Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
22-07-2012
Schilderkunst. Johannes Vermeer 2. Delft 1632-1675
3. De gitaarspeelster. 4. De muziekles.
22-07-2012, 16:04
Geschreven door André
Het liedje van de zee. Marva.
Het liedje van de zee, dat eeuwig deint langs duin en strand, houdt mij gebonden aan mijn rustig, vlakke land, het liedje van de zee, zweeft op de vleugelen van de wind, recht naar mijn hart, waar het altijd een toevlucht vindt.
Waar ik ook mag komen, zal ik blijven dromen, van mijn heerlijk, gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds zal ik verlangen, naar mijn heerlijk noordzeestand.
Het liedje van de zee, klinkt als een hymne in mijn oor, als ik de golven ruisend, zingend hoor in koor, het liedje van de zee, troost me als ik heimwee ken, naar het stille polderland waar ik geboren ben.
Waar ik ook mag komen, zal ik blijven dromen, van mijn heerlijk, gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds zal ik verlangen, naar mijn heerlijk noordzeestrand.
Het liedje van de zee, is het wiegeliedje voor elk kind, dat net als ik bij het strand zijn prille jeugd begint, het liedje van de zee, blijft als een lokroep om je heen, en brengt op tijd en stond zijn kinderen weer bijeen.
Want waar zij ook komen, blijven zij steeds dromen, van hun heerlijk gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds gaan zij verlangen, naar hun heerlijk noordzeestrand.
22-07-2012, 09:10
Geschreven door André
21-07-2012
Aan de stroom. Erik Van Neygen.
Aan de rand waar land en water in elkaar overgaan, waar notelaars op de dijken staan, waar de wiekslag van een reiger de avondrust verstoort, de stilte is er alles wat je hoort.
Waar een stoet van witte wolken, zo blank als room in de blauwe hemel staat, waar de grauwe golven kolken, en de veerman trouw, met regelmaat, naar de andere oever gaat.
Aan de stroom waar ik geboren ben, waar het water klatert langs mijn huis, waar ik droom en elke toren ken, Daar voel ik mij thuis.
Waar wel duizend populieren, in groene kruin, wuivend langs de wegen staan, met het glanzen van rivieren, als 's nachts laat in het schijnsel van de maan, nog de tractoren gaan.
Aan de stroom waar ik geboren ben, waar het water klatert langs mijn huis, waar ik droom en elke toren ken, daar voel ik mij thuis.
Het is er elke dag feest, zo is het altijd geweest, in café De Zwaan, ja, daar staat nog een jukebox met deuntjes van toen, in de kroeg langs de oude baan.
Hier kan je nog echt eens genieten van het leven, vergeet je de dagelijkse sleur, bij Marie en bij Jan daar is iedereen welkom, dat staat op de inkomdeur.
Kom en ga nu met me mee, naar café De Zwaan, iedereen is daar oké, in café De Zwaan, en het leven lacht je toe, in café De Zwaan, nee, dit word je nooit meer moe, kom en laat je gaan.
En zaterdagavond gaat iedereen walsen, speelt Jan op zijn accordeon, en als FC Het Zwaantje op zondag weer wint, dan gaan ze allemaal uit de bol.
Elke woensdag kijkt iedereen naar de TV, dan is er de Vlaamse Top Tien, neen, je vindt nergens meer zo een volkscafé, waar het gezellig is bovendien.
Kom en ga nu met me mee, naar de café De Zwaan, iedereen is daar oké, in café De Zwaan, en het leven lacht je toe, in café De Zwaan, nee, dit word je nooit meer moe, kom en laat je gaan.
20-07-2012, 08:55
Geschreven door André
19-07-2012
Ik ben een Vlaamse jongen. Willy Sommers.
Ik ben een Vlaamse jongen van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder , die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
Waar de storm de hoge bomen, doet buigen in de wind, en de regen in hun bladeren, een droevig lied verzint.
Maar waarna een zonnestraal, de hemel openscheurt, en met goudgele tinten, het wijdse land zacht kleurt.
Ik ben een Vlaamse jongen, van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder, die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
Waar nog kleine, grijze dorpen, aan de einder staan, waar de goede, lieve mensen, de taal van het hart verstaan.
Waar nog grote, fiere steden, getuigen van een tijd, toen dit land nog machtig en sterk was, door de wereld fel benijd.
Ik ben een Vlaamse jongen, van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder, die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
19-07-2012, 10:25
Geschreven door André
18-07-2012
Het huis dat tussen rozen stond. Sanne.
Als ik nu omkijk naar mijn kindertijd, denk ik met heimwee aan die mooie tijd, weg zijn mijn dromen, want tussen bomen, een tuin vol rozen, stond toen ons huis, waar ik voorheen die mooie treurwilg vond, is nu een straat, zodat het huis dat tussen rozen stond, niet meer bestaat.
Ik nam toen afscheid, maar met een traan, ik kon niet geloven voor altijd te gaan, die dag verdwenen zij voorgoed uit mijn leven, ik hield mij kranig, maar was liever gebleven, ze lachten en zeiden: moet je daar nu om treuren, want daar in de stad, kan je toch niets gebeuren, je vindt daar alles, wat je hier bij ons nooit ziet, al wat de stad je straks te bieden heeft, vind je hier niet.
Toen ik die dag hier mijn leven begon, liep ik verloren tussen steen en beton, geen van mijn vrienden die dit ooit zou begrijpen, ze hadden geen reden om mij te benijden, geen van mijn vrienden die ik ooit uit kon leggen, wat ik ze al die tijd had willen zeggen, er komt een dag dat ik terug zal zijn, wie weet wanneer, en op die dag neem ik de eerste trein, sta ik er weer.
De jaren verstreken, en nu sta ik hier weer, Vergeefs nu op zoek naar mijn huis van weleer, waar is nu alles, waar zijn mijn bomen, waar zijn mijn rozen, en waar zijn mijn dromen, ik vind geen spoor van mijn vroegere vrienden, ik zoek naar hun huis, maar ik kan het niet vinden, waar ik voorheen die mooie treurwilg vond, is nu een straat, zodat het huis dat tussen rozen stond, niet meer bestaat.
Wie zegt het mij, waar is het nu, wie weet, waar is het nu, wie weet, waar is mijn huis, toe zeg het mij.
18-07-2012, 08:44
Geschreven door André
17-07-2012
Het dorp. Wim Sonneveld.
Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk, een kar met paard, een slagerij J. Van der Ven, een kroeg, een juffrouw op de fiets, het zegt U hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben, dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkinderen in de klas, een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor, een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen.
En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan, ik was een kind en wist niet beter, dan dat het nooit voorbij zou gaan.
Wat leefden ze eenvoudig toen, in simpele huizen tussen groen, met boerenbloemen en een heg, maar blijkbaar leefden ze verkeerd, de wijk is gemoderniseerd, en nu zijn ze op de goede weg, want zie hoe rijk het leven is, ze zien de televisiekwis, en wonen in betonnen dozen, met flink veel glas, dan kan je zien, wat op het bankstel staat bij Mien, en haar dressoir met plastiek rozen.
En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan, ik was een kind en wist niet beter, dan dat het nooit voorbij zou gaan.
De dorpsjeugd klit wat bij elkaar, in minirok en beatelhaar, en joelt was mee met beatmuziek, ik weet wel het is hun goed recht, de nieuwe tijd, net wat U zegt, maar het maakt me wat melancholiek, ik heb hun vaders nog gekend, ze kochten zoethout voor een cent, ik zag hun moeders touwtje springen, dat dorp van toen, het is voorbij, dit is al wat er bleef voor mij, een ansicht en herinneringen.
Toen ik langs het tuinpad van mijn vader, de hoge bomen nog zag staan, ik was een kind, hoe kon ik weten, dat het voorgoed voorbij zou gaan.
17-07-2012, 10:59
Geschreven door André
16-07-2012
Lied van mijn land. Anton Van Wilderode.
Lied van mijn land, ik zal U altijd horen, uit alle dalen der herinnering, over de heuvelen van ruisend koren, en de rivier in haar steigering.
Lied van mijn land, ik zal U altijd horen, uit alle dorpen in de deemstering, en uit de warmte der huizen rond de toren, onder de huif van de zomerwind.
Lied van mijn land, ik zal U altijd horen, lied van verlangen en vertedering, dat met de kinderen altijd herboren, zacht met de doden tot zaad verzinkt.
Liefelijk land, in de bruisende hoorn, hoor ik U Vlaanderen en zing en zing, Liefelijk land, in de bruisende hoorn, hoor ik U Vlaanderen en zing en zing.
