 |
| We zijn de 35de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 09-03-2015 |
 Deemster vraagje. Alice Nahon |
|
Waar mag uw ziel wel toeven,
uw ziel die zeker weet,
mijn schone geheimenissen,
dat ik u niet kan missen,
in al dit leed.
Daar stierven zoveel dagen,
die ik leefde ver van u,
en zoveel deemsteringen,
die in de nacht vergingen,
zo leeg als nu.
Ik heb ze mooi gedragen,
al deden ze mij zeer,
och, nu ik uw ziel moet derven,
kan ik het zon sterven,
niet dragen meer.
Dat neig ik iedere avond,
mijn hoofd, zo smekend moe,
zult gij mijn ziel niet horen?
heb ik u dan voorgoed verloren?
voorgoe...?
09-03-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 08-03-2015 |
| Godslampje. Alice Nahon |
|
In de zaal zwart en dood,
waakt een lichtje, mystisch rood,
het lichtje van de Heer,
zacht vonkelend vroeg en laat,
het is of het altijd sterven gaat,
het lichtje van de Heer.
En toch het sterft, en vonkt maar voort,
het weet van mij zo menig woord,
het lichtje van de Heer,
het is of het immer op mij wacht,
het is of het weet mijn diepste gedacht,
het lichtje van de Heer.
Het is geen lachje, het is geen snik,
het is zo heel alleen als ik,
het lichtje van de Heer,
vind ik nergens troost voor mij,
dan droom ik zo gaarne bij,
het lichtje van de Heer.
08-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-03-2015 |
| Gladiolen. Alice Nahon |
|
Mijn ziel, wat zijt gij een schamele loot,
ik zag u zo gaarne een bloemetje rood,
zo rood als het gladiolen vuur,
dat brandt aan gindse grijze muur,
door het schemeruur.
Al sluimert deemster langs hun blaan,
zie hoe ze daar te zingen staan,
de blikkering van hun bloem gelaat,
de flonkering van hun kleur gewaad,
het is dageraad.
O ziel, blijf geen povere loot,
kom drink van het gladiolen rood,
want in die bloemen ligt een gloed,
die bleek gedacht en bleek gemoed,
weer gloeien doet.
07-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-03-2015 |
| Krysanten. Alice Nahon |
|
Krysanten donzig warm gebloemt,
dat door de kou komt kijken,
ik heb u vaak met redenen genoemd,
de bloemen van de rijken.
Ik zag uw koppen het allermeest,
in prachtige vazen pralen,
ter stede, bij stemmig winterfeest,
in mooi verlichte zalen.
Maar toch, ik vond u wel één keer,
een schamel hofken warmen,
of voor een houten Lieve Heer,
in huizekens van armen.
O zeg me, waar gij thuis behoort,
daar zie ik u het liefste toeven,
als allerlaatste liefdeswoord,
op arme en rijke groeven.
06-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-03-2015 |
| Avondlied. Alice Nahon |
|
In de hagen, daar begon
zachtjes iets te spreken,
wat niets anders wezen kon,
dan een windgebedeken.
Over het oude hof viel,
wat geen zang kan zeggen,
wat een avond in uw ziel,
zelf moet nederleggen.
Over een wieg vlocht een vrouw,
zalige douwdidouwkens,
aan de hemelen verre gouw,
bloemden wat kersouwkens
05-03-2015, 09:21
Geschreven door André
|
|
|
| 04-03-2015 |
| Mist. Alice Nahon |
|
Deze dag is lijk een moede man,
die langs een straat grijs en stil,
zijn droefenis niet kroppen kan,
maar toch niet schreien wil.
Over de mulle wegen zweeft,
een waas van onverschilligheid,
een vrouw die zich zonder liefde geeft,
en heengaat zonder spijt.
Daar zeeft wat zonne-lichternis,
door het miezerig mistgordijn,
een ziel die niet zo triestig is,
maar toch niet blij kan zijn.
Ik ben bang dat eens ik dezelfde word,
gelijk deze overtrokken dag,
een kind dat nimmer tegenmort,
maar nooit meer zingen mag.
04-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-03-2015 |
| Het uur van de getijden. Alice Nahon |
|
Daar is in iedere zustercel,
bij het ronken van de wekkerbel,
een vaag gerucht begonnen,
het is het mompelen van gebeden,
de kloosterkerk wacht beneden,
haar stille, vroege nonnen.
Zij komen van de donkere trap,
in zwart habijt en witte kap,
een beetje voor de vieren,
daar hangt in menige vensterspleet,
van de gaanderijen diep en breed,
een kwaaie wind te gieren.
Zij slefferen op hun sloffen voort,
daar spreekt geen één een luttel woord,
hun paternosters rinkelen,
een vale schijn vergeelt hun wang,
aan het einde van de zwarte gang,
staat er een kaars te pinkelen.
Bij pozen kreunt er piepgezeur,
van de zware, antieke kerkedeur,
waardoor hun schimmen glijden,
daar roept door het huis een flauwe bel,
daar brandt een lamp in de kapel,
het is het uur van de getijden.
03-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-03-2015 |
| Haar laatste vroegmis. Alice Nahon |
|
Langs de besneeuwde dennenlaan,
zie het gebogen oudje gaan,
het knikt en sjokt en frazelt stil,
in de kap van haar mantil:
"het is hoog tijd, het is al geluid,
overal de lampen uit".
"Ik kom te laat, de eerste keer
van heel mijn leven", zegt ze verontrust,
en telkens heeft zij als boete weer,
haar paternosterkruis gekust.
De mis is uit, een zwarte rij
van vrouwen, oud en stram als zij,
het lijkt een bedevaart iedere dag,
haar troost, dat zij eens sterven mag.
02-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-03-2015 |
| Herfst. Alice Nahon |
|
Achter de oude kloosterwoning,
hing wat rode zon,
onder goud getinte linde,
bad een jonge non.
Haar gelaten ogen droomden,
onder het blanke doek,
naar de zwarte en rode letters,
van het getijdenboek.
Langs de wegen was geprevel,
van bladeren bruin,
aan haar voeten bogen schraal,
violieren schuin.
Als een dode illusie, die ze
lang vergeten had,
viel op haar jonge handen,
een verschrompeld blad.
01-03-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-02-2015 |
| Avondwind. Alice Nahon |
|
Ik lief wat 's avonds in
de winden hangt te neuren,
die melodieën zonder zin,
die lachen noch en treuren.
Die liedjes tussen lach en leed,
waaruit ik voel gedijen,
wanneer mijn mond geen woorden weet,
gepeinzen om te schreien.
Want zelden zong gij, o winde-lied,
langs grijzende avondwegen,
dat ik van beide mijn wangen niet
iets blinkends weg moest vegen.
En toch ik weet niet, waarom
dat van mijn wimpers parelt,
maar zeg me, waarom schreit een bloem
als het avondt in de wereld?
28-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-02-2015 |
| Regendag. Alice Nahon |
|
Grijs gewelf met grauwe vegen,
koepel van ons huis,
waarom stort gij uw tranen, tegen
het venster van mijn kluis?
Ziet gij niet in beide mijn ogen,
de tranen die ik schrei,
waarom zonder mededogen,
stort gij er de uwe bij?
Tranen lekken langs mijn wangen,
om mijn eigen wee,
zingen dan uw weemoedzangen,
druppels, met mij mee?
Tranen lekken langs de ramen,
van mijn kamerkijn,
druppelen droef, wij schreien samen,
om wat zonneschijn.
27-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-02-2015 |
| Eenvoud. Alice Nahon |
|
Ik voel mijn ziel verwant met kleine simpele dingen,
die op onze wegen staan als bloemen op het veld,
verdoken in het gras, door weinigen geteld,
al dragen zij in hun kelk de zoetste zegeningen.
Ik vind schoonheid overal, maar dat wat zacht perelt
van uit uw moede mond, die luttel woorden vindt:
"goede avond, lieveke, goede nacht, mijn zielekind,"
dat maakt mij zaliger dan de weelde van de wereld.
Zo groeit in mijn gedacht een vrede niet te noemen,
mijn ziel, in schoonheidshuis, niet één mysterie vindt,
want al wat schoonheid is, met simpelheid begint,
en ik noem het liefde, zaad van alle schoonheidsbloemen.
26-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-02-2015 |
| Avond zonnebloemen.Alice Nahon |
|
Gebogen op uw stengels,
wat staart gij diep en stil,
gij, grote koperen kijkers,
met bronzige pupil.
Wilt gij soms doorpeilen,
mijn leven dat vervliet,
en waar de tijd zijn dagen,
de dag zijn uren liet?
Ik huiver van uw staren,
het is of gij me doorgrondt,
of gij in mijn ziel wilt zoeken,
het zuchten van mijn mond.
Toch zult gij het nimmer vinden,
al wat leeft en lijdt,
het mysterie van de ziel,
het mysterie van de tijd.
Zo schittert iedere avond,
het gulden zon geblomt,
als klare vraag-tekens,
waarop geen antwoord komt.
25-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-02-2015 |
| Deemstering. Alice Nahon |
|
Het deemstert ginder buiten,
een goedheid zonder naam,
ik tuur door regenruiten,
en vouw mijn handen saam.
O, ik droom en bidt en luister,
bij deemstering zo graag,
mijn kamertje wordt duister,
de vormen worden vaag.
Het deemstert in mijn ogen,
ik voel ze minder klaar,
heel zacht bewaasd, bewogen,
alsof een traan er waar.
Toch welt, door wee en grief,
een woordeloze bede,
ik peins aan u, mijn lief,
ginds in de dode stede.
Mijn hoofd hangt gebogen,
mijn woning wordt zwart,
het deemstert in mijn ogen,
het deemstert in mijn hart.
24-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-02-2015 |
| Avondklacht. Alice Nahon |
|
O, wat er in de avond ligt,
herdenken je bleek gezicht,
en de oude zangen,
dat maakt mijn lippen sprakeloos,
zoals bij het sterven van een roos,
mijn stem blijft hangen.
O, wat er in uw ogen ligt,
bij het fulpen, gazig schemerlicht,
van zucht doorzongen,
dat legt iets triestigs in mijn lied,
en schoonheid in mijn stil verdriet,
om u, mijn jongen.
O, wat er op mijn lippen ligt,
ik wou het u in het deemster licht,
zo gaarne zingen,
maar het is gaan slapen in mijn ziel,
wijl zachtjes het zwijgen viel,
op al de dingen.
23-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-02-2015 |
| Rozen. Alice Nahon |
|
Terwijl door de enge, kale kamer,
zachtjes de schemering gleed,
lagen dicht bij mij wat rozen,
als een lachje door mijn leed.
Buiten zongen de winden liederen,
langs mijn oude vensternis,
"zalig is het een ziel te vinden,
die aan het schoon verbonden is."
Innig vroeg ik aan de hemel,
ik, die zelf uw ziele zocht,
aan de hemel, aan de rozen,
dat ik u vergeten mocht.
Gij, een kind van het vrije leven,
waar men kust en lieft en lacht,
ik, alleenig bij wat rozen,
die ik mag zoenen voor de nacht.
Zo, mijn lippen op die bloemen,
bleef ik toeven innig lang,
tot mijn hoofd zich nedervlijde,
op de marmeren vensterbank.
Daar, op hetzelfde klein plekje,
waar ik zo vaak gelaten bad,
schreide ik bitter bij die rozen,
die ik van u gekregen had.
22-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-02-2015 |
| Nacht deuntje. Alice Nahon |
|
Om mijn kluis,
windgesuis,
onder het open raam,
bladgetril,
prevlend stil,
als een bede, uw naam.
Ginder hoog,
bloemenboog,
op mijn peluw licht,
bleke lijn,
weemoed schijn,
van het maangezicht.
Ik tuur weer,
iedere keer,
naar die zilveren stoet,
want ik weet,
liefdeleed,
dat mij bidden doet.
Wat doortrilt,
er de stilt,
van mijn kamerkijn,
het is het gerucht,
van een zucht,
om bij u te zijn.
21-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-02-2015 |
| Aralia Japonica. Alice Nahon |
|
Aralia Japonica= Vingerplant
Mijnheer Van Orshoven komt straks,
hij kent de schone namen,
van de bomen in het Zoniënbos,
en de bloemen voor de ramen.
Hij geeft zijn les niet uit een boek,
wij luisteren daar zo gaarne naar,
hij griffelt rode rozen,
op een jonge kerselaar.
Mijnheer Van Orshoven spreekt schoon,
hij draagt ook schone kleren,
Aralia Japonica,
dat leert hij marcoteren.
Hij gaat met ons wijl in de hof,
of in de plezante serren,
dan klept het soms ineens voor het lof,
dat hebben wij niet gern.
En in mijn kerkboek zie ik dan,
over de letters komen,
Aralia Japonica,
de namen van de bomen
20-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-02-2015 |
| Het poortje. Alice Nahon |
|
O God, wat wordt dar poortje klein,
daar in die grote muur, muur, muur,
de zotte wilde wijngaard,
die groeit daar op de duur,
zo helemaal, helemaal over,
daar schiet niets meer van over,
wat zit dat poortje daar alleen,
achter de wijngaard met zijn hart van steen.
Wanneer ik voor de landbouwles,
mijn arbeid heb verricht,
dan kom ik soms de bladeren,
wat wegdoen van zijn gezicht.
Dan knik ik soms: hela,
dag poortje, tot straks,
nu moet Alice naar boven,
gaan studeren in de klas.
Maar als de vakantie gedaan is,
dan gaat de wijngaard dood,
dan vallen al zijn bladeren,
dan komt weer het poortje bloot.
Dan zie ik weer mijn vriendje,
van op mijn bank in de klas,
o blauw, o schoon fijn poortje,
dat mij zo dierbaar was.
19-02-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-02-2015 |
| Alfa-Laval. Alice Nahon |
|
De drie afromers staan als mensen,
in onze melkerij.
De eerste steekt zijn arm omhoog,
de andere lacht naar mij,
met zijn grote, blinkende kop.
De laatste is een kwade pop,
die schreeuwt het hele huis bijeen,
wanneer wij haar proberen.
Wij spreken haar al niet meer aan,
en Soeur Germain zegt: laat haar staan.
Alfa-Laval, gij kwaad orgaan,
gij zult naar het kapittel gaan,
gij moet manieren leren.
18-02-2015, 00:14
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
