Om jullie alvast een warme kerst en spetterend nieuwjaar te wensen kan je hier je e-mailadres achterlaten:
Beoordeel dit blog
Thoughts & Behaviour
Every teenager has a life. This is mine.
06-07-2010
BIG MOVE
Heey bloggertjes,
Ik ben al een paar maanden niet meer op mijn blog geweest. Ik heb jullie dan ook nog niet laten weten dat ik een nieuwe blog begin, genaamd "Unforgetable Moments". Dit zal een blog zijn op de site van Dylan en mezelf. Als jullie mijn nieuwe blog willen volgen, of gewoon eens een kijkje willen nemen, kan dat binnekort op blog.dylanenjanne.be
Ik hoop dat jullie allemaal blijven lezen. Deze blog wordt super, nieuwe lay-out, een eigen site (gemaakt door mijn überlieve boyfriend), nieuwe stijl, nieuwe avonturen, nieuwe gedachten en gedragingen.
Afgelopen donderdag was het op onze school Free Podium, waar alle artiesten weer het beste van zichzelf konden geven. Ik en J deden ook mee. We brachten het prachtige "Come What May" van de Moulin Rouge, zij begeleidend op de piano, ik op de gitaar. We werden uiteindelijk tweede! ^^ Het was een ongelooflijk leuke ervaring, gewoon puur genieten op het podium... Ik kan er veel over schrijven, maar een filmpje zegt meer dan 1000 woorden, dus bij deze:
Nog 3 weken en het is terug vakantie. We kunnen weer lekker uitslapen, gaan eten met vriendinnen, een dagje gaan shoppen in Antwerpen, urenlang televisie kijken, noem maar op. Vakantie is ontspanning! En ontspanning is plezier, plezier is lachen en lachen is gezond!
Ik hou van de vakantie, wie niet! Maar soms ben ik toch blij dat het school is. Vandaag bijvoorbeeld. Ik heb heel de dag thuis gezeten en ik had niets te doen! Ik had alle films in huis al gezien, had geen boek en op zondag is logischerwijze de bibliotheek dicht! Ik had de afwas al gedaan, mijn kamer al opgeruimd, gedoucht, gegeten, geslapen... dus wat doe je dan nog? Je pakt je schoolagenda en begint aan je taken voor de komende week. Dit ging heel vlotjes, ik maakte zelfs al een taak voor donderdag. Wat ben ik trots op mezelf! Maar ik was namelijk iets vergeten..
Overlaatst kreeg ik een (lees: boze, op een beleefde manier natuurlijk) mail van de directrice van onze school. Een aantal maanden geleden ging er een enquête de klassen rond. Iedereen van de 1e, 2e én 3e graad ASO, TSO én BSO vulde een exemplaar in en raad eens wie de enquêtes van de 3e graad moest verbeteren? Ja, de voorzitter van de leerlingenraad. En ja, dat ben ik! Ik was dat natuurlijk rats vergeten dus zette ik me aan de keukentafel, stak een pizza in de oven en begon aan de eerste klas. 3 en half uur later stuurde ik een mail met statistieken door naar de directrice. Oef, dat was dan ook weeral gebeurd!
Ja, en wat doe je dan nog, als je niets te doen hebt. Je speelt wat piano, leest wat in een oud magazine, speelt een spelletje tetris op de computer. Verder doe je eigenlijk niet veel. Toen dacht ik opeens: mijn bloggertjes!!
Net als AnotherBoy kijk ik natuurlijk ook uit naar de Chrysostomos-show. Ik zit namelijk in het 5e jaar, dus ik krijg hem te zien. Spannend, niet? Ik kan niet wachten tot ik in het 6e jaar zit. Het lijkt me zo leuk en spannend (lees: én moeilijk, én tijdinnemend, én hard werken) om mee een show in elkaar te steken. Dit jaar is het helaas nog niet aan mij. Ik blijf rustig op mijn stoel zitten en geniet ervan.
Verder heb ik ook een berg huiswerk, beginnende semestertaken, boekbesprekingen etc. Ja, ik begin zelfs Frans te spreken in het dagelijkse leven. Overlaatst had ik het weer. Het was donderdagmiddag, ik had die dag al 2 uur Frans gehad. Toen ik aan de kassa van de GB stond, stelde de kassierster me een vraag en antwoorde ik spontaan in het Frans. Ik heb nog nooit, ik herhaal: nog nooit, zo'n blik gezien. Ze bekeek me alsof ze een spook had gezien (ze verstond er dus niets van). Ik excuseerde me en liep beschaamd verder.
Volgende week vrijdag is het zover, dan is het Chrysostomos: de laatste honderd dagen van het zesde jaar! Dit jaar zijn het ook werkelijk mijn laatste honderd dagen op onze school en dat vraagt enorm veel voorbereiding. We geven nl. traditiegewijs een heuse show op die vrijdag voor het 5de jaar. Ik ben verantwoordelijk voor de technische kant van de show en daar komt wel wat bij kijken. Daarnaast moet ik ook nog zorgen voor de montage van een filmpje voor de show, het uitwerken van een "Slimste Mens ter Wereld" quiz en niet te vergeten: een berg huiswerk, eindwerken waar nog moet aan gewerkt worden en examens op de muziekschool... Véél werk dus! Maar ja, dat hoort nu eenmaal bij een zesde jaar: nog eens goed zweten voor ons laatste jaar. Saddisten! :P
Nog even doorbijten en vanaf 13 februari is het alweer een weekje vakantie. Ik kijk er naar uit, al kijk ik ook uit naar onze Chrysostomos show, waar momenteel nog wel wat voor gedaan moet worden. Maar het wordt sowieso geweldig!
Alle 6dejaars-studenten bladeren nu volop door de boekjes die ze toegestuurd kregen van universiteiten en hoge scholen. Ze zijn op zoek naar een studierichting die aan al hun eisen voldoet. Ik heb al een idee wat ik ga doen. Mijn voorkeur gaat naar psychologie.
Ik vind het enorm boeiend om over mensen hun gedachten na te denken en hen volledig te analyseren. Verder vind ik het natuurlijk leuk dat je met je beroep mensen kunt helpen met problemen, veel geld verdient (ja, de wereld draait door, ik dus ook!) en je met kinderen kunt werken als je je specialiseert. Super, toch? Een vriendin van me is nu humane wetenschappen gaan volgen, H heeft haar cursus gekregen. Ze analyseert de hele tijd mensen in de klas, ik vind het fantastisch! Ze gaat de cursus naar me doorsturen. Dan doe ik lekker mee. Ja ja, pas op klasgenoten!
Allereerst! We zitten over de 1000 bezoekers! Ik wil dus iedereen bedanken die doorheen de tijd een trouwe lezer geworden is. Natuurlijk bedank ik ook alle eendagsvliegjes die hier toch eens een kijkje genomen hebben. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon volhouden! Dankjewel lezertjes!
Ik maakte overlaatst in mijn hoofd een lijstje. Geen boodschappenlijstje, een to do-lijstje of een verlanglijstje, nee nee. Het was een lijst met goede voornemens. Ik zeg bewust: 'Een lijst' want er stonden een heleboel dingen op. Hier is het!
1) Beter mijn best doen op school (cliché, ik weet het). Ik heb besloten om meer aandacht te besteden aan de afwerking van mijn werkjes, de lay-out, de verzorging, enzovoort. Ik nam eens een kijkje in de werkjes van D en ik besefte dat ik veel beter kon dan wat ik nu deed. Hij heeft altijd een perfecte lay-out en krijgt daar dan ook extra punten voor. Met een beetje van zijn hulp lukt het vast!
2) Meer tijd spenderen met familie en vrienden. Ik heb al aan tientallen mensen beloofd om er eens iets samen mee te gaan doen. Alleen komt het er nooit van! Dit jaar verandert dat!
3) De kleine dingen meer appreciëren. Ik wil altijd maar meer en meer, ik moet tevreden zijn met wat ik heb, niet met wat ik mis. Ik heb enorm veel kleine dingen en als je ze optelt, heb ik meer dan ik ooit had kunnen wensen. Dit jaar ben ik daar tevreden mee.
4) Gelukkig zijn.
5) Gezonder eten en me gezonder voelen vanbinnen. Meer met dingen bezig zijn die ik echt leuk vind. Daar word je gelukkiger en dus ook gezonder van!
6) Liefde geven. Ik laat sommige mensen te weinig zien dat ik om ze geef. Ik ga regelmatig eens een klein cadeautje geven aan vriendinnen. Kleine spontane dingen maken mensen vaak het gelukkigst.
7) Praten. Gezellig kletsen met vriendinnen, babbelen met familie en schoonfamilie en stiekem roddelen (nooit kwetsend natuurlijk, en ook nooit te veel).
Sorry dat ik niet meer heb geschreven de laatste week. Ik heb het enorm druk gehad. Zoals iedere student wel weet, is de schooltijd terug begonnen. De taken, testen, planningen, schema's en samenvattingen komen terug vanboven op de lijstjes te staan en de stress steekt daar dan nog eens met glans bovenuit. Wekkers gaan herhaaldelijk af, fietsen domineren de straten, slaapkopjes draaien zich nog een laatste keer om, brooddozen worden gemaakt, buskaarten verkocht, moeders gekust en alle blauw-met-witte mensjes verzamelen in groepjes aan de schoolpoort. Wat een leven leiden we toch, de studenten. We eten, we leren en we slapen. Ah ja, ondertussen verslijten we uren achter de schoolbankjes. Waarom vraag je? Ik zal het je zeggen.. de toekomt. Ja, inderdaad, de toekomst. Ik hoor iedereen al denken: "Dat loopt wel los." Maar vanbinnen weten we wel dat dat niet waar is. Je moet werken voor je toekomst, leren en proberen. Het loopt misschien wel eens mis, maar uiteindelijk zul je blij zijn dat je die opleiding die je nu meemaakt, hebt gehad. Je zal een goede job vinden, een goede partner, een goed leven. Wat wil je nog meer? Kom op, met z'n allen naar school!
De voorbije twee dagen waren, hoe kan ik ze omschrijven, écht fantastisch, liefdevol, gelukkig, verrassend, feestelijk en prachtig! Ik heb zo genoten van de feestdagen dit jaar. Dat komt vooral door één bepaald persoon, de allerliefste jongen die ik ken! We vierden Oud en Nieuw tesamen en beleefden een wonderlijke tijd.
De dag voordien... Ik opende mijn ogen. Nog één keer slapen, zei ik tegen mezelf, dan ben ik bij hem. Met een glimlach kroop ik uit bed en begon vol enthousiasme aan zijn cadeau. Ik schreef een liedje voor hem, begeleidde het op de piano en zette het op cd. De eerste zinnen vlotte niet zo goed, ik kon mijn gevoelens maar niet op papier zetten, laat staan voor hem zingen. Ik besloot om aan de melodie te werken. Die kreeg ik voor elkaar in pakweg een uurtje. Vol goede moed begon ik aan mijn eerste strofe en anderhalf uur later zong ik voor de eerste keer mijn liedje. Nu kwam de grote opdracht, hoe kon ik dit afgeven in cadeauvorm? Ik herrinerde me een woord dat ik ooit eens op mijn laptop tegenkwam: geluidsrecorder. Yes! Hopen dat het lukt. 4 volle uren heb ik opgenomen, ik herhaal: 4 volle uren! Ik speelde telkens een fout, zong een strofe verkeerd, schoof met mijn pink nét iets te veel naar rechts op de piano, moest de laptop verzetten om een betere geluidskwaliteit te hebben, noem maar op. Alles ging mis. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar en nam heel mijn lied in één keer op. Ik brandde het op cd, gaf het een passende naam en maakte, naar mijn mening, er een mooie hoes voor. Nét toen mijn cadeau klaar was kreeg ik een berichtje van D. "Ik moet nog aan je tweede cadeau beginnen," zei hij. Ik dacht: Onee, hij heeft er een tweede Maar ja, de winkels waren ondertussen al gesloten. Ik had dus geen tweede cadeau. Hij vond dit niet erg en zei heel lief: "Het mooiste cadeau blijft morgen bij mij slapen." Dat maakte alles goed! Ik stond minstens 5 minuten met een glimlach op mijn gezicht, dat heb ik telkens weer als hij zo'n lief berichtje stuurt. Dan ben ik zo gelukkig dat ik alles rondom me vergeet en in gedachten hem een liefdevolle kus geef.
Oudjaar... Ik kon niet wachten om te vertrekken! "Komaan mama, schiet nou eens op," ging er door mijn hoofd. Ze bracht me weg met de auto en ging nog even snel een winkel binnen. Ik zat ongeduldig in de auto te wachten. Toen we eindelijk aankwamen gaf ik D een dikke knuffel. Ik merk dat ik sinds het begin van onze relatie nog altijd nood heb aan een dikke knuffel en er nog altijd evenveel van geniet! De papa van D was nog niet thuis dus zagen we met N een film van Mega Mindy voor we aan tafel gingen. Na het eten ging N even slapen en daarna vertrokken we naar C en zijn familie voor een geweldig feest. Kreeft, tongrolletjes, paling, chocomousse, cadeautjes en vuurwerk, eenn korte samenvatting van de avond. De pakjes, waar we beiden al zo lang naar uitgekeken hadden, waren fantastisch. Ik kreeg van D een boekje met een kortverhaal over de avond dat we samen kwamen en de ware liefde vonden. Ik kreeg, tot mijn grote verassing, een cd met een liedje dat hij ook zelf geschreven had! Ik had net hetzelfde voor hem. Zijn cd'tje was wel mooier gemaakt, hij kan veel beter met computers om dan ik. Maar dat vond ik niet zo erg. Zijn liedje was ook prachtig! Ik heb het vandaag al een paar keer opgezet en blijf het gewoon geweldig lief vinden! We telden niet af, dat vond ik wel jammer, maar we hebben wel gekust om middernacht. Dat vind ik erg belangrijk, het is een traditie zolang ik het me kan herinneren dat een volwassen iemand zijn/haar vrouw of man kust om middernacht. We keken even naar het vuurwerk maar vonden het wat koud, we zijn dan maar naar binnen gegaan en wensten iedereen een gelukkig nieuwjaar. Tegen 1u30 gingen we met z'n tweeën naar huis, we werden moe en hadden eigenlijk nog een film gepland. D was zo lief om een film voor ons te downloaden omdat ik zo'n grote fan ben van de reeks boeken die nu verfilmd wordt. Hij is echt een schat! We zagen een halfuurtje van de film, denk ik, en vielen een uurtje later in slaap. Met een arm rond mij droomde ik van hem, van ons en van de perfecte avond. Ik wou eigenlijk niet in slaap vallen en gewoon eeuwig naar hem blijven kijken, maar mijn ogen vielen tevreden toe toen ik in zijn warme armen lag.
Nieuwjaarsdag... Ik werd wakker toen ik plotseling een schok voelde. Ik lag met mijn armen rond D en voelde nog een schok. Hij verschoot telkens in zijn slaap. Ik hield hem wat steviger vast omdat ik gemerkt had dat hij een slechte droom had. Hij schrok nog een tiental keer en werd dan eindelijk wakker. De glimlach op zijn gezicht vergeet ik nooit meer, zo mooi. Met kleine oogjes keek hij zachtjes naar mij terwijl hij met zijn hand over mijn gezicht streelde. Ik was zó gelukkig. Nieuwjaarsdag verliep even perfect als de dag ervoor. We aten pistoleetjes met confituur en dronken thee. Ik vond het geweldig! We maakten nog een aantal nieuwjaarbrieven van N. Ze had er maar 1 op school gemaakt en had er drie nodig. Knippen, plakken en klaar! We douchten, deden onze mooie kleren aan en vertrokken naar bonneke en bompa. N en M lazen hun nieuwjaarsbrief voor, we aten wat hapjes en praatten rustig. Er werden dadels met spek er rond op tafel gezet. Zoals sommigen wel weten ben ik verzot op dadels en ben ik een vegetariër. Ik wou dus dolgraag een hapje pakken maar deed het toch maar niet. D en zijn papa pestten me een beetje en opeens pakte de papa een hapje, deed het spek eraf en gaf de dadel aan mij. GE-WEL-DIG! We werden bij mij thuis afgezet en vertrokken een halfuurtje later naar opa. We waren de eerste dus we konden rustig met z'n allen in de zetel en op de stoelen gaan zitten. Binnen het halfuur zaten we met 20 man rond de kleine salontafel, stoelen vanuit de eetkamer, de keuken, de slaapkamer en de hobbykamer stonden opgepropt naast elkaar. Overal stonden mensen tussen en er werd à volonté chips, nootjes en drank bijgevuld. Toen was het tijd voor de nieuwjaarsbrieven. Ik las er één voor opa, mijn peter en kreeg een snoepzakje uit de grote doos en een enveloppe met centjes. Alle kleinkinderen kregen snoep, zelfs de vrienden en vriendinnen van de kleinkinderen. Opa had voor iedereen een zakje met zijn/haar naam op. Hij had alle namen van de vrienden en vriendinnen goed geleerd en vond het leuk zijn uitgebreide familie helemaal volledig, op twee vriendinnen na, bij hem thuis te zien. We gingen allemaal naar de Peking Wok en aten daar gezellig van het gevariëerde buffet. Na het eten ging iedereen zijn eigen weg terug naar huis. D en ik keken nog een stukje van de Pappenheimers en vertrokken naar hem thuis. We babbelden nog gezellig over allerlei onderwerpen. Uiteindelijk nam ik afscheid van D en van een perfecte twee dagen. Ik kan niet wachten tot de volgende keer. Hij maakt me elke minuut gelukkiger. Ik weet dat ik hem soms irriteer, maar dat probeer ik te vermijden. Hij weet dat hij mij ook irriteert met bepaalde dingen, maar dat maakt niets uit. Dat hoort bij een relatie, dat zei hij ook gisteren. We zijn echt een prachtig duo. We begrijpen elkaar en weten beiden dat we elkaar niet kwijt willen. Toen ik thuiskwam en me in de zetel legde, voelde ik me vreemd. Ik wou die armen terug om me heen, zijn warmte terug voelen, zijn handen kunnen vastpakken en in slaap vallen in afwachting terug wakker te worden naast die mooie glimlach. Ik vond het te geweldig om los te laten. maar ik ben nog maar 16. Ik kan nog niet alles hebben. Binnen een aantal jaren word ik elke morgen wakker naast hem. Daar droom ik nu van en soms... soms ben ik daar, bij hem en word ik wakker naast die glinsterende ogen, die zachte handen en die mooie, mooie glimlach.
Overlaatst vond ik een gedichtje terug tussen al mijn spullen. Ik zeg bewust niet 'rommel' want dat is het niet! Mijn kamer is misschien wel een tikkeltje (lees: een serieuze tikkel) rommelig maar er ligt geen rommel! Hoe dan ook, ik vond dit. Een tweetal jaar geleden geschreven gedichtje over sprookjes..
Fairytales
I didnt really believe in fairytales,
they were just made up-stories,
floating in time but never forgotten.
Fairytales were stories, written in books.
Books that lay in everyones homes.
Every night someone opens one of those books
and reads, enjoys, dreams.
One night, someone opened that book.
The one with that wonderful story,
written by an incredible author.
An author that believed.
He believed in life, laughing, dreaming.
But mostly he believed in love,
something that has a part in every fairytale.
I opened one of those books,
but I didnt really believe.
I didnt believe in life, laughing, dreaming.
And I guess I didnt believe in love either.
The moment I read those first words,
my life changed.
I couldnt keep my eyes of the lines.
I had to read more and more,
the whole story, if possible.
From Once upon a time.. till ..happily ever after.
The day I read that story was the most beautiful day
