Ik stapte de grot binnen. Ik hoorde het orkest spelen op de achtergrond, het ging over de goddelijke komedie. Het was vochtig en donker in de grot. Ik ging verder naar beneden en zocht de achtergrond van op het filmpje dat Zobrist had gemaakt net voor hij ter pletter stortte op de Piazza. En daar zag ik de half opgeloste zak liggen. Het was te laat. Het virus had zich al verspreid. Een derde van de wereld zal nu voor altijd onvruchtbaar zijn . Ik besefte het toen nog altijd niet. Net zoals ik niet kon geloven dat Sienna aan de kant van Zobrist stond. Ze had me keer op keer belogen. Ik ging zo snel mogelijk de grot uit en zag daar Sienna lopen. Ik liep achter haar tot we bij een haven aankwamen. Sienna zat daar in elkaar gedoken, tranen rolden over haar wangen. We hebben daar nog zitten praten tot de zon onderging.
we gingen het Palazzo Vecchio binnen. We hadden namelijk ontdekt dat ze naar een muurschildering van Vasari moesten zoeken. zodra we voorbij de ambtenaren liepen die niet eens naar ons opkeken openden we de Zaal van de Vijfhonderd. Ik herinnerde me dat het in 1494 gebouwd was als een vergaderruimte voor de voltallige Consiglio Maggiore, de Grote Raad van de republiek, die precies vijfhonderd leden telde. Vasari werd benoemd als opziener en architect van het project. Het zag er prachtig uit. En daar zag ik het schilderij 'De slag bij Marciano' met op een groene strijdvlag de woorden 'Cerca Trova' -zoekt en gij zult vinden.
Nadat ik me wat had opgefrist, voor zover dat kon, ging ik naar de woonkamer. Op haar bureau in het kleine appartement lagen verschillende krantenartikels. Ze gingen allemaal over een enorm hoogbegaafd meisje met een IQ van meer dan 200. Ik had al veel bizarre dingen meegemaakt vandaag dus van die krantenartikels keek ik niet erg op tot wanneer ik een krantenartikel vond met een foto van het meisje, het was Sienna. Ik kon het niet geloven en plaatste alles terug op zijn plaats en ging aan de tafel zitten. Sienna kwam wat later de kamer binnen met kleren van haar buurman die net toevallig op reis was en toevallig dezelfde maat had als ik. Ze zei dat ik maar beter die kleren kon aandoen want zo zag ik er meer als een Italiaan uit. Ik verschoot weer toen ik besefte dat we in Florence waren, want ik wist helemaal niet hoe ik, een Amerikaanse professor, in Italië geraakt ben. Sienna legde mijn oud Harris Tweed jasje op tafel en wees me naar een voering die ik nog nooit eerder had gezien. Deze was duidelijk recent aangebracht. Na wat prutsen met een schaar ontdekten we dat er een cilindervormig buisje inzat. Ik liet het meteen op tafel vallen want het alom bekende logo voor 'radioactief' stond op het omhulsel. Maar ik was zo nieuwsgierig dat ik het niet kon laten om het omhulsel open te maken, want wat deed een cilindervormig buisje met een radioactieve stof in de voering van mijn Harris Tweed jasje. De cilinder ging open met een vingerafdruk dus mijn hoop om ooit te weten daalde al snel. Sienna moedigde me toch aan om het te proberen en wonder boven wonder, het buisje ging open. Er ging een heel mechanisme in werking, en we ontdekten dat er een soort projector in zat. We richtten het op de muur en 'De kaart van de hel' van Sandro Botticeli kwam tevoorschijn.
De vrouw met piekjeshaar stormde het ziekenhuis binnen. Dokter Marconi schreeuwde tegen haar dat ik nog geen bezoek mocht ontvangen. Ze stak haar hand in haar leren vest en haalde er een vuurwapen uit. Ze richtte het op Marconi en er klonk een immense knal. Sienna trok hevig aan mijn arm en begeleidde me naar een afgelegen kamer. Het beeld van een bloedende Marconi bleef maar door mijn hoofd spoken. We waren ondertussen al minutenlang aan het rennen door gangen met dezelfde monotone kleur. Ik hoopte dat Sienna wist wat ze deed. We gingen opnieuw een kamer binnen die bijna simultaan aan de vorige was, alleen lagen mijn kleren er op een hoopje. Sienna gaf ze aan mij en vertelde me dat er een nooduitgang dichtbij was. Buiten liep Sienna naar de dichtstbijzijnde taxi terwijl ze me hielp de taxi in te kruipen. Mijn hoofd bonkte en alles begon waziger te worden. Ik zag nog net hoe de persoon op de moto achter ons iets uit haar vestje nam en begon te schieten, de spiegel van de taxi knalde eraf. De taxi stopte en Sienna sleurde me een klein appartementsgebouw binnen. Ze zei dat ik me best even waste en daarna haar moest uitleggen wat dit allemaal betekende. Maar hoe kon ik nu een situatie uitleggen die ik zelf helemaal niet begreep.
Vandaag werd ik schreeuwend wakker van een nachtmerrie, ik droomde telkens over een rivier. Aan de overkant stond een vrouw. Ze fluisterde de woorden:" zoekt en gij zult vinden.". Nadat ik terug wat kalmeerde, observeerde ik de ruimte rondom mij. Het was alsof mijn hersens vertraagd werkten. Ik probeerde uit het bed te stappen maar viel onmiddellijk terug neer, ik had het gevoel dat mijn hoofd ging exploderen. Toen kwam een man binnen in operatiekleding, gevolgd door een vrouw. Ik was helemaal in de war. De man stelde zich voor als dokter Marconi en zijn assistent Sienna Brooks. Ik vroeg waar ik was en ze vertelden me dat ik gisteren was binnengebracht in de spoedafdeling met een ernstige hoofdwonde. Ik begreep nog minder van de situatie maar het verklaarde wel waarom mijn hoofd ongelofelijk veel pijn deed. Ze vroegen op hun beurt of ik nog iets herinnerde van gisterenavond. Ik groef diep in mijn gedachten maar het leverde niet op behalve nog meer hoofdpijn en een paar bezorgde blikken van de dokters. Later vertelden ze me dat ik in het hoofd was geschoten. Ik stond met mijn mond vol tanden. Wie zou mij nu willen neerschieten vroeg ik mezelf af terwijl de dokter en zijn assistent de kamer verlieten.
