 |
| We zijn de 34de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 07-01-2015 |
 Een druppel poëzie. Guido Gezelle |
|
Hoe blij is de arme vogel, toen
hij lang lang geboeid,
weerom zijn vleugels mag opendoen,
en naar de hemel roeit?
En hoe is het arme visje blij,
dat in mijn net gepakt,
halfdood gesparteld, los van mij,
weerom in het water smakt?
Het gouden vliegje, hoe blijde ruist
het, werken moe en worstelen moe,
wanneer ik zijn gevangenis, mijn vuist,
ontluikend opendoe.
Zo zo blij is mijn ziel niet,
maar zevenmaal zo blij,
wanneer ik, moe en mat, geniet
van een druppel poëzie.
In het vrij bewind van de vogels, en
in het koele ruim daarvan,
ik weet niet waar ik ben,
wanneer ik dichten kan.
Mijn gedachten springen als een vis, die zeer
in het water kristallijn
blank blinkt, en weerom blinkt, aleer
ik hem wel gewaar kan zijn.
Bepareld als de vlieg, licht
en schitterend in de zon,
zo vliegt en lacht het los gedicht,
met zijn dichter ton.
Neen, blij is mijn ziel dan niet,
maar iets meer als blij,
wanneer zij, God zij dank, geniet
van een druppel poëzij.
07-01-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 06-01-2015 |
| Aan de voorgaande. Guido Gezelle |
|
Ik heb u als kind gekend,
u knaap en man zien worden,
ik heb u het woordenzwaard,
laten zien en helpen omgorden.
Het verrast mij niet, het verheugt mij,
dat is met lauwerblaan,
uw zegepralend beeld,
gekroond zie voor mij staan.
Gekroond, niet met wat
snelkronende andere vlechten,
gekroond met hetgeen gij zelf,
gewonnen hebt met vechten.
Gekroond met eigen moed,
volharding, en hetgeen
dat gij zijt, dichter, gij
mijn kind, gij zelf, alleen.
1874
06-01-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-01-2015 |
| Die avond en die roos. Guido Gezelle |
|
Ik heb menig menig uur bij u,
gesleten en genoten,
en nooit heeft een uur met u,
mij een enkele stond verdroten.
Ik heb menig menig bloem voor u,
gelezen en geschonken,
en gelijk een bij met u met u,
er honing uit gedronken.
Maar nooit een uur zo lief met u,
zo lang zij duren kon,
maar nooit een uur zo droef met u,
wanneer ik scheiden moest.
Als het uur wanneer ik dicht bij u,
die avond neergezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u,
wat onze zielen weten.
Noch nooit een bloem zo schoon van u,
gezocht, geplukt, gelezen,
als die avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen.
Ofschoon voor mij ofschoon voor u,
zo lief en uitgelezen,
die roos, al was het een roos van u,
niet lang een roos mocht wezen.
Toch lang bewaart, dat zeg ik u,
ten ware ik het al verloos,
mijn hart drie dierbare beelden: u
die avond en die roos.
05-01-2015, 11:01
Geschreven door André
|
|
|
| 04-01-2015 |
| Een bonken keersen kind. Guido Gezelle |
|
Een bonken keersen kind,
Een bonken keersen kind,
gegroeid in de glans,
en in het gouden licht,
van de zomer.
Vol spannend sap,
Vol zoet,
Vol zuur,
Vol sijpelend sap,
Vol zoetheid.
Zij blonken aan de stam,
Zij spraken waar zij stonden,
plukt ons, plukt ons, plukt ons,
plukt en laaft uw dorst,
rijp zijn wij en schoon.
Neigend hingen zij,
wiegelend in de wind,
de lauwe wind van de zomer,
plukt ons, plukt ons, plukt ons,
riepen zij, en ik plukte ze.
En zij wogen zo zwaar, de zegen
van de Heer woeg op hen,
neem en dank de Heer, die ze
gemaakt heeft en deed worden,
dankt Hem, dankt Hem, dankt Hem.
04-01-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-01-2015 |
| Hoe vaart gij. Guido Gezelle |
|
Hoe vaart, hoe vaart gij nu mijn kind,
die ik vechtend in de vlagen,
weleens, en het maakt mij goedgezind,
door het einde door heb gedragen.
Al dikwijls, als bij nacht het waait,
en het luchtruim door elkander draait,
en de harteklop wilt stil staan
van schrik, dan is het op u
dat ik denk, hoe vaart gij nu?
Hetzij gij noord- of westerwaard,
hetzij gij zuid of oost invaart,
hetzij gij...zal ik, o zal ik mijn kind,
nadien,
u eenmaal wederzien,
spijts weer en wind?
O band die hart en hart bindt,
houdt sterk en breekt niet af,
aleer wij in het graf,
eens neergegaan,
weerom de blanke veder slaan,
en sturen door de lucht.
weer opgestaan,
de blijde tocht,
naar Hem,
die wenkend ons, zo lang misschien,
zijn wenken heeft ontzeggen zien,
en Zijn beminde stem.
Hoe vaart gij nu mijn kind,
hoe vaart gij nu?
03-01-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-01-2015 |
| De leeuwerik. Guido Gezelle |
|
O leeuwerik, waar zit gij dan
zo luid en zo lang te preken,
waar ik met mijn ogen niet achterna kan,
al heb ik zo dikwijls gekeken?
O mocht ik u volgen, en met vlerken aan,
gelijk gij, in de hemel, in de hoge,
in koren, met de andere gevleugelden gaan,
en vluchten de mensen hun ogen.
Dan zong ik, o vogel, en schaterde ik blij,
en niemand zou het mij weten,
wijl ik aan het zingen en het preken, lijk gij,
was ik hoog op de wolken gezeten.
He leeuwerik, mijn liefelijk dier,
o mag er een mens u wat vragen,
kom neder, kom neder, kom nader, kom hier,
kom, wil toch een stondeke dalen,
verstond gij mijn taal, ik zou de uwe verstaan,
gij kwaamt, en gij liet mij...Wat baat het?
Gij zingt, en mijn klacht die gaat u niet aan,
gij zingt, en al het ander, gij laat het.
02-01-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-01-2015 |
| Gelukkig Nieuwjaar |
Mijn beste wensen voor 2015. Ik hoop op een jaar van vrede en het samen zoeken naar oplossingen.
01-01-2015, 09:35
Geschreven door André
|
|
|
|
| Geen blijder stonde. Guido Gezelle |
|
Geen blijder stonde beleven,
mocht ik sedert lang,
als gij die mij komt te geven,
uw brief en uw gezang.
Ja, de engel van de poëzie,
die bidt, die zingt, die maalt,
is weer bij u gerezen,
of nimmer neergedaald.
Ja, de engel van de poëzie,
die bidt, die maalt, die zingt,
diens harp moet het wezen,
die zulke akkoorden klinkt.
Ja, de engel van de poëzie,
die zingt, die maalt, die bidt,
die engel is het, de deze,
die in uw zangen zit.
Doe voort en houdt de degen,
bij citer en palet,
want niemand kan er tegen,
tegen het stormende gebed.
01-01-2015, 09:27
Geschreven door André
|
|
|
| 31-12-2014 |
| Gij bad op eenen berg. Guido Gezelle |
|
Gij bad op eenen berg alleen,
En Jesu, ik vind er geen,
waar ik hoog genoeg kan klimmen,
om u alleen te vinden.
De wereld wilt mij achterna,
alwaar ik ga,
of sta,
of ooit mijn ogen sla.
En arm als ik,
zo is er geen,
geen één.
Die nood heeft en niet klagen kan,
Die honger heeft en niet vragen kan,
Die pijn heeft en niet gewagen kan,
hoe pijn het ook doet.
O leert mij, arme dwaas,
hoe dat ik bidden moet.
1859
31-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 30-12-2014 |
| En durft gij mij. Guido Gezelle |
|
En durft gij mij van dichten spreken,
die nimmer zijt in staat,
twee reken,
te rijmen dat het gaat.
Het dichten is van God gegeven,
maar niet aan iedereen,
in het leven,
de kunst is niet gemeen.
Laat bloeien al die roos mag wezen,
spruit helder als gij zijt een bron,
maar dezen,
die een ton zijn, blijven een ton.
De mier zal geen paard zich wensen,
de krieken geen radijs,
de mensen
alleen, zijn niet zo wijs.
Zo heeft iedereen het zijn, soldaten
het buskruit zo het hoort,
gelaten
en dichters, het woord.
1877
30-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-12-2014 |
| Kerstdag. Guido Gezelle |
|
O grote God,
geworden een klein kind,
waarom toch is het,
dat Gij mij zo bemint?
Wat ben ik u,
die in het geheel u niet ben,
en kennende mij,
mij waarlijk mij niet ken?
Gij wordt hetgeen,
ik immer wezen zou,
ware ik uw woord,
en uw wet getrouw.
"Tenzij gij wordt,
een arm kind gelijk,
dan komt gij ooit,"
zo zeide Gij: "in het Hemelrijk."
Uw woord, uw wet,
uw doen, uw zeggen staat,
o grote God,
hier in dit kindgelaat.
Gij durft en doet,
ik doe noch durve, o neen,
ik ben, o God,
noch kind, noch kleen.
En maakt Gij mij,
niet dat Gij doet en zeidt,
het is uit met mij,
o God, barmhartigheid.
1873
29-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-12-2014 |
| Overweldigen. Guido Gezelle |
|
Non praevalebunt: {de zee} zal ons niet overweldigen.
De visser slaat een stok in het zand,
waaraan hij zijn netten spant,
op visvangst uitgetogen,
de zee die het ziet komt uit, komt op,
en schudt haar witgeschuimde kop,
luidbulderend losgevlogen.
Zij scheurt de witte duin aan stukken,
zij zwelgt haar schoot vol ongelukken,
zij spuugt het strand vol rampen,
om met een stok, en weinig draan,
die rustig in het zeezand staan,
de reuzenkamp te kampen.
Het net beweegt, de stok staat pal,
geen zee die hem beroeren zal,
de wakkere visser weet het,
hij komt, wanneer het is uitgewoed,
hij vindt hetgeen hij vinden moet,
en al het andere, hij vergeet het.
Zo plantte een net Sint-Pieters hand,
op Gods bevel in werelds zand,
het stond er duizend jaren,
de dolle zee, hoe meer zij woedt,
hoe vaster zij het net daar doet,
en staan en vis vergaren.
1862
28-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-12-2014 |
| Dichtergeest. Guido Gezelle |
|
O dichtergeest, van al wat banden,
hebt gij, mij arme knecht, verlost,
en uit uw handen,
wat heeft uw grote gunst mij weinig werk gekost.
Gij goddelijk wezen, doet mij leven,
waar menig ander sterven zou,
en ongegeven,
is nog de grote gift waarom ik u derven wou.
Gij zijt genezing, en de wonden,
de diepe wonden, o wonder, teer
hebt gij ze gevonden,
getint en toegetast, uw gave zonder meer.
Hoe menig keer, hoe duizend malen,
hebt gij, o dichtergeest, mij het gezeid,
maar hoe verhalen?
ik voel,en zucht, en zoek, helaas, uw welsprekendheid.
1877
27-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-12-2014 |
| Aan Maria. Guido Gezelle |
|
O liefste aller vrouwen,
mijn hart en mijn betrouwen,
gedoog mij te aanschouwen,
verhoor mijn gebed,
gij kunt het mij geven,
en ik smeek u met beven,
laat moeder het leven,
en houd haar gered.
Aanschouw en zie ze treuren,
en kwijnende naar het graf,
haar kranke lichaam sleuren,
zij die mij het leven gaf,
o mocht ik het nu derven,
dat leven, het ware mij zoet,
haar voor één dag te werven,
ten prijze van mijn bloed.
Hoe vol hij zij geschonken,
hoe bitter hij ook zij,
moet toch de kelk gedronken,
geledigd zijn door mij,
van mij, schoon het hart mij breke,
het moederlievend hart,
schoon ik uw troost bespreke,
o moeder van de smart.
En zal het nu geschieden,
hetgeen nimmer is gehoord,
dat één tot u zou vlieden,
en blijven onverhoord?
Neen, hem zult gij aanschouwen,
die om zijn moeder lijdt,
gij tederste aller vrouwen,
en die ook een moeder zijt.
O liefste van de vrouwen,
mijn hart en mijn betrouwen,
o wil toch aanschouwen,
mijn dankbaar gebed,
ik smeekte u met beven,
gij hebt het gegeven,
mijn moeder haar leven,
gij hebt het gered.
1856
26-12-2014, 21:55
Geschreven door André
|
|
|
| 25-12-2014 |
| Zalig kerstfeest |
Vrede voor iedereen op deze hoopvolle dag.
25-12-2014, 09:33
Geschreven door André
|
|
|
|
| De meikever en de bloem. Guido Gezelle |
|
Daar zat een keer een meikever,
en likte met gezoem,
de dauw van op de blaren,
die klaar bedruppeld waren,
gelijk een druppel room.
Wanneer zij fraai gedronken had,
zo vloog zij scheef en krom,
al neuzelend en half dronken,
tot waar de kleren blonken,
van een schone blom.
Die bloem die ze komen zag,
en was niet al te dom,
maar riep zo loos van zinnen,
"Hé spinnetje, kom mij spinnen,
een spinnenweb rondom".
En de spin die was seffens gereed,
en stelde haar pootjes krom,
zij spon haar loze netten,
om haar daarin te zetten,
en zat daar stil en stom.
En als de meikever kwam nabij,
geflodderd, krom en sloom,
zo is zij in het net gevlogen,
en deerlijk uitgezogen,
ofschoon zij huilde: zoem, zoem.
De loze bloem lachte ermee,
de loze, boze bloem,
helaas, zo menig jonker,
wordt een uitgezogen pronker,
om een schone bloem.
25-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-12-2014 |
| De beltrom. Guido Gezelle |
|
Waarom altijd wenen,
altijd klagen, nooit éénen
enkele stond, of met een traan
in uw blinkende ogen staan,
op met u, laat dat af, kom,
luister naar het gerinkel van de beltrom.
Laat mij droef en treurig wezen,
niemand zal mij ooit genezen,
diep ligt de wonde, daar,
zwijg en laat mij maar.
Niemand heeft er immer nog getreurd, om
het klinkende gerinkel van de beltrom.
Nacht is het voor mij, altijd nacht, en
vruchteloos blijf ik altijd wachten,
komt er geen dag meer? Is hij daar?
Het is nacht en maneklaar,
en al de sterren in de lucht, rom,
luisteren naar het gerinkel van de beltrom.
Blauwe wolken, groene weiden,
geen van beiden kan ik lijden,
zwart is alles rondom mij.
Zwart, dat ziet gij rondom,
omdat gij niet luistert naar de beltrom,
zijn de bloemen weg, zij zullen
wederom de lente vullen,
en welhaast al over het mos,
kruipt het lekend beekje los,
lachend en dribbelend over het mos, om
het schudden van de rinkelende beltrom.
Waar zijn de zonnelonken,
die weleer mijn ogen dronken,
weggesluierd onder het groen,
binst de tranen van de noen?
Kom mee met mij, ik leid er u naartoe, kom,
kom mee, de zon ligt in de beltrom.
Al mijn beste vrienden, allen,
zijn mij één voor één ontvallen,
Eén is u gebleven, dat is God, kom,
luister naar de engel met de beltrom.
Wie nu onze liefde klagen,
Wie ons gloeiend hart opdragen,
mensen, dieren, planten, al,
al dat leefde of leven zal,
monkelt op het ronken van de trom,
huppelt op het rinkelen van de beltrom.
beltrom= tamboerijn
24-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-12-2014 |
| De vuurbaken. Guido Gezelle |
|
Straal voort, klare baken,
straal helder en vrij,
van over de wolken,
op het wereldse tij,
waar het zielvoerend bootje,
ten hemelwaard stiert,
door het razen van het onweer,
dat beurelt en tiert.
De wind kan uw glans wel
met wolken beslaan,
maar toch blijft gij altijd
onherroepelijk staan,
hoog boven de wereld,
waar het onweer verscheen,
daar blinkt gij vol schoonheid,
voor eeuwig alleen.
Het diepste der hellen,
spuigt donder en dood,
naar het bevende lijf van
mijn eeuwigheidsboot,
geen ster in de hemel,
die pinkelt, 't en zij,
één enkel alleen, en
die ster dat zijt gij.
Doch vrees niet mijn schuitje,
wel mag het nog zijn,
dat het lieve eigen land haast,
van verre verschijn,
als de huilende stormen,
eens zwijgen gerust,
dan ankert ons anker,
en bijt het in de kust.
Maar het zieldragend bootje,
zo sprooi en zo schuw,
hoe zwakt en hoe plooit het en
hoe swanselt het nu,
op de hutsende baren,
die het smijten en slaan,
en was het ver van de baken,
het zou zeker vergaan.
1856
23-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-12-2014 |
| 't Is schoon. Guido Gezelle |
|
Principium a Jesu
't Is schoon bij het eerste zonopstaan,
als het blinkend oosten zwemt
in het licht, de leeuwerik gade te slaan,
die zingt en klemt en klemt.
't Is schoon wanneer de meie pronkt,
en de eerste roze rood,
door het groene van haar knopje lonkt,
en het pinkelend hertje ontbloot.
't Is schoon wanneer de wind opstaat,
en over het koolzaadveld,
al wandelend weg en weder gaat,
en al de bloemen telt.
't Is schoon wanneer de bedeklok klinkt,
en het smeltend stemgezucht
van de klokken, uit de toren zingt,
in het walmen van de lucht.
't Is schoon als het zaadje door de grond,
zijn eerste priempje toogt,
en tintelend in de morgenstond,
zijn dromend kopje droogt.
Hoe schoon is moeders tranenlach,
wanneer haar kindje teer
haar zoent, en stamelt: moeder. Ach,
de allereerste keer.
Doch schoner als dat blij geluid,
en al dat blinkt en bloemt,
wanneer de dichter zijn mond ontsluit,
en Jezus name noemt.
1856
Brugge 1830-1899
22-12-2014, 09:51
Geschreven door André
|
|
|
| 21-12-2014 |
| Meinacht. Hélène Swarth |
|
Nachtkalm in het park met lanen lang verlaten,
de luwe lucht is een lauw geurenbad,
magnolias, roosblank, vlak aan het water, laten
bloembladen drijven op het vijvernat.
De bomen sluimeren droomloos en gelaten,
wat sneeuw van meidoorn vlokt van bosje op pad,
ik hoor in de verte een lam zachtklagend blaten,
is of het was verdwaald en droef om moeder bad.
Het vragend blaten wekt een slapend lijden,
rilt door de stille bomentaal,
de aanhef is ruisen, en om het lied te wijden,
tot triomfantelijke troost op aarde daal,
zingt luid zijn lied dat leert in smart verblijden,
tragisch en hoog, de heilige nachtegaal.
21-12-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
