"Put your thumbs up and say it's tiggerty boo, 'Cos tiggerty boo means everything will be fine"

De prachtige vooroorlogse stem van Jack Hylton galmde nog enkele uurtjes na, toen ik op 3 september aan mijn eerste dag begon bij McGregor te Mechelen. 

Zoals steeds, stond ook tijdens die busrit mijn IPod op. Net als haast 80% van mijn mede-busreizigers heb ik ook de asociale neiging om mezelf af te schermen van ieder contact. 

Ikzelf luister vooral naar de prachtige muziek uit de jaren '40. Muziek die werd gemaakt om de soldaten aan het front, en de angstige burgers thuis, te verblijden in die vreselijke jaren. De tekst was niet altijd hoogstaand, de onderwerpen niet diepgaand, maar de benen van zangeressen zoals die van 'The Andrew Sisters' waren héél lang. Ook de stemmen van toen waren karakterstemmen, niet te vergelijken met nu.

In die jaren waren zang en instrumentale hoogstandjes de norm om de noemer 'muziek' te krijgen. Goeie oude tijd...

Zulk feel-good-song was het startschot voor mijn zoektocht, mijn queeste, naar een gelukkig leven. Een leven met zo weinig mogelijk zorgen, genot van de kleine dingen en respect voor iedereen.

Een belangrijke stap in die queeste is deze blog. 

Welke mensen zijn belangrijk in mijn leven? Wie verdient een passelijke ode?Wie heeft iets veranderd in en aan mij?

Al die vragen zullen worden beantwoord op deze blog, allemaal overgoten met culinaire saus.

Ik ga proberen via deze weg eten, drinken én cultuur in jullie botten te draaien.

Benieuwd?!

Er zal snel een eerste receptorie (recept + historie) online verschijnen. 

 Thumbs up! Tiggerty Boo

13-11-2012 om 20:05 geschreven door MattiDL