- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
25-02-2009
Help, we verzuipen !!
De eerste week dat we hier waren was het prachtig weer: zon en 20 °c. Gelukkig waren we toen ziek en moesten we binnen blijven. Sinds 2 weken is het hier onophoudelijk aan het regenen en de komende 10 dagen blijft dat voorlopig al zo. Het gevolg is dat Lowiekje zich te pletter begint te vervelen nu Timon overdag naar school gaat. Met triestige oogskes en met zijn schoentjes in de hand staat hij voor het venster en zegt constant: "Mama, peetuin gaan ?" La mama begint het hier trouwens ook op haar heupen te krijgen: het is te slecht weer om met de ventjes naar buiten te gaan en internet blokkeert permanent....Tiktak, Bob De Bouwer en kabouter Plop is wat de dag ons momenteel biedt. Ik ben al blij als ik mag koken, wassen en strijken.
Ik zou mij een week bezig houden met de lettertjes van zijn naam, de week erna met die van Mats (dat zijn maar 2 nieuwe), daarna Lowiek, enz.... Na één week blijkt echter al dat ik mijn plannen wat moet bijschaven en dat ik nog wat de letters van Timon doe (of helemaal geen).
Gisterenavond zei hij nog: Wat is dat hier nu eigenlijk: ik moet ontbijten, de hele dag mijn best doen op school, thuiskomen, eten, in mijn bad en daarna hup in mijn bed. Ik heb niet eens met mijn lego kunnen spelen ! En dan heb ik zijn "huiswerkingen", want zo noemt hij ze, zelfs laten vallen.
's Anderendaags trekt hij alweer dapper en blij de bus op.'s Namiddags krijg ik telefoon van Paul. De juf heeft gebeld. Mijn hart staat stil. Ofwel is er iets ergs gebeurd, ofwel zijn er al klachten. De juf vroeg zich af "if we were used to the homework system ". Duidelijk niet dus.Timon had reeds zo'n achterstand opgelopen dat het misschien niet zo'n slecht idee zou zijn hem 18 maand in het zelfde klasje te houden. De tweede dag en die van ons heeft al een slecht rapport!!Paul zegt dat het probleem zich niet stelt want dat hij binnen 3 maand terug naar Belgie gaat. In dat geval gaan ze met zijn punten niet al te veek rekening houden (?). Voor de rest zijn er helemaal geen problemen. He is very happy and hasn't stopped talking yet. A little problem: he speaks Dutch and supposes Mrs. Melody understands it all.
Welbesteekt! Ze zullen dan eens weten hoe moeilijk dat Engels voor Timon wel moet zijn.
Maar dan gaat me een lichtje op. Toen ik hem gisteren vroeg of hij flink en beleefd geweest was, twijfelt hij niet bij het "flink" en zegt volmondig "ja". Bij "beleefd" merk ik een kleine aarzeling op. En dan komt het dus: "Ik heb een keer gezegd: dag mevrouw met choco op uw hoofd".Nu moet ge weten dat dit één van dé jokes is die bij de kleutertjes van het Lindenhoekske de ronde doen. Als ik hem daarop zei dat Mrs Melody dat allemaal heel goed begrijpt, trok hij een beetje bleek weg. Aan de ene kant is dat een probleem,aan de andere kant vindt hij dat best okay, want als ze het toch begrijpt kan hij er vanaf nu lekker de hele dag Mels tegen kwebbelen.
Ik zie het trouwens al voor me: Hij met zijn guitige oogskes: "dag mevrouw met choco op uw hoofd", en Mrs Melody al lachend maar knikken van ja.
Er is nog wat werk aan.
Na het telefoontje nam ik me voor vanavond wel zijn huiswerk te doen. Bovendien zit er in zijn rugzakje nog wat meer werk: een oefenschrift met de opmerking "perhaps he could begin some handwriting at home" en een omslagje met kaartjes met letters en bijhorende woordjes-prentjes op ("letters flash cards for homework"). Hoe begin je daar nu aan. Hij verstaat geen woord Engels, kan geen letter lezen of schrijven, heeft een pietje-de-dood aan tekenen, kleuren en in het verlengde allicht ook aan schrijven en het allerergste moet nog komen: hij heeft in Belgie gehoord dat huiswerk pas is voor kinderen vanaf 6 jaar en hij is er nog maar 4, dus..... !!!!!!!!!
Ik laat hem wat schrijfoefeningetjes doen, probeer eens die kaartjes uit en zoek de gemakkelijkste woordjes (apple, fish, wheel, ...). Ik merk algauw dat zowel zijn als mijn geduld op raakt. Ik schrik er trouwens van hoe snel dat van mij al op was. Er staat mij en de jongens later nog wat te wachten.
Ik eindig wel met een notain de agenda met de vraag hoeveel tijd een kind verondersteld wordt 's avonds te werken. Ik heb weinig zin hem nu al te degouteren met huiswerk. Hij kan het volgende voorlopig toch nog niet lezen: ik ga der mijnen slets aan vagen, aan dat huiswerk!(Slechte moeder die ik ben )
Eigenlijk vind ik dat hij al heel erg flink geweest is. Hij gaat naar een school waar niemand hem verstaat, waar hij niemand kent, waar hij niemand begrijpt en hij doet het nog met de glimlach ook. Goed gedaan ventje !
Sinds vorige week gaat Timon naar Dulwich College Suzhou (voor de geinteresseerden: www.dcsuzhou.cn) . De eerste dag werden wij samen met hem verwacht, maar vermits zowel Lowiek, Mats als ikzelf ziek waren, mocht Paul jammer genoeg alleen de honneurs waarnemen. Hij hield me wel telefonisch voortdurend op de hoogte.
Timon moest iets vroeger op school zijn dan normaal: inschrijven, schooluniformpje gaan passen, .... De kleinste maat scheen 2 jaar. Hij is er 4, maar leek er in het uniform slechts 1. Alles was stukken te lang. Door het buitenmaatse uniform leek voor het kleine ventje nog een grotere stap. Paul kocht enkele broeken, t-shirts, een pull, een trainigspak, een sjaal, muts en pet. De kleinstewinterjas was zo groot dat onze 3 ventjes er allicht tegelijkertijd zouden in passen.
Hij werd opgevangen door juf Melody. Een heel vriendelijke toegewijde juf die hem direct op zijn gemak probeerde te stellen. Gelukkig kwam vandaag ook Erin, een Amerikaans buurmeisje. Zij nam Timon direct bij z'n handje en droeg er de hele dag gigantisch veel zorg voor. Dankjewel Erin!
Ikzelf was de hele dag op mijn ongemak. Om 16 uur zou hij eindelijk met de grote rooie bus van Dulwich aankomen. Mijn ongemak was duidelijk ongegrond, want daar stapte mijn sloebermuilke moe maar duidelijk blijgezind de bus af.
In zijn rugzakje zat een heleboel informatie:
- Het schoollied (te kiezen in het Chinees of het Latijn)
- Zijn lesrooster
- Algemene informatie ttz het "reception term plan"
- Een leesboekje
- ZIjn schoolagenda
- 4 geplastifieerde kaartjes met daarop de woordjes "mum","dog", "cat" en "big". Die moest hij thuis inoefenen (toink !?). Eerst lezen en correct uitspreken, daarna ook schrijven.Elke week gaan er zo 4 nieuwe bijkomen.
Toen ik zijn lesrooster bekeek viel ik nogmaals achterover: hij kreeg elke ochtend "literacy" ( samen naar de schoolbibliotheek),elke dag "Pu Tong Hua" (ofte chinese les) daarnaast afwisselend "mathematical development", "knowlegde and understanding of the world", "creative development","personal and social development", "music" and gelukkig voor hem ook "physical education". Dat laatste draagt zijn voorkeur weg, want beleive it or not, maar hij heeft menen te verstaan dat we hem nieuwe sportschoenen moeten kopen...
In zijn schoolagenda staat : "Timon has had a very happy first day. He joined in all the activities the best he could..."
Over de taal schijnt hij zich weinig zorgen te maken: ze spreken volgens hem allemaal Chinees. Meer nog, hij vindt het zelfs leuk want hij kan nu zeggen wat hij wil. Er is niemand die hem begrijpt. Ferm praktisch zie ik hem denken.
Hij is wel zodanig uitgeteld dat ik het huiswerk maar laat voor wat het is. Ik ben al lang blij dat hij van zijn eerste schooldag geen trauma heeft overgehouden.
We hebben een nieuwe ayi. Paul had gezegd dat het een klein diksken was, die constant loopt te lachen en hem telkens doet halthouden omzijn pantoffels af te kuisen als hij passeert.
In alle geval is ze in de wolken met onze kinderen. Ze kan het heel goed vinden met ons Matsken. Komt het door haar 2 zilveren tanden of door de schelle geluidjes die ze maakt? In alle geval heeft hij er veel plezier mee. Die geluiden zijn Timon trouwens ook niet ontgaan, want onbewust, terwijl hij zit te spelen, doet hij die geluidjes na. Ik vind het een beetje vervelend, maar zij blijkbaar niet.
Ze doet haar job in alle geval met héél veel overgave. Paul had mij wel een klein dingetje verzwegen en dat is dat hij haar tijdens mijn afwezigheid mijn pantoffels had toebedeeld. En dat is pas nu uitgekomen, den gluiperd. Op woensdag en zaterdag pak ik dus de zijne.
Totnogtoe is het bij pantoffels gebleven, at least that's what I hope....
Lap, het was weer van dat! Hebben we nu eigenlijk al een keertje gevlogen zonder dat er een zieke bij was? Neen dus!
Deze keer vertrokken zowel Timon als Lowiek al sniffend en hoestend. Bovendien waren regelmatige pruttelende en sputterende geluidjes te horen in het broekje van Lowiek. Voor het landen wordt je er nochthans attent op gemaakt dat wie hoest, snuft of diarree heeft, dat moet melden aan het kabinepersoneel zodat men je na landing in quarantaine kan nemen. We gebaarden heel even enkel Vlaams te verstaan en maakten Timon wijs dat hij onder geen enkele voorwaarden mocht hoesten. We waren te moe om hetzelfde bij Lowiek te proberen. De Chinese controleambtenaar bekeek ons wat meewarig, maar werd liever zelf niet ziek en liet het maar gebeuren. Timon naam zijn taak zo ter harte dat zijn hoofdje iets roder dan normaal leek. Maar goed, Suzhou, hier zijn we dus terug.
Met Lowiekje ging het de week erop van kwaad naar erger. Zijn temperatuur ging snel de lucht in, zijn legendarische appetijt even snel de dieperik in. De ontzettende hoeveelheid snot zat daar allicht wel voor iets tussen. Bovendien hield het hoesten ook nog nauwelijks op en zijn oogje zat helemaal gezwollen. Op woensdag start ik dan maar de antibiotica op. Donderdag schijnt het iets beter te gaan met de koorts, maar vrijdagavond zat ons dutsken alweer onder de Curpol maar nog steeds met 39.9 °C. Wat we angstvallig zolang hadden uitgesteld, moest er nu wel van komen: we zouden 's anderendaags naar de dokter gaan. Wedden dat Lowiekje een longontsteking heeft, ze gaan hem vast en zeker bloed trekken, met dikke en vuile naalden, en ze zullen allerhande onzinnige pijnlijke onderzoeken doen waardoor hij nog zieker wordt en nog meer verdriet heeft en we gaan er niet bij mogen zijn en hij zal in het ziekenhuis moet blijven en daar nog andere vreselijke ziekten opdoen en ze gaan ons niet verstaan en wij gaan hen niet verstaan, en .....
Enfin, een rustig nacht gehad.
's Anderendaags wij met een klein hartje naar SingHealth Medical Clinic bij dr. Lim Yean Yen. Een zeer vriendelijke, vlot Engels sprekende artse die Lowiekje snel onderzoekt. Zijn antibiotica wordt gewijzigd en we moeten weer aërosollen. Als het tegen maandag niet beter is, moeten we terugkomen. Ik voel mij een beetje onnozel na al dat doemdenken van de nacht ervoor en ben content dat het met Lowiekje weer goed komt. Haar praktijk was trouwens onvoorstelbaar efficiënt. Tegen dat we de consultatieruimte buiten komen ligt zowel de medicatie als de factuur (ahummmmm) klaar.
Tegen 's avonds voel ik dat er met mij ook wel iets schort. Voor het eerst sinds pakweg25 jaar krijg ik zelf koorts. Vermits ik nog steeds borstvoeding geef, weet ik al wat Matske nog te wachten staat...Maandag had het ventje het dus ook zitten. De koorts ging wat op en neer. Tegen vrijdag ging ze echter alleen nog op zodat ik ook met hem naar de dok ging. Nu met minder schrik. Matske krijgt ook antibiotica en zal er ook snel bovenop moeten zijn. Laat ons hopen, want een griepje gaat minder snel voorbij als je er elke nacht een keertje of 20 uit mag.
We zijn nu weer enkele dagen verder en het gaat de goede kant op.
(Ik heb alleen gehoord dat enkele kindjes van de klas van Timon ziek aan het worden zijn. Kwam dat van ons, of komt dat nog naar ons ? )
Jinji Lake is een echte trekpleister voor jonge koppeltjes. Als je als inwoner van Suzhou een beetje met jouw trouwalbum wil pronken, dan moeten de fotos zeker hier gemaakt zijn.
Vorige zondag maakten we een wandeling aan het meer en Timon besloot de koppeltjes te tellen. Als ik aan 10 kom, ben ik gewonnen!, vond hij. Wat de prijs zou zijn voor de winnaar, of wat wij zouden krijgen als hij verloor, deelde hij voor afloop niet mee. Dat gebeurt trouwens wel meer wanneer hij de spelregels mag bepalen. In alle geval riskeerde hij niet al te veel, want nog voor we de dijk verlieten telden we er al vlotjes een stuk of20. Eigenlijk is dit ook niet zo verwonderlijk: in een stad met 8 miljoen inwoners is er allicht wel altijd iemand die zijn jawoord geeft. Bovendien worden de fotos niet perse op de trouwdag zelf getrokken, zodat je op zondag de indruk krijgt dat de koppeltjes in bussen naar het meer afzakken.
Het ontbreekt me hier zelf aan fotos, maar als ik één stelletje beschrijf, weet je meteen ook hoe alle andere er uit zien. Eerst en vooral worden ze thuis opgehaald door een stoet zwarte autos die versierd zijn met rode bloemen. Dit gebeurt nogal luidruchtig, niet alleen door het getoeter en getromp, maar vooral door de hele reeks firecrackers die daarbij worden afgeschoten. Met zn allen gaat het dan richting meer . De bruidegom zelf heeft steevast een pak aan met roze of paarse das, afhankelijk van de kleur van het boeket. Wat echter nog een grotere constante is, is dat de bruidegom permanent aan het telefoneren is. Het huwelijk is nog maar pas een feit of de bruid wordt dus al expliciet genegeerd. De bruid heeft een kleed aan, zoals we het bij ons een 30-tal jaar terug gewend waren: smal bovenlijfje met daaronder een heel wijde rok, hoepel incluis. Meestal bloemen in het haar en het gezicht opvallend gemaquilleerd. Daarbij vallen vooral de rode lippen op, temeer omdat meisjes hier, misschien enkel voor de gelegenheid, een tamelijk lichte huidskleur hebben. De kleur van de lippen is alweer asortie met het boeket zodat ze ook veel weg hebben van een roosje.
Misschien komt het doordat ik zelf een bloedhekel heb aan poseren, maar het valt me hier op dat vooral de meisjes de meest vrouwelijke houdingen willen aannemen. Ook als ze niet trouwen. Je weet wel, armen wat schuin in de lucht zodat ze lijken te gaan vliegen, bij het ene been de knie wat geplooid en zo schuin voor het ander been gehouden. Soms wel een eigenaardig zicht, zeker als je weet dat de mode hier een beetje naar newwave ruikt. Het zal je dus niet verwonderen dat menig paartje hier de meest romantische poses uit de Titanic wil nabootsen. Waar ik wel een beetje van schrok was dat, vermits het zondag toch wel aan de frisse kant was, de bruidjes warmte boven alles verkozen en gewoon een paar zwarte collants en dito winterlaarzen onder de witte bruidsjurk aandeden. Zie je het plaatje al voor je ?Een verliefd bruidspaartje op een bankje? Hij met telefoon, zij met Damartkousen en cowboybotten en een weerbarstige hoepeljurk die ervoor zorgt dat iedereen die laatste te zien krijgt?
Timon was in alle geval wel onder de indruk want hij vergat de prijzenpot. Ik was er tamelijk zeker van dat hij oorspronkelijk als hoofdprijs een ijsje van Goldhorn (een ijssalon met wel héééle lekkere marchandise) in gedachten had. We hebben het hem ook niet helpen herinneren. Hij zal er één dezer dagen wel zelf mee op de proppen komen...
Horison Resort, de compound waarin wij leven, bestaat uit een 30-tal appartementsblokken van elk zo'n 20 à 30 verdiepingen hoog. Ofschoon er in Suzhou overal wordt bijgebouwd, staat een groot deel van deze appartementen leeg. De appartementen die wel bewoond zijn, zijn vermoedelijk telkens voor kortere periodes verhuurd, meestal aan expats. Dat maakt dat het telkens de komende en de gaande man is. Het is hier dan ook een permanente bedrijvigheid van verhuizers en een constante aanvoer van nieuwe meubels en andere huisraad. Daarnet heb ik mogen aanschouwen hoe men een lattenbodem, tenminste zo leek het me toch, naar boven heeft gesleurd. Het ding was bestemd voor naar schatting de 20ste verdieping en was duidelijk te groot voor de lift. Heel simpel, met een touw kan het ook. Een touw voor 20 verdiepingen is natuurlijk wat lang, maar kan je ook maken door verschillende stukjes korter touw aan elkaar te knopen. Van de 3 werkmannen, hoogstwaarschijnlijk waren er meer, maar er stonden er maar 3 op het balkon, was er één aangeduid die de klus mocht klaren. De andere zouden superviseren. Zo'n rolverdeling heb ik hier trouwens al vaker opgemerkt. De arme stakker begon vol goeie moed aan het touw te trekken, maar op zijn weg naar boven kwam de lattenbodem hier en daar wel wat obstakels, zoals balkonnetjes, tegen. Aan het tweede verdiep was het al prijs. De lattenbodem had zich, waarschijnlijk uit schrik voor de grote hoogte, vastgehaakt achter één van de balkonnetjes. De twee supervisors wezen de werker er op dat hij wat harder moest trekken. Die nam zijn taak zodanig ter harte dat, u kan het al raden, het touw brak en het geheel terug op de grond lag. Ik zeg wel "het geheel", maar echt zeker ben ik er na die kwak niet van. De 2 supervisors stuurden de werker terug naar beneden. Die gaf enkele ferme tikken tegen de lattenbodem, alsof het diens fout was, en maakte het touw en bijhorende knopen wat steviger vast. Na enkele minuten kon het hijsen verder gezet worden. Het ging tamelijk goed, maar mij leek het toch alsof de lattenbodem bij elk balkon iets van zijn waarde verloren had. De balkonnen waarschijnlijk ook. Maar goed, de opdracht was : "breng die meubels naar boven" en die taak was volbracht. Wat is dan nog het probleem ?
Ooit zei Su Dongpo, een bekend schrijver tijdens de Song dynastie: "It would be a pity if you had been to Suzhou but didn't get to visit the Tiger Hill." En als zon wijs man iets gezegd heeft, dan moeten wij daar natuurlijk naar luisteren. Dus, vorig weekend (1/11), wij daar met zn allen naartoe.
Het was de eerste keer dat ik een uitstap echt aangenaam vond. Misschien begin ik te wennen aan de drukte en aan de chinese paparazzi. Of misschien was het ook doordat het park echt wel groot is en het weer wat minder, zodat er minder volk op de been was. Bij (korte) momenten had ik zelfs het gevoel dat we eens gewoon met ons vijfjes aan het wandelen waren in een bos. Binnen het domein zijn prachtige paadjes tussen bamboebossen, een bonzaipark en prachtig aangelegde tuinpartijen met tempels en pagoden. Bovenaan staat, als absoluut pronkstuk, een toren. In de auto had Paul al verteld dat de toren zo scheef is als de scheve toren van Pizza. Toen we boven aan kwamen, bleek dat Timon zich daarbij al een echte pizzadozentoren had voorgesteld. Een serieuze teleurstelling, zeker omdat de honger op dat moment begon te knagen. Bij onze vorige uitstapjes waren we er telkens van uit gegaan dat er wel voldoende etablissementen zouden zijn om de beentjes onder tafel te schuiven. We waren echter telkens van een kale reis waren teruggekeerd. Etablissementen waren er inderdaad meestal genoeg, maar de geur die ze verspreidden was meestal van die aard dat we er snel voorbij waren. Deze keer hadden we ons dus voorzien van een echte knapzak. Wat is er leuker dan gezellig onder ons van een picknickje genieten onder aan de toren? Niets! Of toch ? Er was een klein minpuntje aan onze escapade, want ofschoon de regering naar het schijnt pogingen onderneemt om dit tegen te gaan, spuwen de Chinezen nog steeds. Man of vrouw, het maakt niet uit, ze kunnen er allebei wat van! Het spuwen komen jammer genoeg nog meer tot hun recht terwijl je aan het picknicken bent. Paul was daar zo van gedegouteerd dat hij het niet kon laten zijn afkeer duidelijk te laten merken. Althans, ik vond de afkeurende éééééé klanken die hij uitbracht toch redelijk duidelijk. De Chinezen klaarblijkelijk minder, want geamuseerd beantwoordden zij de oerklanken van Paul met een nieuwe vette klets spuw. Dat ontlokte bij Paul vanzelfsprekend een nieuwe oerkreet. En zo bleef het maar doorgaan. Tot overmaat van ramp besloten Timon en Lowiek zich in de discussie te mengen. Terwijl ik hun smakelijke gesprek zo gadesloeg, maakte ik mij de bedenking dat er zeker ergens op deze wereld een diersoort bestaat die op dezelfde manier communiceert, al was het maar tijdens hun loklied of paringsdans.
In alle geval, met onze maag nog wat overhoop, verlieten we het park. Probleem is wel dat alle parken die we totnogtoe gezien hebben, hun uitgang zo georiënteerd hebben dat je om terug aan de wagen te geraken, een wirwar van straatjes doormoet waar verschillende kraampjes met zijde, beeldjes en ook eetbaars te vinden zijn. Op die manier kan de plaatselijke middenstand ook nog een graantje meepikken. De mengelmoes van geuren, de één al wat erger dan de andere, zorgde ervoor dat onze appetijt nog niet was teruggekeerd toen we aan de auto terugkwamen.
Maar goed, de uitstap heeft me eerlijk gezegd wel deugd gedaan: nog van dat!!
Suzhou werd 2500 jaar geleden gebouwd en wordt doorkruist door rivieren en grachten. Volgens Paul is Suzhou gekend omwille van zijn prachtige tuinen en vrouwen. Hij heeft dat van horen zeggen... Op het vlak van vrouwen ben ik geen expert, maar dat van die tuinen is wel waar.
Vorig weekend (ttz 25/10) bezochten we The Humble Administrators Garden. Dit is de grootste en meest gewaardeerde klassieke tuin van China. De tuinen zijn aangelegd gedurende de periode van Zhengde (1506-1521), in de Ming Dynasty (1368-1644). Initieel was het de privé tuin van een belangrijk magistraatnl. Wang Xianchen. Als gepensioneerde wou hij een tuintje aanleggen, hier en daar wat boompjes planten en wat groentekes kweken, zoals a humble man het doet, vandaar de naam. De tuin werd aangelegd op en rond de overblijfselen van het huis en tuin van een geleerde en van een tempel. Ondertussen werd hij een aantal keer verwaarloosd en terug in orde gebracht. De belangrijkste monumenten en paviljoenen zijn gebouwd aan de oever van meertjes en beekjes. Vanwege haar natuurlijke eenvoud en unieke stijl, wordt zij beschouwd als de puurste der tuinen. Ze staat ook als cultureel erfgoed op de UNESCO lijst.
De tuin is ongetwijfeld heel erg mooi. Alleen is het ontzettend moeilijk om er echt van te genieten als we er met de kinderen naartoe gaan. Ten eerste wordt de tuin doorkruist door verschillende, op zich heel mooie, paadjes, trapjes en bruggetjes. Je hebt wel al een 4*4 buggy nodig om overal te geraken. Bovendien was er heel veel volk. Op zich is dat niet zo erg, ware het niet dat die allemaal nog sterker geïnteresseerd zijn in onze kinderen dan in de tuin. Ik weet dat ik kan overdrijven, en niet op zijn minst in deze blog, maar ik zweer op het zieltje van onze kinderen dat wat ik nu schrijf helemaal waar is:Het is onwaarschijnlijk hoe de kinderen hier achtervolgd worden door fotograferende Chinezen. Ze willen er ook telkens eens aankomen, eens zien of Timon zijn haar wel echt is, eens samen op de foto. Ze schrikken er helemaal niet voor terug plots Timon of Lowiek vast te grijpen en op te heffen voor die kiekjes. Dat de kinderen daarbij hun keel openzetten en ook op die manier gefotografeerd worden kan hun helemaal niet schelen. Onbegrijpelijk !
Ik voel mij dan ook helemaal niet op mijn gemak bij zulke toestanden en durf eigenlijk nergens van het uitzicht genieten, want van zodra we ook maar durven halt houden, hebben we het zittten en zijn we omsingeld. Matske zit meestal veilig in zijn maxicosi, maar zelfs als hij slaapt, moet ge niet denken dat ze er stillekes naar kijken. Neen, ze moeten er luidkeels tegen kakelen en aan zijn handjes prutsen. Om dat handjespakken te vermijden, had ik hem al een truitje aangedaan dat hem binnen een maand of 3 nog zal passen. Ewel, het haalt niets uit. Als ze de mouwkes opsloven kunnen ze er weer aan. Ik weet wel, ze bedoelen het allemaal goed en het is hun manier van vriendelijk zijn. En mocht ik nooit die uitzending van Koppen gezien hebben waar het ging over verdwenen chinese jongetjes, ik zou er allicht veel meer kunnen van genieten. Nu doe ik, waar ik ook ben, niets anders dan constant tot drie tellen (Timon, Lowiek en Mats, 1,2 en 3) en rare individuen in de gaten houden.
Ze zijn hier gek op alle soorten lichtjes en vuurwerk, maar de luchtlantaarntjes (tian deng) zijn toch wel iets speciaals. Deze worden gemaakt van ingeölied rijstpapier dat bevestigd wordt op een bamboe frame. Op dat papier worden allerlei wensen geschreven. In het midden van hetframe zit een soort kaarsje. Door dat vlammetje wordt de lucht in de lantaarn opgewarmd, waardoor die gaat stijgen. Het is dus eigenlijk niets anders dan een heteluchtballon. Van zodra het vlammetje gedoofd is, komt het geheel terug naar beneden. Op het rijstpapier worden allerlei wensen geschreven, vooral bij trouwfeesten, maar het kan ook bij andere gelegenheden gebruikt worden. Op een symbolische manier drijven alle zorgen weg, zodat alleen geluk overblijft.
Aan het meer is een groot plein, met trappen waar iedereen meer dan eens per week kan genieten van het waterballet / vuurwerk. Op dat plein worden ook vaak van die luchtlantaarntjes aangestoken. Een éénig schouwspel en dit niet alleen omwille van de lataarntjes zelf, maar vooral omdat het blijkbaar niet mag van depolitie. Iedereen heeft allicht al eens chinese politieagenten gezien in films. Zo van die kleine venijnige ventjes met een uniform en veel te grote kepie zodat hun toch al rood aangelopen hoofd nog wat groter lijkt. Ewel, ze bestaan echt en wij hebben ze hier ook. Maar wat je meestal niet ziet op de film is dat hun buikje dik is en hun beentjes kort. Dat maakt dat, vermits die lantaarntjes over het algemeen door jonge gasten worden aangestoken, ze meestal te laat zijn om het lichtje te confisceren en van Pier naar Pol (of van Li naar Lu) op het plein blijven rondlopen. Hilarisch!
Als het weer een beetje meezit en er zijn niet te veel flikjes gesignaleerd, laten we deze week ook een luchtlantaarntje op met als wens Veel succes, oma! . Ons moeder is immers op de leeftijd gekomen dat er wat kosten aan zijn. Vorig jaar had ze al een wisselstuk nodig voor haar ene knie. Eind deze week (6/11) gaat ze het zich weer laten verwennen en laat ze de andere remplaceren. Met haar twee nieuwe sportbenen gaat ze op Oudejaar ongetwijfeld nog de French CanCan dansen of samen met Timon een jumpoptreden geven. We verkneukelen er ons al op.
Vermits ons moeder moeilijk een computer addict kan genoemd worden, is er weinig kans dat ze dit berichtje leest. Aan ieder die haar eerstdaags nog tegen het lijf loopt: Wens haar veel succes en geef haar dikke zoenen van ons en van de ventjes! Die van de ventjes mogen gerust wat nat zijn, dat maakt het nog wat echter.
Ik kan het niet laten om het weer over onze ayi te hebben, maar k zal het kort houden. Ze heeft zich duidelijk herpakt, weliswaar zonder de beminnelijke glimlach die ze meestal op haar gezicht wist te toveren, maar toch. Ze ging zelfs zodanig in haar job op dat ze vergat op de badkamerdeur te kloppen en de douche al wou kuisen terwijl ik er nog in stond.
Hoe lang ze gebleven is weten we niet want we waren, zoals we meestal in het weekend doen, zelf op uitstap. En eigenlijk doet het er ook niet toe, want toen we terug kwamen leek het ons, naar chinese normen, behoorlijk gekuist.
Ik had het al wel door: telkens als de ayi hier was en ik met de kinderen naar de speeltuin ging, kon de deur niet snel genoeg achter ons dicht. Normaal gezien moet ze om 9 uur beginnen en 3 à 4 uur werken. Tot ze klaar is, zeg maar. Ik heb ze echter nog nooit om 9 uur zien beginnen en tot 13 uur weten blijven. Meestal is ze al weg tegen dat ik terug kom en dat is rond een uur of 12. Vorige woensdag vertrek ik met de kinderen rond 10:30 u naar de speeltuintjes. De ayi was ondertussen nog bezig aan de gang en moest nog de badkamer, de living, de keuken en de berging kuisen. Ze was alweer heel erg hoffelijk en hield direct de deur open. Toen ik haar zei: "Momentje, toch beter mét schoenen aan naar buiten ", begon ze ogenblikkelijk heel gedienstig de schoentjes van de kinderen aan te doen. Buiten was het echter aan het miezeren, en het werd slechter toen ik aan het eerste speeltuintje was. De kinderen vonden het niet erg, maar van zodra Lowiekje op een trapje kroop, bleek het zo glad dat hij al ineens wat hard en vlugger dan verwacht kennis maakte met de grond. Dan toch maar beter weer naar huis. Ik was ocharme 10 minuutjes weggeweest en wie kom ik tegen in de lift ?? Juist! Onze ayi ! Dat ze wat traag en lui is, tot daar toe. Het zal wel aan de cultuur liggen en haar loon is navenant. Maar ik weiger te geloven dat bedriegen ook tot hun cultuur behoort. Ik voel mij bij deze situatie heel erg slecht, want ik weet nu dat ik ze niet meer kan betrouwen. Aan de andere kant heeft het voor haar waarschijnlijk ook grote gevolgen als we ze aan de deur zetten. We hebben dan ook voorzichtig geïnformeerd bij Maxelli Real Estate, die voor haar verantwoordelijk is, of deze situatie normaal is. Blijkbaar is dat helemaal niet het geval. Ze zouden met haar praten en als het niet verbetert, komt er een ander ayi. Morgen is ze er normaal gezien opnieuw. Het is dan zaterdag, dus wij gaan inkopen doen. Ik hoop echt dat ze er nog is als we terug komen en dat mijn volgende berichtje niet over haar zal gaan...
Het is me al meer dan eens opgevallen dat wanneer ik de kinderen in bad steek, ze me zeggen dat het pijn doet. Ik heb wel graag dat het water goed warm is, maar ik ben zeker dat het niet te heet is. En eerlijk gezegd voel ik het zelf ook wel. Het water prikt. In de douche, bij stromend water dus, valt dat mee, in het bad niet.
En er zal ook wel iets met het gewoon kraantjeswater aan de hand zijn, want de keuken is voorzien van een speciaal waterkraantje voor het spoelen en bereiden van voedsel. Het is een wat zielig straaltje, waarschijnlijk omdat je er niet te kwistig zou mee zijn. Hetzelfde water komt ook uit een ingebouwd toestel dat heet(92°c) water produceert voor thee. Echt wel praktisch! Als het goed is mag het ook gezegd worden. Tanden poetsen doen we ook met dat water, met het koude dan natuurlijk. Ik weet wel, as a lady of leasure, I have plenty of time, maar om hiermee het bad te vullen heb ik net dat tikkeltje te weinig geduld.
In kippeneieren afkomstig uit Noord-China is melamine aangetroffen.
In de eieren, afkomstig uit Delian, is twee keer de wettelijk toegelaten waarde aangetroffen. Het melamineschandaal breidt zich verder uit dan alleen in melk. Hong Kong heeft in Peking opheldering gevraagd over hoe de chemische stof in eieren terecht kan komen.
Premier Wen Jiabo van China heeft aangegeven dat hij de Chinese voedingsmiddelen zo snel mogelijk weer wil laten voldoen aan de internationale standaards. "Maar we moeten er wel bij zeggen dat cyromazine, een derivaat van melamine, op grote schaal is gebruik in veevoer en als pesticide in de Chinese landbouw." Deskundigen zeggen dat deze stof in planten wordt opgenomen in de vorm van melamine.
Hoeveel melamine voorkomt in vlees en groenten in China is nog niet bekend. In Hong Kong worden testen gedaan op deze voedingsmiddelen. "Nu blijkt dat we melamine in eieren hebben aangetroffen, gaan we ook pluimveevlees onderzoeken en bijvoorbeeld kippen- en varkensnieren", aldus de gezondheidsdienst van Hong Kong. Met melamine vervuild melkpoeder veroorzaakte duizenden zieken in het land. "We hopen dat we de besmetting bij de bron kunnen aanpakken", aldus een woordvoerder.
...
Wat kunnen en mogen de kinderen en wijzelf hier nu eigenlijk wel nog eten ? Het onheilspellende nieuws betreffende de melk in gedachten, probeer ik de kinderen hier zoveel mogelijk verse groenten, fruit, vlees en vis te geven. In de voormiddag verse soep, zowel 's middags als 's avonds verse groenten, en afwisselend aardappelen, pasta en rijst met vis, kip, varken of rund. Tussendoor wat vers fruit (Lowiekje verslindt kilo's druifjes, appels en minibanaantjes), Timon eet zelfs kiwi's en vindt de minibanaantjes ook best lekker. Wie het eetgedrag van Timon wat kent, weet dat dit een hele stap is. Bovendien heeft Timon hier sinds kort een onwaarschijnlijke trek in gebakken eitjes ontwikkeld. Toen hij gisterenavond alweer watertandend om zo'n eitje vroeg, zei ik hem: "Liever niet jongen, want er zitten prullen in. ". "Toe, mama, eentje maar en doe die prullen gewoon aan de kant!".
Voor alles is dus wel een oplossing, je moet ze alleen zien te vinden. Van al wat ik de kinderen al heb voorgeschoteld staat alleen vis niet vermeld in bovenstaand artikel, en iets (waarschijnlijk de geur) zegt mij dat die ook niet helemaal te betrouwen is. Binnen een week of drie gaan we in België best eens met z'n allen detoxiceren! 't Is te zeggen: eerst een pakje vette frieten en daarna gaan we ervoor!
Onze chauffeur is een toffe knul. Onze chauffeur! Mijn tenen beginnen er een beetje van te krullen als ik het schrijf, want het is helemaal niet zo sjiek als het klinkt. Het is namelijk zo dat Tyco, evenals andere firmas, expats niet toestaat zelf te rijden. Problemen met het rijbewijs en met de verzekering of zo. Aan de ene kant is dat wel fijn, want het verkeer is hier niet wat we in België gewend zijn. Aan de andere kant is het zeer vervelend dat je niet zomaar, wanneer je plots zin hebt, de zakken en de kinderen kan oppakken en eens weg kan. Problemen met het rijbewijs vind ik wat raar. Want rood of groen, links of rechts, snel of traag, wat maakt het uit ? Ik twijfel er aan of er eigenlijk wel verkeersregels zijn, dus een Chinees rijbewijs halen kan helemaal niet zo moeilijk zijn. Misschien is er wel één regel: reclameren en toeteren zoveel je kan. Reclameren kan ik al, mits een beetje oefening moet dat toeteren ook wel lukken. Maar met de verzekering en zeker met de politie wil ik hier geen problemen, dus laten we ons hier maar gewoon voeren.
Onze chauffeur is dus een toffe knul. We voelen ons echt volledig op ons gemak als hij rijdt, hij kan al de kinderwagen open en toe doen en hij spreekt al enkele woorden Engels (tomorrow, 8 oclock, enz...). Er is wel één dingetje dat mij al van in het begin intrigeert: hij heeft één hééél lange pinknagel. Een beetje vies als jet mij vraagt. Nu blijkt echter, dat hoe langer ik hier rond loop, hoe meer mensen ik met zon ding opmerk. Ik mag er niet aan denken waarvoor ze dit gereedschap allemaal gebruiken.
Wel, ik weet het ondertussen. Ze doen er helemaal niets mee, het is namelijk een statussymbool. Mensen met lange nagels kunnen geen handenarbeid doen. Hoe langer jouw nagel dus is, hoe minder handenarbeid je doet en hoe slimmer je dus bent. Blijkbaar zou deze deze traditie begonnen zijn tijdens de Qing Dynastie. Keizers en personeel lieten hun pinknagels zo lang worden dat ze nagelbeschermers moesten dragen om te voorkomen dat ze zouden afbreken.
We hebben dus geluk: de chauffeur is nen slimmen.Het zal wel kloppen want hij kent hier onwaarschijnlijk goed zijn baan, en je moet al wat kunnen om die chinese straatnamen te kunnen ontcijferen.
Maar eerlijk gezegd, statussymbool of niet, volgens mij heeft menig arbeider hier wel al een achterpoortje gevonden om het systeem te omzeilen. Als je namelijk traag genoeg werkt, kunnen jouw nagels nog sneller groeien dan dat ze verslijten. Van slim zijn gesproken!
We wonen op de 23ste verdieping, maar eigenlijk is dat niet helemaal correct, want men heeft er hier de verdiepingen 4, 13 en 14 van tussen gelaten.
13 is voor ons (Europa en US) ook wel gekend als ongeluksgetal. De reden hiervoor zou zijn dat 12 wordt beschouwd als het getal van de perfectie. Dit heeft er waarschijnlijk mee te maken dat 12 oorspronkelijk als grondtal werd beschouwd. Er zijn 12 maanden, 12 apostelen, 12 uren per etmaal enz... Omdat 3 en 4 beide "heilige" getallen waren (zijn), is het product hiervan net als de som zeven extra heilig, dus perfect. Als men aan 12 nog 1 zou toevoegen, wil men meer dan de perfectie nastreven en kan dit niet anders dan ongeluk brengen. Naar het schijnt zijn er ook in US verschillende hotels zonder 13de verdieping en in vrijwel ieder vliegtuig is er geen 13de rij.
Daarenboven wordt zowel in China als in Japan ook het cijfer 4 als ongeluksbrenger beschouwd: dit komt doordat 4 in het Chinees nl. si (uitgesproken ZӘ ), ook klinkt als het chinese woord voor dood. Alle andere getallen waar een 4 inkomt (14: shi si, 24: ar shi si), worden daardoor ook gemeden.
Nu ik er over nadenk, was het risico dat onze ayi liep bij het kuisen van de ruiten al iets minder groot.
Bonny had mij al verwittigd. Bonny, dat is de vrouw van Peter, een collega van Paul en Amerikaanse.
De Ayis kuisen overal rond, nergens onder.
Die overal is overdreven, die nergens is een understatement. De truuk is inderdaad alles te laten staan waar het staat en er dan eens los rond te flodderen. Met één emmer heb je genoeg, en met één vod kan alles (vensters, bad, WC, meubels, enz...). Meer dan één hand heb je ook niet nodig (behalve voor de vensters). Op die manier kan je ook nog wat telefoongesprekjes doen, wat genieten van het uitzicht, u wat schminken, een beetje kijken naar de spelende kinderen. Kortom: een beetje genieten van het leven, zie!
Niet perse om haar te pesten, maar in de hoop hierin toch een tikkeltje verandering te brengen, hadden we ons arsenaal kuisprodukten drastisch uitgebreid. Het is nog niet versleten. Ik heb haar ook al vriendelijk (jawel!!) getoond dat er bv. onder het bed stof te vinden is. Ze kuist dan met de glimlach onder dàt bed, maar de bedden in de andere kamers blijft ze zorgvuldig ontwijken. Met 3 kadeekes, een man, en euh... ik in huis is er wel redelijk wat waaronder moet gekuist worden en als ik voor elk voorwerp mijn beste Chinees moet bovenhalen, kan ik het sneller zelf doen.
Maar eigenlijk kan ik het haar moeilijk kwalijk nemen. Ze is inbegrepen in het huurcontract, we weten dus niet precies hoeveel ze verdient, maar gemiddeld schijnt dat zon 15 RMB (of 1,5 euro)/uur te zijn. Als ze voor haar ontbijt naar de winkel zou gaan en ze koopt een brood (20 RMB), een fles melk (15 RMB) een potje Nutella (50 RMB) en een pakje koffie (50 RMB) moet ze 135 RMB neertellen. Daarvoor moet ze dus 9 uur werken. Ge zou u voor minder koest houden en zorgen dat ge geen honger krijgt van uw werk
.
Mevrouw de ayi, zet u neer, legt uw beentjes in de lucht en pakt u nog een koeksken. Ik zal morgen zelf wel een dweilken slaan !
Sinds de onheilspellende nieuwsberichten in verband met de chinese melkpoeder ben ik als de dood voor wat de ventjes in hun mond stoppen. Voor Mats ben ik er redelijk gerust in, voor onze 2 andere zotte mussen is het wat anders.
Vermits het voor ons onmogelijk is de ingrediënten te ontcijferen op een verpakking, is het echt wel wat zoeken. En wat dan nog ? Zelfs als we het konden lezen is het waarschijnlijk nog geen garantie. Ik kan mij moeilijk inbeelden dat de melanine vermeld stond op de babypoeder.
Thuis in Melle, want hier zijn we ondertussen ook al wel wat thuis, waren Timon en Lowiek gewend Bambix groeimelk te drinken. Voor de eerste dorst hadden we voor elk 1 liter meegebracht. Toen die op was, begon de zoektocht: gewone melk, soyamelk, fruitmelk. Van die laatste had ik kleine brikjes gekocht, de duurste, in de hoop het risico te beperken. Lowiekje vond het wel smaken. Op een bepaald moment zit hij met een klein stukje van die melkkleurige lijm te spelen. Je weet wel, die waarmee ze de rietjes aan het brikje kleven. Vermits alles wat ook maar in zijn mondje past, daar ook meestal met zeer veel smaak in verdwijnt, neem ik het hem af. Blijkt dat dit geen lijm is, maar de smaakdeeltjes van de fruitmelk! We hebben ondertussen gelukkig uit Frankrijk geïmporteerde melk gevonden. Dat geldt trouwens ook voor andere produkten: als je wat meer wil betalen vind je Lu koekjes, Lays chips, President melk, Maille mosterd, Duvel, Nutella choco, enz... De keuze aan kaas is echter wel beperkt. Meestal moet je het stellen met van die pakjes cheddar kaas of wat smeerkaas.
Fruitsap, ook zoiets! Als je verse in het koelvak vindt, smaakt ze ongeveer zoals ze dat bij ons doet, maar van zodra je je ook maar riskeert aan tetrabrikken met fruittekeningetjes op, mag je er zeker van zijn dat er onvoorstelbaar veel vieze kleur- en smaakstoffen in zitten. Het opendoen van zon verpakking pakt zelfs een beetje op de adem. Ik had mij nochthans voorgenomen om aan risicospreiding te doen en zoveel mogelijk merken door elkaar te gebruiken. Uiteindelijk ben ik al blij iets te vinden waar geen synthetisch geurtje aan hangt. De kinderen verslinden hier liters appelsap. Laat ons hopen dat daarmee niet gefoefeld werd.
Gelukkig vind je hier ook een overvloed aan verse groenten, fruit, vis en vlees. We willen ons graag ook wat aan de lokale eetcultuur overgeven en proberen daarom telkens wel wat voor ons onbekende vruchten uit. Een echt succes is het nog niet geworden. Waarschijnlijk is dat omdat we misschien groenten voor fruit aanzien of andersom, of zaken rauw proberen te eten, terwijl ze op één of andere manier moeten geprepareerd worden. Wat wel lekker is, en bij mijn weten niet te krijgen in Belgie, is een soort uit de kluiten gewassen pompelmoes. Hij heeft de grootte van een goeie meloen, zijn schil vertegenwoordigt ongeveer de helft van de vrucht, het vlees is harder en minder sappig dan de pompelmoesen die wij kennen, maar het is wel zoet van smaak. We hebben er nog geen tweede gekocht, maar de eerste hebben we wel opgegeten. En dat wil al iets zeggen, want de eerste boodschappenkarren zijn toch wel voor een groot deel in de vuilbak verdwenen.
De enige bakkerij die ik hier ondertussen ben tegengekomen, ligt binnen de compound op een meter of 100 van ons appartement. Je kan er croissants, andere koffiekoeken, frans en ander brood kopen. Het is iets minder lekker dan wat wij gewend zijn, maar we zijn er heel tevreden mee.
Er maakt zich waarschijnlijk niemand zorgen, maar mocht dat toch zo zijn: ge moogt gerust zijn: we hebben hier niets te kort!
