Nieuw adres! Vilchez cervantes (familienaam) calle dolomita #149 (hekje staat voor nummer) El tambo Huancayo Junin Peru
Timgoesperu
Een kleine eeuwigheid bijna van de aardbol verdwijnen richting een verre droom waar ik met men rug naar de zon op een hoge berg zit en geniet van het uitzicht van het leven.
19-04-2007
Zomervakantie in chimbote: Intercambio corto.
Een tijd geleden had ik gezegd dat het volgende bericht wel even op zich zou laten wachten en het is idd wel enkele maanden geleden sinds men vorig bericht hier geplaceerd werd, maar ik had niet echt veel goesting om achter de pc te kruipen in chimbote en op men reis al helemaal niet. Nu ik terug in Huancayo ben en het heelder dagen aan het regenen is (regenseizoen he) en het ook nog vrij koud is ligt dat wel anders en kwam de gedachte ineens op dat het hoog tijd was het thuisfront eens te plezieren met een nieuw berichtje van men levenswandel hier.
Dus bijna vlak na men vorig verhaal neergepend te hebben, ben ik op 16 januarie voor een maand richting Chimbote vetrokken. Ik had er niet ongelooflijk veel zin omdat het een vis-industriestad bleek te zijn, met bijbehorende geur en na Huancayo en Lima de vervuilste stad van Peru en dus nadat ik tevergeefs heb geprobeerd te wisselen van stad heb ik mij er toch maar bij neergelegd. Met een wisselend gemoed ben ik dan maar aan de busrit van 14 uur begonnnen, met tussenstop in Lima om nog eens met afs te gaan overleggen over mogelijkheden om op unif over te stappen, waar ik weer op hetzelfde als altijd uitkwam: imposible.
In Chimbote aangekomen na onderweg nog een prachtige zondsondergang meegepikt te hebben, werden we opgewacht door een enthousiast afs-team, hoofdzakelijk bestaande uit gezellige dikkertjes, die al meteen voorstelden diezelfde avond nog naar de cinema te gaan (goei plan dacht ik, want dat hebben we Huancayo niet). Het was voor s avonds gezellig warm en omdat ook van de beruchte stank niet veel te bekennen viel, aangezien de visfabrieken blijkaar rond deze periode buiten werking waren, steeg mijn humeur met de minuut tot het een ongekende hoogte bereek toen ik ontdekte dat ik ook nog een privebadkamer met warme douche ter beschikking had, een overbodige luxe die toch overweldigend aangenaam was, aangezien het er bij mij ondertussen ontertussen ingebakken zat dat douchen gelijk stond aan koud water en zo snel mogelijk eronderuit vluchten.
Mijn familie (Jose 32, nationaal afspresident van de vrijwilligers, Diego 27, Liana 34, vader en moeder rond de 50) bleek gewledig mee te vallen en hoewel ze maar voorlopig was werd al snel beslist dat ik niet meer van familie ging wisselen.
Het Spaans in Chimbote was zo anders dan in Huancayo dat ik enkele dagen nodig had me aan te passen aan de snelheid en de jergas ( een soort slang) vooral als ik met Diego en zen vrienden omging die hierin nog eens overdreven.
Het viel ook op dat de mensen in het algemeen veel losser en opener waren wat zen voor -en nadelen had. Op straat zag je zo goed als geen andere gringos en dit in combinatie met het lossere volkje gaf als resultaat dat ik tot frustrerens toe werd nageroepen op straat (het bekende gringo en ghellow natuurlijk) met als toppunt toen ik aangesproken werd met: Que bonito tus ojos, regalome por favor y estas libre hoy, podemos salir junto y luego podemos ir a mi casa... wat overeenkomt met: hoe mooi je ogen, doe ze mij kado a.u.b., ben je vrij vanavond dan kunnen we uitgaan en daarna naar bij mij thuis gaan.... En dat te horen van iemand die die leeftijd had en licht uitgedrukt niet bepaald aantrekkelijk was, was genoeg om mij al rennende de winkel uit te zien vluchten. Zo begreep ik ook ineens waarom 2 andere afsers, wiens thuisbasis zich in Chimbote bevond hun haar hadden laten kleuren, aangezien blond haar er natuurlijk nog eens extra aandacht kreeg. Het goeie aan het feit dat het volkje er wat losser was, was dat er meer gefeest werd, je overal mee heen gesleurd werd en bij iedereen welkom was.
Met de andere afsers ( Klaartje, Bavo, Sofie(Belgie),Ayla, Cecile( Zwitserland), Sara,(Nieuw Zeeland) Magdalena, Lisa (Oostenrijk)) waren we het eral snel over eens dat Chimbote een geweldige zomervakantie ging worden, vooral nadat we het strand en de reusachtige dicotheken ontdekt hadden. De eerste dagen trok ik vooral met hen en de afs vrijwilligers op( Shelly, omar, Jose, Gabby,Chicho,Victor...) omdat men familie het vrij druk had op hun werk. Daarna ging ik meer om met Diego en werd al snel opgenomen in zen vriendengroep die bestond uit ne groep locos, fumongs, gorditos en guapas die zo goed als allemaal bodyboarden en aan wie een bepaald goedje met een welbekende zoete geur niet bepaald onbekend was (in jergas gras genoemd).. Het meerendeel ging ook veel uit (wo, do, vr, zat, zon mits het vakantie was) en daarmee werd de salsa en reggeaton er dan ook goed ingepompt zeker nadat Diego in zen geweldige witte kevertje, waarmee we altijd rond reden op zoek naar volk en feest een nieuwe geluidsinstalatie had geplaatst.
Mijn dagen zagen er meestal zo uit:
s Morgens: opstaan om 10u, wat rondhangen, andere afsers opzoeken of men broer vergezellen naar zen werk, men zoektocht naar een sinaasappelpeller voortzetten of kleren wassen (want er was weeral geen wasmachine), dan een overweldigend middagmaal naarbinnen scheppen, want bij men familie ging de liefde overduidelijk door de maag, ook wel op te merken aan hun gezellige lichaamsvormen (van iedereen buiten Diego)
Een morgend had ik voor de afwisseling eens het plan gevat naar zee te wandelen (ong 1,5u wandelen) en ben ik vertrokken met bewolking, waardoor het niet tè warm was.Wandelend tussen de duinen en over de padjes tussen het drijfzand, veroorzaakt door een rivier die er ook ergens stroomde, vroeg ik me telkens af waar die zee nu bleef want ik had de afstand maar op maximum een half uurtje geschat. Eindelijk aan de zee aangekomen wat over en weer gepraat met een oude visser en dan aan de terugtocht begonnen. Terwijl ik net twee minuten aan het wandelen was kwam de zon er ineens door en hevig zwetend en heerlijk verbrand kwam ik twee uur later aan bij men familie die al vrij ongerust waren en me nog eens naar men voeten gaven omdat het een gevaarlijke zone bleek te zijn.
s Middags stond dikwijls de camionet van een van de vrienden van Diego voor de deur die rondreed om zoveel mogelijk mensen op te pikken wat het goekoper maakte om naar zee te rijden. (15min). Onderweg was er een peaje geplaatst van 7,5 sol die massaal ontweken werd door naast de weg over het zand te rijden in het zicht van de politie en geen haan die erom kraaide:
s Avonds ging ik meestal wat ronrijden met Diego richting een pleintje of discotheek of gingen we iets drinken, eten of een filmpje zien met andere afsers. Het nachtleven in chimbote was echt de max en als ik uitging met Diego was ik zelden terug voor het licht was, wat na een tijd zelfs een gewoonte begon te worden.
Een avond ben ik ook eens spontaan gaan joggen. Ik had me s middags voor de zoveelste keer weer tot het ultieme grensbereik van men maag volgeschept -natuurlijk onder het voorwendsel om men moeder die weer eens overheerlijk gekookt had niet te beledigen- en daarmee voelde ik s avonds een sterke behoefte de benen eens te strekken en een degelijk luchtje te gaan scheppen. Met dat het al een mooie tijd geleden was dat ik nog iets van sport gedaan had, zat het er natuurlijk dik in dat men conditie me niet het als doel gestelde uurtje zou kunnen dragen, maar dat viel enorm mee. ( te wijten aan de 5 maand ijle berglucht vermoed ik die men longinhoud wat vergroot had maar men spieren niets geholpen had, wat ik de volgend morgen ontdekte toen ik de trap niet afgeraakte van de spierpijn ) Uiteindelijk heb ik 2 uur op het zand tussen de duinen en onder een overweldigende sterrenhemel rondgelopen zonder in ademnood te komen om dan met een voldaan gevoel de koers te zetten richting een verfrissende douche en een stel ongeruste ouders die me nog eens bezworen dat die zandvlakte een gevaarlijke zone was. Iets wat praktisch heel Chimbote was als je de rijkere mens mocht geloven die in zijn Nuevo Chimbote (het nieuwe gedeelte waar ik tussen de welgestelde woonde) zijn huis liet bewaken door een privebewaker, die s nachts om de 5 botten op zijn fluitje floot om te laten horen dat alles veilig was en mij er mooi mee uit men slaap hield.
Toen carnaval in de buurt kwam werd er met water gegooid naar iederen die voorbij kwam en vooral gringos natsmijten was natuurlijk populair. Toen we weer eens de camionet aan het volladen waren en net de laatste mens gingen ophalen, passeerden we een huis waarvan het dak bevolkt was met een volkje belust op onschuldige voorbijgangers en gewapend met heelder vaten water. Er onstond het gebruikelijke gefluit en gejoel langs beide kanten en we waren net droog en wel gepasseerd toen het voorval doordrong bij de chaufeur en Diego. Veilig onder het dakje dachten die even een goei fatske uit te halen en reden een stukje terug om juist onder het huis te blijven stilstaan met het gewenste resultaat: de boordevolle achterbak met mij inclusief even degelijk verfrist waarna de camionet ook nog gehoosd moest worden.
Dat er vis te vinden viel in Chimbote viel ook goed op, bijvoorbeeld aan de grote hoeveelheid pelikanen die de witte eilanden wit gemaakt hebben, maar vooral aan de enorme hoeveelheid vis die door een pijpleiding vanuit de haven binnengesluisd wordt. (geschat op enkele honderden tonnen vis per dag) Daar kwam ik achter toen we voor de afs barbecue vis nodig hadden en daarvoor bij de pijpleiding gingen kijken, een knipoog hier en daar en we hadden de nodige kratten van de verste vis voor onze neus staan en konden we beginnen wassen en ingewanden verwijderen, een vuil werkje waar ik nog enkele dagen van nagestonken heb. Maar het werk was de moeite waard, de geroosterde vis was overheerlijk hoewel hij niet kon tippen aan een goeie cebiche, rauwe vis fijngesneden en geserveerd met limoen en rode peper wat totnogtoe rotsvast als men lievelingsgerecht genomineerd is.
Hier en daar bracht ik s avonds een relax momentje door op het dak -een gewoonte waar ik in het koude Huancayo af en toe behoefte voor voelde niet minder als in het warme Chimbote-, nadenkend over de voorbije en de wachtende helft van men tijd in Peru, fantaserend over het komende en achtergelatene België of verliefd glimlachend om het betoverende en mistieke van de Peruaanse figuur -en letterlijke natuur. In de verte viel een bergeiland in de zee te onderscheiden belicht door de sterren en starend in die richting, vergezeld door een oud muziekje werd ik er steeds nostalgischer van.
Hiermee eindigt me berichtgeving over Chimbote die ik aan het schrijven ben sinds begin april, in het nu betrekkelijk zonnige Huancayo (het regenseizoen is net gedaan). De zomer van de Andes komt eraan hoewel het frisser wordt gaat de zon nu veel meer schijnen wordt mij hier verteld, af te wachten of het de waarheid is want Peruanen,...... zucht.
De groeten aan iedereen,
Een nog steeds genietende Tim in het niet altijd even gemakkelijke Peru.
Ps. Het volgende bericht is in aantocht maar is nog een pak langer dus zal wel weer even op zich laten wachten.
Wayna Picchu, wachten op mist die de neus van de Inca omhult
Ola patas,
Ik had in men vorige bericht beloofd dat het verslag van men tweede promoreis ook nog welles zou verschijnen en den tijd peruaans geinterpreteerd ist nu de ongeveer moment om men volgend berichtje zonder al te veel haast te beginnen schrijven.( 2 maand na de feiten maar verdomd ja den tijd speelt hier nogal met uw voeten: traag als ge achteruit kijkt en snel als ge uw blik vooruit werpt en naar zen goesting wissselt hem die twee af en toe ook nog is om) Maar swat na genoeg inleidende rommel geplaatst te hebben zal ik maar eens over de reis naar het zuiden beginnen.
Deze reis die achteraf gebleken zeker de vele moeite waard was was de laatstejaarsreis georganiseerd door de shool (Saco Olibero) van een nichtje van men familie ( Nadia is niet echt familie maar hun familie en de onze zijn al zolang vrienden dat ze die ook maar familie noemen voor de gemakkelijkheid en om het mij moeilijker te maken in men onderzoek naar het -wie is wie- in de familie wat ik ondertussen opgegeven heb nadat ik in een uitstapje naar Lima de andere helft van de familie heb ontdekt en de imaginele familieboom die ik had opgebouwd niet genoeg takken bleek te dragen.) Direct nadat ik van de mogelijkheid van dit snoepreisje gehoord had, kwamen er enkele problemen opdagen.
De eerste moeilijkheidwas Afs overtuigen, de lokale afs presidente was er al direct tegen maar na een hevige discussie moest ze toch het onderspit delven tegen het hevige temperament van men moeder en haar verantwoordelijkheid doorschuiven naar Lima dewelke enige dagen later haar negatief antwoord liet weten ondanks er ook via het thuisfront en afs België was gepoogd hen tot andere gedachten te brengen. Maar swat enkele dagen later werd via de school gemeld dat de reis 2 weken was verlaat en pal op men andere promotiereis viel. En dus vrij gefrustreerd dacht ik dat er niets van in huis zou komen todat nog enkele dagen- later de promotiereis van mijn eigen school met twee weken werd vervroegd en dus twee dagen voor de andere kwam te liggen. Daarna werd ik zonder veel moeite door het geniale plan van men moeder(die al een berg ervaring had met afs) overtuigd een verhaaltje te verzinnen om afs om de tuin te leiden, we vertelden ze namelijk het volgende: ik zou die twee weken wel met men moeder moeten reizen omdat deze haar man( die ong. drie weken per maand in Serro del Pasco werkt) zou gaan bezoeken met Omar en Emily en ik anders alleen met men broer thuis zou zitten.(aangezien men andere boer normaal ook op promotiereis zou gaan die echter achteraf gebleken wel niet is doorggaan). Afs slikte het verhaaltje en ik was vrij om die twee weken met de andere promoreis mee te reizen en hoewel het een paar keer niet veel heeft gescheeld of ik was door de mand gevallen omdat de lokale afs presidente iets vermoede en enkele keren naar huis heeft gebeld, is ze er niet achter gekomen of laat ze het zijn want het zou tot gevolg hebben dat ik het afs programma zou moeten verlaten en das nu niet echt goeie reclame voor haar comite.
Nu afs geen probleem meer vormde kon ik dus eindelijk twee saaie weken school skippen (de reis viel namelijk gedeeltelijk in de maandelijkse examenperiode) en met een verwachtingsvol gemoed vertrok ik s avonds -terwijl ik me probeerde in te beelden hoe Nadia er nu weer uitzag- met men twee(!) rugzakken naar het avontuur, Saco Olibero genoemd, avontuur want ik kende er niemand buiten Nadia die ik me amper herinnerde. De andere afsers hadden het reisje al vrij snel opgegeven toen bleek dat afs niet toestemde en dus was ik aan de welwillendheid van een 25-taljongeren tss de 16 en de 18 jaar, een begleidende leerkracht van 24 en een ouder van 45 overgelaten.
En dus enigzins twijfelend kwam ik netjes op tijd bij de school aan in gezelschap van men moeder en men broer en der was natuurlijk nog geen kat te zien. Een uur of twee later was de meerderheid er en in die chaos werd er druk gespeculeerd of dien gringo daar ook mee ging en maar wijzen en kijken (van subtiliteit hebben der hier ook nog niet veel gehoord) Nog een uurtje later hadden ook de laatsten hun reis betaald en konden we eindelijk vertrekken in een luxe bus zoals ik er in België (zal wel zijn omdat de meeste afstanden hier ong. 8 uur zijn en de verplaatsingen hoofdzakelijk met verglijkbare bussen gebeuren)nog geen heb gezien: van die heerlijke ligzetelbedden die helemaal plat kunnen. Geweldig. Nadat ik een zekere vriendschap met men buur had gesloten en hem uitgelegd had vanwaar ik kwam en zo begon ik me redelijk op men gemak te voelen en met een rustig muziekje op men mp3 kon ik dan toch doen alsofik sliep, want slapen in de bus is jammergenoeg niet echt men specialiteit.
Huancayo-Lima (nachtreis 7 uur) in Lima ontdekt dat de buspapieren niet in orde waren en een dierentuin bezocht (weliswaar een hoop mooie vogels en tijgers en zo maar niet echt de moeite voor zover te reizen )
Dan beslist naar een andere stad te gaan dan normaal het plan was: Cutchoterug nachtreis(8u) over Huancayo dus gewoon teruggekeerdin Cutcho tegengehouden door de douane en teruggekeerd naar Huancayo zonder Cutcho gezien te hebben dan beslist weer naar Lima te gaan met een openbare reisbus (terug reis overdag terug 7 uur) in Lima dan direct de bus gepakt naar Cusco (niet te verwarren met Cutcho ) 26 uur in de bus ! Dus in totaal 48 uur in de bus gezeten met pauzes van enkele uren wachten en eten tussen: om goe groggy van te worden en in al dat gedoe moest er elke keer overlegt worden met de ouders en ben ik mijn rugzak vergeten in de illegale bus in Huancayo met fototoestel gsm en mp3 erin kortom alles wat ik nodig had, gelukkig heeft mijn moeder die kunnen recupureren, alles zat er nog in.
En dan eindelijk een hoop mooie ruines rond Cusco gezien en savonds tot vier u weggeweest en allemaal wat te diep in het glas gekeken.
Fotos heb ik dan maar genomen met een wegwerptoestel (lekker frustrerend want die mooie landschappen kreeg ik er niet fatsoenlijk op) en gelukkig ook een aantal met de digitale camera van men nichtje.
De volgende dag zijn we smorgens vertrokken richting Ollataytambo en onderweg hebben nog enkele ongelooflijk mooie dingen gezien. Vanuit Ollataytambo heben we de trein gepakt naar een dorpje onderaan Macchu Piccu waar het lekker warm is en een ongelooflijk mooie natuur heeft namelijk bergen met oerwoud op. De trein was eigenlijk alleen voor Peruanen bedoeld (buitenlanders moeten met een 40maal zo dure, zonder te overdrijven) en alle geluk had ik men afs ID kaartje bij, want ik heb het nogal mogen uitleggen aan de veiligheidsagenten die der natuurlijk allemaal hun centje wilden aan bijverdienen. Maar dan zonder problemen toch aangekomen en smorges te voet vertrokken naar Machu Picchu , er reden ook bussen via een omweg maar die waren te duur gebleken. En na ongeveer 2 u trappen beklommen te hebben en weer enkele keren met men afskaartje gezwaaid te hebben werden we toegelaten tot Machu Picchu, het weer was vrij donker maar dat deed geen afbraak aan het schitterende uitzicht over de ruines van de oude Inca stad. Nadat we de beruchte Machu Picchu fotos hadden genomen en het gezicht van de Inca ondekt hadden in de bergen op de achtergrond daalden we op ons gemak af naar de ruines onder het gebrabbel van een gids waar ik maar een half oor voor had aangezien ik het te druk had met rond me heen te kijken, zo overweldigend was het. Aan het andere uiteinde van de ruines aangekomen en enkele honderden fotos later, want de gringo moest er natuurlijk bij iederen bij op, zei de gids dat het al te laat was om Wayna Picchu (de neus van de Inca zie fotosite) te beklimmen. De meesten legden er zich bij neer omdat ze toch al uitgeput waren, en de leerkracht was nergens te vinden om ze toch nog te overtuigen(hij wist van de tijdslimiet en was alvast vooruit gegaan), maar Nadia en ik wilden absoluut die berg nog op en nadat we eindlijk mochten van de gids was het 13.15u en lieten ze ons er niet meer in omdat bij het terugkeren het gevaarlijk zou kunnen zijn omdat er tegen de avond altijd regen wordt verwacht. Maar we lieten ons niet doen en na enkele minuten en weer het afs kaartje lieten ze ons dan toch maar op eigen risico en als allerlaatsten vertrekken. Dus begonnen we aan de tweede klim van de dag, en deze was een pak zwaarder: enorm stijle ongelijke trappen uit de tijd van de Inca dateren en bovendien enorm glad waren door het natte klimaat en onze vele voorgangers, en slechts op enkele plaatsen een touw om vast te grijpen en achter en naast ons een diepe afgrond. Tijdens de anderhalfuur beklimming hebben we slechts enkele toeristen gezien en genoten van een panoramisch uitzicht dat we nu en dan niet konden zien doordat we volledig in de mist gehuld waren. Maar niets kon boven het uitzicht van op de ruines gebouwd op de top, wanneer we boven aankwamen en merkten dat na het optrekken van de mist, een voorbijwaaiende wolk de zon er zelfs even liet doorkomen. Het was werkelijk het mooiste wat ik in men nog korte leventje ooit gezien heben misschien zal zien, en het gaf het appeltje dat ik gespaard had voor dat ultieme momemt op het toppunt van de reis een smaak die ik er niet van verwacht had. Totaal overweldigd bleven we geruime tijd op de top zitten genieten waarna we aan de afdaling begonnen die opnieuw een sterk gevoel gaf: een angst om uit te glijden en in de diepte te vallen zodat de afdaling uitputtender was en langer duurde dan de beklimming. Al bij al viel het toch nog wel mee en we zijn beide heelhuids beneden aagekomen, maar toch niet zonder een paar keer uit te glijden en beides hart een paar tellen te laten overslaan. Beneden aangekomen, hebben we nog een keer door Macchu Picchu gelopen, dit maal in zonneschijn en daarna hebben we de andere afdaling veel sneller genomen en zelfs enkele stukken gelopen zodat we net op tijd in het dorpje aankwamen waar de rest al klaar stond met onze reiszakken en wat brood en fruit als avondmaal om ons opnieuw in de drukte van het treinstation te werpen.
De res van de reis is vlot verlopen en hebben we nog hopen mooie dingen gezien(zoals discotheken, bars en steden en in de rapte het Titicaca meer), maar niets kwam in de buurt van Wayna Picchu:
Zo da was het weer, ik vertrek nu bijna voor een maand uitwisseling naar Chimbote een kuststad in het noorden dus ik vermoed dat het volgendebericht wel even op zich zal laten wachten.
Nog een laat Zalig Kerstmis en Gelukkig Nieuwjaar gewenst en de groeten aan de rest,
Jeps ik weet het tis weeral jaren geleden maar nu volgt er weer een lang verwacht nieuw berichtje, en hoewel er weeral te veel gebeurd is om op te noemen gaak toch een poging wagen de belangrijkste feiten wa op te sommen.
Even situeren: kzit nu thuis voor de computer (want er is sinds kort een extra telefoonverbinding in huis aangeplant waar ze hier op de een of andere manier toch nog een redelijk snelle internetverbinding mee gerealiseerd hebben), tis 1uur smiddags en kben net 12 uur terug van men tweede schoolreis die een 2 weken geduurd heeft. Laat ik er toch nog een beetje de chronologische volgorde op na houden en beginnen bij de eerste.
Deze eerste reis werd min of meer georganiseerd door mijn school (SanAntonio Maria Claret, nen heilige op wiens naamdag er natuurlijk groot feest was in men collegio, daar kom ik nog op terug), maar de ouders en de klastitularis hebben er het meeste aan geknutseld in eindeloos lange vergaderingen waar ik natuurlijk ook was op uitgenodigd. (de eerste twee ben ik geweest, daarna heb ik vriendelijk voor bedankt aangezien het mij niet zo intresseerde of we nu donderdag of vrijdag vertrokken of de bus nu van de ene of de andere maatschappij was en of we chaufa of arroz con pollo gingen eten, als het tenminste daarover ging want met dat er nogal opgewonden discussies onstonden en er steeds sneller gepraat (of eerder geroepen) werd en liefst met zoveel mogelijk tegelijk heb ik niet alles van deze in typisch peruaanse stijl gevoerde discussies begrepen.) Maar dus nadat het uiteindelijk toch vrijdag geworden was (donderdag was er nog vlug een extra vergadering gepland), en een ongelooflijk tof uitzient busje gekozen was, zijn we vrijdag avond vertrokken op promotion (laastejaarsreis) met een 20-tal (die zich de reis konden permitteren) onder begleiding van de titularis en 2 ouders (die bleken -achteraf gezien- echt wel nodig om den hoop locos(zotten) waar men klas uit bestaat onder controle te houden.) Het reisdoel wasHuancayo-Lima-Trujillo-Huanchaco-Chiclayo-Lambayeque en terug, richting de kusten van het noorden dus. (Cajamarca was er de laatste vergadering nog afgevallen.)
Dus uiteindelijk weggeraakt na eerst nog vlug het minieme busje volgeklad te hebben met de namen van de alumnos, hadden we onze eerste nachtrit voor de boeg, dus iedereen op zoek naar een zo confortabel mogelijk plekske: nicolas( de andere belg in men klas) in het gangpad en ik op een dubbele zetel gelegen hebben we gepoogd af en toe een oogje dicht te doen, voor zover het vrij harde interieur van het busje, het slechte wegenstelsel, en de opgewonden medeleerlingen het toelieten.
Het verdere verloop van de reis zag er zo uit: enkele intressante museas, mooie archeologische sites (zoals de piramide van el señor de sipan en de giagantische antieke stad chan chan van 2000 jaar oud) en natuurlijk ook enkele zatte discotheken (waarna we elkaar ondersteunend het hotel terug moesten zien te vinden), ook een aantal andere afsers tegen het lijf gelopen en elke dag arroz con pollo en chaufa gegeten afgewisseld hier en daar een typisch schotel zoals de overheerlijke cebiche (verse vis met limoe, ajuin, look en peper) in huanchaco op 20 meter van het strand waarna ik zo dom was een gigantische peper voor een pakrika aan te zien en die met zwarte pitjes en al binnen te steken onder de verbaasde blik van men medeleerlingen die er nog net wat te veel pret in hadden om het te zien gebeuren zodat de gedachte mij te waarschuwen cuidado con eso Tim! schromelijk te laat kwam natuurlijk en ik al vuurspuwend maar spurten naar de toonbank om zo rapido mogelijk nen halve liter aqua binnen te slagen en de rest van den dag elke keer als ik in of uit ademde men mond te voelen branden gelijk zot. Maar swat dat was ook al weer vlug vergeten toen ik den dag daarna in chiclayo een reddingsoperatie mocht uitvoeren op een paar slimme jongens van men salon die even vergetend da ze nie konden zwemmen en in alle opwinding van voor het eerst de zee gezien te hebben- wa te diep waren gegaan en nimmer terug graakten. Maar ja zo worden de banden weer wa sterker gemaakt en wordt er s avonds ook weer wat meer getrakteerd in den plaatselijken discotheca. Voor de rest waren er log enkele nachtelijke worstelpartijen die trouwens zelfs in de bus niet ontbraken waar de miss (klastitu)-een dwergje met nen groten mond die veel gezag en sympathie geniet onder de muchachos- stormend tussenbeide kwam en meestal de rust weer wist te bewaren.
Zo dit was alles voor den eerste promotion den tweede zet ik er ook nog welles is op samen met de fotos.
Groetjes aan iedereen en succes met de exames voor degenen waar het van toepassing is,
Bericht nummer 3: en poging om in een uurtje alles te vertellen
Hola amigos, Hier komt dan eindelijk het derde bericht, kweetet is al een tijdje geleden maar kheb geen internet in deze familie en kzit dus momenteel in een internet cafe in't centrum van de stad en het is half 12 smiddags en zaterdag. (internet kost hier eigenlijk bijna niets, een sol per uur, maar het blijft een stap om er gwoon binnen te stappen.) Zo der valt een hoop te vertellen dus kzal der maar is mee beginnen. Een zaterdag een paar weken terug ben ik naar een salsa concerto geweest dicht bij mijn huis: Ik denkende dat da iets redelijk klein zou zijn zoiets van een paar 100 mensen stond al eerst een uur te wachten in een lange rij in de regen (savonds regent het hier altijd wat). Toen ik eindelijk binnengeraakt was met de helft van mijn familie bleek het wa groter te zijn: een gigantisch podium en ik schat zowat rond de 15 000 man. De sfeer zat er echt stevig in want heel die massa was aan't dansen. Het geheel deed mij wat denken aan een festival in Belgie maar de muziek was wel geheel anders het ging namelijk van salsa naar reccea tom en wat rustige rock in 't Spaans. Ik heb mij der echt goe geamusseerd tot ik op nen bepaalde moment de hoogte en de zuurstofschaarste wat uit het oog ben geraakt en bijna van men stokje viel in 't midden van die mensen massa. Een halfuurtje later, nadat ik door een nicht uit de menigte was gesleept ging het alweer een pak beter: De volgende morgen werd ik wakker van een ruzie tussen men moeder en men zus omdat die pas tegen de morgen het thuisfront bereikt had en ook niet meer zo heel nuchter was : ) er zijn hier idd wel bepaalde overeenkomsten met belgie: ). Iets totaal anders dan in Belgie is dan weer 't school hier: Iedereen loopt zomaar de les binnen en buiten, als er iemand geen zin heeft om de les te volgen, dan blijft ie gewoon een uurtje (of langer) op de speelplaats, 3/4 van mijn uurrooster bestaat uit wiskunde en wetenschappen en tot mijn verbazing staan die zelfs op een hoger niveua dan ik had in Belgie in belgie (hoewel ik er geen jota van snap want ze werken op een heel andere manier), de enige die echt iets van de wis of wetenshappen begrijpt in mijn klas is een jongetje van 14 dat een hoop klassen heeft overgeslagen en hoogbegaafd is, nogal hilarisch de helft van de klas om raad horen smeken aan een dreumess van 14 tijdens de maandelijke exames tijdens dewelke iedereen vrij door de klas rondloopt om zo nu en dans eens wat over te schrijven wat hem juist lijkt te zijn, in werkelijk lossen er maar een stuk of drie het examen op, de rest kopieert terwijl de leerkracht toekijkt. En van stilte in de klas hebben ze hier ook nog nie gehoord, den eersten dag was ik zo blij dak eindelijk weg uit die klas men oren tuiten een uur derna nog, maar tegenwoordig ben ik het al wel redelijk gewoon. Elke morgen moeten ze ook een half uur lang (smaandags een heel uur) in een rijen gaan staan om preken van leerkrachten of directeur aan te horen en gebedjes aan de beschermheilge van de school "san antonio maria claret" en andere aan te horen. De laatse 2 weken oefenen we ook steevast smorgens in 't marcheren zowel klein als groot, jonges en meisjes en als uw benen nie hoog genoeg in de lucht vliegen dan staat er altijd wel ne leerkracht klaar om dat der is goe in te timmeren me zonen lange witte stok ( komt wel hard aan als ge hed nie verwacht, ik kan er van meespreken).Morgen gaan we me heel de school paraderen op het centrale plein van de stad, da blijkt hier de gewoonte te zijn, we worde daar verwacht om half negen in perfect uniform : ). Dus da betekend dak weeral nie kan uitslapen -zucht- want kmoet er elke morgen om 6.30 uit voor tschool. Gisteren bennek trouwes serieus ziek geweest, ik ben er zeker van dat kwam door iets verkeerd te eten, ik vermoed die groenten burgers van eergisteren want gisteren kwam den helft van mijn familie aan't ontbijd me buikkrampen. Ik ben hier ook al enkele keren weg geweest en ik ken dan ook al enkele toffe cafekes waar er altijd live rock muziek te horen valt, de helft van wa da ge hier hoort is wel nen nirvana of guns 'n roses cover maar daar heb ik geen enkel bezwaar tegen :). In de diskotheken daarentegen is het altijd een mengeling van merengue, salsa, reggea tom, cold play (enorm populair hier) en af en toe een minstens 5 jaar oude trance plaat. ( kheb er eigenlijk geen idee van hoe da ge die muziek stijlen schrijft) Het weekendje in de bergen was ook wa anders dan ik had verwacht, na 5 uur in een bus heen kwam ik samen met men broer aan in een mijnstad, serro del pasco genoemd, twas daar vrij hoog zo'n 4700 meter (volgens mijn broer de hoogste stad van de wereld) en bij elke twee stappen die ik er neer zette moest ik twee minuten pauze nemen. De eerste dag hebben we er dan ook niet zoveel uitgevoerd buiten een paar uur in de sauna zitten het gigantische gat in het midden van stad waar mineralen gedolven worden bezoeken en naar een gezellig restaurantje gaan. Dan zijn we met twee gaan slapen in het appartementje van men vader die in die stad 2 van de 3 nachtwerk doet en tegen de morgen zijn we door zijn bed gezakt : ). We waren ondertussen de hoogte en het zuurstoftekort al genoeg gewoon ge worden om een tocht van enkele uren in de bergen te maken bij een gehucht da "bosca del piedre" of zoiets noemt, der waren hopen mooie rotsformaties te zien,een grot met prehistorische tekeningen en tenslotte nog een stenencirkel waarvan de gids zei dat die diende voor internationaal communicatie tussen proffesionele telepathie beoefenaars, thad ook iets te maken met het magnetisme daar. Dak daar zowat men twijfels bij had lijkt me duidelijk, maar het was inderdaad wel een heel mooie plek en ik kan me wel voorstellen dat het leuk is om daar te mediteren, maar thelapathie, bwa da ga me toch wel wa te ver : ).
ba, men tijd zit er weeral op, nog mercikes iedereen voor de berichten sorry dak er niet op antwoord maar tijd is iets wat ik hier wel wat mis,
Hey Leute ( ja kspreek hier ook wa duits me afsers van switserland vandaar)
Hier komt de gezellige chaos. Men tweede famillie is de maks: samenstelling: padre y madre, Daniel 21, emily :17, Gavier 15, Omar 11 : De hele familie zit mekaar constant te plagen(vooral de mama is er goed in) en vanaf de moment dat ik binnen was werd ik er natuurlijk ook bij betrokken. Er wordt hier dus veel afgelachen de sfeer zit er wel in : Alleen mijn oudste broer kan engels, maar hij probeert toch zoveel mogelijk Spaans te spreken tegen mij. kmoet eerlijk zeggen dat ik wel enorm verbaast ben hoe snel ik weg ben met da taaltje hier ik ben tenslotte nog maar 2 weken hier. Ik praat hier met iedereen over alles van de spelregels van het poolen in Belgie en het onderwijssysteem in belgie tot de link tussen de incas en de ouwe egyptenaren en jeps dat alles in het spaans met een vleugje gebarentaal en als onmisbare ingredient mijn pocket woordenboek. De eerste avond verschoot ik nogal het huis bleek een bouvallig ding te zijn zoals er hier veel staan van 2 verdiepingen en binnen was het enorm kaal met een plat dak dat niet af is naar schijnt omdat ze dan minder moeten afbetalen, iedereen doet het hier zo denk ik want geen enkel huis in mijn suburb is af , bleek dat ze aan het verbouwen waren en mijn kamer die ik deel met daniel bleek toch al klaar qua sanitair is het hier ook genen vetten alleen ijskoud water in de voormiddag: dus ik vrezend dat ik in een enorm arme familie was aangekomen werd direkt gerustgesteld me: de vraag Tinn veniar a sauna? wat ik natuurlijk niet kon afslaan was supertof en deed echt deugd. De tweede dag stonden er ineens twee toffen en ook wel cowle neven van men leeftijd aan de deur en na drie minuten vroegen ze al of ik mee ging kamperen in de bergen samen met hen en daniel en ik maar: si, si ! dan zijn we twee tentjes gaan halen bij een nicht en daarna een uurtje peruviaans gepooled nogal anders dan in belgie: En ben ik na lang praten met de neef die heel vriendelijk was en veel moeite deed zijn spaans wat verstaanbaar te maken erachter gekomen dat zijn ex-amorada(lief) in thailand, bangkok zit voor een jaar, of het met afs was heb ik niet begrepen maar ik vermoed van wel. dat schepte natuurlijk ook weer een band en nadat gebleken was dat het kamperen een andere keer zou doorgaan omdat de tweede neef borracho ( dronken) was zijn we met zen drien ( ik Gesus(neef) en daniel) de plaatselijke alcohol maar is gaan benutten. (tis eigelijk zelfs te drinken en om de belgische cultuur ook wat in te voeren dronken we met mate want da zijn ze hier niet gewoon). Het verkeer gaat trouwes altijd per taxi of combi (busje) die tussen de 1( 25 eurocent) en de 3 soles kosten.
Tenslotte ben ook nog eens door de neven en broer uitgenodigd voor het plaatselijk salsa concerto dicht bij mijn huis en de opdracht was zoveel mogelijk afsers te verzamelen en aangezien ik de emailadressen niet heb een moeilijke opgave
Mijn broer is een hevige nirvana fan en heeft alle cds en kwa muziek ben ik enorm in de boter gevallen want de cowle mensen houden hier van rock en mijn twee broers spelen gitaar en mijn neef is onder de indruk van de grannygolfish sound :) zaterdag heb ik gedrumd met wat vrienden van men jongere broer ( die ik niet veel zie omdat hij moet studeren) ze wouwden mij is horen drummen en omdat ik ernaar smachtte nog is een drumstokje vast te houden hoevden ze dat geen twee keer te vragen :)
Van de week naar de kapper en uniform gaan kopen over mijn sik is er nog een levendige diskussie gaande: de broers en zussen en neven zijn voor de moeder is tegen want dan zou ik teveel aantrek hebben bij de chicas en da kan nie vind ze want mijn amorada zit in thailand en dan word mijn neef er weer bij betrokken hey amorada in thailand kennen we van ergens en dan ligt idereen wer strijk :). Het weer is hier wel wa lastig omdat het smorges bar koud is smiddags loei heet en savonds weer afkoelt en me dak genen zonnecreme meeheb ben ik al wel wa verbrand in men gezicht.
mijn tijd is op volgende keer gaat het dus over de rest: school en dergeiljke, over het concerto, weekend in de bergen, chaos van het vekeer, de plaatslijke jeud en rock cultuur....
ah buenos noches iedereen even situeren: tis hier 7u savonds en kheb het gevoel da we sebiet aan tafel gaan maar kben er niet zeker van omdat ze mij hier alles pas vertellen op de moment zelve, da maakt et leven hier wel spannend ze : ), dus als er hier sebiet maar een half bericht staat is da omdak moest gaan eten dan klink da hier ´ Tinnn come ´ zowat het enigste engels da ze hier kunnen de rest van de communicatie gaat allemaal via mijn pocket woordenboek da ik overal mee naar toeneem. Meestal verloopt het zo: eerst zowat snel spaans gebrabel dan ik die een ongelooflijk scheve bek trek en zeg ´non etiendo ´ dan noges int traag spaans en dan is het zo van ´ Tinnn dicionarro! ´ en proberen ze vijf woorden spaans tegelijk op te zoeken en dan barsten we altijd in lachen uit echt hilarish dus geloof me den eersten dag bij mijn familie(gisteren) deden mijn kaakspieren ongelooflijk pijn : ) De vliegeis was echt gigantis lang maar wel tof omdat er massaal afsers opzaten en die formaliteiten in amerika waren ook wel lachen zo van first question: are you a terrorist!!! : ) dan hebben in een zwaar bewaakt hotel inlima gelogeerd en nog nen dag gezete me de andere afsers. Da was ook wel gezellig en daar kregen we inka'kola een gortig goedje da smaakt naar een afkooksel van gebruikte kauwgoms en da dus nie te drinken is maar toch enorm populair is hier want ze verkopen da zelfs hier in t internet cafe van mijn familie da aan hun huis hangt en welgeteld 4 computers heeft: Dien avond zijn we vetrokken naar Huancayo waar ik nog steeds aanwezig ben da was weeral een nachtreis maar der was massaal luxe in de bus da was nen dubbeldekker me benede bussiness class waar wij zaten en daar stonden 6 ligzetels en daar kwamem ze rond me drinken en eten : ) DAn ben ik nog een helen dag tot taalf uur(snachts) op de been gebleven en hebbik gigantisch lange gesprekken zitten voeren met men pocket woordenboek: kben toen ook naar het schoolfeest van mijn zusje van 6 geweest da was echt zo vreemd me ne stoet me camionetten en ballonnen en een fanfare en al die kindjes in clownpakken : ) maar die hadde mij nie gezegd wa we gingen doen dus khad mijn fototoestel niet bij echt jammer .Vandaag zijn we naar het vervolg geweest me volklorlorische dansen en weer wist ik van niets we hebben ook wat lokaal bier gedroken da echt super goedkoop is en lekker is. der is ook een meid in mijn gezin die 17 is en eigenlijk nie zo veel uitvoerd en die volgend jaar architect ga studeren in Spanje echt een toffe waar dak met mijn pocket woordenboek en translator op internet echt lang mee heb sitte prate samen met men zus van dertig die ook bij afs werkt. Die mensen hebben hier een redelijk klein huis en hebben nie zoveel geld en de buurt ziet eruit als een achter buurt in anwerpen maar ze zijn hier allemaal heel vriendelijk, hoewel da iedereen die voorbijkomt wa zit te staren, meisjes beginnen meestal te gigelen en jonges doen lekker graaf zo´n peace teken en dan lach ek maar is terug he : ) Morgen verander ik van gezin maar ik blijf wel in deze stad en dan heb ik broers en zussen die van mijn leeftijd zijn en der is naar tschijnt ook iemand die engels spreekt hoewel ik daar zo men twijfels bij heb : ) ik vind wel wa spijtig kbegin mij hier al wat thuis te voelen bij die toffen mesen hier. Het eten valt hier goe mee hoewel we elke dag een variatie van kip en patatten eten en bij elke maltijd thee drinken. Het verkeer is hier ene verschrikkelijke chaos keidrukke kruispunten zonder rooi lichten en taxibussen die overal plots stoppen en iedereen die constant sta te toeteren om mensen te laten weten da we van de baan moeten want da ze anders overeden of geramd worden en met dan nog driewieler vespas die overal tussendoor schieten en het plaatje is compleet. zo ik denk dak zowel genoeg de situatie geschets heb en de volgende keer zet ik er de rest wel bij ik amuseer mij hier echt kapot en de dagen lijken hier wel jaren met da alles hier vreemd en nieuw is groeten uit peru aan iedereen he
Buenos dias amigos, Welkom iedereen op mijn spannende Peruverhalende weblog. Binnenkort komen hier mijn fantastische belevenissen terecht als ik ergens een Pc of internetcafé gevonden heb. Kzou zeggen: veel plezier ermee en kijk bij de links ook is bij de fotos die er ongetwijfeld wel eens zullen verschijnen. chau,
Timgoesperu
