Het weekend na Sinterklaas heb ik de kerstboom gezet. Ik ben dol op de eindejaarsperiode en versier mn huis dan ook graag met bomen, ballen, lichtjes, kaarsen .
Vorig jaar was Tiemen nog een beetje te klein om het allemaal goed te beseffen maar dit jaar beseft hij maar al te goed dat er iets speciaals aan de hand is. Toen hij wakker werd s morgens en de kerstboom zag met de lichtjes moest hij daar toch eens goed naar kijken op mamas arm en ook alle andere versieringen werden grondig geïnspecteerd. Ik heb hem zn eigen persoonlijke kerstboom gegeven ook, een metalen exemplaar weliswaar, versierd met beertjes en houten kerstmannetjes en die mag hij naar hartelust plunderen (en dat doet hij ook ).
Bij oma en opa ging de pret nog verder want die hebben zich hélemaal laten gaan, het hele appartement baadt in een zee van lichtjes en versieringen en Tiemen krijgt er niet genoeg van. Vooral de zingende en dansende kerstman die in de gang staat moet ie toch een aantal keer per dag gaan bezoeken en als opa dan op het knopje drukt en de vrolijke kerstman begint te zingen en te bewegen dan staat Tiemen mee te shaken en te schaterlachen. Geld waard!
Gisteren heb ik een knutselwerkje meegekregen uit de créche mooi verpakt in kadopapier en ik moet wachten tot kerstavond om het open te doen nog een volledige dag wachten om te zien wat mn kleine vent voor mama gefabriceerd heeft.
Maar het àllernieuwsgierigst ben ik toch naar de reactie van Tiemen op de kadootjes die morgenavond onder de kerstboom gaan staan voor hem (volgens welingelichte bronnen ga ik een veranda moeten bijbouwen om dat allemaal nog te kunnen wegbergen ). Met zijn verjaardag 3 maand geleden was hij nog niet supergeïnteresseerd in de kadootjes (wel in wat erin zat natuurlijk) maar ik merk de laatste weken dat hij toch goed weet hoe hij een kadootje moet openmaken en een gezonde interesse heeft voor wat er onder het papiertje zit als het dan iets is met toeters en bellen en lichtjes dan kan zijn dag niet meer stuk. (nog nooit zoveel batterijen versleten als de afgelopen maanden sorry kyoto!). Heel benieuwd of de kerstman zoiets in petto heeft!
Nog 1 dagje en dan de gezelligste avond van het jaar met lekker eten, leuke kadootjes en gewoon gezellig samenzijn met de mensen die het meest voor ons betekenen.
Dank je wel oma, opa en peter Jeroen voor alle hulp en om er gewoon te zijn voor ons, jullie maken deel uit van ons kleine gezinnetje en maken dat ik nooit het gevoel heb er helemaal alleen voor te staan.
Nu Tiemen een dikke 14 maand is en het stappen goed onder de knie heeft is hij begonnen met het op ontdekkingstocht gaan door het huis. Ons traphekje heeft zijn dienst al goed bewezen want nationale sport nummer 1 van Tiemen is de trap proberen opkruipen als het hekje eens toevallig niet goed gesloten is.
Daarnaast kruipt hij overal op en in: op het droogrek, de salontafel, een stoel, de zetel, in de schuiven van de tv kast, de boekenkast mamas reflexen worden dagelijks getest. Onnodig te zeggen dat er sinds kort een woordje in onze woordenschat geslopen is dat Tiemen niet graag hoort: neen!. Ik probeer eerst steeds een afleidingsmanoeuver uit met een speelgoedje of boekje of zo maar als kleine uk halsstarrig blijft dan wordt dat woordje hier toch al eens bovengehaald. De reactie de je daarop krijgt is filmtape waard en als ik de kans krijg ga ik dat zeker eens vastleggen voor de grappige peutermomenten-dvd voor later: Hij gooit theatraal zijn hoofdje achterover, spreidt zijn armen naar boven, kijkt eens goed of je wel degelijk aan het kijken bent, perst een traan uit zijn linkerooghoek en begint dan aan een hart-ver-scheu-rend huilconcert dat tot niks leidt want mama zingt ondertussen vrolijk een liedje over een kleine krokodil .
Om grote frustraties tegen te gaan probeer ik dus wat extra bewegingsactiviteiten in te lassen zodat hij op een veilige manier zijn grenzen wat kan verleggen, we gaan regelmatig naar het zwembad waar fonteinen en waterspeeltuigen onveilig kunnen worden gemaakt en ook in de speeltuin op de Blaarmeersen vind je ons regelmatig. Daar speelt Tiemen niet in de zone voor de hele kleintjes, neenee mijn grote zoon wil op de grote speeltuigen met als resultaat dat mama haar 2e jeugd gevonden heeft en overal mee opkruipt om ukje in de gaten te kunnen houden.
En zo moet mama ook opnieuw haar grenzen verleggen
Wie heeft dat uitgevonden? Vroeger, in een grijs en donker zonder-kindje-verleden, vond ik dat fan-tas-tisch! Een uur langer slapen, yeah! Vandaag, 1 dag na de invoering van het fenomeen van dit jaar ben ik plots géén fan meer mijn kleine uk heeft daar namelijk veel last van!
Je zou nu zeggen wat maakt zon uurtje verschil nu uit, je rekt zn middageten een kwartiertje, idem met middagslaapje, vieruurtje en avondeten en voilà uur overbrugd . Ja nada dus! Een goede vriendin-ervaringsdeskundige met 3 kinders had me de tip gegeven om pas nà het middagslaapje het uur te veranderen zodat de namiddag een uurtje langer duurde en beetje vroeger dan gewoonlijk in bed en dat zou dan de minst invasieve oplossing zijn voor kleine ukjes.
Dat is allemaal vrij goed verlopen . Goed gemiddagtukt, wel uitgeteld opnieuw om 19.00 uur ipv 20.15 uur..; dus uurtje vroeger flesje en bedje in tot zover, alles op schema.
Maar dan: om 0.30 uur hoor ik gestommel in de babykamer tiemen zit klaarwakker recht in zn bedje een verhaal af te steken tegen Winnie & Knabbelmo, ik sluit zachtjes de deur en laat hem maar doen een uurtje of wat later is hij blijkbaar uitverteld en bored to death want weenween wààr is mama? Allé, ukje maar in het grote mama-bed genomen cooooooool! Aaike mama, haartjes trekken (màg niet Tiemen), haha, rondduikelen op bed (eruit duikelen dus ook) waarom is het hier zo donker nog beetje wenen lichtje aan, mama verhaaltje voorlezen, terug lichtje uit, we gaan slapen Tiemen of niet? Enfin, dat spelleke heeft geduurd tot 4.30 uur deze ochtend, toen was meneer weer moe en heeft ie zich gezellig tegen me aan geknuffeld en nog geslapen tot 7.00 uur in de auto op weg naar de crèche zat ie alweer in zn oogjes te wrijven
Toen ik aankwam in de créche moeten de wallen onder mn ogen boekdelen gesproken hebben want de verzorgster zei . winteruur? Tja, er lopen er hier nog zo een paar rond . Van een paar vriendinnen hoorde ik deze morgen al vergelijkbare verhalen en blijkbaar duurt dat dus een paar dagen tegen dat de peuterregelmaat weer in zn juiste kronkel ligt nice!
En in het voorjaar maken we dus weer krek hetzelfde mee waarschijnlijk met de invoering van het zomeruur afschaffen die handel dus in het belang van baby- en peuterritmes en oververmoeide mamas!!
Zoals ik al eerder schreef zijn de kriebels voor een 2e uk zeer groot. Ik heb dan ook beslist om er volgend jaar opnieuw voor te gaan. Niet zo simpel in mijn geval ik ben immers een bam (bewust alleenstaande mama) en dan word je niet op een blauwe maandagochtend zwanger wakker . Helaas!
Neen, in het rijk van de Bams gaat dat via gesprekken met fertiliteitsconsulenten, goedkeuring krijgen, spermastalen bestellen, doktersafspraken, echos , bloedafnames, ovulatietesten, als je een beetje pech hebt nog een spuitje hormonen langs hier of langs daar en als de doc dan gezorgd heeft dat het hèt juiste moment van de maand is én alle omstandigheden perfect zijn dan komt hét moment! Dé inseminatie.
En daarna is het 2 weken bang afwachten de wachtweken! Iedereen die een beetje medische inmenging nodig heeft om zwanger te worden kent het fenomeen de eerste dagen ca va nog, je besteedt nog niet té veel aandacht aan een krampje alhier of een pijntje aldaar maar de tweede week horror! Oei, ik heb buikpijn en hoofdpijn, pfff, tzal niks zijn oei nu ben ik misselijk, zou het dan toch . Pfff, neen, ik ben water aan het ophouden klassiek PMS dus of toch niet, even opzoeken of dat ook geen vroeg zwangerschapsverschijnsel is . Enfin . Vertwijfeling, wanhoop etc alom . Je gaat ook veel te vroeg testen, allé ikke toch.. de eerste pogingen stond ik al op dag 10 na de insem. bij de apotheek om een testje . Niet doen dus. Het komt wanneer het komt.
Vijf keer heb ik dat alles én die wachtweken doorstaan om dan eindelijk die positieve zwangerschapstest in mijn handen te hebben te kunnen juichen naar het ziekenhuis te kunnen bellen met het goede nieuws en een afspraak voor een eerste echo te krijgen links en rechts al je mond voorbijpraten voor je echt goed weet of het wel allemaal goed zit maar erin geloven.. natuurlijk! Met als superbeloning die kleine uk die nu al 13 maand mijn wereldje op zijn kop zet!
Wie zou dat geen tweede keer willen meemaken? Ikke wel! Volgend jaar gaan we er weer voor! Met hopelijk hetzelfde fantastische resultaat!
Nu de zomervakantie en alle verjaardagsfestiviteiten achter de rug zijn kan het leven weer zijn normale gangetje beginnen gaan. En bij ons betekent dat nog enkele weken 4 dagen werken, drie dagen thuis. (heb 4/5 ouderschapsverlof tot eind november)
Mijn lieve zoon blijft momenteel lekker liggen snurken tot 8.00 uur 8.30 uur . Gelukkig heb ik een heel flexibele werksituatie wat uren betreft en of ik nu om 8, 9 of 9.30 uur achter mijn buro zit, maakt eigenlijk niet zoveel uit (behalve dat we dan s avonds ook laat naar huis gaan natuurlijk). Ik laat de kleine man zijn uurkes slapen, nu het nog kan, het voordeel daarvan is dat hij in het weekend op hetzelfde uur wakker wordt en dat mama daar niet rouwig om is dat wij pas tussen 8.00 uur en 8.30 uur onze ogen opentrekken (geloof mij er zijn ook al periodes geweest dat dat een paar uur vroeger was..).
Hij gaat graag spelen in het Bengelhof, mijn kleine uk. Als we de parking oprijden zit hij al heen en weer te wippen in de autostoel en van zodra ik hem aan één van de verzorgsters geef is mama al vergeten.. véél interessantere dingen om te zien daar! Daarom vind ik het ook niet erg om hem relatief laat (18u) terug te gaan ophalen, hij is er graag, wordt er goed verzorgd en heeft kindjes om mee te spelen meer moet dat niet zijn hé!
Op werkdagen blijft er dus niet veel tijd over om samen te spelen: thuiskomen, eten, een half uurtje spelen en dan badje, flesje, bedje en Tiemen zijn dag zit er weer op.
Op weekenddagen daarentegen amuseren wij ons samen. De ochtenden zijn meestal gevuld met praktische toestanden: boodschappen doen, containerparken, shoppen voor nieuwe kleertjes of schoenen, koken, . en dan is het al vlug 11.00 uur en eet de kleine man zijn middageten en daarna gaat hij zijn bedje in voor een middagdutje dat varieert van 2-4 uur Na het middagdutje spelen we samen of gaan we wandelen naar de diertjes in de buurt of op bezoek bij iemand én sinds afgelopen vrijdag gaan we babyzwemmen!
De eerste ervaring met het zwembad was toen Tiemen drie maand was en we op babydriedaagse in de Ceder een watergewenning hadden voor de babys manman, was me dat een tegenvaller, ik had daar zo naar uitgekeken en meneerke heeft de volle 5 minuten dat we in het water geweest zijn gebruld alsof hij vermoord werd . (hij heeft toch mooi een eerste zwemdiploma gekregen J)
Dus ik was een beetje afwachtend voor dit maar omdat ik het belangrijk vind dat hij vlug leert zwemmen dus toch maar ingeschreven voor babyzwemmen, en t was een succes! Hij vond het gewéldig in het water, direct met de handjes pletsen en met zijn voetjes stampen. Ook het contact met de andere kindjes vond hij leuk, enfin, het half uurtje was direct voorbij! Volgende week gaan we terug en dan gaat de peter mee om fotos te nemen voor in het album. Kan hij later zien wat voor een waterrat hij al was op jonge leeftijd!
De kleine man is 1 jaar geworden! In de crèche hadden ze een mooie kroon voor hem gemaakt en mama had vrijdagavond haar leven geriskeerd en op stoelen en kasten staan balanceren om onze living te voorzien van versieringen alom. En natuurlijk had ik ook zn stoel versierd met een mooie slinger en al een eerste kadootje klaargelegd voor bij het ontbijt.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat ie ging opmerken wat er gebeurd was maar toen we zaterdagochtend beneden kwamen wees ie onmiddellijk naar de vlaggetjes en riep da da da! En ook de versieringen aan zn stoel heeft hij uitgebreid bekeken, betast én geproefd, haha! Het kadootje werd heel professioneel opengemaakt (wist niet dat dat een basisvaardigheid was bij 1-jarigen , blijkbaar zit dat er standaard ingebakken ) en we hebben meteen de 2 voorleesboekjes die erin zaten bekeken en voorgelezen. Ééntje ging over Ollies verjaardag, het andere over Ollie en zijn vriendjes. En dat tweede is al meteen de grote favoriet want mama moet al die dierengeluiden nabootsen, kweet-nie-hoe-grappig! Vooral het schaap bèèèèèh is torenhoog favoriet. Enfin, mama kan zich uitleven en Tiemen is enthousiast, meer moet dat niet zijn hé!
In de namiddag kwamen opa en opa langs met taart en kreeg hij ook van hen een kadootje (kleertjes) en ook van zijne peter. Een giraffe met balletjes en autootjes en als je die in de giraffe stopt word je beloond met toeters en bellen, letterlijk! Ook héél grappig!
Het kaarsje uitblazen ging wat minder want Tiemen wou het lichtje uitgrijpen ipv uitblazen en na 1 stukje appel in zijn mondje was dat al voldoende met de taart, speelgoed was veel belangrijker! Tzal wel zijn! Prioriteiten stellen!
Dit alles was dus generale repetitie voor aanstaande zaterdag want dan wordt er pas echt gefeest met opa, oma en alle peters en meters & kindjes erbij!
Het is een gevaarlijke leeftijd bijna 1 jaar. Want ukkies van bijna 1 jaar dénken dat ze veel kunnen en proberen dat dan ook onvermoeid uit. Met pijnlijke gevolgen bij momenten. Uit mamas bed vallen bijvoorbeeld (zelfs na 3 keer heeft ie nog niet door dat je daar als uk van bijna 1 jaar écht nog niet zelf uit kan..), of rechtstaan in je eetstoel kijk mama, zonder handjes en bijna je drie tanden uit je mond vallen op het tafelblad, of pogingen doen om te ontsnappen uit je buggy nochtans stevig vastgesjord en plotseling ontdekken dat achterstevoren met je benen uit de buggy hangen toch niet zooooo tof is.
Na de bezorgde reactie van oei, hij heeft zich toch geen pijn gedaan en de troostsessie die altijd op dergelijke experimenten volgt kan ik het meestal niet nalaten om toch een beetje te lachen en fier te zijn op mijn kleine grote jongen die gewoon probeert om elke dag zijn grenzen een beetje te verleggen. Met vallen en opstaan!
Vanaf morgen zijn Tiemens babydagen definitief voorbij. Vanaf morgen mag hij in de crèche naar een grotere groep overstappen: de kruipers. K ben eens benieuwd hoe hij daarop gaat reageren. Gezien de kattekwaadincidenten van de voorbije weken denk ik dat het een goed moment is om over te stappen. Hij verveelde zich een beetje bij die kleine babiekes en zal hopelijk bij de grotere kindjes weer nieuwe uitdagingen vinden en zijn grenzen nog wat verder verleggen. Met vallen en opstaan!
Nog 14 dagen en dan vieren we hier een heel speciale dag. De eerste verjaardag van mijn kleine kapoen. Het is ongelooflijk hoe het voorbije jaar voorbij gevlogen is, fantastisch om te zien hoe zon klein hulpeloos babytje ondertussen uitgegroeid is tot een peutertje met een (niet)willetje, een eigen karaktertje en veel vaardigheden. De eerste fles, boterham, zitten, kruipen, staan, eerste stapjes, eerste woordjes het was een bijzonder jaar. Maar ik ben er zeker van dat het volgende jaar nog leuker en nog beter wordt. Nog veel nieuwe dingen om te leren! Met vallen en opstaan!
Na een drukke periode op het werk en alle verhuisbeslommeringen is het eindelijk tijd voor vakantie! 3 weken om intens te genieten van mijn kleine uk.
Behalve een uitje naar Planckendael met enkele vriendinnen en hun kroost en wat vriendenbezoekjes heb ik niks gepland. Hopelijk komt het mooie weer toch nog onze richting uit en kunnen we genieten van onze tuin en het openluchtzwembad in de buurt eens uittesten. Maar ook als het minder goed weer is zullen we ons wel amuseren. Tiemen is in een hyperactieve periode en t zal dus leuk zijn om samen een beetje te spelen, te gaan fietsen of wandelen.
Mijn kleine uk is de laatste dagen bijzonder goed gezind. Hij blijft maar schaterlachen en vrolijk rondkruipen of stapjes zetten, allemaal met die guitige blik in zijn ogen en met een onverstoorbare energie. Gelukkig is hij s middags voor een uurtje of drie uitgeteld en slaapt hij s nachts het klokje rond zodat ook mama wat tijd heeft om energie bij te tanken. Toch onvoorstelbaar hoe uitgeteld je kan zijn van een dagje baby-entertainen J.
Momenteel moet ik overal ogen hebben en proactief zijn in denken en doen want voor je het weet is hij mee aan het strijken of de leeslamp aan het verbouwen of de poezen hun eten aan het testen of ander kattenkwaad aan het uitsteken. En als je zegt neen Tiemen, dan kijkt hij zo eens vanonder zijn lange wimpers jaja en 2 minuten later kan je opnieuw beginnen. Een ondernemend jongetje, die zoon van mij.. maar ik hoor van andere mamas met kindjes dat dat bij de leeftijd hoort en dat het voorlopig nog niet overgaat, integendeel.
Tiemen trekt zich recht aan de poezenverhuisbox en de box verschuift over de gladde vloer en Tiemen stapt naar de box, de box schuift weer en Tiemen stapt mee . En zo is dat toch een paar meter verdergegaan EERSTE STAPJES!!!!
Wat een mijlpaal en wat een vlug jongetje heb ik in huis! 11 dagen voor zijn 10e vermaanddag wordt er hier gestapt. Niet te geloven!
Na het combatkruipen heeft hij nu ook het echte kruipen goed onder de knie en dus verkent mijn kleine man zijn nieuwe thuishaven met een rotvaart gewoon. Van de keuken naar de living en terug, thank god voor traphekjes want anders zat hij al boven vrees ik. Gemakkelijk is het wel, als hij ergens moet zijn zeg ik gewoon ga je mee en hopla daar kruipt hij vrolijk achter mij mee, dat bespaart mama al een béétje sleurwerk én ondertussen heb ik mn handen vrij om wasmanden, boodschappen of whatever mee te nemen.
Ook op etensgebied gat het nu goed vooruit, mijn kleine hamster is een allesetertje denk ik. Hij zat altijd héél geïnteresseerd te kijken naar wat ik at en sinds een paar weken laat ik hem geregeld eens proeven van de gewone keuken . Frietjes dus (héél lekker bevonden), maar ook spaghetti (de zonder kruiden versie dan), stoofvlees, patatjes, komkommers, enz het gaat er allemaal vlotjes in. De groentepapjes kunnen langzaam maar zeker plaats maken voor echt eten.
En zo loopt het babyjaar bijna op zijn einde hé hij beweegt zich zelfstandig, hij begint te communiceren, hij eet wat wij eten, slaapt vrij regelmatig . Op naar de peuterfase met nog veel meer nieuwe vaardigheden (lopen, praten) en leuke dingen om te ontdekken!
Volgende week is de grote verhuis! Wat maakt dat momenteel ons appartement één grote chaos is van ingepakte of nog niet volledig ingepakte of lege dozen, overal kleren die liggen te wachten op nog aandoen of al in de valies. Dit moet nog naar de kringloopwinkel, dat naar het containerpark, ..enfin, de chaos is compleet en daartussen kruipt dan Tiemen én de 2 poezen die het geweldig leuk vinden al die dozen om in en uit te springen of in te slapen Enkel onze slaapkamer probeer ik momenteel nog een beetje ZEN te houden zodat ukje zn nachtrust zo normaal mogelijk kan verlopen.
Ondertussen woont onze huisgenoot sinds dit weekend al in het nieuwe huis en ben ik er ook al regelmatig geweest om spullen af te zetten, enz ik moet zeggen dat hoe meer ik er rondloop, hoe meer ik het zie zitten. Het is echt een heel mooi, ruim en licht huis, mooi geschilderd vanbinnen, met een kleine onderhoudsvriendelijke tuin. Het ligt in een rustige wijk met een mengelmoes van jonge en minder jonge gezinnen met zo een pleintje waar overdag de kindjes samen spelen en s avonds de jeugd verzameld.
Ben eens benieuwd hoe Tiemen gaat reageren op dit alles. Een andere omgeving, andere geluiden, ander soort vloer om op te kruipen, voor het eerst alleen slapen in zn eigen kamertje (tzal vooral mama zijn denk ik die daar last van zal hebben de eerste nachten..), iemand erbij die hem aandacht geeft en waarmee hij kan ravotten.
Afscheid nemen van het oude vertrouwde stekje zal toch lastig zijn. Ik heb er héél graag gewoond en heb er veel mooie momenten beleefd. Ook onze buurvrouwen hebben al laten verstaan dat ze ons gaan missen, zon kleine uk in het gebouw vonden ze blijkbaar allemaal tamelijk fantastisch (gemiddelde leeftijd van de andere bewoners in het gebouw is 75 denk ik..). Gelukkig komen opa en oma er binnenkort wonen dus is het geen definitief afscheid, we zullen er hopelijk nog vaak komen en nog meer mooie momenten beleven!
Een nieuw begin is leuk ook natuurlijk, wat nieuwe spulletjes, een nieuwe omgeving om te gaan verkennen (het openluchtzwembad in de buurt hopelijk als de zomer een beetje meewil), nieuwe buren, hopelijk valt het allemaal goed mee en zijn we vlug ingeburgerd in onze nieuwe stek.
Maar eerst nog een weekje doorbijten dus, kasten uit elkaar vijzen, inpakken, opruimen het hoort erbij, het brengt veel herinneringen naar boven waar we niet veel tijd voor hebben om er echt stil bij te blijven staan. Hopelijk is daar later tijd voor bij een koel drankje in de schaduw op een warme dag op ons nieuwe terras!
Handjes draaien is momenteel het favoriete liedje van Tiemen .. mét bijhorende handbewegingen! Heel zn gezichtje begint te stralen als we zingen en hops daar gaan de handjes in de lucht gewéldig! Ongelooflijk hoe vlug zon kleine pruts zoiets oppikt.
Ook Kortjakje, Ikkeltje kramikkeltje, de eendjes, het kleine stationneke en andere grote hits passeren hier regelmatig de revue al een chance dat de buurvrouw nogal hardhorig is . Onze poezen vluchten in elk geval de kamer uit als ik mijn serenade begin dus ik vrees dat ik nog altijd niet in aanmerking kom voor het songfestival volgend jaar alhoewel
Nog een nieuw fenomeen is de televisie, ik ben nogal verslaafd vrees ik en dus staat de tv hier meer open dan de radio, meer als achtergrond maar toch tot voor kort had Tiemen daar weinig oog voor, hij keek wel eens naar de bewegingen maar veel interesse was er niet. Tot hij enkele weken geleden ontdekte dat hij met de zapper (want dat is toch wel zijn favoriete speelgoed..) de beelden kon veranderen je zag hem duwen op het bakje en dan naar de TV kijken en nog eens duwen en wéér kijken en zaterdag heeft hij een kwartiertje met veel aandacht zitten kijken naar de Teletubbies, Nijntje en de Wielen van de bus .Als het kindje in het zonnetje van de Tubbies schaterlacht dan lacht Tiemen mee en als het liedje van de Wielen van de Bus speelt dan neuriet hij mee .
Van de Stad Gent krijgen alle nieuwe ouders een CD met allemaal wiege- en kinderliedjes op en ik heb die heel veel opgezet van als Tiemen nog een hele kleine baby was en als de CD nu opstaat dan weet hij al ongeveer wanneer het kindje gaat beginnen lachen tijdens één van de liedjes . En dan lacht hij natuurlijk mee
Als mama op de PC haar mails leest en Tiemen op schoot mee zit te lezen dan durven de handjes ook al eens richting toetsenbord gaan want mama doet dat toch ook
Maar het tofste van alles is de spiegel . Wat je dààr allemaal in ziet Tiemen vindt het geweldig 2 mamas! En een kindje dat toch wel verbazend goed op hemzelf lijkt en ook lacht als hij lacht en ook op de arm van één van de mamas zit Wij wonen in een appartementsgebouw en als we nog maar voor de lift staan wachten zit Tiemen al heen en weer te wiebelen en te lachen want in de lift hangt een spiegel als de deur van de lift opengaat steekt hij zn armpjes al uit om het andere kindje een dikke knuffel te geven maar dat lukt niet echt dus en telkens opnieuw kijkt hij heel verbaasd
Véél invloeden dus voor zon klein ukje, je moet dat maar verwerkt krijgen hé in zon klein hoofdje denk ik dan
Rond zijn 8 maand begon hij pogingen te doen op mijn bed, hij kon zich daar afzetten en steunen aan de kussens en het dekbed en kroop en duikelde vrolijk rond. Daarna begon hij ook in zijn park zich af te zetten met als resultaat telkens met zijn hoofd tegen de spijlen (tja...een mens moet er wat voor over hebben om een nieuwe vaardigheid in te oefenen hé..).
En sinds deze week heeft hij het kruipen-princiep hélemaal onder de knie.... er zijn 2 soorten kruipmogelijkheden volgens Tiemen. De eerste is de legale, de gewone manier op handjes en knietjes, maar dat is toch zoooo vermoeiend na enkele meters en soms lukt het niet vooruit en zit hij plots tot zijn grote frustratie enkele meters achteruit... héél grappig volgens mij en alle omstanders. De tweede manier de tiemenmanier zullen we het maar noemen al hebben ontelbare babys het hem voor gedaan waarschijnlijk.... hij ligt op zn buik en schuift vooruit... hij trekt zich gewoon aan zn armpjes voort... je zou denken dat dat ook vermoeiend is maar dat houdt hij toch gemakkelijk een tijdje vol...
Met de nieuwe vaardigheid van Tiemen komt er ook nieuw werk bij voor mama bien sur, want met onze 2 huisgenoten, Dhr. & Mevr; Kat, en hun onhebbelijke gewoonte om hun vacht overal achter te laten, mag mama de ganse dag door lopen swifferen en stofzuigen zodat Tiemen tegen s avonds niet helemaal vol hangt met kattenhaar... , verder dienen alle boekjes van Tiemens hoogte verwijderd te worden (favoriete hobby nog altijd boekjes scheuren en opeten..) en komt er ook wat extra troostwerk aan te pas want het salontafeltje is nu eenmaal laag en nééén je kan daar niet onder... en jàààà, dat doet pijn aan je hoofd als je daartegen botst... zucht... en ik die dacht dat zuigelingen veel werk met zich meebrachten, ik begin zo langzaam maar zeker in te zien dat het eigelijk niet meer verbetert... en tis ne jongen, dus dat is foutu voor de rest van mijn leven..
Of niet?? ... Wacht maar kleine Tiemen, LES 1: je kan kruipen dus je kan zélf je sokken oprapen die je altijd uittrekt en op de grond gooit (toch opmerkelijk hoe jong onhebbelijke gewoontes starten bij het mannelijk geslacht hé J)
Sinds deze week is mijn kleine man volop aan het experimenteren met klanken... hij brabbelt dat het een lieve lust is en oefent hoog, laag, lang , kort, luid, stil, ..... Begin van de week was hij een beetje ziekjes en had hij bij oma en opa zijn beklag gedaan, een ganse rimram van klanken waaruit je duidelijk kon opmaken dat hij het niet leuk vond. Naarmate hij beter en beter werd deze week werden ook de klanken vrolijker en sinds donderdag is daar een eerste woord: ADA!
Eerst nog wat twijfelend zo af en toe maar naarmate de dagen vorderen en ukje doorheeft dat iedereen het héél erg schattig vindt dat ada-gedoe, kan hij zo toch wel een aantal minuten aan één stuk héél enthousiast zitten ada-en. Bijzonder grappig! En alhoewel we al weken aan het trainen zijn op dat ene zo speciale woord dat we zeker vandaag heel graag uit zijn mondje hadden gehoord (mama dus) ben ik superfier op mijn kleine man... weer een stapje dichter bij het groter worden...
Nog een leuke anecdote van gisteren.. we waren op één van onze vele lange wandelingen en Tiemen zat in zijn buggy onder de kap die helemaal omlaag was omdat we de zon pal in ons gezicht hadden... Tiemen zit dan helemaal verstopt onder die kap in zijn eigen kleine cocon. En wat hij daar uitspookt , ik weet het niet, het was in elk geval supergrappig blijkbaar... hij heeft de ganse tijd zitten schaterlachen en zingen en vrolijk brabbelen... mijn kleine kereltje is een self-entertainer aan het worden blijkbaar.... toen ik de kap terug omhoog deed keek hij me in elk geval vreselijk verstoord aan... de show was blijkbaar nog in volle gang!
Het begint op vrijdag... ukje is wat lastig, heeft wat veel snot en ligt het liefst van al te zitten, liggen of plakken op mama. Hm! Naarmate het weekend verder vordert wordt hij nog wat snotteriger, plakkeriger en koorstiger. Hm! Op maandagochtend dan toch maar naar J., onze huisarts. Ik weet niet goed wat er scheelt dus stamel wat symptomen bij elkaar maar J. haalt dadelijk haar grote zilveren oorkijker boven, tuurt in het rechteroor zwaar onstoken.. en linkeroor licht onstoken en dààr hebben we het: daarom schurkt ukje zich al een week te pletter tegen zn matras, daarom zit ie alsmaar met zn handje aan zn oor te wrijven, daarom huilt ie als ik hem neerleg op het luierkussen: oorontstekingen! Vanaf nu zal mama het dus weten!
Ukje krijgt medicatie voorgeschreven: gezien de vergevordertheid (foei mama voor je onwetenheid inzake oonrontstekingsymptomen) van de zaak direct maar de grove middelen, een antibioticasiroopje dat naar appelsien smaakt (mama test alles), en oogdruppeltjes en neusdruppeltjes voor de ook al ontstoken ogen en neuzen (in deze vergevorderde zaak onsteken alle met elkaar verwante onderdelen blijkbaar).
De eerste paar dagen siroop gaan nog, of met het lepeltje of met een spuitje krijgt iedereen (oma, opa, verzorgster, mama, ..) het siroopje in het mondje en het merendeel ook in het maagje. Maar de laatste dagen wordt mijn kleine kereltje beter én sluwer....appelsiensmaak of niet, dat spul smaakt anders en dus niet ok en hij haalt alle truken uit zijn grote trukendoos om het spul niet in zn mondje laten terechtkomen: hoofd plots wegdraaien, uitspuwen, blazen, hartverscheurd huilen of lipjes stevig op mekaar klemmen... grrrrr, mama haar afleidingstruken worden getest op alle mogelijke manieren. Want hij weet verdorie goed wat hij doet zenne, 7 maand oud maar o zo slim!
Ik beschrijf u de situatie: Hij ziet mij het flesje nemen en het dopje erafschroeven, hij ziet mij het lepeltje nemen en vanuit mn ooghoeken zie ik al de ondeugende lichtjes in zijn ogen verschijnen... we gaan de mama nog eens liggen hebben, je ziet het hem zo denken... Ik kijk naar hem, hij kijkt naar mij... ik doe het spul op het lepeltje.... hij klemt zn lippen stevig op elkaar... ik breng het lepeltje naar zn mondje ... hij begint te blazen.. ik probeer tussen twee blaaspogingen het spul zn mond in te gieten... hij blaast nog meer.... mama hangt vol met siroop en Tiemen giert het uit van het lachen....
Mama heeft dus nog veel te leren over symptomen en behandelingen en hopelijk duurt het nog lang vooraleer ze nog eens kan oefenen want een genezen Tiemen is veel gezonder dan een zieke (een waarheid als een koe).
En voor diegenen die er aan mochten twijfelen: hij heeft dus toch voldoende spul binnen gekregen om zn oortjes te genezen: gecheckt en gedubbelcheckt door de dokter!
Ik denk dat die voorgeschreven dosissen voorzien zijn op blazende jongetjes...
In de knuffelwereld van mijn zoontje leven vele dieren gezellig samen: Jaap het schaap dat mama goed geholpen heeft tijdens de bevalling gewoon door zich plat te laten knijpen, Kurt de kikker die mee in bedje mag, Bigi de reuzepanda, Moes de Eland, Sil de hond, Guyke het konijn, Ennio het paard, Winnie & zijn vriendjes en dan vergeet ik er nog een paar tientallen, ... ze hangen allemaal te bengelen in een hangmat boven het bedje van de kleine man...
Mama wou graag dat Tiemen de coole kikker Kurt adopteerde als dé knuffel maar dat werkt zo niet blijkbaar... ukje wou liever een soortement konijn zonder benen, je weetwel zon knuffeldoekje met tutjeshanger aan in het lichtblauw, enfin, alle clichés bij mekaar gegooid, verre van cool maar daarom misschien net wél weer cool.
Mama had het soortement konijn wél een hippe naam gegeven: in het kader van de diversiteit had ik hem natuurlijk in onderling overleg met mijne zoon Mo gedoopt....
Mootje gaat overal mee naartoe en is alom aanwezig: in de créche, in de auto, in bedje én in de hangmat.... en dat zo ongeveer allemaal tegelijk, hocuspocus hoe doen we dat? Wel beste lezers, ik zal een klein geheim met u delen : er zijn 3 exemplaren in omloop... kwestie dat mama geen rescueteam moet optrommelen als Mooke eens toevallig bij oma en opa wil blijven slapen of als mama hem eens vergeet in de auto... er zijn al weddenschappen afgesloten wanneer nu precies Tiemen zijnen euro zal vallen dat Mo eigenlijk een drieling is... voorlopig is het geheim veilig bij mij en u dus.
Maar ik dwaal af... de naamgeving... op een goede dinsdagavond kom ik bij oma en opa die een dagje getiemensit hebben en oma zegt vol trots: we hebben zijne knuffel een naam gegeven: knabbeloor! (inderdaad het lange oor van het soortement konijn is één van de favoriete knabbeldinges van de kleine man)
Hoe cool is da: een lichtblauw soortement konijn mét tutjeshanger die dan ook nog eens knabbeloor noemt.... pfffff... . Tiemen jongen, ik vrees dat je later het middelpunt van spot en wrede uitlachsessies bij je coole vrienden wordt....
Ik heb dus efkens getwijfeld... wordt het nu Mo of knabbeloor en ben allemaal in het kader van de diversiteit, worldpeace en de rust in de familie - tot een aanvaardbaar compromis gekomen: vanaf nu gaat het lichtblauwe soortement konijn zonder benen mét tutjeshanger door het leven als Knabbelmo roepnaam Mo!
(en zo trekt mama in deze toch weer netjes aan het langste eind..haha!)
6 maand wordt mijn kleine prins deze week.... ongelooflijk. Ik word daar heel stil van en heel weemoedig. In het begin tel je in uren, daarna in dagen, dan weken, deze week betrapte ik er mezelf op dat ik al eens goed moest nadenken of hij 24 of 25 weken werd... 25 dus.
Ik zat vorige week naar enkele filmpjes te kijken die ik (godzijdank) gemaakt heb van Tiemen en ik hoorde hem een geluidje maken waarvan ik al niet meer wist dat hij dat ooit gedaan had.... zo vlug vergeet je dat dus allemaal...
Je zit in de mallemolen van werk, huishouden, familie & vriendenbezoekjes en zo vliegen de weken voorbij... en is dat negatief, neen, natuurlijk niet. Ik ga graag werken en ik vind het superleuk om groentjes te kuisen en te koken voor mijn kleine lekkerbek en ik geniet van het gezelschap van onze naasten, samen boodschappen doen met oma of naar de vissen kijken met opa, luisteren naar het gekwetter van de kindjes van meter of naar de restogb gaan met mémé en pépé & grote zus, het zijn dierbare momenten allemaal stuk voor stuk.
Maar het gaat me te vlug.
Er zijn zo van die dagen zoals vandaag die nooit zouden mogen eindigen. Ik heb het al eens geschreven, de zondag is onze perfect day en ik kan zo genieten van die kleine momenten, Tiemen die in zn relax naast mij staat in de keuken en vrolijk zit te kwetteren terwijl ik zijn groentepap maak, het flesje na de fruitpap, de mamanjamnjam momenten (jawel, nog steeds), samen schaterlachen om mijn en zijn gekke bekken, nog eens lekker knuffelen voor hij gaat slapen... je zou de tijd moeten kunnen bevriezen (waar verkopen ze die parafix?) om er een paar extra seconden of minuten van te kunnen genieten... maar dan zou je het waarschijnlijk nog niet genoeg vinden...
Ik ben er me bewust van en dat is al veel denk ik. En ik neem bewust tijd om van al dit te genieten. Te weinig naar mijn zin maar toch, ik investeer écht in quality time, een duur woord in deze tijden. Iedereen spreekt erover maar er zijn er weinigen die het ook doen denk ik soms.
Maar genoeg gefilosofeerd... 6 maanden dus en dat zullen we donderdag met ons tweetjes toch een béétje vieren ook! Want elke dag is er verandering, iets nieuws (draaien van de rug naar de buik deze week!) en elke dag opnieuw ben ik blij, verwonderd & ontroerd over dit grote geluk dat mijn leven binnengerold is op 13 september.
Ik schrijf hier nu al enkele weken en bekenden vroegen me... waarom spreek je steeds over ukje of pruts ipv de naam van je zoontje te gebruiken, tja, ik had daar een beetje een reden voor want ik wou daar een stukje aan wijden, vandaag dus: voor de bekenden al lang geweten, voor de meelezers: Tiemen is de naam van mijn kleine uk!
Hoe ben ik dààrbij gekomen, is een veelgestelde vraag... awel ik wou een naam die niet veel voorkomt, een naam die uit 2 lettergrepen bestond, een naam die een beetje bij de achternaam paste, een naam die qua initialen geen verwarring kon geven met andere familieleden. Enfin, twas een beetje een zoektocht... Warre, Leander, Maarten, Winter, Jelle, enz... ze zijn allemaal de revue gepasseerd en ofwel door ik of door de jury (één van de meters) te licht bevonden en verworpen. Mooie namen maar niks voor ukje...
Op een goeie dag kreeg ik opt werk een reclame mail voor één of ander congres getekend door ene Tiemen.... ik vind het meteen mooi klinken en ben gaan opzoeken waar het vandaan kwam. Een Friese naam is het en hij betekent: man van het volk en gezien mijn kleine uk verwekt is met donorsperma vond ik dat een gewéldige betekenis. Hij is immers écht een man van het volk... Dat het een naam is van Nederlandse afkomst was ook leuk want ik heb Nederlandse roots en dat hij niet in de top 100 van de populaire voornamen stond dat had ik wel gedacht want ik had hem zelf nog nooit gehoord... Voor mij was het beslist* en ook de mémé vond het direct een mooie naam. Ikke blij dus met mijn mooie, niet veel voorkomende naam...
Toen we op D-day in het verloskwartier kwamen en ik van de vroedvrouw wat moest rondlopen om de weeën te activeren liepen we door de kraamafdeling naar de geboortekaartjes te kijken en te filosoferen dat héél binnenkort mijn kaartje daar ook ergens ging hangen, slaakte ik plots een kreet van ontzetting... mijn pufcoach dacht dat ik stante pede ging bevallen maar neen hoor, wàt had ik gezien... er hing daar toch wel een kaartje van een Tiemen zeker, 1 dag daarvoor geboren... miljaar! Ik dacht dat ik onnozel werd.... later bleek zelfs dat ik de kamer ernaast gekregen had... horror! Ik hoorde van bezoekers op de kamer ernaast regelmatig luidkeels commentaar ter ligt er hiernaast nog enen... en ik heb er nu wel spijt van dat ik eens niet gaan kennismaken ben.. en gaan uitleggen dat ik de naam al beslist had toen ik 5 maand zwanger was... dus bij deze mama van andere Tiemen, weet je hoe ik bij de naam gekomen ben en dat het lot ons naast elkaar gelegd heeft op hetzelfde moment in dezelfde materniteit...
A ja, nog dit, op de website van kind & gezin in de statistieken; er zijn in 2007 amper 30 Tiemens geboren in Vlaanderen (en nog een tiental andere met andere schrijfwijzen) ... om te vergelijken: de topnaam was Milan met 401 stuks... mijn opzet om een niet zo populaire naam te kiezen is dus mooi gelukt!
*Vermits ik het geslacht van kleine pruts niet op voorhand wist moest ik ook een meisjesnaam kiezen en dat zou Romy geweest zijn(en mijn adoratie voor een zekere actrice is daar niet vreemd aan J)
Mijn kleine ventje wordt deze week 5 maand en krijgt nog steeds 3 keer per dag borstvoeding. (mama-njam-njam). Als ik dat vertel aan mensen die ik tegenkom dan krijg ik de meest uiteenlopende reacties van amaai met een gefronste wenkbrauw en ondertoon van is dat nu echt wel nodig tot amaai, leuk, fijn, goed met bewonderende blikken en alle reacties tussen de twee.
Dat ik borstvoeding wou geven wist ik al van voor ik zwanger was, het leek me fijn om op die manier heel erg dicht bij de baby te zijn en hem ineens ook een zeer goede start in het leven te kunnen geven.
De eerste weken waren horror en ik heb meermaals de handdoek in de ring willen gooien. Na een superlange bevalling waren zowel ik als de baby helemaal uitgeput en duurde het dus eventjes voor ukje kracht genoeg had om te drinken én hij viel nogal af de eerste dagen en de vroedvrouwen in het ziekenhuis kwamen allemaal met zeer goedbedoelde maar zo tegenstrijdige raad af dat ik het niet meer wist. Gelukkig had ik kraamzorg geboekt op voorhand en met veel goede raad van die lieve dames én een fantastische vroedvrouw aan huis heb ik het volgehouden de eerste weken. De vroedvrouw zei, als je wil stoppen, denk dan altijd, ik wacht nog tot morgen en dan stop ik. En zo heb ik het een paar weken gedaan, telkens ik het een moment niet meer zag zitten heb ik gezegd, neen, tot morgen, en op een dag was alle miserie gedaan en kwam ik tot de ontdekking dat ik al een maand mijn kleine uk in leven gehouden had met moedermelk. En vanaf dan was het alleen maar genieten.
Toen pruts 4 maand was en de dag dichterbij kwam dat ik terug moest gaan werken moest ik natuurlijk overschakelen op iets anders. En ik zag dat helemaal niet zitten. Dat eerste flesje was een ramp en dat lag voornamelijk aan mama die helemaal van streek was en huilend probeerde om ukje een fles te geven. De tweede fles ging al wat beter en vanaf de derde was het routine. En mama heeft vlug ook de voordelen ontdekt, ik kon nu rustig eens naar de kapper of gaan winkelen en de pruts bij oma en opa achterlaten zonder dat ik constant op het uur moest letten. Ukje is er tevreden mee en slokt dat flesje binnen aan een tempo dat je niet voor mogelijk houdt en ondertussen gaat ook de groentepap al heel vlot binnen.
Maar de mama-njam-njam momenten worden hier nog héél erg gekoesterd en voorlopig gaan we dus op hetzelfde elan verder, het afbouwen is vlot gegaan en mijn lichaam past zich wonderwel aan aan de verminderde vraag. Zolang beide partijen zich happy voelen is er geen reden om te stoppen!
is de vervangmama voor mijn kleine uk in de créche.
Dankzij haar hele lieve onthaal afgelopen donderdag was de bittere pil van het eerste keer naar de creche brengen van de kleine man heel wat gemakkelijker dan ik me had voorgesteld. Tis een echte moederkloek die mijn venteke onmiddellijk met warme knuffels en heel veel liefde opving en ook mij een heel warm gevoel gaf. Kheb hem met een heel klein hartje maar met een dappere glimlach achtergelaten en ook mijn kleine pruts keek me met een big smile op zijn gezichtje achterna. Mama gerust dus. Toen ik hem savonds weer oppikte was ik het zeker: hier zit hij goed, Martine had 2 bladzijden vol geschreven in zijn heen-en weer schriftje zodat mama de eerste dag goed mee kon volgen en haar enthousiaste verhaal van de dag heeft me moed gegeven voor de volgende. En de uk, hij heeft het prima gedaan en verwelkomde me met een even grote smile als ik hem s morgens achtergelaten had!
En mijn herintrede op het werk was ook heel leuk, bloemekes van mijn baas en van één van de meters van junior op mijn buro... enthousiaste reacties van collegas dat ik er terug was en mijn vervangster die heel goed werk geleverd heeft zodat ik vlot terug kon overnemen.
De volgende weken wordt het vast en zeker nog lastig om een juist ritme te pakken te krijgen maar met de hulp van al die fantastische mensen om me heen zal dat vast en zeker lukken!
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
).
). Met zijn verjaardag 3 maand geleden was hij nog niet supergeïnteresseerd in de kadootjes (wel in wat erin zat natuurlijk) maar ik merk de laatste weken dat hij toch goed weet hoe hij een kadootje moet openmaken en een gezonde interesse heeft voor wat er onder het papiertje zit
als het dan iets is met toeters en bellen en lichtjes dan kan zijn dag niet meer stuk. (nog nooit zoveel batterijen versleten als de afgelopen maanden sorry kyoto!). Heel benieuwd of de kerstman zoiets in petto heeft!
. Helaas!
