6 maanden doen waar je zin in hebt, zien, genieten, proeven, ontmoeten, ... De klok tikt verder en de gekochte tijd raakt op. Dus dan hier mijn laatste korte blogbijdrage.
= kameel rijden in de zandduinen van de Gobi-woestijn
= kameel eten (gelukkig smaakt het vlees niet zoals de kamelen ruiken, want de kamelenscheten die ze continu laten, stinken enorm!!)
= enorm mooie, eindeloze en steeds veranderende landschappen. Steeds weer openvallende mond en ongeloof bij zo'n natuur...
= heel veel door elkaar geschud worden in een busje (en -tot grote verbazing van Tine- het klaarspelen om in slaap te vallen)
= meezingen en paarddansen met de Mongoolse muziek samen met de chauffeur en gids
= koude, regenachtige nachten in ons minitentje, helemaal tegen elkaar gekropen (warme ?! slaapzak, liner en thermisch ondergoed waren niet voldoende). Gelukkig zijn er dan nederlanders met een kant en klare oplossing: leg een steen in het vuur, draai in een sok (of verbrandt ze - zoals Tine gedaan heeft) en dan onder je poep in de slaapzak!)
= smorgens wakker worden aan een meer met wolvensporen in de sneeuw
= veel melkthee drinken, gedroogde yoghurt en kaas eten. Gewoon weer veel te veel en lekker eten...
= een geit zien slachten en ze dan 2 uur later smakelijk met de hand opeten samen met een Mongoolse familie
= Belgische liedjes zingen (ai ai vermits we zulke zangtalenten zijn, telkens een stressvol moment)
= voetballen, sneeuwballengevecht, basketten, waterspelletjes, ... met de kindjes van de families waar we verbleven
= kaarten bij kaarslicht
= galloperen over de Mongoolse vlakte, met na drie zo'n dagen een pijnlijk lichaam
=douchen in een klein waterstroompje met een aantal koeien als loeiende getuigen
= in chinese positie naar het toilet gaan
= overal grappige marmotjes die hun kopjes boven hun holletje uitsteken, heel veel adelaars en gieren, en eindeloos veel ughur, mur, hun, botok, ishik, unogh, ...
= hoog (laagste punt is 580 m..tiens welk land heeft 600 m als hoogtse punt?)
= zoveel meer en het zalige eindpunt van een bijzondere trip.
MONGILIA WE LIKE
tot ziens in Belgie...
Marieke
Een tip voor als we terug zijn en als we in de post-travel blues ;) verkeren: vraag niet, "en vertel eens hoe het geweest is en wat je allemaal hebt meegemaakt". Dat is gewoon onmogelijk, er is zoveel gebeurd dat we dat niet in 1 verhaal kunnen vatten. Het gaat er beetje bij beetje uit komen en geloof me, jullie gaan onze verhalen snel beu raken :), maar geef ons in het begin een beetje tijd.
.... en hier komt ze al uit haar Siberisch kamertje met een beperkt aantal foto`s (want het Cyrillsch schrift op de Russische computers maakt alles een beetje moeilijker en trager en helaas, het vuur in de banya is op zijn heetst dus het is hoogtijd voor onze laatste Russische sauna...
Op ons eiland in het Baikalmeer, een magische plek in Siberie:
Voor meer foto`s kan u alvast tickets bestellen voor onze diareportagetournee in het najaar 2009 ergens tussen een Peltse,Kortesemse, Damse en Brugse wereld via belgiumrepresentedinmongolia@yahoo.com De opbrengst gaat integraal naar afkicktherapie voor ons beiden of zal worden geinvesteerd in nieuwe herbronningsmethodes.
greetz tine (die nog steeds op zoek is naar sponsors om een terugkeer naar huis nog een beetje uit te stellen) en marieke (de limburgse flap)
Nog eens een goei moment voor een Ruski update... De treinrit (amai al weer bijna 3 weken geleden) van 4 nachten en 3,5 dagen was zalig. Geen idee wat we gedaan hebben, maar we hebben ons geen moment verveeld en we hebben zelfs geen tijd gehad om na te denken of de dingen te doen die op onze to-do list stonden :). Ok het is niet helemaal waar dat we niet weten wat we gedaan hebben: zo lagen we op maandag na 2 uur op de trein al in een diepe vodka-slaap. Niet voor herhaling vatbaar, want ik heb de hele nacht moeten overgeven. Ik vrees zelfs dat ik mijn persoonlijk 'record' heb verbroken. De tweede dag waren de mannen in onze coupe een beetje vervelend na een fles vodka of twee en zijn we verhuisd. Sindsdien kunnen we zeggen dat we onze eigen Russische baboeshka (onze nieuwe coupegenoot samen met een oud mannetje) hebben en daar zijn we bijzonder trots op.
Siberie, land van woeste en enorm mooie landschappen, magische uitzichten, verlaten toendra en kleine dorpen, grote steden vol houten huizen. De vraag van Daniela (onze kleine treinvriend van 7) "wonen jullie in een stenen huis of een houten?" is hier dus heel relevant.
Onze mooiste natuurervaring hebben we op Olchon-eiland in het Baikalmeer beleefd. Op het eiland (71 km lang- 15km breed met 1500 mensen) uitkijkend over de kliffen van het Baikalmeer en het magische landschap achter ons, voelden we ons soms koninginnen van de wereld. Of heel grote klungelaars als we weer vastzaten in het mulle zand tijdens onze mountainbikedag. En ja Belgie heeft er weer twee trotseerders van het Baikalmeer bij! Tine heeft het zelfs gehaald om een minuut te zwemmen. We hebben wel geen tijd gehad om ons af te drogen, want in de verte hoorden we een bootje komen. En een naakte confrontatie met Siberische vissers is niet echt wat op ons verlanglijstje staat! Daar hebben we ook de geneugten van de Banja (Russische sauna) leren kennen en vanavond gaan we van onze laatste genieten.
Jaja bye bye Russia en Lenin, die we in allerlei vormen overal tegenkomen, morgen nemen we de bus naar Mongolie...Net zoals velen die we al op onze weg zijn tegengekomen. We bevinden ons nu echt op een reizigersroute (natuurlijk niet de grote massa!) en een aantal mensen zijn we al een paar keer tegengekomen en gaan we waarschijnlijk nog in Mongolie terugzien. Een van hen is trouwens de Ierse lookalike van Stan Van Samang :).
Rusland het is iets speciaal,... het communisch verleden is nog lang niet vergeten en overal zichtbaar, de norse vriendelijkheid ga ik nog missen. Ik overdrijf: we zijn ook heel veel niet-norse vriendelijke mensen tegengekomen.
Haha eergisteren hebben we de nacht met het meeste testoron ooit meegemaakt. We lagen met 5 vrouwen in een open wagon (we reisden 3e klasse) vol met een legerdivisie. Ik heb de raad van moeke goed opgevolgd en al mijn kleren aangehouden ;)...twas eigenlijk niet nodig, want ze waren heel braaf! De baas(sorry ik ben niet mee in legertermen) heeft ons een voedselsurvivalpakket gegeven, compleet met het kleinste vuurtje ooit om het vadsige legereten warm te maken. Die nacht heeft onze buurvrouw ons nog heel lief toegedekt met een extra deken, terwijl ze dacht: zie daar die 2 meisjes afzien van de kou, daar moet ik iets aan doen! We smolten helemaal van zoveel moederlijkheid.
Er is nog zo veel te vertellen en te laten zien,maar dat zal beetje bij beetje in Belgie gebeuren.
Dosvedenje,
Marieke (de groeten van Tine uit onze kamer in het houten huis)
Geen lang verhaal, want weinig schrijfgoesting en het is potverdorie mooi weer in Moskou (zalige stad trouwens!). De verhalen zullen nog wel volgen, als het niet geschreven is, dan wel live :). De mensen in West-Vlaanderen, Gent en een enkeling uit Overpelt (jiha!) kunnen al een Sint-Petersburg/ Moskou-verslag krijgen van Katrien.
Wou jullie gewoon even laten weten dat we morgen de trein nemen om dan vrijdagmorgen (4 nachten later) in Siberie (Irkoetsk) aan te komen. Vanaf dan zitten we in afstand eindelijk! ver van Belgie en is het in ons leven 5 uur later dan in dat van jullie. Zoals waardige BBB's hebben we hele zakken vol noodrantsoen, want ja wat doe je 3 hele dagen op de trein?
Dat is weer enorm lang geleden dat ik nog iets heb bijgedragen aan de blog..ondertussen hebben we weer veel (hoe kan het ook anders?) gezien befeefd, gevoeld en natuurlijk ook geproefd!!
Op het moment zitten we in Kiev de hoofdstad van Ukraine (4 milj mensen, 22 km van het uiteinde van de stad tot het centrum), enorm dus. Het is maar best dat we daar aan wennen, want onze volgende stops zijn Moscou en Sint Petersburg. We moeten bekennen dat we lichtjes beginnen te ijlen als we daar aan denken :). Dit is de plek waar ons liftavontuur eergisteren ten einde is gekomen. De laatse week hebben we behoorlijk wat kilometers al liftend afgelegd.
Van Tulcea-Roemenie aan de Donau-Delta wilden we in 1 keer naar L'viv (culturele hoofdstad van Ukraine, in het westen, niet zo ver van Polen) liften. Dat is dus mislukt: we hebbben er drie dagen over gedaan, over foute inschatting gesproken :). Ter compensatie (want liften hoe vrij je je ook voelt aan de kant van de weg is ook behoorlijk vermoeiend) hebben we dan maar in een 4sterren-hotel geslapen met grootste ontbijtbuffet ooit inclusief champagne (dit alles voor 20 euro)! Ukraine is een mooi land, heel vriendelijke mensen en dus ook extreem goedkoop.
Soms wilden we dat we gefilmd werden als we bvb. in een oude sovjiet-auto zitten, met geblindeerde ruiten die niet sneller dan 30 km per uur kan. Onderweg wordt even gecontroleerd door de vriend van de chauffeur of de band nog stevig genoeg vastzit.
Van auto's en chauffeurs hebben we natuurlijk een hele mix gehad: van oude bakjes, die met koorden aan elkaar worden gehouden, tot de meeste dure en fancy jeep toe (denk dat de Hummer onze duurste 'auto' was, de vrachtwagens en sneeuwruimer natuurlijk niet meegeteld). Op het einde waren we echte lift-snobs: " we gaan voor een veilige auto, liefst zo duur mogelijk". Haha een vrouw moet aan haar veiligheid denken. Maandag is dat helemaal gelukt: we zijn in in keer van L'viv tot Kiev geraakt (550 km) in een nieuwe auto met een jonge chauffeur die Engels sprak. We hebben 8u30 samen in de auto doorgebracht (wegens slechte kwaliteit van de weg en voorzichtigheid van de chauffeur) wat maakt dat we weer heel wat zijn te weten gekomen (ook dat hij gelooft dat Adam en Eva 1000 jaar geleefd hebben, want dat staat in de bijbel). Vreemd hoe mensen soms denken, maar ja dat is natuurlijk deel van de hele ervaring en dat maakt het ook wel interessant. Er zijn zoveel van die grappige, bizarre en soms toch ook wel mindere ontmoetingen (maar dat zijn er gelukkig maar heel weinig). Zo hebben we ook 100 HRY (ukrains geld, 10 euro) van een HOLLANDER gekregen voor de bus, ja sommige vooroordelen moet je laten vallen ;). Slim als we zijn hebben we de bus niet genomen en gewandeld tot de eerste beste slaapplaats (zie 4-sterrenhotel hierboven, uiteindelijke kostprijs voor ons per persoon 15 euro).
Vanaf nu nemen we de trein, eerste stop: Moscow. Waar we Katrien ergens in een enorm metro-station moeten zoeken. Misschien moeten we gewoon frieten, chocolade en wafels roepen en op elkaars geluid afgaan. Of misschien moet Katrien gewoon in het station speuren naar de twee bruinste meiden met sjofele kleren. Hier vallen we trouwens extreem op tussen de Matroesjka's op enorm!! hoge hakken, met zeer lange benen en zeer korte rokjes/ shortjes...Mijn teeva-sandalen in combinatie met manneshort hebben ze hier precies nog nooit gezien en ik voel me een proto-type toerist. Als ik niet wil opvallen doe ik best een doorschijnende sexy outfit aan. Jammer dat dat niet in mijn rugzak-garderobe zit.
We hebben trouwens al helemaal treinstress...pff want nu moeten we opzoeken, plannen, aanschuiven voor de tickets en zien dat we op tijd in het station staan natuurlijk. Het herinnert ons te veel aan het papier en het regel-leven dat op ons wacht als als we terug zijn in Belgie. Het cyrillisch schrift maakt het niet bepaald makkelijker, maar ja we zullen het maar zien als een nieuw avontuur zeker :).
Nog even dit: mijn allerliefste Wim (jiha) is eventjes met ons meegereisd in Roemenie en heeft dus zelf een aantal bizarre en leuke dingen met ons meegemaakt: zoals slapen bij een meisje die ons heeft meegenomen. Bleek wel dat de ouders 'ridders ter verdediging van het christendom en de christelijke cultuur' waren en onze ideeen behoorlijk botsten (om het zacht uit te drukken). Maar met hen hebben we dus het Orthodoxe pasen gevierd compleet met paaslam en andere lekkernijen. Roemenie is een enorm, eindeloos land waar ik vooral onder de indruk was van de bergen en de Donau-Delta. Bij deze laatste hoorde je geen enkele auto, maar een kikkerconcert zoals je er nog nooit 1 gehoord hebt en het geklapper en gekwekker van meer verschillende vogels dan ik ooit op 1 plek heb gezien. Voor de limburgers: Wim heeft de live-verhalen (tot aan een tamme reiger toe :) ).
Wakker worden in een oud klaslokaal van de vroegere dorpsschool van Letovnik, nu omgetoverd tot een kleurrijke maar stoffige slaapzaal:
Nog even de krant lezen voor de werkdag begint:
maar de plicht roept:
tenzij de natuur plots iets anders wil:
maar maartse sneeuwbuien duren nooit lang en de patatjes moeten mooi recht in de grond worden gestopt:
na een dagje arbeid nog even een avondwandelingetje:
en zelfs in de kleinste dorpen doet de EU haar best door bruggen te bouwen:
en als de maan tevoorschijn komt dan komen ook de fles raki en de kaarten boven en is het verzamelen geblazen met de schaapherder en de jager van het dorp:
en de verliezer moet snuiven:
en dat doet niet altijd zo`n deugd:
maar gelukkig blijft de EU aanwezig om ons in elke situatie te helpen:
Ge ziet: Belgen hoeven niet zo veel te zagen over hoge belastingen want hun geld wordt goed besteed....
Ondertussen al twee maand geleden maar beter laat dan nooit...
Sarajevo bij valavond:
Onze eerste couchsurfing ervaring bij een bende vrienden afkomstig uit Istanboel, in Sarajevo. Het komt er dus op aan je zo snel mogelijk aan te passen aan je omgeving en dan krijg je een gratis en luxueuze slaapplaats aangeboden...dus Marieke is sindsdien fan van Galatassaray...alhoewel, voor haar kon het ook Dinamo Split zijn of Hayduk Zagreb ;-)
Mostar in de winter:
Een koffie drinken zoals het hoort, very serious business:
na bijna drie maanden reizen heb ik eindelijk ook es de weg gevonden naar de blog van Marieke, en een beetje van mij....
Marieke is nog steeds hard aan het werken in Letovnik, in het zuiden van Bulgarije (zo beweert ze toch, maar ik vrees dat ik vrijdag een raki-snuivende verslavende en een naar-een-niet-zo-gezonde-boerenlucht-ruikende Marieke terugzie in Veliko Tarnovo, een 7000 jaar oude stad in het Noorden van Bulgarije). Na een paar weken confronterende rust, regelmaat en stilte in Letovnik nam ik 2 weken geleden afscheid van Marieke na een gezellig weekend `hiken` in de overbesneeuwde Bulgaarse bergen. De sfeer in Kosovo (of was het de door alcohol beinvloede herinneringen?) was sinds we daar samen waren vertrokken een goeie maand geleden, ergens blijven hangen en de drang om nog es terug te gaan was behoorlijk groot... dus: zo gedacht, zo gedaan...
Alleen reizen is even aanpassen maar het is wel boeiend om eens volledig op jezelf aangewezen te zijn en nieuwe avonturen tegemoet te gaan. Het torenhoge cliche dat reizen je verandert klopt eigenlijk niet want hoe langer je weg bent van het vaste stramien van werk-vrienden-familie in Belgie, hoe meer je beseft wat je zelf eigenlijk waard bent zonder het `opvangnet` van thuis... Alhoewel, alleen reizen betekent eigenlijk dat je nooit alleen bent want als je eventjes ergens zit dan komt er gegarandeerd binnen de 5 minuten iemand op je af om een praatje te maken (lees: vnl pensioenleeftijdsgerechtigde mannen die je een macchiato, expresso of cappuchino aanbieden ... maar soms heb je meer geluk en kan het gezelschap meer dan aangenaam zijn ;-) ). Ik heb vele macchiato` s gedronken op een zonnig terrasje ergens in Prishtina, mensen urenlang geobserveerd, pinten gedronken met de Belgische mannen van de EU-lex (en nee, ik kan niet mee met hun tempo), gaan rondrijden in de bergen met een vriend die we er vorige keer leerden kennen, een dagje op uitstap geweest naar Prizren, lange gesprekken gevoerd over de oorlog waardoor ik er nu nog minder van begrijp, opnieuw dronken geworden in dezelfde bar waar herinneringen zijn ontstaan, Prishtina verkend in al haar facetten dus ;-), ...
Ondertussen ben ik via Skopje terug in Sofia beland en kijk ik al uit naar het weerzien met Marie. Bijna drie maanden al (tot 2 weken terug) spendeerden we iedere dag, uur, minuut, ... samen en dat heeft zo zijn gevolgen. Marieke weet al dat ze minimum 4 keer nog naar het toilet kan als ik zeg dat ik een doucke ga pakken, ik weet dat het nu echt wel tijd is om op te staan als ik Marieke haar luidruchtige uitstrekkende ochtendgaap hoor vanuit mn knusse warme slaapzak, Marieke kan dan weer gerust in slaap vallen als ze mn -licht-ronkende-in-slaap-vallende-adem hoort en ik zie de tomaten of andere groenten al uit Marieke haar bord vliegen als ze beslist haar vlees in stukskes te snijden ;-) ... Maar het moet gezegd, Marieke is gewoon de meest geduldige, open, lachende en dus ideale reispartner die je kan bedenken... echt wel.
Zoals alles went ook het reizen en rondtrekken: het leven uit een rugzak versus vers gewassen kleren en goed ruikende handdoeken uit de kast halen; een burek sa meso uit een plaatselijk kraampje versus twee pistolets en een croissant van bakkerij Vandevelde; in oude yugo`s door elkaar worden geschud terwijl je een balans zoekt tussen het op tijd ontwijken van gaten in de weg en genieten van de fenomenale bergomgeving versus rijden op de E40 of A17 en hopen dat de file niet te lang duurt; warme pivo of peeja drinken versus een koude stella of jupiler; het juiste kleingeld zoeken als je heel dringend naar toilet moet tussen Bosnische marken, Kroatische kuna, Servische dinar, Macedonische denar, Bulgaarse leva en Kosovaarse euro (!) versus simpelweg dertig eurocent aan de wc-madam geven; uren wachten aan de grensposten, je beste glimlach tevoorschijn toveren voor de politiecontroleurs en stempels verzamelen in ons paspoort, .... maar wat niet went is de zee van tijd die voor je ligt bij het opstaan; niet weten met welke nationaliteiten je die avond een flesje wijn zal delen, geen verplichtingen, geen rinkelende gsm s, geen vervelende post; verhalen en ontmoetingen met medereizigers en lokale bevolking en het steeds opnieuw afscheid moeten nemen van diezelde mensen en plaatsen waar je intense momenten mee hebt beleefd, het nog steeds zeer lekkere eten; de eindeloze bergen, watervallen en ondergaande zonnen; raki drinken; de adrenaline wanneer we staan te liften, enzovoort enzovoort...
Het is hier plotseling heel druk aan het worden in de living van de jeugdherberg waar ik nu al uren zit (om eindelijk es die foto s op de pc te zetten) want al het internationaal gezelschap verzamelt zich voor de tv om te zien of hun land aan het winnen is in de kwalificatieronde van het WK voetbal 2010 in Zuid-Afrika dus ik ga me er eens tussen begeven en nog een glas bier drinken uit een warme plastic fles jihaa!
):
