Alles was mooi geregeld, zo dachten we toch. Tot plots bleek da er een verkeerde boeking was gemaakt. Onze vlucht van donderdag (Kigoma-Mwanza) was geboekt op zaterdag. En vrijdag hadden we onze vlucht van Mwanza naar Kigoma (dit laatste klopte dus wel). Na heel wat rond gebel en opties te hebben nagegaan, bleek de enige optie met de auto naar Mwanza rijden om nog proberen onze vlucht daar te halen. De luchtvaartmaatschappij had voor ons vervoer geregeld, een dala dala. Dit zou onze langste dala dala rit ooit worden! (+/- 450km naar Mwanza). Vol goede moed begonnen we aan dit avontuuur. Slechts twee uur nadat we waren vertrokken moesten we al op zoek gaan naar een garage. Gelukkig waren we net het stadje Kasulu gepasseerd. Twee uur duurde het vooraleer een riem van de ventilator van de motor gemaakt was. Rond 12 uur stopte we onze tocht en konden we slapen in... de dala dala. Om kwart voor 13 hadden we onze vlucht dus om half vijf vertrokken we terug voor een bumpy ride. Om het uur moesten we stoppen omdat de motor oververhit was... Na een tijdje werd het voor ons allen duidelijk, we gingen onze vlucht missen in Mwanza. Om kwart voor 13 namen we in plaats van het vliegtuig naar Zanzibar, een veerboot om Lake Victoria over te steken. De moed zakte ons allen in onze schoenen. Wat nu gedaan? Nogmaals deden we beroep op Jean-Michel en Michel die al voor de tweede keer hun dag doorbrachten op het kantoor van Air Tanzania in Kigoma. Vrijdag waren er geen vluchten meer, eveneens zaterdag en zondag waren er geen andere vluchten. Onze optie waren: met de bus verder naar Dar Es Salaam om daar de boot naar Zanzibar te nemen of maandag het vliegtuig van Mwanza naar Zanzibar. We kozen voor de laatste optie. Onder een dikke laag rood stof (2cm!) kwamen we om 16uur aan in Mwanza, Tunza Lodge. De luchtvaartmaatschappij betaalt onze eerste nacht hier en de extra kosten voor de vlucht van maandag. Mwanza heeft een heel ander uitzicht dan Kigoma. Mwanza wordt naar het schijnt ook Rock City genoemd. Logisch, want bij het binnen rijden van Mwanza word je verwelkomt door een indrukwekkend stenen landschap. Ondanks dat Mwanza de tweede grootste stad van Tanzania is, is deze veel aangenamer dan Dar Es Salaam. Deze stad is heel anders dan Kigoma, veel westerse invloeden en er lijkt een structuur in te zitten. Iedereen was enorm verbaasd om verschillende dingen die we al lang niet meer gezien hadden, terug te zien. Zoals bijvoorbeeld, een douche met warm water, Heinz ketchup, een 'echte' toilet en wc papier op restaurant en in onze lodge, een menu kaart voor iedereen, Engels sprekende mensen, gras, bruin zand, luxueze strooien Afrikaanse hutjes, heel veel Mzungu's (+/- 20, wat haast beangstigend is), geen mieren in je brood/bed/kast/..., (flat screen) tv, kaas op de nemukaart, jezelf in de spiegel zien, licht in de badkamer (bijna bij iedereen), een Nederlands sprekende Zuid-Afrikaan, English Breakfast, snel je eten krijgen (i.p.v. 2 uur wachten),... We zijn Jean-Michel en Michel zeer dankbaar dat zij dit allemaal voor ons hebben kunnen regelen, zonder hun hulp was ons dit waarschijnlijk niet gelukt. Donderdag viel het afscheid ons dan ook zwaar. Esther en Ine pinkten een traantje weg. Voorlopig zitten we nog even vast in Mwanza wat ons elke minuut meer bevalt. No worries mama's!
Donderdag nemen we afscheid van Kigoma. We
hebben vijf weken doorgebracht in Maweni Hospital. Met pijn in het hart namen
we vandaag (woensdag) afscheid van Lucy (hoofdverpleegkundige van Gynaeco
chirurgie). Ze had voor ons Samosa(een driehoekige loempia) gemaakt,
overheerlijk volgens de vleeseters J De
verpleegkundigen smulden van onze cake en en pili pili chips (=hot en spicy
pringles chips). We vertrekken voor enkele dagen naar Zanzibar. We maken een
tussenstop in Mwanza, de dag erna vliegen we verder naar Zanzibar. Mwanza is de
tweede grootste stad van Tanzania. We lieten ons al vertellen dat er een
overheerlijke chinees is, waar je scampi met looksaus moet bestellen. We
beginnen al te watertanden bij het horen van deze tip. Donderdag 16 juni gaan
we terug naar Dar es Salaam waar we onze laatste nacht op Tanzaniaanse bodem
zullen doorbrengen. In de nacht van vrijdag op zaterdag vertrekken we terug
richting Brussel, met weer een tussenstop in Caïro. Zaterdag namiddag(om 14u45) landen we en dan maar hopen dat
onze ouders en liefjes ons nog terug willen na zes weken Afrika.
Onverwacht maak je in Maweni Hospital van alles mee. Zo
waren Esther en Ine de bedden aan het opmaken op de afdeling pediatrie, tot
plots ze een vrouw horen krijsen. Door het raam zagen ze dat een vrouwhysterisch op de grond lag. In het
verpleeglokaal zagen ze een hoopje doeken liggen. Al snel legden ze de link. Er
was een kindje gestorven. De hoofdverpleegkundige bevestigde dit. De moeder was
te laat naar het ziekenhuis gekomen. Wanneer ze in het ziekenhuis aankwam was
haar zoontje van 1 jaar al gestorven. Hij was enkele dagen eerder geopereerd
geweest en was nu gestorven aan anemie (bloedarmoede). Enkele minuten later
wandelde de vrouw met haar dood zoontje op haar rug naar huis.
Op de afdeling vrouwen geneeskunde mochten Zoë, Laura en Ine
doktertje spelen. Vermits er op de afdeling geen dokter te bespeuren was werd
aan hun gevraagd een diagnose te stellen bij een patiënt die net toegekomen
was. Allergische shock was hun diagnose. Correct! Zo bleek de dag erna, maar
het meisje van 11 jaar had nog steeds niet de nodige medicatie
(corticoïden)gekregen. Haar ouders
waren nog niet tot bij de apotheek geraakt om de een of andere manier. Gelukkig
was de toestand van het meisje al vanzelf iets verbeterd. Net zoals op de
andere afdelingen ervaren ze dat er niet zo steriel gewerkt wordt. Zo worden naalden meermaals hergebruikt bij
een mislukte poging om een infuus te prikken. Dit heeft waarschijnlijk een
belangrijke reden, de patiënten moeten de infuusnaalden nu eenmaal zelf
betalen.
Stijn en Esther werden op donderdag uitgenodigd door de
dokter om een operatie te volgen. Het ging om een liesbreuk bij een jongen van
1 jaar oud. We kregen weer prachtige outfits om aan te trekken. Een groen
uniform (weliswaar 7 maten te groot) gecombineerd met een paar mooie witte
rubberen laarzen (maat 47) en een stinkende doek voor op het hoofd wat moest
doorgaan voor een haarnetje J.
Tijdens de operatie zelf verliep alles vlot. Het kind toonde na de operatie volgens
de anesthesist voldoende reflexen en was voldoende wakker om terug naar de
afdeling te vertrekken. In afwachting tot ze de jongen terug kwamen halen legde
ze hem op een brancard in de gang van het operatiekwartier, dat dienst deed als
ontwaakzaal . Plots merkten we op dat het kind moeilijk begon te ademen. Bij elke
inademing klapte de borstkas helemaal naar binnen. Het kind stopte zelfs even
met ademen. De beademingsballon werd er bij gehaald. In eerste instantie
dachten wij aan overtollige slijmen waardoor de ademhaling moeilijk verliep. De
anesthesist zei dat we ons geen zorgen moesten maken, het kind ging er
doorkomen. Het probleem was volgens hem dat babys enkel door de neus kunnen
ademen en niet door de mond. De neus van het kind was verstopt, door een
verkoudheid,waardoor hij nu probeerde
naar lucht te happen via de mond. Na een tijdje werd de toestand van de jongen
terug stabiel en brachten we hem terug naar onze afdeling. De dokter vroeg ons
om een oogje in het zeil te houden omdat wij goede verpleegkundigen waren. Eind
goed al goed J
en na enkele dagen mocht het jongetje naar huis.
Ons laatste weekend in Kigoma probeerden we zo aangenaam
mogelijk te maken. Zaterdag gingen we na stage een bezoek brengen aan Jacobsen
beach. Dit is een privé strand waar je waarschijnlijk enkel mzungus
tegenkomt.Hier genoten we van een
prachtige zonsondergang. Voor de laatste keer brachten we een bezoek aan Mandeleos
Bungalow time. Ondertussen kenden we al enkele liedjes en verbaasden we hun met
onze zang- en danskunsten. Zondagavond genoten we, voor nogmaals de laatste
keer, van een heerlijke maaltijd en zonsondergang bij Hill top.
Foto 1: Maweni Hospital - (gebouw langs de hoofdingang) - hierachter bevinden zeggen allerlei andere afzonderlijke gebouwen waarin telkens een afdeling is gevestigd.
Foto 2: Tanzaniaanse gevangene
Foto 3: Mortuarium in Maweni Hospital
Foto 4: Dala dala - er is altijd plaats voor een extra persoon, zo redeneren ze hier toch. Je betaalt voor een ritje in de dala dala 300 shilling (15 cent) eender hoe ver je rijdt.
Vrijdag namiddag vertrokken we met onze safari jeep en chauffeur James voor een lange tocht richting Katavi. Het duurde niet lang vooraleer de eerste herinneringen van onze reis van Dar es Salaam naar Kigoma terug bovenkwamen. Slechts een half uur reden we op verharde weg, nadien enkel een hobbelige zandweg en dit voor 8 uur lang. We zagen weer prachtige landschappen met hier en daar een hutje en soms een klein dorpje, waar je weliswaar cola en vodacom telefoonkaartenkon kopen. We maakten de reis zo aangenaam mogelijk.Bij gebrek aan radio zorgden Stijn en Esther voor de nodige zang (tot ergernis van sommige van de groep). We picknickten in niemandsland, ook James kon onze koude pasta salade met groentjes wel smaken. Zoals gewoonlijk was het om 19uur donker en konden we vanuit onze jeep genieten van een prachtige sterrenhemel. Rond 23 uur kwamen we dan uiteindelijk aan in de guesthouse waar we twee nachten zouden verblijven. Per twee sliepen we in een kamer (6000CH = 3 euro) die voorzien was van een frans toilet en een douche, jammer genoeg wel zonder water. Het was er zeer gezellig vermits onze enige verlichting een brandend kaarsje was. Uitgeput kropen we in ons bed en droomden we over de safari van morgen.
Kukelukukuuu!!! TokTokToook BAM (Vanavond eten we dus kip!) Zo werden we s morgens wakker. Na een stevig ontbijt vertrokken we op safari! Niet lang nadat we Katavi National Park waren binnen gereden kregen we al de eerste antilopen, gieren, giraffen, zebras,varanen ennijlpaarden te zien. Op de krokodillen en olifanten was het iets langer wachten. Maar uiteindelijk poseerden ook zij voor onze lens. Jammer genoeg zagen we geen leeuwen of panters. Hiervoor moet je echt al veel geluk hebben. Tijdens de safari beleefden we nog een heel spannend moment. In het park waren verschillende brandjes aangestoken, dit om het dorre gras te verbranden, zodat er weer nieuw gras kon groeien. Plotseling waren we zo goed als omsingeld door hoge vlammen. Niet alleen langs de jeep maar ook op het stuk weg was er vuur. Na wat getwijfel van James en de gids reden we toch door het vuur heen. Gelukkig gebeurde er niets en kwamen we er met de schrik vanaf. Helemaal onder het rode stof kwamen we terug aan in het guesthouse. We verfristen ons met vochtige doekjes en deodorant (omdat er nog steeds geen stromend water was), ziezo klaar om op restaurant te gaan! We genoten van een diner met kaarslichtjes, hoewel we dit even gezellig vonden als onze boterhammen met mayonaise tijdens de safari.
Zondag vertrokken we weer voor een bumpy ride doorheen het prachtige Tanzania. Moe maar voldaan kwamen we terug aan in Kigoma en trakteerden we ons op een heerlijke maaltijdbij Coastview. We kijken allen weer enorm uit naar wat deze week stage zal brengen. Deze week gaan we voor de laatste keer ruilen van afdeling. De tijd vliegt hier voorbij, nog maar drie weken te gaan L
Beste allemaal, wij zijn Ine, Laura, Zoë, Diana, Pauline, Esther en Stijn. Wij zitten in het laatste jaar ziekenhuisverpleegkunde aan de Katholieke Hogeschool Limburg en gaan 6 weken stage doen in het Afrikaanse Tanzania. Maweni Hospital in Kigoma is voor 6 weken onze place to be. Via deze weg proberen we jullie, het thuisfront en de school, wat op de hoogte te houden van onze avonturen daar. Beschouw het als ons dagboek waarin we jullie wat informatie meegeven over de gebeurtenissen ginds. Af en toe zullen we proberen een foto mee te sturen.
