Aangezien mijn moeder me beschuldigt van geen bewijs te hebben dat ik hier nog vanalles doe, bij deze een kort bericht... ;-)
De reden waarom ik hier niet veel meer laat weten is dat we het mega druk hebben! Nog heel veel te doen en slechts drie dagen te gaan en dan mag ik beginnen reizen... Zodus de spannende verhalen zul je te horen en zien krijgen als ik terug ben in ons koude land...
Tot dan! Ik probeer nog foto's of nieuws online te zetten, maar ik kan niets beloven... het gaat hier in elk geval nog steeds geweldig!!
25-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine
21-10-2007
Meer beeld
Enkele sfeerbeelden...
Doordat internet en die site raar doen blijft het beeld beperkt, maar binnen twee weken ben ik alweer goed en wel in België en kan al die prachtige foto's wil zien en wilde verhalen wil horen mij in eigen persoon komen opzoeken ;-)
Morgen start mijn laatste volle week in India...
21-10-2007 om 18:07 geschreven door Tine
20-10-2007
Drukke week
Na een lekker drukke week een vlugge update, een nog drukkere laatste week staat ons op te wachten...
Op maandag gaven we het plan van de ruimte door aan de directeur van ITI school en moest Nagar (de eerste persoon onder Cletus) gecontacteerd worden om toestemming te krijgen om eraan te beginnen. Terwijl twee maanden geleden nochtans al toestemming was gegeven en een maand geleden Ginipa nog eens alles had uitgeschreven voor Charles. Maar blijkbaar is communicatie niet alles en moest dat dus nog eens opnieuw gebeuren. Thiyagu moest alles opnieuw uitschrijven, opsturen naar Nagar en dan zou die zijn toestemming geven. Op dinsdag zagen wij Nagar, die had nog geen toestemming gegeven (dus de werkmannen konden nog niet beginnen) omdat die het papierwerk nog niet had gekregen. Wij bezochten nog wat SCAD projecten (Saltpans, KVK, Gipsy's, Leprosy, ...) en gingen ook even Tirunelveli town in (we belden Thiyagu om te weten of de verf al was gearriveerd, anders konden wij die nu meenemen). Toen we woensdag op school toekwamen kregen we eindelijk te horen dat de toestemming was verkregen, maar er was geen duidelijkheid over wie de boodschappen (voor al het materiaal dat we nodig hebben) zou doen. We werden woensdagmorgen van de ene naar de andere gestuurd en er werd van de ene naar de andere gebeld om dan uiteindelijk tot de conclusie te komen dat er toch geen verf is. Wij zijn dan maar in de auto gesprongen bij Julie (een lief Australiërtje dat hier stiekem vodka heeft binnengesmokkeld!! ) zij moest ook naar Tirunelveli. Op woensdag moesten we echt wel kunnen beginnen schilderen want zolang dat niet gedaan is kunnen we niet verder!
Uiteindelijk zijn we dan kunnen beginnen, samen met de staff en Julie schilderden we de kamer in een namiddag en avond... het resultaat is verbluffend!! Op donderdag was het vooral een Sherborne dag en checkten we ook nog eens hoe het met alle werkmensen zat, Thiyagu was vandaag niet te bespeuren.
Vrijdag bezochten we de laatste SCAD projecten, we hebben nu ongeveer alles gezien. We bezochten verschillende dorpen met vrouwenzelfhulpgroepen, zeer interessant allemaal en overal zalig, warm en hartelijk ontvangen! Ik ga er niet verder over uitbreiden, want dit wordt hier al langer dan de bedoeling was.
En zo komen we bij zaterdag en is de week alweer om. Vandaag kwamen we voor de zeer onprettige verrassing te staan dat we niet gaan zwemmen... De reden is dat het vakantie is en dus moeten de kinderen, samen met 1 teacher, maar lekker "thuis" blijven en tv kijken... wij waren woedend en de kinderen ferm ontgoocheld! Wacht tot we Thiyagu te pakken krijgen!! En een andere, niet zo grote verrassing maar toch een ontgoocheling: we gingen terug naar de winkel waar ze ons vorige week beloofden zwembandjes te bestellen... guess what... uiteraard geen zwembandjes! Gelukkig gaat Cletus er tien meenemen uit België (want daar is hij op dit eigenste ogenblik).
Ondertussen is de ruimte geschilderd, staat ons huis erin en zijn de ramen geblindeerd. Nu nog wachten op de elektriekman die maandag zou moeten komen. Als internet morgen iets beter werkt probeer ik nog eens foto's online te zetten.
20-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine
14-10-2007
Hier ben ik eindelijk weer...
Mijn tijd hier begint ferm in te korten en er is nog een heleboel werk, wat mij ervan belet om jullie geregeld op de hoogte te houden. En ook hebben we deze week nogal last van elektriek en internet pannes.
Bon bij deze een kort weekoverzicht: Op maandag dus de mega stressdag omwille van die operaties...
Dinsdag was een normale dag en deed ik mijn ding op school. Op woensdag moesten we dan met spoed een kado in elkaar knutselen met de kinderen voor Cletus. Hij is op vrijdag jarig en op donderdag komt hij naar de school (alle kinderen kregen een nieuw setje kleren en ook alle stafleden kregen een sari)? Hij had gevraagd niets groots te organiseren, het informeel te houden...
Op woensdag was echter de volledige campus in rep en roer!! Op de "speelplaats" werd een heus podium gebouwd, de hele campus was versierd met vlaggen enzovoort (in mijn normen was dat verre van "informeel"...).
Donderdag was iedereen dan mooi opgekleed en stond het ontvangstcomité klaar. Cletus en Amali kwamen toe en het hele programma werd super snel afgehandeld, ik denk niet dat er iemand van heeft genoten... Amali kreeg constant telefoon, Raj met zijn micro zat heel de tijd te zeggen dat ze moesten snel hun ding geven, dat we geen tijd mogen verspillen... vreselijk! Cletus zag er ook helemaal niet gelukkig uit. Enfin, na een klein uurtje waren ze weer weg en het was congé voor de rest van de dag. Normaal zouden wij naar de Gipsy's gaan, maar dat ging niet door, dus gingen wij met ons tweetjes naar Tirunelvelli en deden wat aankopen voor de school (leve het sponsorgeld ;-)).
Vrijdag overdag meer Sherborne en ook de meeting over de "sensorische ruimte" ofte "darkroom" (we hebben dringend een deftige Indische naam nodig). We maakten samen een ruwe schets en op maandag zitten we samen met de timmer-, elektriek-, ... mannen om die in het werk te steken want de tijd begint te dringen!!
Vrijdagavond was het dan groot feest voor Cletus zijn verjaardag, we kregen van Amali een fantastisch kleed om die avond aan te doen (nogal veel glitter en glamour, kwestie van ons nog opvallender te maken). Het was een leuk programma, eerst wat gebabbel maar gelukkig niet teveel en dan prachtige traditionele dansen en ook enkele hilarisch "moderne" dansen... Wij lagen echt plat van het lachen, hopelijk lukt het om enkele foto's online te krijgen, want met dat internet hier zo onnozel doet gaat dat niet altijd. Jongens in hemdjes (die ze opknopen) en een spanbroek, die keihard staan shaken op "schumacher"... ik kom woorden te kort om te beschrijven hoe hilarisch het was! Ik heb een filmpje, maar internet werkt net iets te slecht om dat op de site te zetten... jammer! Cletus en Amali zijn nog altijd even grote schatten als in het begin van mijn verblijf, elke keer opnieuw ben ik onder de indruk van hun verschijning/ontmoeting, van uitstraling gesproken. Vandaag zouden ze trouwens ergens in België moeten zijn, jaja, ze zien Sem en mijn moeder voor mij!
Vrijdagavond had ik trouwens mijn eerste echte moessonregen in Tamil Nadu! Al ben ik niet onder de indruk, we kunnen beter in België! Het was een heerlijke afkoeling en gelukkig scheen de zon de volgende dag weer, al komen de wolken naar de avond toe op en zat er vandaag en gisteren ook weer regen in, maar niet overdreven veel.
En zo is het alweer weekend en op zaterdagnamiddag gingen we met de tweede groep zwemmen, opnieuw fantastisch!! De kinderen straalden, zo ook de begeleiders!! Het was echt geweldig om zien en mee te maken, uiteraard een hoop zalige foto's! We hebben nog steeds maar drie zwembandjes, de zoektocht naar bandjes is best frustrerend. Ze blijven beloftes maken die ze dan niet nakomen, het is hier blijkbaar onbeleefder 'nee' te zeggen, dan 'ja' te zeggen maar het dan niet te doen, frustrerend!! Nu hebben we de belofte dat de bandjes er volgende zaterdag zullen zijn... ik ben benieuwd! We hopen echt dat de bandjes er zijn voor wij weg zijn, want anders vrezen we dat de kans groot is dat het bij die drie bandjes blijft... En het zou echt zonde zijn als het zwemmen niet meer kan door gaan, iedereen geniet met volle teugen en de kinderen kunnen er maar niet over zwijgen!
Zondag was het dan aan de derde zwemgroep, opnieuw enorm veel gespetter, stralende gezichten, ... Daar krijgt een mens wel voldoening van! Zelf was ik vandaag maar half mens, mijn maag besliste deze nacht dat hij de inhoud niet zo leuk vond...
Vwala, en zo is de week weer voorbij gevlogen!
Wat staat er de twee volgende weken nog op het programma: - Twee daguitstappen naar nog wat interessante SCAD projecten - De plannen voor de "sensorische kamer" in de praktijk brengen - Mijn Sherborne afronden en zorgen dat er geen vragen of onduidelijkheden meer zijn voor als ik weg ben - Samen met de teacher voor alle kinderen een evaluatieformulier invullen over de Sherborne zodanig dat ze binnen bijvoobeeld twee maand eens kunnen kijken in hoeverre hun kinderen zijn geëvolueerd. - Verschillende meetings om nog enkele oplossingen te vinden voor problemen zoals het personeelstekort op zondag (om te gaan zwemmen) als wij weg zijn, wat te doen met al het materiaal dat aanwezig is maar niet echt gebruikt wordt, de studenten van teacher training betrekken in de vrije tijd, enzovoort - . . .
14-10-2007 om 17:21 geschreven door Tine
10-10-2007
Gratis operatie...
Na enig getwijfel krijgen jullie toch het verhaal van de specialisten, de weldoeners die 70 kinderen gratis willen opereren in drie dagen, en hoe maandag hier een stressdag werd... te horen. Ik hoop dat ik het zo kan doen overkomen zoals ik het heb ervaren...
Zoals eerder vermeld was er zaterdag dus ook medical camp in de campus van FX waar ook het zwembad gelegen is. Dat medical camp hield in dat alle kinderen met Cerebral Palsy (het is niet belangrijk dat je weet wat dit wil zeggen ) gratis op "consultatie" mochten bij de specialisten die dan beslisten of ze in aanmerking kwamen voor de gratis operatie... Zes van onze kinderen met CP gingen ook naar dat medical camp en werden geselecteerd (na een consultatie van de volle drie minuten) om de volgende week al een operatie te krijgen... Als ik op maandag Thiyagu tegen kwam vroeg ik hem wat meer informatie over die gratis operatie en wat bleek, het enige wat "de specialisten" hem hadden verteld was de naam van de operatie (nl. Rhizotomy)! Hij vroeg mij om wat meer informatie op te zoeken, want het enige wat hij al gevonden had van informatie was iets over "het doorknippen van zenuwen..." en hij vond ook geen informatie uit India... Ik riep wat professionele hulp in uit België (dankjewel mama en Marjolijn voor julie snelle reactie!!) en zocht ook zelf wat op internet en de informatie die ik vond was toch wel lichtjes verontrustend... Uiteraard deed internet moeilijk waardoor ik niet onmiddellijk kon zien of ik al professionele reactie had gekregen. Thiyagu kwam ons na de middag al half wanhopig tegemoet richting guesthouse wanneer wij naar het schooltje wandelden. Hij zat er duidelijk mee in! De tijd begon wel te dringen, we hebben maar twee dagen om te beslissen over de operatie en de ouders in te lichten... Een snel telefoontje naar België en dan met goeie moed internet nog eens testen. Onze vrees, schrik en ongeloof werd door het professionele antwoord alleen maar groter.
Zoals we al vreesden gaat het om een zeer gecompliceerde operatie die ze in België enkel nog maar in het UZ van Leuven aandurven en dat na jarenlange opleiding door een prof uit Amerika... Ze moeten eerst een zenuw volledig ontrafelen om dan (op goed geluk) enkele fijne draadjes door te knippen... je zult wel begrijpen dat wanneer ze missen dat onherstelbaar is! Na wat meer te lezen over de operatie komen we tot de conclusie dat hier geen enkele van de noodzakelijke criteria aanwezig zijn om, indien de operatie zelf al succesvol is, de gewenste effecten te bereiken... Als ik de mail van Marjolijn en de wetenschappelijke artikels lees krijg ik kippenvel en begint mijn maag te keren. Wat ik zelf nog niet had durven uitspreken werd bevestigd en ik kon er niet meer omheen...
Het komt erop neer (of dat is toch onze -mijn- visie op de situatie) dat het gaat om een groot onderzoek (wat al snel verklaart waarom zo'n gecompliceerde operatie op zo'n grote schaal, in zo'n korte tijd en gratis wordt uitgevoerd) waarvan het brein dat erachterzit waarschijnlijk ergens ver weg in het Westen zit... Ik denk dat het niet moeilijk is om er in te komen dat wij niet van plan zijn om "onze" kinderen als proefkonijnen te laten functioneren!! Zeker niet na te lezen dat de operatie weinig tot geen kansen heeft om succesvol te eindigen, als je weet dat kinderen in België een revalidatie van 6 maand tot 1 jaar krijgen in het UZ met een strikt dagschema en dat een operatie 4 uur duurt (maak maar eens de som hoe je 70 zo'n operaties doet in vier dagen...) en nog duizend zaken meer die noodzakelijk zijn maar hier ver te zoeken... We hebben al een kindje dat door slechte (om niet te zeggen geen) post-operatieve zorgen, er nu veel slechter aan toe is dan voordien, met als gevolg dat hij geregeld ferme schreeuwpartijen veroorzaakt in de therapiezaal (herinner mijn eerste kleine cultuurshock)...
In spoed en met een dubbelkloppend hart gaan we naar Thiyagu om hem het slechte nieuws te brengen. Gelukkig is Thiyagu een verstandige mens en beslist hij onmiddellijk om de operatie af te blazen! We hebben zes kindjes kunnen redden... nog 60 te gaan
Het doet iets heel raar met een mens, of zeg maar met mij, om plots zo dicht met je neus op zo'n onmenselijke praktijken geduwd te worden en dan nog zo machteloos te staan!!
10-10-2007 om 18:37 geschreven door Tine
08-10-2007
Daguitstap - woord
Op zaterdag vertrokken we dan reeds in de voormiddag met een hele groep richting het zwembad van FX (die andere campus dus, in Tirunelvelli). De helft van de groep om te zwemmen (zes kindjes, Ginipa, Mini, Iris en ik), de andere helft om deel te nemen aan het medical camp, waar ik later op terug kom...
Toen we toekwamen aan het zwembad was ik toch blij verrast. Een zwembad zoals wij het kennen, redelijk onderhouden en open lucht... we kunnen niet klagen! Door omstandigheden als dat medical camp en vrouwenproblemen en slechts drie zwembandjes waren het uiteindelijk enkel Iris en ik die in het water gingen en de zes kinderen dus in drie shiften. We hebben er allemaal echter wel keihard van genoten! Het was lekker ravotten! De kinderen spreken er nu nog van en vragen voortdurend naar de volgende zwembeurt! We hebben kunnen regelen dat ze geen maand moeten wachten, maar twee weken. Normaal moet het lukken dat alle kinderen twee keer per maand kunnen gaan zwemmen, doordat we op zaterdag en zondag het zwembad mogen gebruiken.
Na het zwemmen moesten we nog blijven tot de afloop van het medical camp. Na het eten gingen we naar het speeltuintje van de school, we trakteerden de kinderen ook op een ijsje en wanneer we dan uiteindelijk rond vijf uur terug naar de bus werden geroepen hadden we zes uitgeputte kindjes mee. Het was geweldig om zien hoe de kinderen genoten van eens even weg te zijn van de campus!
Ik vind het ook echt geweldig hoe ik sommige kinderen heb zien veranderen, als ik ze vergelijk met mijn eerste twee weken hier en nu. Sommige kinderen zijn echt terug kind geworden, hebben echt geleerd om te spelen en het kind uit te hangen, en dat is echt fijn om te zien!!
08-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine
06-10-2007
Daguitstap - beeld
Alvast meer beeld, woord volgt later ... (zie link links)
06-10-2007 om 15:52 geschreven door Tine
05-10-2007
Er zit schot in de zaak
Donderdagmorgen hielden we een grote "meeting" ofte "kennisuitwisseling".
Eerste agenda punt: de Sherborne "hoe ging het, wat was het resultaat, en hoe moet het verder". Ik werd gebrieft over de voorbije week, de stafleden vertelden over de Sherborne sessies die ze wekelijks (sommige tweewekelijks) hebben verder gezet in alle klassen!! Hun opmerking, vragen en bekommernissen (voor de toekomst) werden mij duidelijk gemaakt. En we stelden een plan op voor de komende weken. We zetten de sessies verder maar dit keer neem ik niet de leiding, maar doen de teachers verder zoals ze bezig waren en geef ik mijn inbreng, tips, enzovoort waar nodig We plannen ook om een video te maken, kwestie van wat beeldmateriaal te hebben voor wanneer er nieuw personeel komt. Of om de Sherborne over te dragen naar de mensen in de Villages. Ze willen zoveel mogelijk proberen de kinderen thuis te laten, weg van de voorziening, en dus willen ze de kennis overdragen naar de Villages, en zo kunnen ze dat dus doen met zelfgemaakt beeldmateriaal. (heeft iemand misschien een heeeel eenvoudig -zodat zelfs een leek het kan- programma om een film te monteren?! dat zou wel welkom zijn)
Tweede agendapunt. Volgende week starten we met de plannen te maken voor wat ze noemen "the darkroom", bij ons meer gekend als een snoezelruimte of sensorische ruimte. Voor de leken onder de lezers: dat is een gezellige ruimte vol zintuigstimulerend materiaal, actie-reactie-uitlokkend materiaal, enzovoort. Om dus de zintuigen te stimuleren, Sherbornen, snoezelen, ... dat ligt allemaal een beetje in dezelfde lijn. Beetje duidelijker of zal ik een volledig professionele uitleg geven? (antwoord gerust "cheri cheri", wat wil zeggen "oké oké, we begrijpen het") :-p
Wat de staplank betreft, derde agendapunt. Staplank junior wordt gebruikt, in klas (!) zodanig dat de desbetreffende leerling tijdens het saaie staan bezig kan blijven. Staplank senior is "staplank senior in wording", ik heb nog niet kunnen gaan kijken in welk stadium die zit. Maar Thiyagu vertelde me dat ze stalen pijpen haalden (van de stortplaats, haha) en er aan bezig zijn... en ik heb de toestemming om dan eens te gaan kijken. - Ik heb ondertussen ook een teenring, in principe dragen enkel getrouwde vrouwen een teenring. Het was best grappig als ik in school toekwam: "oooh yoo" en wijzen naar mijn teen, "Sem boyfriend! not husband!" zeiden ze, ze geloofden niet dat ik gisterenavond getrouwd ben over het internet... maar dan zeiden ze ook dat het voor mij oké is een teenring te dragen als ik niet getrouwd ben, oef!) Jaja, ik word een echte Tamil madam, enkelbandjes, armbanden, oorringen, teenring, sari, ... noem maar op (cultuuruitwisseling à volonté)! Iris is zelfs jaloers op mijn juweelvoetjes, nu zit ze te beweren dat het lelijk is! Ik zal mijn teenring dan dus weer uit doen als ik naar de staplank ga kijken, zie dat mijn charmes niet meer aanslaan. ;-) -
Agendapunt vier dan, daar ben ik best wel trots op! We hebben het geforceerd dat we kunnen gaan zwemmen met de kinderen. Thiyagu had me als eens verteld dat ze plannen hadden een zwembad te bouwen op de campus, maar dan ben ik dankzij Lorna te weten gekomen dat ze een zwembad hebben op FX (een andere campus maar hoort ook bij SCAD)... Dus heb ik gisteren mijn stoute schoentjes aangetrokken en eens aan Thiyagu gevraagd of we daar niet kunnen gaan zwemmen. "cheri cheri" we moesten toestemming vragen aan Amali, dus naar Raj om te checken hoe er best toestemming wordt gevraagd en dan heeft hij dat geregeld. En hup, morgen gaan we zwemmen voor de eerste keer. Het plan is om elke zaterdagnamiddag te gaan zwemmen met een groepje zodanig dat alle kinderen één keer per maand zwemmen, het is een begin é en het moet haalbaar blijven ook! En zo ben ik bij het vrije tijdsaspect van mijn project aangekomen (dit doen Iris en ik samen), we gaan proberen de studenten van de teacher training te betrekken in de vrije tijd. Zodanig dat er elke week een paar studenten komen een activiteit geven voor de kinderen en zo doen ze wat ervaring op ook. Charles is toestemming aan het proberen krijgen van de directeur van de teacher school, we mochten dat niet zelf doen (al zou dat wel sneller gaan!)
Vandaag duurde het dan iets langer voor er schot kwam in de zaak! We brachten het grootste deel van de dag wachtend door!! We moesten in Tirunelvelli geraken om zwemmateriaal aan te kopen (dankje sponsors! ;-)); zwembandjes en dergelijke, kwestie van dat we morgen met alle kinderen terugkeren naar de school! Rond halfvier (wij stonden al klaar sinds tien uur...) zijn we dan vertrokken naar Tirunelvelli, we hebben de hele stad afgezocht om dan van een vrij kale reis terug te keren... slechts drie bandjes, drie plankjes en drie grotere banden... Het plan was om morgen maar met zes kinderen te gaan zwemmen (bij wijze van uitprobeersel), dat doen we nog steeds maar we zullen het dus nog eens in twee shiften moeten doen! Normaalgezien kunnen we volgende week meer bandjes krijgen, we maakten een bestelling bij een verdachte kerel.
De laatste dagen waren we de zagende, witte vrijwilligers Van de
enen naar den anderen om te checken of ze al gedaan hadden wat ze ons
beloofden te doen tegen die tijd. Wat we hier alleszins al geleerd
hebben is dat je er achter moet zitten als je iets gedaan wil krijgen,
toch als het grote dingen zijn die niet binnen de bevoegdheden van het
personeel van Anbu Illam (onze school) blijven.
Vwala dat was het zo ongeveer weer.
ps: ik vergat nog het ergste te vertellen over die trouw... Blijkbaar hebben Rani haar ouders zeer lang naar een man gezocht, niemand wou haar omdat haar ouders niet genoeg geld hebben om hun "schuld" af te betalen... Uiteindelijk heeft een priester dan maar toegezegd om haar te trouwen, want priesters moeten het opnemen voor de armen... Ik kreeg er rillingen van als ik het hoorde!
05-10-2007 om 00:00 geschreven door Tine
03-10-2007
Een kort reisverslagje
Eindelijk even een gaatje gevonden om mijn blog bij te werken! Ik ga maar een kort reisverslagje geven want ik vertel het dan liever live in geuren en kleuren met de juiste foto's bij!
We vertrokken met een dag vertraging uit Trivandrum naar Kanyakumari (het meest zuidelijke puntje van India, waar je niet verder kunt, enkel terug) waar ik één van mijn missies van dit India-avontuur volbracht, namelijk op het meest Zuidelijke punt van India gaan staan Na twee dagen Kanyakumari en enkele goedkope pinten namen we de bus naar Tirunelvelli om van daar een autoriksja te nemen naar de SCAD campus in Cheranmahadevi. Zalig die autoriksja's: een geel karretje op drie wielen, zonder ramen of deuren, met een stuur zoals dat van een fiets en een motor die je in gang moet trekken zoals onze oude grasmachine... een heel avontuur om daar een trip van een halfuurtje in af te leggen!
Sem kreeg een rondleiding door de campus en de volgende dag namen we de bus naar Madurai wat onze saaiste trip werd, de weg naar Madurai is de enige weg in Zuid-India die de hele tijd rechtdoor gaat en ongelofelijk saai is, uiteraard zaten we net voor die trip in een "gewone citybus", geen "fast" of "super fast" passenger... Onze eerste indruk (mijn eerste werd bevestigd) van Madurai was al vrij snel dat het ons daar wat te druk is. We sliepen in een hotel waar de olifant van de nabije tempel zijn ontbijt en avondmaal kwam nuttigen! We sleepten onszelf om zes uur uit bed, naar ons balkon en daar zagen we beneden op de binnenkoer een olifant staan kwispelen Na en tempelbezoekje kropen we op de bus naar Kumily, we maakten even een ommetoertje naar Kerala om Periyar wildlife sanctuary te bezoeken! (Ik weet niet hoeveel) meters boven de zeespiegel was de temperatuur best draaglijk! We maakten een prachtige boottrip tussen nevel en mist tijdens het ochtendgloren en in Kumily lieten we ons ook verleiden tot een ayurvedische massage... een vol uur keihard genieten! Een volledige lichaamsmassage en dan in een stoomkot (ja, precies of we nog niet genoeg zweten hier in India).
Normaal was het plan om na Kumily terug te keren naar Madurai, maar na zo te hebben genoten van de rust in de bergen zagen we die stadsdrukte niet meer zitten en halsoverkop sprongen we volledig onvoorbereid op een nachtbus naar onze volgende bestemming, Pondicherry (één van de hemelen op aarde in Zuid-India). Pondicherry ligt aan de oostkust van Tamil Nadu, 80km onder Chennai denk ik (het kan meer of minder zijn ook, zo goed is mijn geheugen niet en de trotter ligt nu te ver). Onze eerste kennismaking met in elke straat een vuilnisbak... We verbleven drie nachten in deze mooie stad en huurden een scooter waar we een hele dag de streek mee verkenden, een geweldige manier van reizen!!
Na Pondicherry was Mamallapuram aan de beurt, weer de hemel op aarde (ik zou dit mijn favoriete plek noemen, maar ik durf niet, er zijn er zoveel) Voor drie nachten hebben we hier de luxetoerist uitgehangen in een hotel met zwembad (dat was wel de enige luxe). In onze achtertuin, knal op het strand stond een prachtige tempel. Ook hier huurden we opnieuw voor een hele dag een scooter, we gingen naar een krokodillenreservaat en beklommen veel te veel trappen voor mijn zweetklieren. Hier (in Mamallapuram) maakten we ook vriendjes met enkele aapjes die ons water en koekjes kregen.
Na vier dagen in dit gezellige dorpje, waar de mensen ons al kenden na de eerste dag (!!), was het tijd om afscheid te nemen van Tamil Nadu. We maakten een pit-stop in Chennai om van daar de nachtbus naar Kochin/ Ernakulam te nemen (in Kerala, aan de westkust), een voor mij nogal onaangename (ik had wel een touristil kunnen gebruiken) busrit van zo'n slordige 14 uur. Uiteraard was net de weg tussen Chennai en Kochin de slechtste weg in heel Zuid-India, en de wegen liggen er hier sowieso al belabberd bij!
In Ernakulam deden we een backwatertour (prachtig! hiervoor heb ik de foto's nodig) en zaten we voor de eerste en enige keer een dag vast omwille van de moesson in Kerala, verder hebben we van die moesson geen hinder had.
Na Ernakulam zakten we af naar Allepey waar we een huisboot (jaja!!) afhuurden voor een dag en een nacht... echt genieten is dat! Een volledige boot voor ons twee, een kapitein, een kok en een hulpje en dat voor "geen" geld! Normaalgezien zouden we van Allepey naar Kollam met een boot varen over de backwaters, maar op het laatste gat zijn we met de bus moeten gaan, er waren niet genoeg toeristen om een boot in te leggen (een kleine ontgoocheling!).
In Kollam was er in feite maar vrij weinig te doen! We zouden er een beetje peddelen, maar... Sem besloot 's avonds een steak te eten die zo vriendelijk naar hem lag te lachen, een paar uur later lachten we niet meer!! Een duidelijke voedselvergiftiging, ergens wel "grappig", we hebben ons volledig laten gaan in het Indisch eten, op den duur dronken we zelfs water en juice met ijs (waarvan we niet wisten met welk water het was gemaakt) en we aten lekker pikant, daar hebben we nooit last van gehad... En dan eet je iets Westers (dat duidelijk lang onderweg was geweest) en BAM! Gelukkig is hij "maar" een nacht en een dag ziek geweest, daarna waren we toch weer wat voorzichtiger...
Aangezien Kollam niet veel voorstelt, zakten we verder af naar Varkala, een waar paradijs. En voor een laatste keer huurden we hier een scooter en toerden opnieuw een volledige dag rond. We vonden enkele mooie, niet-toeristische plaatjes en konden uiteindelijk toch nog peddelen.
We zakten nog een beetje verder en bereikten onze laatste bestemming, Kovalam. Voor de verandering volop genieten en we zwommen in de zee ook, uiteraard met onze kleren aan. maar wat een zalige golven! Zoals in de films en in mijn dromen!!
En dan brak de dag aan waarop we terug afscheid moesten nemen, Sem zijn vliegtuig richting België nam en ik de trein terug naar SCAD...
Het is uiteindelijk toch niet zo heel kort geworden, maar ik heb toch nog niet de helft verteld hoor In België is ondertussen het leven voor iedereen weer volop in gang gevlogen, hopelijk bij iedereen een goeie start! Hier gaat het zalige leven van werken en vooral genieten verder! En mijn woordenschat Tamil is ondertussen toch al aardig aan het groeien!
03-10-2007 om 18:54 geschreven door Tine
update: week 5 in SCAD
Vorige week woensdagavond ben ik uitgeput van de treinrit hier terug gearriveerd. Het was vakantie in het schooltje waardoor er niet veel kinderen aanwezig waren. Ik had tijd om me terug op het gemak aan te passen. Op zaterdag mochten we naar de doop van Amali haar nichtje, uiteraard in onze sari! En daarna hadden we lunch op een bananenblad (ooh, wat hou ik van het eten hier, het eten met je handen en de bananenbladen!!!). In de namiddag gingen we naar "Tirunelvelli city" (nog steeds in onze sari, zo helpe mij God!) waar we geflitst werden door een vetzak en zijn camera met als gevolg dat we de dag erna in de krant staan (ja, opnieuw bekend!). Een extra large foto van drie witjes op een rij niets vermoedend aan het wandelen in sari, met als onderschrift iets in de aard van dat de Indische vrouwen overschakelen naar een jeans en t-shirts (ik kan erin komen, probeer maar eens deftig te wandelen met meer dan 5 meter stof rond je gewikkeld!) en dat hier drie Westerlingen in zijden (al is het katoen) sari's lopen.
Op zondag mochten we mee op familie uistap (toch niet naar Cletus zijn geboortedorp) met Cletus en Amali, we gingen met een busje van SCAD naar Papanasam (ongeveer) en zwommen er in een rivier! Opnieuw zoals in mijn dromen, we zwommen tot aan enkele rotsen en daar was dan een stroomversnelling waar we ons in lieten meeslepen, zalig!! Ik kan niet beschrijven hoeveel deugd het deed en hoe zalig het was om ons te laten meesleuren, behalve de hongerige vissen dan die mijn kleine teen probeerden op te eten... En ik heb me voor het eerst in mijn leven in een rivier gewassen, dat was best lachen!
Zondagavond mochten we in het paleis blijven slapen (bij Cletus en Amali thuis), de twee prinsessen van Cheranmahadevi (Iris en ik) vergezelden de prinses van Tirunelvelli (Lorna) in haar vroegere kamer! Eindelijk nog eens een zalig dik kussen, hmmmm, wat een zalige nacht! Het ontbijt vond ik best lachwekkend, ooit aan tafel gezeten met twee enorme zakenmensen? Cletus en Amali hebben elk twee gsm's die constant afgaan, er staan drie telefoons in de living alleen al, de rest heb ik niet geteld... het was een zeer huiselijke sfeer aan de ontbijttafel ;-) Het is zot hoe hard die twee werken, niet zo heel verwonderlijk als je ziet hoe groots SCAD wel niet is, maar toch...
Maandag keerden we terug naar ons eigen paleisje om nog een beetje te werken. Op dinsdag was Gandhi jarig, teleurstellend weinig te doen! We gingen met ons drietjes naar de watervallen van Courtalam en lieten het water op ons hoofd, schouders en rug kletteren, zalig!!
Ondertussen heeft Lorna ons jammergenoeg terug verlaten, sijpelen de kinderen één voor één terug binnen en hebben we ook een trouw meegemaakt vandaag.
Over die trouw... het was een protestantse, het schijnt dat een hindoetrouw echt de moeite is maar jammergenoeg heeft niemand hindoevrienden die trouwen voor 30 oktober... Ik vond het best deprimerend eigenlijk... Rani zag er zo ongelukkig uit, ooh echt vreselijk. De sfeer was ook niet zoals bij ons, het leek me eerder een begrafenis... Ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn als je met iemand moet trouwen die je in feite niet graag ziet en waar je tot overmaat van ramp de rest van je leven moet mee delen. En één keer je zwanger bent ben je afgeschreven, welke studies je ook volgde of job je had, je mag thuis aan de haard blijven zitten (hier niet letterlijk dan). Al is dit gelukkig niet voor ALLE vrouwen zo, maar wel nog voor veeeeel te veel! Amali is echt een uitzondering, op alle vlakken in feite. Na voor een derde keer in sari te zijn gekropen groeit mijn respect voor de vrouwen hier alleen meer (ook op alle vlakken)! Zo'n sari is gewoonweg een marteling! Veel te warm, je kunt er bijna niet mee wandelen, ik weet niet hoe ze het doen en waar ze elke ochtend opnieuw de moed halen om die vijf meter stof rond hen te wikkelen! Het is wel mooi, maar verre van praktisch, zeker in dit klimaat! Zelf slaag ik er nog niet in om mezelf er in te wikkelen, gelukkig helpt Jancy met plezier.
Vwala, en zo zijn jullie ook weer mee met mijn avonturen!
