ARBAHK WERD OOK WEL EENS DE STAD DER TIMING GENOEMD. Alles werd er tot op de seconde geregeld. Op het moment dat je geboren werd, was je hele leven al uitgestippeld tot aan het moment dat je stierf. Elke morgen kreeg je een dagplanning voorgeschoteld die je dan strikt moest volgen. Elke seconde vertraging werd streng bestraft. Vrije tijd was er taboe. Kinderen werden vanaf hun geboorte tien uur per dag naar school gestuurd. En dat zeven dagen op zeven. Daardoor konden ze als ze zes jaar waren al naar de middelbare school. Op tienjarige leeftijd gingen ze naar de universiteit, waar ze, als ze twaalf waren, afstudeerden. De hele bevolking was afgesteld om zo veel mogelijk te produceren op zo weinig mogelijk tijd. En in die stad woonde ik. Ik was geboren uit Baarmoeder n° 64 en kreeg de naam Kiara.

Ik was amper vijftien en was nu al drie jaar afgestudeerd als Portier. In Arbahk moest je voor alles studeren. Of je nu Dokter wilde worden of Straatveger, je moest er even lang voor leren. En ik was niet echt een briljante student. Ik wilde niets weten over Arbahk, ik wilde iets weten over de wereld daarbuiten. Daarom werd ik op mijn twaalfde Portier. Dat hield in dat ik de hele tijd bij een deur moest staan om die op bepaalde tijdstippen open te doen voor iemand. Oersaai.

Wanneer ik de deur niet moest open doen voor een of andere Hoge Piet of Moneymakelaar, die gehaast langs kwam gelopen, las ik over andere gebieden in Thylbalië. Ik verslond boeken over het Slüb-moeras. Ik verdwaalde in mijn gedachten in het Balumba-woud. Ik scheerde in mijn fantasie rakelings over de besneeuwde toppen van de Qualmak, de reusachtige bergketen in het midden van Thylbalië. Ik ging kopje onder in de Flynn, de rivier die zich dwars door Thylbalië slingerde.

Toen ik ongeveer alles wist wat daarover te weten viel, stortte ik me vol goede moed op de geschiedenis van Thylbalië. Ik zag steden ten onder gaan en weer herrijzen. Ik stond zij aan zij met Thylbalische soldaten in alle grote veldslagen. Ik won oorlogen of verloor ze net. Samen met de grote ontdekkingsreizigers verkende ik de hele wereld. Ik keek toe wanneer uitvinders uitgelachen werden om grootse ontdekkingen, terwijl anderen geprezen werden om de meest nutteloze prullen. Ik zag resten van de verloren beschaving van de Oer-Thylbaliërs, de oorspronkelijke bewoners van Thylbalië.

Nadat ik ook de volledige geschiedenis van Thylbalië kende, schakelde ik over naar de Thylbalische fauna en flora. Ellenlange lijsten van planten met hun wetenschappelijke naam, hun uitzicht en hun eigenschappen gleden onder mijn ogen door. Ik las over alle levende wezens in heel het land. Ik kende hun karaktereigenschappen, hun leefgewoonten en beheerste vlot hun talen. Zo wist ik dat een Sprog, in tegenstelling tot zijn uiterlijk, een zeer vreedzaam dier was dat een eigenaardig taaltje sprak dat Gorps genoemd werd.

Na drie jaar tijd kon ik mij terecht de geleerdste persoon in Arbahk noemen. Ik wist meer dan de gemiddelde Arbahkaanse Universiteitprofessor. Maar met al deze kennis kon ik helemaal niets doen. Terwijl ik zowat alles wist over heel Thylbalië, stond ik nog elke dag bij een deur te wachten om die open te doen voor een of andere gestresseerde, hersenloze Zakenmaker, die als een kip zonder kop het gebouw kwam binnen lopen. Ik wist trouwens niet eens wat voor een gebouw het was. Daar keek ik nooit naar. Het kon een hotel zijn, een kantoorgebouw of zelfs een bordeel, het kon me geen barst schelen.

Door een van de reusachtige ramen van de Eetzaal wierp ik een blik op de Tijdtoren. In de Tijdtoren bevond zich een ingenieus systeem om de tijd weer te geven, dat enig was in de stad. Nergens anders in Arbahk kon je zien hoe laat het was. Vanuit een groot watervat, dat regelmatig bijgevuld moest worden door Druppeltellers, druppelde elke seconde een druppel water in het Secondenvat. Als dat vat vol zat – er konden precies zestig van die druppels in – kiepte het om en stroomde het leeg in het Minutenvat. Daarin kon dan weer zestig keer de inhoud van het Secondenvat, voordat het leegliep in het Urenvat. Zodra het Minutenvat vierentwintig keer in het Urenvat overgestroomd was, werd het Urenvat geledigd in de rivier. Op alle vaten stonden streepjes om de juiste tijd af te kunnen lezen.

Zo was ik helemaal in de ban van het boek en zijn levendige beschrijvingen, maar een klein stemmetje in mijn hoofd herinnerde me er regelmatig aan om mijn dagschema en de Tijdtoren te raadplegen. Net toen ik bijna aan het eind van het hoofdstuk over giftige slangen was, gaf het stemmetje mij een seintje. ‘Zou je niet nog eens kijken hoe laat het is?’, vroeg het, ‘Je weet maar nooit.’

‘Nog even,’ dacht ik terug, ‘mijn hoofdstuk is bijna uit.’

‘Gewoon heel eventjes op de Tijdtoren kijken, dat is toch niet te veel gevraagd?’

‘Laat me gewoon rustig even verder lezen, ik moet nog een halve bladzijde!’

‘Kiara, kijk op die klok!’

‘Hè, nee, gewoon nog heel eventjes. Twee minuutjes maar.’

‘Als je niet meteen op die klok kijkt, begin ik te gillen!’

Uit ervaring wist ik dat dat niet zo prettig was om mee te maken. Als een stemmetje in je hoofd begint te gillen, kan je niet zomaar je oren dichtstoppen om het geluid buiten te sluiten, omdat het simpelweg al ín je hoofd zit. Gehoorzaam klapte ik mijn boek dicht en wierp een blik op de klok. Die stond op precies zes uur, zeven minuten en zevenenvijftig seconden. ‘Goed zo,’ zei het stemmetje, ‘en nu je dagschema nog.’ Ik haalde het dagschema uit mijn heuptas en bekeek het vluchtig. Er was maar één ding dat ik zag:

Ik hoorde een doffe knal.

Bang!

De Brolt kwam onmiddellijk op gang. Mijn boot suisde over de zee. Achter mij was Kharba al uit het zicht verdwenen. Ik gooide wat Broltvoer voor mij in het water. Het werd meteen door de Brolt opgeslokt. Als dank ging hij nog wat harder zwemmen. Het duurde niet lang of de Grote Pier kwam al in zicht.

De Grote Pier was de grootste pier van Thylbalië. Oorspronkelijk was het gewoon een verlengstuk van de haven van Kharba, die toen nog bruiste van het leven. De Pier werd steeds langer en breder, om de steeds grotere boten aan te kunnen. Het duurde niet lang voor de eerste dorpjes zich begonnen te vormen op de Pier. Ondertussen bleef men de Pier maar vergroten, alsmaar dieper de zee in. De dorpjes werden steeds groter. Beetje bij beetje verplaatste de activiteit zich verder van het land, naar de nieuwere delen van de Pier. Kharba was te ouderwets en te klein geworden en werd letterlijk een slaapdorp. Maar de Pier bleef zich ontwikkelen en uitbreiden. Na een tijdje waren de kleine dorpjes reuzensteden geworden en de kleine vissersbootjes gigantische schuiten met duizenden bemanningsleden, voortgetrokken door legers getrainde Brolten. De gebieden aan de rand van de Pier waren volgepropt met winkels, magazijnen en bars. Hier stonden viskraampjes met dikke Valters die hun koopwaar aanprezen. Valters waren een kruising tussen een meeuw en een vos. Het eindresultaat zag er niet uit, maar de hebberigheid van meeuwen en de sluwheid van vossen maakte hen tot geniale verkopers. Ze konden iemand die alleen maar drie zalmen kwam halen overtuigen om er nog een boot met vijf Brolten, een magazijn én een vishengel bij te nemen. Sommige mensen verdachten hen van hypnose, maar niemand heeft dat ooit kunnen bewijzen – volgens de tegenstanders omdat de onderzoekers ook gehypnotiseerd werden.

Valters deden niemand kwaad, zolang je ze zelf maar niets verkeerd deed. Dan kwam hun wraakzuchtige kant boven en als je die een keer gezien had, was dat meteen het laatste wat je ooit zou zien.

De gebieden die het verst van het water lagen, waren ook het gevaarlijkst. De wezens die daar leefden, deinsden voor niets of niemand terug. Als je daar naartoe wou, moest je ofwel goed gek, ofwel minstens even gevaarlijk als de rest zijn. Sommige jongeren hielden weddenschappen voor wie het diepst in het centrum durfde te gaan. Meer dan eens keerde niemand ooit nog terug. Iedereen was het erover eens dat je daar best wegbleef.

Ik meerde aan bij een kleine arm van de Pier snoof de lucht op. De geur van leven. Heel wat anders dan de muffe, saaie lucht van Kharba. Ik wandelde rustig naar de dichtstbijzijnde viskraam. De aartslelijke Valter zag me al van ver aankomen.

‘Wat zal het zijn voor de jongeheer?’

Zijn overdreven beleefdheid maakte me bijna misselijk

‘Geef mij maar vijf kabeljauwen.’

‘Een uitstekende keuze, mijnheer. De kabeljauwen zijn uitzonderlijk goed rond deze tijd van het jaar. Ik zag al direct dat u verstand had van vissen.’

Ik kuchte verveeld.

De Valter ging verder: ‘Weet u, iemand als u zou veel geld kunnen verdienen met vissen. Ik heb hier nog ergens een bootje liggen, niemand gebruikt het. Dat zou ideaal zijn om te beginnen met vissen. Voor een spotprijs is het van u’

Ik deed alle moeite van de wereld om de Valter niet in de ogen te kijken. De verhalen over hypnose mochten dan wel verzonnen zijn, ik nam geen risico.

‘Alleen de kabeljauw is wel goed. Hoeveel is dat?’

De Valter mopperde om zijn mislukte verkoop.

‘Vierendertig Thyl.’

Ik legde het geld op de toonbank en nam de vis aan. De Valter mompelde nog wat en draaide zich om. Ik werd ruw aan de kant geduwd door de volgende klant, een Zijper.

Een Zijper was over het algemeen gigantisch sterk. Ongetrainde Zijpers konden met gemak een vette Valter optillen – getrainde deden er nog een huis bij. Spijtig genoeg waren ze even sterk als opvliegend. Ze konden ruzie maken om de kleinste dingen – als je op hun teen ging staan, kon dat al je dood betekenen. Zijpers waren groot en hadden gigantische puntoren en slagtanden. Hun hersenen waren in verhouding met hun grootte enorm klein en het was een wonder dat ze konden spreken, hoewel ze niet in staat waren zinnen van meer dan vijf woorden te vormen. Hun favoriete zin was 'Mot je klop hebbe eh?' Daarmee was hun maximum al bereikt.

Omdat ik geen zin had om ruzie te maken met de Zijper, liep ik vlug een eindje verder, voor hij op het idee kwam om zijn kracht eens op mij te testen. Gelukkig volgde hij niet. Ik kocht nog wat Broltvoer en ging terug naar mijn boot. De Brolt zat al ongeduldig in zijn kooi te wachten. Ik roeide wat weg van de kant en liet mijn Brolt los. De boot sprong over de golven. Voordat ik het wist was ik weer in Kharba.

Terug in mijn saaie stad.