Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
23-06-2013
Moeder en kind in oude prenten 1
Prenten uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
23-06-2013, 14:10
Geschreven door André
Vragen. Gentil Antheunis
Als de sterren rein geflikker, in het blauw des hemels beeft, kunt gij zeggen waar de laatste, en waar de eerste ster dan zweeft?
Als bij woelige regenvlagen, het water uit de wolken bruist, kunt gij zeggen waar de laatste, en waar de eerste bron dan ruist?
En vermoogt gij op te lichten, het raadsel dat al de anderen kroont, zeg mij dan ook waar des harten, de eerste en laatste liefde woont.
23-06-2013, 07:35
Geschreven door André
Kousvoeteling. Gentil Antheunis
Kousvoeteling liep een jongetje fijn, dat deed het zo graag, al mocht het niet zijn, zijn moeder riep: kom naar mij toe, dat ik uw blinkende schoentjes aandoe.
Kousvoeteling gaan, staat kinderen aan, maar stoppen en breien komt achteraan.
Kousvoeteling liep het snaakje maar voort, als had het moeders bevel niet gehoord, zijn moeder riep: gij kleine guit, ik werp straks uw schoentjes het venster uit.
Kousvoeteling gaan, staat kinderen aan, maar stoppen en breien komt achteraan.
Kousvoeteling liep nog een rapper kind, en het zwaaide en draaide zo vlug als de wind, zijn moeder riep: ik krijg u wel, al springt gij schuw en al loopt gij zo snel.
Kousvoeteling gaan, staat kinderen aan, maar stoppen en breien komt achteraan.
Kousvoeteling kwam het nu met gevlei, naar moeder in de armen allebei, moeder lachte: gij engel lief, gij snaakje, gij guitje, gij hartendief.
Kousvoeteling gaan, staat kinderen aan, maar stoppen en breien komt achteraan.
23-06-2013, 07:35
Geschreven door André
22-06-2013
Wat is de wereld. Gentil Antheunis
Er liep een diertje op mijn hand, zo klein, zo klein. Hoe was het daar wel aangeland? Waar wilde en kon het heen?
Het liep onder boven, hier en daar, en het stropte dikwijls aan een haar, en het weerde en het woelde zich half dood, dan riep hij eindelijk in zijn nood:
God o God, wat is de wereld, wat is de wereld toch groot, zo groot.
22-06-2013, 08:28
Geschreven door André
Oud deuntje. Gentil Antheunis
Soms in mijn hart daarbinnen, trilt een half vergeten lied, het deuntje zweeft mij in de zinnen, maar de woorden ken ik niet.
Vader zaliger zat in een hoekje, in een hoekje bij de haard, en wij kinderen waren allen, dicht rondom hem heen geschaard.
En met zijn gebroken stem, neuriede hij het eenvoudig lied, het sprak van minnen en van paren, en van bloemen langs de vliet.
En van het nestje in de bomen, En van het kindje in de wieg, ja zo klonk het oude deuntje, als ik mij wel niet bedrieg.
Moeder zaliger kwam dan tussen, en zij sprak: wel beste man, zei ze, het schoonste rijmpje, het schoonst van al vergeet gij er van.
En zij zong dan ook van minnen, En dat de liefde breekt noch plooit, dat de trouwe, mooie vrouwen, bloemen langs het leven strooit.
Vader knikte, knikte luisterend, en als moeder had gedaan, wiste hij met zijn vinger, uit zijn oog een zoete traan.
Vrienden, in mijn hart daarbinnen, zo trilt soms het oude lied, het deuntje zweeft mij in de zinnen, maar de woorden ken ik niet.
22-06-2013, 08:28
Geschreven door André
21-06-2013
Boven ons hoofd. Gentil Antheunis
Als de lente wederkomt, Als het bijtje op de bloempjes bromt, Als het zonnetje lacht en streelt, Als het vogeltje springt en kweelt, boven ons hoofd in de blaren,
op ons lieve plekje dan, zitten wij weer als vrouw en man, waar wij als verliefden gezeten waren.
Dan o liefste vrouwtje mijn, onder de hemelse blauwe schijn, wisselen wij nog eens de gouden ring, dan lacht hoop en herinnering, boven ons hoofd in de blaren.
21-06-2013, 08:36
Geschreven door André
Van een bloempje. Gentil Antheunis
Veel bloempjes stonden in het veld, en lachten naar de dalende zon, een kind door moeder vergezeld, kwam daar, en liep zo veel het maar kon.
Maar hemel, zie hoe het lopen kan, riep het madeliefje, zie het eens aan, wat vreugde, mijn bladje trilt er van, o mocht ik mee, met het kindje gaan.
En allen riepen, het zal geschien, wij willen ook eens de wereld zien, en klein en groot, en rood en blauw, zij trokken allen hun wortelen uit.
En trip en trap, en traag en gauw, zij gingen heen door gras en door kruid, de kleinsten vielen onderweg, maar toch men kwam voor het kindje zijn huis, men bleef even staan voor overleg, en slopen dan binnen, stil als een muis.
De zon daalde en stond ze af te spien, en zei er bij pinkend, we zullen zien, en het één voor, en het ander na, zij kwamen al rond zijn bedje staan, de moeder zong van tralala, terwijl was het zonnetje ondergegaan.
En bloempjes die verstandig zijn, zij sluiten dicht hun blaadjes toe, zo deed zelfs het kleinste bloemekijn, en elk dan sliep van het wandelen moe, en slaapt ons kindje nu misschien, het zal morgen de bloempjes wakker zien.
21-06-2013, 08:36
Geschreven door André
20-06-2013
Wiegeliederen 4. Gentil Antheunis
Een engeltje lief met goudblond haar, din don dijne, maakt het kindje haar blanke wiegje klaar, troetelt en lacht, schommelt zo zacht, dat het kindje rustig blijft.
En gonzend komt een kleine vlieg, din don dijne, en dringt maar stout tot in de wieg, kittelt terstond, neusje en mond, dat het kindje onrustig wrijft.
Er vliegt een duifje over het veld, din don dijne, en het komt bij het kindje heen gesneld, streelt hem de wang, koost het zolang, dat het kindje gapen moet.
Er vloeit een beekje door het riet, din don dijne, en het zingt ons kindje een ruisend lied, zingt het zo graag, zingt het zo traag, dat het kindje slapen doet.
20-06-2013, 05:43
Geschreven door André
Wiegeliederen 3. Gentil Antheunis
Het kamertje waar het wiegje gong, een muisje uit zijn holletje sprong, hippelend, trippelend ding, het draaide het kopje rechts en links, en het wipte voorwaarts, vlug en flinks.
Muisje, muisje, maakt geen lawijt, of anders ons kindje ontwaakt en krijt.
Het liep rechts en links, het liep hier en daar, en het kwam bij het wiegje nader en naar, hippelend, trippelend ding, het richtte zich op en het rook en zag, of daar geen kruimelkoek meer lag.
Muisje, muisje, maakt geen lawijt, of anders ons kindje ontwaakt en krijt.
Er lagen veel kruimeltjes op de grond, neem maar muisje, het kindje heeft ze u gejond, hippelend, trippelend ding, en het peuzelde en het at zijn buikje vol, en in één twee drie was het weer in zijn hol.
Muisje, muisje, zonder geluid, mijn kindje slaapt nu, en mijn liedje is uit.
20-06-2013, 05:42
Geschreven door André
19-06-2013
Wiegeliederen 2. Gentil Antheunis
En als ons kindje braaf wilt zijn, dan zullen wij zondag gaan wandelen, dan kopen wij een schip van marsepein, en suikerbonen met amandelen.
Ja, wandelen gaan wij dan in het veld, vol met bloemen en korenaren, waar het water kronkelend henensnelt, met babbelende kabbelende baren.
Ons scheepje steken wij zacht in het zand, wij zullen er ons kindje in zetten, twee engeltjes vliegen aan beider kant, om op het scheepje te letten.
O wat een heerlijke wandeling, de vogels ook zullen niet zwijgen, zij zullen roepen: ik zing, ik zing, om van het suiker te krijgen.
Suiker zo zoet, engeltjes zo goed, vogeltjes zo fijn, scheepje van lekkere marsepein.
Krakende, smakende, amandelen, en als ons kindje braaf wilt zijn, dan zullen wij zondag gaan wandelen.
19-06-2013, 07:32
Geschreven door André
Wiegeliederen1. Gentil Antheunis
En over de weide, daar blonk de zon, di da de li don, zo blijde.
De vogeltjes wipten en vlogen rond, en maakten het aan bomen en bloemen kond,
Zij sprongen en zongen: het is gewis, dat een lief kindje geboren is.
La, la, la, la, la, dan kwamen gelopen, de schaapjes blank, klink klank klink klank, met hopen.
Door het venstertje keken zij vrank en vrij, en huppelden weer naar de malse wei.
Zij kreten en bleetten, het is gewis, dat een lief kindje aan het lachen is.
La, la, la, la, la, dan kwamen ook lonken, de bijtjes vroom, zoom-zoom-zoom-zoom, en ronken.
Zij wemelden langzaam het wiegje rond, en maakten het aan vogels en schapen kond.
Zij kruisten, en ruisten: het is gewis, dat een lief kindje, aan het slapen is.
19-06-2013, 07:29
Geschreven door André
18-06-2013
Komen en keren. Gentil Antheunis
Hij kwam voorbij haar venster, zij keek hem vrank in het oog, maar het scheen haar dat een genster, zijn klare blik ontvloog.
Hij kwam weldra weer weder, zij keerde half zich om, en blikte blozend neder, en wist toch niet waarom.
Hij dacht: wat mag het wezen, zo dikwijls zag ik haar, ik voelde niets voor dezen, en nu...., het is wonderbaar?
Zij dacht: wat moet hij denken, de blik ontzegd door mij, wou ik zo graag hem schenken, nu is hij lang voorbij?
Maar het was de wil des Heren, na twijfel en berouw, na komen, gaan en keren, zij werden man en vrouw.
Zo is de gang der minne, en ieder heeft zijn lot, een blik in de beginne, en iedereen kent het slot.
18-06-2013, 06:50
Geschreven door André
Bij de wieg. Gentil Antheunis.
De sterren blonken wonderschoon, de nachtegaal voor het venster zong, in het binnenste hun stille woon, het blanke wiegje schommelend gong.
Hij zei: hoe toch de tijd vervliegt, ik hoor daar twaalve slaan, nu vrouwtje, het is genoeg gewiegd, en laat ons slapen gaan.
Zij schoven het wiegje aan hun bed zo dicht, voorzichtig en zo zacht, zie, zie de vrouw, en wees op het wicht, waarachtig man, het lacht.
Ja het sliep, en lag met milde lach, men had het daar geroofd, een armpje buiten het wiegje lag, een ander onder het hoofd.
Zijn adem zweefde zacht en rein, als fluisterende avondbeden, en het handje met zijn putjes klein, naar iets te grijpen scheen.
De moeder staarde het zalig aan, haar hart zwol van lust, en eer zij het wist, het was gedaan, zij had het kind gekust.
Gij wekt het wel, wat doet gij weer, sprak hij tot zijn vrouw, en hij, hij boog zich ook eens neer, en kuste het ook eens gauw.
Hij keek weer op, nu stond zij daar, zo schoon met tranen lachend oog, hij zuchtte blij en zoende haar, en blikte dankend naar omhoog.
18-06-2013, 06:48
Geschreven door André
17-06-2013
Mijn kind. Gentil Antheunis
De liefde lokt en dwingt zo fel, Ik weet het wel, ik weet het wel, de blik der liefste is zonneschijn, haar adem geurt als ambrozijn, haar kus vervoert tot waanzin toe, en nimmer is men het kussen moe. Maar wat is liefde, uw gloeiend vuur, en uw genot, zo kort van duur, bij de kus van mijn kind, mijn leven?
Wat schokt, beweegt zo diep de ziel, van hen die roemzucht overviel? Hij streeft, hij klimt hardnekkig voort, nu wordt zij naam alom gehoord, de kunstenaar heil, hoera de held, dan glanst het oog, de boezem zwelt, maar wat is kunst en roem en eer, bij het strelend handje en het lachje teer, bij de kus van mijn kind, mijn leven?
Ja alles, alles smelt en vergaat, in het kind dat aan mijn zijde staat, voor het kind dat aan mijn lippen hangt, en liefderijk mij in de armen prangt, wiens ziel zo rijk in de ogen straalt, wiens mond zo zoet mijn naam herhaalt, mijn kind, mijn roem, mijn hartelust, in wie mijn wens, mijn hoop berust, in wiens leven ik mag herleven.
Kom hier mijn kind zo zwak en klein, Kom hier mijn kind zo schoon en rein, Kom hier in het binnenste van mijn hart, daar beschut ik u voor kwaad en smart, en ik voed u met mijn vlees en bloed, en ik warm u aan mijn liefdegloed, dat zij mijn loon dan elke dag, dat ik u zo beschermen mag, u beminnen mijn kind, mijn leven.
