Wat een vreemde zondag... Gisteren het nieuws gehoord dat Luc De Vos is overleden. Ongelooflijk dat iemand die je niet persoonlijk kent je zo kan raken. Hier zit ik nu, met natte ogen. Zou voor school moeten werken maar ik geraak geen meter vooruit. Wil eigenlijk alleen maar huilen en me nestelen in warme armen. Op de achtergrond klinkt de lijst met 179 nummers van Gorki. Wel jammer dat zoveel mensen hem vaak enkel linken met 'Mia'. Hij was zoveel meer. Maar toegegeven, het is een legendarisch nummer... In 2004 zag ik hem in een voorstelling, samen met Tom Pintens. De soundtrack van dat stuk blijft me voor altijd bij; 'Kaatje is verdronken'. De goedlachse Luc, hij is niet meer. Nu is er enkel nog zijn muziek die de komende dagen, weken, jaren in talloze huiskamers zal klinken. Nog maar eens het bewijs dat je pas weet wat je hebt als het er niet meer is...
Een reden te meer om nu te zeggen wat je te zeggen hebt. Seffens, straks, morgen, volgende week... kan het gedaan zijn. Wat heb je eraan om alles op te slagen in je hoofd terwijl het zoveel beter aanvoelt om je mond er mee te vullen. Het verwarmt je hart en de ander weet waar ie aan toe is. Voor jezelf schep je weer ruimte en creëer je rust.
Ja, ik lijk het allemaal wel te weten maar zou er ook wat meer mee aan de slag moeten. Ik weet niet wat ik heb. De laatste weken ben ik zo emotioneel. Bij het minste begin ik te janken. Is het de periode van het jaar? Of ben ik gewoon zo week geworden? Kan je sterk en week zijn tegelijk? Ben ik soft? Te soft? Ik wil alleen zijn maar ook samen. Weet ik nog wel wat ik wil? Ja, toch wel, heel diep vanbinnen huist er een zekerheid maar er komt geen antwoord op mijn vraag. En die twijfel haalt me steeds weer uit balans. Doet me zoeken naar wat ik mis. Laat het toe om te genieten van een omhelzing, van woorden die me troosten. Maar eigenlijk wil ik gewoon thuiskomen...
Nee, niet schrikken. Ik ben nog steeds happy, doch de melancholie neemt het de laatste tijd een beetje van me over. Er is echter een periode geweest dat me dat helemaal naar beneden haalde. Zo laag zelfs dat ik zwarte gedachten had en enkele jaren geleden mijn eigen mis schreef. Ik heb er tegen mijn mama nooit iets over gezegd maar in februari heeft zij mij gered door aan te bellen en hier gezellig haar pizza te komen opeten. Tijdens mijn eerste sessie heb ik dit aan Sigal verteld. Ze schrok. Dat had ze nooit van mij verwacht. Zo'n positieve vrouw... Nee, dat kon niet. Het was een onderdeel van mijn huiswerk dat ik dit eens met mijn huisarts zou bespreken. Wat ik dan ook heb gedaan. Ik, altijd opgewekt en vrolijk, stralend en gedreven... ik kreeg de boodschap te bellen van zodra ik dat gevoel weer kreeg, of moet ik zeggen de gedachte want op zulk een moment kan je niet meer voelen en ben je totaal onverschillig. Vanaf het moment dat ik het hen had verteld drong bij mij de ernst ervan door. En ook het besef dat ik zo niet in elkaar zit. Ik hou zo van de positieve kant van het leven... Het is iets wat mijn broer ooit tegen me zei; 'Zus, stel je voor dat je dat zou doen, dan zal je nooit weten wat morgen brengt.' Hij en Sigal, de pilaren van mijn fijne leven. Mijn leven dat bestaat uit zoveel mooie pareltjes van mensen. Groot en klein. Uiteraard zijn er ups en downs. Maar de downs zijn nu enkel een signaal dat het daarna weer zoveel beter gaat.
En hoe kom ik er bij om dit neer te pennen? Ah ja... Luc De Vos en zijn 'Kaatje is verdronken'
Tijd voor meer 'IK'
