Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
22-06-2013
Oud deuntje. Gentil Antheunis
Soms in mijn hart daarbinnen, trilt een half vergeten lied, het deuntje zweeft mij in de zinnen, maar de woorden ken ik niet.
Vader zaliger zat in een hoekje, in een hoekje bij de haard, en wij kinderen waren allen, dicht rondom hem heen geschaard.
En met zijn gebroken stem, neuriede hij het eenvoudig lied, het sprak van minnen en van paren, en van bloemen langs de vliet.
En van het nestje in de bomen, En van het kindje in de wieg, ja zo klonk het oude deuntje, als ik mij wel niet bedrieg.
Moeder zaliger kwam dan tussen, en zij sprak: wel beste man, zei ze, het schoonste rijmpje, het schoonst van al vergeet gij er van.
En zij zong dan ook van minnen, En dat de liefde breekt noch plooit, dat de trouwe, mooie vrouwen, bloemen langs het leven strooit.
Vader knikte, knikte luisterend, en als moeder had gedaan, wiste hij met zijn vinger, uit zijn oog een zoete traan.
Vrienden, in mijn hart daarbinnen, zo trilt soms het oude lied, het deuntje zweeft mij in de zinnen, maar de woorden ken ik niet.
22-06-2013, 08:28
Geschreven door André
21-06-2013
Boven ons hoofd. Gentil Antheunis
Als de lente wederkomt, Als het bijtje op de bloempjes bromt, Als het zonnetje lacht en streelt, Als het vogeltje springt en kweelt, boven ons hoofd in de blaren,
op ons lieve plekje dan, zitten wij weer als vrouw en man, waar wij als verliefden gezeten waren.
Dan o liefste vrouwtje mijn, onder de hemelse blauwe schijn, wisselen wij nog eens de gouden ring, dan lacht hoop en herinnering, boven ons hoofd in de blaren.
21-06-2013, 08:36
Geschreven door André
Van een bloempje. Gentil Antheunis
Veel bloempjes stonden in het veld, en lachten naar de dalende zon, een kind door moeder vergezeld, kwam daar, en liep zo veel het maar kon.
Maar hemel, zie hoe het lopen kan, riep het madeliefje, zie het eens aan, wat vreugde, mijn bladje trilt er van, o mocht ik mee, met het kindje gaan.
En allen riepen, het zal geschien, wij willen ook eens de wereld zien, en klein en groot, en rood en blauw, zij trokken allen hun wortelen uit.
En trip en trap, en traag en gauw, zij gingen heen door gras en door kruid, de kleinsten vielen onderweg, maar toch men kwam voor het kindje zijn huis, men bleef even staan voor overleg, en slopen dan binnen, stil als een muis.
De zon daalde en stond ze af te spien, en zei er bij pinkend, we zullen zien, en het één voor, en het ander na, zij kwamen al rond zijn bedje staan, de moeder zong van tralala, terwijl was het zonnetje ondergegaan.
En bloempjes die verstandig zijn, zij sluiten dicht hun blaadjes toe, zo deed zelfs het kleinste bloemekijn, en elk dan sliep van het wandelen moe, en slaapt ons kindje nu misschien, het zal morgen de bloempjes wakker zien.
21-06-2013, 08:36
Geschreven door André
20-06-2013
Wiegeliederen 4. Gentil Antheunis
Een engeltje lief met goudblond haar, din don dijne, maakt het kindje haar blanke wiegje klaar, troetelt en lacht, schommelt zo zacht, dat het kindje rustig blijft.
En gonzend komt een kleine vlieg, din don dijne, en dringt maar stout tot in de wieg, kittelt terstond, neusje en mond, dat het kindje onrustig wrijft.
Er vliegt een duifje over het veld, din don dijne, en het komt bij het kindje heen gesneld, streelt hem de wang, koost het zolang, dat het kindje gapen moet.
Er vloeit een beekje door het riet, din don dijne, en het zingt ons kindje een ruisend lied, zingt het zo graag, zingt het zo traag, dat het kindje slapen doet.
20-06-2013, 05:43
Geschreven door André
Wiegeliederen 3. Gentil Antheunis
Het kamertje waar het wiegje gong, een muisje uit zijn holletje sprong, hippelend, trippelend ding, het draaide het kopje rechts en links, en het wipte voorwaarts, vlug en flinks.
Muisje, muisje, maakt geen lawijt, of anders ons kindje ontwaakt en krijt.
Het liep rechts en links, het liep hier en daar, en het kwam bij het wiegje nader en naar, hippelend, trippelend ding, het richtte zich op en het rook en zag, of daar geen kruimelkoek meer lag.
Muisje, muisje, maakt geen lawijt, of anders ons kindje ontwaakt en krijt.
Er lagen veel kruimeltjes op de grond, neem maar muisje, het kindje heeft ze u gejond, hippelend, trippelend ding, en het peuzelde en het at zijn buikje vol, en in één twee drie was het weer in zijn hol.
Muisje, muisje, zonder geluid, mijn kindje slaapt nu, en mijn liedje is uit.
20-06-2013, 05:42
Geschreven door André
19-06-2013
Wiegeliederen 2. Gentil Antheunis
En als ons kindje braaf wilt zijn, dan zullen wij zondag gaan wandelen, dan kopen wij een schip van marsepein, en suikerbonen met amandelen.
Ja, wandelen gaan wij dan in het veld, vol met bloemen en korenaren, waar het water kronkelend henensnelt, met babbelende kabbelende baren.
Ons scheepje steken wij zacht in het zand, wij zullen er ons kindje in zetten, twee engeltjes vliegen aan beider kant, om op het scheepje te letten.
O wat een heerlijke wandeling, de vogels ook zullen niet zwijgen, zij zullen roepen: ik zing, ik zing, om van het suiker te krijgen.
Suiker zo zoet, engeltjes zo goed, vogeltjes zo fijn, scheepje van lekkere marsepein.
Krakende, smakende, amandelen, en als ons kindje braaf wilt zijn, dan zullen wij zondag gaan wandelen.
19-06-2013, 07:32
Geschreven door André
Wiegeliederen1. Gentil Antheunis
En over de weide, daar blonk de zon, di da de li don, zo blijde.
De vogeltjes wipten en vlogen rond, en maakten het aan bomen en bloemen kond,
Zij sprongen en zongen: het is gewis, dat een lief kindje geboren is.
La, la, la, la, la, dan kwamen gelopen, de schaapjes blank, klink klank klink klank, met hopen.
Door het venstertje keken zij vrank en vrij, en huppelden weer naar de malse wei.
Zij kreten en bleetten, het is gewis, dat een lief kindje aan het lachen is.
La, la, la, la, la, dan kwamen ook lonken, de bijtjes vroom, zoom-zoom-zoom-zoom, en ronken.
Zij wemelden langzaam het wiegje rond, en maakten het aan vogels en schapen kond.
Zij kruisten, en ruisten: het is gewis, dat een lief kindje, aan het slapen is.
19-06-2013, 07:29
Geschreven door André
18-06-2013
Komen en keren. Gentil Antheunis
Hij kwam voorbij haar venster, zij keek hem vrank in het oog, maar het scheen haar dat een genster, zijn klare blik ontvloog.
Hij kwam weldra weer weder, zij keerde half zich om, en blikte blozend neder, en wist toch niet waarom.
Hij dacht: wat mag het wezen, zo dikwijls zag ik haar, ik voelde niets voor dezen, en nu...., het is wonderbaar?
Zij dacht: wat moet hij denken, de blik ontzegd door mij, wou ik zo graag hem schenken, nu is hij lang voorbij?
Maar het was de wil des Heren, na twijfel en berouw, na komen, gaan en keren, zij werden man en vrouw.
Zo is de gang der minne, en ieder heeft zijn lot, een blik in de beginne, en iedereen kent het slot.
18-06-2013, 06:50
Geschreven door André
Bij de wieg. Gentil Antheunis.
De sterren blonken wonderschoon, de nachtegaal voor het venster zong, in het binnenste hun stille woon, het blanke wiegje schommelend gong.
Hij zei: hoe toch de tijd vervliegt, ik hoor daar twaalve slaan, nu vrouwtje, het is genoeg gewiegd, en laat ons slapen gaan.
Zij schoven het wiegje aan hun bed zo dicht, voorzichtig en zo zacht, zie, zie de vrouw, en wees op het wicht, waarachtig man, het lacht.
Ja het sliep, en lag met milde lach, men had het daar geroofd, een armpje buiten het wiegje lag, een ander onder het hoofd.
Zijn adem zweefde zacht en rein, als fluisterende avondbeden, en het handje met zijn putjes klein, naar iets te grijpen scheen.
De moeder staarde het zalig aan, haar hart zwol van lust, en eer zij het wist, het was gedaan, zij had het kind gekust.
Gij wekt het wel, wat doet gij weer, sprak hij tot zijn vrouw, en hij, hij boog zich ook eens neer, en kuste het ook eens gauw.
Hij keek weer op, nu stond zij daar, zo schoon met tranen lachend oog, hij zuchtte blij en zoende haar, en blikte dankend naar omhoog.
18-06-2013, 06:48
Geschreven door André
17-06-2013
Mijn kind. Gentil Antheunis
De liefde lokt en dwingt zo fel, Ik weet het wel, ik weet het wel, de blik der liefste is zonneschijn, haar adem geurt als ambrozijn, haar kus vervoert tot waanzin toe, en nimmer is men het kussen moe. Maar wat is liefde, uw gloeiend vuur, en uw genot, zo kort van duur, bij de kus van mijn kind, mijn leven?
Wat schokt, beweegt zo diep de ziel, van hen die roemzucht overviel? Hij streeft, hij klimt hardnekkig voort, nu wordt zij naam alom gehoord, de kunstenaar heil, hoera de held, dan glanst het oog, de boezem zwelt, maar wat is kunst en roem en eer, bij het strelend handje en het lachje teer, bij de kus van mijn kind, mijn leven?
Ja alles, alles smelt en vergaat, in het kind dat aan mijn zijde staat, voor het kind dat aan mijn lippen hangt, en liefderijk mij in de armen prangt, wiens ziel zo rijk in de ogen straalt, wiens mond zo zoet mijn naam herhaalt, mijn kind, mijn roem, mijn hartelust, in wie mijn wens, mijn hoop berust, in wiens leven ik mag herleven.
Kom hier mijn kind zo zwak en klein, Kom hier mijn kind zo schoon en rein, Kom hier in het binnenste van mijn hart, daar beschut ik u voor kwaad en smart, en ik voed u met mijn vlees en bloed, en ik warm u aan mijn liefdegloed, dat zij mijn loon dan elke dag, dat ik u zo beschermen mag, u beminnen mijn kind, mijn leven.
17-06-2013, 07:47
Geschreven door André
16-06-2013
Vergeefs. Gentil Antheunis
De nachtegaal de roos bemint, en 's avonds in de lentewind, zingt hij verscholen in het loof.
De roos blijft voor de zanger doof, De vogel kwijnt in stilte, De roos bemint de adelaar.
Maar hij ontvouwt zijn vleugelpaar, en stijgt en klimt, waarheen? waarheen? en laat de lieve roos alleen.
De bloem verkwijnt in stilte, het zoetste lied klinkt vruchteloos, vergeefs ontplooit haar schoon de roos.
Als liefde het oor niet openhoudt, of door het oog niet henenschouwt, dan kwijnt het hart in stilte.
16-06-2013, 08:38
Geschreven door André
Verlaten. Gentil Antheunis
De wind zucht droevig in de schouw, ik zit hier alleen, het hart vol rouw, te denken.
Ik zocht naar liefde en vond bedrog, wat heil kan mij het leven nog, wel schenen?
Het leed versmoren in de wijn, het gedacht verstompen, dronken zijn, kan het baten?
De drank bereidt ons niets dan gal, en morgen vind ik mij weeral, verlaten.
Geen liefde meer, geen hoop meer, hebt Gij mij ook O Heer, O Heer, verstoten?
De wolk zwart daarboven drijft, het licht verdwijnt, de hemel blijft, gesloten.
Alleen, alleen, zo gans alleen, hier helpt geen klagen, noch geween, noch smeken.
Welnu, nijdig het lot getard, al moest in mij het kloppend hart, nog breken.
16-06-2013, 08:38
Geschreven door André
15-06-2013
Eik en bloem. Gentil Antheunis
Het onweer heeft zo fel geloeid, met kleur en geur en glans getooid, prijkt nog één bloem in het veld. Verbrijzeld als een dorre stok, maar niet ontworteld door de schok, ligt de eik neergeveld.
Hij siddert nog, de kloeke boom, Hij siddert nog, maar niet van schroom, de dood maakt hem niet bang, en stervend schudt hij het groene hoofd, terwijl zijn stem reeds is verdoofd, zing hij zijn laatste zang.
O gij die ik ontluiken zag, in zoele wind en zonnelach, O kind van zoete lent, O bloem, o lief en dartel kind, ik heb u zolang zo teder bemind, en gij hebt mij miskend.
Ik heb trillend over u gebukt, tot in mijn diepste merg verrukt, u slapend daar aanschouwd, en 's morgens als de zonne klom, heb ik voor u als scherm alom, mijn brede kruin ontvouwd.
Ik zong u zo menig liefdeslied, en ik de sterke, beefde als een riet, als ik u luisteren zag, en juichend dan en koen en stout, klonk sterker over veld en woud, mijn lied de ganse dag.
Maar neen gij lief en dartel kind, u trof wel in de zoele wind, het woord maar niet de zin, en onder mijn ruige schors, verteerde en smolt hoe jong en fors, mijn hart in het vuur der min.
En waggelend staarde ik hopeloos heen, mijn moed bezweek, mijn kracht verdween, het orkaan zolang getart, schoot honend toe, ik plofte neer, nu zingt de eik nu nimmermeer, O bloem zonder hart.
Hij zwijgt en sterft geen rouwklacht schalt, en langzaam het avondduister valt, dat woud en veld bedekt. De bron ruist zo zacht, zo zacht, de bloem sluimert heel de nacht, tot de zon haar wekt.
15-06-2013, 07:47
Geschreven door André
14-06-2013
Serenade. Gentil Antheunis
Smekend zacht, als liefdebeden, dringt tot u mijn zang, het woud is stil, kom naar beneden, liefste, wees niet bang.
Slanke bomen heimelijk fluisteren, in de maneschijn, geen bespieder staat te luisteren, kom, o liefste mijn.
Het zoet gefluit van nachtegalen, liefste, hoort gij hen niet? Kan uw hart nog langer dralen, bij dit smachtend lied.
Het voegt zich strelend bij mijn zangen, het klaagt van liefdepijn, het zingt van hoop en heet verlangen, kom, o liefste mijn.
Ach, hoe kunt gij langer wachten, Zo onverbiddelijk zijn? Kom en stil mijn liefdeklachten, liefste kom, wees mijn.
Ja kom, wees mijn.
14-06-2013, 07:37
Geschreven door André
Zomeravond. Gentil Antheunis
De lucht was zo lauw en zo kalm de natuur, hij stond voor het venster te denken, hij blikte naar boven en dacht aan het uur, waarop hem de dood eens de rust, zo duur na het zwoegen des levens, zou schenken.
Hij blikte naar boven en ginds in het blauw, daar vonkelde een eenzame ster, zij wenkte zo vriendelijk en fluisterde: gauw, het heelal is zo wijd en uw aarde zo nauw.
Wat toeft gij, waar blijft gij zo ver? Hoe plechtig is de avond, hoe lauw is de lucht, het leven, hoe schoon voor ons beide.
Zo sprak zijn geliefde vol zalig genucht, O, sterre, zo lispelde hij met een zucht, gij ziet het waarom ik verbeide. (1)
(1):verbeiden of wachten
14-06-2013, 07:37
Geschreven door André
13-06-2013
De liefde lacht. Gentil Antheunis
Lenteliedje wees niet bang, kom maar vrij naar buiten, Alles vraagt naar klank en zang, als de bloemen spruiten.
Beken ruisen immer voort, en de schone rozen, neigen het kopje over boord, spiegelen zich en blozen.
Jeugd en liefde wandelen stil, hand in hand en dromen, het vogelijn bouwt naar lust en gril, het nestje in de bomen.
Kom, de liefde wacht naar u, blijf niet langer binnen, Kom, de liefde lacht naar u, zing van het zoete minnen.
13-06-2013, 07:57
Geschreven door André
Verborgen liefde. Gentil Antheunis
O mocht gij in het diepste mijns harten daar zien, mijn vurig verlangen, mijn tranen bespien.
Dan bleeft gij niet lange zo koud als een steen, dan liet gij mij zeker, zolang niet alleen.
Want komt gij, van wijd nog erken ik uw stap, en het hart wil mij breken, beklimt gij de trap.
En ik zie u verschijnen ik beef als een riet, en lacht gij mij groetend, de ziel mij ontvliedt.
Eens hebt gij mij schertsend op het voorhoofd gekust, en het vuur daar ontstoken, door niets meer geblust.
O mocht gij in het diepste mijns harten daar zien, gij kuste mij nogmaals, uit liefde misschien.
13-06-2013, 07:57
Geschreven door André
12-06-2013
Een liedje van minne. Gentil Antheunis
Naar het roosje in diepe dalen, blikt het zonnetje met haar stralen, dat het bloempje van genieten trilt.
In haar ziel daar eenzaam wachtend, dringt de liefde zo zoet en smachtend, dat het hart van lusten rilt.
Waar is roosjes minnelijk blozen? Waar is hartens zoete kozen? Waar is het heil en de liefde groot?
Het was een vluchtige straal van de zon, Het was een ijdel liefde won. Het bloempje en het hartje zijn beiden dood.
12-06-2013, 07:42
Geschreven door André
Treurig zingen. Gentil Antheunis
Ja, de mei is welgekomen, groenend, juichend, levensblij, vogels zongen in de bomen, bloemen geurden rij aan rij.
Alles heeft zijn deel genomen, maar er was geen vreugd voor mij, wat kan mei of lente baten, als het hart geen vreugde kent?
Mijn schoon lief heeft mij verlaten, mij misprezen en miskend, ik wou haar vluchten, ik wou haar haten, maar ik ben minnen slechts gewend.
Ik wou haar uit mijn hart verdringen, en mijn hart gedoogt het niet, ik wou mijn leed en klacht bedwingen, en mijn harte poogt het niet.
Treurig zingen is ook zingen, en ik zing mijn treurig lied.
12-06-2013, 07:42
Geschreven door André
11-06-2013
Lentelust. Gentil Antheunis.
Wanneer het ijs zal dooien, bij zoele zuiderwind, zal vreugdig zich ontplooien, elk hart dat bemint.
Dan zal de mei ontwaken, de jeugdige, lustige mei, en zingend zich vermaken, langs heuvel, dal en wei.
En waar de mei zal zingen, En waar de mei zal gaan, zal het zwellend botje springen, en het frisse bloempje ontstaan.
Dan zullen bomen, hagen, langs weide en heuvel en dal, zo menig nestje dragen, waar het heimelijk piepen zal.
Dan zal ik langs de velden, in geur en kleur en licht, haar het zoete geheim vermelden, dat diep in het hart van mij ligt.
En wil zij knikkend blozen, de zoete liefste mijn, dan zal het vol zang en rozen, in beide onze harten zijn.
