Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
27-07-2013
Wintergepeinzen. Alice Nahon
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd, de waarde te vieren, van eenzaamheid.
Zij weten heimelijk meer dan wij, die trappen over hun wijs gezicht, zij weten. In voren van diep geduld, wordt het mirakel, van het zaad vervuld.
Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan te doen? Wij persen uit alle getijden het genot, Wij werden niet waardig, de zomeren van God.
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters de velden doen, wij zouden verstild, voor het wonder bereid, de liefde erkennen, als God nader schrijdt.
27-07-2013, 07:40
Geschreven door André
26-07-2013
Onder uw handen. Alice Nahon
Onder uw handen, die veilige ogieven, (1) word ik weer de stille, de zachte, de lieve, die vredig de ogen kan laten varen, over de herfst en de verloren jaren.
Onder uw handen, mij binnen halen, in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen, waar ik hoor zingen, dat ver ijle lied, als ge mijn naam zegt, of zacht naar mij ziet.
Onder uw handen, de droom herwinnen, glimlachen en goed zijn, herboren naar binnen, nat schreien uw polsen van gesmolten trots, en wonen en gaan slapen in, die schone ogieven Gods.
(1):veilige ogieven=veilige woning, woon, woonst.
26-07-2013, 08:04
Geschreven door André
25-07-2013
Allerzielen. Alice Nahon
Zwijgende mensen, over de straat..., het is of ze peizen..., wellicht komt er een lief gelaat, in hun gedachten rijzen.
En ritselend reuzelen, over de weg, verdroogde blaren, daar komt iets van hun dood gezeg, over mijn jeugd gevaren...
Het is Allerzielen, over die blaan, langs dode kanten, heb ik daarstraks een vrouw zien gaan, haar armen vol krysanten.
25-07-2013, 07:39
Geschreven door André
24-07-2013
Mizerie mensen. Alice Nahon
Ik heb u lief, mizerie mensen, die geen genoden werd, van 's levens blij festijn, die te onverschillig zijt, om iemand kwaad te wensen, te bitter, om nog goed te doen.
Gij zijt een godslamp van de kerk, in wier karmijnen hart, wat olie wordt gedaan, te luttel, om in vlammen op te vlerken, te veel, om er van dood te gaan.
Ik heb u lief, m'n schamele armen, ik weet u schijnbaar blij, tussen de mensen gaan, te fier, om gierige gunst van menselijk erbarmen, te zwak, om heel alleen te staan.
Toch zal uw trots me nooit bezeren, ik, die van dichtbij, uw bleke wezens ken, ik, die uit iedere dag, uit ieder uur moet leren, dat ik er één van de uwen ben.
24-07-2013, 07:55
Geschreven door André
23-07-2013
Aan het verre dorpken. Alice Nahon
Waar de hei te bloeien staat, speelde ik eens als kind, ik lachte en zong er, vroeg en laat, stoeide er met de wind, och, ik een wist er geen leed, geen zucht, vlocht maar erica's, boven mij hing heel de lucht, vol lobelia's.
Waar de heide te bloeien staat, knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad, voor mijn beddekijn, ik bad, dat ge me lieven mocht, jongen van m'n ziel, want mijn ziel de uwe zocht, wijl er de avond viel.
Waar de heide te bloeien staat, ik wist geen woorden toen, bloeide er op mijn jong gelaat, de eerste liefdezoen, zachtjes over het dorpekijn, zong wat avondwind, gauw zult ge vergeten zijn, blond idylle kind.
Waar de heide te bloeien staat, slapen liefde en wee, het lied, dat door de bloemekens gaat, zingt m'n ziele mee, het leven lokt en lief en lacht, kom..., mijn weg is breed, heidebloemekens zingen zacht, kind, vergeet..., vergeet.
23-07-2013, 07:33
Geschreven door André
22-07-2013
Bidden. Alice Nahon
Bidden is niet enkel knielen, het is in het huis van onbeminden, en in grauwe mizeriezielen, veel verborgen liefde vinden.
Bidden is de bittere dingen, met een zacht gezeg vergoeden, het is doorheen zijn tranen zingen, en in alles het schoon vermoeden.
Bidden is langs donkere paden, lampen van gevoel doen branden, bidden is de schoonste daden, dragen op zijn eigen handen.
Bidden is in stilte weten, weelde en weedom van elkander, bidden is zichzelf vergeten, om te peinzen aan een ander.
22-07-2013, 07:31
Geschreven door André
21-07-2013
Mensenogen. Alice Nahon
Ik hou van ogen door weemoed gewijd, Ik hou van ogen die hebben geschreid, die hunkerend uitzien van groot gemis, of starlings staren van droefenis.
Ik hou van ogen die prachtig spontaan, van grote smart naar geluk willen gaan, die moe van gemijmer in avondlijk land, weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt.
Maar goddelijk de kijkers die schreiens gereed, schitteren en zingen hoog boven hun leed, het zijn zij die der zielen ellende bevroen, die lachen om anderen geen zeer te doen.
21-07-2013, 07:46
Geschreven door André
20-07-2013
Bertha Teughels. Alice Nahon
In de bril van Bertha Teughels, is er somtijds veel te zien, het is precies een speelgoedwinkel, aan twee kanten een vitrien.
Ik zag daar eens een vogel vliegen, Ik zag de kap van Soeur Chantal, Ik zag een venster met gordijnen, zo met bloempotten en al.
En een kleine muizenlandkaart, En een stukje Gibraltar, En een gieter voor de bloemen, te koop in de brilbazaar.
In de bril van Berha Teughels, staat de wereld in het klein, onze klas zit vol kleine mensjes, van jujube en marsepein.
Ik zag daar ook mijnheer Van Houdt eens, achter zijn pupiter, pam, het was precies een kleine duivel, die vanuit een kastje kwam.
In de bril van Bertha Teughels, is het somtijds uitverkocht, en terwijl ik nieuwe postuurtjes, in Bertha haar ogen zocht.
Zag ik daar opeens m'n eigen, of daar in de winkel stond, mijn portret is een brelokske, (1) met een zilveren kadertje rond.
(1):breloque, brelokje, brelokske=hangsierraad
20-07-2013, 07:47
Geschreven door André
19-07-2013
Schemersproke. Alice Nahon
Nu weet ik waar de schemering woont, ik dacht dat haar huis in de stilte stond, en daar ik heel gaarne haar huizeken vond, vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs een huis, gebouwd in gebeden van sparrengesuis, maar achter gordijnen bloemig en blank, vernam ik geschater en joelende klank, zodat ik, dom kind, bij mijzelve verzon, dat schemering daar niet wonen kon.
Nu weet ik waar de schemering woont, ik dacht dat ze ginds in de struiken sliep, en 's avonds heel zwakke mensen riep, en zaaide in de ziel, waar onkruid gedijt, de zaden van twijfel en zelfverwijt, toch had ik haar lief en voor elke nacht, heb ik haar trouw aan m'n venster gewacht, tot ik in het heilige der avonden las, dat schemering niet uit den boze was.
Nu weet ik waar de schemering woont, daar bloeit aan m'n venster, in purperen kleed, een bloem die van name, de nachtschone heet, ik peinsde dat zij het mij vertellen wel kon, omdat zij bij deemster te bloeien begon, maar nachtschone zweeg met het geheim van haar land, toen ben ik gaan zingen, zo van zachte trant, tot ze droomde luidop en ik het wonder vernam, dat schemering niet uit de hemel kwam.
Nu weet ik waar de schemering woont, die avond toen ik niet rusten wou, voor ik wist vanwaar ze komen zou, voor ik wist waarom ik zozeer van haar hield, waarom ze de kwaden en de goeden bezielt, toen zag ik door mijn tranen heen, dat schemering woonde bij iedereen, ik zag ze kruipen uit ieders hart, en langzaam werd de wereld zwart.
19-07-2013, 07:58
Geschreven door André
18-07-2013
Taal. Alice Nahon
Buiten mijn moedertaal, en die der nachtegalen, wist ik naar diepe zin, geen klare talen, en vaak heb ik bedroefd, naar het wonderboek gekeken, waarin geschreven stond, wat andere landen spreken.
Toen deed de stad van leed, voor mij haar poorten open, ze leerde mij het geheim, van wanhoop en van hopen, daar hing te spreken veel, aan ogen en aan monden, waarvoor men hier beneden, geen taal heeft uitgevonden.
Leven is hogeschool, voor nieuwe en dode talen, die lang mag leerling zijn, in haar rumoeren zalen, die kan uit kolken roes, van juichen en van smeken, redden het ijl relaas, waarin de zielen spreken.
18-07-2013, 07:56
Geschreven door André
17-07-2013
Ik droom mijn liefde. Alice Nahon
Ik droom mijn liefde blijer, dat ze niet schreie meer, bij elke ontgoocheling, en dat ik vreugd en vriend verlaten, toch voor de mensen van liefde zing.
Ik droom mijn liefde sterker, dat ze niet zoeke meer, mijn eigen lieve gril, ik droeg ze naar de heimweeharten, van dolers die niemand beminnen wil.
Ik droom mijn liefde wijder, dat niet mijn einddoel zij, het erbarmen van een man, en dat ik met mijn vrouwenhanden, wat wereldellende, omvatten kan.
17-07-2013, 07:42
Geschreven door André
16-07-2013
Poëzie. Alice Nahon
Poëzie, tenger en sterk mirakel, dat zich voltrekt boven een trosselke woorden, boven een enkele zin, boven een luttel woord, ach trosselken, ach woordenrei, ach woord weiger van waarde, wie heeft uw geest gewekt, en over wrokkige aarde, doen heilichten, -Gods blik die gloort-?
Dat is de tere koninklijke kracht, uit eenzaamheid geboren, -eeuwigheidsnood,- aandachtige engelen in de nacht te zien, gracielijk schrijden over de logge dood.
Zie hoe die woordgestalte rijst, achter der engelen voet, hoe zij beuren op hun vleugelenstoet, tot zij in het licht getild, de schone steun verlaat, en in gestuite vaart, op hemelbogen staat.
Mystieke luister maakt haar lijf subtiel, zodat ze tijd en vormen overwint, en vloeiend van gebaar, en vol beweeg als wind, in smalle spanne diepe tochten doet, mirakuleuze reizen, naar de abiemen van het gemoed.
Maar is zij deze ijlte doorgestraald, voert zij geen zielen mede blijde en lichter, dan knielt aan de overzij, beschaamd voor heuren voet, Gods droeve tovenaar, de dichter.
16-07-2013, 07:51
Geschreven door André
15-07-2013
Blijf niet aan me denken. Alice Nahon
O, blijf niet aan me denken, O, blijf niet van me dromen, M'n handje kan niet wenken, M'n ziele kan niet komen.
O, blijf me niet ontmoeten, m'n wegen gaan verloren, en ik mag u toch niet groeten, zo lachend als te voren.
Ge weet m'n eenzaam leven, O, blijf niet voor me knielen, hoe zal ik ooit u geven, m'n mondeke, men ziele?
O blijf me niet bestaren, met ogen moe van smachten, ik weet al zoveel jaren, het verlangen van uw nachten.
Al wat ik u bewaarde, ge weet..., het viel aan stukken, nu is m'n hart een gaarde, waarin ge niets moogt plukken.
M'n lied is week van weeën, hoe zoudt ge bij mij rusten? m'n ziel is als een zeeë, een zeeë zonder kusten.
O, blijf niet voor me leven, en zacht..., en hunkerend vragen, ik zou..., ik zou me geven, ik kan het niet langer dragen.
Als de brem bloeit staat de heide dag en nacht in vlam en vuur. En de kim gloeit aller zijden, gele brand op blauw azuur ! Als de brem bloeit in de Kempen, is de winter moe gesard; Als de brem bloeit is de Lente daar terug in het land van mijn hart.
Als de brem bloeit, alle vogels keert uit verre zuidervlucht. En de leeuwerik rept de vleugel, hangt te vedelen in de lucht ! Als de brem bloeit op de heide, schalt een lied uit haal en kant, Als de brem bloeit is de lente terug in mijn oud Kempenland.
Als de brem bloeit gaan wij stappen, longen open, voeten vast; En de zon schroeit, zerpe sappen barsten uit de dennebast ! Als de brem bloeit op de heide, reiken wij elkaar de hand. Als de brem bloeit is de lente terug in ons oud Kempenland.
14-07-2013, 07:45
Geschreven door André
13-07-2013
Naar wat de dennen fluisteren. Armand Preud'homme
Naar wat de dennen fluisteren, die buigen kruin aan kruin, zit ik zo vaak te luisteren, in het buntgras van de duin, hoe zon en zomer pralen, op het purper van de hei, wat toverkleur zij malen, maar alles gaat voorbij.
De winter komt gedrenteld, en weg is het paradijs, de wereld ligt gewenteld, in sneeuw en vorst en ijs, waarboven koude sterren, op nachtelijk pij, al tintelende maren, maar alles gaat voorbij.
Wij zien hoe het mensenleven, verstuift aan onze voet, de jongen piepen even, zo de ouden voren doet, de grijsaard blikt met weemoed, terug langs weg en hei, en zucht met stille deemoed, nog sluiten en voorbij.
Maar gaat de liefde wonen, in harten edel van klank, dan blijft zij daarin tronen, en eeuwig is zo lang, want edel minnen verwoest niet niet alles gaat voorbij, want oude liefde roest niet, zij blijft steeds jong als wij.
13-07-2013, 07:28
Geschreven door André
12-07-2013
Mijn Kempen. Armand Preud'homme
Geen land ook ter wereld hoe schoon of hoe rijk, is het land van mijn hart, mijn heimat gelijk, hier zaaiden onze handen en groeit er ons brood, hier vinden wie gingen de rust in de dood, hier stapelen de wolken kastelen opeen, en giert er de Noordzee de wind om ons heen, hier jubelt de zomer in heide en ven, hoe heerlijk de Kempen, zo schoon ik niets ken.
O mijn Kempen, ja mijn Kempen, O mijn enig heimatland, en waarvoor een vlam van liefde eeuwig in mijn harte brandt.
Hier malen de molens de rust over het land, verdolen van wegels in het stuivende zand, hier heersen de vlakten en ruiselt ons lied, beklemmen geen verten het vrije verschiet, het goud van uw zandzee, het purper der hei, het tovert visioenen van wellust in mij, van dennen en berken, van berken en den, hoe heerlijk de Kempen, zo schoon ik niets ken.
O mijn Kempen, ja mijn Kempen, O enig heimatland, en waarvoor een vlam van liefde eeuwig in mij harte brandt.
12-07-2013, 07:51
Geschreven door André
11-07-2013
Samen varen. Armand Preud'homme
Kent gij lief de diepe wateren van mijn schone Scheldeland? Waar de golven lichtend klateren, waar de hemel openbrandt? Dag en nacht wou ik er wijlen met u liefste aan mijn zij, lijk de sloepen zachtjes zeilen op het deinen van de tij.
Laat ons liefste, samen varen, door mijn schone Scheldeland, met wat bloemen in je haren, bloemen van de waterkant.
Kent gij lief de groene dijken met het glanzend grazend vee? Waar de golven schuimend wijken voor de wekroep van de zee? Dromend bij de wilgentronken heb ik er steeds aan u gedacht, terwijl de waterlelies blonken in de zuivere zomernacht.
Laat ons liefste, samen varen, door mijn schone Scheldeland, met wat bloemen in je haren, bloemen van de waterkant.
Zaagt gij lief de sloepen varen zeilend door mijn Scheldeland? In de glans der notelaren bloeiend langs de waterkant? Zon en maan gaan door de wolken, goud en zilverig ruist er het riet, en in het diepst der waterkolken zingt de vloed zijn toverlied.
Laat ons liefste, samen varen, door mijn schone Scheldeland, met wat bloemen in je haren, bloemen van de waterkant.
Peer 1904-Brasschaat 1986
11-07-2013, 07:33
Geschreven door André
10-07-2013
Adagietto. Jenny Mollinger
Na dolende, worstelende, eenzame zwerving, de thuiskomst der liefde, de roep van de werving, de heimwee dat smeekt in het bevel van de kracht, de stem van de man in het omvleiende duister, naar wie hem verbeidt in verinnigde luister, (1) de vrouw in de nacht.
Geheiligd verbond van verstrengelde zielen, waarover de bloesems der eeuwigheid vielen, ontbloeid en gerijpt in de dauw van het leed, de zucht van de wind in de toppen der bomen, het tijdloze lied van het ruisen der stromen, aanzwellend en breed.
Bezwijkend verweer onder tedere handen, de overgeleverde, bruidlijke landen, de omhelzende baai die de golfstroom ontmoet, de branding, die smachtend haar zoekt om te rusten, harstochtelijk omstuwend de duldende kusten, het strand en de vloed.
Hier heerst maar één rijk, want hier zijn twee tezamen, de liefdesnacht draagt hun gestamelde namen, verenigd geheim van verrukking en wee, en deelt op onzichtbare, suizende vlerken, het boven de wetten van wereld en kerken, de hemel mee.
(Adagietto uit de vijfde symfonie van Mahler) (1): verbeiden=wachten
10-07-2013, 07:59
Geschreven door André
09-07-2013
In zee. Jenny Mollinger
De golven daveren op mij aan, O weelde, jong en sterk te zijn, en in de zomerzonneschijn, de wilde branding in te gaan.
Hoe sist en gist het om mij heen, hoe spat het blinkend witte schuim, de zee speelt uit haar dolle luim, en beukt en geselt mij de leen.
Ik voel mij zo gelukbelaan, in deze morgenheerlijkheid, dat met een vreugdekreet ik wijd, mijn beide armen uit moet slaan.
