tijdvoormeerik gaat verhuizen! We sleutelen nog even aan het interieur. Van zodra de binnenhuisarchitect klaar is, kan je weer lekker binnen gluren. Tot binnenkort in onze gloednieuwe stek!
Wat een vreemde zondag... Gisteren het nieuws gehoord dat Luc De Vos is overleden. Ongelooflijk dat iemand die je niet persoonlijk kent je zo kan raken. Hier zit ik nu, met natte ogen. Zou voor school moeten werken maar ik geraak geen meter vooruit. Wil eigenlijk alleen maar huilen en me nestelen in warme armen. Op de achtergrond klinkt de lijst met 179 nummers van Gorki. Wel jammer dat zoveel mensen hem vaak enkel linken met 'Mia'. Hij was zoveel meer. Maar toegegeven, het is een legendarisch nummer... In 2004 zag ik hem in een voorstelling, samen met Tom Pintens. De soundtrack van dat stuk blijft me voor altijd bij; 'Kaatje is verdronken'. De goedlachse Luc, hij is niet meer. Nu is er enkel nog zijn muziek die de komende dagen, weken, jaren in talloze huiskamers zal klinken. Nog maar eens het bewijs dat je pas weet wat je hebt als het er niet meer is...
Een reden te meer om nu te zeggen wat je te zeggen hebt. Seffens, straks, morgen, volgende week... kan het gedaan zijn. Wat heb je eraan om alles op te slagen in je hoofd terwijl het zoveel beter aanvoelt om je mond er mee te vullen. Het verwarmt je hart en de ander weet waar ie aan toe is. Voor jezelf schep je weer ruimte en creëer je rust.
Ja, ik lijk het allemaal wel te weten maar zou er ook wat meer mee aan de slag moeten. Ik weet niet wat ik heb. De laatste weken ben ik zo emotioneel. Bij het minste begin ik te janken. Is het de periode van het jaar? Of ben ik gewoon zo week geworden? Kan je sterk en week zijn tegelijk? Ben ik soft? Te soft? Ik wil alleen zijn maar ook samen. Weet ik nog wel wat ik wil? Ja, toch wel, heel diep vanbinnen huist er een zekerheid maar er komt geen antwoord op mijn vraag. En die twijfel haalt me steeds weer uit balans. Doet me zoeken naar wat ik mis. Laat het toe om te genieten van een omhelzing, van woorden die me troosten. Maar eigenlijk wil ik gewoon thuiskomen...
Nee, niet schrikken. Ik ben nog steeds happy, doch de melancholie neemt het de laatste tijd een beetje van me over. Er is echter een periode geweest dat me dat helemaal naar beneden haalde. Zo laag zelfs dat ik zwarte gedachten had en enkele jaren geleden mijn eigen mis schreef. Ik heb er tegen mijn mama nooit iets over gezegd maar in februari heeft zij mij gered door aan te bellen en hier gezellig haar pizza te komen opeten. Tijdens mijn eerste sessie heb ik dit aan Sigal verteld. Ze schrok. Dat had ze nooit van mij verwacht. Zo'n positieve vrouw... Nee, dat kon niet. Het was een onderdeel van mijn huiswerk dat ik dit eens met mijn huisarts zou bespreken. Wat ik dan ook heb gedaan. Ik, altijd opgewekt en vrolijk, stralend en gedreven... ik kreeg de boodschap te bellen van zodra ik dat gevoel weer kreeg, of moet ik zeggen de gedachte want op zulk een moment kan je niet meer voelen en ben je totaal onverschillig. Vanaf het moment dat ik het hen had verteld drong bij mij de ernst ervan door. En ook het besef dat ik zo niet in elkaar zit. Ik hou zo van de positieve kant van het leven... Het is iets wat mijn broer ooit tegen me zei; 'Zus, stel je voor dat je dat zou doen, dan zal je nooit weten wat morgen brengt.' Hij en Sigal, de pilaren van mijn fijne leven. Mijn leven dat bestaat uit zoveel mooie pareltjes van mensen. Groot en klein. Uiteraard zijn er ups en downs. Maar de downs zijn nu enkel een signaal dat het daarna weer zoveel beter gaat.
En hoe kom ik er bij om dit neer te pennen? Ah ja... Luc De Vos en zijn 'Kaatje is verdronken'
De voorbije week ben ik op hotel geweest bij mijn broer. Ja, op hotel want zo voelde het echt. Een leuk voordeel hier was, ik moest geen 100% toeslag betalen omdat ik single ben! Gewoon even niks dat moest, enkel maar ontvangen wat me werd aangeboden. Een zalig bed, elke morgen een lekker stevig ontbijt, overheerlijke koffie en fijn gezelschap. Het avondeten werd merendeels geserveerd door gastvrije vriendinnen die toch een beetje bezorgd waren en me hadden uitgenodigd. Je kikkert er zo van op om even gedragen te worden. Ik weet weer hoe ik kan genieten van eten en hoe belangrijk het is om er ook tijd voor te nemen. Het varken in mij is weer helemaal terug! En, ik ben er een klein beetje ronder van geworden. Joepie! Bijna een volwaardige 'S'! Voelt zo behaaglijk aan... nu is er nog meer 'ik' om van te houden. Misschien is het de leeftijd die hier een rol speelt maar ik vind het niet meer zo nodig om heel strak te staan. Ook hoeven de kleedjes niet telkens naar de naaister om er een kindermaatje van te maken. Eigenlijk vind ik vrouwen van mijn leeftijd doorgaans heel aantrekkelijk. Ze dragen iets kostbaars van het leven met zich mee. Gaat daar het lampje van de 'mindswitch' branden?
Ik ben ook terug aan het sporten. Het is nog een beetje puzzelen met de energie maar stap voor stap komen we weer op het juiste spoor. Deze time-out heeft me nog maar eens wat dichter bij de essentie van het leven gebracht. Wanneer ik gisteren van de sportclub terug naar huis wandelde leek het alsof ik op een wolkje liep. Een zachte glimlach rond mijn mond. Lopen langs het spoor in de schemeravond... met nog de warme gloed van de sauna in mijn botten. Ik voelde me zo op mijn plek in mijn eigen huid.
Thuis was het nog even stil... De kinderen waren samen met papa naar oma om wafels te gaan eten. Jaarlijkse traditie. Toch maar even gebeld of ze al onderweg waren. 'Doe maar rustig, ze zitten nog voor een film.' Dat gaf me de mogelijkheid om boodschappen te doen. Veel had ik niet nodig. Door bij mijn broer te logeren heb ik een nieuwe manier van tijd besteden ontdekt. Hij kookt vaak met diepvriesproducten waardoor je altijd iets in huis hebt en je de dag zelf kan kiezen wat er op je bord terechtkomt. Wat handig vond ik dat! Geen gedoe meer om na het werk nog te 'moeten' winkelen. Je shopt gewoon in je vriezer. Dus dat is voor deze week al een leuke energiebesparing.
Buitengekomen op de parking zag ik mensen hun boodschappen inladen. Opeens bekroop er mij een gek, verlangend gevoel. Het had te maken met het jonge koppel dat alles kibbelend in de auto kieperde. Er was iets dat me enorm triggerde... ik bestudeerde hen in het voorbijgaan en zocht naar het gevoel dat hier sprak. Plots werd het me duidelijk. Het was het kibbelen dat ik zo leuk vond en soms wel eens mis. De woordenwisseling die je hebt met iemand waarvan je weet dat dit gewoon even kan en je er seffens wel weer terug om lacht en eindigt in een liefdevolle omhelzing. Tja, dat zijn zo van die momenten... De wandeling naar huis werd gevuld met melancholische gedachten. Zelfs als je wel in je vel zit kan dit je onverwachts overvallen. Misschien heeft het te maken met de periode van het jaar. Het snel donker zijn. De behoefte om je te nestelen bij kaarslicht. En als je wil kan je in dit gevoel helemaal wegkwijnen. Het is één van de valkuilen van het singleschap. Vorig jaar zou ik nog diep gevallen zijn maar nu draaide ik me even om en zei al glimlachend tegen het zwarte gat; 'Niet meer met deze meid hoor!' en ging fier verder.
Mijn mailbox lijkt de afgelopen dagen wel een open haard... Zoveel warme berichtjes en uitnodigende woorden. Onverwachte telefoontjes dienen zich aan met de vraag hoe het met me gaat. Ik moet er even aan wennen. Dit is zo nieuw voor mij... Vriendschappen ontluiken zich op een heel ander niveau. Het voelt alsof ik verliefd ben, ja, misschien ben ik dat wel... verliefd op mijn nieuwe leven en iedereen die er deel van uitmaakt en er mee aan bouwt. Mijn omgeving lijkt helemaal uitgepuurd en enkel de kern waar de kracht zit blijft over. Overbodige contacten ebben weg en er ontpopt zich een heel ander netwerk van mensen. Dit doet me enorm groeien en geeft me terug die energie die ik de laatste maand kwijt was. Nog maar eens het bewijs dat een sociaal nest zo onontbeerlijk is. En nee, het hoeft niet noodzakelijkerwijze van een partner te komen. Tijdens mijn eerste sessies bij Sigal vertelde ze me met volle overgave over haar back up aan vriendinnen die steeds voor haar klaar staan en waar ze plezier mee maakt. Bij mij ging er een alarmbelletje rinkelen. 'Waar haal je toch al die vriendinnen?' De afgelopen jaren had ik me vooral gefocust op mannen in mijn zoektocht naar de ware. En kijk nu, het is net als het fenomeen 'herfst' waarbij alle paddestoelen plots tevoorschijn komen, zomaar uit het niets en de natuur weer een extra dimensie geven. Zo wordt ik nu omringd door mensen die ik al zo liefhad maar nu zoveel meer gaan betekenen. En het maakt me warm, blij en wekt een gevoel van verwondering op. Echter met nog een beetje ongeloof dat dit me allemaal overkomt maar wel met de zekerheid dat ik het mag ontvangen. Deze extra week rust moest er gewoon zijn om al dit moois te kunnen ervaren. Het zal niet enkel de suiker in de maaltijden zijn die me gaat aansterken maar vooral het zoete laagje van menselijke genegenheid. Ook mijn hart zet zich stilaan meer open voor de keuze die ik de voorbije maand maakte. Stilaan weet ik dat deze verandering nodig was, dat er een plek is waar ik iets kan betekenen voor anderen. Waar ik verwacht wordt omwille van wie ik ben.
De resultaten zijn bekend. Opgelucht maar anderzijds een groot vraagteken. Geen ontstekingswaarden gevonden, wel een hele lage suikerspiegel en de opmerking dat ik te weinig eet. Vandaar dus mijn buien van misselijkheid en koud zweet, mijn slap gevoel en het steeds verlangen naar mijn bed. 'Eten', alleen al de gedachte eraan doet mijn maag met momenten keren. Het lijkt erop of ik niet meer weet hoe ik hier aan moet beginnen. De afgelopen maand nam ik inderdaad weinig tijd om te genieten van het 'tafelen'. Het was vaak een wandelend buffet. Snel, snel wat achter de kiezen en dan weer verder. Terwijl ik eigenlijk een echt varkentje ben wat voedsel betreft.
Nu moet ik me verplichten om te gaan zitten en dit gedurende enige tijd vol te houden. Kauwen en slikken. Wanneer ik alleen ben wordt er vaak gebrost. Ik heb ook de fut niet om achter de kookpotten te staan. Steven ik af op een afgeleide van anorexia? De gedachte beangstigt me. Op aanraden van de dokter kreeg ik volgende week nog een extra week rust. Schuldgevoel steekt de kop op. Weer vijf dagen dat de collega's het alleen moeten redden. Maar een vriendin wees me er gisteren op dat het echt nodig is om hier aan toe te geven. Gezien de symptomen. Mijn binnenkant knikt overtuigend mee en staat al met de mond wagenwijd open.
Ik begrijp niet hoe het zover is kunnen komen maar 'ik' die zoveel hou van de lekkere keuken moet nu terug gaan leren eten. Heel mijn gedachtengang draait hier rond. Het is een aantrekken en afstoten. En het bordje 'gezond' flikkert in grote letters. Ik voel een beetje paniek opkomen. Er is hier wel degelijk iets mis met mij. En de angst overvalt me dat ik het niet zelf krijg opgelost. Dat ik even iemand nodig heb om me hierbij te helpen.
Op dit moment dus toch een extra nadeel van het alleen zijn. Niemand die voor jou de boodschappen doet, in de potten roert en het huis vervult met heerlijke geuren, zodat je je kan voorbereiden op een lekker bord voor je neus. Want op een moment als dit is het dat éne uitnodigende gebaar dat je terug over de streep trekt. En ja, ik weet het wel hoor, dat er andere hulplijnen zijn... mama, vrienden, broer, zus... Doch, nu sta ik mezelf toe me te laten gaan in het ontbrekende gevoel van de vanzelfsprekendheid. Dat je het niet moet vragen om geholpen te worden maar dat iemand het gewoon merkt en zijn hand uitsteekt. We hebben immers allemaal een moment dat ons 'sterk' zijn verzwakt. Het blijft een open gegeven maar misschien is dit gevoel wel extra gevoed door het fijne, warme gezinsleven waar ik gisteren even mocht in vertoeven...
Hoe komt het toch dat het haar op je hoofd heel je gemoed kan bepalen?
Eigenlijk zou ik naar de kapper willen. NU! Helaas, er was geen plek meer vrij. Dus wachten tot volgende week woensdag...
En hier zit ik dan, in Kortrijk. Een paar schoenen rijker, op hotel en ondanks deze luxe voel ik me niet lekker. Ben al twee keer van outfit veranderd en ja, het zit iets beter maar toch. Zou me liever wentelen in mijn jogging en dikke warme sokken. Is het de periode van het jaar, het weer? Wie zal het zeggen... misschien ligt het wel aan het hotel... Oeps, hoor ik daar een stemmetje dat zegt dat het in mijn hoofd zit? Of in mijn lijf? Conclusie... we gaan ons niet laten gaan, word ik trouwens nog lastiger van. Want als er iets is waar ik me enorm aan kan ergeren, dan zijn het mensen die het leven negatief beleven. Daar ga ik met een grote boog omheen. En moeilijk hoor om bij jezelf uit de buurt te blijven.
Dus kijk ik met een positieve blik naar buiten... mmmmm, gisteren in Brussel leken de bomen nog van goud, in Kortrijk staan ze er maar somber bij. Zullen we van de regendruppels dan maar zilveren stralen maken? Gek, maar mijn buik begint er als het ware van te lachten... kleine belletjes springen op en neer en verplaatsen zich naar mijn mond die zich in een kromme lijn kronkelt. Ja! Daar is mijn vertrouwde gemoed terug. Ha, zo zalig wanneer je jezelf weer herkent! Wanneer je weer thuis komt in je eigen ik. Stilaan, want de afgelopen week liep het behoorlijk mis. Mijn lichaam stond boven op de barricade, zwaaiend met een rode vlag. 'Genoeg!', schreeuwde het. 'Tessa, stop! Ik kan niet meer volgen!' En we kennen allemaal het spreekwoord, 'Wie niet horen wil, moet voelen.' Volledig gediskwalificeerd. Alleen mijn bed heette me nog welkom. Niet echt iets waar ik op zat te wachten. Zeker niet als je net begonnen bent op een nieuwe job. Maar 'lichaam' was onverbiddelijk. Zelfs even genieten van een zonnig terras met een vriendin stond het niet toe. 'Rust en verder niks!', klonk het. De week voor de vakantie toch maar de weinige energie die ik had bijeengesprokkeld, in mijn schooltas gestopt. Werken, thuiskomen, voor de kinderen zorgen en slapen. Dat was het voorschrift. En dan eindelijk vrijdag, ik dacht dat ie me voor eeuwig in de steek ging laten. Na school nog even gaan eten met de collega's maar zelfs dat was er teveel aan. Elke vezel in mij liet me voelen dat het uit was met de pret. Terwijl ik anders zo'n bezige bij ben, moest ik me nu tevreden stellen met het uitkijken naar mijn bed. Dan maar een hulplijn ingeschakeld. De dokter en haar naald. Een bloedonderzoek. Resultaat nog onbekend.
Ondertussen houden we ons aan het gebod. Als beloning mocht ik genieten van een zalige nachtrust. Lang geleden dat ik nog zo goed sliep en zorgeloos kon wakker worden. Waarschijnlijk had ik alle muizenissen in mijn auto laten liggen. Die zullen we dan maar laten voor wat ze zijn en voor ik vertrek even de koffer wagenwijd open zetten. Eerst onthaasten en dan 'ontbalasten'. Aaaaah... en dat is een goed begin om weer wat krediet te krijgen van alles wat hierbinnen huist.
Ik geloof er heel erg in dat de dingen altijd op het juiste moment gebeuren. Bij mij althans. Maar het zou me niet verwonderen moest dit bij anderen herkenbaar zijn. Mijn broer heeft me er ooit attent op gemaakt, 'Zus, wanneer ga je eens contact opnemen met...?' Ja, het was een afspraak die ik een half jaar liet wachten maar wanneer ik ze maakte wist ik dat dat het moment was om er te zijn.
Zo ook vandaag. Ondanks het feit dat mijn lichaam even niet mee wil, doet mijn brein het des te beter! De sollicitatiebrieven naar tijdschriften zijn de deur uit, de link naar mijn blog staat op Linkedin en ik heb een connectie in de tv-wereld aangesproken. Het was er gewoon, 'mijn moment'! Ik heb mezelf in de wereld gezet, samen met mijn droom. Neem maar van mij aan dat het gepaard gaat met gevoelens van angst, twijfel, onzekerheid. 'Wat als het allemaal in de soep loopt?' 'Ik met mijn idealen...' Er staat tenslotte ook een bouwproject voor de deur. Er lopen hier twee kinderen rond die nog zoveel kansen moeten krijgen. Ik ben een engagement aangegaan op een nieuwe school. Het draait niet enkel om mezelf. De gevolgen hebben een impact op mijn directe omgeving. Maar anderzijds ben ik er dan weer zo fier op dat ik mijn kinderen een open opvoeding meegeef, uitgaande van de filosofie, dat het leven er is om geleefd te worden. Dat je af en toe risico's moet nemen om weer verder te geraken. Ja, loop maar eens die donkere kamer binnen om te zoeken naar het licht! Het maakt je leven zoveel rijker, doet je stilstaan bij de kleine dingen waar je anders in je haastige leven aan voorbij gaat. Leven doe je niet enkel door in je comfortzone te blijven. Even 'out of the box' gaan maakt je zoveel creatiever!
Het was een vraag van Sigal, 'Hoe zie jij je over dit en x-aantal jaren?' Wel, kom me dan meer even opzoeken in de wereld van volwassenen, waar ik rondloop met papieren onder de arm met pittige schrijfsels, deadlines in mijn hoofd, druk gekeuvel over nieuwe ideeën, nieuwe projecten, ik getokkel hoor op computers, handen schud met nieuwe contacten, in de zetel zit bij één of ander praatprogramma, mijn naam onder artikels staat, ik geproefd heb van de filmwereld en een boek op mijn palmares heb staan... Maar vooral, waar ik me zie genieten van wat ik doe! Ambitieus? Ja, waarschijnlijk wel maar ik mocht mezelf niet minimaliseren, toch?
'Alles komt goed', op welke manier dan ook. Je kan immers geen successen boeken zonder eerst door de tegenslagen te gaan!
Ziek zijn heeft zo zijn voordelen. Het is een 'time out' die je de kans geeft om even stil te staan bij alles waar je nu mee bezig bent. Het is een signaal om te zeggen dat het even genoeg is geweest. Eigenlijk is ziek zijn een geschenk van je lichaam om je weer in evenwicht te brengen...
Want waar ben ik de afgelopen maand toch allemaal ingerold? Wie ben ik? Waar sta ik voor? Wat zijn mijn idealen? Wat zijn mijn verwachtingen? Naar anderen toe, voor mezelf...
Ik ken mezelf als een open boek. Ik schep ruimte om volledig te kunnen zijn... Neem afstand wanneer het te benauwd wordt en ga dan op die steen zitten, naar mezelf kijkend om een praatje te maken met het stemmetje in mijn buik. Ook nu is mijn steen een comfortabel plekje. Het is een reactie op mijn 'MAAR' die me er naartoe heeft gebracht en me doet mijmeren over de inhoud van dit woord dat ik me de afgelopen vier jaar zo eigen heb gemaakt. Als ik het nader bekijk vul ik het heel eng in. Het krijgt niet veel kansen. Terwijl ik de intentie had om te genieten van het moment heb ik afgelopen weekend onbewust een bordje opgehangen met 'No way out'. Ik heb hem afgerekend op wat er allemaal is gezegd. Ik heb ruimte genomen maar niet veel gegeven... Voor de eerste keer in mijn leven heb ik alles afgeblokt, geen openheid meer voor gesprek. Het ging hem enkel om mijn waarheid. Misschien omdat ik de reflex had om deze keer niet voor therapeut te gaan spelen. Dat heb ik de afgelopen jaren zo vaak gedaan. En het heeft me gebracht tot de essentie waarom ik nu naar Sigal ga. Altijd zorgen voor anderen en mezelf achteruit zetten. Dit wil ik niet meer. Maar nu lijkt het erop dat ik nog een weg moet zoeken om hierin de juiste balans te vinden.
Mensen zijn spiegels, ze confronteren je met wat echt in je leeft. En ik kijk zo graag in de spiegel. Voor mij zijn zulke opmerkingen geen kritiek, ik omarm ze met grote dankbaarheid. Ze maken me tot wie ik ben. Ze doen me groeien, ze brengen openheid... Woorden, ik hou er zo van...
Maar natuurlijk! Er gaat hier spontaan een lichtje branden. Staat dit alles ook in verbinding met mijn frustratie van het moment? De muur in mijn job? Als ik me de vraag stel; 'Wat boeit me toch zo bij kinderen?' Dan heb ik maar één antwoord; 'Praten, reflecteren, naar binnen kijken, ik wil weten wat er in hen leeft!' Waarom geniet ik er zo van om samen in de kring te zitten en even stil te staan bij de dingen van de dag, te fantaseren over, ideeën uit te wisselen... Ik ben een 'waardenjuf', een juf die luistert naar het innerlijke kind. En het is dat wat ik zo mis bij deze taalarme schatjes. Nu ik dit allemaal voor me neerschrijf zie ik waar de sleutel zit. Het gaat hem om het doorgeven waarvan ik zo doordrongen ben; woorden, gevoel, mijn kritisch kijken. Hoe erg het ook klinkt maar daar heb je meer voor nodig dan enkel het begrijpen van wat de toeter doet. Dus misschien moet ik het telefoontje dat ik gisteren had met een vriendin eens onder de loep nemen. 'Mieke, ik zou verder zoeken.' Ja, waarom niet... Want ging ik niet zorgen voor mezelf? Is het fout om gemaakte keuzes een wending te geven waardoor je weer terug je kracht vindt? Er loopt vast een juf rond die uitblinkt in het aanbrengen van de beginselen van taal. Mijn talent uit zich in een andere aanpak en daar is niks verkeerd mee. Het maakt het onderwijslandschap uniek, divers.
En nee hoor, ik ben mijn missie niet vergeten! Maar er dient eerst wat gesnoeid te worden in het dagelijks leven vooraleer ik weer verder 'TIM'mer aan mijn droom.
Het schrijven lag de laatste tijd een beetje stil. En dat terwijl er de afgelopen twee weken zoveel is gebeurd. Maar ik kreeg geen letter op papier, het leek of de éne emotie de andere oversteeg en ik daardoor niks kon voelen. Mijn hoofd loopt over van gedachten, mijn hart weet het even niet meer... En nu begint alles een beetje te zakken.
Reeds twee weken werk ik op mijn nieuwe school. Een heel avontuur, wetende dat ik op drie dagen de beslissing heb moeten nemen. Alles is zo snel gegaan. Mijn wereld stond op zijn kop. 'Wat had ik gedaan???' Ik was immers al op weg met 25 fijne snoetjes en ontzettend lieve ouders. Weer plannen gemaakt met collega's om er het beste van te maken. En nu ging ik weg, zonder afscheid te nemen... Maar, de school waar ik naartoe ging heeft zulk een aantrekkelijke visie, 'dans en beweging.' Daar moest ik toch eens van proeven! Die maandag ben ik met een klein hartje vertrokken en 's avonds buiten gekomen met tranen in mijn ogen. 'Nee, ik zou de volgende dag gewoon teruggaan naar mijn plekje waar ik alles zo gewend was.' De reacties van ouders waren overweldigend! Ze begrepen me wel... maar hadden me toch liever bij hun kind gezien. Collega's vielen uit de lucht door mijn beslissing maar ze weten wie ik ben, waar mijn passie ligt en vonden het dapper dat ik die stap nam.
En nu, veertien dagen later vraag ik me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik voel me net een beginnende leerkracht, twaalf kinderen en ik kan ze niet aan. Hoe klinkt het ook al weer? 'Je beseft pas wat je had als het er niet meer is'... Ik zat in een luxesituatie... een eigen klas, kinderen waar ik zo fijn mee op weg kon gaan, waar ik mee kon filosoferen, werken rond kunst, waar het niveau me zo lag... Nu vertel ik terug huis-tuin-keuken verhaaltjes en heb ik het gevoel dat ik nog niet begrepen word. Ik krijg geen structuur in mijn dag, vind geen voldoening in wat ik doe...
Langs de andere kant komt dit binnen als een bevestiging dat ik het onderwijs gehad heb. Dat het tijd wordt om een andere richting in te gaan. Misschien moet ik het zien als een motivatie om aan die nieuwe weg te beitelen, moet ik een deadline zetten. Sigal gaf me de opdracht een missie voorop te stellen. Ik moet mijn 'TIM' (talenten, identiteit en missie) uitwerken. Geloof me, toen ik dat blad papier voor mijn neus kreeg en we erover begonnen te praten stroomde de adrenaline door mijn lijf! Er was geen stoppen meer aan. 'Ik wil gaan schrijven, een boek maken, op een podium staan, in het theater mijn weg zoeken, ik wil met volwassenen projecten uitwerken! Ik wil niet meer hoeven zorgen voor, tenzij even voor mezelf. Ik heb het verdiend om dat te doen.'
Een sabbatjaar zou nu ideaal zijn, gewoon even niks dat moet, alleen maar werken aan die droom. Maar er is nog een ander verlangen waar ik letterlijk aan bouw... mijn huis, ons huis. En daarvoor heb je brood op de plank nodig. Op zulk een moment denk je dan; 'Had ik maar een partner, dan zou ik er misschien wel even tussenuit kunnen knijpen.' Maar anderzijds voelt het zo goed om dit alleen te verwezenlijken!
Tijd voor meer 'IK'
