 |
| We zijn de 16de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 19-07-2015 |
 De pop. Hilda Ram |
|
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en druk uw warme, malse lippen
met geestdrift op haar koude wang.
Ja, koester uw mollige armen
haar harde leden, onbuigzaam, log.
Nog kunt ge, wat ge geeft, niet schatten;
Nog bergt uw rijke liefdestroom,
met golf op golf zijn diepe bedding:
nog is u het enkel geven vreugd.
Wat maakt het, of ge op harde rotsen
of mulle zand uw schatten plengt?
Geen vergen kent ge, liefdes foltering.
Ja, kus uw popje, lieve meid,
en leer de les die het vrouwenhart
moet oefenen tot des levens eind.
Ja, immer warmt uw eigen boezem
het logge voorwerp uwer min:
niets kan als het vrouwenhart zo gloeien,
gelukkig, zo ge het niet ontdekt,
gelukkig zo die heldere ogen
van schuldeloos heil en wellust vol,
nimmer het pijnlijk hunkeren spreken
van het smachtend, liefdedorstig hart.
Ja, mocht ge nimmer het vergen leren.
19-07-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 18-07-2015 |
| Decemberzon. Hilda Ram |
|
Goddank, daar is de zon weer,
reeds breekt de grauwe nevel,
vergeet slechts hier en daar een drop,
daar vloeit de gulden lichtstroom neer,
in weiden, beemd en nauwe steeg;
en alles lacht, of het blijde waar,
wijl het aan die gloed, zo warm en klaar,
in vrede feesten mag ter deeg.
Goddank, daar is de zon weer,
nu houdt geen sneeuw of ijs het uit;
geen kille dam die het straaltje stuit,
zij kozen, strelen gaat te keer,
het smelt alles neer in helle stroom,
en danst al klaterend voort en voort,
en vangt elk straaltje, dat daar gloort,
en viert zijn speelse vreugd den toom.
Goddank, daar wordt mij het hart licht;
want, waar zich het weldoend zonvuur spreidt,
daar vlieden twijfel, liefdeloosheid
en argwaan. Sombere droefheid zwicht;
reeds maakt vertrouwen, broedermin,
en hoop en moed en stil geneugd
en allen juichen in hun vreugd:
"kom, liefde, neem uw rijk weer in".
18-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-07-2015 |
| De heide. Hilda Ram |
|
Eh, die vale, droeve heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen,
op dijn vlakte, gans alleen.
Mij verrukt dijn sombere schoonheid
en de eentonig stille rust
dijner klanken, dijner kleuren,
die en drift en smarten sust.
Ik wou geen bloemen, dan dijn klokjes,
gouden sprankels in dijn nacht,
ik wou geen rozen, ik wou geen tulpen
die een damp, een nevel smacht.
Ik wou geen kleuren, ik wou geen tinten,
dan de diepe purperglans,
die de zon dij leent bij het zinken
aan de vurig rode trans:
dan de zachte blauwe wasem
in de morgengloor ontstaan,
bij het flikken van de paarlen,
die dijn vloertapeet belaan.
Ik wou geen klanken dan het ruisen
van dijn zwarte dennen, waar
het klagend koeltje treurt en siddert
in het schemeruur, zo naar.
Naar dijn stille, zoete vrede
zucht mijn boezem. Vreugde, smart,
mocht het al dijn sluimer delen:
slechts naar ruste haakt mijn hart.
Eh, die stille, sombere heide,
ik zag en minde dij meteen,
in een hutje wilde ik wonen
op dijn vlakte gans alleen.
17-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-07-2015 |
| Zorgen. Hilda Ram |
|
Zorgen, wolkjes, zeilt maar voort
langs mijn blauwe hemel;
denkt niet, dat ge het uitzicht stoort
met uw boos gewemel.
Het licht me ontnemen kunt ge niet,
moogt ge ook donker wezen;
want, al dekt gij heel het verschiet
het zonnetje is gerezen.
Pakt u samen, zo ge wilt,
broeit tot zware vlagen;
ik heb een schuilplaats, ik heb een schild,
och, wat deert me uw plagen.
Dan, kortstondig is uw macht:
met uw boze luimen
vlucht ge dra voor 's windjes schacht
als een hoopje pluimen.
Zorgen, wolkjes, zeilt maar door
ik wil op u niet letten:
het zachte, lieve zongegloor
kunt ge niet besmetten:
Nevens, langs en door uw schaduw
schiet het zijne stralen,
en mijn hemeltje is toch blauw,
hoe ge het moogt bemalen.
16-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-07-2015 |
| Lente en herfst, herfst. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, u wil ik het verhalen:
treurig en stil aan het ontloverde raam,
de ogen betraand en de handen te saam,
ziet ge de dwarrelende bladeren dalen,
ik weet het, ge denkt thans aan scheiden en sterven,
zucht naar de stilte, de rust van het graf,
och, dat de hemel het voorrecht mij gaf,
ras met u samen dat heil te verwerven.
Grootmoeder, luister, u wil ik het ontvouwen:
Walter, mijn speelgenoot, hij mint mij niet meer,
smalende ziet hij en nors op mij neer,
als hij met Mieke voorbijgaat. Ze trouwen.
Luide in het paadje, wanneer ik hen ontmoette,
riep hij het, opdat ik het hore, zodra
het hutje gebouwd is, waarin met zijn ga
zalig hij het leven wil slijten, het zoete.
Grootmoeder, luister, u wil ik het niet helen:
zwaar is mij het hart, sinds mij Walter verliet,
vol is het, kroppende vol van verdriet,
wenen alleen is me een lust nog, mij helen
kan slechts de rust van de doden, o dekte
het ritselend lover het terpken, dat zacht
beiden ons bergt in een zalige nacht,
o, zo geen morgen tot wenen ons wekte.
15-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-07-2015 |
| Lente en herfst, lente. Hilda Ram |
|
Grootmoeder, luister, ik zal het u vertellen,
rustig en blijde aan het omloverende raam,
het lachje om de mond en handen te saam
blikt ge naar buiten naar bloem en kapellen;
ik weet het, ge voelt thans de last niet der jaren,
ik weet het, ge droomt in een mei u terug
als ik nog geen heb genoten, doch...vlug
komt die mij in het juichende hart mij gevaren.
Grootmoeder, luister, gij zult het vernemen:
Walter, mijn speelnoot, hij ziet me zo graag,
Nooit ga ik uit, of door kant of door haag
schiet hij te voorschijn; met praten en flemen
weet dan die deugniet een kus me te stelen,
noemt me zijn vrouwtje en vraagt me: wanneer
ga we trouwen? Dan, hoe ik me verweer,
komt er geen einde aan het kozen en strelen.
Grootmoeder, luister, ik kan het niet helen:
zoet is mij het leven, sinds Walter mij mint;
ik ben zo gelukkig, zo vreugdig gezind,
licht valt mij alles, wat zwaar was. Wij delen
samen het heilvolste lot; dan, als heden
glimlachend gij bij het vensterken zit,
ziet men, na jaren, met lokken gans wit,
peinzend mij zitten, nog blijde om het verleden.
14-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-07-2015 |
| Opdracht. Hilda Ram |
Langsheen het veel betreden pad van het leven
ontkiemden deze hartebloesems, aan
des wandelaars genade prijs gegeven,
als het wilde bloemke op de boord der laan.
Wat geeft het, zo maar weinigen ze speuren?
Wat, zo vertrapt ze worden of geknot?
In het openluiken, het vormen hunner kleuren,
genoten zij des daarzijns liefst genot.
Maar, zo soms één met zachte hand ze gadert,
en meeneemt in zijn vriendelijk woonvertrek,
waar norse wind noch snode greep ze ontbladert,
en voert met hen een dromerig hartgesprek.
Hij vrage niet, wie het bloemenzaadje zaaide,
of hoe het stil ontkiemde langs de baan,
de zaaier weet niet eens waarheen het waaide,
hij wacht geen loon: hij is zijn weegs gegaan.
1889
Hilda Ram is de pseudoniem van Mathilda Ramboux.
Geboren te Antwerpen in 1858 en daar ook gestorven in 1901
Hilda Ram schreef gedichten, verhalen voor kinderen en
verhalen voor volwassenen.
13-07-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
