 |
| We zijn de 18de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 18-08-2016 |
 Lenteregen. Felix Rutten |
|
Een lichtgedruppel trippelt door de luwt
en glipt de lovers langs, en springt en spat,
witfonkelend als kristal, uiteen, van blad
tot blad, en loopt van twijg op stam, omstuwd
van het ranke kamperfoelie-wemelen, dat
aan dor getakte, als jonge hoop zich huwt,
en glanst. Een groenvink duikt in het nestje, gruwt
van het weer, en zwijgt, en schuilt voor droppelend nat.
Daar fladdert als een zilverblinkend lint;
neen, vol en breed sonoor; een gouden vlag,
het vroom vredig merelgeluid. Een milde wind
loopt aan. De bomen knikken, het zacht geklag
van regen zwijgt, nu breekt de zon gezwind
de lucht, en dankt voor het lied met gouden lach.
18-08-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 17-08-2016 |
| Hoe zoet te zien. Felix Rutten |
|
Hoe zoet te zien dat wondere lentegebeuren:
der meieweelde ontwaken, weifelend beven,
en dag na dag, in dorre winterdreven
het jong spruitend groen al groeiend na te speuren.
En over het bruine land de lichte kleuren
van het zwellend graan al verder te zien zweven,
en plots de vlierstruik dan vol bladeren-leven,
de tuin te vinden vol violengeuren.
Lang streven weer en wind en wolken tegen,
en slaan de zonne in het schuchter aangezicht,
en onverbiddelijk kletst en plast de regen.
Maar dan opeens is heel de hemel licht,
het al lacht en juicht en danst in vreugde zwierend:
de lente bestormde ons, zingend-zegevierend.
17-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-08-2016 |
| Vroege ochtendhemel. Felix Rutten |
|
Vroege ochtendhemel hangt vol zoet gerucht,
de luide kloeke leeuwerik stijgt en bouwt
zijn liederen lustkasteel op in het blauwt,
en pluimt zijn zang uit in zacht donzen lucht.
De zonne straalt een teer waas van geel goud
uit, door de wijd gespreide wolkenvlucht,
die lodderdromend heendrijft op de zucht
van zoele meiverlangens, over het woud.
En trekt de blauwte door, als witte zwanen,
de lente tegemoet, van lang verwachten
en zoet begeer haar sprekend: dat zij kome.
En mede gaan, langs blauwe hemellanen
van blij geloof, nieuw-levens feestgedachten
en leeuwerikenzang van jonge lentedromen.
16-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-08-2016 |
| Madeliefje. Felix Rutten |
|
Bloemenoog van gouden openhartigheid,
in wit van rein vertrouwen zacht gestoken,
gij hebt uw blanke wimperpracht ontloken,
zo vroeg, aleer april nog is verbeid.
En houdt het wakkere kopje niet gedoken
in het traag opdonzend groen: maar staart verblijd,
niet blode, in heerlijke onbevangenheid,
hooguit en vrij naar het rusteloos wolken-stroken.
Dat houdt met boze list en donkere lagen
de blonde schoonheid van de zonneschijn
omsingeld. Lied, we zullen niet versagen.
Maar heffen het hoofd, als bloemen rank en rein,
vast in geloof aan zoele zomerdagen,
en tonen dat wij sterk, standvastig zijn.
15-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-08-2016 |
| Lentewandeling. Felix Rutten |
|
Hoe juichen de jonge geluiden:
"luister, luister eens weer",
hoe spreken de spruitende kruiden:
"buig je, buig je neer".
Het bos is vol fluiten en tjuiken,
vol zonnige stilte het land,
mij zegt een geruis in de struiken:
"er is iets bijzonders op hand".
Der primula's krullende blaren,
sprieten omhoog al zo zacht,
en steken mij toe, waar ik stare,
handekens van smaragd.
En ik ruik weer de geuren der aarde,
en ik voel weer een wel en een vree,
als toen ik voor jaren ze gaarde,
en nam ze voor moedertje mee.
14-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-08-2016 |
| Zwaluwen. Felix Rutten |
|
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
zwaluwen, zwiept gij mijn venster voorbij,
zwenkende, zwierende,
zwierende, gierende
zwaluwenrij.
Boden der lente,
jubelende jente,
rozige mei.
Vrolijk en vrij,
luchtig en blij,
levensillusiën, vliegt ge tot mij,
levende, lovende,
hoopvol gelovende
zwaluwenrij
Boden der lente,
juichende jente,
zielemei.
13-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-08-2016 |
| Vroege vlinders. Felix Rutten |
|
Komt, dromen uit zoet-lauwe landen,
komt, fladderende bloemenlijn,
ga zitten op mijn stille handen,
en zeg me, waar uw zusteren zijn.
Dra zullen ze allen wederkomen,
geheel haar bloesemende heer,
getrouwer dan mijn lentedromen,
die keren nimmer weer.
12-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-08-2016 |
| Buiten. Felix Rutten |
|
De landbouwer loopt met groot gezwaai
van armen en van zeisen,
zijn veld af door de zonnelaai,
om het koren uit de bodem taai
met kunst en kracht omhoog te hijsen.
En zingend gaat een dichter zacht
er langs bij het avondvallen,
en morgen eer de zon nog lacht,
ligt veld aan veld
vol bonte pracht
van bloemen, honderdduizendtallen.
11-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-08-2016 |
| Teer-rozige avond. Felix Rutten |
|
Teer-rozige avond
dromezingt buiten
en mijmerkijkt
door gouden ruiten.
Om het vredig huis
luwt stilte-devotie
wijl het zacht geruis
der verlangens-emotie
van Griegs muziek
"tot de lente" steigert.
Wier zachte blik
al nog weifelt, en weigert
warm over ons
droeve hoofd te schijnen.
Een breed akkoord
en de klanken deinen
dromende weg
naar het wazige buiten.
Wijl de illusie, de goudene,
sterft van de ruiten.
04-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-08-2016 |
| Sint-Jozef (19 maart). Felix Rutten |
|
Sint-Jozef met zijn leliestaf
weert al de zwarte wolken af
en scheurt hun zwarte sprei vaneen
en slaat ze stuk en drijft ze heen.
Hij veegt de blauwe hemel klaar,
terwijl de wolken hier en daar
als sneeuw versmelten, stijgt de zon
die zolang niet meer lachen kon.
En wijl haar zachte weelde warm
de winterbomen, bedelarm,
de koude leden lijze streelt
en lievend hun ellende heelt.
Komt met zijn bloeiverblijden staf
Sint-Jozef van de hemel af
en wandelt door de dorre gaard
der immermeer meer ontwakende aard.
En waar hij stille woorden zegt
staan sleutelbloem en viooltje recht
sneeuwklokjes bengelen blank van hoofd
alom: Sint-Jozef zij geloofd.
03-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-08-2016 |
| Kerstnacht 2. Felix Rutten |
|
De winter vlokte op heuvel en gehucht
zijn witte weelde neer van sneeuwgevedert,
bleek schemerlicht heeft de donkere nacht vertederd,
een zweem van maanmist zweeft langs de lucht.
Mysterienacht vol wuivend wiekgerucht,
waarin Gods Zoon zich heeft tot mens vernederd,
zijn liefde en vree, zichzelve gevend. Sedert
hangt gij vol geuren van mystiek genucht.
Dank dat gij de aarde kleedt in bruidenpracht
van bloesemwit en maagdelijk hermelijn.
Dat Emmanuel te middernacht,
uw vorst vergetend en zijn kille pijn,
ontwakend ons gelukkig tegenlacht,
rondom ziende de aarde zo blank en rein.
02-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-08-2016 |
| Kerstnacht 1. Felix Rutten |
|
Pluim, winternacht, uw sneeuwen wieken uit
en schud uw zilverwitte lokkenvracht
en laat u blanke vlokken dalen zacht,
haar wade wevend over veld en kruid.
Aandonzend tot fluwelige verenvracht,
opwolkend-wit en week, tot geen geluid
uit mijn spoedbezwaarde stappen spruit
die het zwijgen storen van deze schone nacht.
Gaat zacht, heel zachtjes, fluisterbiddend voort,
nog sluimert stil de blonde Christusknaap,
zacht dragen smetteloze engelen hem tot ons.
Spreid, blanke winter, alom het dommelend dons,
dat wij niet wekken het wicht in zoete slaap,
waar het dromend hemelzang nog ruisen hoort.
01-08-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 31-07-2016 |
| Winterochtend. Felix Rutten |
|
De hoge luchten vochtig blauw,
de stille verte, wazig grauw,
en het lege weiveld, nat van dauw,
ligt stil te wachten.
Wijl uit der nevelen schemerdiep
waarin verborgen alles sliep
de morgenklok tot opstaan riep
en blij betrachten.
En zilverblinkend opwaarts ging
de zonne uit trage nevelkring,
en schittert in de schittering
der natte daken.
Maar lusteloos ligt het land er loom,
wat schitterschijn er over koom,
en kan maar uit de winterdroom
31-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 30-07-2016 |
| December. Felix Rutten |
|
Keert de aarde nu tot kinderreinheid weer,
zij ligt zo blank in zachte sneeuw gehuld
door het bleke licht der gele zon verguld
als lag zij biddend in berusting neer.
Zo slaapt zij en sluimert voort in stil geduld,
en rustig-passieloos werd land en meer,
wijl vrede er nederwuift op donzen veer
en blanke droom haar koele rust vervult.
De dennen sneeuwbekuifd in het bosbegin
staren, alleen nog groen, mij vragend aan,
of nog geen lied klinkt van de torentin...
Straks ziet gij hen met hemelpracht belaen,
en duizend lichtjes, feestelijk, bloeiend in
de apotheose van de kerstnacht staan.
30-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-07-2016 |
| Novemberavond. Felix Rutten |
|
Door de avond davert zwaar het geslagen brons
der klokken, luidend uitvaart over doden;
de kille stilte huivert rondom ons,
die luisterend staren op verdorde zoden.
En aldoor dalen op het dommelend dons
der donkere wijde blaren, gele en rode,
die even beven ritselend door het gegons
dier klokken, jammerklagend om wie vloden.
En treurgedenken heft met mat geklag
om meelij smekende ogen, tranenloom,
of vrederust de klacht niet stillen zal?
En zwijgend zwijmt de bleke schemerdag,
en aldoor daalt in donkere avonddoom
nauw ritselend dorre dode bladerval.
29-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-07-2016 |
| Bij de vijver. Felix Rutten |
|
Herfst doet geel loof verdorren en verfrommelen,
de bladeren dalen droef in koele plas,
oktoberbloemen liggen in geel gras
van mei te mijmeren, en zijn gouden hommelen.
Roodborstje ligt in kaal struweel te schommelen
en flirt en fluit of het al nog zomer was,
als sneeuw zo blank op het spiegelend waterglas,
twee witte zwanen onverschillig dommelen.
Geen stem, als aldoor vogelijn wiet wiet,
waar het fladdert valt een blad, geluidloos vaal,
de sneeuwen vogels horen het kwetteren niet.
Al heel lang weet de vijver dat verhaal,
roodborstje zingt en zong geen ander lied,
de zwanen dromen van de nachtegaal.
28-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-07-2016 |
| Sluimer. Felix Rutten |
|
Zie, de avond breidt ginds over het stille huis
de gouden handen uit en zegent het,
de wateren stromen voort met zacht geruis
als in gebed.
Ach donkere schipper op de gouden vloed,
die staart mij zwijgend van uw voertuig aan,
een groet, een groet,
één enkele nog, vaarwel en dan...welaan.
En de avond legt stil de handen ineen,
luikt de ogen toe, de trouwe, en gaat ter rust,
een vreemdeling draagt door troosteloos duister heen,
een droeve boot naar de andere, donkere kust.
27-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-07-2016 |
| Herfstavond. Felix Rutten |
|
De luchten hangen zwaar van grijze dampen,
en de avond vloeit van vlotten horizon
naar het dal, waar trossen duisternis zich klampen
aan dor geboomte en vochtig-grauwe grond.
En ver verrommelt dof machinestampen,
het leven legt de vinger op de mond,
in het donker blinken, één voor één, de lampen,
en zien met groot verwonderde ogen rond.
Daar heerst een weevol luisterend zwijgen buiten,
het ligt al in doodslaap. Toch, in overklaard
gerucht, hoor ik 's levens harteklop zich uiten.
Schoon donkere nacht u zwijgend ook omwaart,
toch blijft een spreken zacht van lichte ruiten,
waaruit de hoop u troostend tegenstaart.
26-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-07-2016 |
| September. Felix Rutten |
|
Nu pronkt de wei met nieuwe bloei vermooid,
de herfstbloei van het rood gerijpte fruit
blinkt tussen het geel getinte lover uit
zo feestelijk blijde, als stierf zijn glorie nooit.
Maar het schoonste wordt alras kwajongensbuit
en het onvolkomen, om het even, afgegooid,
straks ligt de hele schat in het gras verstrooid,
de koeien snuffelen het op met grage snuit.
De wijnstok siddert, wijl hij het roepen hoort
des plukkers, die zijn lange ladderen zet,
en bergt de volle tros, die donker gloort
in het trieste, dichtgetreste, bladerenbed.
Wijl flox en dahlia, laatste harer soort,
op het stervend blozen van de wingerd let.
25-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-07-2016 |
| Juni. felix Rutten |
|
De donkere gloed der rozen, zwaar en loom,
brandt koortsig tussen het groen dat zwijgend smacht
wijl donkere vijver in verliefde droom
haar blos weerspiegelend stil geheimvol lacht.
De lucht is lauw bedwelmd van graanaroom,
en het ruist onrustig-bang door de arenvracht,
vaal hangt en schemerend langs de kimmezoom
der onweervolle wolken vreemde pracht.
Geen mens op het veld, het blanke landhuis dat
met glazige ogen uitziet in de stilt
zwijgt als beangstigd. Plots bruist over het pad
de korenzee die zwelt, een windvlaag wild
doorwoelt ze en zwenkt door het waaiend park, en vat
de blinden aan, dat heel de villa rilt.
24-07-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
