Je kan aan iemand vertellen om niet jouw fouten te maken
maar zolang zij die fouten niet zelf hebben gemaakt,
zullen zij er ook niet uit leren.
Daarom ben ik blij dat ik soms fouten maak,
ik ben dan een ervaring rijker en ik leer uit mijn fouten.
Ik ben de persoon, die ik ben door mijn verleden, door gebeurtenissen
die mij hebben gebouwd en gevormd tot de vrouw die ik nu ben.
Ben ik volgroeid ? Neen ! Ik heb nog een hele weg af te leggen,
met vallen en opstaan. Daar ben ik dankbaar voor! Want een mens die ondenkd en leert, groeit en blijft groeien.
Tot de dag dat zijn reis afgelopen is, zal de mens vredig ten onder gaan.
Gelukkig zijn wat houdt dat in ? Deze vraag stel ik vaak wel eens aan mezelf vooral de laatste tijd, omdat ik over het algemeen heel erg ongelukkig ben. Plots heb ik dan zo van die momenten dat ik ineens begin te lachen en me warm van binnen voel. Is dat gelukkig zijn? Duurt het echt dan maar 3 seconden, en is de rest van mijn leve dan een eindeloze leegte?. Ik hoop uit de grond van mijn hart van niet! Die enkele momenten van warmte en blijdschap gebeuren op de raarste plaatsen en gebeurtenissen dat ge u maar kunt voorstellen. Dan bedenk ik mij dat die kleine momenten van helderheid en geluk uit de kleinste dingen komen. Dan ben ik niet rijk, arm, slecht, goed , klein, groot, sterk, slap, zielig of simpel weg prachtig. Dan ben ik gewoon weg IK, nog altijd de zelfde gebroken ziel die niet weet waar naar toe of waar heen. Die mooie pure helderheid die ik voel en de warmte die uit mijn ogen straalt komt niet uit het feit dat ik materiële dingen om me heen heb, dat kan mij geen barst schelen op dat moment. Op dat moment geniet ik van kleine dingen, die er altijd zullen zijn, die ook nooit zullen weg gaan, ze zullen misschien veranderen maar nooit weg gaan. Ik herinner mij nog van laatst dat ik met mijn 2 schatten van honden ging gaan wandelen, 's avonds laat rond een uur of 19.00u. Ik liep in de regen en op een verlaten wandelpad. Toen op dat moment begon ik van vreugde te lachen en kreeg ik het warm sinds dagen. Nu vraag je je waarschijnlijk af wat er zo speciaal is in gaan wandelen met uw honden in de regen. Ik rook het natte gras en zag de bladeren vallen in het straatligt, voelde de wind langs mijn gezicht razen, voelde me veilig en rein toen ik daar stond alleen in het schemerlicht met mijn 2 honden. Zo wil ik mij altijd voelen, veilig en rein. Niet hoe ik me de afgelopen dagen heb gevoeld en mij nu nog steeds zo voel, gebroken, kapot, alleen, leeg. Toch ben ik niet alleen, toch voel ik mij zo. Ik heb mijn beide ouders, zus, vriend en familie. Het gevoel van kapot, leeg en gebroken te zijn verdwijnt niet het zit daar en het gaat niet weg wat ik ook mag doen of wat ik ook rond mij mag hebben, het zit in mij en 't moet er uit. Dus vraag ik mij geregeld af wat is gelukkig zijn? na al die tijd heb ik nog steeds geen antwoord op mijn vraag gevonden. Ik weet wel dat ik mezelf nog altijd niet ken, na 20 jaar in mezelf, met mezelf te leven en te leren kan ik mezelf nog elke dag verassingen brengen, verschiet ik soms nog van mijn eigen daden en woorden. Ergens diep van binnen in mezelf, zal ik mij wel kennen, denk ik. Maar bescherm ik mezelf voor mijn eigen geest. Ik kan mijn eigen zijn wel goed uiten via expressie, tekenen, dansen enz. Maar ik kom nooit een stap verder dan waar ik nu sta. Op mijn levensweg staat er gelijk een hele grote muur van paar meter diep, die mijn weg versperd en mij niet verder laat gaan tot ik een raadsel heb opgelost en de muur heb kunnen doorbreken. Ik sta te trappelen op de zelfde plaats. De gebroken ziel, Vindt geen gepaste lijm om de stukken aan elkaar te lijmen, de puzzelstukken liggen verspreid en verloren in een diep heelal in mijn hoofd, in mijn netwerk dat niet meer functioneert. Zolang dit deel van de ziel niet de stekker in het stopcontact kan steken, zullen de lichtjes niet gaan branden, zo kan ik de puzzelstukken niet vinden in het donkere heelal zo verspreid en verloren. Nu ben ik op de tast, op men knieën ten einde raad, zoekend in het niets opzoek naar de stukken om het geheel aan elkaar te lijmen, zodat ik het terug leven kan inblazen. Ik vind de sleutel naar de bedradingskast niet. Ik kan niet bij de kabels om hun uiteinde aan elkaar te knoppen. De ziel blijft gebroken. En zo zal ik blijven trappelen voor de grote, brede muur. Mijn ogen zijn moe en verschrompeld door naar de zelfde bakstenen te kijken, ze blijven de zelfde grauw grijze kleur hebben. Mijn armen zijn broos, rood, geschaafd van tegen de muur te blijven slaan en duwen. Mijn benen liggen open en doen zeer zoals mijn ogen en armen van elke keer weer op de grond te vallen en alle hoop te verliezen. Elke keer weer begin ik opnieuw samen met al mijn moed en hoop die ik heb gevonden, sta ik recht, kijk ik de muur aan, bedenkt ik een strategie, en begin ik te gillen, brullen al schoppend en slaand tegen de muur te duwen en te vechten, tot ik er uiteindelijk weer bij neerval en al huilend, schokkend inslaap val. Dan breekt de volgende eerste stralen van de zon aan, moeilijk, pijnlijk en met zweet op mijn voorhoofd probeer ik mijn verschrompelde oogleden open te doen. Pijn in al mijn ledematen en gewrichten kom ik stilaan recht, stap voor stap begin ik aan de nieuwe dag. Om tot de zelfde pijnlijke constatatie te komen, dat ik nog steeds een gebroken ziel ben. Die dag per dag al haar moed bijeen moet rapen, om de dag door te komen. Al vallend, opstaan, al huilend en gekwetst. Ga ik mijn harde, grote, diepe, brede muur te gemoed. Die mij elke keer weer meer stof geeft tot nadenken en Zodat ik nog meer vermoeid, afgemat, kapot, mijn veilige have te gemoed ga. Mijn slaaptoestand.
I am wrapped in my thoughts, everyday I am turning and tossing inside my mind to find the answers to all my questions, like everyday I write something. Somthing thats comforts me, something that brings me hope, that someday I will know the answers that i'm seeking just by writhing my thoughts and feelings.
