Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
05-08-2012
De regenboog. Li Guangtian 1906-1968 China
Jij en ik, twee gezonde kinderen, spelen na een regenbui, op het gras bij de rivier. Blote voeten, trappen de dauwparels stuk, die hier liggen één voor één. Bij het horen van ons lied, houden de wolken aan de hemel, even stil en de zon luistert mee.
Jij en ik, wij zien de regenboog aan de hemel, de iris in het oosten. Jij stopt met spelen en vraagt: lijkt die regenboog niet op een brug, zo lang en zo hoog, zij reikt tot de overkant, in één boog? Ja, de regenboog is de brug naar de hemel, de enige weg om het geluk te bereiken.
Jij en ik, wij wandelen in de late namiddag, in het open veld, dicht bij de rivier. Geen wolken, geen regenboog, de zon schijnt, het is droog. En weer vraag je aan mij: lijkt die brug over de rivier, niet op een regenboog, zo lang en zo hoog, zij reikt tot de overkant, in één boog?
Zonder iets te zeggen, neem ik je stil bij de hand, de regenboog over.
05-08-2012, 10:30
Geschreven door André
04-08-2012
lied. Francesco Petrarca 1304 -1374
Glanzend gelaat, een zon die straalt, voetstap en houding, sierlijk en vol kracht, een stem die alle harten heeft verzacht, en het beste in de mens naar boven haalt.
Lieve glimlach die mijn ziel bepaalt, en mij een dodelijke wond toebracht, goddelijk wezen, bestemd tot grote macht, in betere tijden naar hier gedaald.
Jij bent de vlam die mij heeft aangedreven, jij bent de adem die mij leven doet, nooit kan ik je verlies te boven komen.
De dagen die we samen beleven, heb jij mijn hoop met tederheid gevoed, de wind heeft onze woorden verdreven.
04-08-2012, 09:02
Geschreven door André
03-08-2012
In het bos. Boris Pasternak. 1890-1960 Rusland
Het land ligt nevelig van lila lover, de donkerte van kerken hangt in het bos, wat blijft er voor ons nog van dit alles over? De wereld is van ons, zo zacht als mos.
Je ligt gedroomd, doodmoe van slaap, te dromen, als iemand die door slaap is overmand, ik zie de zon op je lichaam komen, de zon die op je lichaam is aangeland.
De zon werpt stralen, blinkende schitteringen, glas van libellen scheren langs je wang, het bos zit vol van fijne glinsteringen, als onder een horlogemakerstang.
Het lijkt alsof je slaapt bij het getik van cijfers, hoog boven staat de zon, in wrang hars ingebed, een punctuele klok, waarvan de wijzers, met de hitte zijn gelijkgezet.
De klok wordt bijgesteld, zij strooit naalden, en schaduw rond, doorboort metterdaad, het dennendonker, dat naar boven baande, de loomte in, naar het blauw van de wijzerplaat.
Geluk van eeuwen lijkt hier neer te vlokken, net alsof het bos zich in een droom herschaapt, gelukkigen hebben geen oog voor klokken, al lijkt het alsof je alleen maar slaapt.
03-08-2012, 09:52
Geschreven door André
02-08-2012
Nachtegaal. Rose Ausländer 1907-1978 Duitsland
Mijn moeder is een hinde, haar goudbruine ogen, haar gratie, heeft zij uit haar kindertijd.
Mijn moeder is een engel, en ook nog een mens. Wat zij het liefste is? Een nachtegaal, mijn goede en lieve moeder.
Mijn moeder is een nachtegaal, elke nacht luister ik naar haar, in de tuin van mijn eindeloze dromen,
Zij zingt de liederen van haar voorvaderen, zij zingt over het oude Oostenrijk, zij zingt over bergen en donkere bossen, zij zingt over haar geboortedorp.
Zij zingt kinderliedjes en wiegeliedjes, dat zingt mijn nachtegaal, elke nacht voor mij, in de tuin van mijn eindeloze dromen
02-08-2012, 07:25
Geschreven door André
01-08-2012
Lied. Christina Georgina Rossetti 1830-1894 Engeland
Waar zijn de liederen van weleer, waar zijn de verzen die ik zo mooi kon zingen, ik vergat alle mooie dingen, ik herinner mij niets meer.
Wanneer ik dood zal zijn, mijn liefste, zing dan geen droevig lied voor mij, plant dan geen rozen op mijn graf, of zet er geen cypressen bij.
Maar laat gewoon het gras groeien, gezegend met regen en met dauw, en als je wilt, herinner mij, en als je wilt, vergeet mij.
Ginds zal ik geen schaduwen zien, en ik zal de regen ook niet voelen, ik zal ook het lied niet horen, van de verre nachtegaal.
Dromend in de schemering, die niet opkwam en ook niet verdween, zal ik blij berinneren, en zal ik blij vergeten.
Fonteinen mengen zich met stromen, en de stromen met de zeeën koel, de winden mengen alle dromen, met een zoet gevoel.
Niets in de wereld is gescheiden gezet, alles mengt zich maar goedschiks, en bij deze goddelijke wet, waarom niet jij en ik?
Kijk, de hemel zoent de bergen, de golven omhelzen graag mekaar, de bloemen vinden het heel lief, te houden van de bloem naast haar.
De zon omhelst de aarde, de maan omarmt het woud, alles heeft hier zijn waarde, alleen als jij van mij houdt.
31-07-2012, 08:39
Geschreven door André
30-07-2012
De storm. Johannes Wilhelm Jensen. 1873-1950 Denemarken
Wie ben je, meisje wild, zo zoet langs de wegen wandelend, en vechtend tegen de harde wind, onder de schuine zonnestralen?
Loop je zo laat nog te hopen, op een afspraakje met de storm? Hij is een vlieger, je vindt hem niet, voor hij gevallen is.
Teder wappert de wind, je dunne jurkje tegen je knieën, zachtjes tekent de wind, je jonge lichaam dat wankelt.
Waarom toch je hoofdje buigen, voor de wind? Hij wil je dragen, stribbel niet zo onstuimig tegen, want de storm, die ben ik toch.
30-07-2012, 00:00
Geschreven door André
29-07-2012
Schilderkunst. Johannes Vermeer 3. 1632-1675
5. meisjeshoofd 6. het meisje met de parel
29-07-2012, 12:45
Geschreven door André
Notelaars. Omer Watez
Men zegt dat in ons land geen notelaars meer staan, die stonden daar als wachters bij de woningen te waken, die goede bomen zijn door slechte mensen uitgedaan, om met hun hout kolven voor geweren te maken.
Veel bomen zijn ook weg langsheen de grote baan, die naar de blauwe hemel hun ronde kruinen staken, beschenen door de zon, een lange bomenlaan, die wandelaars schaduw bood bij het zomers zonneblaken.
Er wordt gezegd dat zelfs heilige bomen en vrijheidsbomen, te midden van de pleinen onzer Vlaamse dorpen, door de geweldige hakkers bijl zijn neergeworpen.
Ach, is dat alles waar? Of zijn het maar mijn dromen? Gewoon om in een droeve tijd door akeligheid te varen? Of wilt zelfs de hemel België niet sparen?
29-07-2012, 00:00
Geschreven door André
28-07-2012
Het woud. Omer Wattez
Op de heuvels groeien wouden, waar dauw en regen ze besproeien, waar bron en vlieten dalwaarts vloeien, waar boeren het veld bebouwen.
Het leven heeft er opgehouden, weg de bomen die daar groeiden, wat al vogels 's zomers stoeiden, zongen en broedden in die wouden.
Daar kwamen oorlogsbenden, Vlaanderens schoonste landstreek schenden, bomen werden neergeveld.
Het woud verdween, het werk van eeuwen, is het niet om wraak te schreeuwen, bij dat goddeloos geweld.
28-07-2012, 08:20
Geschreven door André
27-07-2012
Bomen. Omer Wattez 1920
Ik draag in mijn ziel een diep gevoel voor bomen, ik lijd wanneer een boom door een bijl wordt geveld, de boom in woud en wei, langs lanen, straten, stromen, is als een vane gods ter levensvreugd gesteld.
De mens heeft aan de natuur veel van haar schoonheid ontnomen, wanneer hij zich laat leiden door zijn zucht naar geld, maar wat al bomen zijn er thans niet omgekomen, gepletterd door het kanon, het domme krijgsgeweld.
Ik haat u oorlogsheld, die lager nog gezonken, dan wie uit winstbejag het doet, vernielings dronken, uit krijgsnoodwendigheid de wonden nederslaat.
Wie zal ons van krijgs- en krachtcultuur genezen? Hoe wilt men dat de mensen langer waardig leven? Dat God in zijn wereld bomen groeien laat.
27-07-2012, 10:07
Geschreven door André
26-07-2012
Heilig woud. Omer Wattez
Heilig woud, zo plechtig stil en toch vol leven, tempel vol gezangen, trillende vogelkoren, woud, waaruit de vogels in het blauw gaan zweven, en dichter bij het licht hun liederen laten horen.
Groen gewelf van eiken en van beukendreven, wijd en hoog als in oneindigheid verloren, bont tapijt uit twijgen, mos en kruid geweven, waar de bloemen stralen gelijk de sterren gloren.
Heilig woud, waarin het zo zalig is te dwalen, klimmend op uw heuvels, blikkend naar uw dalen, ver verwijderd van gedrang en volks gewemel.
Waar men niets meer hoort van 's werelds wee en zuchten, levenskracht inademt in gezonde luchten, uit de diepten stijgend, nadert tot de hemel.
26-07-2012, 12:31
Geschreven door André
25-07-2012
Het oude lied. Omer Wattez
Gij klinkt ons toe, gemoedelijk zacht, oh liederen uit de oude tijd, uw rein gevoel ons steeds toelacht, uw frisheid die het hart verblijdt.
Uw toon zo diep, de zieleklacht der Vlaamse mensen, die verzucht maar strijdt, getuigt van hoop in de hoogste macht, die troost hem biedt wanneer hij lijdt.
Wie het middeleeuws kerstlied hoort, of het daghet in den oosten, Heer Halewijn, waarin de helden vrouwen zijn,
Gevoelt hoe sterk het lied behoort, bemindt steeds voort het oude lied, vergeet de taal der vaderen niet.
25-07-2012, 08:18
Geschreven door André
24-07-2012
Gothieke kathedralen. Omer Wattez.
Wat zijn gij schoon, gothieke kathedralen, de christen ziel ademt in arduin, de stenen bloeien in een wondertuin van bloemen, die rondom de kruisbloem pralen.
Ik nader ingetogen uw portalen, mij treft uw bogenspel dat zwierig schuin, het bouwwerk schoort van grond tot torenkruin, waarop Gods zegen daalt in zonnestralen.
Het Zuiden heeft de tempels van het Noorden gehoond, als zijnde maar Barbarentrant, hoe meer gehoord, hoe schoner zij ons gloorden.
De torenspitsen in hun drang naar boven, de stedenluister van der Franken land, de vrucht van vroeger christelijk geloven.
24-07-2012, 09:26
Geschreven door André
23-07-2012
Land van Oudenaarde. Omer Wattez 1857-1935
Mijn land van Oudenaarde, heuvels en valleien, en welig woudland aan de scheldeboord, daar waar mijn wieg stond en ik mij mocht vermeien, als kind en jongeling genieten ongestoord.
Op verre heuvelruggen lange bomenrijen, langs 's Herenswegen in dit schilderachtig oord, waar als het zondag is, de boeren zich verblijen, en mijn luisterend oor zo gretig de oude volkstaal hoort.
Ik zie dat tafereel van kleine, stille steden, bekend reeds en beroemd in Vlaanderens vroegst verleden, ginds Geraardsbergen en daar Ronse in zijn dal.
En gij oh liefste stad, oh vriendelijk Oudenaarde, gelegen aan de Schelde als in een bloemengaarde, met uw stadhuis, dat steeds mijn ziel verrukken zal.
23-07-2012, 13:48
Geschreven door André
22-07-2012
Schilderkunst. Johannes Vermeer 2. Delft 1632-1675
3. De gitaarspeelster. 4. De muziekles.
22-07-2012, 16:04
Geschreven door André
Het liedje van de zee. Marva.
Het liedje van de zee, dat eeuwig deint langs duin en strand, houdt mij gebonden aan mijn rustig, vlakke land, het liedje van de zee, zweeft op de vleugelen van de wind, recht naar mijn hart, waar het altijd een toevlucht vindt.
Waar ik ook mag komen, zal ik blijven dromen, van mijn heerlijk, gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds zal ik verlangen, naar mijn heerlijk noordzeestand.
Het liedje van de zee, klinkt als een hymne in mijn oor, als ik de golven ruisend, zingend hoor in koor, het liedje van de zee, troost me als ik heimwee ken, naar het stille polderland waar ik geboren ben.
Waar ik ook mag komen, zal ik blijven dromen, van mijn heerlijk, gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds zal ik verlangen, naar mijn heerlijk noordzeestrand.
Het liedje van de zee, is het wiegeliedje voor elk kind, dat net als ik bij het strand zijn prille jeugd begint, het liedje van de zee, blijft als een lokroep om je heen, en brengt op tijd en stond zijn kinderen weer bijeen.
Want waar zij ook komen, blijven zij steeds dromen, van hun heerlijk gouden noordzeestrand, niets kan dat vervangen, steeds gaan zij verlangen, naar hun heerlijk noordzeestrand.
22-07-2012, 09:10
Geschreven door André
21-07-2012
Aan de stroom. Erik Van Neygen.
Aan de rand waar land en water in elkaar overgaan, waar notelaars op de dijken staan, waar de wiekslag van een reiger de avondrust verstoort, de stilte is er alles wat je hoort.
Waar een stoet van witte wolken, zo blank als room in de blauwe hemel staat, waar de grauwe golven kolken, en de veerman trouw, met regelmaat, naar de andere oever gaat.
Aan de stroom waar ik geboren ben, waar het water klatert langs mijn huis, waar ik droom en elke toren ken, Daar voel ik mij thuis.
Waar wel duizend populieren, in groene kruin, wuivend langs de wegen staan, met het glanzen van rivieren, als 's nachts laat in het schijnsel van de maan, nog de tractoren gaan.
Aan de stroom waar ik geboren ben, waar het water klatert langs mijn huis, waar ik droom en elke toren ken, daar voel ik mij thuis.
Het is er elke dag feest, zo is het altijd geweest, in café De Zwaan, ja, daar staat nog een jukebox met deuntjes van toen, in de kroeg langs de oude baan.
Hier kan je nog echt eens genieten van het leven, vergeet je de dagelijkse sleur, bij Marie en bij Jan daar is iedereen welkom, dat staat op de inkomdeur.
Kom en ga nu met me mee, naar café De Zwaan, iedereen is daar oké, in café De Zwaan, en het leven lacht je toe, in café De Zwaan, nee, dit word je nooit meer moe, kom en laat je gaan.
En zaterdagavond gaat iedereen walsen, speelt Jan op zijn accordeon, en als FC Het Zwaantje op zondag weer wint, dan gaan ze allemaal uit de bol.
Elke woensdag kijkt iedereen naar de TV, dan is er de Vlaamse Top Tien, neen, je vindt nergens meer zo een volkscafé, waar het gezellig is bovendien.
Kom en ga nu met me mee, naar de café De Zwaan, iedereen is daar oké, in café De Zwaan, en het leven lacht je toe, in café De Zwaan, nee, dit word je nooit meer moe, kom en laat je gaan.
20-07-2012, 08:55
Geschreven door André
19-07-2012
Ik ben een Vlaamse jongen. Willy Sommers.
Ik ben een Vlaamse jongen van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder , die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
Waar de storm de hoge bomen, doet buigen in de wind, en de regen in hun bladeren, een droevig lied verzint.
Maar waarna een zonnestraal, de hemel openscheurt, en met goudgele tinten, het wijdse land zacht kleurt.
Ik ben een Vlaamse jongen, van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder, die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
Waar nog kleine, grijze dorpen, aan de einder staan, waar de goede, lieve mensen, de taal van het hart verstaan.
Waar nog grote, fiere steden, getuigen van een tijd, toen dit land nog machtig en sterk was, door de wereld fel benijd.
Ik ben een Vlaamse jongen, van het Vlaamse platteland, het was een Vlaamse moeder, die aan mijn wiegje stond.
Zij leerde mij de taal, die ik steeds de mooiste vond, hier ben ik thuis, hier blijf ik thuis.
