- China is één grote bouwwerf: ze werken er letterlijk dag en nacht, 7/7 - Een familie met 3 kinderen is blijkbaar heel uitzonderlijk. Zeker als het 3 jongens zijn en hun haarkleur bleek is. Ze willen er allemaal mee op de foto. - In de industriële en/of toeristische zone is alles kraaknet. Zelfs elk blaadje dat van de bomen naar beneden dwarrelt, wordt ogenblikkelijk verwijderd. Er is dan ook bijzonder veel volk op de been om alle perkjes en voetpaden op te kuisen. Even buiten die zones, begint het wel meer op een vuilnisbelt te lijken. - Overal is security aanwezig, maar men heeft mij nog nooit om mijn identiteitspapieren gevraagd - Kinderen die geen pamper meer dragen, hebben broekjes aan met een spleet ter hoogte van de spleet. Zo kunnen ze in speedtempo hun boodschap(je) doen.
Goed gevonden door die chinezen... - De verkeerslichten staan aan de overkant van het kruispunt. Hierbij wordt ook ineens aangegeven hoeveel seconden je nog moet wachten of hoelang je nog tijd hebt om over te steken. - De meeste restaurants voorzien kleine kamertjes waarin je met een groepje kan gaan eten.
Mee alle chinezen en ook mee de deze
Zonder de Belgen, maar wel met ons 3 telgen! Timon, Lowiek en Matske in Suzhou
23-03-2009
Klein duimpje
Is Timon nu zo klein, of zijn de klasgenootjes zo groot ? Of zit hij gewoon in de verkeerde klas ?
Timon heeft besloten dat hij met mij gaat trouwen:
Timon: "Mama, als ik later kindjes heb, ga ik beslissen dat die van u zijn. "
Ik: "Hoezo ? "
Timon: "Wel, dan word ik uw man. "
Ik: "Maar mama heeft papa al. "
Timon: " Ja, maar hoe meer mannen, hoe minder werk je hebt. "
????????????????
Als ik die avond nog even bij hem in zijn bedje kruip, zegt hij :
"Mama, later word ik ridder en dan mag jij mijn jonkvrouw zijn. En dan ga ik de Noormannen verjagen met mijnen knots en mijn zwaard. Anders gaan ze u komen halen uit de torenkamer van ons kasteel. "
Na een kwartiertje ga ik nog eens kijken en ligt mijn koene ridder daar al uitgeteld, met zijn speelgoedzwaard in de hand en ..... zijn rode tuut in zijn mondje.
Gisteren zijn we naar Mudu geweest, een authentiek waterdorpje niet ver van Suzhou. Echt wel Chinees. Mocht ik hier één van mijn eerste dagen naartoe zijn gekomen, ik zou me geen twee minuten op mijn gemak gevoeld hebben, maar ik begin er wel een beetje aan te wennen. Alhoewel, er is iets waar ik nooit zal aan wennen en wat me steeds sneller boos maakt.En dat is dat men onze kinderen hier echt niet kan met rust laten.
Matske is een vriendelijk baaske en lacht naar iedereen, maar als ze met 4, 5 hunnen kop in zijn maxicosi steken begint zijn lipken te trillen en begint hij onbedaarlijk te huilen. Ge moet niet denken dat ze dan het verstand hebben het schatje met rust te laten, neen, nu willen ze het echt allemaal zien en staan ze nog luider te kakelen. Dat doen ze trouwens ook als hij aan het slapen is. Ik moet dan echt hardhandig optreden, en met de kinderwagen demarreren.
Timon had op school een fluitje gekregen en Lowiekje liep er vrolijk op te fluiten. Komt daar toch wel ene die, allicht wel om te spelen, dat fluitje afpakt, het in haren mond steekt en er ook begint op te blazen. Toen was het mij toch echt wel te veel. Ik heb het uit haren mond gesnokt en luid "no" geroepen. Ik weet niet of ik bij deze actie nog enkele tanden meehad, maar dat zou ik niet echt erg gevonden hebben. Lowiekje had in alle geval onoverkomelijk verdriet omdat hij zijn fluitje nu moest missen.
Over de middag zochten we een (relatief) rustig hoekje uit om wat te piknikken en om Matske eten te kunnen geven.In die authentieke dorpjes hebben we ons immer nog niet geriskeerd om in authentieke restaurantjes te gaan eten. Zowel het uitzicht als de geur weerhoudt ons daarvan . Bovendien is Paul onlangs nog eens serieus ziek geweest van geprepareerde kippebillen die we in de Carrefour, waar het anders behoorlijk netjes blijkt te zijn, hadden gekocht. Enfin, de kinderen en wij eten wat fruit en een koekje en Mats krijgt van mij wat te drinken. Het duurt nog geen 10 seconden of daar staat alweer een hele horde supporters. Dat had ik wel verwacht, maar waar ik geen rekening had mee gehouden was dat ze zich in alle bochten zouden wringen om ook maar een blik te kunnen werpen op Mats die rustig bij mij probeerde te drinken. Hoe meer ik Mats en mezelf ook bedekte, hoe geinteresseerder ze werden. Grrrrrrr!
Voor wie dit alles niet wil geloven: we namen daar een bootje en zie hoeveel dat moesten zien:
%
De kinderen hebben dat getrek en gesleur nu ook wel gehad. Lowiekje heeft het al zo erg dat hij motten begint uit te delen aan wie in zijn buurt komt en "laamijrust" zegt. Na ons bezoek aan Mudu liet Timon hier in de compound iemand de lift niet binnen. Toen ik hem hierover aansprak, zei hij dat hij schrik had dat ze hem weer zouden oppakken.
Beiden hebben deze nacht nachtmerries gehad. En dat vind ik nu echt wel te veel. Ik weet wel dat de mensen het allemaal goed bedoelen, maar als mijn ventjes er 's nachts al niet kunnen van slapen, vrees ik dat iemand binnenkort eens mijn rechter zal voelen. En het zal mij ferm deugd doen!
De meeste expat vrouwen hebben hier een parttime ayi om te kuisen en per kind een fulltime ayi om te babysitten. Totnogtoe heb ik die tweede angstvallig vermeden. Ik moest de kinderen in België al zo vaak uit handen geven dat ik er liever zelf bij bleef. Aan de andere kant blijf ik op die manier wel aan het appartement (en de kinderen) gekluisterd en dat is natuurlijk wel zonde als je zo ver van huis weg bent . Ik heb dus van mijn hart een steen gemaakt en vanaf vandaag komt een ayi op dinsdag- en donderdagnamiddag op Mats en Lowiekje letten. Ik ga mezelf eens tracteren op een voetmassage. Naar het schijnt moet al wie naar China komt dat meegemaakt hebben. Ben eens benieuwd....
Eén van de dingen die ik mezelf beloofd had wanneer ik terug naar China kwam: op handtassenjacht gaan.
Tijdens ons vorig verblijf waren we al naar de "Leather city" in downtown Suzhou geweest. Tenminste dat was wat we gevonden hadden in het taxiboekje: een boekje met verschillende "must have been there sites", dat je best bij je hebt als je een taxi neemt en geen woord Chinees kent. De chauffeur heeft toen een uur met ons rondgereden vooraleer we het vonden en toen bleek dat die leather city ocharme een zakdoek groot was, maar de prijzen van een ander formaat. Uit eerlijke schaamte en een beetje tegen onze zin, hebben we toen een portfeuille voor Paul gekocht en een tasje voor mij. De chinese economie was er al weer wel mee gevaren, wij iets minder.
Achteraf hoorden we echter dat er zo iets bestaat als een echte Leather Town: Drie gigantische shopping malls in Hainin met niets dan lederprodukten, op anderhalf uur rijden van Suzhou. Wij daar dus zaterdag naartoe. Joepie, joepie, joepie! Ik uiteraard ongelooflijk in mijn nopjes! Drie shopping malls, vier baggy boys en veel meer RMB's in de portfeuille... Ik verzeker u, DIT zou HET weekend van ons verblijf worden.
Het is er echter zo groot dat een normaal mens een weekend nodig om daar eens deftig rond te lopen, en dan kan je best de kinderen thuis laten.De ene volgesjouwde shop naast de andere. Kinderwagens passen nergens tussen. Nu moet je ook weten dat er tussen mij en "de sjakoch" iets magisch moet bestaan. Ik moet zoiets hebben van: voila zie, dat is het, met die wil ik nog wel een paar jaar rondlopen, in goede en kwade dagen. Als dat er niet is, dan heb ik er liever geen. Hoe zeer ze ook hun best deden om mij te verleiden, geen van de duizenden handtassen had ook maar iets magnetisch voor mij. De meeste waren met spijkers overladen, te kleurrijk, en wat nog het allerergste was, de één was al minder van leer dan de andere.
We hadden in alle geval weer veel bekijks: vier mannen sjeesden achter madame, die op sjakochenjacht was. Maar mylady had na een uurtje nog geen schot gelost. Paul zag de bui al hangen en stelde mij zelfs voor het ultimatum dat als ik binnen het kwartier niets vond, hij zelf zou beginnen kiezen. We komen goed overeen, maar als het over zulke zaken gaat, kunnen de meningen nogal eens verschillen. Dat hij zou kiezen, moest ik dus ten allen tijde vermijden. We konden dus maar beter zo snel mogelijk uit de malls verdwijnen en iets gaan eten.
Het werd dus een redelijke desillusie, maar goed, dat weet ik nu ook weer. Paul vond dat als ik daar mijn goesting niet vond, ik die nergens zou vinden. Maar wat kennen mannen nu van handtassen? Zo moeilijk ben ik toch niet, ik weet wel een leuke winkelaan het justitiepaleis van Gent.....
gelooft iedereen wel dat deze kleine Bouddha 3 keer per nacht drinken wil. We proberen positief te blijven en wijten het aan de airco. Ikzelf heb iedere nacht ook een liter water nodig, maar mijn moeder mag blijven slapen.
Tijdens het tanden poetsen kreeg Timon gisteren te kampen met een enorm praktisch probleem. Zijn poep begon toch wel verschrikkelijk te jeuken zeker! En ik moest dat oplossen. Ik moest dus tegelijkertijd met mijn rechterhand de tanden van Timon te poetsen en met mijn linkerhand aan zijn poep te krabben. En het was niet gelijk hoe! Niet tussen zijn spleetjes (gelukkig maar), maar wel aan zijn linker poephelft. Niet zo hard van krabberdekrab, maar wel zachtjes zo van wrijverdewrijf. Wat een moeder lijden kan. Hij moest er na afloop wel eens vet om lachen, den patee!
%
