toch mocht reageren
Aangezien die twee geen engels kunnen ben ik dan tot bij
Thiyagu gegaan en hem verteld over de sessie en gevraagd naar hen toe een paar
dingen te willen vertalen. Ik verwacht niet dat iedereen enthousiast is over de
Sherborne, het is een methode die niet in iedereen zijn aard ligt. Maar een
heel klein beetje medewerking, niet voor mij, maar voor de kinderen (!), dat
vraag ik toch wel
Blijkbaar verlaat één van de twee SCAD vandaag Na dat te
horen heb ik Thiyagu gezegd dat hij mag wachten het hen te vertellen. Want als
ze alleen zijn, zijn ze wel ergens betrokken, dus wie weet verandert dit
De vierde sessie verving de leerkracht (een man) van een andere klas
hen. Voor mij geen probleem, het is beter dat ze het zo oplossen. Op deze
manier wordt de sessie gegeven door iemand die wel enthousiast is. Dus ze
hebben dat probleem zelf heel goed opgelost De andere sessies blijven zeer goed gaan en de leerkrachten
zijn enthousiast. We besproken op een vergadering dat ze de sessies zullen
verder zetten, toch zeker één keer in de week. En binnen drie weken kunnen we
dan zien hoe dat is gegaan (reden in volgend bericht).
We dansten deze week de boogiewoogie, hilarisch! Vooral als
we de kont uitstaken en shaketen, hihi!
En verder deed ik rustige spelletjes daar ik de helft van de
week niet op mijn voet kon staan. We maakten gelukspopjes en armbandjes, ik
probeerde ze het aan te leren, maar de kindjes vinden het toffer als wij ze
maken, zij helpen vasthouden en zij ze dan kunnen aandoen! Als ik terug ben
koop ik dikker koord dat ze er zelf kunnen maken.
Ik had deze week ook mijn eerste kennismaking met het
openbaar vervoer in India, ik nam samen met Wimela de bus van Cheranmahadevi
naar Tirunelvelli een hele ervaring, maar ik heb hem positief beleeft
Gelukkig was Wimela mee, want anders wist ik nooit welke bus te nemen, het
staat namelijk in het Tamil geschreven (en zij hebben een ander alfabet).
Best een drukke bedoening, al viel het goed mee als je het
vergelijkt met andere bussen, de bus puilde niet uit en hing niet scheef (al
kon ik dat natuurlijk niet zien)!
De mannen achterin de bus en de vouwen voorin en een ventje
dat rondloopt om het geld te ontvangen en die fluit als de bus moet stoppen bij
een halte. Gelukkig moesten wij op en af aan een hoofdhalte, dus heb ik
tijdens mijn eerste ervaring nog niet op en af een rijdende bus moeten springen
Vandaag zongen ze ook al happy birtday omdat ik er
maandag niet ben (reden zie later bericht dus). Ik kreeg kaartjes, een
bloemstukje en Ginipa, Babi, Mini en ik gingen een ijsje eten
En de rest van de week zit er nog niet op, maar dit is hoogstwaarschijnlijk het voorlaatste bericht, tenzij deze namiddag nog iets mega spannend gebeurt ..
01-09-2007 om 12:03 geschreven door Tine
De vinger vol speeksel...
Het spannende verhaal van de kleinen, zijn speeksel, mijn wondje, hoe ik bij een Indische dokter ben beland en mijn eerste elektrotherapie kreeg...
Een goeie week geleden - toen ik
nog geen Indische sletsen had en te lui was om mijn sandalen iedere keer deftig aan mijn
voeten te doen (schoenen uit als je hier ergens binnen gaat) met als gevolg dat er aan mijn rechtervoet een kleine blaar
ontstond had ik dus een klein open wondje aan mijn rechter voet (die blaar
die openlag dus).
Eén van de jongetjes was zo lief
om eens goed aan zijn vinger te lekken en die vinger dan goed in dat wondje te
draaien ik (die tegen veel kan van degoutanterijen, maar dat was er nu toch
net over) was net te laat om zijn goeie daad te voorkomen, maar goed, ik
verzocht die kleine vriendelijk om dat nooit meer opnieuw te doen! EN als ik e goed herinner heb ik de boel wel ontsmet 's avonds.
De week ging verder, zonder nieuwe wondjes, enkel wat oude Sherborne-wonden die maar niet willen genezen, door
de hitte en zo waarschijnlijk.
En dan, deze week woensdag rond
een uur of vier begon die voet verdorie pijn te doen, meer bepaald rond de
wonde Dat kleine, te verwaarlozen, bijna niet waard zichzelf een wondje te
noemen wondje, begon wat op te zwellen en een rood kleurtje aan te nemen.Ik besloot wat vroeger de school te verlaten
omdat die voet als maar meer pijn deed. En dan kreeg ik s avonds barstende
koppijn, voelde mijn hoofd en die voet verdacht warm aan en kon ik er nog amper
op stappen.
Aangezien internet de hele week
al plat lag (zie vorig bericht) belde ik even naar België, meer bepaald naar de
Holdaal 30 tweede verdiep, om te laten weten dat ik nog leef maar echter wel
vreemde verschijnselen heb aan die speekselvoet. Er werd mij vriendelijk
verzocht daar toch maar eens naar te laten kijken. Ik kroop die woensdagavond
vroeg onder de wol (onder de airco in feite).
Donderdagmorgen was mijn voet er
nog, zo ook de wonde, de roodheid, de zwelling, het moeilijk stappen en dus het
speeksel.
Op aanraden van zowat iedereen en
mijn eigen verstand ging ik dan naar de dokter (de dokter die de SCADkindjes gratis
komt onderzoeken), opnieuw een hele ervaring (ware het niet dat ik fraai zeker was van het feit bij een goeie dokter terecht te zijn gekomen, anders had ik me toch ietwat op mijn ongemakken gevoeld in dat toch ietwat louche en donkere huis). Een zeer vriendelijke en bekwame
man dus (die van het vlaggebeuren op 15 augustus).
Hij scheen even met een zaklamp (daar het een nogal donker kot was)
op mijn voet, stelde een paar vreemde vragen,
hij lachte om het speeksel en zei dan dont worry, dont worry. Ik moet mijn
antibiotica nemen en binnen twee dagen zou die zwelling over moeten zijn... Ook al
vertrouw ik die man wel en geloof ik in zijn bekwaamheid, voor de zekerheid
liet ik viavia mijn eigen huisdokter toch even raadplegen (bedankt voor het
snelle antwoord Walt!).
Wanneer ik Thiyagu over het
voorval vertelde moest die ook lachen! Hij zei dat ons speeksel helende
enzymen bevat die het genezingsproces bevorderen, en als je een wondje hebt mag
je daar dus je speeksel op doen Jaja je EIGEN speeksel! Grapjas!
Ondertussen kreeg ik tweemaal
elektrotherapie (jaja!!) en neem ik flink de antibiotica zoals beide dokters me
vertelden en de zwelling is al aan het verminderen, zo ook de pijn!
Donderdag vroeg Pauline (één van
de therapeuten) of ik elektrotherapie wou om de pijn te verzachten en het
herstel te bespoedigen Ik dacht waarom ook niet é en zo kreeg ik dus mijn
eerste elektrotherapie. Jullie daar nu niet teveel bij voorstellen hoor, me niet
op een elektrische stoel zien zitten! Het gaat hem over een bakje met een draad
aan, met daaraan een douchekop zonder gaatjes. Op mijn huid wordt zon gel
gewreven en dan met die douchekop wrijven. Heel veel voel je er niet van, ze
gebruikte dan ook maar een zachte lading hihi. Maar hoe dan ook, de zwelling
en de pijn is wel beter, of dat nu dankzij de antibiotica, de elektrotherapie,
de kleinen zijn speeksel of is, dat doet er niet zo heel veel toe é!
Tot daar het spannende verhaal
van de kleinen, zijn speeksel, mijn wondje, de Indische dokter en de
elektrotherapie.
01-09-2007 om 05:14 geschreven door Tine
De werkmensen en de telefoonlijn...
Mijn excuses voor het lang laten wachten op enig bericht uit
Indische oorden Maar de werkmensen hier buiten de campus, die naast de weg aan
het werken zijn, vonden het dinsdag nodig om de telefoonlijn door te knippen (die zit
hier onder de grond).
Waardoor de volledige campus plat lag, zowel telefoon als
internet. Op woensdag werd de campus opnieuw verbonden met de buitenwereld,
maar het gasthuis werd om een duistere reden vergeten sinds vrijdagnamiddag
(dankzij Raj die de desbetreffende persoon aan hun oren is gaan trekken tot ze
ter plaatse waren) ben ook ik opnieuw verbonden met de buitenwereld!
En vrijdagavond is ook Iris toegekomen (ook een Belg, zij
blijft ook tot eind oktober en komt ook naar de Special School).
Bij deze volgt een update van de voorbije week.
01-09-2007 om 05:05 geschreven door Tine
27-08-2007
Tino'ka! Tino'ka! x duizend
Deze week worden de sessies verder gezet en probeer ik ook een overlegmoment in te schakelen over de vrije tijd (normaalgezien is dat morgen). Het sherbornen is lastig (ik moet dringend snelcursus Tamil volgen, met rustig 'medua' en stop 'nitri' heb ik niet genoeg woordenschat) maar ook super tof! Als de kindjes me zien en we niet onmiddellijk beginnen spelen komen ze rond me zitten en beginnen het welkomstliedje van in de Sherborne te zingen
Zoals ik al verteld heb was ik tot eind vorige week na 16u steeds de kindjes van de "fysieke groep" kwijt. Vandaag ontdekten zij dat ik na 16u nog op school ben! Ook omdat ik bewust een paar keer door die zaal passeerde om ze mee te lokken naar buiten, hihi! En zo hebben we een balspel op stoelen gespeeld Ik kwam armen te kort om ze allemaal snel genoeg op een stoel te zetten...
Ook een vreemde observatie gedaan: jongetje doet ander jongetje pijn, jongetje begint te wenen (omdat het pijn doet), de juf komt erop af, ze stuurt verdrietig jongetje weg van het spel en het jongetje dat hem pijn doet mag blijven meespelen... pijn doen mag, maar wenen niet...?
Staplanknieuws: Staplank junior is af, junior omdat hij in feite te klein uitgevallen is voor de grotere jongetjes en vooral niet stevig genoeg. Ze zullen een tweede maken, iets groter en met metalen buizen (ipv aluminium staven), ik ben benieuwd. Maar dat zal wel niet meer voor deze week zijn want die buizen hebben ze nog niet, al weet je nooit... Ik veronderstel dat staplank junior morgen voor het eerst wordt gebruikt, Jebakumar wordt het slachtoffer. Ik hoop dat ik erbij ben als ze hem voor het eerst gebruiken.
ps: Ik krijg inderdaad zeer veel liefde van die schatjes, Marjolijn! Van sommige net iets teveel, al dat geplak in die hitte is niet altijd even aangenaam en sommige zijn nogal agressief in het aandacht vragen, alhoewel dat stilletjes aan begint te minderen.
27-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
The Queen of Belgium
Ja wadde dadde! Moeder Theresa was hier jarig op zaterdag (en elders in de wereld waarschijnlijk ook) en zoals gewoonlijk als er iets bijzonder is, was er ook nu een speciaal programma. En dit met drie special guests... Dr ... een zeer belangrijke man hier, zuster Thilo (directrice in een school hier wat verder) en ... ikzelf! HA, ik moest aansluiten bij deze twee zeer belangrijke personen, ik als simpel meisje. Het was echt overdreven! Ik moest samen met hen naar binnen, in een vol auditorium dat ging rechtstaan en begon te klappen als we binnen gingen (ik probeerde me zo klein mogelijk te maken!). Dan moest ik plaats nemen op het podium, naast de echte gasten, knal in het midden (ja sis, opnieuw vele mensen naar me laten staren). Gelukkig zaten er enkele kindjes van de school op de eerste rij waar ik gekke bekken naar kon trekken Ze behandelen me toch net iets TE superieur als er iets te doen is, daar voel ik me echt niet comfortabel bij! Ik verdien al die bijzondere behandelingen helemaal niet, simpele ziel die ik ben! Vandaag kreeg ik een kopie van een artikel in de krant... het artikel was in het Tamil, maar Ginipa toonde waar mijn naam staat en er staat ook een foto bij van Tine tussen de echte gasten op het podium!
Na de verwelkoming en bedanking kreeg ik mijn eerste pandoori (ik zal de schrijfwijze eens moeten opzoeken), een schoon stuk stof dat als sjaal dient uit blijk van appreciatie ende respect! Veel gepraat over moeder Theresa en dan ook nog enkele optredens. Nog een geluk dat ik Raj tijdens het ontbijt te snel af was door hem reeds te waarschuwen dat ik er absoluut niets voor voel om terug een speech te geven!! Voor de special school, ja, maar niet voor een auditorium vol vreemde mensen! Zie dat ik nog ging moeten zeggen hoe Moeder Theresa mij inspireert of zo... Toen we op het podium zaten vroeg Raj het nog eens, nadat de twee andere gasten hun speech hadden gegeven, maar ik schudde (niet wiebelen, schudden!) heftig van nee!!
In de avond mocht ik dan naar het schoolfeest van de dochter van Cletus en Amali. Ook hier mocht ik tussen de VIP's plaatsnemen, gelukkig iets minder opvallend dan 's morgens! Terug zeer veel gebabbel en dan zeer mooie optredens! Hun dochter kan nogal dansen! Ik heb genoten van de typische Indische dansen, echt prachtig!! Ik ga ze toch eens vragen me een dans te leren! Zal hen leren van mij constant te vragen om te dansen en te zingen! En ik heb hartelijk gelachen met de Indische invulling op Westerse muziek, hilarisch!! Kijk maar eens naar de foto, die kleine shakende kindjes en die stoere jongens... formidabel! haha! Ik heb er een filmpje van ook, maar jammergenoeg geen micro op mijn camera. Let ook op de jongens in rokjes en met een groot ding op hun hoofd! Best een indrukwekkende dans, dit is blijkbaar iets typisch uit Tamil Nadu.
Na het schoolfeest mocht ik aan tafel met de VIP's, ik ben waarschijnlijk nog nooit door zoveel belangrijke personen omringd geweest. Ik maak hier als maar meer hoge vriendjes bij... Die zeer belangrijke gast (Dr ... zijn naam krijg je nog wel) heeft me uitgenodigd om eens naar Sjevapoor (of zoiets) op bezoek te komen. Dat is blijkbaar een dorp opgericht door een Belgische zuster, die hij dan heeft opgevolgd. Ze werken vooral voor weeskinderen. Hij gaf toe een zwak te hebben voor Belgen, en hupla ik mag op bezoek en hij gaat het allemaal regelen! Ook mijn priestervriendje van vorige week bij Cletus thuis was aanwezig, best een grappig en fijn man eigenlijk. En ik had eindelijk mijn eerste maaltijd op bananenblad, geweldig!! Je ziet al bijna het verschil niet meer tussen mij en een Indiër als we eten... zo behendig ben ik met mijn rechterhandje, zelfs met rijst!! Wel niet altijd even smakelijk om te zien veronderstel ik!
Zondag ging ik dan terug spelen in de school. Jebakumar en Beer mydin (de twee minder mobiele schatjes van "de mentale groep") hebben al door dat ik ze niet graag aan de kant laat zitten als ik ergens meespeel. Wanneer Jebakumar mijn gezicht ziet roept hij direct en steekt zijn handjes uit en Beer mydin begint aanstekelijk te lachen naarmate ik dichter kom en als ik hem oppak is hij aan het schaterlachen ... wie kan daar aan weerstaan! Ik in elk geval niet
27-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
24-08-2007
Pipo's!!
Aan mijn moeder en zuster :p
Je moet de rest van mijn blog lezen é, niet alleen de rest van dat bericht! Altijd rekening mee houden dat ik dit schrijf en dus verder dan je neus lang is denken want ik ben niet altijd even duidelijk, je moet in mijn hoofd kruipen! ;-)
Sherbornen en spelen is wat ik hier doe é!! Kiekens!! Maar de rest van wat jullie zeggen klopt ook wel, haha! En ik doe ook wel nog wat meer dan dat.
Ikke trouwens zo rood als tomaat! Ik vergat de zonnecreme toen ik op het dak siestatje ging doen...
24-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
23-08-2007
Oh lalala Oh lalala
Oh lalalala...
Bericht aan de potentiële werkgevers onder mijn lezers (als die er al tussen zitten) DIT is wat ik wil doen als job!! Wat ik hier nu allemaal aan het doen ben, en om te weten wat dat is moet je de rest maar lezen! ;-)
Deze namiddag nam ik vrij, ik deed beide sessies in de voormiddag, zodat ik in de namiddag mee kon met Charles en Judice (de nieuwe bezoeker die morgen alweer aanzet, het zijn allemaal maar enkeledagsvliegen). Aangezien ik dit weekend door "werk" vond ik dat ik wel een namiddagje mocht overslaan... En op die manier heb ik ook nog wat ander werk kunnen verrichten ook om mijn project verder te doen slagen.
Morgen probeer ik voor het eerst eens een echt georganiseerd (door mij) spel voor de liefhebbers! Het spel dat ze al spelen, maar ik ga proberen er wat meer structuur in te krijgen zodanig dat iedereen aan de beurt komt en er niet meer getrunt wordt om de knuppel te krijgen. Ik heb net wat stof in driehoeken zitten knippen om dat rond de ene ploeg hun hoofd te binden, zodanig dat ze zien wie de vijand is en wie niet! Ik koop later nog wat meer stof zodanig dat we er genoeg hebben voor de hele groep. Ik heb ontdekt gisteren dat we telkens maar met de helft van de groep aanwezige kinderen spelen... ik vroeg me al af waar die andere kindertjes waren, want ik wist dat ze allemaal blijven slapen en ik heb ze gevonden! De schaapjes zitten van rond 17 uur tot 18u30 huiswerk te maken! Precies of ze leren nog niet genoeg, aangezien ze vijf en een half dagen op zeven naar school gaan!! Het was wel beetje grappig, ik vroeg of ze dan nooit spelen en ik kreeg niet echt een duidelijk antwoord en de volgende dag zag ik plots ook kindjes van die klassen buiten, maar dat zal wel toeval geweest zijn hoor. Aangezien dat de klassen zijn met de kinderen met enkel een fysieke beperking zitten ze meestal binnen... er zijn niet veel rolstoelen en de vloerbedekking buiten is voorlopig nog zand voor de kinderen die zich vooruit slepen of iets nodig hebben om zich aan vast te houden dus niet echt praktisch (maar daar komt wel verandering in)!
De sessies gaan nog steeds goed, zoals ik deze middag zei, ondertussen ben ik aan de tweede sessie bezig voor elke klas (de knnismakingsweek zit er alweer bijna op, maar het blijft nog wennen voor iedereen). Het is met handen en voeten uitleggen (zowel voor mij als voor hen ). Sommige kindjes doen mij na als echte papegaaien en vanals ik maar durf even te stoppen met een beweging om te kijken naar de rest, stoppen ze dan ook en staren ze me aan, en ik maar "va va va" zeggen!! Haha, ik wou ze eens duidelijk maken dat ze moesten kijken naar iemand om dat dan na te doen. Dus ga ik op mijn knietjes zitten en wijs naar mijn oog en dan naar die jongen... gaan ze wel niet allemaal op hun knietjes zitten en naar hun oog wijzen zeker... ik viel ver achterover van het lachen! Sommige kinderen zijn echt extreem bewegingsarm en zeer weinig creatief in hun bewegen, ook al hebben ze geen fysieke beperking. Eerlijk gezegd verschoot ik daar een beetje van, ik had het niet verwacht. Ik ga jullie besparen van een uitgebreid verslag van elke sessie, dat is ook weinig zinvol voor jullie. Maar grappige momenten zal ik met plezier met jullie delen!
Ik weet niet hoe het ondertussen met de staplank is, ik ben er vandaag niet geraakt...
23-08-2007 om 18:00 geschreven door Tine
foto's derde week online
Oeps, mijn excuses ik maakte gisteren een derde album aan maar vergat de link op blog te zetten, bij deze kun je de staplank bewonderen. Ik trek vandaag nog enkele duidelijkere foto's!
Het is geen zo'n jonge gast nee, maar mijn charmes kennen geen leeftijdgrens ;-) Hij is er wel nieuw sinds twee maand en doet goed werk!
Misschien met mijn charmes nog een kleine hydro (maar dan met koud water, warmte hebben we hier niet nodig!!)... maar ik vrees dat ik dan nog een groter sariprobleem krijg!! Want de vrouwen die ik hier al heb zien "zwemmen" doen dat met sari en al... Al zou zo'n jump in een fris bad geweldig deugd doen!! Zowel voor mij als voor de kindjes
23-08-2007 om 09:11 geschreven door Tine
22-08-2007
Bevel van Jancy
Jancy zegt: "you sleep!!" "tomorrow work"
je moet niet vragen hoe groot mijn wallen zijn ;-)
Mijn slaapprobleem is ongeveer opgelost! Ik ben maandag dan toch van kamer verhuisd! olé!! Maar ik heb wel nog twee weken en half slaap in te halen, dus dat ga ik nu even doen. En zoals Jancy zegt ga je hier dus morgen meer kunnen lezen.
Maar de dag kort samengevat: de sherborne sessies waren weer zeer tof!! De kinderen genieten duidelijk! Hun oogjes schitteren en ze zijn één en al enthousiasme! En ik geniet ook, dag in dag uit spelen... meer vraag ik niet ;-) Mijn lichaam ziet af maar gelukkig kan dat tegen een stootje!
Een kleine situatieschets waarom ik dol graag honderd uniformpjes zou willen kopen:
Jongetjes en meisjes dragen een soort kleedje met eronder een hemdje waarvan meer dan de helft van de knopen er niet meer aanhangen. Onderbroekjes gebruiken ze hier niet, met als gevolg dat het zand echt overal kruipt als ze neer gaan zitten... De jongetjes zonder kleedje dragen een korte broek die om de vijf voeten afzakt omdat ook daar de knoop ontbreekt... of hun pietje bengelt eruit omdat de rits niet werkt... Maar op de meeting hoorde ik iets over de uniforms... als ik me niet vergis is de levering van nieuwe uniformpjes een beetje in vertraging, maar zijn er dus wel onderweg!! Gelukkig want ik zou mijn sponsorgeld liever in wat spelmateriaal steken!
Verdorie, nu bedenk ik nog een grappige situatieschets ook:
Als ik één van mijn ochtendrituelen uitvoer, namelijk het fietstochtje buiten de campus, kom ik steeds een jongetje tegen dat gehurkt zit aan de kant van de weg... de eerste keer had ik niet goed door wat hij aan het doen was, de volgende keer wel en keek ik bewust de andere kant op... ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker En gisteren waren ze met twee en riepen enthousiast "hello, how are you" maar voor één keer heb ik toch niet omgekeken om vriendelijk terug te zwaaien
22-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
Staplank!
Joehei!! De staplank is zo goed als af! Omdat ik toch een beetje pietje precies ben ;-) doen ze morgen nog een kleine aanpassing, namelijk de heupriem breder maken zodanig dat die meer steun geeft en niet snijdt in die kleine buikjes.
Het is een heel simplistisch model, maar als ze hun spalkjes aan doen om erin te staan en voor een verhoogde tafel staan, dan is het perfect!! Vaarwel geklemd staan tussen muur en stoel voor een halfuur!! Ze maakten de staplank niet op maat van één kindje omdat ze het geld en de materialen niet hebben om 13 staplanken te maken (het aantal kindjes dat ene nodig heeft) maar ze maakten ene die kan aangepast worden!! (Marjolijn en mama, checken jullie op de foto toch even of ik niets over het hoofd zie en het verantwoord is een kindje hierin te laten staan?)
En waar heb ik hier geholpen? haha, ik heb de tekening afgeprint (zwaar werk ;-))! En dan het voorstel gedaan de spalkjes aan te doen, de heupriem breder te maken en een verhoog op de tafel te plaatsen... Volledig hun werk dus! Chapeau voor de orthopedische werkplaats. Morgen testen we dat ding in de praktijk, ik ben benieuwd.
Nog een interessant weetje trouwens: Een week geleden was mijn eerste persoonlijke kennismaking met een echt Indisch toilet (brrr, het was geen al te proper, leve mijn overlevingspakket waar een heuptasformaatflesje antibacteriële gel in zat). En dan gisteren was mijn eerste kennismaking met een jongetje (Jeba Kumar) dat zelf niet echt kan staan op een Indisch toilet te zetten... (al ga je eigenlijk niet zitten op zo'n toilet, je gaat hurken) Een hele ervaring, geloof me vrij!!
22-08-2007 om 00:00 geschreven door Tine
20-08-2007
De eerste twee sessies!!
Haha! Missie volbracht! De eerste twee sessies zijn met glans gelukt! De kinderen genoten er duidelijk van! De vijfde en vierde klas kregen vandaag hun Sherborne doop en het werd goed onthaald. En de vloer van klas vijf en vier was na een halfuurtje Sherborne proper geboend...
Mini, special educator van de vijfde klas (een echte schat) deed bijna de hele tijd mee... die verdomde sari ook!! Daar ging de discussie zaterdag blijkbaar over. Die sari zit in de weg voor heel wat oefeningen en jammergenoeg zijn ze verplicht een sari te dragen en mogen ze niet dat broek en kleed ding dragen... Daar zullen we iets moeten op vinden!!
Als ik in de namiddag in klas vier zat, naast vijf, hoorde ik ze in vijf het welkomliedje van de Sherborne en het krokodil-olifant lied zingen! Geweldig!
Er zijn een paar kindjes die aan de Sherborne echt nood hebben (meer dan de andere). Zo heb je een meisje dat bang is om te bewegen en vandaag samen met mij in een bolletje zich achterover liet rollen, en er zowaar hartelijk om moest lachen!! (amai mijn rug) En dan heb je mijn twee minder mobiele (in vergelijking tot de rest) schatjes die vaak aan de kant blijven zitten, die er nu bij betrokken werden en zo stralen dat ze deden! Eén van de therapeuten merkte op dat de Sherborne mijn lichaam doet afzien... waarschijnlijk omdat ik aan het zweten was als een paard, maar ik kan haar geen ongelijk geven, al heeft mijn lichaam er eerder ook deugd van (behalve dan die twee ruggenwervels en mijn rechterbekkenbeen, hihi).
Mijn wonderdeo werkt dus niet meer... Sherbornen in zo'n warmte is nog niet zo vanzelfsprekend! Als ik vet zou zweten dan was ik nu fotomodel ;-) hihi, excusseer voor de uitdukking.
Na de theepauze speelden we weer gezellig. En zo zit mijn dag er weer op... ah nee, kvergeet iets zeer belangrijk!
Het is een zeer vreemd verschijnsel hoe snel (sneller dan in ons Belgenlandje) sommige dingen hier gaan terwijl het levensritme dan zoveel trager ligt dan bij ons, veel minder stress! (Zustertje, hoe lang zijn jullie al aan het wachten op jullie verbouwingen? Een jaar? Zul je hier niet tegenkomen) 1. Vorige week woensdag vertelde Mr Thiyagiu mij dat de trappen weg moeten en er een ramp moest komen en dat de andere ramp die er is moet vervangen worden door een minder steile... De volgende dag waren ze de trappen al aan het afbreken en nog een dag later stond de nieuwe ramp er... Een ander gebouw op de campus zijn ze een stuk aan het bijbouwen, nu nog volop in de stellingen, binnen twee maand zou dat af zijn, kben benieuwd. Ik heb in elk geval een foto 'voor', voor ik vertrek trek ik een foto 'na'!
2. Vandaag stelde ik voor dat ik gerust wil helpen die staplank in elkaar te steken en toonde ik de tekeningen die Marjolijn mij doormailde... In de namiddag zijn ze eraan begonnen! Tegen morgen avond hebben we waarschijnlijk onze staplank!! Daar sta ik paf van!
20-08-2007 om 17:37 geschreven door Tine
19-08-2007
De meeting...
Zaterdag om 13u was het dan zover, de fameuse meeting... ik moet eerlijk toegeven dat het niet geheel verlopen is zoals ik het in mijn hoofd had. Het is vreselijk moeilijk om met een tolk te werken! Zeker als je dan zelf nog eens niet in je moedertaal spreekt! Gelukkig was ik daar iet wat op voorbereid en had ik mijn tekst die ik wou zeggen volledig uitgeschreven... Telkens ik een zin zei, vertaalde Mr Thiyagiu die met als gevolg dat ik mijn kluts kwijt raakte en niet meer wist wat ik weer precies gezegd had en nog wou zeggen. Uiteindelijk heeft Mr Thiyagiu mijn tekst dan genomen en zo vertaald, dat was eenvoudiger voor ons allebei!!
Normaalgezien zou ik een sessie Sherborne gegeven hebben aan de teachers, therapeuten en special educators, maar Mr Thiyagiu zei dat dat voor maandag is met de kinderen. Misschien maar best ook, want het was één giechelboel en de sessie zou waarschijnlijk toch in fiasco uitgedraaid zijn. Op deze manier is hun eerste kennismaking met een echte sessie onmiddellijk met de kinderen erbij en zal dat waarschijnlijk beter overkomen. Het wordt een proces van lange adem, maar dat vind ik oké!
Het wordt een hele uitdaging om een laagdrempelige sessie te maken zodanig dat ik ze (= het personeel) kan motiveren en warm maken voor meer Sherborne. Maar ik zie dat wel lukken, in de ene klas al wat meer dan in de andere. Spannend hoe het maandag zal verlopen!! Ik kijk er al naar uit!! En ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Irene, Meriam en Claire zijn vertrokken. Ik zal ze missen! Wie gaat nu met mij fietsen 's morgens vroeg, en de apen wegjagen? Maar ik (SCAD eigenlijk) heb (heeft) al onmiddellijk een nieuw bezoeker, een madammetje uit Engeland. Voor vijf dagen is ze hier, ik vrees dat ik mijn verhuis vandaag naar een kamer MET daglicht en glas in het raam nog een weekje ga moeten uitstellen... toemme, ik keek er al naar uit! ja, ik ben een beetje een luxe beest...
