Met deze woorden nam Herman Brusselmans
indertijd telkens afscheid bij het afsluiten van één van mijn geliefkoosde programmas Het
huis van wantrouwen
Het is ook een beetje in die trend dat ik langs
de zijlijn mijn vertelsels of columns, zoals u verkiest, blijf verder schrijven
in dit blog.
Stalvoc volley en meer bepaald hoe we vanuit 3de
provinciale de ladder beklimmen naar meer en meer zonder die grote middelen,
gewoon vanuit den buik.
Voor diegenen die vreemd zijn aan het volley
of aan deze ploeg, geniet van de kwinkslag in mijn verslagen
Voor de vrienden die mij kennen, vergeef me
Voor de fans van de Stalvoc Heren A, geniet,
herbeleef en vooral neem alles met een korrel zout en glimlach
24/01/2015 1ste Div Heren A : Kalmthout
- Stalvoc 3 - 2
Achterbroek
Sneeuw, ijzel, kou, ruiten vrijmaken met een
krabberke, kolen op het vuur gooien in de passagiersruimte om het een beetje
aangenaam warm te krijgen. Het bestuur van Stalvoc kon dat zijn supporters en
spelers niet aandoen en besloot ons te comforteren met een gezellige warme
autocar, uitgerust met de laatste nieuwe trendy verwarmingszetels dewelke
automatisch konden ingesteld worden voor een poep- en rug massage. Oeps, was de
chauffeur dit toch wel vergeten te vernoemen.
Maar niet getreurd, relaxerend wiegelend in een bus,
naar de plaats waar het allemaal staat te gebeuren : Achterbroek in Kalmthout.
Daar staan de mannen van Fixit Kalmthout ons op te wachten. En ze kijken omhoog
! dat had de plaastelijke Antwerpse krant al laten weten, ze willen hogerop !
Maar dat willen we allemaal ... conclusie : 't zal weer hard tegen hard worden.
En zo verliep het ook ...
In de kantine van de sporthal plakten we tegen de
grond, letterlijk dan. De vorige avond heeft daar waarschijnlijk een cola en
frisdrankfeest plaatsgevonden, waarbij de drank rijkelijk over de vloer heeft
gevloeid. De bediening daarentegen verliep vlot en vriendelijk en de
ontvangsten kwamen goed binnen. Intussen zijn we er ook achter gekomen op welke
manier de Antwerpse clubs hun financiële katers kunnen temperen. Inkom : 5
euro.
In de eerste set laten we aanvoelen dat we Fixit
Kalmthout een geanimeerde avond zullen bezorgen. We laten ons wat afzakken maar
komen daarna tegen het eind spannend terug, zodat ze weten dat we meedoen. In
de tweede en derde set weten ze het ook. Fixit Kalmthout moet zich reppen,
staat nergens meer en geeft de wedstrijd uit handen. En wij, de gents van
Stalvoc, nemen dat graag aan. De gezangen en de geluiden die uit de Stalvoc
kelen van onze supporters de zaal worden ingeslingerd, overstijgen de kreetjes
van de thuisbank. Aan het scorebord wordt duchtig, aan één zijde, met de
bordjes gedraaid, door twee symphatieke dames die laten zien dat ze van
"volleybal" houden. En we voelen het aankomen, het wordt feest in de
bus !
We voelen niet alleen iets aankomen, we voelen ook dat
we voor 5 euro in de luren worden gelegd. Ons "gat" begint in te
slapen, de kaakbeenderen dewelke ontspruiten aan de bovenbil, worden stram. Het
zit niet gemakkelijk zeggen ze dan in de volksmond en in ons achterhoofd
mijmeren we weg in de zachte fluwelen kussentjes van de Jos zijn bus. (de
meeste buschauffeurs noemen Jos). Hier en daar wordt een gat gelicht want die
houten zitbanken hebben hun beste tijd gehad. Maar desondanks kan dit kleine
harde euvel onze pret niet bederven. Zelfs de supporters van Kalmthout vinden
dat onze Stalvoc tijgers de zege verdienen en je hoort ze het nog roepen :
" één - drie ! één - drie ! " toch toffe mensen daar in die
heide.
En dan gebeurt er iets, wat je doet terugdenken aan de
periode van de scholierenwedstrijden ... In de vierde set sta je 10 - 16 voor
en dat geef je niet meer weg, dan ga je gewoon op dat elan verder, maar neen,
het wordt makkelijk, we verliezen een beetje de concentratie, ach die paar
puntjes mogen ze maken ... Maar ze bleven komen, Fixit, en gaan er over en ze
winnen die vierde set, en plots is het 2 - 2. Stilte in de ploeg,
terreurstelling, dit had niet mogen zijn.
De vijfde set laat de thuisploeg niet liggen. Dees is
van ons, hoor je ze zeggen, en gelijk hebben ze, we zouden hetzelfde doen.
Einduitslag 3 - 2 en dat is de juiste uitslag. We hebben zeer mooi spel
afgeleverd, zeker weten, en dat ene punt is verdiend. We moeten verder, we gaan
nog scoren, we voelen dat en misschien moeten we maar eens denken aan een team
building moment ...
Terug in de plakkerige kantine, nagenieten van een
dorstig moment. En dan valt het op dat je dicht bij de Nederlandse grens
vertoeft, wanneer alle thuissupporters na de match onmiddellijk huiswaarts
keren. Of misschien had het te maken met de barre weersomstandigheden. Maar
wij, Limburgers, dat gezellige volkje, samenhokkend achter die koffie, dat
biertje of donkere Leffe, wij weten beter, busje komt zo ... Terwijl onze
Stavoc spelers hun laatste pint opdrinken en smakelijk een "bijna van
ver" koud en afstandig croque monsieurke naar binnen werken, maken we
plaats en trekken we onze voetzolen van de vloer omhoog om ons stilletjes naar
de bus te begeven en af te reizen naar het Stalvocplein.
Uit een greep van liedjes, afkomstig van een ceedee
uit de MNM top vijftig, wordt er duchtig meegezongen door spelers en
supporters, vooral deze laatsten, want ge voelt het, nog even, dat muzikaal
gedoe, daar moet meer uit komen, het Stalvoc lied wordt geboren ...
We kennen het gevoel, maar het valt ook zo moeilijk te
omschrijven, dat gevoel ter hoogte van de ellebogen. Het zit ook niet aan één
elleboog, want dan spreken we van een tenniselleboog.
Zaterdagavond, de Stalvocarena gevuld met een bijna
afgeladen tribune. De enkele lege stoeltjes werden dankbaar in gebruik genomen
door kinderlijke zitvlakjes, die spelend van het ene naar het andere zitje
huppelden. Het was hun gegund want op een bepaald ogenblik in die eerste set
had ik gewoon goesting om mee op de tribune rond te springen, op zoek naar een
stoeloverschotje. Op dat ogenblik dat ik me snel links en rechts verplaatste
ving ik nog vlug iets op uit een gesprekspassage tussen Annemie en Ellie: "
... ik voel het aan mijn ellebogen ... "
Wat ze voelden weet ik niet, maar op het einde van die
eerste set, gebeurde het, 24 - 24, 't zal nie waar zijn ... Op het ogenblik dat
Geetbets er volledig in geloofde en de drie punten reeds huiswaarts aan het
nemen was, kwamen onze Heren terug in het spel. Een paar spannende rally's,
zweetdruppelende momenten en een terugslag om "u" tegen te zeggen.
Maar het had niet mogen zijn, we moesten het onderspit delven.
Pas in de tweede set begon ik te beseffen wat de die
hard dames aan hun ellebogen voelden. Onze tijgers bleven vechten en zelfs
in deze periode van examenstress, hielden onze jongeren het hoofd koel. Ze
maakten er een thriller van, zo ene om gewoon van voor naar achter in één keer
uit te lezen. Maar op het einde, de ontknoping, loopt het altijd goed af. Ook
voor onze jongens. Mooi, mooi, mooi man !
Bij aanvang van set drie herinnerden sommige spelers
zich dat er die avond, na de match, stoofvlees met friet werd geserveerd. Een
versnelling hoger, de last minute taktiek en het spel afmaken waar dat nodig
is. Afstand creëren, punten blijven maken en de driepunter in onze zak steken.
Succes Geetbets, bij jullie volgende matchen, maar ook wij moeten sprokkelen en
omhoog klimmen in de reeks, om te geraken waar wij verdienen van te staan.
Noot v/d redactie :
(toegegeven, deze laatste zin is deontologisch, spraakkundig en grammaticaal
onduidelijk en misschien niet echt verstaanbaar, maar de lezer zal het er toch
mee moeten doen)
De drie punten zijn binnen, de tweede op een rij, we
hoopten er stiletjes op. Het was druk in de keuken van Touché, Mechels
stoofvlees à la volonté. Nancy die de gefrituurde bakjes verdeelde, passeerde
mij even om te zeggen dat ze een goei match gezien had. Ik repliceerde daarop
dat ik bij die eerste set niet erg geloofde in een goeie afloop. En juist voor
Nancy terug in de cafetaria verdween met een volle plateau stoofvlees frietjes,
riep ze me toe : "ma nieje gij, ik was gerust in den uitslag, ik voelde
aan mijn ellebogen da we gingen winnen vandaag ..."
Volgend weekend gaan we achter een broek in Kalmthout.
Ze zeggen dat we met de bus mogen gaan, met dank aan het bestuur. Een volle
bus, 't zou schoon zijn ...
Runkst, je vindt het niet terug op je gps toestel, een
gehucht van Hasselt, gelegen op de verkeersas van Stevoort en Sint Truiden. Je
kan er enkele bezienswaardigheden bezoeken, waaronder de Gemeentelijke
Sporthal, zeker een bezoek waard !
Wij deden dat althans, want daar vond gisteren het
belangrijke duel plaats tussen de Hasselse tenoren en de Stalvocse sopranen.
Ons Stals divisie ploegske had iets recht te trekken ... na een niet zo
denderende heenronde zouden we die terugronde betere prestaties gaan
neerzetten.
En we beginnen in Hasselt, de Hoofdstad van de Smaak,
en dat mochten we gisteren proeven. Onze mannen trokken in die eerste set
serieus van leer. Toen VTI Hasselt besefte dat ze die avond werden gadegeslagen
door hun uitgenodigde sponsors, gingen ze in de tweede en derde set, de
culinaire toer op. De thuisploeg zette twee sets na elkaar de kers op hun taart
en lieten ons met de gebakken peren zitten.
Terwijl de Hasseltse sponsors niet goed konden kiezen
aan welk amusehapje zij zich zouden tegoed doen, maakten de beide ploegen zich
op voor de vierde set. Willy, geruggesteund door Neal en Tom, zijn twee
leerling tovenaars, begonnen het toverdrankje te prepareren. Ik waande me in
die vierde set in zo een klassieke scène van onze kleine moedige Galliërs die
strijd leverden tegen de Romeinen. Tussen onze mannen herkende ik Oppositix en
Passeuriclix die dankzij Brounsifix het spel bleven beheersen en VTI Roma terug
naar hun kamp deden afdruipen.
Die vijfde set, nooit goed ... Alle gepeperde en
pikante ingridiënten kwamen aan de beurt voor het behalen van de ooh zoo
belangrijke twee punten. De inzet was strijdvaardig, spelen met de nodige
tactiek en techniek. Schoonheidsfoutjes, mekaar oppeppen, daar wordt aan
gewerkt. Het was goed, het was lekker, we keerden tevreden terug. Het was zijn
vier euro waard !
In de gemeentelijke sporthalkantine, lachende Stalse
gezichten, pintjes pakken, sandwichekes eten, terwijl de sponsors in Hasselt de
contracten afsluiten voor het volgende seizoen. Das voor ons nog ver vooruit
kijken, elke match zal gespeeld moeten worden, voor elke bal gaan we vechten en
wanneer we op het einde van dit seizoen staan waar we momenteel staan in het
klassement, dan hebben we ons doel bereikt.
Volgend weekend ontvangen we Geetbets, de laatste in
de reeks. Niet onderschatten, we zullen er terug voor moeten gaan, gesterkt
door een volle thuistribune. We maken er gehakt van, of fricandelleballekes, of
stoofvlees ...
Dankjewel Hasselt, we hebben de smaak terug te pakken
!
25/10/2014 1ste Div Heren A : Stalvoc -
Lubbeek 1 - 3
Volleyvreugde
Je denkt soms dat je ze bijna allemaal kent, maar dan
blijkt dit helemaal zo niet te zijn. Het moest er ook eens van komen, elke week
opnieuw een volle tribune thuissupporters in een blauwwit gekleurde
Stalvoc-hal. Om dan nog maar te zwijgen over de toogleuners, de tafelhangers en
de stoetjeskijkers die vanuit een veel te warme Touché cafetaria de match
blijven volgen.
Je denkt dat je ze allemaal kent ..."onze
supporters" ... telkens wanneer ik mijn ogen over die heuvelachtige
mensenmassa laat glijden, betrap ik mezelf erop dat ik sommige gezichten voor
de eerste keer zie, terwijl die regelmatig een matchke komen meepikken. Raar.
Wat mij betreft mogen ze ons bij de inkom 'markeren', of moeten we allemaal een
sjalleke van de club rond onze nek dragen ... Maar we maken dat goe met één of
andere traktatie voor de supporter, een pistoleeke, een cavaatje met limoncello
of een geamuseerd hapje, zodat we bij blijven, wie dat wie is.
Lizards Lubbeek, in de buurt van Pellenberg, verdoken
in het Vlaamse Brabant, een club om 'U' tegen te zeggen. De commentaren en
uitspraken na de wedstrijd waren alleen maar lovend, vol lof voor beide
ploegen. Zowel onze Stalvoc rakkers als de bezoekende ploeg mochten de pluimen
op hun hoed prikken, ondanks het geroezemoes dat die van Lubbeek hun pluimen
ergens anders mochten steken ... het zijn toch zo een gemanierde supporters,
die van Stal.
Genieten van een wedstrijd, terwijl we met 1 - 3 de
mist in gaan ? Jazeker, voor iedereen is het nu duidelijk dat er in eerste
divisie een tandje moet bij gestoken worden en dat geldt niet alleen voor ons
... ook voor die anderen. In die, intussen historische, tweede set hebben we
aan Lubbeek laten zien wie Stalvoc is en dat hebben ze geweten, ze moesten die
set aan de sterkste laten, de beteren, aan dat jonge geweld van Stalvoc.
Uiteindelijk heeft Lubbeek op basis van kracht, techniek
en orde binnen de rangen, de winst mee naar huis mogen nemen. We moesten niet
onderdoen, we moesten alleen onze meerdere erkennen. Niet voor niets dat dit
een Leuvens doorstroomteam is naar de hoogste regionen in ons volleywereldje.
En wij, de Stalcoc heren, hebben alles gegeven en we staan er als een team.
Graag gebruik ik de woorden van een jeugdvriend, inmiddels een gerenommeerde
internationale coach, die ergens schreef : "een team is geen verzameling
van spelers, het is een werkstuk" en dat er nog werk aan de winkel is, dat
weten we maar daar zijn we volop mee bezig.
En daarmee zijn we voldaan, we hebben deze avond
volley mogen beleven van de bovenste plank. Bedankt Stalvoc, ge bekoort ons nog
steeds. En volgende week is het weer een ander lieke, een ander paar mouwen, we
zullen uit een trappistenvaatje moeten tappen, maar de verrassingen zullen er
niet minder om zijn. Ik weet niet wat da gijlie gaat doen volgend weekend, maar
ik ga ne keer op een ander ...
Dat is wat we in feite willen, een bomvolle zaal, veel
supporters, of ge nu voor zijt of tegen ... Stalvoc zal het zijn ! En voor een
eerste thuismatch mogen we kontent zijn, want er zat wel wa volk in de tribune.
Mensen kregen ook waar voor hun geld en voor hun pronostiekske, want de
setstanden liegen er niet om. Wetende dat we nog niet volop onze honderd
procent hebben gegeven ziet de toekomst er rooskleurig uit.
Ik heb al gedacht
om een bus in te leggen om dan langs alle spelers thuis langs te gaan, ze gaan
ophalen en ook terug te brengen. Dat verkleind het risico op blessures. Het is
een algemene sportregel dat spelers kwetsuren oplopen tijdens een wedstrijd.
Dat is zo bij alle zaalsporten, behalve bij Stalvoc. Spelers raken gekwetst
tijdens de verplaatsing, van of naar de sporthal, niet tijdens een opwarming of
een match ... Maar ook dat was een beetje goed nieuws, sorry Thijs, want we
hebben onze nieuwe aanwinst zelfs niet ingezet.
En dan verliezen met zulke
cijfers, geen schande. 't Zal weer raar doen, alle zaterdagen die volley
matchen, geen tijd meer voor een goe filmke aan de tv. 't Zal raar doen zonder
den Dave, de Neal en onzen Tom ... Maar we laten ons niet kennen, tijd voor
verjonging en zie , ze staan er, we gaan weer een fijne tijd beleven.
Ik heb
nog niet mogen genieten, snuiven van die zweterige sportavonden, maar de
goesting is er , nog efkes en we zijn er weer bij. Intussen bengelen we in het
midden, de middenmoot, was dat niet het doel Jan ? Awel, we zitten al op onze
stek en gaan daar niet rap verdwijnen.
Ze kennen ons nog niete in die 'Erste
Division', maar ze gaan het rap geweten hebben, ze zijn met ons nog niet aan de
nief patatten ! En intussen teren we verder op dat jaarlijks fenomeen dat
'vakantie' noemt, tussen de Kroaten, het varken aan 't spit, de rajika, en de
zonnecrème, veel zonnecrème ... Tot in den draai !
5/04/2014 2de
Div Heren A : VC Nijlen - Stalvoc 2 - 3
Het hart van Vlaanderen.
VC Flamingo's Heidesmash Nijlen.
Ik heb het nog al gezegd, fusioneren is één zaak, maar een nieuwe naam bedenken
... Stel je voor dat wij, Stalvoc, in de toekomst een fusie zouden aangaan met
Ham en Paal. Dan hoor je de supporter vanuit de tribune roepen : "
Fitstalbepa " en krijgt de club als officiële naam VC Hamfit Beverlose
Paalvoc. Maar gelukkig is dit niet aan de orde en hebben we gisteren mogen
genieten van een, ja, toch wel, spannende wedstrijd.
Het sierde VC Nijlen voor de
ontvangst van onze kampioenenploeg, die meteen bij aanvang van de wedstrijd een
korf, met inhoud van gerstennat en andere alcoholische genieters, in ontvangst
mocht nemen. Mooie geste en de trend was meteen gezet. Wederzijds respect, dat
is de gedachte waarmee we de avond zullen ingaan.
En het mocht geweten zijn ...
respect was er van beide kanten aanwezig, want geen van de strijdende teams gaf
duimbreed toe en ze lieten van bij het begin weten dat het een lange, zwoele
avond zou worden. 't Was weer eventjes geleden dat onze Stalvoccers een
tegenstander ontmoetten om u tegen te zeggen. En dan hoor je uit het
geroezemoes allerlei uitspattingen, zoals : we waren niet zo goed bezig, ja een
paar gekwetsten, niet in top, concentratieverlies, pfffft ... Niks van aan, wij
waren goed, Nijlen was gewoon iets beter ... maar net niet genoeg.
We zagen het vuur, de passie, de
wil om tot het uiterste te gaan, langs beide kanten. Wanneer je op het einde
van een set, de cijfers 31 - 29 op het geel-wit-rode gestreepte, moeilijk
leesbare scorebord ziet staan, dan weet je hoe laat het is, het is dan kwart
voor tien, tijd voor nog een vijfde set ...
En ook in Nijlen verbaast men zich
over onze supportersschare, jullie zijn met zovelen. Ja dat is ..., overal,
altijd. En het zit niet alleen in onze aantallen, maar ook in het verschil van
leeftijden. Want we kennen ze allemaal, onze trouwste supporters : Jeanne en
Mariette.
Ze doen me, in een nog niet zo ver
verleden, ongewild denken aan die olijke tweelingzussen, Jeanne en Marcella, op
de VTM, uit "Het hart van Vlaanderen". In gedachte zie ik ze
samen vertrekken naar de match. "Jeanneke, zit mijn sjaaltje goe ?"
"Ja, Mariette, ge kunt de letterkes van Stalvoc lezen ..." Ik kon het
niet nalaten om ze gisteren even te begluren in de cafetaria van Nijlen, net
voor aanvang van de wedstrijd. Als iemand levensvreugde in het dubbel
uitstraalt, dan wel Mariette en Jeanne, vijfennegentig zijn ze ondertussen en
ze zien er nog uit alsof ze de zeventig juist gepasseerd zijn.
Op elke uit-wedstrijd hebben ze
ook "hun" plek in de tribune, ereplaatsen noemt men dat. Vooraan,
eerste rij, met de supporterssjaaltjes om hun schouders, je kan ze niet missen.
"Die mogen hun ruiten ook ne keer tegoei kuisen hé Jeanne", fluistert
Mariette, terwijl ze met een afkeurende blik naar de ramen van het cafetaria
kijkt. "En hedde al eens naar dien plafond van die sporthal gekeken
?" vraagt Jeanne aan Mariette, "sebiet vallen er stukken naar beneden
..." en dan schieten ze allebei in een genietende lach. Ze hebben alles
gezien. En na de match, vooraleer ze huuiswaarts trekken, gaan ze tot bij hun
jongens, de ploeg, even goeiendag zeggen, dat schouderklopje, goe gedaan mannen
!
Nog één wedstrijd te gaan,
volgende week, thuis, tegen Herenthout. De laatste wedstrijd van dit glorieuze
seizoen. De laatste wedstrijd in 2de Divisie. Sommigen hun laatste wedstrijd
bij de Heren A. Maar we gaan ze nog zien schitteren tegen Herenthout, staande
ovaties, en ze gaan nog schitteren in de finale van de Beker ...
Ik heb het allemaal opgeschreven, ergens op mijn
briefke, het zijn mooie woorden met een boodschap erin verwerkt, mijn
boodschappenlijstje is bijna volledig ...
In de kranten vind je de laatste tijd, je kan er niet
meer omheen, alles terug over het verloop van de wedstrijden van onze Stalvoc
Heren A. Artikels gevuld met foto's en commentaren van spelers, trainer, coach
en de journalist himself. Zelden of nooit neemt men een interview af van de
supporter, de man of vrouw langs de kant, hebben die dan geen mening ? Niets is
minder waar en de uitlatingen die men in de wandelgangen en het cafetaria kan
opvangen, omvatten meestal waarheden als een koe of zijn nagels met koppen, of
zoiets ...
De eerste set is binnen, bijna geen weerstand van
Zoersel en we spelen een betere match, lachende gezichten langs de Stalvoc
zijde, er is vertrouwen, ze zien het zitten !
" Ik ben kontent supporter te zijn van deze ploeg
", dan bedoelt Nancy daarmee dat wij allemaal terecht een beetje veel fier
mogen zijn op deze groep jong aanstormend talent. Supporteren betekent
letterlijk dat we een ploeg mee "dragen" door positieve en opbouwende
slogans in het veld te roepen naar "onze mannen". En dat is wat we
doen, een boodschap meegeven van optimisme, humor en liekes zingen van "
...en we gaan nog nie naar huis... ", iedere keer opnieuw, een heel
seizoen lang.
In de tweede set gaan we even gelijk op, onze tijgers
gaan ervoor, ieder op zijn eigenste manier maar als het puntje bij dat paaltje
komt, staan we er allemaal. De tweede set met winst afsluiten, het komt
dichterbij.
Je kan twee kanten op, zegt Guy. Wanneer iemand in
zijn mindere doen is, kan de rest van de ploeg op die persoon zitten kakken
(Guy heeft nooit verlegen gezeten omwille van een vieze uitdrukking). Of je kan
als speler een extra vitesseke bijsteken om de zwakkere prestatie van je
teamgenoot te verdoezelen. En met dat laatste geven we een stukje geheim prijs
van het succes van onze overwinningen.
Intussen is de derde set al efkes begonnen en de
twinkelende oogjes van Jan die kijken naar de Redbull gestroomlijnde lijven van
zijn team players, geven onze ploeg "vleugeltjes" en we vliegen
gewoon naar het einde van die derde set. De cava wordt boven gehaald, de
fotofinish journalisten met het toestel in aanslag, coach Willy die kijkt naar
de arbiters met die zo herkenbare vragende blik van " ist hier nog nie
gedaan ?" En dan komt het verlossende fluitsignaal, de kampioenstitel is
binnen !
Wanneer Mia zachtjes op de schouders tikt van Stien,
hoor je haar stilletjes fluisteren : "ik ga da toch missen, die matchkes,
die schoon mannekes, die strakke wiebelende poepjes ..." en Stien knikt
begrijpend, lichtjes hoofdschuddend om daarna verder te zingen :
"Kampioenen, kampioenen ..." Extase, vuurwerk, feest een kleurenpalet
van een reeks verdiende overwinningen waarbij de climax vandaag is bereikt.
In de krant lees ik dat coach Willy, de pa van Jan ...
mag ik even ? Coach Willy, de pa van Jan, de pa van Fredje, de pa van Jelle, de
pa van Kevin, ... Nick, Koen, Stef, Dave, Cedric, Tom en Neal, de pa van de
supporters, twee seizoenen lang, twee kampioenstitels na elkaar stond onze pa
daar, om de rust en de kalmte te bewaren, om tactische spelletjes te spelen met
de scheids en om de coach van de tegenpartij in verwarring te brengen. De
tovenaar van Stalvoc, steeds tot onze dienst, iedere match opnieuw. Bedankt pa
!
Op mijn briefke vind ik een boodschap aan het bestuur,
ze moeten niet ver gaan zoeken naar een nieuwe coach, hier lopen er ergens drie
rond, de drie musketiers, die niet goed weten wa doen in het weekend ...
Er staat ook nog iets gekribbeld op mijn lijstje voor
Wouter, die gewoon zijn belofte hield en er altijd was om op hem te kunnen
rekenen. Respect man !
Een boodschap aan de Dames B : Kampioenen, kampioenen,
olé olé olé !
Nog een schrijfspinsel gericht aan de ploegen van 1ste
Divisie Heren : ze gaan volgend seizoen geweten hebben wie de mannen zijn van
da ploegske uit Stal, maar dat zeiden we vorig seizoen ook, en het seizoen
daarvoor ook ... maar niemand luistert naar ons.
Een boodschap voor mezelf : ik moet dringend op zoek
naar een datum voor een fandag, ergens in mei, ergens aan een sporthal, ergens
waar het goed is, ergens waar we kunnen feesten !
En wanneer ik de Amigo Arena in Zoersel buitenstap, op
weg naar de auto, valt er een briefje op de grond, het stak tussen mijn
boodschappenlijstje. Een telefoonnummer van Heidi, ze is verpleegster iets
verderop in een ziekenhuis. En vanuit het struikgewas stapt op dat moment een
rondborstige jonge dame de parking op. Heupwiegend en met haar lange haren
wapperend in de wind, komt ze glimlachend naar mij toegewandeld ...
Bij het ontwaken, zaterdagvoormiddag, na een zware
fuifnacht in het feestgedruis van Kwaadmechelen, Oostham of ergens in die
buurt, kom je tot besef dat er die avond een belangrijke bekerwedstrijd op het
programma staat. De zon schijnt over een voorlopig nog rustige Stalvoc Hal waar
iedereen mekaar begroet met een glimlach van hier tot ginderachter, alsof de
eerste lentezon hormonale signaalstoffen uitzend naar onze bloedbanen.
Mensen zeggen dan dat ze er "blij" uitzien
als het zonneke schijnt ... maar in werkelijkheid is dat onze testosteron en
andere androgenen die de bovenhand krijgen. We wijken af want naarmate die
lentezon terug achter de horizon verdween nam die ook de stilte met zich mee,
de stilte van Stalvoc ...
Op Radio 2 wordt file gemeld op de E313, vanaf de
afrit Beringen, komende vanuit Genk. Ze waren met velen, wij ook, ze moesten
ergens parking zoeken, wij ook, 't was aanschuiven aan de ingang, voor ons ook.
Halve finale beker van Limburg. Voor de Stalvoccers
die dit evenement gemist hebben is er één troost, waar je ook was daar was het
rustiger, minder volk ... In en rond de sporthal daarentegen, druk, druk, druk
! Tweehonderdvierenvijftig supporters in de zaal (het klinkt nog beter als je
het voluit schrijft) en daarenboven nog eens een stuk of honderd paparazzi in
de cafetaria. Ongezien, de sponsors krijgen waar voor hun geld !
We gaan dat hier eens opkuisen, riepen ze in Genk. We
gaan voor de Golden Set ! Alles mogen ze hebben, de Golden Globe, de Golden Handdroek,
ne Golden Retriever, alles ... behalve de Golden Set. Daar gaan onze Stalvoc
tijgers voor zorgen. Met niks gaan ze naar huis. En dan weerklinkt het Limburgs
Volkslied, kippenvel, ploegvoorstelling, kippenvel, oorverdovend applaus,
kippenvel, je kon er bijna een kippenbouillon van maken. 't Was fijn,
vertelden onze tijgers achteraf, maar ook de supporters genoten.
De kranten staan vol met wedstrijdverslagen over
"onze" bekermatch, daarom bevat dees artikel geen wedstrijdoverzicht.
Gewoon nagenieten zijn we aan 't doen. Het meisje met de Genkervlag, wapperend
over het hele terrein, op en af, ze had er op geoefend, maar 't mocht niet
zijn, en toch glunderde haar gezichtje. Want heel binnenkort mag ze met
diezelfde vlag wapperen wanneer Genk zijn titel haalt en de stap zet naar Liga
B. Dat heerlijke Limburggevoel.
Intussen maakt het publiek zich op om zich voor te
bereiden op de wave en het clublied, maar we willen onze Stalvoc Heren niet uit
hun concentratie brengen en bewaren die twee items voor de finale. Alhoewel ...
een clublied, 't zou mooi zijn om daar eens mee te starten. Misschien doet één
of andere Stalvocgek wel een oproep of loopt hier een componist
liedjesschrijver rond. Adrenaline, het eindsignaal, gewonnen, die Beker, hij
komt in 't zicht.
Een weekend is gepasseerd, supporters worden
maandagochtend wakker zonder stem, hun partner is tevreden ... Spelers zitten
gewrongen met de spieren in hun lijf, waarvan ze nu beseffen dat stijfheid ook
een andere betekenis kan hebben dan een erectus organis.
Oh ja, dan was er nog dat matchke in Bocholt, bij onze
sympathieke vrienden, we gaan ze missen volgend seizoen. Ik bespaar u het
verloop van deze wedstrijd en vertel gewoon dat we gewonnen hebben met O - 3.
En daarmee staan we zes punten voor op onze eerste
achtervolger. En daarmee zitten we in de finale van de Beker. En daarmee is het
weeral feest op 21 april. Pfffft den Beker, den titel, ik krig daar zo een
dubbel gevoel bij, dubbel mmm ...
We hebben het allemaal gezien of
op zijn minst erover horen praten : de witte mars, de witte woede, de witte van
Zichem en sinds vorige zaterdag de witte cycloon ... Een witte bus vol
dolgedraaide spelers, euforische supporters en giechelende met cava overgoten
B-Dames, die uit volle borst meezongen met de welklinkende schlagerhits uit
vervlogen tijden.
Zelden ziet men zulk een
strijdlust in de ogen branden, de wil om veder te gaan, de smaak naar
overwinnen, het was er allemaal ! En we gaan er de hele week van genieten, en
dan komt er nog, nog veel meer van dat, want we zijn er klaar voor, ik heb het
gezien !
VC Kasterlee heeft het ook gezien
... wanneer je met een 40-tal supporters uit de bus stapt, regelrecht door die
kantine, zonder verpinken rechtstreeks naar de zaal. Iedereen, jong en oud,
neemt zijn zitje in, op een tot dan nog bijna lege tribune, in een mum van tijd
volle tribune. VC Kasterlee heeft het ook gezien ...
De onverbiddelijke strijd der
titanen, beide teams scherp en geconcentreerd. Maar één winnaar, één Numero
Uno, volleybal kan toch mooi zijn. Onze voorzitter zag, glimlachte en bedankte
zijn Stalvoc spelers, want ze hebben gevochten als tijgers. Drie sets na
elkaar, niet opgeven, doorgaan en winnen, dat was hun doel, hun visie.
In de tribune een beetje sterven,
langs de lijn het hoofd koel houden en Willy had alles onder controle, steeds
in overleg met onzen Tom. Ik vermijd het meestal om spelers in de schijnwerpers
te plaatsen, we waren gewoonweg allemaal goed bezig, maar Dave, tja Dave ...
die moet gedacht hebben : "het staat in twee sterren geschreven ..."
De titel lonkt, de beker lonkt, we
willen het allemaal, we zijn gretig. En in Genk zien ze de bui al hangen ... ze
zouden graag die Golden Set spelen, zeggen ze, maar onze Stalvoc heren zijn
daar nog over aan 't beraadslagen. Als we die Golden Set al willen spelen, is
dat alleen om ons publiek te plezieren, te laten genieten van een lange volley
avond, maar op 't einde van de reeks zullen we vieren !
En intussen spelen we verder,
scherper dan ooit onder het motto "passie en strijd" ! Een strijd die
op zaterdag 8 maart zal beslist worden en we heten iedereen welkom, welkom,
welkom, juist ja ... welcome to the hell !
