Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
05-08-2013
Lente. S.J. Van den Bergh
Knielt der aanbidding neer, en geeft de Algoedheid eer, uit duizend bloemen bloeit en blikkert, uit duizend droppen gloeit en flikkert, op lucht zweeft, uit geuren walmt, het gebed dat de aarde doorgalmt.
Knielt der aanbidding neer, en geeft de Algoedheid eer, het hart tot God omhoog geheven, die ons de lente ten pand wilt geven, dat al wat dood is weer herleeft, wanneer zijn adem zweeft.
Knielt der aanbidding neer, en geeft de Algoedheid eer, wat heden sterft zal morgen bloeien, wat heden stolt zal morgen vloeien, en waar de zeis heeft gemaaid, wordt morgen weer gezaaid.
Knielt der aanbidding neer, en geeft de Algoedheid eer, wisseling ligt in de eeuwige orde, elke dood is een: ik worde, en ik zie op iedere grafzerk staan, bij God, en niet: vergaan.
05-08-2013, 07:49
Geschreven door André
04-08-2013
Kus 3. S.J. Van den Bergh
O, welk een ambergeur omwadent thans uw lippen, verleen mij spoedig van uw karmozijnen mond, mijn liefste, een kusje in deze stond, want ik voel mij de adem schier van minnedorst ontglippen.
O mijn liefste, neem, neem er twintig als het u lust, en het u gelukkig maakt in het leven, ja dertig, ik wil er honderd geven, welnu, hebt gij genoeg gekust?
Neen? Ik doe er u nog twintig smaken, zijt gij tevreden? Ach, ik blaak in laaier gloed, welaan, verklaar mij dan met wat getal ik het blaken, van uw verliefde vlam, dankbaar blussen moet.
Met zoveel, leven van mijn leven, hernam ik, als in Gelderse dreven, de meizon kersen rijpen doet.
Met zoveel als er korenaren, ontspruiten op het vruchtbaarste land, of als in het hart der Noorderbaren, de samengevatte korrels zand.
Zoveel als, voor ons oog, bij nacht aan 's hemels transen, er sterren dwarrelen en zonnen glanzen, ja, al schonk gij mij ze ook, zodra het morgenrood, aan de oosterkim begint te dagen.
Totdat de zon zich baadt in der rivieren zilveren schoot, ik zou 's avonds, meer ontgloeid, mijn enigste welbehagen, u om nog meer kusjes vragen.
1842
04-08-2013, 08:41
Geschreven door André
03-08-2013
Kus 2. S.J. Van den Bergh
Het was tweemaal dat ik u, mijns harten uitverkoren, een teder kusje op uw elpen boezem gaf, en tweemaal stiet gij zonder toorn, mij zachtjes met uw handen af, terwijl gij bloosde toen ik het kusje durfde wagen.
Spreek, bloost gij alleen mijn liefste, als men u mocht mishagen? Maar wie, wie is als ik zo onuitsprekelijk rijk? Ik zie, ik lees in uw ogen, o enige vreugd mijns levens, mijn overwinning, ja, en uw verwarring tevens, een sterveling aan uw knieën ben ik, de Goden gelijk.
Maar laat ik mij aan uw armen ontrukken, nog is de tijd niet daar, die al mijn wensen kroont, te vroeg verenigd rijt ons hart, waar liefde in troont, wellicht zijn banden nog aan stukken, maak dat mijn liefde gloort zolang ik ademhaal.
Laat mij door trouwe dienst uw wederliefde kopen, hoor naar mijn zuchten, noch mijn tranen, noch mijn taal, weerstreef noch mijn bidden noch mijn hopen, betaal mijn wanhoop zelfs met koelheid telkenmaal.
De lange winters doen de lente duurzaam bloeien, de zwarte mist schenkt eerst een schone heldere dag, en Oh, de minnaar die gekneld ligt in uw boeien, moet lang tijd de hoop zijn binnenste doen ontgloeien, opdat hij onverdeeld u eeuwig minnen mag.
03-08-2013, 07:57
Geschreven door André
02-08-2013
Kus 1. S.J. Van den Bergh
Waarom ik de ogen sluit in menig zalige stond, als van uw blanke arm omsloten, door mij de zoetste kus van uw fluwelen mond, mijn schone Dafne, wordt genoten.
En ik aan uw zachte lippen kleef, als het bijtje bij het ochtendblozen, aan het bladsatijn der lenterozen, en ik van zoet genot schier aan uw boezem sneef. (1)
Het is zoals ik vrees, dat mij de schittering van uw ogen, bij het smaken van die nektartogen, (2) mij verblinden zal, gelijk de gouden zonnegloed de wandelaar, als hij staart naar 's hemels effen bogen, het gezicht op eenmaal derven doet.
En ik, die enkel wens te leven, opdat mijn oog zich staag verlustigt in uw schoon, en ik uw bekoorlijkheden in zangen eer zou geven, hoe vond ik dan één enkele toon, om uw aanvalligheid, o zuster van Dioon.
Waarmee ik nu dag aan dag, u telkens meer zie pralen, en die in mijn ontvlamd gemoed, met onweerstaanbare macht de liefdevlammen voedt, om dan waardig en naar waarheid te vertalen.
(1):sneef=bleef, voor altijd blijven (2):nektartogen=het zuigen van nektar
02-08-2013, 07:34
Geschreven door André
01-08-2013
De Geest Gods 3. S.J. Van den Bergh
Zij glijden uit bij het worstelend horten, en Jacob, eindelijk neergedrukt, zwikt, valt, en heeft bij het nederstorten, de engel met zich neergerukt. Eensklaps van vrees en woede aan het blaken, weet hij zich uit de arm te slaken, van de almachtige, die hem bestrijdt, rukt hem ter aarde, bestijgt hem weder, en zet de knie overwinnend neder, op 's vijands borst, die zwelt van spijt.
Maar Jacob heeft hem pas bedwongen, de worstelaar, die hij zwichten doet, of op zijn beurt wordt hij besprongen, en zwoegt weerom onder vijands voet. Ja, nu winnend, dan verwonnen, strijdt hij sinds het heer van zonnen, aan het nachtkleed zichtbaar is geweest, tot weer de dag zich oostwaarts wendt, de mededingende onbekend, en het was des Heeren Geest.
Eens daalt de adem uit den hogen, rustend, zwijgend, wachten wij, wij die niets uit ons zelve vermogen, wij, slechts een harp vol melodij. Laat ons als het rustend speeltuig zwijgen, geen enkele klank omhoog doen stijgen, roert niet Gods vinger ons het gemoed, totdat de hand uit hoger oorden, de snaar, waarin de reine akkoorden, slechts sluimerend weder trillen doet.
1838
01-08-2013, 07:56
Geschreven door André
31-07-2013
De Geest Gods 2. S.J. Van den Bergh
Maar wat wacht ons, leven of vernielen, de geest die spot met onze bede, mag ons slechts op zijnen tijd bezielen, en smaakt hier nimmer levensvrede. Bieden wij hem voorhoofd, mond en ogen, door nevel, waas noch smet betogen, gelijk een blanke maagdenstoet, als zij heilige plaatsen nadert, de weg bestrooit met palmgebladert, waarlangs een God haar tegenspoedt.
Het land der vaderen uitgetogen, alwaar hij het levenslicht ontving, verscheen weleer voor Jacobs ogen, geheimnisvol een vreemdeling. Zijn grote zwarte ogen vlammen in het donker, vlammen hem toe met blauwend lichtgeflonker, en van zijn voetstappen dreunt de grond, zijn boezem golft van gramschap hijgend, en de adem, uit zijn neusgaten stijgend, galmt als een woeste stormwind rond.
Een wijl eerst meten zij elkander, in stilte, die geen zucht verstoort, en plotseling werpt zich de één op de ander, door de eigen aandrift aangespoord. Hun voorhoofd botst, hun armen haken, zich vast ineen, hun leden kraken, hun zijden horten op elkaar, en als een waggelende ceder, buigt zich hun lichaam heen en weder, op het saamgevlochten knieënpaar.
31-07-2013, 08:27
Geschreven door André
30-07-2013
De Geest Gods 1. S.J. Van den Bergh
Het heilig vuur, waarvan wij branden, en dat onze aderen doorstroomt, gelijkt het vuur, door herders handen ontstoken, in het dicht geboomt. Zolang geen wind het komt verrassen, rust, sluimert, smeult het onder de assen, maar valt het aan de orkaan ten buit, dan slaat opeens de vlam naar buiten, de brand barst lost, door niets te stuiten, en slaat zijn armen teugeloos uit.
Mijn ziel, vanwaar toch daalt hij neder? Vanwaar komt toch die adem voort? Is hij een kind van het donderweder? Of is hij een frisse wind, nauwelijks gehoord? Komt hij gelijk een lentelucht, mijn wegen banen met zijn zucht, zoals hij vaak de bloemen koost? Of zal hij bruisend neergestreken, met ijzeren wiek de harpsnaar breken, die sombere droefheidszuchten loost?
Komt tot mij uit oost of westen zweven, gedost in zachtheid of in kracht, de smart, de dood wordt zonder beven, door het hart getrotst, dat u verwacht. Wat vraagt hij, die zich voelt ontvonken, de gouden kroon, aan de held geschonken? Treft hem de dood, hij sterft met vreugde, eens lieten Orpheus heldenlippen, onsterfelijke zuchten glippen, toen hij verstikte in het water van de vloed.
30-07-2013, 10:13
Geschreven door André
29-07-2013
Lied. S.J. Van den Bergh
Kom tot mij, als de sterrenheer, in het blauw der hemelen gloort, dan zweeft met ons, langs het schitterend meer, de vlugge gondel voort.
De liefde ontwaakt nu in het gemoed, de dartele scherts vangt aan, dan klinkt de luit zo teer en zoet, en zou je dat weerstaan?
Dat is mijn lieveling, het strelend uur, voor het hart ontgloeit door min, dan lacht in vrede het luchtazuur, en slaapt het stroomnat in,
Dan galmt het vrolijk lied in het rond, en blaakt onze liefdesdorst, dan sluit zich klevend mond aan mond, en hijgend borst aan borst.
Kom tot mij, als de sterrenheer, in het blauw der hemelen gloort, dan zweeft met ons, langs het schitterend meer, de vlugge gondel voort.
1838 Samuel Johannes Van den Bergh. Den Haag 1814-1868
God zei dat ik een liedje moest maken, ik zei dat ik niet kon, hij leidde mijn weifelhand en wilde bij mij blijven, zoals een moeder doet die haar kind leert schrijven, en het lied begon.
En het lied begon te groeien uit mijn handen, lijk uit de mei het gras, nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen, stond heel mijn herte rijp van liedjes voor de mensen, zodat ik dichter was.
Zodat ik dichter werd door Gods genade, ik, die zo zerp van ziel, geen wijze dingen wist, geen weeldewoord van boeken, hoe heeft mijn Lieve Heer, mij arme, uit gaan zoeken, voor zijn muzieken stiel?
En ik weet, tussen ieder melodietje, waarmee ik de mensen dien, is het woordeken "waarom", een stille, matte schakel, één antwoord weet ik maar over dat zoet mirakel, God moet mij geren zien.
28-07-2013, 08:13
Geschreven door André
27-07-2013
Wintergepeinzen. Alice Nahon
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd, de waarde te vieren, van eenzaamheid.
Zij weten heimelijk meer dan wij, die trappen over hun wijs gezicht, zij weten. In voren van diep geduld, wordt het mirakel, van het zaad vervuld.
Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan te doen? Wij persen uit alle getijden het genot, Wij werden niet waardig, de zomeren van God.
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters de velden doen, wij zouden verstild, voor het wonder bereid, de liefde erkennen, als God nader schrijdt.
27-07-2013, 07:40
Geschreven door André
26-07-2013
Onder uw handen. Alice Nahon
Onder uw handen, die veilige ogieven, (1) word ik weer de stille, de zachte, de lieve, die vredig de ogen kan laten varen, over de herfst en de verloren jaren.
Onder uw handen, mij binnen halen, in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen, waar ik hoor zingen, dat ver ijle lied, als ge mijn naam zegt, of zacht naar mij ziet.
Onder uw handen, de droom herwinnen, glimlachen en goed zijn, herboren naar binnen, nat schreien uw polsen van gesmolten trots, en wonen en gaan slapen in, die schone ogieven Gods.
(1):veilige ogieven=veilige woning, woon, woonst.
26-07-2013, 08:04
Geschreven door André
25-07-2013
Allerzielen. Alice Nahon
Zwijgende mensen, over de straat..., het is of ze peizen..., wellicht komt er een lief gelaat, in hun gedachten rijzen.
En ritselend reuzelen, over de weg, verdroogde blaren, daar komt iets van hun dood gezeg, over mijn jeugd gevaren...
Het is Allerzielen, over die blaan, langs dode kanten, heb ik daarstraks een vrouw zien gaan, haar armen vol krysanten.
25-07-2013, 07:39
Geschreven door André
24-07-2013
Mizerie mensen. Alice Nahon
Ik heb u lief, mizerie mensen, die geen genoden werd, van 's levens blij festijn, die te onverschillig zijt, om iemand kwaad te wensen, te bitter, om nog goed te doen.
Gij zijt een godslamp van de kerk, in wier karmijnen hart, wat olie wordt gedaan, te luttel, om in vlammen op te vlerken, te veel, om er van dood te gaan.
Ik heb u lief, m'n schamele armen, ik weet u schijnbaar blij, tussen de mensen gaan, te fier, om gierige gunst van menselijk erbarmen, te zwak, om heel alleen te staan.
Toch zal uw trots me nooit bezeren, ik, die van dichtbij, uw bleke wezens ken, ik, die uit iedere dag, uit ieder uur moet leren, dat ik er één van de uwen ben.
24-07-2013, 07:55
Geschreven door André
23-07-2013
Aan het verre dorpken. Alice Nahon
Waar de hei te bloeien staat, speelde ik eens als kind, ik lachte en zong er, vroeg en laat, stoeide er met de wind, och, ik een wist er geen leed, geen zucht, vlocht maar erica's, boven mij hing heel de lucht, vol lobelia's.
Waar de heide te bloeien staat, knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad, voor mijn beddekijn, ik bad, dat ge me lieven mocht, jongen van m'n ziel, want mijn ziel de uwe zocht, wijl er de avond viel.
Waar de heide te bloeien staat, ik wist geen woorden toen, bloeide er op mijn jong gelaat, de eerste liefdezoen, zachtjes over het dorpekijn, zong wat avondwind, gauw zult ge vergeten zijn, blond idylle kind.
Waar de heide te bloeien staat, slapen liefde en wee, het lied, dat door de bloemekens gaat, zingt m'n ziele mee, het leven lokt en lief en lacht, kom..., mijn weg is breed, heidebloemekens zingen zacht, kind, vergeet..., vergeet.
23-07-2013, 07:33
Geschreven door André
22-07-2013
Bidden. Alice Nahon
Bidden is niet enkel knielen, het is in het huis van onbeminden, en in grauwe mizeriezielen, veel verborgen liefde vinden.
Bidden is de bittere dingen, met een zacht gezeg vergoeden, het is doorheen zijn tranen zingen, en in alles het schoon vermoeden.
Bidden is langs donkere paden, lampen van gevoel doen branden, bidden is de schoonste daden, dragen op zijn eigen handen.
Bidden is in stilte weten, weelde en weedom van elkander, bidden is zichzelf vergeten, om te peinzen aan een ander.
22-07-2013, 07:31
Geschreven door André
21-07-2013
Mensenogen. Alice Nahon
Ik hou van ogen door weemoed gewijd, Ik hou van ogen die hebben geschreid, die hunkerend uitzien van groot gemis, of starlings staren van droefenis.
Ik hou van ogen die prachtig spontaan, van grote smart naar geluk willen gaan, die moe van gemijmer in avondlijk land, weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt.
Maar goddelijk de kijkers die schreiens gereed, schitteren en zingen hoog boven hun leed, het zijn zij die der zielen ellende bevroen, die lachen om anderen geen zeer te doen.
21-07-2013, 07:46
Geschreven door André
20-07-2013
Bertha Teughels. Alice Nahon
In de bril van Bertha Teughels, is er somtijds veel te zien, het is precies een speelgoedwinkel, aan twee kanten een vitrien.
Ik zag daar eens een vogel vliegen, Ik zag de kap van Soeur Chantal, Ik zag een venster met gordijnen, zo met bloempotten en al.
En een kleine muizenlandkaart, En een stukje Gibraltar, En een gieter voor de bloemen, te koop in de brilbazaar.
In de bril van Berha Teughels, staat de wereld in het klein, onze klas zit vol kleine mensjes, van jujube en marsepein.
Ik zag daar ook mijnheer Van Houdt eens, achter zijn pupiter, pam, het was precies een kleine duivel, die vanuit een kastje kwam.
In de bril van Bertha Teughels, is het somtijds uitverkocht, en terwijl ik nieuwe postuurtjes, in Bertha haar ogen zocht.
Zag ik daar opeens m'n eigen, of daar in de winkel stond, mijn portret is een brelokske, (1) met een zilveren kadertje rond.
(1):breloque, brelokje, brelokske=hangsierraad
20-07-2013, 07:47
Geschreven door André
19-07-2013
Schemersproke. Alice Nahon
Nu weet ik waar de schemering woont, ik dacht dat haar huis in de stilte stond, en daar ik heel gaarne haar huizeken vond, vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs een huis, gebouwd in gebeden van sparrengesuis, maar achter gordijnen bloemig en blank, vernam ik geschater en joelende klank, zodat ik, dom kind, bij mijzelve verzon, dat schemering daar niet wonen kon.
Nu weet ik waar de schemering woont, ik dacht dat ze ginds in de struiken sliep, en 's avonds heel zwakke mensen riep, en zaaide in de ziel, waar onkruid gedijt, de zaden van twijfel en zelfverwijt, toch had ik haar lief en voor elke nacht, heb ik haar trouw aan m'n venster gewacht, tot ik in het heilige der avonden las, dat schemering niet uit den boze was.
Nu weet ik waar de schemering woont, daar bloeit aan m'n venster, in purperen kleed, een bloem die van name, de nachtschone heet, ik peinsde dat zij het mij vertellen wel kon, omdat zij bij deemster te bloeien begon, maar nachtschone zweeg met het geheim van haar land, toen ben ik gaan zingen, zo van zachte trant, tot ze droomde luidop en ik het wonder vernam, dat schemering niet uit de hemel kwam.
Nu weet ik waar de schemering woont, die avond toen ik niet rusten wou, voor ik wist vanwaar ze komen zou, voor ik wist waarom ik zozeer van haar hield, waarom ze de kwaden en de goeden bezielt, toen zag ik door mijn tranen heen, dat schemering woonde bij iedereen, ik zag ze kruipen uit ieders hart, en langzaam werd de wereld zwart.
19-07-2013, 07:58
Geschreven door André
18-07-2013
Taal. Alice Nahon
Buiten mijn moedertaal, en die der nachtegalen, wist ik naar diepe zin, geen klare talen, en vaak heb ik bedroefd, naar het wonderboek gekeken, waarin geschreven stond, wat andere landen spreken.
Toen deed de stad van leed, voor mij haar poorten open, ze leerde mij het geheim, van wanhoop en van hopen, daar hing te spreken veel, aan ogen en aan monden, waarvoor men hier beneden, geen taal heeft uitgevonden.
Leven is hogeschool, voor nieuwe en dode talen, die lang mag leerling zijn, in haar rumoeren zalen, die kan uit kolken roes, van juichen en van smeken, redden het ijl relaas, waarin de zielen spreken.
