Daar is een gezoem van insecten,

gevleugelde minnaars die bloemenzielen wekten.

De bergen liggen zo trouw,

ze liggen blauw,

als wachters langs de horizon,

daar waar het licht zijn zege begon.

En de wuivende wiek van de wind,

zoekt en vindt,

bloemenaromen.

Hij voert ze mee; ze komen

door de open ramen, waar mensen ontwaken,

en zich eerst voor de dag wat angstig maken.

Mannen rekken hun pezige leden,

vrouwen zwijgen: dat zijn hun gebeden.

Kinderen kijken met hemelogen,

naar het licht waarin ze weer leven mogen.

Even zijn ze wat bang,

dreinen om een klein verlang.

Dan komt moeders medelij,

maakt ze weer zorgenvrij.

Moeders handen zijn zo zacht,

ze heeft alles overdacht.

Ze ziet op naar het donkere gezicht,

van de man in wiens slaap nog niet zwicht.

Ze vreest voor het leven dat hem wacht:

ze heeft alles overdacht.

Zwijgend doen haar ogen hun gebeden,

Niemand weet wat ze leden,

Haar mond lacht:

ze heeft alles overdacht.

Dat is de vrouw,

in wie niemand een engel weten wou,.

Dan staat stoer en sterk,

de man voor het komende werk.

Hij wil de vechtende strijder zijn:

vrouwen zijn zwak en kinderen zijn klein.

20-01-2014, 07:36 Geschreven door André  

Lichtbeving,

Lichtweving,

om de bomen,

een schromen,

het eerste komen,

van licht.

Hoog opgericht,

zien de kronen van de bomen het zongezicht.

Een siddering vaart door hun twijgen.

Ze nijgen,

tot bloemen nog gesloten,

dan, zacht van blauwe dauw begoten,

zich openen zacht in het licht,

sidderend in de pracht van het zongezicht.

Groene vlammen,

van varens rond de stammen,

vlammen die leken.

Een vogel begint te spreken,

heel teer een toon,

om ongekend schoon,

schoon dat opengaat,

als een boek dat openslaat,

waar vreemde letters in beven,

woorden die op alles antwoord geven.

Dan de lichtflitsende stralen,

de pijlen van de zon die dalen,

over de aarde die lacht.

Lang heeft ze gewacht,

in de grenzeloze omdonkering,

bij wat ver stergeflonkering.

Hoger stijgt de pracht.

Het licht heeft zijn zege volbracht.

Diertjes wriemelen al langs de aarde,

uit de aarde, en daar, waar de nacht nog bewaarde:

vochtige kou.

Ze gaan zeker en gauw,

wetend hun geheime plicht,

hun wondere taak in het licht.

Dan vangen andere vogels aan.

Ze kunnen elkaar verstaan.

Hun stemmen zijn van licht.

Ze weven een groot, bevend gedicht,

gedicht vol verwondering,

toch zeker en zonder afzondering.

Ze weten dat liefde het hoogste is.

Ze kennen niet de mensen hun gemis.

Jubelend pijlt de leeuwerik in de lucht.

Hij vlucht,

omdat zijn geloof hoog hem heentrekt,

naar het licht, het licht dat alles wekt.

Lange schaduwen liggen over de aarde,

dat is wat de nacht nog bewaarde,

aan de duisternis die niet wil verlaten.

Alles wacht gelaten,

wat nu de zon zal doen.

In één brandende zoen,

kust de aarde, kust ze het al,

als een moeder die weet dat haar kind nu ontwaken zal,

En ze spiegelt haar eigen wonder,

in al de flonkering boven en onder,

in de grote dauwdiamanten,

sidderend hangend aan alle kanten,

vastgehouden in bloemenharten.

Niets kan meer smarten.

19-01-2014, 08:45 Geschreven door André  

Hoe weet ik toch mijn wereld, dat uw hart

zijn maatslag door het mijne regelen laat,

dat in mijn wens uw liefste wens vergaat,

dat in mijn ziel voor u het al verstart.

Hoe weet ik het, mijn wanhoop, diepste smart,

waarom ik toch mijn liefst geluk verlaat,

het is mijn eigen bloed dat u verraadt,

mijn bloed, dat in zijn dans het uwe tart.

Hoe bind ik dan uw rusteloze vaart,

mijn tedere wereld, sla om u de boei

van het geluk, zodat gij niet weerstreeft,

en uit één hart het lied naar boven zweeft,

dat dijt en groeit al naar ik het besnoei,

dat in zijn gloed ons voor elkaar bewaart.

1924

18-01-2014, 08:48 Geschreven door André  

Een onderaardse zee. Een bliksemflits,

schoot door mijn mijmering het beeld omhoog,

het was als scheurde de aarde, en door de rits

zag ik in diepten, waarin niets bewoog.

Grondloos het meer, groeiende trits,

waakten de rotsen, toen ze het vuur bevloog,

bij het felle weerlicht branden van de gids,

dook het geheim, dat zich aan licht onttoog.

De bodem sloot zich weer. Geen spleet

verried meer, wat daarbinnen roerloos lag,

en als een droom mij het gezicht ontgleed.

Maar eenzaam blijf ik achter, want ik weet

het ondoorgronde raadsel, dat ik zag,

ligt in een land dat ik niet meer betreed.

1925

18-01-2014, 08:48 Geschreven door André  

Zoals de sterren langs elkander gaan,

zij knikken, lachen en als in een ruit,

spiegelen zij hun gloed, doven weer uit,

elk kent zijn weg en volgt de eigen baan.

Zo gaan als dichters wij. Wat is een woord?

Diep onder woorden gaat de gouden stroom

van de liefde, en haar melodie een droom,

zij wordt door het bewogen hart gehoord.

Zo scheen één ogenblik een lichte lamp,

spiegelend ons wezen in haar stralengoud,

de zwijgende aarde schitterend in haar vuur.

De lichten doofden, wazig witte damp

verdoft de fonkeling, maar eeuwenoud

droomden wij ons stralend wezen na dat uur.

1924

17-01-2014, 13:30 Geschreven door André  

Zoals het in bergen wijkt van het noordelijk dal,

had zonlicht mij verlaten voor de tijd,

maar warmte bleef trots kou in mij verbreid,

als in het dal de gloed na de avondval.

Het vruchtbaar dal heeft zonnevuur bewaard,

schoon de avondkou de dag te vroeg verving,

zo heeft, opdat ik trouw zijn schoon bezing,

het wereldvuur zijn gloed in mij vergaard,

zodat ik bij het springen van zijn wel,

het met mijn liederen het eerst begroet.

Vol ben ik als het dal van zonnegloed,

liederen ontluiken als bloemen in de del,

en kleurig spiegelen zij de vurige bron,

die uit de aarde eeuwige glorie won.

1923

Henriette Hester Moulijn-Haitsma Mulier

17-01-2014, 13:17 Geschreven door André  

17-01-2014, 09:33 Geschreven door André  

16-01-2014, 17:27 Geschreven door André  

Beste bezoekers,

Op vrijdag 13 december 2013 bracht ik mijn pc binnen in de winkel voor een onderhoud. Het zou niet lang duren. Maar het duurde heel lang. Tot vandaag. Ondertussen is er een nieuw jaar begonnen. En ik kon jullie niet verwittigen, want ik zat zonder internet.

Ik wens jullie allemaal een voorspoedig 2014.

Ik zal zo spoedig mogelijk opnieuw beginnen met het plaatsen van mooie gedichten.

groetjes,

André

16-01-2014, 14:11 Geschreven door André  

Wat denkt gij dan als ik uw zwakheid zag,

en heel uw wezen werd mij openbaar,

dat ik zou spotten, of in laag beklag

u vragen wie wel de allerbeste waar?

Neen ik ben als gij niet minder ook niet meer,

mijzelf een raadsel, mens met bitterheid,

gepijnigd hart, waarin een enkele keer,

een zachte stille stem om liefde vleit.

Maar om die stem te horen ga ik ver,

ik loop de ganse donkere wereld door,

liefde is het wonder, is de lichte ster,

waar ik geboren ben, en waar ik hoor.

Als ik daarom aan u naar liefde vraag,

dan is het omdat ook ik de liefde draag.

22-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Dan is de liefde schoon, als zonder spreken

het hart het verlangen van de liefde raadt,

als door een blik, een blozen of verbleken,

hij, wat zij verbergen wil, toch verstaat.

Dan is de liefde schoon, angst geweken,

en lacht geluk op het geliefd gelaat,

als liefde kracht is in haar daad gebleken,

en twijfel weg waardoor haar vreugd ontgaat.

O machtig lied van het vervuld verlangen,

wie peilt uw diepte die uw lokking ziet,

in het windruisen, in de zeezangen,

hoor ik het willen, maar de volheid niet.

Wie had naar leven ooit onlesbare dorst,

en vond niet in het leven toch zijn vorst?

21-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Ik ben als jij viool, gemarteld hout,

gebogen en gelijmd, en toch gewijd,

het is in u dat heel de wereld lijdt,

gij zijt de stem, ontwrongen aan het woud.

In mij gloeit als in u bedwongen vuur,

gevangen en omlijnd, en toch gewijd,

het is om mij dat heel de wereld lijdt,

ik ben de stem, ontworsteld aan de natuur.

Stil zat ik neer, dof dreunend zong de zee,

en binnen rees en daalde de ijdele toon,

zelf werd ik muziek, zo glanzend schoon,

was het in en om mij, toen de klank verglee.

Muziek gij baadt in purpergulden vloed,

mijn bleke hart dat stervend zingen moet.

20-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Toch wil het hart zijn bloei,

al is de lentetijd al lang voorbij,

in liefde droomt het weg,

en een diep verheugen,

om zwakheid van de liefste ontroert het weer,

ja, even hoog wordt zwakheid,

als de sterkte wel geschat,

zo is de liefde, zwakheid zoekt ze en kracht,

en kracht in zwakheid,

haar is alles één,

in het levend beeld.

19-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Ik liep door het bos,

op het vochtige mos,

het was er nog stil,

en de wind was kil.

Plots zag ik mijn vijand,

hij sloop op ons aan,

ik was met mijn kind,

in de dood gegaan.

Toen nam ik mijn leven,

ik viel hem aan,

ik hijgde, ik trapte,

ik gilde mijn nood.

Ik stond en ik viel weer,

ik viel tot ik stond,

verslagen lag hij,

op de koele grond.

Ik doorboorde mijn vijand,

mijn vijand lag dood,

en lachend weer troostte ik,

het kind op mijn schoot.

18-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Mijn liefste zijn mijn dromen,

ik ben ze nimmer moe,

als ik bij hen wil komen,

doe ik mijn ogen toe,

en ik laat mij vrolijk drijven,

op de golven van hun zang,

hun eigen wil ik blijven,

ik dien ze levenslang.

Dat is een lustig ontmoeten,

als ik bij mijn dromen kom,

maar die ik zwijgend zal groeten,

die noem ik mijn bruidegom.

17-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

Smart, mij zolang vertrouwd,

eeuwig gewende,

zijt gij daar weer?

Ik zie in het stil ontmoeten,

van onze ogen het oude groeten,

achter uw ogenschijn,

weet ik uw rijk te zijn,

in uw meren zonk ik,

uit uw stromen dronk ik,

ik, die de vreugde wou zijn,

liep door het land van pijn.

Zacht streelt mijn hand uw hoofd,

ik heb u zo lang geloofd,

nooit kan ik u laten gaan,

ik heb u voor altijd verstaan.

1919

16-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

1.Een oude prent.

Schapen en lindegeur,

stille hoeven met grote bomen,

en roosjes van paarsrode kleur,

hebben mijn droefenis van mij weggenomen.

Zacht is de avond gedaald,

als een beschermende vrede,

als een schaap dat zich moe heeft gedwaald,

nam de goede herder mij mede.

2.Pierrot.

Ik duikel door het leven,

nu lach ik, dan huil ik,

nu scheld ik, dan pruil ik,

nu ben ik vroom, dan profaan.

Waar ga ik naartoe en waar kom ik vandaan?

Ik duizel en struikel door het leven,

ik ben geniaal waar ik het zelf niet verwacht,

ik zeg zotte dingen waar ieder om lacht,

ik leef op de gis,

gaat het raak, gaat het mis?

ik duikel door het duizelende leven.

1921

15-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

De regen ruist op volle zomerblaren,

en brengt herinnering aan verre kinderjaren,

weemoedig als een wiegelied.

De regen zingt zijn lied van zacht vergeten,

van mijmeringen die geen ding meer weten,

dan vaag verdriet.

Zo ruisen tranen die het hart verlichten,

onhoorbaar langs de moede aangezichten,

van hen die blind zich staarden in de zon,

zij buigen het hoofd berustend in de handen,

en lafenis daalt in hun zielelanden,

uit zilverklare bron.

Als zachte handen die weemoedig strelen,

als moeders die met kinderen dromend spelen,

in het lied dat in de milde regen zingt,

en brengt gelatenheid vol stille deemoed,

en van vertedering de zachte weemoed,

die zegenend in het harte dringt.

14-12-2013, 00:00 Geschreven door André  

1.Vrijheid.

Alles is mijn wat mijn ziel bemint,

Alles is mijn wat ik kan bevatten,

in mijn warm hart. Ik ben als een kind,

dat speelt met de wereldse schatten.

Ik vond de vrijheid, die anderen laat

hun eigen vrijheid. Ik leef als ik bewonder.

Alles is schoon in zijn eigen staat,

de koesterende zon als de toornende donder.

2.Eenzaam.

Immer zal ik eenzaam zijn,

als een top in het blauw verloren,

Immer zal ik eenzaam horen,

naar mijn eigen zielsrefrein.

Met zijn wortel vast in de aarde,

en zijn kruin in de ijle lucht,

staat een berg alleen, geducht,

boven onrust die vervaarde.

En hij deelt het grote leven,

woelend, strijdend aan zijn voet,

dat hem met zijn krachten voedt,

maar zijn top is koel gebleven.

Want mijn geest wil eenzaam schouwen,

in zijn eigen zaligheid,

boven mensensmart en strijd,

eeuwige vreugden bouwen.

13-12-2013, 07:16 Geschreven door André  

Zoveel schoons heb ik genoten,

zoveel liefs heb ik bemind,

stilte heeft mij overgoten,

als een nietsbegerend kind.

Ik leef in herinneringen,

geurige lente, balsemzacht,

waarin trage wijzen zingen,

oudbekend en langverwacht.

Leidt mij langs de groene paden,

schemerteer en glanzend vroom,

die mijn voeten eens betraden,

in een zilverstille droom.

En de oude bomen strelen,

met hun wuivend handgebaar,

en de eerste vogels kwelen,

stil en innig, zacht en klaar.

Maar opeens ach, word ik wakker,

en het paradijs vervaagt,

ik moet werken op de akker,

als het drukke leven vraagt.

Ik ben in het licht getreden,

uit de zoete schemerschijn,

in het volle mensenleven,

waar de strijd en moeite zijn.

Toch leeft op de stille gronden,

van mijn ziel, gerust en vroom,

ongerept en ongeschonden,

van mijn jeugd de lentedroom.

1920

12-12-2013, 07:51 Geschreven door André