Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
11-09-2011
De dichter. Vertelling
In onze stad hebben wij steeds een dichter gehad. Onze eerste dichter is meegekomen met de eerste bewoners van de stad. En zo is het dichter zijn verder gegaan van vader op zoon. Onze dichter neemt zijn werk ernstig op. Hij vertelt onze geschiedenis in verzen, maar ook het stadsleven, de natuur en de mensen weet hij in gedichten te vereeuwigen. Hij kent de taal van de zwanen en praat met hen. Hij bestudeert zeer oude gedichten en draagt ze voor in een verstaanbare taal.Voor hem is het een roeping. Het is zijn leven. Al wat hij verdient, geeft hij weer weg. Zijn leven is een cirkel. Hij verdient geld met zijn gedichten, en het geld gaat terug naar hen die van zijn gedichten houden. Hij heeft niet veel nodig. En tevreden leeft hij in de stad waar hij van houdt. Eén van onze herbergiers gaat er prat op dat hij het beste eten maakt van de hele stad. Onze dichter vindt dat interessant en hij wilt er een gedicht over maken. Hij huurt een kamertje boven de herberg, opent het raam en laat zijn inspiratie komen. En die inspiratie komt. De hemelse geuren uit de keuken stijgen op en komen de kamer binnen van de dichter. De dichter geniet van de geuren en zijn gedicht is vlug gemaakt. Later vertelt de dichter aan zijn toehoorders in de stad dat hij die dag gratis gegeten heeft. De geur van het lekkere eten prikkelde zo zijn smaakpapillen, dat het leek alsof hij al dat lekkere eten zelf had opgegeten. Het gedicht over zijn gratis maaltijd gaat van mond tot mond en wordt zelfs op school aangeleerd. Maar wie niet tevreden is, is de herbergier. Volgens hem heeft de dichter diefstal gepleegd. De dichter heeft gratis gegeten en niet betaald. Dus moet de dichter de maaltijd betalen. En daarmee gaat de herbergier naar de koning. De koning houdt van de dichter. Hij had de dichter eens gezegd:"Vraag wat je wilt en ik doe het". En de dichter had geantwoord:"Wil je even op zij gaan, dan kan ik genieten van de hemelse zon". De kroonprinses was in een lach geschoten en gevraagd:"Moet ik dan ook op zij gaan?", waarop de dichter antwoordt:"neen, zeker niet, kroonprinses, jij bent de zon in onze stad". De koning zit met een probleem. De herbergier heeft gelijk en hij zal de dichter moeten veroordelen. Maar hij wilt dat niet. Daarom vraagt hij aan zijn dochter:"Zon van onze stad, laat zien dat jij later een verstandige koningin zult zijn". De kroonprinses straalt want zij is blij en zij heeft blijkbaar iets gevonden. Zij gaat naar de dichter en zegt:"Dichter, jij hebt mij vroeger beloofd, dat ik al je boeken gratis mag hebben. Ik zou graag twaalf van je boeken kopen. Als jij mij de nodige munten geeft, dan kan ik de boeken kopen en toch heb ik ze gratis gekregen". De dichter knielt voor de kroonprinses en geeft haar de nodige munten. De kroonprinses gaat aan een tafel zitten en zegt:"Herbergier ik zal je de maaltijd betalen". En de kroonprinses laat de munten rollen over de tafel. Daarna zegt de kroonprinses:"Ziezo herbergier, jij bent betaald". "Maar ik heb niets gekregen", antwoordt de herbergier. Waarop de kroonprinses zegt:"De hemelse geuren van je eten, komen overeen met de hemelse klanken van de munten. En die munten zijn mij meer waard want ik ga er boeken mee kopen en dat blijft. Terwijl de geuren stijgen ten hemel en de dag nadien moet je weer eten". De koning was blij met het antwoord van zijn dochter. En later heeft de kroonprinses onze stad geregeerd met veel wijsheid en goedheid. Vele jaren geleden vertelde een oude man mij het verhaal. Ik heb alles netjes opgeschreven.
De schoentjes gaan er met paren, en jammer, de mensen ook. Het verstand komt niet voor de jaren. De liefde, wat vuur en wat rook. Wisten het de vliegende gaaien, zij werden het vrij leven niet moe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Hoe groeide uit dat lustige Grietje, die knorrige, dolle katijf? Een lief als een hemelbietje, en nu zo een duivels wijf. Vandaag al de winden aan het waaien, en morgen noch ba, noch boe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Wat heb je aan die pinten en die pijpen? Neem liever een druppel en een dop. Moet je dat elzen weer slijpen? Jezus Christus, wat een eeuwig geklop. Ik mag mij noch roeren, noch draaien, het is al verkeerd wat ik doe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Nu zit zij de passie te preken, bij Anneke van de gebuur. En, lapper, geen woordje te spreken, is het eten te zoet of te zuur. Straks komt zij mij kozen en aaien, of zoeken naar bezem of roe. Ik zit mijn schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Weet iemand, daar valt mij alweder, het schoenmakersraadseltje in, het verschil tussen wijven en leder? Voor mij is het klaar gelijk tin. De wijven zijn vellen van haaien, en leder is vel van de koe. Ik zit mij schoentje te naaien, en trek mijn draadje toe.
Tinnetje van Heule ons maartje, kan werken gelijk een paardje, kan melken, kan mesten, kan schuren gelijk de beste. Tinnetje van heule ons maartje, staat hoog in de gunst van ons vaartje, en als moedertje haar prijst, dat mijn zuster erom krijst, dan lach ik een beetje in mijn baardje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Tinnetje heeft geld noch goedje, noch landje, noch pandje, noch koetje, noch huisje, noch kruisje, noch een lapje voor op mijn buisje. Tinnetje heeft geld noch goedje, maar de hemel is haar lachen en haar groetje, als zij trippelt naar de bron, met haar emmer in de zon, en haar klompje vast aan haar voetje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Tinnetje van Heule mijn minnetje, op u staat mijn zoetste zinnetje, u lust ik, u kus ik, op uw hartje bouw ik en rust ik. Tinnetje van Heule, mijn minnetje, mijn poezelig dubbel kinnetje, leg uw hand in de mijn en een bruiloft zal het zijn, van een boer en een schoon boerinnetje.
Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd. Liever dan een vis die in de goudzee zwemt, liever dan een vogel die geen sparen kent, liever dan een freule, Tinnetje van Heule, Tinnetje ons maartje in haar hemd.
Op het leien dak lekt en ruist de regen. In de koele kluis heerst geheimnisvol donker. Verlangend blikt het blonde kind naar buiten, en tuurt en wacht of vader nog niet thuiskomt.
Blank in de schemer, die nu reeds vroeg invalt, liggen weide en bouwland in een zee van zilver. Droef giert de wind door wilg en olmenlover, en tegen het venster tikt een tak die loswoei, uit het groen gewaad van de met klimop beklede woning.
In de verte gilt de schrille stoomfluit, en langs de velden vliegt met een vlammend vuuroog, in volle vaart een zwarte slang, de spoortrein.
08-09-2011, 00:00
Geschreven door André
07-09-2011
Het water. Guido Gezelle
Het water is een wonder ding, een wonder ding, om te horen, en te bekoren.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het blinkt, het klinkt, het water dat van de daken loopt, de daken loopt, in beken, die breken, die spreken.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het water dat in de beek vloeit, en groeit, zo zachtjes, met lachjes, en krachtjes.
Het water is zulk een wonder ding, het zingt, het klinkt, het blinkt, het water dat in de zeekom ligt, de zeekom ligt, het suist, het ruist, het bruist.
Het water is zulk een wonder ding, een wonder ding, het zingt, het blinkt, het klinkt, het water dat in de beker blinkt, de beker blinkt, de klare, de rare, de ware.
Het water is zulk een wonder ding, bijzonder als men het drinkt.
1860 Zantekoorn, onvolgroeide botten.
07-09-2011, 00:00
Geschreven door André
06-09-2011
De waterlelie. Frederik Van Eeden
Ik heb de waterlelie lief, die daar zo blank is en zo stil haar kroon, uitplooit in het licht.
Rijzend uit donkerkoele vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot, toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak, en wenst niet meer.
1829-1901
06-09-2011, 00:00
Geschreven door André
05-09-2011
De tuinman en de dood. Pieter Nicolaas Van Eyck
Een Persisch edelman vertelt,
Vanmorgen ijlt mijn tuinman wit van schrik, Mijn woning in: "Heer, Heer een ogenblik,
Ginds in het rooshof snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij, daar stond de Dood.
Ik schrok en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan."
Vanmidag, reeds lang was hij heengespoed, Heb ik in het cederpark de Dood ontmoet.
Waarom, zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt, Hebt gij vanmorgen vroeg mijn knecht gedreigd?
Glimlachend antwoordt hij: geen dreiging was het waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ik hem hier 's morgens nog stil aan het werk zag staan, Die ik 's avonds halen moest in Ispahaan.
1887-1954
05-09-2011, 00:00
Geschreven door André
04-09-2011
De zwaanprinses. Vertelling
In mijn stad hebben wij edele kroonprinsen gehad. Zo was er een edel kroonprins sinds zijn jeugd bevriend met een edel kroonprinses uit een naburige stad. Zij waren vanaf hun kinderjaren echte vrienden en hadden mekaar eeuwige trouw gezworen. Vier dagen voordat de kroonprinses achttien jaar ging worden vertrok zij samen met haar ouders naar onze stad. Alles was tot in de puntjes geregeld. Na drie dagen zou de kroonprins haar ten huwelijk vragen en de vierde dag, op haar achttiende verjaardag, zouden zij huwen. De kroonprinses was zeer gelukkig en droomde van de mooie toekomst. Het was stralend weer. Vogels zongen en bloemen geurden. Maar de prinses wist niet welk noodlot haar zou treffen. Op een bepaald ogenblik kwamen zij voorbij een huis waar het Kwaad vertoefde. Het Kwaad had een middel gevonden om Slechtheid in onze stad te brengen. Het Kwaad nam de gestalte aan van de kroonprinses. Het Kwaad trachtte de kroonprinses te veranderen in een monster, maar dat lukte niet. De kroonprinses was zo edel dat zij slechts in een zwaan kon veranderd worden. Zij steeg op en vloog recht naar onze stad. Niemand had iets gemerkt. Of toch? De vogels zongen niet meer, de bloemen lieten hun hoofdje hangen en de wolken weenden. De zwaan kwam in onze stad aan en vloog recht naar de vijver van de paleistuin. Daar bleef zij varen. Twaalf zwanen waren haar gevolgd die op de stadsgrachten bleven. De kroonprins zag dat alles aan en dacht aan een goddelijk teken. Hij ging naar de zwaan en groette haar. Hij zag duidelijk dat de zwaan droef was en hem iets wilde zeggen. Maar hij kende de zwanentaal niet. De kroonprins zei:"de dichter kent de zwanentaal. Ik zal het hem vragen". De kroonprins zag dat de zwaan hem verstaan had. En de kroonprins vertelde de zwaan over wat er ging gebeuren. Zijn liefste zou straks in de stad aankomen. Zij zou de zieke kinderen gaan bezoeken, en 's avonds zouden zij mekaar ontmoeten op het avondfeest. De tweede dag zouden zij de kerken van de stad bezoeken en 's avonds was er weer een avondfeest. De derde dag zouden zij samen biechten en op het avondfeest zou hij haar ten huwelijk vragen, om de dag nadien te huwen. Toen zag hij dat de zwaan edele tekenen droeg op de vleugels. Hij begeep er niets van. De tweede dag op het avondfeest had de kroonprins een ernstig gesprek met zijn vader. "Wat scheelt er mijn zoon? Jij hebt je meisje niet eens gezoend, jij praat nauwelijks met haar en je was te laat op het eerste avondfeest?" "Het is niet met mij dat er wat scheelt, vader, maar met het meisje. Vroeger voelde ik in haar nabijheid warmte, goedheid, liefde, eerlijkheid en ik zag dat zij een gouden hart had. Nu voel ik alleen koude, slechtheid, haat, valsheid en ik zie alleen een zwart hart. En zij heeft zeker reeds twaalf woorden gezegd die mijn schat nooit zou zeggen. Maar buiten voel ik warmte, goedheid, liefde, eerlijkheid en zo een droefenis. De prinses heeft de zieke kinderen niet bezocht, maar de zwaan is er wel naartoe gevlogen. Ik heb de kerken bezocht zonder de prinses, maar de zwaan vloog boven mij. En dat ik te laat was op het avondfeest kwam omdat ik bij de dichter was. De zwaan is een edele zwaan en de twaalf andere zwanen zijn haar beschermers. Hoor vader, de zwaan zingt haar mooi, maar droevig lied. De natuur treurt en de hemel weent. Wat gebeurt er toch?" De derde dag ging de kroonprins alleen biechten. En toen gebeurde het. De troubadour had alles gezien en onmiddellijk een lied van gemaakt. De prinses had de zwaan willen doden met pijl en boog. Maar de twaalf andere zwanen waren op de prinses toegevlogen en de prinses was moeten vluchten. 's Avonds vroeg de kroonprins om uitleg, maar de prinses zei dat de troubadour een leugenaar was. De kroonprins wist echter dat de troubadour nooit loog. Wat was dat allemaal? En toen zong de zwaan haar lied, zo mooi en zo droef. Zou dat haar laatste lied worden? Het was alsof zij zou bezwijken nu de kroonprins zijn ja woord zou moeten geven. De zwaan trachtte binnen te vliegen. Maar de vensters waren allen dicht. Een windvlaag deed een venster open waaien en de zwaan vloog binnen recht naar de kroonprins. De prinses wilde een pijl schieten naar de zwaan, maar de kroonprins kon haar nog net wegduwen. Dat zou zijn prinsesje nooit doen. Hij kwam naar de zwaan om haar te troosten. Hij nam de zwaan in zijn armen en voelde haar hartje zo kloppen. "Je zal wel geschrokken zijn" en hij gaf de zwaan een zoen. Daarmee was de betovering verbroken. De zwaan werd zijn edele kroonprinses en de valse prinses veranderde in een heks. De kroonprins vervloekte de heks en de heks veranderde in een vleermuis die nu in een grot hangt met het hoofd omlaag. De kroonprins vroeg zijn prinsesje ten huwelijk en de volgende dag werd de mooiste dag in het leven van deze twee edele mensen. De twaalf andere zwanen zijn op onze stadsgrachten gebleven. De zwanen die je nu ziet zijn hun afstammelingen. Zolang de zwanen hier zijn zal onze stad zijn vrijheid behouden. Wees dus goed voor de zwanen. Vele jaren geleden vertelde mij een oude man het verhaal. Ik heb alles netjes opgeschreven.
04-09-2011, 22:47
Geschreven door André
Kleingedichten 3. Guido Gezelle
7. Als de ziel luistert, spreekt het een taal dat leeft, het rustige gefluister, van de bladeren van de bomen, is ook een taal dat een teken heeft.
8. Spreken met mekaar gezwind, klappen luid en welgezind, talen en vertolken, van het diep verborgen woord zo zoet, golven in de stroming, wind, weiden en wolken, teken van Gods heilige schepping, als de ziel luistert.
9. Het bijtje maakt de honing, de spin weeft haar web, het bloempje bloeit en verspreidt haar geuren, stralen doet de ster, de zon baant haar helder licht, de maan haar lieve glans, en ik mijn hart en mijn gezang, ter ere van u, mijn God.
1859
04-09-2011, 14:45
Geschreven door André
03-09-2011
Belijdenis. Will Ferdy. Lied
Voor elk moment waarop je mij hebt blijgemaakt, voor elk verdriet waarvan je mij hebt vrijgemaakt, voor elke keer dat jij bij mij vertrouwen zocht, voor elke schakel die ons nauwer binden mocht, zeg ik je dank.
Voor elk lief woord dat zacht over je lippen kwam, voor al het kwaad dat jij mij uit het hart ontnam, voor elke gunst waarvoor je stil gebeden hebt, voor elke pijn dat jij voor mij vermeden hebt, zeg ik je dank.
Ik heb je lief voor al wat je vergeven hebt, voor elke dag die jij aan mij gegeven hebt, voor elke blijk van trouw en van genegenheid, voor elk geheim geheiligd door verzwegenheid,
Voor elke hoop die ik bij jou heb uitgedoofd, voor elke vreugd die ik van jou heb weggeroofd, voor elk verwijt dat uit mijn mond heeft pijn gedaan, voor elke vrees die ik jou ooit heb aangedaan, voor elke smart die jij door mij hebt uitgestaan, voel ik zo een spijt, voel ik zo een spijt.
Voor elke keer dat jij mij nog ontroeren zult, of door je zacht, trouwe blik beroeren zult, voor elk gebaar waardoor je mij vervoeren zult, zeg ik je dank, zeg ik je dank, zeg ik je dank.
03-09-2011, 10:22
Geschreven door André
02-09-2011
Wij. Will Ferdy. Lied
Wij die in de spotlights staan, wij die timmeren langs de baan, wij de scheppers van illusie, in de wereld van de schijn.
Wij harlekijnen, colombinen en pierrots, wij allen zijn de marionetten van de show, zie hoe wij zingen, hoe wij springen, als men aan de touwtjes trekt, hoe wij verdwijnen na een laatste pirouette.
Wij door enkelen vereerd, wij door anderen bekritiseerd, wij die pas ons zelf weer worden, bij het vallen van het gordijn.
Wij harlekijnen, colombinen en pierrots, wij allen zijn de marionetten van de show, zie hoe wij zingen, hoe wij springen, als men aan de touwtjes trekt, hoe wij verdwijnen na een laatste pirouette.
Wij ontsminken ons gelaat, wij gaan door de stille straat, net zoals gewone mensen, huiswaarts na volbrachte taak, huiswaarts na volbrachte taak.
Zacht luidt de eenvoudige, oude melodie, Waarmee moeder haar lieve kindje sust, Bij elke stroof zijn melkwit koontje kust, Hem zoetjes wiegend, op die oude melodie.
Lief zingt dat lied van vrede en rust, Door het stil vertrek, niemand die luistert of ziet, Naar het blanke groepje, dan vader die zich opricht van de sponde waar hij rust.
Zo zingt moeder haar lieve kindje in slaap, heel zacht, Slaap, zoet kindje, slaap maar zacht. En zeer eentonig klinkt haar wiegelied.
Niemand luistert in de donkere nacht, Naar de oude wijs, vol tedere weemoed, dan Mijn lief, lief kindje, dat niet slapen kan.
1888
01-09-2011, 09:29
Geschreven door André
31-08-2011
Hoor, het is de wind. Guido Gezelle
Hoor, het is de wind, de wind, de wind, en zoekende zucht hij, om rust te vinden, overal rond, en hij vindt er geen, nooit, of hij de daken van de huizen verstrooit, of hij de vliegende bladeren doet ruisen, of hij de bomen daarboven doet buisen,(1) of hij de torens hun toppen afwaait, of hij de malende molens draait, of hij de zee in de wolken doet botsen, of hij haar slaat op de zuchtende rotsen, of hij de schepen daarbinnen begraaft, of hij door het schuimbekkend zeewater draaft, nimmer vindt hij rust, de wind, de wind, en nimmer zal hij nog rust vinden, maar één keer rustte hij, toen Jezus sprak: Ik wil. En hij rustte.
1859 Gedichten, Gezangen, Gebeden (1)buisen: met veel lawaai te keer gaan
31-08-2011, 12:59
Geschreven door André
30-08-2011
De mijnwerkers. Arnold Sauwen
Zwart stofrand om de ogen, met hun wezen stoer en stug, komen zij van het werk gereden, grauwe schoftzak op de rug.
Hunkerend naar lucht en zon, in der mijnen donkere schacht, stegen ze op naar het blijde daglicht, als uit een sombere kerkernacht.
Als kabouters onder het welfsel, van hun duistere rotsspelonk, stonden zij daar, schatten delvend, zwarte kolen, bonk bij bonk.
Zij weten het, helse nachten, huizen in der aarde schoot, het grauwvuur sluimert in de lagen, in de gangen loert de dood.
Thans heeft het uur der rust geslagen, langs de landweg, in de kroeg, jankt het orgel, vrolijk lokkend, en het werk gaf dorst genoeg.
Het bier schuimt, de glazen klinken, blijdschap uit zich in gezang, moeheid, angsten zijn vergeten, bij de frisse, koele drank.
Stoere wroeters om den brode, duur hebt ge uw vreugde gekocht, gij, die in de nacht der mijnen, voor de mensen welzijn wrocht.
30-08-2011, 10:41
Geschreven door André
29-08-2011
De herberg.Arnold Sauwen
Herbergzaam huis, dat wel een eeuw daar ligt, de landweg langs die leidt naar verre steden, hoe velen hebt ge, als tot een gastvrij sticht, uw uitgesleten dorpel op zien treden?
Wie moede zijn stap de avond tegenricht, en loomheid zwaar voelt wegen in zijn schreden, groet blijderhart van wijdt uw lampelicht, waar zoete nachtrust wacht zijn matte leden.
Wel hem, die eens langs zijn levensbaan, het huis van zijn verlangen in mag gaan, waar tedere zorgen zijn komst verbeiden.(1)
Waar op de drempel Liefde wacht, en de waardin, het welkom spreekt bij dis en haard en zacht, haar blanke handen het warme bed spreiden.
(1)verbeiden: afwachten 1857-1938. geboren te stokkem.
29-08-2011, 11:43
Geschreven door André
28-08-2011
Kleingedichten 2.Guido Gezelle
4.Jezus wijs en wondermachtig, wees mij, arme man, indachtig, leer mij spreken Uw naam, maak mij, ofschoon onwaardig, voor Uw lof mijn tong vaardig, en voor Uw eer mijn lied bekwaam.
5.Was ik een bij en de bijenkorf mijn woning, dan zou ik mijn leven lang zingen en werken blij, maar ik ben een dichter en Gij de koning, van heel de schepping en van mij.
6.Maria zoet, aan het hoofd van de maagdenstoet, de sterkste vrouw van al, en het eerbaar vrouwental.
1859 Deze kleingedichten zijn echte gebeden, maar ook een brokje poëzie.
28-08-2011, 14:27
Geschreven door André
Het spookhuis.Vertelling
In mijn stad hebben we een echt spookhuis. Het is leeg. Niemand wilt erin wonen.Want regelmatig wordt het spook nog gezien. Het is een droeve geschiedenis. Eeuwen geleden was het een koopmanshuis. Op een dag was de koopmansdochter alleen thuis. De koningszoon was het huis binnengedrongen en had het meisje vermoord. Sindsdien doolt het meisje als spook rond op zoek naar haar moordenaar. De moordenaar werd nooit gevonden en is nu reeds lang dood. Daarom zal het meisje moeten blijven spoken tot het einde der tijden. Ik vond dat een interessant verhaal en zo een jong spookje zou ik wel eens willen ontmoeten. Ik kocht het huis en richtte het in. Ik had een bordje geplaatst met "welkom spook" en ik had de tafel reeds klaargezet. Een zachte zetel en wat drankjes, een haardvuur en mooie spookmuziek. Het spook mocht gerust afkomen. Maar ineens was het spook daar. Ik schrok geweldig. Gelukkig had ik mij super geheim anti spookwapen bij. En dat is...een waterslang. Ik opende de kraan en spoot het spook kletsnat. Toen hoorde ik een lief stemmetje:"wat doe je nu?" en het natte hoofdje van mijn buurmeisje kwam van onder het laken te voorschijn. Was dat nu de oplossing van een eeuwenoud spookverhaal? Mijn buurmeisje met een wit laken rond haar lichaam? Dan begon mijn buurmeisje nog te wenen. En iets waar ik niet tegen kan is een lief meisje dat weent. Ik voelde met slecht en schuldig. Ik gaf haar mijn mooiste handdoeken om haar tranen te stelpen en ook om haar nat spookkleedje wat te drogen. En zij vertelde mij het verhaal. De moordenaar van het koopmansmeisje had wroeging gekregen en was gaan biechten bij de abt van het klooster buiten de stadspoorten. En de abt had hem een penitentie gegeven. Hij moest het spook om vergiffenis gaan vragen. Hij is vergiffenis gaan vragen en het spook heeft hem streng gestraft. Zo was het spook bevrijd en kon naar de hemel gaan. Maar nu hadden wij geen spookhuis meer. De buurvrouw die toen leefde verzon een plan. Je moet weten, onze twee huizen zijn met mekaar verbonden door een onderaardse gang.Vroeger gebeurde dat veel. Zo kan je bij mekaar komen zonder buiten te gaan. Gemakkelijk he. Die buurvrouw had een spookkleed gemaakt en ging regelmatig spoken. Zo bleef het spook bestaan. Zij gaf het door aan haar dochter en zo ging dat van moeder op dochter voort. Ik leerde het van mijn moeder en ik zou...en weer een huilbui. Ik was radeloos en zocht iets om het meisje te helpen. En ik vond het. Weet je, zei ik tegen het meisje, je gaat je zondagse spookkleed aantrekken, je komt spoken en ik maak enkele prachtige foto's. Zo hebben we een bewijs dat het spook bestaat. Mijn buurmeisje huilde niet meer en ze glimlachtte. Ze vond het een goed idee. Even later verscheen mijn zondagse spook en ik maakte verschillende zeer goede foto's. Ik ging de foto's ontwikkelen en bekeek het resultaat. Toen kreeg ik de schok van mijn leven. Mijn haren zijn grijs geworden. Ik ben veel ernstiger geworden en ik hou me nu bezig met de vraagstukken van het leven. Op de foto's zag je ons zondagse spookje. Maar daar in de hoek... zag ik het echte spook dat even naar haar collega was komen kijken. Vele jaren geleden heeft een oude man mij het verhaal verteld.Ik heb alles netjes opgeschreven.
28-08-2011, 10:56
Geschreven door André
27-08-2011
Een doosje. Free Souffriau. Lied
Ik wou dat ik een doosje had Waarin ik af en toe eens wat Momenten kon verzamelen voor later.
En in dat mooi en magisch ding De schatkist der herinnering Bewaarde ik de uren dat we praatten.
Ik sluit mijn ogen, zie dat beeld De dromen die ik heb gedeeld De warme haard werd geen seconde kouder.
Ik herinner me nog elke geur Een bord met "Welkom" op de deur De warme glimlach van mijn lieve ouders.
Ik wou dat het weer bedtijd was De boeken die je me toen las De stemmetjes bij al die mooie plaatjes.
Die vader uitvond keer op keer En moeder hield het plots niet meer We lachten samen, veegden onze traantjes.
Want ik herken mijn eigen lach Nu ik mijn kinderen elke dag De liefde die ik van jullie kreeg, kan geven.
En ik herken mij eigen lach Nu ik mijn kinderen elke dag De liefde die ik van jullie kreeg, kan geven.
27-08-2011, 09:24
Geschreven door André
26-08-2011
Zij.Free Souffriau.Lied
De wekker gaat ik kruip uit bed Gisteren veel te laat gewerkt Eerst een diner nadien een concert Dan hoor ik haar stem en ze zegt "mama" En ik herleef
Zij is het allermooiste dat me in Mijn leven overkomen is Zij is mijn reden voor bestaan Zij geeft aan elke dag betekenis Een vlinder fladdert voor het eerst Niets is er altijd al geweest Een bloem gaat open voor de eerste keer En haar verbazing raakt mij telkens weer Mijn kind, alles begint
Zij is het mooiste op aarde, Niemand is ooit zo mooi geweest Zij is het mooiste op aarde Ik zie de wereld voor het eerst Zij laat me plots het leven zien Zoals ik het nooit zag voordien Voor haar is elke nieuwe dag een feest Zij is het mooiste op aarde Niemand is ooit zo mooi geweest
Zij is mijn nu, zij is mijn straks Zij is mijn wat-er-ooit-nog-komen-mag De wereld ademt met haar mee Zij is de ochtend van een nieuwe dag Alles is mooi, alles is jong Alsof het gisteren pas begon Zij kijkt me met die grote ogen aan Alleen mijn hart dat even stil blijft staan Mijn kind, alles begint, alles begint
Zij is het allerliefste op aarde Niemand is ooit zo lief geweest Zij is het allerliefste op aarde Ik zie de wereld voor het eerst Zij laat me nu het leven zien Zoals ik het nooit zag voordien Voor haar is elke nieuwe dag een feest Zij is het allerliefste op aarde Niemand is ooit zo lief geweest
Zij laat mij nu mijn leven zien Zoals ik het nooit zag voordien Van haar hou ik het allermeest Zij is mij grootste schat op aarde Niemand is ooit zo mooi geweest Niemand is ooit zo lief geweest
Uit vale velden rijst omhoog mijn grijze stad, Eerwaarde stad van kerken en prelaten, Vervallen stad van lang verlaten straten, Met een bruinverweerde huizenschat.
Kazerne en klooster, priester en soldaten, De vesten langs, die houden het stadje omvat, Stroomloze vaart en landschap boomloos plat, Met zwart omhuifde vrouwen, dof gelaten.
Stugge stad waar ik zo lang leefde en leed, Hoe kunt gij nog zo zoet mijn weemoed lokken, Als ik uw reuzenpoort weer binnentreed.
Wanhoopsstad, ik zal om je verleden niet wrokken, Zij het voor de harten die ik daar kloppen weet, Dode stad, vol met klank van sombere doodsklokken.
