Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
14-04-2013
Pasen in oude prenten 3
Mooie afbeeldingen uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
14-04-2013, 12:15
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 10. H Moulijn-Haitsma Mulier
Nu rust mijn ziel in uw tederheid, zoals een zwaan drijft in een vijverkom, in een zomernacht, het water sluit rondom, het licht heeft zich in het donker neergevlijd.
Stil stralend stijgt uit uw geslotenheid, haar witte welving op, en als een drom van blanke sterren, valt het licht rondom, terug in uw grond van innigheid.
Zij slaat de vleugels uit, de fluwelen boog der bomen, staart haar roerloos aan, als zij, verstervend wit, in de lucht verglijdt.
Een ziel, zo zuiver, zo gebenedijd, zij kan de brug van de aarde naar de hemel slaan, omdat zij zo..., aan uw liefde ontvloog.
14-04-2013, 07:41
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 9. H Moulijn-Haitsma Mulier
Weer wijk ik uit het licht, een blanke galm, klimt uit mijn cirkelronde gouden schild, ik hield mijn liefde hoog, heb haar getild, boven der tijden roetdoorstoven walm.
En als een bloemstengel of een halm, die 's morgens, stormgeslagen, heeft getrild, maar in het middagzonlicht is verstild, sta ik in de avondschaduw vrij en kalm.
Nu is de tijd vervuld, en met een kreet, die juichend stijgt en in haar luiden schal, de ruimten scheurt, voorspel ik, haat, uw val.
En dreunend springt het schild, vreugd breekt uit leed, want in mijn open, zondoorgloeide dal, ontbloeit een bloem, die u onschuldig heet.
14-04-2013, 07:40
Geschreven door André
13-04-2013
Zwerftochten der ziel 8. H Moulijn-Haitsma Mulier
Eens in de avond zag ik toch een brug, hij voerde naar het bloemig lage land, dat stil te stoven lag aan de overkant.
Nog is de tijd niet daar, nog is te stug dit trotse hart, dat veel te lijden placht, maar, hunkerend, dat dit leed een einde nam, het meer omsloot met een te harde dam, dat al zijn zachtheid borg en al zijn kracht.
Hoe werkt de stille gaard! Het grijze loof, omluift de sneeuwige grond met zilveren schaduw, mij noodt mijn lieve tuin tot droom en rust.
Maar kwellend visioen: een grauwe kloof gaapt, waar ik straks nog zag een grootse bouw, nog schroeit verlangen en wordt niet geblust.
13-04-2013, 07:56
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 7. H Moulijn-haitsma Mulier
Het wonder nam ik als mijn goddelijk recht, ik kon altijd op ongeziene baan, tussen de verre sterren bruggen slaan, aan binding was mijn wezen vastgelegd.
Maar gij, die zelf de spanning hebt gehecht, waar ik wetend spin mijn tedere waan, die pralend heel de hemel durft beslaan, gij hebt door vals geweld mijn kracht geknecht.
De avond valt. Laag hangt het droef gezicht, van wie verlaten om de aarde weent.
De brug, waarop gij broeders wilde slaan, door zelfzuchts harde wil, is stil vergaan, en het verstomde aardgelaat versteent, wee mij, gij hebt uzelf het eerst gericht.
13-04-2013, 07:52
Geschreven door André
12-04-2013
Zwerftochten der ziel 6. H Moulijn-Haitsma Mulier
Hoe droeg ik u, tot eindelijk ik de scheur in uw liefde en mij, onheelbaar zag, uw woord bedriegt, uw daad is als een vlag, dekkend een oorlogsschip met vredeskleur.
Ofwel uw gave liegt, ijdel is het gebeuren, als op het geverfd gelaat een lege lach, een dief bij nacht, die vorst scheen overdag, zo vloekt mijn hart uw beeld, waarom ik treur.
Gij waart de tedere koning van mijn waan, die het geliefde kind zijn liefde onthield, totdat belofte bloesemend zou staan, hoe hebt gij uw schoon beeld in mij vernield.
Gij schrikt mij niet, maar diep ben ik bevreesd, zo gij in mijn hart uw beeld niet meer geneest.
12-04-2013, 18:36
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 5. H Moulijn-Haitsma Mulier
Dat is het schrikkelijkst in mijn wrede lot, Dat, wie mijn hart het meest te eren zegt, ik toch veracht; ik heb mijn lief berecht, hem, die mijn ziel moest eren als een God.
Ach, als verraad zich weet het hoogst gebod, dan wordt om liefde een zware dam gelegd, dan, door een vloek, aan iedere daad gehecht, verdient het edelst willen, hoon en spot.
Helaas, ik het u lief, en onverwacht, grijpt mij uw stralend lichte beeld, en draagt mij als een golf een schip, dat rijk bevracht, de nieuwe kusten zoekt, waar niemand klaagt.
Zo heb ik altijd op uw komst gewacht, ik, die u dragend als een vader dacht.
12-04-2013, 08:42
Geschreven door André
11-04-2013
Zwerftochten der ziel 4. H Moulijn-Haitsma Mulier
Zo draag ik reeds te lang de zware last, van uw zonden in heimelijkheid begaan, gij hebt mijn zuivere stem te laat verstaan, gij doodde in mijn huis de edelste gast.
Hoe lang heeft mij seringentooi gepast, heb ik, de bruid, in het wereldfeest gestaan, nu is om u mijn witte bloei vergaan, gij reikte mij der smarten donkere last.
Ach help, dat ik vergeef, dat wie ik dacht een koning, met misdadigheid bevlekt en zware huichelarij, maar toch een vorst,
niet meer het kind met kleine haat bevracht, dat sterker was dan hij, dat hij verwekte, daar, zaad der toekomst, dat hem dragen dorst.
11-04-2013, 21:49
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 3. H Moulijn-Haitsma mulier
Helaas,
ik twijfel niet, ik zie uw schuld
in droom
en waken altijd voor mij staan,
zij
scheldt mijn liefde voor een bleke waan,
zij heeft
met smart mij tot de keel gevuld.
Helaas,
ik twijfel niet en onverhuld
bestormt
mij uw donker beeld, gij moordenaar
van het
heilig vuur, dat eens zoo zilverklaar
mijn
bange ziel met witte glans vervuld.
Ach, wie
der liefste weet de donkere dood,
die
heimelijk moordt, wie als het licht zich kent,
hem is
zijn zielehuis een sombere poort,
een
zwarte hel, beplakt met bloederig rood,
En
dwalend zwerft hij, aan het licht ontwend,
hij zoekt vergeefs de tuin, die hem bekoort.
11-04-2013, 08:51
Geschreven door André
10-04-2013
Zwerftochten der ziel 2. H Moulijn-Haitsma Mulier
Hoe kan ik u toch zeggen wat ik weet, u, die mijn hart het meest eren mocht, dat gij verried, toen haat u dat verzocht, dat gij u aan liefdes hoog gebod zo zwaar misdeed.
Hoe dwong gij mij te haten, waar ik leed u lief te hebben, toen ik haten mocht, gij hebt om lage lof uw goed verkocht, hoe kwelt het mij, als ik uw schuld vergeet.
Koning der wereld die ik eren moet, om wie ik eenzaam uit het donker stijg, het is mijn hart, dat ik in u begroet, het is uw stem, die klinkt, totdat ik zwijg.
Ach, als een duif die zich te rusten zet, vouw ik mijn vleugels in uw teder net.
10-04-2013, 09:13
Geschreven door André
Zwerftochten der ziel 1. H Moulijn-Haitsma Mulier
Sombere zee der wereld, waarop kranst het licht van de geest, donkere oceaan, doorsidderd van de klank der vale maan, reeds rijst uit u de witte bloem, die danst.
Lelie des doods, om uw voeten glanst maandonker water, zie, geen sterren staan, noch kringt door nevels een planetenbaan,
De chaos golft; een oog dat zich verschanst achter een gordijn van dampen; schijnt de zon, gloednieuw is nog het licht, dat zij zich won.
Gij oceaan der wereld, sombere zee, dof dreunend drijft gij door de oneindigheid, geen mens ziet de dag, geen oor hoort nog de tijd, maar vurige monden beven op uw ree.
10-04-2013, 09:08
Geschreven door André
09-04-2013
Het beeld. H Moulijn-Haitsma Mulier
Kan dan een mens aan zuivere liefde denken, als heel een wereld brandend om hem staat? Hij leeft het meest en felst alleen door haat, in rode gloed wil hij zijn dromen drenken.
En komt hem uit de vlammen liefde wenken, dan wendt hij weg het trots gefronst gelaat. Is het niet om liefde dat hij eenzaam gaat? Hij draagt een beeld dat hij geen haar wil krenken.
Verborgen kleinood, heerst in ieder leven, het zuiver beeld van het zelf, de hoogste droom, en tot die droom voelt de mens zich gedreven.
Die donkere boot, vaart op de eeuwige stroom, maar heeft hij tot het eind de tocht gewaagd, dan ziet hij, dat in het beeld hij liefde draagt.
09-04-2013, 07:30
Geschreven door André
Wijding. H Moulijn-Haitsma Mulier
Als ik in grondeloze diepte staar, en zie van wanhoop het versteend gelaat, dan licht door mijn hoofd zo duizelend klaar, dat hoogste smart in vorm zich binden laat.
Zo leeft de dichter dan aan de vreugderand, van het onmetelijk zwijgend smartenland, hij vormt zijn droefheid om in teerste vreugd, als bloemen bindt hij al zijn smarten saam.
Hij maakt van zijn grootste leed zijn hoogste deugd, en geeft zijn diepste smart de zoetste naam.
Maar dat uw stilte van geen vreugde weet, dat is mijn eeuwig schrijnend dichterleed, en daar ik u tot grootste smart verkoos, zo geef ik u, mensen, mijn schoonste roos.
09-04-2013, 07:30
Geschreven door André
08-04-2013
Aarde. H Moulijn-Haitsma Mulier
Ik zat aan de rand toen warreling van vlammen mij omsloot, ik werd een woud van vuur, een zuil, dansend in gouden groen, en naast mij verhief zich de oceaan, in zijn kolom zag ik zijn trots gelaat, van strakke onzegbare spanning.
Hij stortte op mij toe, hij wierp zich in mijn schoot, Fel vuurdoorgloeid was heel de donkere zuil, en een ontzaggelijke kreet doordaverde het heelal.
Toen was weer alles stil, het water ebde en de vlam verzonk, zacht glansomzilverd was de dans van de golven, de mild doorstroomde aarde spiegelend blonk.
Zo vlamden de zee en de aarde in éénzelfde gloed, en tot de rand vol zijn van elkaar.
(Annonciata)
08-04-2013, 09:15
Geschreven door André
Kunst. H Moulijn-Haitsma Mulier
1.Kunstenaar en wereld
Er komt altijd een uur dat de wereld u zal vragen, om een glimlach, om geloof aan haar schijn, bedenk dan dit: zij neemt het gezicht van wie u het liefst moet zijn, verstarrend in haar macht, zij kent uw lijden niet, weet niet, dat gij haar draagt, zij wilt alleen zich spiegelen, de ijdele vrouw.
En als het u gelukt, het beeld te geven van schoonheid, zoals gij haar droomt te zijn, dan is zij weer voldaan; tevreden met een lach, ziet zij zichzelve aan, zo schoon denkt zij te zijn.
Wat gij gedragen hebt, om een toekomstbeeld te worden, of naar het diepste wezen dat ook waarheid maakt, dat vraagt zij niet, slechts schijn is haar gegeven.
2.Het kunstwerk
Het schone beeld kan slechts verrijzen, als zich verbeelding bindt, met de werkelijkheid.
Uit de gebonden bijzondere vormen, schept vrij de kunstenaar de verdichte vorm.
Zo is het werk gebonden en toch vrij, Zo is een droom ook vrij en toch afhankelijk, van de vorm door de tijd gegeven.
08-04-2013, 08:06
Geschreven door André
07-04-2013
Herfst. H Moulijn-Haitsma Mulier
Wanneer de wind zoeft door de bruine wand, van de nog zomers dichtgesloten haag, hoor ik gekraak en ritselend geklaag, en dorre bladeren vallen langs de kant.
De oranje kruin in de verlaten laan, omtint de boom als afgedragen tooi, naar binnen dringt het sap, het vlammend mooi, verstromend in de kleur, in stil vergaan.
Zo keert ook voor het hart, seizoen en tijd, de oevers groenden glanzend in de baan, van de rivier; een spiegeling, een waan, blijkt op de tocht het beeld dat ons ontglijdt.
Maar binnen klankt de kleur; zo in die kring, verschijnt mij de eeuwige gloed, die ik bezing.
07-04-2013, 08:31
Geschreven door André
Geluk en Bouwen H Moulijn-Haitsma Mulier
1.Geluk
Mensen als eens geluk u draagt, dan zal van u opklinken een volle, rijke toon, reeds hoor ik uw stem, zacht en toch machtig, als de zwellende klank van een orgel is.
In het wijde ruim waar duizend kelen zingen, er blijft geen stofje zonder geluid, zo vol stromen de sferen van uw muziek, mensen, liefelijk, als gij gelukkig zijt, juicht gans het heelal.
2.Bouwen
Ik bouwde mijn huis voor de eeuwigheid, het stond voor de mensen in ruimte en tijd, zij staarden, en zagen alleen vreemde vormen aan, mijn eeuwigheidslach werd nergens verstaan.
Toch bouwde ik voort in wonder geluk, het was, als groeide mijn huis door de druk, en, toen was voleindigd mijn jarental, toen droeg het de sterren, het was het heelal.
07-04-2013, 08:30
Geschreven door André
Ritme. H Moulijn-Haitsma Mulier
Als in een schelp het zeegeruis, zo dringt het leven in ons huis, het geeft er maar een zwakke galm, en binnen is het veilig kalm.
Zoals door het slaan van een golf op haar baan, het binnenste openrijt, en uit de zoom waait een zilveren droom, zo rijst aan de grens van de enkele mens, het ritme van de tijd.
07-04-2013, 08:29
Geschreven door André
06-04-2013
Zoeken. H Moulijn-Haitsma Mulier
Zingend staan de heuvels aan het water, Zingend staan de bloemen in de wind, ach, zij vangen klanken van het geklater, van een bron, die ik alleen niet vind.
Echo's zijn ze van het zoet gesnater, van een nieuw geboren aardekind, dat de luchten vult met het geschater, van de vreugd, die het aan de wereld bindt.
Hoger klimt het fijne ijle zingen, in de bloemen luidt het aan de stroom, vaster trekt de maan haar lichte kringen, om de geurenvolle avondboom.
Zingend met de bloemen in de wind, zoekt mijn hart de vreugde van het kind.
06-04-2013, 07:41
Geschreven door André
Liefde. H Moulijn-Haitsma Mulier
Wil soms een man van zoete liefde spreken, het is aan zijn edelste zelf dat hij zich richt, niet aan een vrouw, zij is hem slechts het teken van lente, die in een nieuwe bloei hem licht.
En ook een vrouw, wil zij van liefde dromen, ziet niet een man, uit liefdes diepe vliet, ziet zij een beeltenis naar voren komen, haar schoonste zelf, dat zij in de spiegel ziet.
Zo is dan liefde in elk de drang tot leven, zij is in menseljkheid enkel lust tot groei, zij doet de dromenbloesems openbeven, zij drijft de mens tot de eindelijke bloei.
Maar vraag ik de liefde zacht, vanwaar zij kwam, dan lacht ze, dat zij uit de eenheid alles nam.
