 |
| We zijn de 40de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 12-07-2014 |
 Wezembeek. Prosper Van Langendonck |
|
Zachtlijnig glooit het veld van gouden graan,
naar het luchtblauw, diep in zomergloed verloren,
met ruisende aren die geleidelijk gaan,
in kollen opwentelend. Heldere koren
vol klank- en kleurenspel, o eeuwig lied
van moeder aarde, die haar schatten giet
in de overvloed van het wiegewagend koren.
Door het koren gaan wij, en ons omlispelt stil
het listig geritsel van de ruisende aren,
de schelle krekel die niet zwijgen wil,
sjirpt fijn, uit elke voor, op schrille snaren.
Nauwelijks luid en hoorbaar, daalt uit de eindeloosheid,
een ver gehelm van vogels, en heel wijd
komt een dunne wolk in de lucht gevaren.
O rijke en rijpe rust, O korenveld,
gij groeide uit werk en liefde, in heil en weelde,
de aar buigt de halm teneer met zacht geweld.
Fluks pikt een leeuwerik, die door het koren speelt,
een korrel, en wipt op en zingt, en zie:
het gaat alles mede, in stijgende harmonie
met het lied, zo zoet als nooit nog een vogel kweelde.
12-07-2014, 09:31
Geschreven door André 
|
|
|
| 11-07-2014 |
| Woluwe-dal. Prosper Van Langendonck |
|
Van alle gulden heuvelkammen kentelen
lijnen, die lenig naar elkander wentelen,
te samen vloeiend in het dal
als fijne ideeën, die hun draden mengelen
uit elke geesteshoogte, en samenstrengelen
tot één harmonische gedachtenval.
Van alle verre kruinen wellen wateren,
die speels in spiegelklare beken klateren,
samenborrelend in de lage kom
als krachten, die het zwellend hart doorstromen,
uit diepte en uiteinde aderend aangekomen,
en alle kracht opslurpend van rondom.
De vormen lijnen af de kalme krachten,
De planten groeien, vredige gedachten,
hun stille wording onbewust,
en over de eerstigheid van alle dingen,
die, het één naast het andere, elkander niet doordringen,
daalt, in geleidelijkheid, gedegen rust.
1900
11-07-2014, 08:35
Geschreven door André
|
|
|
| 10-07-2014 |
| Het dal. Prosper Van Langendonck |
|
Zie het wijde dal in zachte sluimering verzonken,
omsluierd van het dikkend duister, eindeloos ver,
geruisloos, lichtloos, als van de avondwijn nog dronken,
ginds pinkt, verdooft, pinkt weer, één fonkelende ster,
een blinkende avondster betekent een verre boodschap,
zo zingt ons zwellend hart de grote zanger na.
Is het mogelijk dat uw oog van reine ontroering weent?
Daar ik u bevend smeekte om liefde en gena,
hier voor het ruisloos dal waar al onze dromen treden,
alwaar met licht gelaai de zomerzoelte speelt,
en wondere dingen wekt uit die verborgenheden.
Als ongewisse glans uit duisternis geteeld,
Als een verloren glimp van het laatste zonnegloren,
die nog in volle nacht en klaarte en wijsheid meldt,
als iets dat eens verging, als ware het nooit geboren,
en voor één enkele stond nog halvelings bovenwelt.
O grievend zoet gevoel, en wee en wellust tevens,
genot van het vol gemoed in mateloze pijn,
O ongenoegzaamheid in het eindeloos zalig-zijn,
van wie zich mens voelt in de hoogste graad van leven,
en in geen menselijk hart vindt liefde of wederschijn.
O laat mij knielen, laat mijn eeuwige ziel geloven
in de eeuwige goedheid, die uit gans uw wezen straalt,
stort hoop mij in het hart, om nimmer te verdoven,
en kracht en wijsheid door geen schemering bepaald.
Dan klaart de duisternis waarin ik machteloos strijd,
ik schud van mij voet het stof van de vreemde wegen af,
en wat mij verder lokt, en wat ik verder lijd,
rein is dat lijden, en rust daalt over het graf.
1900
10-07-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-07-2014 |
| De Lethe. Prosper Van Langendonck |
|
Log stuwt de Lethe haar lome baren,
als onbewuste dromen, naast het veld
van louter licht en vree, waar alles meldt:
hier komt gij in het Rijk van eeuwige rust gevaren.
De schimmen, die onlijdelijk ommevaren,
schenkt zij vergetelheid, en zalig welt
de bron van het ware leven, en nu smelt
de ziel in kalmte, nooit op aarde ervaren.
Toch als bij één, wie nog in klare dag,
een droom kwelt, die hij tracht en niet vermag
te wekken, komt een wolk soms het oog omzweven.
Vergeten doet de Lethe het aardse leven,
zij poogt en toch niet gans, verdooft zij
de angst der zielen en haar noodgeschrei.
1900
In de Griekse mythologie is de Lethe één van de vijf rivieren van de onderwereld.
De doden drinken van het water en vergeten zo het aardse leven.
09-07-2014, 08:56
Geschreven door André
|
|
|
| 08-07-2014 |
| Stijgend langsheen de Sint-Goedelekerk. Prosper Van Langendonck |
|
O zwart gevaarte boven mijn hoofd,
zwaar hangend in de donkere lucht,
wat heb ik in uw diepten al
gesmacht, gebeden en verzucht.
O levend stenen wezen, hier
door angst gejaagd, door hoop gestaald,
ben ik naar 's harten wondergang,
wild opgedraafd of kalm gedaald.
Geen enkele boezemtrilling die,
Geen wenteling van mijn ziel die,
niet weerluidde in uw torenklank,
vol zoete of sombere poëzie.
En van mijn eerste grote smart,
tot aan mijn laatste zielsgeween,
het is alles in uw bouw vergroeid,
en het spreekt mij toe uit elke steen.
Krank is nu het lichaam, krank het hart,
dat in onpeilbare smart verviel,
maar,worstelend tegen God en Lot,
jaagt stormend op de ontembare ziel.
1897
De Sint-Goedelekerk is de hoofdkerk van Brussel
08-07-2014, 08:57
Geschreven door André
|
|
|
| 07-07-2014 |
| Zomerwandeling. Prosper Van Langendonck |
|
Zomergoud smelt in de kroes der korenzee,
strelensziek ritselt ze om ons met listig spel,
daar wij nu het kronkelend pad bestijgen,
achtereen, naar de kruin.
Daarbeneden, rust in zijn tent van donkergroen,
het koele dal, even ontvlucht, en doet de blik
weifelen in wisselend verlangen, tussen
stil genot en steiler vlucht.
Hoger streeft, nimmer voldaan, het gloeiend hart,
Hoger zwoegt, rood van de tocht, de drieste bent.
Hijgend betreden wij de rand, en drukken
's heuvelvlak en zachte zonk.
Langs de kom in een mollige bocht, verlokt en leidt
ginds de baan waar, in een wrong van wingerdloof,
loom van de gloeiende zon, de hoeve
sluimert haar zwoele slaap.
Dromenzwaar slentert de weg, van els en vlier
fris omgeurd, heen om de woon, en schielijk stom
zien wij, als het land van belofte oneindig,
het vergezicht blauw ontrold.
Veld en wei, heuvel en dal, vlakte en woud,
immervoort, vloeien ineen met grootse zwier,
golvend tot de uiterste rand van de aarde,
verder door dringt de geest.
Ginds gewis, binnengereist in het blauw verschiet,
achter het warm wemelend gestoei van aarde en lucht,
plukt men van een geurige twijg,
de bloemen van zoete rust en zielsvrede.
1891
07-07-2014, 09:37
Geschreven door André
|
|
|
| 06-07-2014 |
| Beatrice 2. Prosper Van Langendonck |
|
En uit mijn tranen welig opgegroeid,
en op mijn zuchten hoger opgevoerd,
dooraderd door de golfslag van mijn bloed,
hebt gij steeds vuriger in mijn geest gegloeid,
hebt gij steeds dieper mij het hart geroerd,
gij, de Enige, eeuwig waar, en schoon en goed.
Gij blijft zolang, zolang, wie schat de tijd
van het lijden, dat uit eindeloos wachten sproot?
Nog is mijn liefde fris als de eerste dag,
mijn hart, zo vaak bezweken in de strijd,
herleeft in forser jeugd uit elke dood,
en het klopt nog met dezelfde aderslag.
En zie, gij kwaamt, die ik in vervoering zag,
helder klonk uw stem door de milde dag,
gij droeg de ganse wereld in uw oog,
heel het schone en vrije leven in uw lach,
en het scheen mij of alles wentelde of bewoog,
en één heerlijkheid het heelal omtoog.
Kom weer tot mij, voel hoe mij het afscheid griefde.
Maar wendde ooit het lot door menselijk geween?
Op uitverkoren hoofden daalt alleen,
de grote kalmte van voldane liefde,
U heb ik slechts op aarde en anders geen,
U die te ver zijt voor mijn zwakke schreden.
En toch in u slechts vind ik vrede en kracht,
en stalen wil, onwrikbare heldenmoed,
in u wordt heel mijn streven groot en zacht,
de geest gelouterd, het hart oneindig goed,
mijn smachtend lied, een luid triomfgeschal,
o eeuwige liefde, o polsslag van het heelal.
Het duistert langzaam, zie de sterrennacht
trilt als van diep gevoel en vreemde smart,
een adem van mysterie, lavend zacht,
giet zware weemoed door die donkere pracht,
en enkel klopt, hoe mat en moegesard,
het onstuimig bonzen van mijn gloeiend hart.
1892
06-07-2014, 09:13
Geschreven door André
|
|
|
| 05-07-2014 |
| Beatrice 1. Prosper Van Langendonck |
|
In gele tinten smelt het avondrood,
en het daggeluid versterft in stilte en vree,
daar trilt een zang en tilt mijn hart mee,
naar het land van de dromen, boven smart en dood,
onlesbaar brandt weer de oude liefdesdorst,
het verlangen woelt onstuimig door mijn borst.
O mocht ik eenmaal u in de armen drukken,
gij vlekkeloze maagd, gij beeld der vrouwen,
gij uit mijn rib en Gods adem geboren,
geen andere sterveling zal uw zoen verrukken,
geen zult gij, o bloem, uw geurenkelk ontvouwen,
de mijne zijt gij alleen, mijn uitverkoren.
Ik voel dat gij aan mij, aan mij toebehoort,
dat gij mij wacht, en ik u eenmaal vind,
en niets ons scheiden zal in eeuwigheid,
dat mij geen laffe rust, geen vrede bekoort,
voor ik in u verzinkend, gans verzwind,
in hoger vreugde, die van wellust schreit.
O voorwerp van mijn zwoegen en mijn smachten,
waar is mijn stap niet rusteloos rondgeschreden,
hoe meer ik zocht, hoe dieper ik verlangde,
ontembaar ging de stroom van mijn gedachten,
naar u, ontembaar, ik heb gedwaald, geleden,
voor u, die ik nooit aan mijn jagende hart prangde.
Door stad en veld ben ik u nagelopen,
in het wisselend spel van diepe maagdenblikken,
in morgenglans en avondschemeringen,
vorste ik u na, door het hopen reeds bewogen,
en toen ik waande uw goddelijk beeld te omstrikken,
vond ik dat mijn armen slechts een droom ontvingen.
Eens voelde ik louter goedheid om mij waaien,
en voelde ik u zo nabij, volzalige vrede,
of reeds uw palmen op mijn voorhoofd rustten,
om slanke leden zag ik plooien zwaaien,
mijn armen strekten zich, mijn lippen kusten,
traag zwichtte het beeld der zinnen voor de rede.
En weder ging de tocht, de bange tocht,
o, enkel nog waarin ik vrede vond,
en schoner reest gij in mijn mijmerend gedacht,
dat dieper leven in uw ogen zocht,
en malser lokken om uw slapen wond,
en steeds u tooide in een nieuw ervaren pracht.
05-07-2014, 09:58
Geschreven door André
|
|
|
| 04-07-2014 |
| Ik had u niet gevraagd. Prosper Van Langendonck |
|
Ik had u niet gevraagd, gij zijt gekomen,
veel bloemen bloeiden in mijn stille tuin,
de zoele meiwind wiegde kruin tot kruin,
vol tere bloesems, fris als lentedromen.
Ik had u niet gevraagd, gij zijt gekomen,
muze van smarten, in mijn stille tuin,
daar bogen levenloos nu twijg en kruin,
en bloem en blad verschroeide op blad en bomen.
O geef mij weer mijn slanke en edele jeugd,
mijn argeloze liefde en heldere vreugd,
nauw door een waas van weemoed overtogen.
Ik voel niets meer dan die eeuwige wanhoopsdrang,
maar door uw felste woede en haat bewogen,
zal ik u vervloeken tot mijn laatste zang.
04-07-2014, 07:37
Geschreven door André
|
|
|
| 03-07-2014 |
| De orgeldraaier. Prosper Van Langendonck |
|
Ik draag langs 's Heeren straten,
mijn klagend orgel om,
en draai op droeve maten,
mijn eigen wellekom.
Ik draai afgezaagde zangen,
van een gebroken hart,
van onvoldaan verlangen,
en onbegrepen smart.
Het volk luistert onverschillig,
naar het lied van ouds bekend,
soms reikt me een vrouw goedwillig,
een kruimel of een cent.
Soms waant men te vermoeden,
het leed van de arme man,
kan de ene mens ooit bevroeden,
wat de andere voelen kan?
En ik draag door straat en stegen,
mijn klagend orgel heen,
en voel mij in het druk bewegen,
03-07-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-07-2014 |
| Grote kunstenaars. Prosper Van Langendonck |
|
Zwaar dreunend door de maatgang van tijden, schrijdt
de reuzenstoet door stralend goud omgeven,
van grote kunstenaars, wier onsterfelijk streven
nog in hun eeuw een laaien glorie breidt.
Het zijn hoofden, heet van de innerlijke strijd,
Het zijn harten, al te groot voor het aardse leven,
wij zien hun lippen van almaar smart nog beven,
en bloed afgudsen van hun goddelijkheid.
Gij die zo lustig treedt door het ochtendblozen,
wie jeugd en gratie voeren naar de troon,
die kunst in het leven tot gids heeft gekozen.
O ja, de kunst in het leven is zo schoon,
maar grijp niet diep in beide: pluk de rozen,
en laat aan anderen de doornenkroon.
02-07-2014, 08:41
Geschreven door André
|
|
|
| 01-07-2014 |
| Weke kinderen. Prosper Van Langendonck |
|
Nu ik u voorbij zie gaan in bleke reien,
gij weke kinderen van mijn droef gemoed,
die nooit met anderen ging uit spelemeien,
bloze knapen in een hoekje, die schuw mijden
het wilde spel van makkers, dat hen sidderen doet.
Nu ik u thans zie in rouwstoet voortgetogen,
voel ik zo diep ontroerd mijn jeugd daar treden,
onuitgesproken, ja hoe fel bewogen,
maar duidelijk in uw tred, en in uw ogen
heengaan, voor immer heengaan, immer heen.
Zo arm aan leven, en toch zo rijk aan leven,
rijk in zichzelf, maar zo arm voortaan,
als wie zijn schatten kwistig heeft gegeven,
maar niets voor later spaarde om voor te streven,
door bange dagen en langs ruwe baan.
Zo rijk aan lijdensvreugde en vreugdelijden,
die bleek van trilling greep naar algenot,
roodgloeiend stormde in alle mensenstrijden,
maar haar innigste zelf liet ontwijden,
door dwang van buiten of dwaze spot.
Ik voel mijn dierbare jeugd met u verzwinden,
voor immer heengaan, voor immer heen,
o mijn zielskinderen, o mijn diep beminden,
geen troost meer zal ik in uw aanschijn vinden,
en ik blijf nu eeuwig met mijzelve heel alleen.
01-07-2014, 10:30
Geschreven door André
|
|
|
| 30-06-2014 |
| Langs de Nethe. Prosper Van Langendonck |
|
Lijzig rimpelend vloeit de Nethe,
door de diepe dennenwouden,
door de weiden, langs de dreven,
in het land van peis en vree,
bossen, lanen, vee en hoeven,
slanke, scherpgespitste torens,
en de dun bewolkte hemel,
wentelend in haar rimpeling mee.
Glijdende ochtendzonnestralen,
zilveren fijn de lichte nevel,
langzaam wuivend om het landschap,
als een sluier maagdelijk blank,
en geen klank trilt in die stilte,
dan van ver, zo ver, gevaren,
slechts bij pozen, halvelings hoorbaar,
een verdoofde torenklank.
Schone droom, hier bij de Nethe
zacht het hoofd te ruste leggen,
en verzinken in die diepe,
blauwe en groene oneindigheid.
niet meer denken, niet meer
dromen, gevoelen, niet beminnen,
zwaar van het borrelend sap in de aarde,
dat u loom in de aderen glijdt.
En met lijf en ziel vergroeien,
in dat zielloos plantenleven,
onder ijs en sneeuw gedoken,
slapen er de winter rond,
om eens door de lente ontzwachteld,
als een reus weer op te rijzen,
rijk van het diep en krachtig leven,
van de milde moedergrond.
30-06-2014, 09:34
Geschreven door André
|
|
|
| 29-06-2014 |
| De zon. Prosper Van Langendonck |
|
De zon speelt in het loof van de vorstelijke dreven,
die kruisen heinde en ver om het vorstelijk kasteel,
de zon valt blinkend neer op toren en kanteel,
de zon doet levend goud op de oude kruinen beven.
De zon is overal, om het wisselend veldtafereel
verbreidt ze een waaiend waas, uit zijde en licht geweven,
zij trilt in elk gezang, zij leeft in alle leven,
en leeft in ieder deeltje, en leeft er toch geheel.
O zon, laat mij nog eens in al uw luister baden,
doordring mij gans, dring door in het diepste van mijn ziel,
die brandend naar u haakte en toch in nacht verviel.
O kon ze, u volgend langs de nooit betreden paden,
waarheen zo menig streefde en geen u volgen kon,
verteren in de gloed van de goddelijke zon.
29-06-2014, 09:18
Geschreven door André
|
|
|
| 28-06-2014 |
| De linden van de abdij van Tongerlo. Prosper Van Langendonck |
|
Sieraad en glorie van deze vlakte, kalme streken,
steunvaste en eeuwenoude wachters van de abdij,
staan pal de linden die, bij vrede of stormgetij,
geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken.
Wat hebben ze getrotseerd. En toch de vogels kweken
er zingend, het vinnig jong, springlevend als de mei,
dat dra de vleugels rept en het nest ontschiet, om vrij
in een jubelend lied, wijd schaterend los te breken.
Maar ziet gij daar niet plots hun brede kruinen nijgen,
en breiden zij niet zacht hun takken zegenend uit,
waar heimelijk gefluister schijnt door hen te zijgen?
Het is daar dat zinnend treedt, wat broedt dat weeral uit?
Hun oude en immer jonge zanger, die hun twijgen
gaan roeren, door het zoet akkoord van luit en fluit.
1897
28-06-2014, 10:15
Geschreven door André
|
|
|
| 27-06-2014 |
| Sonnet. Prosper Van Langendonck |
|
En verre tochten gaan en zullen gaan,
en schepen varen heen en zullen varen,
en ogen staren na en zullen staren,
het slaat wild mijn hart, en wilder zal het slaan.
Geen woud doorkruist van wegel, baan en laan,
een oerwoud, ach een droom die op kan klaren,
en het is geen droom, vervulde wensen baren
steeds nieuwe wensen, en het kan niet stil staan.
Mijn hart, het gaat en gaat van in der eeuwen,
en bouwt en bonst en breekt en bouwt, en tart
al wat gewoonte of wijsheid tegenschreeuwen.
Zoekt smart in vreugde en dan weer vreugde in smart,
week kinderhart, ontembaar hart van leeuwen,
mijn mensenhart, o mensdom in mijn hart.
27-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-06-2014 |
| Van hoogmoed 2. Prosper Van Langendonck |
|
Uit zelf behagen in mijn doen en trachten,
heb ik de dingen naar mijn beeld in het leven
geroepen, en aan alles van mijn krachten
en mijn diep gevoel de stempel ingedreven.
Met hoge goedheid loon ik het laag verachten
van de schepselen, die mijn liefdewet weerstreven,
ik voel deernis met hun vreugde, met hun smachten,
want het is toch mijn wil dat zij aan de aarde kleven.
Mijn adem waait langs de ongemeten zeeën,
waait door het mateloze ruim der tijden,
van liefde zwanger, eindeloos zwaar van weeën.
En ik voel een klagen uit de onpeilbare verte
opstijgen, tot mijn innig hoog verblijden,
stem van het heelal, stem van mijn eigen herte.
26-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-06-2014 |
| Van hoogmoed 1. Prosper Van Langendonck |
|
In het hoog geheim van het grondeloze wezen,
mijn kruin, omvloeid van eeuwige morgenlichten,
is door geen lot of wereld te verwrichten,
het verheerlijkt ik, in glorie opgerezen.
En voor het algoede alschone, het onvolprezen,
gaan duisternis en schemeringen zwichten,
en stijgt uit immer nieuwe vergezichten,
de psalm van vreugd en weeën uitgelezen.
Ik voel me eeuwig boven het eigen mens zijn gloren,
en ginds het klein, heel ver gekriel van mensen
op aarde, in mijn oneindigheid verloren.
Naar de eigen glorie vlammen liefde en wensen,
en ik voed, een wet door mijzelf geschreven,
mijn eigen God zijn, met mijn eigen leven.
1893
25-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-06-2014 |
| Naglans. Prosper Van Langendonck |
|
Wanneer, bij het dalen, de zon draalde en beidde,
en als een stervend hart in het kwijnende westen hing,
was het dan haar bloed dat vloeide, of de aarde die schreide,
troosteloos, omdat haar glorie heenging?
Zie, langzaam krimpt de gloed, die laaiend zich verbreidde,
en smelt allengs tot een bleke, zeer bleke kring,
die, lang nog schemerend aan de verre rand van de heide,
de insluimerende aarde omwaast als een herinnering.
O, toen ik bij uw droef vertrek, mij sterven meende,
ik weet niet of gij minde, ik weet niet of gij weende,
maar innig brandend als mijn passie, was mijn smart.
Doch eindelijk week de pijn, die diep en vlijmend griefde,
wijl niet mijn liefde, maar het herdenken aan mijn liefde,
als naglans glimt om het ingetogen hart.
24-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 23-06-2014 |
| Schepping. Prosper Van Langendonck |
|
Omruist van zangerig bladgefluister,
door het mystisch spel van licht en duister,
omtinteld met een stralenkrans,
komt gij als een nevelschim gegleden,
nog vormloos ver, maar diep aanbeden,
in uw aanstaande schoonheidsglans.
Ik voel uw bezielende adem waaien
van ver. Zie, de bloemen zwaaien
u het kleurig, reuzig geurenvat,
het hosannah dreunt van boog tot bogen,
of het woud, in twijg en stam bewogen,
met mij u huldigde en aanbad.
Gij zijt gekomen, heel mijn wezen
trilt, vreugdedronken, ik grijp, gerezen
tot u, naar u, zo trouw verwacht,
ter wilde omarming, vruchteloos pogen,
uw vorm is wind, uw schijn is logen,
een hersenschim, een droomgedacht.
O heerlijk beeld van ijdele dromen,
ik wil u doen leven, u doorstromen,
u sterken met mijn levensgloed,
mijn vlees zal smelten, het hart bloeden,
om u te vormen, u te voeden,
mijn eigen kind, mijn vlees, mijn bloed.
En ik juich, daar de adem van mijn longen,
uw borst doet golven, opgedrongen
van al wat mij daarbinnen beeft,
daar u de bloedstraal van mijn hart
dooradert, u mijn liefde en smart,
en hoger hoop in de ogen heeft.
Uw blik, waar donkere glansen zweven,
voert op een stroom van wonder leven,
mijn ziekelijke schoonheidszin.
Kom, laat het waas van stille dromen,
zachtlokkend om uw teerheid domen,
en treedt, hooghartig, het leven in.
Mijn kind, geen liefde moet gij er winnen,
geen kan u toch als hij beminnen,
wiens hart u sprong tot levensbron,
maar hem begrijpend in uw wezen,
zal men in uw sprekende ogen lezen,
al wat hijzelf niet zeggen kon.
1891
Brussel 1862- Brussel 1920
23-06-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
