Het voorbije jaar was een bijzonder maar vooral raar jaar. Een jaar waarin we vooral geleefd werden door regels en coronacijfers. Een jaar dus om nooit meer te vergeten.

Met de feestdagen in het vooruitzicht, blikken we terug op de mooie maar ook op de moeilijke momenten van 2020. Uitgestelde en geannuleerde reizen, thuiswerken, een festivalloze zomer, naar school in de huiskamer, geen feestjes, geen terrasjes, geen etentjes, een horeca die verzuipt, overvolle ziekenhuizen en overwerkt zorgpersoneel ...

Dichtbij of van op afstand, we hebben allemaal te maken gehad met de coronacrisis en wat we vooral gemist hebben de afgelopen maanden is "samen". Veel "samen" was er immers niet in 2020 en toch heeft dit rare jaar ons ook wat goeds geleerd: kleine dingen zijn belangrijk en dichtbij is ook leuk.

Dat houden we vast in 2021; en wie weet, kunnen we straks weer knuffelen zonder reden, koffieklets houden zonder bubbel of geregel, spontaan gaan naar waar we willen, met de hele familie zelf pizza's maken ... We zijn haast vergeten hoe dat voelt.

We gaan weer plannen en dromen want we hebben weer een heel nieuw jaar van 365 dagen om ons wensenlijstje af te werken.

Ik wens ieder van jullie:

Hele fijne kerstdagen, een mooi eindejaar en een creatief en gelukkig, maar vooral gezond,  nieuw jaar!

Chamonix-Mont-Blanc / du Plan de l'Aiguille au Montenvers

(Franse Alpen / Haute-Savoie)

Een klassieker onder de bergwandelingen in de Franse Alpen is deze: de afdaling langs de noordflank van de Mont-Blanc van Plan de l'Aiguille naar Montenvers.

Chamonix en de Mont-Blanc, dat roept eerder een beeld op van sneeuw en skipistes in de vrieskou en niet van wandelingen in de warme zomerzon. Toch kan het hier allemaal - sneeuw en zon op hetzelfde moment en op dezelfde plaats - kiezen is niet nodig! 's Morgens hoog in de bergen in de sneeuw, 's middags in het dal in de zon, dit is een ideale vakantiebestemming.

Belangrijk voor deze wandeling: check voor vertrek de weersomstandigheden want bij mistig of bewolkt en regenachtig weer is er amper zicht op de Mont-Blanc en is de route ook niet zonder gevaar omwille van de vele losliggende gletsjerkeien. Handig is ook om laagjes kleding aan te doen want bij de start van de wandeling is het echt koud, maar lager op de berg wordt het in de zomerzon echt warm dus gaat eerst de jas uit, daarna het vestje, dan de trui en wordt de lange broek een shortje.

Niet meteen in de buurt van ons bergdorpje, maar het anderhalf uur rijden naar Chamonix is het zeker waard. Het landschap is schitterend en heel afwisselend met mooie valleien, nauwe kloven, hoge kliffen en met af en toe een glimp van de Mont-Blanc zelf. 

Op wandelafstand van het vertrekpunt van de kabelbaan naar de Aiguille du Midi zijn er grote parkings voorzien (o.a. parking Grépon) - hou er wel rekening mee dat dit één van de meest bezochte, toeristische attracties is in deze streek, ook buiten het hoogseizoen en zelfs in coronatijden. Ook alpinisten nemen deze lift voor beklimmingen naar de top van de Mont-Blanc. Vroeg vertrekken dus want de wachttijden aan de lift kunnen in het hoogseizoen oplopen tot een paar uur.

De hoogste kabelbaan van Europa gaat tot een hoogte van 3777 m, met een tussenstop op 2317 m op Plan de l'Aiguille. Met een behoorlijke snelheid zoeft de lift omhoog. Even lijkt het of deze stilvalt, maar na flink wat geschommel wordt het laatste stuk overbrugd. Wie geen last heeft van hoogtevrees en naar beneden durft te kijken, wordt beloond met een eindeloos zicht op Chamonix! Maar niets is te vergelijken met de eerste blik op de Mont-Blanc. Oog in oog staan met de hoogste berg van Europa (4810 m) is overweldigend en adembenemend. Alsof dit niet echt is, alsof je in een postkaart staat. Mond valt open, adem stokt, de grootsheid van de besneeuwde toppen overvalt een mens en doen ons klein en nietig voelen.   

Aan het tussenstation van de kabelbaan vertrekken verschillen wandelingen maar de meest populaire is toch wel deze via Le Grand Balcon Nord naar Montenvers. Een goed onderhouden, goed aangeduid maar rotsig wandelpad, weinig hoogteverschillen, schitterende uitzichten, heel veel alpenroosjes en een wijds panorama over Chamonix dat als een lappendekentje in de diepte zichtbaar is.

De wandelroute daalt verder naar Montenvers en La Mer-de-Glace op 1913 m. Dit is de langste gletsjer in de Franse Alpen (12 km lang - 420 m diep). Ieder jaar wordt aan het einde van de gletsjer, een ijsgrot uitgehakt, die bezocht kan worden. Hier zijn de gevolgen van de klimaatopwarming, jammer genoeg, erg duidelijk. Waar de gletsjer vroeger tot voorbij het stationnetje van de tandradbaan van Montenvers kwam, zijn er nu een lift en een aantal trappen naar beneden nodig om uiteindelijk tot bij de gletsjer te geraken. Ondanks een flink stuk smaller en korter dan vorige eeuw, blijft La Mer-de-Glace imponeren en een wandeling door een ijsgrot is een echte belevenis.

Dan is het wachten op het rode treintje, dat al sinds 1909 de wandelaars terugbrengt naar Chamonix. De tandradbaan overbrugt  een hoogteverschil van 871 m en doet er 20 min over aan een snelheid van zo'n 15 km/h om het station in Chamonix te bereiken. De steile rit bergaf is nog even genieten van bossen, tunnels en viaducten met altijd een mooi zicht op de vallei.

Twee woorden passen perfect bij deze dag: magisch en onvergetelijk! Dat geldt trouwens voor deze hele zomervakantie: de ongerepte natuur, de schilderachtige dorpjes, de pittoreske vergezichten ... onvergetelijk!

https://www.chamonix.com/

Ook Leuk om te doen in de omgeving

*Een ontdekkingstocht langs de oevers van de bergrivier de Dranse, in het slaperige alpendorpje Saint-Jean-d’Aulps met een bezoek aan de ruïnes van de abdij d’Aulps uit de 11e eeuw en de middeleeuwse kloostertuin met plantentuin.

*Een cultuurbezoek aan Thonon-les-Bains, gelegen aan het Lac Léman of het meer van Genève, met zijn pittoreske visserswijk, zijn jachthaven, zijn oude funiculaire kabeltrein, zijn mooi aangelegde tuinen, het kasteel van Ripaille en het wandelpad rond het vroegere jachtterrein met aan de ene kant de oevers van het meer en aan de andere kant de oude kasteelmuren.

*Een ontspannende fietstocht rond het meer van Annecy, een gletsjermeer met kristalhelder water, omringd door bergmassieven en met zicht op de Forclazbergpas of een betoverende wandeling in het oude centrum met zijn kanalen, bruggetjes en pastelkleurige gevels.     

Als het te warm is om te wandelen of op een regendag:

Net over de grens met Zwitserland in Port-Valais, ligt Aquapark “Le Bouveret” – een echt waterparadijs en goed voor uren waterpret!

Le tour des Alpages de Morzine

(Franse Alpen / Haute-Savoie)

Een frisse dag met laaghangende wolken en grijze luchten maar dat kan de pret niet bederven want de weg van Saint-Jean-d'Aulps naar Morzine is schilderachtig mooi. Startpunt van deze alpenwandeling is Le Lac des Mines d'Or, een klein kunstmatig meer op een hoogte van 1390 m, zo genoemd omdat er ooit in de omgeving kleine hoeveelheden goud werden gevonden.

Een lastige klim over een al even lastig kiezelpad voor de eerste stop op 1530 m. Dit wordt ook meteen een vroege lunch op de geitenboerderij van Fréterolles: de geitjes zijn te schattig om aan voorbij te lopen en het terras van de boerderij ziet er zo uitnodigend uit ... de meegebrachte picknick blijft in de rugzak en wordt met plezier vervangen door kaasjes van alpenmelk en ter plaatse bereide charcuterie.

Tevreden en voldaan wordt er verder gewandeld, langs verbaasd kijkende Abondance koeien, die niet erg bereid zijn hun alpenweide te delen met de wandelaars. Nog even omhoog door het bos, richting Col de Cou en dan de bergbeek La Chardonnière volgen. De grote stapstenen in de beek zijn beter als oversteekplaats dan het wankele bruggetje. Een behoorlijk drassig stuk wandelpad toont aan dat er nog steeds sneeuwsmeltwater van de bergen naar beneden komt. Uit het bos verandert het landschap in een open kom, afgesloten door een massieve, kale, gelaagde rots Les Terres Maudites die aansluit op de puntige, bleekgrijze toppen van Les Dents Blanches. Een onverwacht mooi panorama!

Via een steil boomwortelpad gaat de route terug naar het meer, dat als een groen tapijtje ingekaderd ligt tussen de alpenweiden, de coniferenbossen en de merkwaardig gevormde rotsen. Er is nog genoeg energie over om een rondje rond het meer te lopen. Die wandeling maakt deel uit van een geoparkroute met veel infoborden over de fauna en flora van de Chablais streek.

Deze wandeling is een samenvatting van alles wat deze streek te bieden heeft: alpenweiden, bergen, meren, bossen en lekkers van de boerderij! 

Le petit tour des Crêtes de Seytroux

(Franse Alpen / Haute-Savoie)

Dit is de meest groene, fleurige en kleurige wandeling in de streek van de Vallée d'Aulps. Langs slaperige alpenweiden en door zonnige bossen, langs alpenhuisjes die zo weggeplukt lijken uit de kinderboekjes van "Heidi in de bergen", langs bronnetjes en stenen waterbakken met helder, fris bergwater ... Hier behoeft het begrip "natuur" geen uitleg!

Een parking is er op 5 km van het dorpje Seytroux, in het gehucht Les Culées d'en Haut op 1175 m hoogte. Opgelet: de weg ernaartoe is een steile, smalle alpenweg, zigzag over de berg met net voor de parking nog 600 m gravelweg. Het brede bospad belooft een zalige wandeling maar de klim over de alpenweiden naar de Col de la Balme op 1445 m is toch wel een uitdaging. Maar de uitzichten vanaf het plateau op de Roc d'Enfer en de Pointe de Nantaux zijn ronduit geweldig. Een picknick in het gras tussen de bloemen, omringd door een heerlijke, zoete, warme honinggeur maakt het kleine geluksgevoel compleet!

Nog even omhoog naar La Chette door het bos en dan kan de afdaling beginnen langs drassige en modderige paadjes. Het noemt hier niet voor niets Les Mouillettes! Gelukkig is er een bruggetje en een plankenpad voorzien om de voetjes droog te houden. Uit het bos, gaat het pad steil naar beneden, terug richting parking. Blije gezichten en een collage aan mooie foto's sluiten een geslaagde vakantiedag af!   

Le Cirque du Fer-à-Cheval

(Franse Alpen / Haute-Savoie)

Vermeld in elke toeristische gids over de Haute-Savoie en dus ook op onze wandellijst. Een indrukwekkend natuurwonder en het grootste keteldal in de Franse Alpen, gelegen in het Réserve Naturelle de Sixt-Passy, dat is Le Cirque du Fer-à-Cheval. Net buiten het gehucht Nambride (richting Samoëns en voorbij het dorpje Sixt dat op de lijst staat van les plus beaux villages de France), staat een loket waar een parkeerticket gekocht kan worden voor de parking vlakbij de site. Daar gratis parkeren kan ook of aan de Camping du Pelly maar dan is het wel nog een aantal km lopen tot aan het vertrekpunt van de wandelroutes.

Gemakkelijke en vrij vlakke wandelpaden lopen links en rechts van het riviertje de Griffe dat met veel stroomversnellingen door de vallei loopt. Elke wandeling biedt zicht op de machtige bergwanden met toppen tot bijna 3000 m hoogte (Pic de Tenneverge 2987 m) en steile kliffen die tot wel 700 m hoog boven het dal uitsteken. Kleine gletsjers en hier en daar een vlek eeuwige sneeuw zijn in de verte nog net te bewonderen. Bij het begin van de zomer zorgt de smeltende sneeuw hier voor meer dan 30 watervallen met namen als Violon, Folly, Sale en Pleureuse. Blijf zeker niet op de wandelweg maar ga omhoog langs de rotsen tot dicht bij de watervallen - een 360 graden ongelooflijk mooi zicht op het landschap is de beloning. En hoewel het al juli is en behoorlijk warm, liggen er nog dikke sneeuwmuren. Dat wordt een klein sneeuwballengevecht. Heerlijk om dat in de zomer nog te kunnen doen!

Eerste stop wordt Le Clos op 990 m. Vanaf daar gaat het licht stijgend omhoog langs een aantal "passerelles" of loopbruggetjes en hangbruggetjes over de rivier, waardoor de wandelroute kan ingekort worden en aan de andere oever teruggaat naar de parking. Het laatste bruggetje, de Passerelle du Fond de la Combe op 1060 m, geeft aansluiting op een extra route naar Le Bout du Monde. Zoals de naam het doet vermoeden, is deze rotswand op 1260 m hoogte het eindpunt van de vallei. Het bergpadje vol keien naar het einde van de wereld is echt een uitdaging want toch smaller, steiler en moeilijker begaanbaar dan gedacht. Nog maar pas op weg, klinkt het geluid van een laagovervliegende helikopter - een reddingshelikopter - dat belooft weinig goeds. Hogerop wordt er naast het pad geland - omkeren voor de wandelaars is de boodschap - einde van de extra wandeling.

Over het bruggetje van de Fond de la Combe, langs de andere oever van de Griffe, gaat deze ontspannende maar onvergetelijke wandeling terug naar de parking.                   

Le lac de Montriond

(Franse Alpen / Haute-Savoie)

Een combinatie van een fijne wandeldag en een verfrissende duik in het smaragdgroene water van het Lac de Montriond op 1067 m hoogte. "Circuit facile" en een hoogteverschil van amper 125 m - dat wordt een makkie! Parkeren kan in het centrum van Montriond, op de "Place de la Mairie", tussen de dorpskerk met de originele klokkentoren en het gemeentehuis. Richting La Ranche, voorbij het kapelletje, gaat een klein weggetje steil omhoog het bos in - mis het niet want het paadje is heel smal en in het dichte groen van struiken en gras amper te bespeuren. Wat beschreven wordt als een aangename tocht die toegankelijk is voor iedereen, is in werkelijkheid een loodrechte klim de hoogte in, over boomwortels, rotsen en diepe gleuven. Blijkt dit een "shortcut" te zijn, wel een avontuurlijke, die aansluiting geeft op de brede en aangename bosweg. Het zicht op het blauw-groene meer, ingekapseld tussen coniferenbossen en de rotsen van La falaise d'Avoriaz, is magnifiek en alweer een fotomoment!         

Zonnekloppen, zwemmen, bootje varen of kano's en paddle boards huren, het behoort hier allemaal tot de mogelijkheden. Iets eten of drinken kan op een van de terrasjes maar gewoon een ijsje kopen of picknicken in het gras aan de oevers van het meer is ook leuk op een warme zomerdag.

Helemaal rond het meer loopt een wandelpad - de moeite waard want het is echt genieten van de zichten op de prachtige omgeving.  

Tip: neem waterschoenen mee want aan de oevers van het meer is het erg modderig.

De terugweg gaat langs het riviertje de Dranse en de gehuchten Le Lavanchy en Le Dravachet met hun hutten en schuren in de karakteristieke Chablais stijl.

Dit is een heerlijke plek - voor herhaling vatbaar!

De wandeling begint in het gehucht Mont d'Evian op 1003 m (grondgebied Saint-Jean-d'Aulps) en is een bevestiging van al het moois dat het omringende Chablais landschap te bieden heeft. Een "circuit difficile" volgens de folder: 9 km lang met een stijging van 700 m - dat is best haalbaar! Alleen, waar is de parking en waar is het vertrekpunt? Het blauwe bordje met de P van parking staat wat verloren aan de kant van een pas gemaaid stukje alpenweide maar verder is er geen wegwijzer of infobord te bespeuren. Dus toch maar eerst naar de toeristische dienst beneden in het dorp voor meer uitleg en een duidelijker plan en dan weer terug naar het blauwe P bordje. Het asfaltweggetje met de bordjes "Mont-Brion" gaat steil omhoog en stopt plots bij een boerderij - duidelijk het verkeerde weggetje. Gelukkig is de alpenboer zo vriendelijk om het smalle paadje aan de gele brievenbus te tonen waar de tour begint. 6 wandeluren en een extra wandellus later blijkt dit paadje het eindpunt van de wandeling te zijn maar de uitzichten op de Vallée d'Aulps zijn ook in omgekeerde wandelrichting meer dan de moeite waard.

Het smalle paadje duikt al meteen het bos in waar het donker en vochtig is. Heerlijk om even later weer de zon te voelen. Het bospaadje wordt een steil bergpaadje en het is een flinke klim naar 1210 m maar gelukkig zorgt een bronnetje voor afkoeling en fris water. Dichte luiken en geen beweging aan de chalets en alpenhutjes onderweg als gevolg van de coronamaatregelen. Maar ze zorgen wel voor wat schaduw in de warme middagzon en zijn een ideale picknickplek! Bomen worden zeldzamer op deze hoogte (1554 m) en maken plaats voor struiken. Het uitzicht op de omgeving en de bergen in de verte is ronduit schitterend. Ogen te kort om alle mooie beelden vast te leggen! Tip: kijk af en toe eens achterom voor nog meer geweldige uitzichten!

Een bergriviertje, nog meer bronnetjes, een drinkwaterbak, hekken en afsluitingen die open en weer dicht moeten en in de verte klinken al koeienbellen. Eindelijk, de eerste alpenweide! Adembenemend, heel open, heel steil, in een kader van blauwe lucht en witte wolken en met een waaier aan kleuren: het aparte groen van het gras - het felle geel van de gentiaan - het zachte blauw van de grasklokjes - het wit met geel van het alpenmadeliefje ... En daartussen grazen ongestoord de stevige, bruine Abondance alpenkoeien (een ras typisch voor deze streek), onder het toeziend oog van de boerin, die hier op deze steile bergweide de lente en de zomer doorbrengt.

Verder omhoog ligt de alpenweide bezaaid met grote rotsblokken en zwerfstenen en is het een vermoeiende klim naar de top op 1715 m. zalig om dan eindelijk beloond te worden met het bordje "Col de Crève-Coeur" en de besneeuwde toppen van de Mont-Blanc te ontdekken in de verte. Een zeer smal, zeer steil bergpaadje daalt af naar het meertje Damoz les Moulins, aan de voet van de Pic de la Corne. Fantastische zichten en prachtige fotomomenten!

Het laatste stuk is een gemakkelijke wandeling en moe maar tevreden gaat het naar beneden, terug naar de parking! Deze "Tour du Mont-Brion" is, echt waar, een aanrader!

ZOMERVAKANTIE IN DE FRANSE ALPEN

Bestemming: Haute-Savoie / Portes du Soleil  

Heb jij dat soms ook dat je aan tafel zit met een beker koffie, de e-reader in de slaapstand, en naar buiten kijkt, naar het groen (van de bomen) en het blauw (van de lucht) en het rozerood (van de oleanderbloemen), met een volkomen tevreden gevoel van binnen?

Thuis is fijn! En toch blijft er ergens nog de hoop op en de goesting in een reisje. Even helemaal weg van alle corona heisa! Even gewoon genieten van dochter, schoonzoon en kleinkinderen want door de lockdown hebben we veel samenmomenten moeten missen. Tijd dus voor een inhaalmanoeuvre nu we weer wat meer mogen en de grenzen tussen de Europese landen weer langzaam open gaan.

Een streek die al een tijdje op de "to see" lijst staat, is de Mont-Blanc regio. Frankrijk kleurt groen en wandelen in de bergen in een rustige streek lijkt ons een veilige activiteit. De keuze valt op het noorden van de Haute-Savoie waar 9 nog authentieke alpendorpjes in de Vallée d'Aulps samen Les Portes du Soleil vormen. Deze regio, vlakbij de Zwitserse grens, met 250 km aan wandelpaden en in de winter 650 km aan skipistes en 2 grote meren (Lac Léman en Lac d'Annecy), heeft zijn echtheid weten te bewaard. De foto's op internet van onze logeerplek in het kleine dorpje Saint-Jean-d'Aulps zien er alleszins veelbelovend uit.

De grijze regenlucht bij vertrek verandert langzaam in een blauwe zomerlucht en vanaf Reims komt zelfs af en toe de zon er door. Links en rechts van de (bijna) lege autostrade liggen eindeloze, gele graanakkers - amper een dorp te bespeuren. Heuvelland met bos en weilanden wordt afgewisseld met velden vol zonnebloemen. Dit is de "lekkere" snelweg: de Champagne, de Bourgogne, de truffels van Châlons-en-Champagne, de mosterd van Dijon, de kip van Bresse, de kaas van Comté, ...

Een spectaculair viaduct over een al even spectaculair dal, een lange tunnel en daar zijn eindelijk de bergen. Een beetje teleurstellend laag nog en rotsachtig grijs maar al snel komen onvervalste Alpenpanorama's in zicht. Een zigzag baan kronkelt de hoogte in, de eerste alpenweiden glijden voorbij en het bruggetje over de rivier de Dranse kondigt het eindpunt van de reis aan: Chalet Migi, een omgebouwde alpenschuur in de typische stijl van deze streek, is net zo gezellig als de foto's beloofden. Het zicht op de Roc d'Enfer, de Pic de la Corne en de Mont-Brion is alvast een perfecte start. Ook de vele bewegwijzerde wandelpaden, die vertrekken op een paar passen van het vakantiehuisje, zijn een leuke plus en doen al dromen van de tochten die op de planning staan voor de komende dagen.  

SPANJE / COSTA BLANCA - DEEL 2

4 x ontdekken: wandelen aan de Costa Blanca

Niet alleen de kust en de cultuur maken de Costa Blanca zo populair. Sinds een paar jaar is deze Spaanse streek met zijn bergachtig landschap ook ontdekt door de wandeltoerist. Geen hoge maar ruige bergketens - denk aan de Sierra de Mariola, Sierra de Bernia, Sierra de Aitana - waar een paar honderd grote en kleine wandelroutes doorheen lopen. Van gemakkelijke wandelingen tot technische hoogstandjes, voor elke wandelaar is er een mooi aanbod!

Bijkomend pluspunt: volgens de WHO heeft dit deel van Europa ook nog eens een heel gezond klimaat - dankzij de kust aan de ene kant en de bergketens aan de andere kant wordt hier een microklimaat gecreëerd. De "witte kust" (met verwijzing naar de witte bloesems van de amandelbomen) is daarmee een ideale wandelbestemming in het voor- en najaar wanneer het niet te druk en niet te warm is.  

Loop langs eeuwenoude ezelspaadjes, verborgen stuwmeren uit de 16^e eeuw, onverwachte bronnen en watervalletjes, verlaten steengroeven en vervallen waterkrachtcentrales uit de 19^e eeuw, ijsgrotten en in onbruik geraakte kalksteenovens ... en geniet van al het natuurschoon op één van de volgende wandelingen.

1. Ruta de los Acantilados (Benitachell)

Beter gekend als de kliffenwandeling Benitachell - Moraira.

Spectaculair is wel het minste wat gezegd kan worden van de 4 km lange wandeling over de bijna 100 m hoge kliffen van Benitachell. De route, die de baai Cala del Moraig verbindt met de goed verborgen Cala del Llebeig, is te bereiken via Benitachell en Teulada - dan de borden "Urb. Cumbre del Sol" en de borden "Playa" volgen. Er is een beperkte parking maar let wel op: het baantje naar het strandje beneden heeft een hellingsgraad van 22% wat dus best steil is! Breng wel eten en drinken mee - picknicken tussen de rotsen op het strandje van de Cala del Moraig is heerlijk en de kleine strandbar is enkel in het hoogseizoen open.

Vergeet aan de baai zelf de grot Cova dels Arcs niet te bezoeken: een wonder van de natuur, gevormd door de zee, met zicht op de ondergrondse rivier. Duiken kan met duikersuitrusting voor geoefende sporters.

Ook de moeite waard is de korte wandeling (slechts 275 m) Ruta de la Falla del Moraig met zicht op de baai en de grot. In de buurt is er ook nog de Forn de calç, een kalksteenoven bestemd voor gemeenschappelijk gebruikt maar deze traditie verdween rond 1960.

Van op het strandje aan de Cala del Moraig is het zicht op de volgende inham de Cala del Testos bepaald indrukwekkend. Er is ook een korte wandelroute naartoe maar niet voor wie hoogtevrees heeft want er worden klimtouwen en ladders gebruikt op sommige plaatsen.

En dan de "echte" kliffenwandeling:

langs een soms dramatische kustlijn met ongewoon schitterende zichten op de Middellandse Zee, langs paadjes die af en toe toch wel heel smal zijn (hier is dan wel een stevig touw voorzien!) en niet overal even goed onderhouden zijn, langs grotten die dienden als woning voor de arme boeren- en vissersgezinnen en langs holen in de rotsen van vroegere smokkelaarsactiviteiten hier aan de kust. 

Rozemarijn en lavendel, vijgen en olijven groeien hier in het wild langs de kant van het pad. Dat pad is net boven de Cala del Lebeig niet meer dan een verzameling rotsblokken, die bijna loodrecht afdalen naar het geheime inhammetje dat enkel te voet te bereiken is. Maar wat een fantastisch uitzicht en een ideaal plekje voor een adempauze of een duik in het frisse water.

Terugkeren kan langs dezelfde route of verder doorlopen en via de Barranco de la Viuda terugwandelen naar de parking. Dat deel is wel heel slecht bewegwijzerd en vergt nogal wat klim- en klauterwerk maar het geeft wel een goed idee van het landschap van kloven en ravijnen achter de kliffen. Dus zeker doen!

2. Pantano de Tibi

Een verborgen parel in het binnenland van de Costa Blanca, dat is het stuwmeer van Tibi of het Pantano de Tibi (soms ook Embalse de Tibi genoemd), gelegen op zo'n 30 km van de stranden van Alicante en aan de voet van het Parque Natural Sierra del Maigmó. De stuwdam is de oudste, nog steeds werkende dam in Europa, gebouwd tussen 1579 en 1594 onder Felipe II, aangelegd om te voorzien in de irrigatie van de boomgaarden (vooral olijf- en amandelbomen) rond Tibi.

Parkeren kan aan restaurant Mesón Maigmó (Autovía del Mediterráneo, A7, Salida 482, Tibi). Vanaf daar is het nog een stevige wandeling over een gewone asfaltweg langs amandel- en olijfboomgaarden (nog steeds) tot aan een "ezelspaadje" dat steil omhoog gaat over de rotsen. De route door het dennenbos kan ook maar is niet duidelijk zichtbaar aangegeven en pas op de terugweg valt de wit en gele streep op, die de route aanduidt. De dam zelf is behoorlijk indrukwekkend en de ligging van het waterreservoir tussen de smalle rotsspleet is van een hoog fotogehalte!

De resten van de huisjes voor de arbeiders en hun wasplaats, het wachthuis, de goed bewaarde brug over de rivier de Rio Montnegre met gedenkteken voor Carlos IV, een inscriptie in de rotsen ter herdenking van de bouw van een (nu droge) bron in 1793: dit zijn bijzondere getuigen van een buitengewone 16e-eeuwse prestatie.   

Maak op de terugweg even tijd voor een omweg langs het kiezelpad dat naar het stuwmeer zelf loopt. Het pad bevindt zich net voor het hek dat de asfaltweg afsluit. Garantie op een mooi uitzicht in een mooie omgeving! En heerlijk rustig want geen (echt geen) toerist te zien!

Dit is misschien niet de meest spectaculaire wandeling in de provincie Alicante maar wel een die bijblijft: de grootsheid van het oude bouwwerk, de verstilde omgeving boven op de dam, de ruwheid van het terrein ... onvergetelijke indrukken!

https://photos.app.goo.gl/HuYYJYRK7F16JAuM7

3. El Racó del Duc

Een wandeling langs de industriële archeologie van de 19^e eeuw in het achterland van Alicante, dat is de El Racó del Duc route, soms ook El Barranc de l 'Infern genoemd of vertaald, de Hellekloof naar de indrukwekkende kloof in de Sierra de la Safor gebergte waar de rivier de Rio Serpis doorloopt, tussen de dorpjes Villalonga en Lorcha.

 De wandelroute ligt op het grondgebied van Villalonga (parking aan het einde van de Carretera d'Ador - naast de middelbare school of nog iets verder doorrijden en parkeren langs de Carrer Reprimala). Slecht bewegwijzerd, nergens een bord dat duidelijk maakt waar de wandelweg begint dus het wordt echt zoeken. Uiteindelijk is het gewoon doorstappen tot even voorbij de gemeentelijke begraafplaats - daar ligt de oude spoorwegbedding van de lijn Alcoy - Gandia en dus ook het begin van de route.

De bouw van de spoorweg van Alcoy naar Gandia op het einde van de 19^e eeuw was het directe gevolg van de industriële revolutie in de Valencia regio en de lijn diende vooral om textiel, papier en olijfolie te vervoeren van het binnenland naar de kust.

De oude spoorwegbedding en de rivier lopen bijna parallel door een groen gebied met dennenbomen en wilde vijgenbomen en waar de rivier zich door de nauwe kloof boort, gaat de route door de oude spoorwegtunnels. Sommige tunnels zijn lang en donker dus neem zeker een zaklamp mee!

Sporen van vroegere meelmolens en ruïnes van oude stationsgebouwtjes bevestigen dat dit ooit een economisch welvarend gebied was. Nu zijn het slechts een hoop stenen zonder ramen, zonder deuren, zonder dak waarop de struiken vrij spel hebben.

Af en toe wordt nog een dam opgemerkt, destijds gebouwd om het rivierwater meer stroming te geven en zo de kleine hydro-elektriciteitscentrales langs de rivier te voorzien van waterkracht. De op die manier opgewekte elektriciteit werd gebruikt in de papierfabriekjes die het fijne papier maakten, waar de appelsienen in werden gewikkeld voor de export. Een van de best bewaarde waterkrachtcentrales is zeker La Fàbrica de l'Infern of ook genoemd La Fàbrica de la Llum uit 1895, een opvallend 19^e-eeuwse gebouw aan de oever van de Rio Serpis.

De verder gelegen Fàbrica de la Mare de Déu, tegen een achtergrond van ruwe rotsen en met uitzicht over de rivier vervalt langzaam tot ruïne met enkel nog de buitenmuren die overeind staan.

De nabijheid van de Sierra de la Safor, de oevers van de Rio Serpis, de oude industriële gebouwen, de spoorwegbedding en de tunnels, dat alles zorgt voor een best wel interessante wandelroute die bovendien ook nog voor unieke uitzichten zorgt!

Vergeet niet om (veel) water en een picknick mee te nemen - hier is enkel maar natuur aanwezig - zelfs in het voorjaar kan het behoorlijk warm worden en ondanks de groene omgeving is er weinig schaduw op de ganse route. 

https://photos.app.goo.gl/FANaSCZef8KprS7A7

4. Las Fuentes del Algar

Om te eindigen, nog deze leuke, erg kindvriendelijke wandeling: de watervallen van de Algar, gelegen in een beschermd natuurgebied bij het dorpje Callosa d'en Sarria. Neem niet de snelweg maar ga binnendoor voor een echt pittoreske route door een bergachtige omgeving, langs kleine dorpjes met nog zichtbare Moorse invloeden en langs de terrassen op de hellingen waar al eeuwen appelsienen, citroenen, druiven en nísperos gekweekt worden. Bochtige, smalle wegen, dat wel maar een prachtige omgeving!

De bronnen en de watervallen van dit amper 20 km lange bergriviertje vormen een natuurreservaat dat tegen een kleine betaling kan bezocht worden. Veel houten trappen en een hier en daar erg glad pad vormen de 1,5 km lange wandeling langs de Algar, op de plaats waar deze over de rotsen naar beneden stroomt. Resultaat is een door de natuur gevormd "waterpretpark" met kleine en grote watervallen en meertjes met kristalhelder maar koud bergwater (ongeveer 17 graden het hele jaar door) waarin het heerlijk zwemmen is bij warm weer (waterschoenen en zwemgerief meenemen).

Het hele park is mooi aangelegd met zuiderse bloemen en planten, een bomentuin en relax- en picknickplaatsen. Maar het is ook erg commercieel met alles erop en eraan van souvenirwinkel tot cafetaria. Toch blijft dit een plezierige en ideale uitstap in het voor- of najaar - in het hoogseizoen is het meestal te druk. De lente is trouwens ook het seizoen van de lokaal gekweekte en heerlijk sappige, oranje nísperos. Zeker kopen bij één van de vele kraampjes langs de wegkant (ook de confituur is verrukkelijk)!

Adres: Partida Algar 140 - 03510 Callosa d'en Sarria (gelegen op 15 km van Benidorm)

Parking en toiletten aanwezig

Niet geschikt voor kinderwagens, buggy's en rolstoelen gezien de vele, hoge en steile trappen

Idee voor wie nog meer en vooral lang wil wandelen:

De GR-330 of de Gran Ruta Costa Blanca  - 20 etappes - 434,9 km lang - van Dénia in het noorden naar Orihuela in het zuiden van de provincie Alicante

SPANJE / COSTA BLANCA - DEEL 1

5 x ontdekken: kuststadjes aan de Costa Blanca

Waarom nu deze blog? Om de simpele reden: als wij niet naar Spanje kunnen omwille van de coronacrisis, halen wij Spanje toch naar hier!

Wat maakt de Costa Blanca zo populair dat elk jaar miljoenen toeristen landen op de luchthaven van Alicante - Elche (El Altet)? Zijn het de vele stranden, de overvloed aan zonnige dagen, de lekkere tapas...? Geef toe, niet minder dan 74 stranden over een kustlengte van 244 km en meer dan 2.800 zonuren per jaar zijn voor velen synoniem van "vakantie"! Vaak ondergewaardeerd en geassocieerd met overvolle stranden en op elke m² een handdoek, toch heeft de Costa Blanca verrassend meer te bieden dan enkel zee en zand. 

Deze streek in het zuidoosten van Spanje strekt zich uit van de kustplaats Dénia in het noorden tot Pilar de la Horadada in het zuiden en kent een heel gevarieerd landschap van witte zandstranden en uitgestrekte duingebieden, steile kliffen en rotsige inhammetjes, zoutwatermoerassen en massieve bergen. Dat alles maakt van de Costa Blanca een onverwacht veelzijdige reisbestemming.

Een paar jaar geleden was ook ik één van die vele toeristen die landde op El Altet. Heel merkwaardig en niet te verklaren maar wat een ongelooflijk thuisgevoel had ik vanaf het eerste moment! De zoutmeren en roze flamingo's in de buurt van Santa Pola, het onverwachte zicht op de blauwgroene zee net voor Guardamar... de hele grote smile op mijn gezicht ging niet meer weg. En dat is zo gebleven, ook na vele keren "vakantie aan de Costa Blanca".

Een meer dan goede reden dus om ook anderen te laten meegenieten van de vele gezichten van dit stukje Spanje, waar de combinatie tussen kust en cultuur perfect in evenwicht is.

1. Altea / Altea La Vella

Gelegen aan de monding van de Río Algar, is Altea één van die schitterende Spaanse stadjes die je zeker moet gaan zien. Denk aan witte huisjes, kleine steegjes, pleintjes met terrasjes en balkonnetjes met roserode bougainvillea.

De wandeling vanaf de boulevard Carrer La Mar via de Calle Mayor (mis deze niet!) naar het oude centrum (Casco Antigua), boven op de heuvel die de stad overziet, is een flinke uitdaging maar de moeite waard. Steile straatjes met trappen aan de zijkant leiden naar de "Plaza de la Iglesia" met de bekende "Iglesia Parroquial de Nuestra Señora del Consuelo", de kerk met de blauwe koepels. De kerk zelf was jammer genoeg gesloten maar de foto's van de koepels met de felblauwe tegels maken dat weer goed.

Op het plein voor de kerk is er tijdens de Semana Santa (de week voor Pasen) en tijdens de zomer een "Muestra de Artesanía" met kraampjes vol ambachtelijke spulletjes van sieraden tot speelgoed, een ruime variatie met één belangrijk kenmerk: authentiek en handgemaakt.

Vergeet niet aan de zijkant van de kerk een ijsje te halen bij Heladería Wapi (1 Carrer Sant Josep)!

De weg naar boven gaat langs uitkijkplaatsen of miradors met een fantastisch zicht op de zee, de havens en (jammer genoeg ook) op de blokkentorens van Benidorm. De beste uitzichten heb je aan de "Mirador del Portal Viejo".

Terug naar beneden is er tijd om de historische geveltjes te bekijken en de infoborden met hun geschiedenis te lezen. Kunstgalerietjes en boetiekjes met lokaal gemaakte producten wisselen elkaar af. Charmante restaurants en lawaaierige cafeetjes, een aangename zeedijk en uiteraard, het keienstrand en het blauwe water van de Middellandse zee: Altea is echt genieten!

Rij 3 km verder, richting de Sierra de Bernia en aan de voet van deze bergketen, ligt Altea La Vella. Nu deel van de stad Altea, maar van de prehistorie tot de 16^e eeuw was dit een zelfstandige nederzetting. Nadien werd de plaats verlaten en pas in de 18^e eeuw werden de huisjes weer bewoond en werd hier de eerste parochie van Altea gesticht.

In het kleine dorpje (amper 500 inwoners) is geen toerist te bespeuren. Het rustieke pleintje met de eenvoudige, witte "Parroquia de Santa Ana" kerk ligt slaperig in de warme zon. Jammer dat het kerkje niet open is.

Ook hier weer de typische, schilderachtige, oude Spaanse straatjes met witte huizen en balkons en terrasjes vol bloemen. Aan het einde van het dorp begint de "Vía Crucis" of kruisweg, die als een kronkelende lijn de heuvel oploopt en voor nog meer geweldige uitzichten zorgt. De strakke witte blokken in de vorm van kapelletjes met felgekleurde keramieken tegels zorgen voor een stiltepunt in dit prachtige landschap.  

2. Alicante

Deze kuststad is meer dan enkel maar de luchthaven en het start- en eindpunt van een zonnige vakantie. Nog niet echt populair als citytrip en toch heeft de hoofdstad van de provincie Alicante heel veel te bieden: een magnifieke boulevard, zalige stranden in het centrum en genoeg cultuur om een dagje zoet mee te zijn.

Het startpunt van een bezoek aan Alicante is de "Explanada de España", dé wandelboulevard van de stad. Met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de mooie gevels van de Calle de l'Explanada de España, loopt de bijna 600 m lange promenade van de jachthaven tot aan het Canalejas Park. Heel apart zijn de mozaïektegels waarmee de explanada belegd is: de kleuren wit, rood en blauw en het golfpatroon zijn als een ode aan de zee, het zand en de stad.

Op warme dagen zorgen de rijen palmbomen voor de nodige schaduw. De ouderwets aandoende lantaarnpalen, de houten stoeltjes en bankjes met altijd druk babbelende locals, de vele terrasjes en de kraampjes met souvenirs en handwerk, de jachthaven met de grote en minder grote boten... de explanada bewijst elke dag opnieuw wat een gezellige plek dit is!

Geschiedenis wordt hier geschreven op 166 m hoogte, op de top van de Monte Benacantil, de heuvel die uitkijkt over de stad. Daar liggen de resten van het fort "Castillo de Santa Bárbara", die dateren uit de vroege middeleeuwen met delen die in de 16^e en later in de 18^e eeuw zijn aangebouwd. Wat eerst een verdedigingsburcht, een militaire kazerne en een gevangenis was, is nu dé toeristische trekpleister van Alicante. Het grote, uitgestrekte en goed bewaard gebleven castillo is op 3 manieren te bereiken: met de auto, met de lift aan de Calle Jovellanos of te voet. Ga te voet en kies voor de mooiste route: door de wijk "Barrio de Santa Cruz" of El Barrio. Het is even zoeken naar de bewegwijzering en de straatjes zijn steil met veel trappen maar dit is nog een echt pittoresk stukje Spanje midden in een drukke stad. Vanaf het Parque de la Ereta is het nog een behoorlijke klim naar de ingang van het fort maar het uitzicht over de stad Alicante en de haven is de inspanning ruimschoots waard! Niet onbelangrijk: het kasteel is "inkom gratis".

Zeker ook gaan zien  

*Casco Antiguo - het oude centrum van Alicante met de Basilica de Santa Maria en de Plaza del Ayuntamiento

*Mercado Central - de overdekte markt op z'n "Spaans"

*Rambla de Méndez Núñez voor de winkels en uitrusten op de Plaza Portal de Elche met de speciale ficusbomen

*Plaza de Gabriel Miro met de imposante vijgenbomen, de decoratieve gevel van het postkantoor en de lekkere restaurantjes in de straatjes errond

*Calle de Golfín - het gedichtenstraatje

*Calle de las Setas - het kleurrijkste straatje met de reuzepaddestoelen

Vergeet ook niet te genieten van zon en zee op het strand van Playa del Postiguet! 

Tips voor de shoplustigen

*El Corte Inglés - het grootste warenhuis van Spanje (Avenida Maisonnave 53)

*Op dezelfde Avenida Maisonnave zijn ook de grote Spaanse kledingwinkels te vinden: Mango - Zara

*De leuke gadgetwinkel Ale-Hop met de opvallende grote wit-zwarte koe aan de ingang ligt aan de Rambla de Mendez Nuñez.

3. Santa Pola / Isla Tabarca

Gekend om zijn vele stranden, van levendige en toeristische zandstranden in het centrum tot rustige en bijna verlaten inhammetjes aan de rand van het stadje: Santa Pola is een ideale zonbestemming. Ook wie een actievere vakantie wil, zit hier goed: windsurfen, zeilen, kajakken, duiken... dit is er de perfecte plek voor!

Wat valt er in het centrum te beleven

Er is de aangename wandeldijk Paseo Adolfo Suárez langs de zeekade met zijn aaneenschakeling van terrasjes en eethuisjes waar heerlijke tapas wordt geserveerd. Er zijn winkeltjes en kraampjes met handwerk en kermismolentjes voor de kleintjes. Er is de jachthaven, vooral interessant omdat van hieruit de overzetboten naar het eiland Tabarca vertrekken. Er is het gerestaureerde kasteel uit de renaissance op de Plaza de la Glorieta. Er is het Acuario Municipal de Santa Pola, het grootste onderwateraquarium in de regio Valencia. En voor een regenachtige dag (al zijn die uiterst zeldzaam) is er ook nog het Museo del Mar en het Museo de la Sal of het zeemuseum en het zoutmuseum.

Liever een dagje natuur

Trek dan naar het Parque Natural Salinas de Santa Pola dat met zijn zoutmeren en grote kolonies roze flamingo's een beschermd natuurreservaat is. Daarnaast is de omgeving van de Salinas ook een beschermd vogelgebied waar o.a. reigers, eenden en meeuwen komen broeden. Al van in de 14^e eeuw wordt hier aan zoutwinning gedaan en nog steeds zijn de zoutvlaktes een belangrijke bron van inkomsten en tewerkstelling voor de regio. Getuigen daarvan zijn de grote zoutbergen die, net buiten Santa Pola aan de rand van de provinciale weg N332, wit afsteken tegen de blauwe lucht.

Alhoewel het 2.500 hectare grote park omwille van de zoutproductie niet overal toegankelijk is, kan er toch genoten worden van een rustige wandeling langs een aantal paadjes. Bewonder vooral de (vaak op 1 poot staande) roze flamingo's! Zeker de verrekijker meenemen!

Nog meer zin in natuuruitstapjes

*Mirador del Faro de Santa Pola (de vuurtoren met uitkijkpunt) - even buiten Santa Pola gelegen met een eindeloos zicht over de zee en zicht op het eiland Tabarca.

*Clot de Galvany - een klein natuurreservaat tussen Santa Pola en Gran Alacant met 2 uitgestippelde wandelroutes, natuurlijke vijvers, uitkijkpunten over de moerassen en bunkers en loopgraven uit de Spaanse burgeroorlog. Vogelspotters vinden hier ooievaars en reigers.

Of ga eens naar een pirateneiland 

Op amper 9 km van Santa Pola ligt het kleinste, bewoonde Spaanse eiland: Isla Tabarca - amper 1.800 m lang en 400 m breed  en met slechts 80 inwoners. Het eilandje was tot in de 18^e eeuw een waar paradijs voor piraten, vandaar de naam "pirateneiland". Nadien werd het volgens het ene verhaal bewoond door vrijgekochte krijgsgevangenen van het Tunesische eiland Tabarka en volgens een ander verhaal door de bemanning van een schip dat vertrokken was uit Tabarka en in de buurt van het eiland schipbreuk had geleden. Vaststaand feit is wel dat er op bevel van de Spaanse koning verdedigingsmuren kwamen en een fort werd gebouwd zodat het eiland beschermd kon worden tegen de plunderende piraten. Het enige dorpje op het eiland werd in de loop der jaren een vissersdorp. Nu is Tabarca en de zee errond een beschermd maritiem reservaat dat hoofdzakelijk van het toerisme leeft.

Een groot deel van de verdedigingsmuren, de poorten en de toren van eind 18^e eeuw staan er nog. Ook de vuurtoren en de kerk uit die periode kunnen nog bezocht worden.

De oorspronkelijke vissershuisjes zijn nu omgebouwd tot eethuisjes, cafés en winkeltjes met een erg hoog "Ibiza" gehalte! Het dorpspleintje met de terrasjes, de lichtjes en vlaggetjes zorgt voor extra sfeer.

De natuur op het eiland is heel anders dan op het vasteland. Buiten het dorp lijkt de rest van Tabarca op een stoffige woestijn met cactussen en doornstruiken. Maar dat wordt goed gemaakt door de talrijke kleine baaien en kiezelstrandjes met helder zeewater en een frisse zeewind. Neem dus een picknick, zwem- en snorkelgerief mee voor een zalig dagje zon en zee, overgoten met een stuk aparte geschiedenis.

Goed om weten: het stukje Middellandse zee tussen de haven van Santa Pola en Tabarca is vaak erg woelig en de watertaxi's gaan snel. Wie dus gemakkelijk last heeft van zeeziekte, zit veiliger op de rustige catamarans.  

(Tickets zijn in de jachthaven te koop aan de verschillende kraampjes die dagtochten naar Tabarca aanbieden) 

4. Guardamar del Segura

Wie Guardamar denkt, denkt duinen! De alomgekende “Dunas de Guardamar” met hun fijn, goudgeel zand en de ligging aan de monding van de Rio Segura, hebben een groot deel van de geschiedenis van dit kuststadje bepaald. In 800 voor Christus stichtten de Feniciërs hier een havenstad “La Fonteta”. Eeuwenlang verborgen onder het zand van de duinen, is dit een van de best bewaard gebleven complexen uit die tijd. Uit dezelfde periode dateert het fort “Cabezo de l’Estany”. Ook resten van Griekse en Arabische nederzettingen werden in de duinen van Guardamar gevonden. De merkwaardigste site was wel “La Rábita Califal”, de ruïne van een Moors Islamitisch klooster uit de 10^e eeuw, pas opnieuw ontdekt in de 19^e eeuw bij het heraanleggen van de duinen.

Het middeleeuwse Guardamar situeerde zich dan weer op de heuvel “El Castell”, binnen de muren van het kasteel dat nu nog steeds te bezoeken is. Bij de aardbeving van 1829 werd de oude stad helemaal vernield en enkel de buitenmuren en een paar torens zijn nog overeind gebleven. Een nieuw Guardamar werd gebouwd, beneden bij de zee.

Maar wat vandaag een beschermd natuurgebied is, was eind 19^e eeuw bijna de doodsteek voor deze kuststad. De oprukkende duinen bedolven meer en meer straten en huizen en dreigden de stad opnieuw te verwoesten. Dat werd gelukkig voorkomen door het aanplanten van meer dan 600.000 bomen in de duinen (vooral pijnbomen, palmen, cipressen en eucalyptus) waardoor de “Dunas” nu een uniek 800 hectare groot natuurpark geworden zijn.

Dit "Parque Alfonso XIII” werd in de loop der jaren mooi aangelegd met wandel- en fietspaden en houten loopbruggen naar het strand en de zee. Het ganse gebied is een rustpunt in het vaak drukke, toeristische Guardamar. Hier wandelt de lokale bevolking om nadien op het terrasje aan de ingang een ochtendkoffie te drinken. Het park is erg uitgestrekt, loopt van het centrum tot voorbij de jachthaven en helemaal tot aan de vuurtoren. Wie niet op de asfaltweggetjes wil blijven, kan ook uren door de duinen wandelen. Een aanrader!

Tegenover het natuurpark "Parque Alfonso XIII”, ligt het “Parque Reina Sofía”. Dit is een echt stadspark, met vijvers en dus ook eenden en zwanen, een speeltuin, petanquebanen en picknickplaatsen. Zalig als het op het strand te warm wordt.

Nog cultuur in Guardamar

*Archeologisch en Etnologisch Museum dat zich in het Cultureel Centrum bevindt en waar alle historische vondsten tentoongesteld zijn (adres: Calle Colón 60).

*Casa-Museo Ingeniero Francisco Mira, het woonhuis van de ingenieur die de bomen liet aanplanten in de duinen (adres: Plaza de la Constitucio 7).

*Meelmolen van San Antonio uit het midden van de 14^e eeuw met arabische details en schitterend gelegen aan de oevers van de Rio Segura  (adres: Carrer la Redona).

*Oude vakantie- en vissershuisjes aan het einde van de Carretera a la Playa, met infoborden op de gevels die de geschiedenis van Guardamar vertellen. Jammer dat, na elke storm, meer en meer geveltjes en terrasjes van deze pittoreske huisjes in de golven verdwijnen.

Leuk om te doen

*Zoals de meeste kustplaatsjes aan de Spaanse Costa’s, heeft ook Guardamar zijn avondmarkt met kraampjes met lekkers, souvenirs en handwerk. In combinatie met de kermis die er de ganse zomer staat, is dit een gezellige uitstap na een dagje strand (adres: Paseo Ingeniero Mira).

*De gewone weekmarkt is op woensdag in het centrum en hier koopt vooral de Spaanse bevolking.

*Op zondag zijn het de toeristen, die massaal afzakken naar de “Mercadillo de Campo de Guardamar” of de “Lemon Tree Market” zoals iedereen het noemt. Heel groot, heel veel kraampjes, ook veel eetkraampjes maar ook kleding, fruit, groenten, lederwaren… en erg druk (adres: Camino del Raso).

*Of maak eens een fietstocht in de omgeving van Guardamar en geniet van de rijen en rijen met appelsien- en citroenbomen, de uitgestrekte landbouwgronden en velden vol artisjokken of volg de Rio Segura tot in Benijofar en bewonder de oude bruggetjes en watermolens die langs de oevers staan. 

5. Torrevieja / La Mata

De eerste indruk van de meest zuidelijke kustplaats aan de Costa Blanca is er niet één van wauw fantastisch of wauw schitterend. Geen echt oude geschiedenis, weinig historische gebouwen, amper wat monumenten en toch is Torrevieja zeer populair als vakantiebestemming, vooral bij de Spanjaarden zelf. Zandstranden en kiezelstranden, baaien en inhammen, de kustlijn van Torrevieja is heel afwisselend en daardoor erg in trek bij gezinnen met kleine kinderen maar ook bij de rustige toerist.

Zowel aan de waterkant als in het stadje zelf is er weinig kans op verveling. Hier heb je echt voor iedereen iets en voor elke dag iets anders.

Perfect als ochtendwandeling is de zeepromenade "Paseo Juan Aparicio" met zijn terrasjes, strandjes, zeezwembad, bankjes en winkels. De lange boulevard sluit meteen aan op de wandelpier "Dique de Levante" die tot aan de jachthaven doorloopt. Ook heerlijk 's avonds om te genieten van de frisse zeewind. Maak dan ook meteen een uitstapje naar de vlakbij gelegen avondmarkt en kermis op de Paseo de la Libertad.

Bezoek zeker ook de "Plaza de la Constitución", het gezellige pleintje in het centrum en de kerk met de 2 klokkentorens "Iglesia de La Inmaculada Concepcion".

Vergeet de wekelijkse markt op vrijdag niet, één van de grootste van de Costa Blanca. Ideaal voor verse groenten en fruit en lekkere Spaanse specialiteiten of gewoon om te genieten van de drukte.

Voor wie toch wat geschiedenis wil: een van de weinige historische gebouwtjes is de "Torre del Moro", de oude wachttoren uit de 14^e eeuw die de stad haar naam heeft gegeven (Torre Vieja = oude toren). Gelegen aan de Cabo Cervera.

Nog meer doen

Waterparken:

*Aquapark Flamingo (adres: Calle Rossini)

*Aquopolis (adres: Avenida Delfina Viudes)

Groene parken:

*Parque de las Naciones, het grote stadspark  (vijvers, eilandjes, bootjevaren, speeltuin, petanquebanen, toeristentreintje) (adres: Ronda Cesar Canovas Girada)

*Parque Aromatico met zijn geurende beplanting van tijm, rozemarijn, lavendel en appelsienbomen (adres: Avenida Torreblanca)

*Parque del Molino del Agua met leuke watervalletjes en vlak bij het strand (adres: Calle Morena)

La Mata

Een grote troef is de unieke ligging van Torrevieja tussen de zoutmeren "La Laguna Salada Rosa" en "La Laguna Salada Verde" - die samen het beschermd natuurgebied "Parque Natural de las Lagunas de La Mata y Torrevieja" vormen. Zoutwinning was en is hier nog steeds een belangrijke inkomstenbron.

Bezoek en rondleiding met gids en uitleg over de zoutproductie kan met het toeristentreintje, dat vertrekt aan de Paseo de la Libertad.

Maar zo kan het ook (helemaal gratis maar niet helemaal zoals het hoort): neem de CV905 van Ciudad Quesada naar Torrevieja, ga via de "Urbanización El Hondo" naar de Calle de Lago en parkeer aan de Calle Sol. Tussen het struikgewas loopt een paadje recht naar het roze meer. Doe watersandalen aan want de bodem van het meer met de zoutkristallen is erg scherp aan de voetzolen. Neem ook een fles water mee om het olie-achtige zoute water af te spoelen.

In het roze meer mag er in principe niet gezwommen worden, wat dus toch gebeurd. Al is zwemmen hier een groot woord: omwille van de grote hoeveelheid zout in het water, blijf je gewoon drijven. Wel heerlijk voor de huid: die wordt lekker zijdezacht.

Het bezoekerscentrum van het "Parque Natural" ligt aan de N332 (rondpunt tegenover het strand van La Mata). Hier starten een aantal wandel- en fietsroutes (aangeduid met infoborden) langs wijngaarden en zanderige stukken met geurige kruiden, grassen en lage struiken. Onderweg is er ook nog een uitkijktoren en een aantal vogelobservatieplaatsen. De goed ingerichte picknickplaats ligt in de schaduw van grote en oude pijnbomen en eucalyptusbomen en is vooral op zondag erg druk: dan komt de lokale bevolking met de ganse familie hier uitgebreid lunchen.

Het kleine, witte kerkhof van La Mata, gelegen langs één van de wandelroutes, is een welkom stiltepunt!

Aan de overkant van het natuurpark wandel je via het strand van La Mata helemaal naar Guardamar! Een aanrader op warme dagen!

Nog meer ideeën

Grotwoningen in Rojales

La Marquesa golfterrein in Ciudad Quesada

Daguitstap naar Cartagena voor de liefhebbers van Romeinse geschiedenis

Shoppen in La Zenia Boulevard - één van de grootste shoppingcenters in Spanje

... en toen bleven we 79 dagen in ons kot

een corona blogje

Dit was ik in eerste instantie niet van plan, een blog over mijn thuiszit periode tijdens de corona lockdown. Maar ik doe het dus toch. Gewoon om deze uitzonderlijke en (vaak) absurde periode niet te vergeten en om vast te houden wat deze periode mij geleerd heeft.

Laatste uitstapje was een koffiebabbel (of eigenlijk theebabbel) met een vriendin en eerste uitstapje was met de hond naar het hondenkapsalon want dat beestje had intussen ook al een corona coupe.

Daar tussen zaten 79 dagen die vooral in het begin gedomineerd werden door corona nieuws en corona cijfers en de gedachten aan familie, vrienden en kennissen. Stay safe en blijf gezond was de meest gehoorde en meest gezegde zin. Gelukkig kan ik nu, na al die weken, zeggen dat iedereen rondom mij inderdaad gezond is gebleven!

Thuis blijven, gezond blijven, preteaching, social distancing, anderhalve meter afstand, mondmaskertjes, handgel... het behoort jammer genoeg tot de dagelijkse woordenschat en alle coronamaatregelen hebben ons leven flink overhoop gegooid.

Van een goed gevulde agenda ging het naar allemaal lege blaadjes. De voorbije weken werden gekenmerkt door GEEN:

geen paasvakantie in Spanje, geen plannen voor de zomervakantie, geen citytrip naar Rome met de kleindochter

geen verjaardagsfeestjes - de kleinzoon werd een kleuter van 4 en de kleindochters werden tieners van 15 en 14 en we aten "digitale" taartjes

geen lentefeest, geen afscheidsweekendje voor de 6^e jaars van de lagere school

geen eindejaarsreis, geen eindejaarsbal en geen plechtige proclamatie voor de 6^e jaars van het middelbaar

geen moestuin, geen zomerbloemetjes want ik mocht mijn kot niet uit van de kinderen dus zelf boodschappen doen zat er niet in (met dank aan de schoondochter die mijn koelkast gevuld hield)

en nog veel meer "geen"! Dit was de lente zonder knuffels, zonder samen en met veel ellende en verdriet voor een hoop mensen over de hele wereld. Wat dit alles voor effect heeft of zal hebben op kinderen en tieners, gezinnen, de economie en de samenleving, daar hebben we voorlopig nog het raden naar.

Zat er ook een positief kantje aan de afgelopen tijd? Ja hoor! Alle kasten zijn uitgeruimd en de schilderijtjes in de slaapkamer hangen eindelijk tegen de muur. Ik blog voor een reissite (nog maar net) en ik leer Spaans (online met lesvideo's). Ik heb het lente en bijna zomer zien worden in de tuin. Ik heb heel veel gewandeld en gefietst en mijn eigen, groene omgeving ontdekt.

Maar vooral:

het moet allemaal niet zo snel, zo veel of zo ver om te genieten en een fijn gevoel te hebben