Hier kunnen thuisblijvers onze reisavonturen in Thailand en Cambodja van 30 juni tot 19 juli op de voet volgen. We proberen zoveel mogelijk updates, foto's en polls toe te voegen zodat jullie een heel klein beetje mee op reis kunnen gaan. Tot binnenkort, Mattijs en Teun.
Aan allen die onze blog gevolgd hebben proficiat, aan allen die onze blog niet gevolg hebben ook proficiat,
Voor diegenen die dachten dat we mogelijks op een landmijn getrapt waren, we zijn nog steeds in leven...en klaar om ons laatste verslagje de blog in te sturen. Voor verdere verhalen zullen jullie ons thuis moeten opzoeken, maar niet allen tegelijk graag! Ondertussen zitten we op het idyllische Ko (eiland) Chang, maar ons vorige verhaal stokte nog in Siem Reap. Sinds ons vorig verslagje zijn we naar de Cambodjaanse Hoofdstad Pnom Pheng getrokken. Tijdens een lange, maar erg interessante tour om de stad hebben we zowat alle voorname bezienswaardigen kunnen zien. Nog maar net onder weg of onze arme taxichauffeur moest al aan de kant van de weg gaan staan onder fel gemolenwiek van de plaatselijke agent. Omdat een kudde brommerkes onze taxi de pas afsneden, kon onze chauffeur niet doorrijden en moest hij het laatste deel van het kruispunt dus door het rood licht rijden. Opnieuw achteruit rijden leek ons nogal dom, maar dat was dan toch buiten de norse agent gerekend. Onze Chauffeur moest uitstappen en kreeg er een totaal overbodige scheldtirrade naar zijn hoofd geslingerd. De agent zou eens tonen wie het hier voor het zeggen had en hoe corrupt hij wel kon zijn. Ook onze gids die nochthans niet op haar mondje was gevallen, werd met veel misbaar wandelen gestuurd. Toen onze chauffeur de agent uiteindelijk betaalde, konden we onze weg verder zetten. De cambodjaanse politie is duidelijk uw vriend, maar zoals reeds uit eerdere verslagjes bleek, hadden ook wij dat al ondervonden. Het werd zowaar even stil... toen we ons op de killing fields en in het gevangenisenkamp Tuol Seng bevonden waar Pol Pot amper enkele decennia geleden miljoenen mensen liet martelen en om het leven bracht. Cambodja dat voordien een van de rijkere landen uit Zuid-Oost Azie was, is nu een van de armste landen ter wereld. Tot zover onze Cambodjaanse avonturen en laat duidelijk zijn dat dit land volgens onze bescheiden meningen een enorme aanrader is! We blijven echter manifest geterroriseerd worden door muggen, mieren, vlo en (een trema kennen die thai niet), zelfs honden (door onze tegenwoordig schurftenbol genoemd) en ander ongedierte en of dat al niet genoeg was, heeft de zon ons ook nog eens goed liggen. Misschien hebben we dat laaatste ook wel deels aan onszelf te danken. Op Koh Chang hebben we ondertussen de nodige rust ingebouwd en dat was niet onaangenaam na de laatste verplaatsing van ruim 12 uur. Het is niet altijd makkelijk kiezen tussen het zwembad en de zee of tussen wat voetballen of eerder wat volleyballen,...hehe Gisteren is Teun's droom in vervulling gegaan, hij is gaan duiken terwijl ik ben gaan snorkelen. Hij is 2x tot om en bij de 12m gedoken en heeft kennis gemaakt met een nieuwe wereld met zonder enige overdrijving triljoenen vissen die zich een weg banen langs de indrukwekkende zeebodem. Zelfs het snorkelen was voor mij al verbazingwekkend. Ik zag zelfs een gigantische octopus, Teun een reeeeeeuzeschildpad. Over de middag mocht ik ook eens proeven van het duiken, misschien moet ik de volgende keer ook wat minder aan die euro's denken... Morgen gaan we de jungle nog eens onveilig maken, dus alle olifanten wezen gewaarschuwd. Daarna vreten we ons nog eens vol met noedels en rijst, vertrekken we stilletjes weg naar Bangkok om dan naar huis terug te vliegen.
Long time no see, hier alles same same but different. De dense jungle bracht ontelbare gevaren met zich mee: aapjes, mieren, termieten, hertjes, vogeltjes, bloedzuigertjes en 4 gillende Francaises. Watervallen, een wandeling door het regenwoud en olifantspotten zonder foliant bleken ons deel. Gelukkig zat ik de hele tijd naast een aapke achteraan in de pickup. Vele kleine steekdieren teisterden ons en ook onze goede en trouwe vriend DEET kon ze voor de eerste maal niet bedwingen. Als het regent in de jungle, dan giet het en storten rivieren zich genadeloos over de straten. Eens terug in Bangkok bezochten we de echte namaakbazaars (rara wie krijgt de merkkledij?) en de hoogste toren in Thailand (305 m) met een spectaculair uitzicht op de stad. De volgende dag mochten we onze oogjes openen om 6 uur 's ochtends (1 am Belgium time) om tot in grenspost Poi Pet te tjzjeezen en de grens naar Cambodja over te steken. Dit ging uiteraard niet zonder slag of stoot. Alsof we Pol Pot zelf waren moesten we langs verschillende controlestations en vulden we meerdere overbodige documenten in. Eens daar aangekomen, wachtte ons nog een 2 uur durende rit tot in Siem Reap, waar de machtige ruines van Angkor Wat voor ons opdoemden. We zijn hier heerlijk gelogeerd en raakten op onze tweede dag onder de indruk van de macht die de vele Khmer bouwwerken hier uitstralen. Angkor Wat was ronduit indrukwekkend, maar de koningsstad, Angkor thom overblufte zijn machtige neef met de reusachtige in de torens verwerkte lachende Boedha's. Ta Phrom sprak misschien nog het meest tot de verbeelding. De tempels worden hier overwoekerd met groen en de bomen die door de stenen heen slingeren alsof de tand des tijds hier geen invloed heeft gehad, herbergen een mysterieuze gloed. We bezochten nog enkele kleinere tempels in de omgeving, allen om ter indrukwekkendst. Vandaag besloten we uit te rusten na onze lange wandelingen van gisteren en fietsten we 15 km enkel tot aan het Tonle Sap meer in 40 graden. Gezien de geringe regenval bevond het meer zich echter 8km verder dan verwacht. We mochten niet doorfietsen zonder een "entrance fee" te betalen, die uiteraard recht in de zakken verdween van de wachter, waarna Mattijs de arme man verwensingen naar het hoofd slingerde die te maken hadden met metselaars en achterwerken. Onze gids bekloeg ook gisteren meermaals het corrupte systeem van Cambodja, waarin veel leiders van het rode Khmer regime nog steeds aan de macht blijven, waardoor Cambodja op de rand van de afgrond blijft staan. Hij durfde dit echter enkel te verwoorden in de wagen en zonder politie in de buurt. Met een gemiddeld inkomen van 500 dollar per persoon per jaar, weten we wat ons te wachten staat op het moment dat we het door Japanners en Koreanen overstelpte Siem Reap verlaten. Morgen trekken we richting Phnom Pheng, waar we getuige zullen zijn van de vele gruweldaden van de rode Khmer, die destijds de bevolking van Cambodja met 20 procent wisten te verminderen. Mattijs maakt geen nieuwe vrienden meer, en heeft zich neergelegd bij het feit dat hij de rest van zijn tijd hier met mij zal moeten doorbrengen, hoewel hij misschien ook berusting veinst en geduldig wacht op het ideale moment om zich van mij te ontdoen. Morgen verjaart hij en ik verwacht vele reacties op de blog. Ik verwacht dat Spaanse armade de broekjes van oranje een poepie laat ruiken. Tot het volgende schrijven, en als jullie nog moeten rijden, vergeet uw auto niet...
