22/02/2014 2de Div Heren A :
Dilsen-Stokkem - Stalvoc 1 - 3
Over Toetanchamon en andere Chinese spreuken
Mavo Dilsen-Stokkem ... een club met ambitie, met een
sporthal, soms wat smal uitgevallen maar dat laat ik over aan de arbitrage,
maar toch, we werden er goed ontvangen. We moesten hier komen winnen, wilden we
aanstaande zaterdag de zin van het woord "topmatch" in ere houden. En
Mavo zou daar niks aan veranderen.
Althans dat bleek niet uit die eerste zet.
Onmiddellijk moesten onze Heren A een verlies incasseren en dat is nu net niet
wat men mag doen. Uit Hoofdstuk 4 van het boek Oosterse Strategieën van het
Volley, halen we volgende paragraaf : " ... en geef u nooit helemaal in
die eerste set, want dan is de kans groot dat je de volgende drie sets op uw weelderige
neus krijgt ... " (citaat van Seg Geftinbal Joeng) En men moet het
gaan geloven, zelfs deze oude wijsheden gelden de dag van vandaag nog steeds.
De daarop volgende drie sets ontplooiden onze tijgers
zich als panters. Sluw, geslepen en af en toe wat schichtig met een sprankeltje
geluk om de punten in de ploeg te houden. Okee, toegegeven, we waren nog niet
echt top, maar als we nu en de voorbije weken "alles" hadden gegeven,
dan bleef er niet veel meer over voor de volgende twee matchen.
En die twee matchen worden ooh zoo belangrijk ! Mia
heeft het gisteren nog bij den bakker gezegd en die van het frituur komen den
achtste maart bij ons hotdogs en hamburgers en andere van die prettige vettige
broodjes ineen flansen ... En volgende zaterdag met de bus op verplaatsing,
liekes zingen, lunchpakketten, drank en ambiance ! Kasterlee heeft het ook
gehoord en die zijn de halve Kempen aan 't verzamelen. Hopelijk hebben ze daar
een grote cafetaria ...
Pyramides werden niet op één dag gebouwd, het Stalvoc
mannen team op één seizoen. Want dat heet groepsgeest, team spirit. Een gevoel
van samenhorigheid, team en supporters zijn één, want ik zeg altijd : tis beter
in groep, dan krijgt ge overal korting aan de kassa ...
Je herkent dat gevoel zeker en vast, dat je drie
dingen tegelijkertijd kwijt wil, en vreemd genoeg begrijpt die andere precies
waarover het gaat. Zo overkwam me vandaag ...
Ik heb dit weekend mogen genieten van twee
overwinningen, de ene trok verdacht heel erg op de andere. Maar toch, ze smaken
naar nog. Wanneer ik zondagnamiddag de partij tegen Bepavoc aanschouwde, moest
ik onmiddellijk terugdenken aan een goed georganiseerd Zoersel, dat zaterdag
iets tekort schoot tegen de grote leider. (wij dus)
Ze stonden klaar voor de start van deze wedstrijd,
onze mannen, hun aanblik naar het noorden gericht, want het is een feit dat de
kleedkamers van Stalvoc, zich op 66° 33' Noorderbreedte bevinden. Ondanks deze
geografische kenmerken kon dit voor onze spelers geen verschil uitmaken. We
hadden iets recht te zetten, onze tijgers hadden het verlies bij de
heenwedstrijd naar VC Zoersel nog maar half verteerd. This is revanche !
De keuze van het woord "tijgers" is
misplaatst wanneer de dames B van Stalvoc, als poezelige katjes hun klauwen
zetten in hun match tegen Bepavoc. Van in het begin werd het overduidelijk wie
dat wie de bel mocht aanbinden. Bij deze match worden er geen kadootjes
uitgedeeld, met het oog op die eerste plaats die heel binnenkort door ons wordt
ingenomen. Mmm Lommel, we'll eat you !
De eerste set had niet veel om handen, alhoewel
Zoersel bleef aanklampen, maar meer dan dat was het dan ook niet. Steeds
achtervolgen en terug bijbenen, om dan uiteindelijk te moeten toekijken hoe een
enthousiast herenteam van Stalvoc de gelederen sluit met een blinkende
setwinst. Ook Bepavoc in Paal moest toekijken en ondergaan en kwam pas tegen de
helft van de eerst set in actie. Onze Stalse katten hadden hun laarzen
aangetrokken.
De tweede sets liepen identiek op. Willy en Johan
zagen dat het goed ging komen en dat deden de thuis en de meegereisde
supporters ook. Vanop de beide tribunes had je zicht op de twee cafetaria's en
lonkten de tapkranen en de versgemalen koffiebonen. De heren Stalvoc speelden
op kracht en doorzetting, de dames Stalvoc speelden op souplesse en durf.
Maar dan kwamen die derde sets ... Laat het duidelijk
zijn, dames en heren, dat deze bewuste set niet echt een mannenprobleem is. Ook
de vrouwen hebben er last van. Technisch sterk voor de dag komen en naar de
finish toe een zestal punten uitlopen. Maar dan nadert dat einde van die race
oh zo moeizaam en de tegenstrevers komen lichtjes met druk aanzetten. De nodige
wissels en tactische toverspreuken worden uit de kast gehaald, tijgers worden
poezen en katten worden bij de melk gezet en dan scheelt het net geen haar of
we hadden die derde sets verloren. Maar uiteindelijk, en dat is wat telt, gaan we
met de drie punten naar huis, na exact een uur en veertien minuten.
Teveel van het goede is altijd meegenomen, een
zaterdagzondagmoment waarbij we uitkijken naar dat volgend weekendje Stalvoc.
Twee ploegen, gelijk oplopend, dezelfde trend en vanaf volgende zaterdag
allebei 'numero uno' of net niet ...
Noot van de auteur :
Mijn welgemeende excuses aan Lommel, maar volgende
week spelen jullie weer tegen een club die Stalvoc noemt, in een Stalvoc-arena
waar een warme gloed je tegemoet komt, tegen een Stalvoc damesploeg waar
teamwork, passie en vuur geen loze woorden zijn maar waarden ... Welcome again,
in the hell van Stalvoc !
Setstanden : 25/17 - 25/15 - 25/23 en ook 9/25 - 12/25
- 21/25
Lovoc Lommel. Ze waren gewaarschuwd, maar het
spektakel dat de beide ploegen in onze arena hebben gebracht, was van klasse
niveau, een topper waardig. En daarom buigen wij nederig en respectvol ons
hoofd naar onze tegenstander.
Alle 90 zitjes in de zaal waren gevuld, maar laat het
duidelijk zijn, er werd geen inkom gevraagd. Het staat iedereen vrij om een
pronostiekje te wagen en die inkomsten komen dan weer tegoed aan onze
herenploeg van Stalvoc en sinds zaterdag sponseren we ook de damesploeg van Fit
Ham ... (althans één speelster heeft haar gokje gewaagd en gewonnen)
Ik voelde de elektriciteit in de lucht hangen toen ik
zaterdag de tribune besteeg. Gespannen gezichten, lachende zenuwtrekjes en
ex-trainers en spelers die de prognose van de match aan het opmaken waren. Hele
families waren opgetrommeld ouders, grootouders, neven en nichten, suikertantes
en grappige nonkels, ze waren er allemaal. En dat maakt het zo gezellig in
Stal, dat familiefeestgevoel, elk weekend weer. Roepen, tieren en liedjes
zingen, de polonaise ontbrak er net aan.
Lommel in volle opmars, niet tegen te houden en
Stalvoc, vurig en hebberig, geen kadookes. En laat dit nu de goeie ingrediënten
zijn voor een spektakelmatch. Want dat was het wel. De eerste drie sets,
spanning ten top. De Stalvoc tijgers in volle aanval, maar ook verdedigend
laten we ons van de beste kantjes zien. We kunnen het nog, ons kopkes erbij
houden en technisch denken hoe we dat ene puntje gaan scoren, op naar dat
volgende. En het lawaai in de tribune wakkert aan, de supporters, zij blijven
doorgaan. Sommige tribunezitters kunnen het niet meer houden en steken
oordopjes in beide oren, anderen lebberen aan hun veel te goedkope snoepje,
terwijl wat verder twee Lommelse supporters de bui zien hangen ...
Maar toen kwam die vierde set ... Wanneer je met 22 -
18 voorsprong neemt, is alles in de sjakos, maar Lommel kwam sterk opzetten. De
laatste minuten van de vierde set, vanaf de gelijke 24 - 24 stand, duurden
uren. Ge wilt niet weten wat er dan allemaal door je hoofd gaat, daar hebben ze
nog altijd geen pillekes voor uitgevonden. Fluitsignaal. We winnen de set, we
winnen de match en we staan plots helemaal alleen, hoog en daarboven, alleen
aan de leiding .
Heren van Stalvoc, zegt onze Voorzitter, ge zijt goe
bezig ! En dat is ook zo, want het liedje van André Van Duin blijft nog lang
nazinderen in de wandelgangen van de kleedkamers ... "We zullen doorgaan
... tot we in 1ste Divisie staan ..."
Twee lange weken, twee weekends zonder match, afkicken
noemen ze dat, maar we geraken daar wel door. Want het moet, voorbereiding voor
de halve finales van de beker, zegt Jan. We gaan op afzondering, ergens in de
sneeuw, een groot chalet, liekes zingen rond de open haard, teamspirit. Nog 5
weekendjes slapen en dan is het zover, dan is het 8 maart, dan moet je komen
kijken.
En intussen gaan we die van Genk wa plagen, want die
lezen ook onze website, wa uitdagen, vanalles over schrijven ... want da noemen
ze spiologische oorlogsvoering of zoiets ... als 't maar helpt.
18/01/2014
2de Div Heren A : Warsco Units Eisden - Stalvoc 2 - 3
Nooit zullen we vergeten vanwaar
we komen ... Wie ons daar in de eerste plaats heeft gebracht. Mercie Pascal,
Bart, Kevin, Stijn, Kurt, de kleine en den iets groteren Bert, mercie Tom,
Mike, Hans, Neal en Yves. Mercie de Chris en den Igor ... Het waren de
kampioenen van Stalvoc, de kampioenen van 2de Provinciale. Ze speelden op
kracht !
En we gingen over naar 1ste en de
mannen zeiden de "A" ploeg vaarwel, wegens te zware training en te
weinig pinten, maar in gedachten bij dat A-team, maak er iets van, doe er iets
mee ... "da we fier mogen zijn" mompelden ze stillekes tussen hun
tanden.
Zaterdag passé, match tegen
Eisden, pffft, just gehaald maar toch sjiek hoe we die twee punten eruit
slepen. Het was erop of eronder en de prijs was die eerste plaats. Technisch
geraakten we er niet uit, tactisch evenmin en de ene reddingsoperatie volgde de
andere op. En vanaf die derde set werd het genieten, ik zat terug even in
tweede provinciale ... Neal, de oude rakker, stoom kwam uit zijn oren, loerend
naar zijn medemakkers met de stoom uit hunne neus. Het wierp bij mij een beeld
op van één of ander reklamefilmpje over een bende Highlanders ergens in de
Schotse Hoogvlakten, die met enkele strijdkreten het één en ander gingen
rechtzetten. En Tom keek vanaf de zijlijn toe en glimlachte, herkenbaar, we
zijn het nog niet verleerd, we gaan hier winnen ... Op kracht potverdoeme !
De moraal van het verhaal ? Wij
hoeven geen "stars", wij hoeven geen medailles, wij spelen gewoon,
gewoon de stukken eraf ! Want dat is Stalvoc, een team van "ons", een
vat vol power van eigen stal. Om het met de woorden van den Boonen te zeggen :
"niks moet, alles mag ..." En op het einde, aan die witte streep,
delen ze de prijzen ! Want bij ons zit het vuur, de passie, de ervaring en de
jeugd ... En das allemaal van ons eigen, onbetaalbaar ! Lommel we heten u
welkom : " Welcome to the hell ... " potverdoeme !
18/1/2014 1ste Div Heren A : Kasterlee -
Stalvoc 3 - 0
Het is zolang geleden ...
Met de fijne nasmaak van Franse kazen, een
verscheidenheid aan broodjes en de tantinnes van een lekker Italiaans wijntje
kan je avond al niet meer stuk. En mijn avond moest nog echt beginnen. Mijn
eerste uit-wedstrijd van dit seizoen. De neus richting Kabouterbos en laat de
goede fee van Kasterlee maar tonen wat ze voor ons in petto heeft. Want laat
ons eerlijk zijn, met een A-ploeg, waarvan we nog nooit de selecte basis hebben
bij elkaar mogen zien, zijn we toch wel straf bezig, niet ? Een tweede plaats
dit weekend en vandaag een vierde plaats, waar gaan ze het begot zoeken die
mannen van bij ons ... Da ze maar niet onnozel doen en niet gaan beginnen
denken aan bekertitels en titelkampioenen. We kunnen niet elk jaar een feestje
ineen timmeren.
En precies daarom beleef ik de wedstrijden nu veel
relaxer. We winnen met de glimlach en verliezen met de glimlach ... Of hadden
we gedacht dat we Kasterlee zomaar gingen inpakken. In feite had het gekund,
achteraf bekeken. Een kleine analyse laat toe dat de resultaten op het einde
van elke set, niet zo ver uit elkaar lagen. We kunnen dit aan, ook al heeft het
twee jaar geduurd, dat we nog eens met 3 - 0 naar huis werden gestuurd.
Nochtans het had mooi kunnen zijn, die zaterdagavond.
Jarige Peter had me toevertrouwd dat bij winst voor onze Stalvoc garde, hij als
"streaker" over het veld zou lopen. Voor alle duidelijkheid een
"streaker" is een persoon die bij een openbaar evenement naakt ten
tonele verschijnt met het doel te provoceren. Maar 't heeft niet mogen zijn, de
man die volgend jaar de hand zal schudden van Abraham, werkte rustig zijn live
verslaggeving af, in het burooke van Kastel.
Ook onze Stalvoc supporters, op die comfortabele houten
bankjes, zaten er soms gelaten bij. Af en toe kwamen er wat van die schrille
kreetjes uit de tribune maar meer dan dat moest het niet zijn. Toegegeven als
de andere partij zijn tam tam boven haalt, dan rest ons nog alleen heupwiegend
op deze jungle geluiden het verdere verloop van de wedstrijd te volgen.
Maar we hebben er vertrouwen in, echt waar, deze groep
moet groeien, op elkaar ingesteld geraken, de communicatievaten zullen vloeien,
en ge gaat dat zien, na Nieuwjaar staat daat één brok Stalvocgeweld op de
vloer, klaar voor de confrontaties. En de mensen gaan komen kijken, de arbiters
zullen een toontje hoger fluiten, de kranten gaan weer vol staan, samengevat :
deze groep levert u spanning, sensatie en suspense, elke week opnieuw ... daar
heb je geen abonnement van Netflix voor nodig !
Na de wedstrijd trekt iedereen zich terug, terug naar
de heimat, terug naar huis. Het weekend is weeral half verlopen en de werkweek
glimlacht ons toe. Maar de komende week zal snel verlopen, want heimelijk
kijken we uit naar de volgende thuiswedstrijd tegen Lubbeek. We hebben honger,
grote honger en Lubbeek zal het geweten hebben, we leggen ze het vuur aan de
schenen. Want vuur, dat hebben we, dat geven we ze, het zal een warme ontvangst
worden ... welcome, welcome in the hell van Stal !
De ene is er al wat vroeger mee
dan de andere, maar op het einde van de reis zien we niets dan blije en
vrolijke gezichtjes wanneer de pakjes worden opengemaakt. Het is Nieuwjaar ! En
zaterdag was het niet anders ...
Onze gastploeg Elvoc Elen,
voorlaatste in de rangschikking maar daarom niet minder geducht en een niet te
onderschatten tegenstander. En dat liet zich al voelen in die eerste set. We
kwamen moeilijk op gang en we wilden wel maar konden niet. Het spanningsveld
werd afgebakend en we speelden iets te nerveus zodat die mooie aanvallen
uitbleven. De trompettist van dienst die al enkele aanmoedingende noten de zaal
instuurde bleef zijn uiterste best doen en dat moet onze mannen geïnspireerd
hebben. Die eerste set sluiten we af met een nipte overwinning.
In de tweede en derde set genieten
we dan weer volop van die oude glorie. Onze Heren A, hoe bescheiden ze er soms
ook bijlopen, laten ons dan weer genieten van een samenspel, tactiek, de
sprong, het blok, de sierlijke bewegingen alsof we in de Weense Staatsopera,
vanuit onze comfortabele zitjes, getuige zijn van het Zwanenmeer van
Tsjaikovski. Zalig gewoon !
En wij, supporters van het eerste
uur, keken tevreden, want onze coach trekt de kaart van de aanstormende jeugd
van Stalvoc. De twee winning points, op het einde van de tweede set, kwamen van
Stef, de vervanger van Jan. Subliem, alsof Stef vond dat die set nu moest
eindigen, zo maakte hij het ook af. Onze toekomst is verzekerd ...
Anderhalf uur later zitten we
terug in onzen Touché, te nippen aan dat drankje en ja, toch geniepig en met
ongeduld wachtend op het openmaken van dat pakje ... Dat kinderlijke gevoel van
die kriebels in je buik, die twinkels in je ogen en die uitnodigende, smekende
blik van "mag ik het nu openmaken ?"
En net op dat moment komt de
Nieuwjaarsman langs (hij trekt verdacht veel op Willy) die ons met de glunder
op zijn gezicht vertelt dat Kasterlee zijn wedstrijd heeft verloren ! Een
mooier kado hadden we ons niet kunnen inbeelden. Bedankt Stalvoccers ! Eén week
genieten van die "Numero Uno", misschien twee of langer wie weet ...
maar genieten gaan we zeker doen.
De laatste match voor de winterstop zit er aan te
komen. Met gemengde gevoelens de verplaatsing naar Herenthout, momenteel nummer
5 in de rangschikking. We zullen er voor moeten vechten ... Intussen is het
nog, dan wel met lichte hoofdpijn, fijn napraten over de Stube avond van vorig
weekend en gunnen we de Dames B een mooie recette waarmee ze een citytrip naar
Insbruck kunnen boeken ... Het is ze van harte gegund en een welgemeende
proficiat vanuit onze supportershoek, het was een geslaagd initiatief !
We blijven onze Stalvoc Heren onderschatten.
Titelfavoriet voor dit seizoen in onze reeks : Kasterlee. Beste ploeg in deze
reeks : Stalvoc. Niks meer, niks minder. En dat hebben we kunnen zien ook. In
die eerste en tweede set gaan we met een ruim verschil aan winstpunten nog maar
eens tonen aan de tegenpartij wat we waard zijn.
De dame op de tweede rij, in haar tijgerpakje, die
zich opgeilt, telkens wanneer onze Jan de scheidsrechter interpelleert over één
of andere fase. Ze ziet hem helemaal zitten, grrr ..., haar tanden wil ze in
zijn lijf zetten, om ze dan straks op het nachttafeltje naast haar bed in een
proper glas water onder te dompelen. Herenthout ... rare supporters.
Intussen maken we een verrassende derde set mee, alsof
de thuisploeg zich plots realiseert dat ze wel echt een wedstrijd aan het
spelen zijn. We klagen niet, we gunnen ze die set, zolang de driepunter in onze
zak steekt. En die drie punten nemen we weeral mee naar Stal. Enige boodschap
willen we echter graag meegeven met VC Herenthout : ja, we hebben een
zaalverantwoordelijke en ja, we hebben ijsplakjes voor kwetsuren en ja, wij
hebben wel broodjes ...
Het zit erop, de winterstop kan beginnen ! We eindigen
mooi tweede en zitten met één voet in de finale van de Beker van Limburg. Alle
ingrediënten zijn aanwezig om er een gesmaakte terugronde van te maken. En
zoals steeds zit het geheim in ons recept en dat willen we graag met iedereen
delen :
* Oudjaarsmenu*
een warm voorgerechtje van verse Tom Carre met een
snuifje Stef
gedrenkt in een druppel Dave
een soepje van Neal, opgediend met een pikante Jelle
en overgoten
met een romige teug van Fred
een hoofdgerecht geserveerd op een bedje van Koen,
aangelengd met een rauwe Jan en
een duo van Kevin en Cedric
een verrassend dessert, badend in een gekarameliseerde
Nick met
een tintelende Willy op de rand van het bord
Laat dit alles tot zijn recht komen in een warme
supportersbank en ik kan je verzekeren dat je een Stalvocteam hebt om er de
duimen en vingers bij af te likken. Laat het smaken !
We duiken de winter in, dat is een feit. Op de sneeuw
moeten we nog even wachten, maar de vuren werden zaterdagavond
al aangestoken. Zowel buiten op het terras als binnen in de zaal. En
de jongens van Nijlen hebben dat gevoeld, die aangename warmte en het vuur dat
aan hun schenen werd gelegd. Nijlen een goede middenmoot met de neus richting
top 5. Geen gemakkelijke kandidaat dachten we zo, maar het draaide iets anders
uit.
Ook de wind veranderde buiten van richting en de
vuurkorven werden nogmaals aangewakkerd. De Dames B kregen het al
behoorlijk koud, maar een fijn jeneverglaasje, gevuld met
kokoschocoappelkerslimoenjenever, smaakt altijd en houd je vanbinnen warm. De
gebakken spekreepjesgeur kwam je al tegemoet en smaakte naar nog.
De eerste set was de traagste set, 25 minuten 19
seconden, om precies te zijn, want tegenwoordig wordt dit exact en
wetenschappelijk juist gemeten door onze pronostiekjesman. Terwijl buiten de
eerste glaasjes gevuld werden, begonnen we binnen langzaam de spanning op te
bouwen. Onze Stalvoc tijgers gaven een lichte voorsprong uit handen, waarbij de
stoere binken van Nijlen de voorsprong verkleinden en uiteindelijk in de buurt
van een 23 - 23 arriveerden. Maar ook in zulk een situatie weet de ploeg de
kalmte te bewaren.
Onder de tent begint de massa stilaan mee te neuriën
op de Tirolerschlagers en zijn er tafelhangers aan het wegdromen van rode en
zwarte skipistes. Naar het schijnt is er iemand aan de toog een skipas komen
vragen ... Hier en daar worden er van die marschmallows over het vuur gehouden,
lekker gezellig toch ?
Die tweede en derde set deden onze heren wat ze
moesten doen. Gewoon kort en krachtig, team en spirit, de bal rond spelen en op
de juiste moment de straat inblazen. Het ging makkelijk, zo oogde het althans.
De uitslag geeft een juiste weergave van de match. We waren weeral beter, we
staan nummer twee en met nog één match te gaan kunnen we gaan rusten in de top
drie van tweede divisie.
En terwijl de herenploeg zich door de felicitaties
heen naar buiten wurmde, naar de jeneverbar, draaide onze Anton zijn knapperige
bruingebakken spekreepjes nog eens om, en verkocht hij broodjes alsof hij al
jaren alle kerstmarkten heeft afgeschuimd. Mmm, gewoon lekker, écht lekker
!
30/11/2013
Beker van Limburg Heren : VC Genk (Nationale) - Stalvoc A (2de Divisie) 1 - 3
Daar gaat ze ...
Heenwedstrijd halve finale Beker
van Limburg. We zijn op bezoek bij Genk, the A-team, spelen enkele reeksen
hoger, Nationale Heren. We zitten met zo een gevoel van 'hier gaan we klop
krijgen'. En toch, we gedragen ons als een goeie supporter en kruisen onze
vingers, een mirakel ? No way, niks mirakel, gewoon Stalvoc, dat zijn wij, te
nemen of te laten. Ze hadden het al rondgebazuind in Genk, 't zal nie
gemakkelijk worden, nie onderschatten die mannen uit Stal ...
En ze hadden gelijk ! We moeten
dat kunnen toegeven. Aah jaa, als ze gelijk hemme dan hemme ze gelijk ! Vanaf
de eerste set hebben we laten zien wat er in onze marge zat. En da viel tegen
voor Genk. Toch altijd dat beetje voorsprong houden, maar hoe dichter we aan
het einde van de set kwamen, hoe kleiner dat kloofje werd. Die eerste set is
binnen !
In de tweede set weet Genk met wie
ze te doen hebben en geven ze serieus van katoen. Gelijk opgaan tot het einde
en dan erover, met of zonder de hulp van de arbiter, met of zonder de hulp van
de bouwheer van deze veel te lage sporthal. Verliezen zouden we.
Ik ben geen sportanalist maar
wanneer je me zou vragen om een analyse te maken van de twee laatste sets dan
kan ik dat best als volgt omschrijven : in de derde set moest ik ongewild
even terugdenken aan Achel, Liga B, top 5 in hun reeks door ons uitgeschakeld
... Tijdens de vierde set zie ik Genk spelen, Nationale, top 4 in hun reeks ...
Kweetetniete, maar ik denk dat we met deze Stalvoc jongens nog efkes verder
kunnen, nie ? De winst is binnen, ongeloof bij Genk en aanhang en het dak van
hun sporthal zakte steeds lager en lager ... Proficiat 'ploeg' Heren A van
Stalvoc, respect !
Op zaterdag 8 maart 2014 is de
terugwedstrijd, thuis, ge moet da niet onthouden, das voor niks nodig ... Tegen
dien tijd gaat men daar niet meer naast kunnen zien, gaat ge niks anders meer
horen, de clash der titanen ... welcome to the hell !
In het voetbal verwijst men dikwijls
naar "de twaalfde man", de stem van de supporter, die juist dat
tikkeltje meer geeft om de ploeg een onwaarschijnlijk redbull gevoel te geven.
Bij ons, in de volley, spreken we over "de zevende vrouw", los van
alle andere supporterskreten en hooligangeluiden, geeft ze het ritme en de
sfeer aan. In Genk werden we, door een 100-tal thuissupporters, met ongeloof
bekeken. Die brave mensen zagen 18 stoeltjes, gevuld met Stalvoc fans, maar ze
hoorden en snoven de sfeer alsof we een volle zaal vulden ...
Ze was weer goe bezig, we horen ze
graag, ambiance in de zaal !
En als je dan denkt dat je stem
eindelijk een break verdient omdat het caramellekespauze is, vergeet dat dan
maar, want dan draait ze zich om en zegt ze glimlachend : "verder
roepen", zelfs met nen bol in uwen mond ! In Achel kennen ze haar nog, in
Genk nu ook, fluisterend, maar net hard genoeg wijzen mensen haar na : "
Daar gaat ze ... " terwijl ze ongegeneerd en sensueel voorbij marcheert
...
We waren er niet bij, zaterdag. We hebben het van
horen zeggen ... Straffen toebak ! Maar de druk is van de ketel, het fluitje
heeft de stoom uitgeblazen, we hebben eindelijk thuis verloren. "Da kan ne
keer goe doen", verwoordt Geert Hoste zo mooi in zijn conferences. En het
deed goed, geloof me. Thuisverlies, mmm, het kan verlossend zijn ...
We hebben het niet gezien dat onze Heren van Stalvoc
in die eerste set alles gaven en Zoersel, met die onwaarschijnlijk veel te
lange naam, gewoon wou laten weten dat ze het hier niet makkelijk zouden
krijgen. En Stalvoc kreeg verdiend de winst in die eerste set. Maar Zoersel,
een topploeg in onze reeks, liet zich hierdoor niet in de wind slaan. De
volgende twee sets versloegen ze onze heren gezwind, en laten we eerlijk zijn,
we speelden onze mindere wedstrijd.
Maar goed, verliezen, tja 't zat er aan te komen, maar
fier zoals onze jongens zich door deze reeks een weg banen, fier zullen zij ook
straks de arena verlaten. Met opgeheven hoofd. Zoersel moest nu niet gaan
beginnen zweven met de gedachte de drie punten mee naar huis te nemen.
In de vierde set hebben we alles naar boven gehaald,
zelfs onze vrouwelijke supporters strekten hun schouderbandjes even aan, en ge
weet wat dat wil zeggen ! We zijn er dan ook tegenaan gegaan, maar we hebben
het niet mogen zien. Die vierde set, Gea Happel schoot hier te kort en de
punten gingen naar Stalvoc. We nemen waar we recht op hebben ... Maar onze
Mexicaanse Amigos lieten dan weer zien in die vijfde en altijd spannende set
dat zij die avond de betere waren.
De techniek staat niet meer stil. Tegenwoordig kan men
alle gemiste programma's, achteraf in de zetel thuis, terug herbekijken. Wij
gaan dat ook doen ... want volgens mij zit hier meer achter, tactische
spelletjes worden er nu gespeeld. Omgaan met druk : spelers die druk bezig zijn
met vader te worden, die gezonde druk. De jongeren die de examentijd zien
aankomen, die psychische druk. Supporters die spannend de match blijven volgen
terwijl ze een uur geleden al naar de wc moesten, die onder druk.
Maar de druk is eraf, niks moet en alles mag ... dat
heerlijke gevoel zal ons de volgende competitiematchen blijven volgen, en alles
loopt weeral zoals het loopt en we gaan terug wa winnen en wa verliezen en de
sfeer zit er in, de sfeer van dirndls, lederhozen, odelahities en ein zwei
zaufen.
Onderweg naar Turnhout, de volgende tegenstrever, rijd
je door de dichtgepakte mist het onbekende tegemoet. Je zit midden in een
aflevering van Sleepy Hollow en elke 100 meter die je dichter naar de sporthal
van de VST Lions brengt, wordt het zicht iets minder en vormen zich akelige
figuren langs die donkere, mistige rand van de rijbaan.
Gelukkig bestaat er nog zoiets als gps, waar je
blindelings op kan vertrouwen, meestal toch, alleen wanneer je die laatste
meters naar de sporthal opspeurt, vind die lieve vrouwenstem het nodig om je
nog even een toeristische rondleiding te geven naar het centrum, waarop ze zich
iets later bedenkt en vraagt om terug te draaien. Vrouwen, ze weten, nooit echt
wat ze willen ...
Het interieur van de grote sporthal voelt koud aan, de
reserven van Stalvoc hebben net hun winning set achter de rug en verslaan de
Lions met 1 - 2. Goe bezig die mix van jonge en oude garde ...
Vooraleer je de arena van de waarheid binnen treedt,
word je in de gang verwelkomd door weeral een lieve vrouwenstem, die je heel
vriendelijk vraagt of je voor vier euro wil deelnemen aan de clubtombola.
Natuurlijk willen we dat, sponsoring voor de tegenpartij, een hart voor volley,
vier euro en ik ontvang een tombolaticket, waarop die lieve mevrouw zegt :
" misschienst hedde strak de groete praas gewonne ! " Ik keek naar
mijn briefje met daarop het zalige cijfer 7, het nummer waarop James Bond in de
casino's alle banken deed springen. Dees kon niet meer mis gaan.
De eerste set daarentegen, met een ploeg Stalvoc Heren
die er wel wou voor gaan, moest lijdzaam toekijken hoe ene nummer 4, de
opposite van de tegenpartij, ons team naar de verdoemenis sloeg en de
winstpremie thuis hield. Coach Willy, hij kan nog altijd toveren, verzette een
paar pionnen, een tactische maneuver waarop hunne "4" niet meer zo
zeker was van zijn stuk en een beetje verloren begon te lopen. En dat was het
moment van Stalvoc, "ons" moment. Met een sterk technisch kunnen en
fysiek ferm voorkomen, walsten we over de Lions en haalden we het maximum uit
de match. De drie punten nemen we mee naar Stalvoc !
Ze hebben ons weer in de watten gelegd, onze Heren A,
terwijl de supporters genoten van dat lekkere snoepje. Je kent ze wel, die
kleine cappuchino caramellekes, die je sensueel langs je tong laat spelen
terwijl je stiekem wegdroomt van die knappe Italiaan(se) ...
Op weg naar huis, rijdt een gelukkige fan, met zijn
hoofd in de wolken van een sjieke match, uitkijkend naar nog ... Het seizoen
mag zo nog wel even doorgaan. Het volgende kruispunt, op de
bewegwijzeringsplaat staat nog 7 km naar Mol. Nog zeven, 7, doeme, mijn
tombolabiljet ! Ik zal nooit te weten komen of ik gewonnen heb, maar ik vind
het niet zo erg, we staan numero uno, op een gedeelde eerste plaats, van boven
aan de top, en das net zo goed als " de groete praas van den tombola
"
De kabouterdans, plopperdeplopliedjes, het mocht
allemaal niet helpen, Kasterlee kwam en zou winnen. Dat lieten deze mannen in
de eerste set al gauw blijken. Onzen draai vinden, supporters die bleven
roepen, onzen trommel die harder slaat dan de hunne, het mocht allemaal niet
zijn en toen de tweede set ook met nipt verlies werd afgesloten, zagen we die
donkere bui al hangen.
Maar dan blijkt weeral dat we onze Heren A toch nog
niet voldoende kennen. Normaal zijn het de "ouderen" de
"anciens" die geroutineerd de match onder controle houden, maar het
mag gezegd, de jongeren namen deze keer het voortouw. De supporters kregen waar
voor hun geld. Een opvoering van Peter Pan, waarin de jeugd het opneemt tegen
de schavuiten van Kapitein Haak. In de derde set hakken en slaan ze zich erdoor
en roepen hard victorie.
De vierde set, door storm en wind, niets kan ons nu
nog van die zege weghouden. We gaan ervoor en jawel onze heren A, ze doen het
maar weer. Iedereen in de zaal gelooft in de eindwinst. De stoelen worden
blauw, het licht weerkaatst in de glasramen en de trommels drummen een
overwinningskadans. Wat een feest !
Tijd voor die laatste ronde, tis waar tis zonde, tis
de hoogste tijd ... Kasterlee is nooit in onze buurt gekomen, zelfs niet als de
coach van de bezoekers met handen en voeten een time out tracht te versieren.
Tis weer mooi geweest, en het mooiste van al is het resultaat dat fysiek bij
ons op dat veld wordt neergezet. En dat krijg je maar door één ding : een goeie
gedreven groepstraining, elke week opnieuw. Mercie Jan !
Op 11 november vieren we Wapenstilstand. De dag
daarna, 12 november... herdenken we het feit dat het precies twee jaar geleden
is dat onze Heren A in eigen huis nog eens verslagen werden (door Bolderberg).
Sindsdien werden tot vandaag alle thuismatchen ongeslagen genoteerd. We weten
dat, tis niet plezant om hier in Stal te komen spelen, tis een beetje door het
vuur gaan ... Welcome to the hell
Spring, vecht, smash, recht, sla, pak en bewonder ...
Zaterdagavond speelden we Dilsen-Stokkem allerzielen.
Deze ploeg, ooit gevreesd in provinciale afdelingen, kon zich niet echt bewijzen.
Als je dan bedenkt dat wij met een handicap spelen (letterlijk te nemen), welk
een euforie moet dat dan geven als alle spelers fit en gezond op het veld
staan. We versieren momenteel een gedeelde tweede plaats, op één puntje van een
gedeelde eerste plaats.
De kanaries begonnen slecht, de afstand op het
scorebord tussen "thuis" en "gast" werd zienderogen groter
in ons voordeel. In die eerste set toonden onze heren wie waar thuishoort in
die rangschikking en gelijk hadden ze. Jammer voor de supporters die even
afzakten om hun keel te smeren aan de toog van Touché. Toen ze terug de zaal in
kwamen om de tweede set mee te maken, was deze juist afgelopen. Iedereen bleef
dan ook zitten voor die derde set. En toen besefte Dilsen-Stokkem dat het erop
of eronder was. "En 't was eronder", zou de voltallige supportersbank
zingen ...
Drie winning sets op een rij, Anderlecht zou daar
direkt voor tekenen (KV Mechelen ook). Hoe moet ik dat aan mijn vrouw gaan
uitleggen, hoorde ik iemand aan den toog roepen. 'k Ben nog nooit zo vroeg
thuis gekomen, maar toen ons Mia met de bookes rondging, bleef hij toch nog
even hangen. We zijn goed bezig, we blijven doorgaan, we staan er !
Volgende zaterdag is het uur van de waarheid, dan
ontvangen we topper, Kasterlee, en ik weet niet welke poppen Willy uit zijn
kast gaat halen. Maar we gaan moeten dansen, onze ingestudeerde nummertjes
opvoeren en alleen op die manier kunnen we die mannen uit het Kabouterbos naar
Plopsaland sturen.
De pronostieklijsten zullen weer ingevuld worden en er
gaat zwaar gegokt worden, zegt Peter. En ik wil bij deze even een rechtzetting
meegeven : zaterdagavond werd er door de speaker van dienst rondgeroepen dat
een set tussen de 20 minuten en 23 minuten duurt. Geloof daar niks van, een set
duurt ongeveer 38 minuten. Zeker die eerste, zegt dat ik het gezegd heb ...
Mijmerend liep ik door de stille gangen van het Sint
Jozefziekenhuis van Westmalle, in gedachten verzonken bij de
wedstrijd die zich wat verder in de sporthal van Zoersel afspeelde. Een
rondborstige verpleegster met een, naar mijn mening, te strak uniformpakje,
kwam heupwiegend naar mij toegestapt. Met die vragende blik in mijn ogen,
schudde ze met haar rode haren en fluisterde ze me toe dat de eerste set nipt
verloren werd.
Langs de zijlijn liep de kapitein van
Stalvoc heen en weer, net een meniscus operatie achter de rug, maar toch
present. Op de bank zat onze hoekaanvaller nog nagenietend van een
voetblessure, een fascitis plantaris, maar het had erger gekund.
In die tweede set nemen we eindelijk voorsprong en
kunnen we de kloof met de jonge thuisploeg wat groter maken. enkele knappe
safes, hoge opsprong, verkeerde daling, knack, dikke enkel, opposite afgevoerd.
Heidi, zo noemde deze warme verpleegster, vertelde me iets over splinters in
het bot, legamenten die geraakt werden en een zestal weken out. Ik vond deze
eerste opinie medisch verantwoord, alhoewel een tweede analyse misschien anders
zou uitwijzen. Maar intussen was die derde set reeds begonnen. Komt daar nog
bij zien dat één van onze supporters een beetje last kreeg van obstipatie.
Gelukkig was het van voorbijgaande aard en begonnen de spelers zich los te
gooien.
De wedstrijd kwam in een versneld tempo terecht, iets
te vlug voor onze spelers want op het einde zien we de winst voorbij onze neus
vliegen.Alsof onze ziekenboeg nog niet voldoende aanhangers kent, vonden Jan en
Koen het nodig om de hoofden even bij elkaar te steken. Wat volgde was een knal
die in heel de zaal te horen was. Resultaat : één Stalvocspeler met blefaritis
hematoom, oftewel een dik oog met een blauw streepje en de andere speler met
een atheroom of buil op voorhoofd.Het was een verhaal zoals een voorgaande, de
volgende twee speelsets zouden weer nipt eindigen, weer die suspense, niet goed
voor hart en bloedvaten .. Maar onze verpleegster, Heidi, liet weten dat alles
wel goed ging komen en dat we er sterker zullen uitkomen. Nog sterker, benieuwd
hoe dat gaat aflopen. Intussen ben ik met haar aan het einde van de gang
gekomen en vraag ik me af of Jan nu nog beter gaat zien door dat ene oog, en
zal Neal binnenkort terug de salsa dansen terwijl Tom zijn kniezwengel oefent.
Zal Kevin zijn plaaster vol laten schrijven en gaat Koen nog meer builen op
zijn hoofd laten groeien, zal Heidi haar nummer meegeven ? ...Dat en nog
veel meer in onze volgende aflevering van Medisch Centrum West ... Welcome
tot the hell
Wij waren beter, wij waren beter,
wij waren beter ... thuis gebleven ! (zangkoor
uit Bocholt)Het resultaat van deze match was op voorhand gekend, 3-2 of
2-3, het zou weer erg close gaan worden. Op het randje, maar niemand had durven
voorspellen, met uitzondering van enkele gekken die af en toe een pronostiekje
invullen, dat het 3 - 0 zou worden.
De Heren A, ze zijn er voor gegaan. In die
eerste set liep het nochtans gelijk op, Spanning tot aan die laatste
punten. Zenuwen die moeilijk onder controle te krijgen waren, het
"Zen" moment, Jan deed zijn uiterste best om de rust erin te houden.
En toen kwam Dave, zomaar vanop de kant, even op het plein, glimlach,
concentratie, opslag, erover, punt, en die eerste set was binnen.De tweede set
liep iets vlotter, alhoewel onze foutenlast zich begon op te stapelen, maar
gelukkig was er Bocholt die de fouten reeds gestapeld hadden en vanop hun
hoopje moesten toekijken hoe onze leeuwen hen afmaakten. Het verschil was
groot. Wij waren goed en kregen meer dan verdiend die setwinst.
Toen één van
onze spelers aan de scheidsrechter ging vragen wat voor weer het morgen
zou worden, kon die man moeilijk praten met dat fluitje in zijn mond, en uit
beleefdheid liet hij dan maar een gele kaart verschijnen om te duiden dat de
zon zou schijnen. Toch vriendelijke mensen, die scheidsrechters. We hadden het
beloofd, het zou een gekleurde wedstrijd worden. En ook in die derde set gaven
onze HerenA alles wat ze in petto konden hebben. Niets kon hen nog tegenhouden.
Voor de gekwetste Neal was het duidelijk een kruk te ver, zo een overwinning
durfde hij zelfs niet hop zijn palmares te zetten ...
Intussen, beste
supporters, staan we te pronken op een gedeelde tweede plaats, en dat hebben we
niet zomaar gekregen, dat hebben we verdiend, daar zijn we voor gegaan ! Men
weze gewaarschuwd : "Welcome to the hell van Stalvoc !"
12/10/2013 2de Div Heren A : Lovoc
Lommel - Stalvoc A 3 - 2
Yes, we could ...
Bij aanvang van elke competitie worden
er pronostieken gemaakt over de kanshebbers, de middenmotor en dalers. En dan
zijn we het eens over de favorieten in onze reeks, die spelen voor de
kampioenstitel : VC Herenthout, Amigos Zoersel en Lovoc Lommel. En laat het nu
juist die laatste zijn waar we zaterdag naar toe trokken. We hebben net Achel
goed verteerd, maar Lommel das andere koek.Het is altijd fijn dat we kunnen
rekenen op een hele resem supporters die de verplaatsing mee maken.
En dan
krijg je van Lommelse bestuursleden de vraag of wij altijd met zovelen zijn,
waarop het simplistische antwoord volgt : vandaag zijn er nog veel thuis
gebleven ... Lommel, eerlijk : we waren er niet gerust in en dan bedoel ik met
"we" de supporterstribune. Ze hebben ambitie, ze willen die stap
hoger maken dus ge weet dat het niet makkelijk zal worden.
Die eerste set is
daar getuige van, maar hier onmiddellijk bij vermelden dat Neal zich
fysiek niet volledig in orde voelde. En Neal laat zich vervangen ... ik
heb niet de gewoonte om een speler de hoogte in te prijzen, want iedereen
verdient die pluim. Daarom ga ik ook hier Nicks over zeggen en doe ik
alsof er verder Nicks speciaal te vertellen valt. De vervanger van Neal, een
onervaren jong spelertje, Nicks gewoon, ergens opgevist in de vijvers van
Bepavoc speelde de match van zijn leven. Alsof hij reeds jaren in de basis
staat van één of andere divisieploeg.
We zijn gerust, we kunnen nog een paar
jaren verder, met spelers van eigen bodem.Lommel heeft het moeilijk gehad en
wij ook. Zowel fysiek als tactisch was het zoeken naar die "straat"
aan de overkant, was het blokken of barsten, het was een spel van gaan, en niet
minder dan dat ! En de supporters hadden hun pillekes bij, regelmatig slikken
of muntjes zuigen tegen de zere keel van al dat roepen. Wanneer je als lezer
een gevoel wil krijgen hoe het er ter plaatse aan toe ging, dan verwijs ik
graag naar de uitslag van de laatste drie setstanden en wanneer je beseft dat
je twee keer met 23/23 of met 13/13 naar die apotheose gaat dan zijn de
adrenaline stoten rond de Halloween periode, daar Nicks mee vergeleken ...
Het
waren niet de zenuwen die ons hebben doen wankelen, het was dat beetje meer
foutenlast, want anders hadden we die twee punten mee naar Stal genomen. Het
zal niet lang meer duren en we zien onze coach Willy langs de lijn, terug zijn
samba pasjes doen, net zoals in Achel, swingend en heupwiegend met in gedachten
een taktiek voorbereiden naar die volgende wedstrijd toe.
6/10/2013 Beker v Limburg Avoc Achel (Liga B) -
Stalvoc HerenA (2de Div) 1 - 3
Yes we can !
Hoe goed kan iemand zich voelen als je met
winst afsluit tegen je oude ploeg ...Hoe fier kan je zijn als kapitien van een
ploeg dat zijn meerdere verslaat ...Hoe sterk sta je als coaches langs die
zijlijn terwijl je toekijkt hoe de favoriet ten onder gaat ...Hoe machtig moet
het zijn als speler van een nieuwbakken divisie ploeg om een ouwe rat van een
kanjer in de Liga reeks te doen wankelen ...Hoe trots kan je een zondagnamiddag
beleven als supporter, zingend en roepend terwijl je hart in je keel zit te kloppen
...Vraag het onze Heren A, zij gaan u de antwoorden geven.Ik dacht dat we
al geschiedenis hadden geschreven. Dat is niet zo, zondag 6 oktober 2013, een
dag om nooit meer te vergeten. Avoc Achel, Liga B, bekerwedstrijd.
Gemiddelde
lengte in de ploeg 2m05. Stalvoc Heren A, gemiddelde lengte in de ploeg : 1m65
... of iets meer.Niemand geloofde er echt in, Mission Impossible. Maar toch,
als speler, als supporter moet je blijven geloven, dat hoort ook zo te
zijn, we doopten het achteraf : "het kleine wonder". Laat het
duidelijk zijn dat er geen cadeaus werden weggegeven.
Beide ploegen bleven,
ondanks onze vierpunten voorsprong, aan elkaar gewaagd. Gelijk opgaan tot het
bittere einde. Want daar werd het pas beslist, op het einde van elke set.
Wanneer we zouden stellen dat Achel niet goed aan het spelen was, of ze met een
bank vol gekwetsten kwamen aantreden, dan liegen we. Achel was heel goed bezig,
alleen ... onze Stalvoc Heren A waren nog beter !
Terwijl wij rustig aan de
afwerking bezig waren, begon bij de spelers van Achel de kriebel er in te
komen. Beetje nerveus worden, af en toe gaan klagen bij de scheidsrechter ...
Hoorden wij nu ergens "mietjes" roepen vanuit onze tribune ? Met alle
respect Avoc Achel, voor de sfeer een 9, voor de zaal een 9, maar ons hoofdgerecht
was dat tikkeltje beter ! Proficiat mannen ! Bedankt supporters ! Ons
bekerverhaal gaat verder ...
21/09/2013 2de Div Heren A : Elvoc Elen -
Stalvoc 1- 3
Doberdan volleysko musjkarats !
Niet alleen in de
bekercompetitie maar zeker ook in de gangbare competitie moet Elen geweten
hebben dat dit nieuwbakken divisieploegske, niet zomaar met zich laat sollen
... Vorig weekend wipten onze Stalvoc Heren A hetzelfde Elvoc Elen uit de beker
en dit weekend laten we met een 3 - 0 uitslag meteen zien wie er in die top 5,
van 2de Divisie A, thuishoort.
De voorbereidende oefenmatchen hadden al laten
blijken dat we sterk bezig waren, alleen zal die trend zich moeten verder
zetten. We hebben de start alleszins niet gemist ! Ze waren gretig onze mannen,
zelfs de opgelopen kwetsuren van de voorbije weken, werden gewoon genegeerd.
Sterk bezig ...
Elen was steeds op achtervolgen aangewezen, alhoewel het soms
de indruk gaf dat zij het laken naar zich toe zouden trekken. Maar onze Heren
waren technisch iets sterker en drukten hun stempel op de match. Onze
plaatselijke verslaggever was niet ter plaatse, maar drukdoend bezig in Ham,
waar de Stalvoc Heren B met schwung de overwinning haalden.
En de supporters,
ze blijven komen, de banken gaan thuis weer vol zitten, de sjaaltjes zullen
wapperen en de tap zal rijkelijk vloeien ...
Vanuit Studio 3, Zaton, Kroatië.
Vidimo se slijedecég tjedna !
Het kampioenenfeest ligt al een weekje achter ons, de
kampioenenviering op de Fan-dag van zaterdag 11 mei komt stilletjes dichterbij.
En dan gaat er gefeest geworden, want feesten daar kennen ze iets van bij
Stalvoc ...
En intussen kwamen de spelers toe van Diepenbeek. Met
volle moed, maar in het zog van 2de provinciale. We wensen hen veel succes in
die reeks volgend seizoen en ze gaan sterker terugkomen dan voordien.
Onze reservenploeg van Stalvoc, speelde weer een
sublieme wedstrijd. Met nog één wedstrijd te gaan tegen Hoeselt, volgend
weekend, kunnen ook zij kampioen worden. Van een "dubbel" gesproken
... Deze thuiswedstrijd werd een hommage aan alle spelers. En onze coach
heeft dat goed gezien. Elke speler van onze Herenploeg werd ingezet. Iedereen
heeft zijn deel van de match kunnen beleven, een gebaar van respect voor ieder
individu in deze ploeg, die mee heeft kunnen bijdragen tot de kampioenstitel.
Diepenbeek keek toe en zag op welke manier wij die titel hebben veroverd.
De drie sets maakten veel duidelijk in onderscheid van de eindstand. Een
afgetekende overwinning, alhoewel we moeten toegeven dat we in die derde set
laat op gang kwamen.
Maar dat had dan weer te maken met de allerlaatste
thuiswedstrijd van Wouter Aerden. Tijdens die derde set gebeurden dan ook rare
dingen ... voor sommige supporters is er nu duidelijkheid over de betekenis van
het gezegde "een pluim in uw gat steken ..."
Maar Wouter verdient die pluim, afsluiten met een
kampioenstitel, staande ovatie, afscheidgeschenk, en vanaf nu de glansrol van
pappa gaan spelen in zijn eigen omgeving, zijn gezin. Het gaat je goed maat !
Nog één wedstrijd te gaan ... en dan lonkt Divisie.
Een nieuwe wereld waar we ook ons mannetje zullen staan. Want ook daar
verwelkomen we van harte alle ploegen op onze thuisbasis, ook in Divisie
zeggen we tegen hen ... Welcome to the hell van Stalvoc !
We zeggen en schrijven : zaterdag 6 april 2013. De ene
al wat zenuwachtiger dan de andere. Je kon het al merken bij de
reservenwedstrijd. Die van Riemst waren daar precies met 36 spelers, veel volk
op die bank ... En het was op voorhand geweten, het zou niet bij deze match
gebeuren. Riemst gaat dat niet toelaten, de motivatie van de Kivoliaanse
strijders, was groot, heel groot.
Bij onze heren lag de motivatie om te winnen, om
kampioen te spelen, heel hoog, echt wel heel hoog. Jan die regelmatig rondkeek
om te zien of we nog met zes op het plein stonden. Willy die zijn blad opnam,
het terug neerlegde om het dan terug op te nemen. Zenuwen ? maar nee gij !
Het zal wel aan de Paasvakantie gelegen hebben, maar
de opkomst van onze supporters was gering. Maar 250 kijklustigen ... terwijl we
met "gewone" thuiswedstrijden gemakkelijk de kaap van 200
overschrijden. (ik weet het dees is erover, maar ik vermeld het voor de lezer
van "die andere" volleyclub)
Een afgeladen zaal en cafetaria was getuige van één
van de spannendste wedstrijden uit 1ste provinciale. Achteraf kunnen we spreken
over een Hitchcock-suspense, een echte streling voor het oog, maar op het
moment zelf was het dikwijls nagelbijten, trommelstokken kapot slaan. Respect
voor de supporter die tijdens de wedstrijd gekwetst raakte maar toch bleef
doorspelen. De trommel zal weerklinken, we zullen blijven slaan, tot we
kampioen zijn, en dan is het gedaan ...
In augustus, vorig jaar, genoten onze herenteams van
Stalvoc, een onvergetelijke teambuilding in de Nekker te Mechelen. De basis
leggen voor een kampioenensoep. Toen de organisatie van de teambuilding vernam
dat we dit seizoen voor de titel gingen, beloofde Jan (van JLP Teambuilding)
dat hij samen met zijn vrouwtje de kampioenen match zou komen volgen. En
belofte maakt schuld ... ondanks zijn drukke agenda kwam hij samen met zijn
Tine, onze heren een hart onder de riem steken. Hij toonde spontaan hoe het
moest bij het geven van de eerste opslag van de wedstrijd. Bedankt Jan en Tine.
En dan begon de strijd der gladiatoren. In een eerste
set gelijk opgaan tot 20 - 20 en pas dan een beetje afstand kunnen nemen om af
te ronden, daar krijgt ne mens zweetpollekes van. De tweede set gelijk opgaan
tot 21 - 21 en pas dan afstand nemen, oksels werden vijvers. De derde set, ge
weet wel, de moeilijkste, tot 20 - 20 gelijk opgaan en dan afstand nemen, we
staan gewoon in 't nat ! De ontlading was groot, het besef dat we kampioen zijn
komt stilletjesaan naar boven ...
Bedankt Willy, Jan, Koen, Neal, Wouter, Stef, David,
Jelle, Frederik, Tom, Kevin, Cedric, Nick en de supporters die het
allemaal mochten smaken !
En vanuit het verre Turkije, waar Vital Heynen (in een
ver verleden trainer van Maaseik), de eersteklasser Ankara traint, naast zijn
job als hoofdtrainer van het Duitse Nationale Herenteam, stuurt Vital ons
een smsje met een dikke proficiat aan de trainer en de spelers van Stalvoc
en wenst ze veel geluk in Divisie !
