Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
25-09-2011
De uren. Nele Klauwaerdiene
De uren komen en gaan, de twaalf uren, van de dag en de twaalf uren van de nacht. In zeldzaam dozijn evenwicht van getal, maar anders van lengte, breedte, diepte, gewicht en aangezicht. De gang van de uren is een schoon schouwspel van de tijd en van het leven, een schouwspel dat wij niet genoeg bekijken. De wereld zou weer beter worden konden de mensen beter de stap van de uren horen. Zij horen die niet meer, want er is te veel lawaai op de grond en in de lucht. Wie hoort nog de torens slaan? Wie luistert nog naar het lied van onze zingende torens? Wie weet nog welke melodie het belfort heeft gespeeld? Wie weet nog dat de klokken van onze kerktorens meegaan met de tijd? Zij tellen de uren, zij zeggen ons wanneer iemand gestorven is of wanneer twee mensen in het huwelijk treden. Maar niemand luistert naar hen. Onze torens zijn versleten, met een verweerd aangezicht. Zij liggen verloren op een straathoek of een plein en zij zijn uit de tijd. Alleen bezoekers uit verre landen weten nog van hun bestaan af en horen hun stem. Wij horen alleen nog fabrieksirenes, het geweld van de straatwielen en het geroep van straatventers. Ik stel voor om al de muziektorens in de stad te vervangen door één reusachtig uurwerk, dat elk uur van de dag telt. Tijdens de dag horen wij zijn stem en tijdens de nacht wordt hij een wegwijzer. Zoals de zonnewijzer alleen de zonnige uren telt, zo zal in de nacht het verlichte reuzenuurwerk de weg wijzen. En ook de uren tonen. Maar al die uren verschillen van mekaar. Elk uur heeft zij eigen labeur en gepeins. Elk uur treedt op met een eigen gezicht, biedt zich aan en geeft zich over in het slaan van de slinger en in het kloppen van uw bloed. Ieder mens ziet de tijd anders. Het kan snel gaan of traag. Soms is het verloren tijd of juist niet. De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel. En de uren ervaren wij ook anders. Elk uur heeft zijn verhaal. En dat verhaal, van elk uur van de dag, wil ik de volgende weken brengen.
25-09-2011, 00:00
Geschreven door André
24-09-2011
Op de purperen heide. Armand Preud'homme en Eugeen De Ridder
In de stille kempen, op de purperen hei, Staat een eenzaam huisje, met een berk erbij, Op een zomeravond, in gedroom alleen, Kwam ik ongeweten langs dit huisje heen.
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij, Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij.
In het eenzaam huisje, zat een meisje, ach, Lijk ik nergens anders ooit een meisje zag, Door het venster keek zij mij verlegen aan, Schoof het gordijntje toe en is maar opgestaan.
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij, Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij.
Maar wat heeft de liefde, ook hier niet verricht, Want nu schuift het gordijntje nooit meer voor mij dicht, Door het open venster, dat men vroeger sloot, Lach ik naar ons kindje op haar moeders' schoot.
Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij, Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei, Dat is hier op aarde de hemel voor mij.
24-09-2011, 10:19
Geschreven door André
23-09-2011
Er was een tijd. Miel Cools en Bert Broes
Er was een tijd dat wij elkaar niet kenden, Dat jij een meisje en ik een jongen was, Eentje aan weerzij van de bonte bende, Die liep te stoeien door het zomergras, Maar op een dag volgden wij beiden dezelfde witte vlinder, Telden wij beiden de blaadjes van dezelfde bloem, Sindsdien stoeit er aan weerzij ééntje minder, En het is sindsdien dat ik je voornaam noem, En het is sindsdien dat ik je voornaam noem.
Er kwam een tijd dat wij elkaar beter kenden, Dat jij mijn meisje en ik jou jongen was, Wij zwierven blij van Lommel tot Oostende, En voor het eerst dronken wij uit hetzelfde glas, En elke dag volgden wij weer dezelfde witte vlinder, Telden wij beiden de blaadjes van dezelfde bloem, Wij werden stil en stoeiden almaar minder, En het is sindsdien dat ik je liefste noem, En het is sindsdien dat ik je liefste noem.
Er kwam een tijd dat wij elkaar zo goed kenden, Dat wij geen uur meer weken van elkaar, Waarbij de één zich zo goed aan de ander wende, Dat wij elkaar verstaan met een gebaar, En elke dag volgen wij nog steeds dezelfde witte vlinder, Tellen wij nog de blaadjes van dezelfde bloem, Ik hou van jou veel meer al zeg ik minder, Al droom ik meer je naam dan ik hem noem, Al droom ik meer je naam dan ik hem noem.
En komt de tijd dat één het gelaat moet wenden, Naar het ander land vanwaar geen wederkeert, Hij zegge daar hoe goed wij elkaar kenden, Ik wed zo een liefde laat men ongedeerd, En op een dag volgen wij weer dezelfde witte vlinder, Tellen wij weer de blaadjes van dezelfde bloem, Als jij bij mij bent dan vrees ik het einde minder, Het is zo goed als ik je voornaam noem, Het is zo goed als ik je voornaam noem.
Als arme kinderen, zwervend door het land, In het lommer van een lusthof blijven staan, Waar vijvers fonkelen, nachtegalen slaan, En koel, groen lover schut voor zonnebrand.
Dan turen zij verlangend in die donkere laan, En naar die schat van bloemen, hand in hand, Voor het gulden hek, barvoets, in het mulle zand. Zij spreken niet, maar zuchten diep...en gaan.
Zij staan met hun wensen voor de poort Van het Paradijs, en dromen een mooie droom. Fel steekt de zon, lang is de weg, zij moeten voort.
1888
22-09-2011, 00:00
Geschreven door André
21-09-2011
Het Kruisje. Guido Gezelle
Het eerste dat mijn moeder vragen leerde, in lang verleden dagen, als ik nog hakkelde ongeriefd (1) mijn woorden, samen mijn beide handjes vouwend:Vader, geef mij een kruisje, als 't u belieft.
Ik heb een kruisje dan gekregen, menig keer, en werd geslagen, op mijn kaakje, zacht en zoet. Gij zijt mij, beiden, samen, afgestorven, moeder, vader, hetgeen mij nu nog leedschap doet. (2)
Maar dat kruisje, het is gebleven, diep in mijn hoofd geschreven, teken van mijn erfgebied, (3) en een ander heeft het kruisje niet.
Het kruis staat eenzaam in de velden, door mijn zware boerenhand, uitgesneden en gebeeldhouwd, en godvruchtig neergeplant.
Jezus is voor ons gestorven, en misschien ook voor mijn veld, al onze haren en de sterren, ook het zaad heeft hij geteld.
Heer, laten wij elkander helpen, gij die het stro niet hebt miskend, geef mij het zaad, ik geef de tarwe, voor uw heilig Sacrament.
Lier 1886-1947
20-09-2011, 00:00
Geschreven door André
19-09-2011
De laatste brief. Bertus Aafjes
De wereld scheen vol lichtere geluiden, en een soldaat sliep in zijn overjas. Hij droomde lachend dat het vrede was, omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
Er viel een vogel die geen vogel was, niet ver van hem, tussen de warme kruiden. Hij werd niet meer wakker want het gras werd rood, en iedereen weet wat dat beduid.
Het regende en het woei, toen herbegon, achter de grijze lijn der horizon, het goedmoedig bulderen der kanonnen.
Maar uit zijn jas, terwijl hij liggen bleef, bevrijdde zich het laatste wat hij schreef, liefste, de oorlog is nog niet begonnen.
1914-1993
19-09-2011, 00:00
Geschreven door André
18-09-2011
De gevangen kroonprinses. Vertelling
Mijn stad heeft een woelige geschiedenis gekend. Zo was er een vete tussen mijn stad en een naburige stad. Niemand wist hoe de vete ontstaan was en waarom? Maar ze bestond nu eenmaal. De gevolgen waren wel verschrikkelijk. De ene stad pleegde een roofoverval op kooplieden. Dat moest gewroken worden. De andere stad vermoordde enkele burgers. En zo ging het verder. Het gevolg was een spiraal van geweld waar niemand om vroeg en waar niemand beter van werd. Alleen de generaals en ook de oorlogsindustrie. De generaals wilden een oorlog. En de oorlog kwam. Onze stad werd aangevallen. En zoals bij elke oorlog zijn de gewone mensen de grootste slachtoffers. De kroonprinses van de naburige stad was meegekomen om de slachtoffers van deze dwaze oorlog te verzorgen. Zij vroeg niet van welke stad zij waren. Zij verzorgde en hielp iedereen. Ook onze burgers. Zij was juist een kind uit onze stad aan het verzorgen toen een officier haar herkende. Zij werd gevangen genomen en als trofee naar het koninklijk paleis gebracht. De oorlog was nu vlug gedaan. De naburige stad gaf zich onvoorwaardelijk over. Omdat zij een kroonprinses was, kon alleen de kroonprins van onze stad haar ondervragen en berechten. De generaal zei aan de kroonprins: "Hoe erger je haar mishandeld hebt, hoe meer dat wij kunnen loskrijgen". De kroonprins had ook een onderhoud met de abt van het klooster buiten de stadspoorten. En de abt gaf hem de volgende raad:"Denk aan wat onze grootste wijsgeer gezegd heeft" en "Ga zorgvuldig na alles wat je in je kindertijd gedaan hebt". De ondervraging kon beginnen. De gevangene werd geboeid binnengeleid. Iedereen verliet de kamer en de kroonprins was alleen met de kroonprinses. De kroonprins maakte de boeien los, want de kroonprinses zou toch niet vluchten. Hij liet de kroonprinses zitten. Hij dacht na over de grootste wijsgeer van onze stad. Het werk van deze wijsgeer bestaat uit één zin. In die zin staat alles wat een mens moet weten. De rest is overbodig. En die zin is:"Doe niet met een ander wat je niet graag zou hebben dat ze met u doen". De kroonprins dacht na. Toen vroeg hij aan de kroonprinses:"Wat heb jij misdaan"? En de kroonprinses antwoordde:"Ik heb mijn ouders veel verdriet aangedaan door niet naar hen te luisteren". De abt van het klooster buiten de stadspoorten vroeg of hij binnen mocht. Ja, dat mocht. Er waren uit de naburige stad 120 maagden aangekomen, blootsvoets, in boetekleed en met een strop rond de hals. Zij wilden sterven voor de prinses. De kroonprins antwoordde:"Ik moet de kroonprinses ondervragen, niet hen. Geef hen een maaltijd, en dat zij die strop van de hals doen". Toen vroeg de kroonprins aan de kroonprinses:"Wat is de oorzaak van die vete"? Zij antwoordde:"Niemand luistert nog naar de woorden van jullie grootste wijsgeer en niemand luistert nog naar de Blijde Boodschap van de Heer". Toen vroeg de abt, die tevens biechtvader van de kroonprins was, of hij binnen mocht. Ja, dat mocht. De koningin van de naburige stad was aangekomen en wilde sterven voor de prinses. De koningin mocht binnenkomen. De koningin en de prinses omhelsden mekaar. De kroonprinses zei met tranen in de ogen:"Vergeef mij dat ik jullie zo een verdriet heb aangedaan". Waarop de koningin zei:"Ik begrijp het mijn kind. Toen ik nog kroonprinses was heb ik ook de slachtoffers van deze vete verzorgd. De mannen voeren oorlog en de vrouwen zijn er het slachtoffer van". De koningin dankte de kroonprins omdat hij de kroonprinses niet mishandeld had. De koningin mocht gaan, want de kroonprins moest verder ondervagen. In afwachting kreeg de koningin een maaltijd aangeboden. De kroonprins vroeg aan de kroonprinses:"Vertel mij alles over je jeugd, want ik moet van mijn biechtvader mijn jeugd nagaan". Slechts één tiende van een seconde had hij die blik gezien. Dan was het weer haar gewone gouden blik. Maar hij had het gezien. Er was dus iets. Maar wat? En zij vertelde alles over haar jeugd, of bijna alles. Iets verzweeg zij. Zij wilde het niet zeggen. Haar eergevoel verbood het te zeggen. Hij voelde waar het ontbrak. Ja, die bepaalde plek... Nu wist hij het weer. Zij waren twee koningskinderen. Hij maakte met zijn paard een rit door bossen en weiden. Aan een vijver was hij in een boom geklauterd en in het water gevallen. Hij geraakte verstrikt in takken en kon niet meer weg. Door Gods ingeving kwam zij net voorbij. En zij had hem gered. Zij had evengoed hem als trofee naar haar stad kunnen laten voeren. Neen, zij redde hem. Zij hadden mekaar trouw gezworen. Maar door de vete hadden zij mekaar niet meer gezien. En nu was zij hier. De kroonprins sprak:"Bedankt dat jij mijn leven gered hebt. Ik heb een voorstel. Wij huwen samen en wij gaan samen de twee steden besturen op voet van gelijkheid. Gedaan met de vete, want onze twee steden moeten terug de roem krijgen van voorheen". Dankbaar en gelukkig nam de prinses de hand van de prins. En samen als paar stapten zij naar buiten om het nieuws mede te delen. De prins en de prinses huwden en kregen twee dochters. De oudste dochter regeerde over mijn stad en de jongste dochter regeerde over de naburige stad. Twee gezusters die de twee steden bestuurden. Vandaar de naam "Twee Zustersteden". En zij voerden nooit oorlog, want twee zussen bestrijden mekaar niet. Vele jaren geleden heeft een oude man mij het verhaal verteld. Ik heb alles netjes opgeschreven.
18-09-2011, 14:21
Geschreven door André
17-09-2011
Vier wevertjes. Oud lied
Vier wevertjes zouden ter botermarkt gaan, en de boter die was er zo diere, zij hadden haast geen duit meer in hunnen tas, en ze kochten een pond sa vieren. Schiet spoele sjerrebekke spoel-sa, djikke djakke kerre koltjes klits klets. En ze kochten een pond sa vieren.
En als zij dat botertje hadden gekocht, zij een hadden er vier platelen, zij spraken dat vrouwtje zo vriendelijk aan, sa vrouwtje en wil het ons delen. Schiet spoele sjerrebekke spoel-sa, djikke djakke kerre koltjes klits klets. Sa vrouwtje en wil het ons delen.
Het vrouwtje dat sprak: ja dat zal ik wel doen, ja, zowel als een vrouwtje vol eren, want ik weet wel wat er de wevertjes zijn, en de wevertjes een zijn er geen heren. Schiet spoele sjerrebekke spoel-sa, djikke djakke kerre koltjes klits klets. En de wevertjes een zijn er geen heren.
Wat zouden de wevertjes heren zijn, zij hebben er nog huizen nog erven, en kruipt er een muisje in hunnen schapraai, van honger zo zal het er sterven. Schiet spoele sjerrebekke spoel-sa, djikke djakke kerre koltjes klits klets. Van honger zo zal het er sterven.
En als dan dat muisje gestorven zal zijn, waar zullen zij het dan begraven? Al onder de wevertjes hunnen getouw, en het graf zal roosjes dragen. Schiet spoele sjerrebekke spoel-sa, djikke djakke kerr koltjes klits klets. En het graf zal roosjes dragen.
17-09-2011, 10:33
Geschreven door André
16-09-2011
Mocht ik, o zwaantje. Oud lied
Mocht ik, o zwaantje, eens nevens u baden, als gij zo lobberend zwiert langs het strand, ik zou dan mijn krielend zieltje verzaden, en zo verdrinken mijn hevige brand.
Zwanelijn, zwanelijn, keer u niet af, sluit toch uw vleugeltjes, wees niet te straf, zwier met uw dartele roeiertjes om, en heet mij vriendelijk wellekom.
Waartoe verheft gij uw vliegend wapen, en breekt de golfjes in uw vlucht, denkt gij niet, wie u zou mogen betrapen, op vreemde stromen en scheutvrije lucht?
Zwanelijn, zwanelijn, keer u niet af, sluit toch uw vleugeltjes, wees niet te straf, zwier met uw dartele roeiertjes om, en heet mij vriendelijk wellekom.
Nu zal ik zwaantje zo lieflijk prijzen, ik heb schone vedertjes, om haar gunst, dan zal mijn zieltje haar liefde bewijzen, rijmen en zingen en tonen haar kunst.
Zwanelijn, zwanelijn, stel u gerust, zwier met uw vleugeltjes waar het u lust, kittel uw zieltje in safte geneugt, en zwem zo henen in vrolijke vreugd.
In de ontloverende linden huilt de wind, In haar lompen huivert een bedelkind, Een ruiter rijdt als de wind voorbij, O ruiter, heb je geen aalmoes voor mij?
De ruiter steeg van zijn paard en sprak: Meer dan een aalmoes, een gastvrij dak. Hij tilde de maagd op zijn trappelend ros, En zij hield hem omvangen, en liet hem niet los.
Hij bracht haar gezwind in zijn adellijk slot, En hij kuste haar handen en loofde God, Doch zij vroeg, toen hij zijn tafel bood, Maar een beker wijn en een stukje brood.
Zij hief ten hoge de wijnbokaal, En brak het brood op de zilveren schaal, In Christus naam eet nu met mij, Ver van de mensen en God nabij.
1889 (1859-1941)
15-09-2011, 11:41
Geschreven door André
14-09-2011
Lieve druppel water. Guido Gezelle
Lieve druppel water, gij zijt helder toch en schoon, in uw hemels lichtgeschater, en uw diamanten kroon.
Rood en blauw en groen en geluw,(1) paars en purperwendigheid, siert, in onderling gespeel, uw pinkelende uitwendigheid.(2)
Heldere lichtkristal, diamanten waterding, moet gij op de aarde nedervallen? Uit is het dan met uw flonkering.(3)
Neen, daal niet, ach neen, daal toch niet, de aardse grond is al te vuil, houdt u ver van hier, en val niet, houdt u in de hemel schuil.
Wij komen nooit meer samen, De wereld drong zich tussenbeide, Soms staan wij beiden 's nachts aan het raam, Maar andere sterren zien wij in andere tijden.
Uw land is zo ver van mijn land verwijderd, Van licht tot verste duisternis, dat ik, Op vleugels van verlangen rusteloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik.
Maar als het waar is dat door grote dromen, Het zwaarste verlangen over wordt gebracht, Tot de verste ster, dan zal ik komen, Dan zal ik komen, iedere nacht.
1889-1936
13-09-2011, 00:00
Geschreven door André
12-09-2011
De schalmei. Jacob Slauerhoff
Zeven zonen had moeder, Allen heetten Peter, Behalve Wanjka, die Iwan heette.
Allen konden werken, Eén was geitenhoeder, Eén vlocht sandalen, Eén zelfs bouwde kerken, Maar Iwan, die Wanjka heette, Wilde niet werken.
Op een steen in de zon gezeten, Bespeelde hij zijn schalmei.
Mijn lieve, Mijn lustige, Laat mij spelen, In de schaduw van mijn Korte rustige vallei.
Laat andere werken, Sandalen maken of kerken, Wanjka heeft genoeg aan zijn schalmei.
1889-1936
12-09-2011, 11:46
Geschreven door André
11-09-2011
Kleingedichten 4. Guido Gezelle
10.Zing wie dat het lust te zingen, met onedel stof gelaan, van de heel kleine dingen, door de grote Mens gedaan. Ik zing Gods werk en Zijn naam klinkt onsterfelijk in mijn lied, als de grondtoon, en ik schaam mij niet, voor mijn God, schaam ik mij niet.
11.De maaier zingt een zomerlied, tijdens de zonnebrand, het staal in de handen, alwaar hij het dikste koren ziet, Hij klapt, hij kerft, hij zwikt, hij zwaait, al fluitend in het rond, hij pakt, hij pikt, hij dringt, hij draait, het fonkelend graan te grond. En 's avonds laat als het westen gloeit, heft hij zijn hoofd omhoog, en het slachtveld zonder bloed, verheugt zijn dankend oog.
12.Gewekt het stramme dichterbloed, het lied, het lied geheven, want zingen is het dat leven doet, een lang en lustig leven. Ja, lustig, voor die God verstond, en dat verstaan durft togen,(1) in rijzende borst,in sprekende mond, en helvonkelende ogen.
1859 (1)togen:tonen
11-09-2011, 15:47
Geschreven door André
De dichter. Vertelling
In onze stad hebben wij steeds een dichter gehad. Onze eerste dichter is meegekomen met de eerste bewoners van de stad. En zo is het dichter zijn verder gegaan van vader op zoon. Onze dichter neemt zijn werk ernstig op. Hij vertelt onze geschiedenis in verzen, maar ook het stadsleven, de natuur en de mensen weet hij in gedichten te vereeuwigen. Hij kent de taal van de zwanen en praat met hen. Hij bestudeert zeer oude gedichten en draagt ze voor in een verstaanbare taal.Voor hem is het een roeping. Het is zijn leven. Al wat hij verdient, geeft hij weer weg. Zijn leven is een cirkel. Hij verdient geld met zijn gedichten, en het geld gaat terug naar hen die van zijn gedichten houden. Hij heeft niet veel nodig. En tevreden leeft hij in de stad waar hij van houdt. Eén van onze herbergiers gaat er prat op dat hij het beste eten maakt van de hele stad. Onze dichter vindt dat interessant en hij wilt er een gedicht over maken. Hij huurt een kamertje boven de herberg, opent het raam en laat zijn inspiratie komen. En die inspiratie komt. De hemelse geuren uit de keuken stijgen op en komen de kamer binnen van de dichter. De dichter geniet van de geuren en zijn gedicht is vlug gemaakt. Later vertelt de dichter aan zijn toehoorders in de stad dat hij die dag gratis gegeten heeft. De geur van het lekkere eten prikkelde zo zijn smaakpapillen, dat het leek alsof hij al dat lekkere eten zelf had opgegeten. Het gedicht over zijn gratis maaltijd gaat van mond tot mond en wordt zelfs op school aangeleerd. Maar wie niet tevreden is, is de herbergier. Volgens hem heeft de dichter diefstal gepleegd. De dichter heeft gratis gegeten en niet betaald. Dus moet de dichter de maaltijd betalen. En daarmee gaat de herbergier naar de koning. De koning houdt van de dichter. Hij had de dichter eens gezegd:"Vraag wat je wilt en ik doe het". En de dichter had geantwoord:"Wil je even op zij gaan, dan kan ik genieten van de hemelse zon". De kroonprinses was in een lach geschoten en gevraagd:"Moet ik dan ook op zij gaan?", waarop de dichter antwoordt:"neen, zeker niet, kroonprinses, jij bent de zon in onze stad". De koning zit met een probleem. De herbergier heeft gelijk en hij zal de dichter moeten veroordelen. Maar hij wilt dat niet. Daarom vraagt hij aan zijn dochter:"Zon van onze stad, laat zien dat jij later een verstandige koningin zult zijn". De kroonprinses straalt want zij is blij en zij heeft blijkbaar iets gevonden. Zij gaat naar de dichter en zegt:"Dichter, jij hebt mij vroeger beloofd, dat ik al je boeken gratis mag hebben. Ik zou graag twaalf van je boeken kopen. Als jij mij de nodige munten geeft, dan kan ik de boeken kopen en toch heb ik ze gratis gekregen". De dichter knielt voor de kroonprinses en geeft haar de nodige munten. De kroonprinses gaat aan een tafel zitten en zegt:"Herbergier ik zal je de maaltijd betalen". En de kroonprinses laat de munten rollen over de tafel. Daarna zegt de kroonprinses:"Ziezo herbergier, jij bent betaald". "Maar ik heb niets gekregen", antwoordt de herbergier. Waarop de kroonprinses zegt:"De hemelse geuren van je eten, komen overeen met de hemelse klanken van de munten. En die munten zijn mij meer waard want ik ga er boeken mee kopen en dat blijft. Terwijl de geuren stijgen ten hemel en de dag nadien moet je weer eten". De koning was blij met het antwoord van zijn dochter. En later heeft de kroonprinses onze stad geregeerd met veel wijsheid en goedheid. Vele jaren geleden vertelde een oude man mij het verhaal. Ik heb alles netjes opgeschreven.
De schoentjes gaan er met paren, en jammer, de mensen ook. Het verstand komt niet voor de jaren. De liefde, wat vuur en wat rook. Wisten het de vliegende gaaien, zij werden het vrij leven niet moe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Hoe groeide uit dat lustige Grietje, die knorrige, dolle katijf? Een lief als een hemelbietje, en nu zo een duivels wijf. Vandaag al de winden aan het waaien, en morgen noch ba, noch boe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Wat heb je aan die pinten en die pijpen? Neem liever een druppel en een dop. Moet je dat elzen weer slijpen? Jezus Christus, wat een eeuwig geklop. Ik mag mij noch roeren, noch draaien, het is al verkeerd wat ik doe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Nu zit zij de passie te preken, bij Anneke van de gebuur. En, lapper, geen woordje te spreken, is het eten te zoet of te zuur. Straks komt zij mij kozen en aaien, of zoeken naar bezem of roe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Weet iemand, daar valt mij alweder, het schoenmakersraadseltje in, het verschil tussen wijven en leder? Voor mij is het klaar gelijk tin. De wijven zijn vellen van haaien, en leder is vel van de koe. Ik zit mij schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Tinnetje van Heule ons maartje, kan werken gelijk een paardje, kan melken, kan mesten, kan schuren gelijk de beste. Tinnetje van heule ons maartje, staat hoog in de gunst van ons vaartje, en als moedertje haar prijst, dat mijn zuster erom krijst, dan lach ik een beetje in mijn baardje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Tinnetje heeft geld noch goedje, noch landje, noch pandje, noch koetje, noch huisje, noch kruisje, noch een lapje voor op mijn buisje. Tinnetje heeft geld noch goedje, maar de hemel is haar lachen en haar groetje, als zij trippelt naar de bron, met haar emmer in de zon, en haar klompje vast aan haar voetje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Tinnetje van Heule mijn minnetje, op u staat mijn zoetste zinnetje, u lust ik, u kus ik, op uw hartje bouw ik en rust ik. Tinnetje van Heule, mijn minnetje, mijn poezelig dubbel kinnetje, leg uw hand in de mijn en een bruiloft zal het zijn, van een boer en een schoon boerinnetje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Op het leien dak lekt en ruist de regen. In de koele kluis heerst geheimnisvol donker. Verlangend blikt het blonde kind naar buiten, en tuurt en wacht of vader nog niet thuiskomt.
Blank in de schemer, die nu reeds vroeg invalt, liggen weide en bouwland in een zee van zilver. Droef giert de wind door wilg en olmenlover, en tegen het venster tikt een tak die loswoei, uit het groen gewaad van de met klimop beklede woning.
In de verte gilt de schrille stoomfluit, en langs de velden vliegt met een vlammend vuuroog, in volle vaart een zwarte slang, de spoortrein.
08-09-2011, 00:00
Geschreven door André
07-09-2011
Het water. Guido Gezelle
Het water is een wonder ding, een wonder ding, om te horen, en te bekoren.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het blinkt, het klinkt, het water dat van de daken loopt, de daken loopt, in beken, die breken, die spreken.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het water dat in de beek vloeit, en groeit, zo zachtjes, met lachjes, en krachtjes.
Het water is zulk een wonder ding, het zingt, het klinkt, het blinkt, het water dat in de zeekom ligt, de zeekom ligt, het suist, het ruist, het bruist.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het blinkt, het klinkt, het water dat in de beker blinkt, de beker blinkt, de klare, de rare, de ware.
Het water is zulk een wonder ding, bijzonder als men het drinkt.
