Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
29-08-2013
Adagios. Hendrik De Vries
Voor het eerst in het beweegbare toverwoud, waar moorddadige poelen verkrozen, zag ik slingers van het schatrijkste lovergoud, overladen met zwarte rozen, een dooltuin waar nergens een vogel zong, onder schaduw van onheil en dood, hoe dieper ik door deze lanen drong, hoe zwaarder nacht mij omsloot.
Ik wandel door dichte hoven, of slaap met mijn wilde honden, aan vijvers en tegen hellingen, groeien gifplanten van zalig verdoven, sap voor bedwelmende kwellingen, wrede verrukking en heilige woede, al mijn geheimen beveel ik de veilige hoede, van het huis dat ik hier heb gevonden.
Bezweringen moet ik zingen, in walmen moet ik bezwijmen, om naamloze geheimen, aan het eeuwig duister te ontwringen, ik treed op verloren wegen, ik weet van geen wederkeer, wie voor mij hier waren, zegen in onstoorbare sluimer neer.
29-08-2013, 00:00
Geschreven door André
28-08-2013
Doodsgedicht van het Spaanse volk. Hendrik De Vries
Over dromen zoals mij kwellen, kan ik nooit met mensen praten, ik zal ze de grond vertellen, als ik daarin word neergelaten.
De zon mag opstaan of niet, voor mij breekt geen dag meer aan, het is voor mij gedaan met het lied, van haar op- en haar ondergaan.
Bij de muur die ik vond gesloten, riep ik: Moeder kom weerom, toen riep ik de Maagd Maria, maar alles bleef stil en stom.
Bij het geklop van mijn handen, is mijn hoop stukgeslagen, nu heeft moeder mij toch antwoord gegeven, bij het eerste dagen.
28-08-2013, 00:00
Geschreven door André
27-08-2013
Een Spaans volkslied. Hendrik De Vries
In de gezegende dagen, van jubelen en van bloeien, wanneer de hartstochten schroeien, en hun dorst naar de lippen slaat, wordt soms ons geluk door vlagen, van sombere weedom verdorven.
Dat zijn liefden lang gestorven, die beschuldigen van verraad.
De drift vervliegt als een rukwind, het genot blijft nauwelijks heugen, wat wellust heet, is een leugen, de schoonheid een ijdel mom, de mens die nergens geluk vindt, raakt vermoeid en afgezworven.
Naar liefden, voorlang gestorven, gaan dan zijn wegen weerom.
1930
27-08-2013, 00:00
Geschreven door André
26-08-2013
Droom. Hendrik De Vries.
Nog mijmerend vragend wat zij had gesproken, betrad ik 's nachts opnieuw de trappenstraat, in stadslicht bleek gebaad, in sneeuw verdoken, een venster blonk, maar nergens haar gelaat.
Beneden gleden wagens zonder dreuning, dreef murmelend zwart van mensen af en aan, het bordes lag blank, met blank bevrachte leuning, door het smetteloze laken was geen tred gegaan.
De sleutel had het zwijgen zwak verbroken, maar niets weerklonk in die befloerste gang, ik vond een kamer, heb daar licht ontstoken, en wachtte stom en roerloos, urenlang.
Ik zag nog achter gaas de schoorsteendaken, de muren soms bestreken door de maan, toen hoorde ik weer de sneeuw van schreden kraken, daar kwam zij, wilde huivering greep mij aan.
Mijn hart verkromp, met plots verstomd gehamer, ik wist mij stellig in mijn vlucht bespied, een spiegelwand weerkaatste gans de kamer, ik schrok: ik vond mijn eigen beeltenis niet.
1924 Groningen 1896-1989
26-08-2013, 10:05
Geschreven door André
Antwerpen in oude prenten 1
Antwerpen is zo mooi.
26-08-2013, 07:52
Geschreven door André
25-08-2013
Wijding. Marie Metz-Koning
Als een blanke vijver, effen, enkel licht, dat uit een wal van mos en dorrend goud, door takgewar van winters worstelwoud, de klare blik ten eeuwige hemel richt.
Schoon het elk beeld weerspiegelt, van wat schouwt in zijn klaarte, en het altijd open ligt voor nieuwe beelden, en het die beelden wicht en veel warreling op zijn glansvlak houdt.
Ziet, spiegeling levensbeelden velerlei, uit drukke worsteling van dit tijdelijk zijn, diep uit mijn wezen een blik, aandachtelijk.
En al wat spiegeling in zijn klaarte lei, zij het dolle vormen, tekenen of stille lijn, wijst hij de eeuwige beelden van het eeuwige rijk.
25-08-2013, 00:00
Geschreven door André
24-08-2013
Storm. Marie Metz-Koning
Hoort, hoe dreunt en davert van geluid, als waar een krater, brakend fel onze aard. Door het bangste van de nacht, in volle vaart, jaagt rijder wind, wild rittend langs mijn ruit.
Met helse hoeven pletterend wat hem stuit, stuift bomen en bloemen snoeiend in mijn gaard. Zijn donker ros, wuifmanen en wuifstaart door krocht en bocht: waar zich een weg ontsluit.
He rijder wind, licht mij nu even uit mijn warme woon, waar goedheid mij vergaart aan schatten alles, wat de blijdste bruid als kind zich droomde en maagd, opdat uw paard ik pletterend menne, waar ik moe gestaart in haat op macht, mijn woorden dood op luid.
24-08-2013, 00:00
Geschreven door André
23-08-2013
Voorjaarswind. Marie Metz-Koning
Zo zoet en zangerig suist door de ijle twijgen, de prille wind van zonbeloften luw, dat mijmerend: is de lente daar al nu? Al overal de bleke mensen neigen.
Hun handen branden van gespannen werken, waarmee één elk zich wintervreugde loog, zijn even stil, en in hun dromend oog, is schemering van een schoon geloof te merken.
En wie de spiegeling van een wreed verleden droeg in zijn ziel, vele bleke maanden lang, hoort juichen in die wind de zegezang, van smarten in een trots hart zelf volstreden.
Zo zoet en zangerig suist door de ijle twijgen, de prille wind van zonbeloften luw.
23-08-2013, 00:00
Geschreven door André
22-08-2013
Stilte. Marie Metz-Koning
Ik hef mijn effen aangezicht, in de vrede van het schemerlicht, dat langs de stammen vloeit, en wijd als waar ik een bloem die de avond bloeit, spreid ik mijn aandacht met het alles mede.
De luide landen liggen moe gestoeid, de woelige wateren wachten uitgestreden, de bloemen om hun harten toe gegleden, zijn als de lovers toverstil geboeid.
Zal God nu uit zijn hoge hemel treden? Zijn zoete voeten in de stilte geschoeid, te gaan langs de aarde die hem tegen groeit, met allerhoogste zomerliefelijkheden?
Ik hef mijn effen aangezicht in de vrede van het schemerlicht, dat langs de stammen vloeit.
1904 1864-1926
22-08-2013, 00:00
Geschreven door André
21-08-2013
Het meisje. Hendrik Scholte
Schemer droeg zijn stil verwezen, vroeg gelaat de kamer binnen, toen zij uit het witte linnen, ademloos is opgerezen.
Ban van een vermoed beminnen, spon zij aarzelende vrezen, en het geheim verbond aan dezen droom, al het ontzet bezinnen.
Eenzaam draagt de lege sponde, deernis om de vreemde schuld, van een niet gekende zonde.
Tot de milde morgen duldt, dat het hart zijn eigen wonde, doelloos schreiend heeft gevuld.
21-08-2013, 00:00
Geschreven door André
20-08-2013
Narcissus. Hendrik Scholte
Voor mij een spiegel, en achter mij een spiegel, maakt het zachter wat ik spiegel, want ik, ik ben niet wat ik schijn, maar minder dan wat hier en daar en ginder, iemand weerkaatst in zijn blik.
Eén allen heeft duizend levens, zonder één voor zich alleen, en tevens zonder één voor iemand anders, en tweemaal ik maakt mij een speler, van plezieren en verdriet en veler ergernis, omdat ik ijdel ben.
Hemel en aarde hebben het water, tussen zich in, waarvan ik later, wel den spiegel eens breek, om van onderop nog even, mee te lachen met dit leven, dat alleen maar leven leek.
20-08-2013, 00:00
Geschreven door André
19-08-2013
Nocturne. Hendrik Scholte
Soms gedenk ik in het zacht gerucht, van een ander feest in de avondlucht, een zekere mijmering, van wat nu voorbij gegaan is, het warme lied van u en mij.
Muziek, de liefde van uw smalle handen, en de open avond achter de verande, de vroege sterren over zee en duin, en het geruchtloos duisteren van de tedere tuin.
Wij bleven tot de korte nacht wou bleken, minden en wisten dat dit eens zou breken, ik ging terug, maar o, jij ging zo stil, de zware wegen van uw sterke wil.
En nu gij ver zijt, zijn wij enkel samen, als uw muziek weer zingt uit vreemde ramen, en zwak ben ik, tot die herinnering zwindt, in het schuchter manen van de late wind.
1925
19-08-2013, 00:00
Geschreven door André
18-08-2013
Het Carillon. Hendrik Scholte
Zacht en vanzelf uit de vermoeide nacht, schuchter ontloken aan een verre toren, prevelt een lied van die niet toebehoren, de zware aarde en een traag geslacht.
Nu zingt als een doorschrijnend brevier, het carillon zijn onverstane vreugden, van kleine klanken, die zichzelf verheugden, jubelt een ijl en torenhoog klavier.
Tot wankel aan een onvoleind akkoord, dit sprankelend fontein is ingezonken, en van een kinderlijke weemoed dronken, zet ik mijn stil bevonden omgang voort.
1924 Groningen 1903- Amsterdam 1988
18-08-2013, 00:00
Geschreven door André
17-08-2013
Herinnering. Elisabeth Reitsma
De dagen zijn gedrenkt met innigheid, de hoge nachten zijn verklaard en goed, jij tedere, hebt mijn onrust uitgeleid, en al je kussen dromen in mijn bloed.
Ik draag een kleed van warme veiligheid, nu je gebed mij moederzacht behoedt, terwijl in de nacht mijn ziel de jouwe ontmoet, in een diep licht, voorbij de duistere tijd.
Sinds wij verlangens zuivere roep vernamen, die ons in immer stijgende betovering, tot glans van waterklare verten trekt, is dit mijn lieflijkste herinnering:
dat wij in elkanders armen sliepen samen, als kinderen door liefde toegedekt.
17-08-2013, 00:00
Geschreven door André
16-08-2013
Herfstweemoed. Elisabeth Reitsma
De seizoenen gaan en keren weder, en zien niet om naar wat in hen verging, mijn hart werd tot verliezen steeds gereder, en steeds meer open voor herinnering.
Bij de voorname dans der jaargetijden, wendend en wisselend in de oude rei, ruist in mijn hart één enkel lied van scheiden, één mensendiepe klacht: voorbij, voorbij.
Want vluchtig als de bloesems zijn mijn dromen, en vluchtig als de sneeuw mijn vreugd en leed, maar de seizoenen blijven gaan en komen, ook als dit hart van sneeuw noch bloesem weet.
XX
De meesterhand die de doorluchtige weelde, van vlindervleugels etste en penseelde, heeft ook het landschap onzer ziel geschetst, vluchtig en vast in duizendkleurige beelden.
XX
Gewiegd in woudgeruis en zonnebrand, door de wilde zee geworpen aan het strand, werd gij na eeuwen van onstuimig zwerven, het stille sieraad eener vrouwenhand. (Barnsteen)
1929
16-08-2013, 00:00
Geschreven door André
15-08-2013
Wateren. Elisabeth Reitsma
Ik weet geen wateren, die zo lokkend binden, zo zoet betoveren met sirenenzang, als de ongepeilde zielen van beminden, waarin mijn aandacht wegzonk, diep en lang.
In zware duizeling naar die stroom genegen, kan ik niet zeggen, wat het meest ontroert, dat wat ik win, of dat wat wordt verzwegen, en mij naar grondeloze diepten voert.
Wat wondere kleur groeit uit die glinsterstromen, Wat tedere stem stijgt fluisterend uit die vloed, dat in betovering wordt opgenomen, wiens blik die donkere spiegeling ontmoet?
Er stroomt een woord over verzonken namen, over de wereld, en de tijd voorbij, een roep in het licht: wij blijven eeuwig samen, want samenzijn trekt de eeuwigheid nabij.
1928
15-08-2013, 00:00
Geschreven door André
14-08-2013
Doornen. Elisabeth Reitsma
Wat niet tot een ranke stengel uit kon groeien, of tot een blad, dat jubelend openbreekt, dat werd een doorn, die zijn verdordheid wreekt, door gretig het bloed van anderen te doen vloeien.
Wat bij een mens niet schoon kon openbloeien, en niet met zorg gevoed werd en gekweekt, dat werd door kommer en wreedlijk snoeien, een scherpe doorn, die giftig schramt en steekt.
Mijn hart bedenk, wanneer een mens u wondde, en het lauwe bloed in rode droppelen leekt, dat deze doorn wiens scherpte u heeft geschonden, zijn eigen onmacht en mismaakheid spreekt.
En dat hij, aan zijn bitter lot gebonden, terzelfde tijd u om verlossing smeekt.
1927
14-08-2013, 00:00
Geschreven door André
13-08-2013
Aan de dood. Elisabeth Reitsma
Gij die het leven van het leven zijt, die zwijgend aan de luide wegen staat, ik droom altijd van uw ontroerd gelaat, dat draagt het wit geheim van eeuwigheid.
Ik weet hoe uw hoge glimlach zegenend glijdt, over de rozen van de dageraad en als de nacht diep ademend langs u schrijdt, hoor ik het waaien van uw wijd gewaad.
Over de harten bangen koortsige strijd, staat gij aandachtig moederzacht gebogen, de hemelen glans, de sterren goudhabijt, weerspiegeld zich in uw wetende ogen.
Van uw handen dauwt het mededogen, uw blanke kus is gelukzaligheid.
13-08-2013, 00:00
Geschreven door André
12-08-2013
Kind. Elisabeth Reitsma
Een zachte wijsheid doet mij het leven dragen, toch ben ik soms als vroeger het angstige kind, dat schreide om jou, haar jonge ogen blind, en pijnlijk leefde in de eis der dagen.
Dan heb ik weer zovele, zovele vragen, terwijl mijn weifelend hart je nergens vindt, tot het vermoeden rijst, dat al mijn klagen, de stilte scheurt, waar je stem begint.
En lijk een kind nog nasnikt in zijn slaap, schoon reeds een droom zijn glinstervleugels spreidde, zo dwaalt nog als een droevig blatend schaap, mijn laatste vraag op uwe schemerweiden.
Totdat onverwacht, mij uw goedheid kust, en alle leed, in onze liefde rust.
