Het Indische avontuur zit er vanavond op, om half 4 vannacht vertrekt mijn vlucht naar Bangkok waar ik dan iets voor de middag aankom, daar kan ik dan nog een dagje vanachter het glas naar "Burning Bangkok" kijken terwijl ik wacht op mijn vlucht naar Phuket die ook pas weer s'avonds valt. Deze Dappere Belg (aka DDB) moet nu wel in zijn eentje verder aangezien het vlaggengezwaai van enkele roodhemdjes bij enkele mensen in de verkeerde broekspijp is geschoten. De ouders van mijn geliefde Hessel vonden het geen goed idee en daarmee was de zaak gesloten, helaas voor mij verloopt mijn (reeds verlengd) Indisch visum morgen en bovendien vind ik een kleine 400 euro weggeven aan een vliegticket dat ik niet gebruik een beetje boven mijn budget-klasse. Dus vond ik maar dat ik ermee door moest gaan. Anyway, ik had me geen beter metgezel kunnen indenken dus Hessel, als je dit leest, nogmaals: U bent een held
Ik zal dus eerst in Phuket genieten van de witte stranden het lichtblauwe water en aangezien het 1 van de grotere toeristische spots van Thailand is zal het niet zo moeilijk zijn een paar nieuwe reiscompanen op te scharrelen. Daarna hoop ik nog wat rond te reizen als alles weer wat rustiger wordt en ten slotte in Bangkok terug uit te komen voor de vlucht naar Chennai. Ik vlieg samen terug met het Friesje en dan kunnen we onze avonturen met elkaar delen.
Tot Slot: een maandje zo rondbaggeren in Thailand kan misschien nog het kersje op mijn persoonlijke-ontwikkelings-taart worden.
Dus waar de letterlijke en figuurlijke paden me ook leiden, leerrijk
wordt het sowieso en dat was in de eerste plaats de bedoeling....
Dus lieve mensen wish me luck, bid dat ik niet te hard op mijn bek ga en tot over een dikke maand Vele groetjes,
Nesavanam was in mijn ogen het Indisch paradijs op Aarde, en vergelijkbaar met een grote kinderboerderij: honden, koeien, kippen, kalkoenen, en een hele berg kinderen. Er wonen daar zo'n 50 indianen die daar 24/24 de boel op stelten zetten. Uitslapen tot 10 zoals in Nesakkaram de gewoonte was hier onmogelijk aangezien vele vuisten al om 6 op onze slaapkamerdeur kwamen bonken.
Maar de 5 minuten durende doodstrijd die ik met mijn slaperige oogjes moest voeren werd beloond met de glorie van een frisse Indische ochtend. Bananen-bomen planten met de opkomende zon als décor is wat ik noem een goed begin van de dag.
Zodra het tegen 10 dan weer helse temperaturen werden zochten we de schaduw op van de open gebouwen en gingen we een beetje op onze kamer chillen met een boek of een serietje op de laptop. Na het middageten sprong ik op het brommertje van de kok en ging ik mijn dagelijkse Coca-Cola scoren. Die ijskoude godendrank naar binnen laten glijden terwijl de zon haar 40° op je stort is ongelooflijk revivend.
En om de laatste uurtjes van mijn gele vriend te ontsnappen volgde een verkwikkende siësta. Zodra een koele bries opstak konden we dan met de boys een potje cricketten, volley- of voetballen. Na de fysieke arbeid voor de dag afgerond te hebben was het tijd voor nog een uurtje Engelse les. En avonds zorgeloos bij het kampvuur gaan zitten met een muziekje en een bottle of rum (dat laatste niet elke dag natuurlijk J)
Verder heb ik daar mijn eerste autolessen gekregen op de verlaten wegen van het nachtelijke Indische platteland, voor de eerste keer in 3 maanden tijd kunnen dansen in de regen, mij volgepropt met fruit dat te plukken was in welke richting je je arm ook maar uitstak, filosofische gesprekken met de fathers gevoerd over de meest uiteenlopende onderwerpen en er (nog) meer broers en zussen bijgekregen dan ik kan tellen.
Een kleine week geleden hebben dan onze spullen toch maar bijeengesprokkeld om te beginnen aan het tweede deel van het 5 maanden durend avontuur: Het reizen.
Voor ik daarmee verder ga nog even het visum-verhaal: Na ongelooflijk veel miserie, afstand en opborrelende haat tov de Indische bureacratie te hebben overwonnen heb ik dan toch een maandje India extra in de wacht kunnen slepen zodat we toch ook onze blik iets verder in Zuid-india kunnen werpen. Op 25 mei word ik dan wel officieel vogelvrij verklaard maar niet getreurd want onze vlucht naar Thailand vertrekt de 24-ste en Bangkok Will Be Waiting!!
Nu kunnen we ondertussen in India Pondicherry en Mahabalipuram al afkruisen van het lijstje en ik schrijf jullie dit nu op het balkon van ons huisje in Kochi waar we in alle luxe kunnen verblijven voor een kleine 2,5 euro p/dag. Morgen reizen we door naar Kannur en Goa zullen we ook nog met ons bezoek verblijden. Veel tijd voor India hebben we helaas niet meer over.
En in Thailand wordt het dan letterlijk where ever the road leads us
als het de eerste 3 weken met de backpack het Noorden verkennen wordt.
En daarna om te bekomen van alles gaan we de allerlaatste (damn tgaat snel) 2 weken
kleur krijgen op de witte stranden met het lichtblauwe water en het nachtleven van de vaagste uitgaansstad ter wereld van wat dichterbij bekijken. Ook heeft er ondertussen een derde musketeer zich bij ons dapperdere duo aangesloten met de naam Femke. Ze zal ons vergezellen tot het eind. Deze Hollandse dame is ook via jongeren en missie in India terecht gekomen en moest alleen verder toen haar reisgezellin er helaas vroegtijdig de brui aan gaf. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugd natuurlijk.
Dat was het weer voor deze keer, Ik hou van jullie allemaal ! Studenten, doe het goed en see ya'll in tha summah
Met Handel's "Messiah" op de achtergrond! (wat een muziek!!) wens ik jullie allemaal een ongelooflijk Zalig Pasen! Hoewel het hier geen officieel feest is ligt de stad er toch 4 dagen maar wat platjes bij. (donderdag-zondag) "Kom Hindu-vrienden, die Christenen geven een feesje, laten we lekker mee gaan doen" is de zin die de afgelopen week ontelbare malen over de daken van Chennai is geroepen als ik mijn Tamil mag geloven . En wie ben ik om de leuze "Feesjes zijn er om te vieren" in twijfel te trekken...?
De 2 maanden op het stedelijk project zitten er nu zo goed als op. Overmorgen vertrekken we naar het platteland zo'n 30km buiten de stad. Hoewel we hier in de stad voornamelijk me de kleine pettoters opgescheept zaten krijgen we nu de grotere mannen van 15-inde20 In het uigestrekte platteland wordt het mangos, bananen,..... plukken van de bomen, veldjes omploegen met een ossenkar, teringveel sporten Kortom een beetje de Farmer uithangen. En ook nog wat engels teachen. Ik heb er wel zin in!
Wat het Visum betreft is het officieel: we mogen niet blijven. Mogelijk kunnen we nog 2 weken extra krijgen ofzo maar dat is het dan ook. Thailand kan ons dus over een (anderhalve)maand op haar grond verwachten. Ik zal er niet om malen.
Overigens heb ik daar (op het platteland) geen internet dus het wordt weer wat stil langs deze kant maar dan heb ik natuurlijk des te meer achteraf
Allereerst mijn respect voor de volhouders en mijn excuses
voor de vertraging van dit verslag.
We gaan weer verder waar ik jullie 3 weken geleden
achterliet: De trip naar Madurai-Munnar
Met 3 op een minuscuul bankje gepropt begon de 8 uur durende
reis. Bij op het krappe ding zat ook nog een oud vrouwtje dat nu niet meteen
naar rozen rook en al snel ronkend in slaap lag tegen Hessels schouder . Of ze
echt sliep of slechts deed alsof weet ik niet maar toen de conducteur langskwam
voor de kaartjescontrole werd ze niet gespaard. Een flinke duw deed haar naar
de realiteit terugkeren en toen ze geen kaartje had werd ze ook meteen van de
trein geflikkert. Beetje zielig maar alles altijd zonnig bekijken is mijn
specialiteit dus: Meer plaats! Het blijft echter smalletjes en de op indian
people voorziene beenruimte is ook ruimschoots onvoldoende waardoor krampen
niet lang uitblijven. Gelukkig weet ik na enige tijd en plekje voor de deur
(=lees gat in de trein) te bemachtigen waar ik lekker kan hangen, kan genieten
van een prachtig uitzicht, de zon op mijn gezicht voel en de wind door mijn
haren.
Aangekomen in Madurai laten we ons leiden door de lonly
planet en vinden een klein en crappy hostelletje. Maar we zitten hoog, droog en
hebben zicht over heel Madurai en haar grootste bezienswaardigheid: de Sri
Meenakshi tempel. De eerste 24-uurnemen
we het ervan, zoeken een liquorshop en genieten van een dagje madurai verkennen
en in de kamer voor de televisie tot rust komen. Om dat we geen cultuur
barbaren zijn, de tempel ook echt vlak aan onze voeten ligt, en het allemaal
draait om een bloedmooie 3-borstige godin besluiten we deze tempel met ons
bezoekje te vereren. Het is een prachtig tempelcomplex dat moet ik hen nageven
maar de hindoeïstische spiritualiteit is er ver te zoeken. Het is pure
business. Overal moet extra voor worden betaald, er lopen meer blanken dan Indiërs
rond en als je genoeg roepies op tafel gooit kan je zelfs gezegend worden door
de slurf van de vastgekende olifant die in het hoekje staat. S avondseten we in de plaatselijke restaurantjes,
duiden random de gerechten met vreemdste namen aan en ontdekken dat de Indiase
keuken toch wel iets ruimer is dan enkel die verdomde rijst. We bezoeken ook
het paleis, dat jammer genoeg getrasht is door vuil en zwart-witte vlekjes die
duiven graag achterlaten.
De mensen in Chennai kunnen als vriendelijk beschreven worden
maar die van Maduarai zijn gewoon TE vriendelijk. Ze zijn de toeristen gewend
en hun voornaamste doel is om onze zakken zo snel mogelijk te ledigen. Voor je
het weet het je wordt de gezellige man van de straat die je zo graag ongevraagd
een hele rondleiding begint te geven, de man met een souvenirwinkeltje (de
eerste en tevens laatste halte van zijn toertje), en als je daar dan niets van
moet hebben kan je ook nog de meest illegale dingen voor een koopje krijgen.
Conclusie: Madurai was niet mijn favoriete plekje
Maar na 3 dagen kunnen we dan eindelijk naar Munnar waar we
met de nederlandse collegas de vakantie kunnenverderzetten, (er was wat vertraging opgetreden aangezien er eentje wat
ziek was geworden.) Samen gaan we de grens over van Tamil Nadu naar Kerala en
zitten daarmee knal in de natuur. Munnar was goddelijk: een hoog plekje in de
bergen met avond-temperaturen die er voor zorgden dat de herinnering aan het
gevoel kou voor de eerste keer terug werd opgefrist en de prachtige natuur
omsingeld ons langs alle kanten. We maken een wandeling tussen de eindeloze zee
van groene thee veldjes en het lekkere aroma dringt mijn neusgaten binnen. Aan
het einde worden we beloond met een waterval en meertje. Er zitten ook 2 poolse
hippies, die een leuke babbel opleveren. Het vreemde is ook dat alle blanke
jongeren erbij lopen met rastas, piercings en andere vreemde zooi en dus dat
eigenlijk wij de alternatievelingen zijn.
Ondertussen terug veilig op het project aangekomen is het
dagelijkse leven terug op gang gekomen.
Hoewel we Zondag nog wel een fantastische nieuwe ervaring
hebben opgedaan.Het bijwonen van een
Cricket-match. Hoewel het in mijn ogen niet echt een bijster interessante sport
is zijn zulke evenementen hier soms het hoogtepunt van de maand of zelfs jaar.
We hebben de cheapest tickets en zitten knal tussen de verwilderde, opgewonden
en stevig aangeschoten fans van de Chennai Super Kings. Wanneer de blanke
cheerleaders het podium opkomen gaan al die zwarte mannetjes al helemaal uit
hun dak en ik voel medelijden voor de Indiase jeugd en alle opgekropte
gevoelens waar ze blijk van geven. I Gotta Feeling wordt niet veel later door de boxen over
het veld geblazen en ik voel de excitement nu ook door mij heen zinderen.
Helemaal in het geel gehuld en met een vlag van de Kings ben ikhelemaal klaar voor om kleur te bekennen aan
een team waar geen enkele spelersnaam van ken en een dikke maand geleden nog
nooit van had gehoord. Ons hevig gesupporter blijft niet onopgemerkt en ik
verschijn op de televisie over heel India. Nice!
Ook nog even melden dat aangezien de kans op een verlengd visum relatief klein is en
we de smaak van het reizen nu helemaal te pakken hebben, we zo goed als zeker besloten te hebben in plaats van de
voorziene 1 maand, de laatste 2 maanden niet op het project door te brengen maar
te gaan reizen in Thailand of China. Afhankelijk van het dan resterende budget,
de mogelijkheden ter plaatste en waar onze avonturiersgeest ons gewoonweg
leidt.
Ik hou jullie op de hoogte van de reisplannen en de
visumtoestanden.
Vele groetjes.
Thomas
ps. Ook nog enkele fotos: voorproefje want velen staan nog op de camera van de meisjes en het oploaden gaat hier echt tering traag dus moest ik snel een kleine selectie maken. Meer volgt (ooit) ;)
kamergenootje zicht vanop hotelletje in madurai straatbeeld met aan eind sri meenakshi tempel de tempel arme olifant binnecourtje Hindoegod doodt Neger een koe straatsfeertje
het paleis paleis
locale kunst
paleis Munnar een zijn theeveldjes idem
idyllische wandelwegen ali baba`s grot mooi uitzichtje wel
vreemde strengelboom
bosjesman chillen aan het meertje na de frisse duik
Na een maand India leef ik de wereld bruiner, ouder, bewuster, met meer Indiërs, wijzer (?), en stresslozer dan ooit tevoren. Ook de gebruikelijke Coupe Maison was voor de allereerste keer niet in de aanbieding waardoor ik het meteen veel minder coole kapper moest stellen. But I like it all and it all likes me! Alle stukjes beginnen min of meer op hun plek te vallen. We hebben nu zelfs een officieel weekschema. Maar het zou India niet zijn als er geen regelmatige veranderingen optraden op het allerlaatste ogenblik. Maar om jullie toch een concreter beeld te geven van mijn dagelijkse bezigheden presenteer ik jullie het schema zoals het op ons papier staat
Maandag:
6 uur s ochtends: Treinstation Egmore: De trouwe lezers weten natuurlijk al wat dit inhoud maar even kort: Weggelopen kindjes oppikken die de trein naar de stad nemen om daar hun dromen waar te maken. Daar ter plaatse 2 vriendelijke politievrouwtjes in de armen gelopen die heel graag mee naar Europa wilde komen en aangezien ze met hun grote knuppels stonden te zwaaien durfden we moeilijk weigeren. Tegen 9 keren we terug naar ons huisje waar we meestal na het ontbijt ons bed terug induikelen. Vervolgens hebben we onze personal time tot half 4 die meestal wordt besteed aan op het dakterras een kleurtje opdoen tijdens het lezen , een wasje te placeren, en/of te gaan shoppen in de Starbazaar. Daarna moet ik naar mijn Area: Richie Street tot half 7 om de kindjes daar te entertainen met alleen al mijn aanwezigheid, dansjes, spelletjes en mijn uitstekende kennis van de Engelse taal Hessel blijft dan bij de Home Children.
Dinsdag/Woensdag/Donderdag
10 uur: Documentation in the office Dit houdt in: Helpen en klusjes opknappen waar nodig, Info opzoeken over de organisatie, de evolutie van de verschillende sectoren en waar ze werkzaam zijn, maar ook hun armzalige computerkennis bijschaven door te zorgen dat ze hun USB-stick niet in de meest onmogelijk gaatjes rammen en de WORD beginselen wat onder de knie krijgen. We krijgen hier ook veel van de medewerkers te zien die op andere locaties werken en ook studenten komen geregeld over de vloer. Dit zeer interessant is voor ons aangezien allereerst hun engels stukken beter is dan dat van de gemiddelde Indiër maar vooral ook omdat ze een heldere en gestaafde visie hebben over hun land en de problematiek die er heerst. In de namiddag is het dan omgekeerd en blijf ik bij de Home Children en gaat hessel naar zijn Area: Kalvangarai. (het wisselt elke dag)
Vrijdag:
8 uur : station Tambaram. Gelijkaardig aan Egmore alleen iets kleiner en rustiger waardoor het dus aangenamer is de platformen af te roamen en een babbeltje te doen met de local people. Deze week maakten we kennis met de station politie, allemaal rustig aan het genieten van de koele Fan-breez in hun office ondanks het feit dat er enkele uurtjes geleden een man op het spoor was terechtgekomen: gesprongen of geduwd? Daar waren ze nog niet echt uit.. In de namiddag dan weer Area.
Weekend
is in te vullen naar eigen keuze. Marina Beach heeft ons al weten te verleiden, (één van de grootste stranden ter wereld) en ook pretparken, sheeshabars, cinemas, tempels, . En we hebben Indische homies die ons maar al te graag willen begleiden. Binnenkort komt ook Mahabalipuram bij in het rijtje.
De voorbije week werd bijvoorbeeld al maar een fractie van het geplande echt uitgevoerd omdat er een groot sportevenement georganiseerd moest worden voor de straat kinderen. Het was een herdenking voor de Father die 2 maanden geleden gestorven was en deze hele organisatie 20 jaar geleden opstartte. Zon 350 kinderen namen deel aan de 2 disciplines: kabbali kabbali (een combo van tikkertje,rugby, en tussen 2 vuren maar dan zonder bal) en coco (Ook soort tikkertje maar met elkaar tering hard in de rug te duwen). Het eerste voor de jongens en het andere voor de meisjes. Fantastische ervaring met als enige kleine domper een stevig verbrand reukorgaan L
Ook onze ticketten zijn geboekt voor ons bezoekje aan Maduarai, waar 2 hollandse dames vertoeven die ook met Jongeren en Missie in India zitten. Het is een 8 uur durend treinreisje in de bakkennde zon ne wordt dus weer onvergetelijk We blijven daar dan een weekje logeren. Meer daarover volgt dus na terugkomst. (15 maart)
Aangezien ik door de rijst nu langzaamaan spleetoogjes begin te krijgen en we toch een beetje op de diversiteit bij onze voeding moeten letten zijn we inmiddels trouwe klant bij de KFC of ook wel Kentucky Fried Chicken. Dit etablissement is uitermate geschikt om de Basmatie-zooi weg te spoelen met gefrituurde kippenvleugeltjes, burgers, frietjes en een ijskoude coke. Dit alles voor het fabelachtige bedrag van 2,5. Buiten dit en het feit dat het aantal muggenbeten op mijn benen met een gemiddelde van 5 per dag toeneemt ben ik gelukkig nog steeds in perfecte gezondheid.
Enkele dagen geleden hebben hooggeëerd bezoek gekregen, Ein German von Germany die de verschillende centras kwam bezoeken om kennis te maken met het werk van onze organisatie! Zijn naam: Alfons Schumacher, Mr. Schumacher, helaas geen familie van onze goede vriend Michael, was aangenaam en gezellig gezelschapmaar wat hem echt tot mijn dikke vriend maakte was zijn Duits-Arnold-Schwarzenegger-Engels waardoor alles wat hij zei mij als muziek in de oren klonk.Toch schraap ik ook mijn beste Duits eens van de grond maar zie zijn haren vergrijzen tijdens mijn poging dus stap maar snel weer over naar de veilige Engels zone. Ook het feit dat hij als eerste de pintjes boven tafel haalde speelde in zijn voordeel. Helaas voor mij komt Kingfisher absoluut niet in de buurt van de Stella waar mijn huis woont en al zeker niet bij Trappist Westmalle!!!
Vandaag vroeg uit de veren voor een bezoekje aan de Tsunami-areas. Thailand werd het zwaarst getroffen op die lang vervlogen decemberdag van 2004 maar ook Zuid India kreeg wat water over zich heen. Op onze toch krijgen eindelijk het India van buiten de stad te zien, het is hobbelig en stoffig maar fantastisch en de frisse zeebries is al van ver te ruiken. We bezoeken 5 verschillende gemeenschappen die na de Tsunami zijn moeten herbeginnen en ik ben verrast te zien hoe goed ze het eigenlijk hebben in vergelijking met sommige andere landgenoten uit de stad. Uw geld werd toen dus goed besteed!
Overal waar we komen worden we eerst gespot door enkele kinderen die heel de meute vervolgens binnen enkele minuten verzameld weten te krijgen. Na het eindeloze handenschudden blijven alle ogen ons verwachtingsvol aankijken. Bij gebrek aan iets beter halen we maar weer onze dansmoves uit de kast. En met luid gejuich en prachtige imitaties wordt onze Kabouterdans, Macarena en Hoofd, Schouders, Knie en Teen een succes bevonden!
Even later baad ik mijn pootjes in de Bengaalse baai bij een aangenaam avond temperatuurtje. Een verdiende ontspanning!
En met de trotse mededeling dat de schimmel op mijn tenen nog steeds niet is verschenen neem ik afscheid GrüBen und Knüffels
Hopend dat mijn dierbare Europeanen mij trouw blijven schrijf het volgende:
Het is half 2 en ik ben klaarwakker, de reden is zeer simpel: een gezellig hoopje Hindus heeft blijkbaar nog nooit van zoiets als verboden nachtlawaai gehoord en zet stevig de bloemetjes buiten! Hun tromgeroffel rolt door de straten en aan de intensiteit te horen hebben ze besloten kamp op te slaan op enkele meters van mijn slaapkamer. De volgende ochtend blijkt dat het een vaakvoorkomend ritueel is om kwade geesten op afstand te houden. De effectiviteit van dit uitstapje lijkt me onwaarschijnlijk; integendeel
Een ander uitstapje, naar het lokale museum/markt/pretpark, was echter onvergetelijk! De kleine hutjes vertelden elk een verhaal over Chennai en haar geschiedenis, economie, politiek, sport, etc.. In het begin wel interessant maar na een tijdje veel te warm daarbinnen en van dit soort musea ben ik nooit echt een fan geweest. De Markt, waar het museumpje in uitmondde, leek op een festivalweide: Uitgestrekt, kraampjes langs alle kanten, bezaaid met vuil en een ontelbaar mensenaantal die de vlakte inpalmde met hun staande, zittende of languit neerliggende lichamen. Tot slot het pretpark: een serie attracties die, naar mijn vakkundig oordeel, lang niet zouden voldoen aan onze veiligheidseisen, maar desalniettemin heb ik me fantastisch kunnen uitleven op de vliegende piratenboot! Hoe geliefd de aanwezige attracties ook waren aan één ding konden ze niet tippen: Onze aanwezigheid! Hessel, compagnon en tevens mijn persoonlijke bodygard, viel met zijn kleine 2m ook al van mijlenver te spotten. Aangestaard als Goden liepen we tussen de menigte door en iedereen: Jong, oud, man en vrouw, wou handje schudden, foto maken met onze camera, zijn "engels" demonstreren en soms zelfs zijn/haar hele familie voorstellen met een glimlach van hier tot in Tokio (hoewel dat nu niet meer zo heel ver is). Ik kan alleen maar zeggen dat deze verering, waarvan ik vind dat ik ze mijn hele leven al verdiende maar nooit eerder zo uitvoerig kreeg, me goed deed.
Minder aangenaam kom ik ook tegen wanneer ik door een smalle eindeloze straat loop, strooien hutjes staan tegen elkaar gedrukt en aan de weerszijden zitten de vrouwen en kinderen in gescheurde en vuile kleding te koken en te spelen. De oudjes spelen een dobbelspel en lachen hun missende en rotte tanden bloot. Een geit kijkt me loom aan en katten en honden met vreemde bulten en verdwenen plukken vacht lopen tussen de ravottende kinderen en kookpotten door. Dit tafereel doet langzaamaan een afkeer opborrelen die ik maar met moeite kan onderdrukken maar schud iedereen toch vriendelijk de hand en groet ze in de lokale taal. Tegen de tijd dat ik bijna aan het eind van de tunnel ben heb ik een hele stoet kinderen achter mij verzamelt die me met reusachtige ogen aanstaren, een tamil-regen op mijn hoofd doen neerkomen en schaterlachen nadat ik wordt gevraagd een impressie van Michael Jackson te doen. Dit is Richie-street, mijn terrein voor de komende maanden.
Eén van de fancy local boys, mede-uitbater van ons stam-internet-café, is ons zeer goed gezind. Als ik vraag of we in zijn shop onze gsm van belkrediet kunnen voorzien is het antwoord helaas neen maar hij stelt meteen voor om mij naar het juiste adres te brengen. Ik mag achterop meerijden op zijn Hero Honda en na een gesprek over koetjes en kalfjes vraagt hij plots of ik van poesjes hou en if I "want to see some". Blij dat hij mijn gezicht niet kan zien antwoord ik maar dat ik het meer voor honden heb In tegenstelling tot bovenstaande vrij open benadering zijn er ook zeer straffe winden die uit een geheel andere richting komen aanwaaien zodra ik met iemand ven een generatie ouder een babbeltje doe. Hij vind dat liefde onmogelijk goed kan komen door het verschil in klassen, taal, en zelfs huidkleur. Voorbestemde huwelijken zijn de beste oplossing. Hij gaat zelfs nog een stevig stapje verder: Ik citeer Women, that already have been married with a man should never be taken by any other, Its like vomit, you do not eat what another had before you after spitting it out Over meisjes die al ooit een relatie hebben gehad, voor zover dat hier mogelijk is, is hij iets milder maar nog steeds vindt hij het een ware schande. Maar wederom een bewijs dat niet iedereen dezelfde opinies deelt...
Met de heropfrissing van deze belangrijke kennis laat ik jullie gaan! Gegroet
Mijn eerste stappen als 20 jarige zijn rechtstreeks naar de koude douche. Een bebaarde kerel kijkt me aan vanuit de spiegel en gromt als een Bengaalse Tijger. Hij glimlacht tevreden en begint dan met het afscheren van zijn prachtige Venitiaans-blonde baardje.
Als cadeau krijg ik mijn eerste les Tamil van een hele meute door elkaar schreeuwende indiaantjes die een onverstaanbaar gebrabbel produceren. Ik probeer aan de hand van de iets oudere kinderen, die al een half mondje Engels spreken, mijn vocabularium bij te vullen. Als ik mijn schrift om een korte rustpauze in te lassen even neerleg en het daarna weer wil oprapen is het spoorloos verdwenen. Mijn zoektocht is tevergeefs en na een tijdje geef ik op. Korte tijd later zie ik ineens een kastdeurtje opengaan en mijn voormalig eigendom wordt uit zijn schuilplaats gehaald. Leecher 1 begint een hevige discussie met Leecher 2 over wie nu het meeste recht heeft op het ontvreemde voorwerp. Dat meen ik toch af te leiden van de stroom snelle woorden en stampjes die de twee uitwisselen terwijl ze elk aan een kant van het schrift staan te sleuren Ondanks de vreemde manier van lesgeven en de onderweg tegengekomen problemen lukt het me nu al aardig enkele woordjes Tamil in het dagelijkse leven te gebruiken. En omdat de communicatie nog niet moeilijk genoeg verloopt door het verschil in alfabet en Gesproken Taal is er nog een fantastische extraatje op de proppen gekomen De Body Language. Dit is dus zon een land waar (voor ons) nee schudden met je hoofd toch ja betekend. Vrij demotiverend dus om een verhaal te vertellen waarbij de luisteraar heel de tijd met zijn hoofd zit te draaien alsof alles wat je zegt en doet stevig wordt afgekeurd.
Aangezien alle Mowglis van 8 tot 16 uur naar school gaan hebben we tijdens die momenten dus de ruimte om wat tijd voor onszelf vrij te maken. De Perfecte gelegenheid dus om een goed kleurtje op te doen; mijn, door het voorbije halfjaar leeggelopen, hersencellen terug met wat kennis bij te vullen en de stad te verkennen. De Riksja-rit die daarbij hoort is ook weer fenomenaal, een oude handtoeter prijkt langs de zijkant en geen enkele gelegenheid om hem te gebruiken blijft onbenut, frontale botsingen worden op de allerlaatste seconden vermeden en voor het geld dat we moeten betalen zou ik me nog niet eens bukken als het op straat lag Alleen jammer dat het geen Indiër is maar een motor die het karretje trekt.
The Supah Store heeft meer immense verdiepingen dan ik op één hand kan tellen maar de onophoudelijke mensenstroom vult elke ruimte, gaatje en gangpadje dat ik op mijn weg tegenkom. Alles is er te koop! Als een opgewond kind ren ik tussen de rekken en ik verdedig mijn eer als Westerling en deelnmer aan de consumptie maatschappij naar mijn hele vermogen
Over 2 dagen start ons officieel Programma en één van onze eerste opdrachten is ook meteen één van Formaat! Samen met anderen vrijwilligers en Leden van de organisatie Childline/Childlink * worden we naar Egmore gestuurd, één van de grootste stations van Chennai. Daar is de opdracht de aankomende treinen op te wachten en deze groep** te spotten. Alleen reizende kinderen worden dus naar het doel van hun bestemming gevraagd en ze moeten een geloofwaardig adres weten voorleggen waar ze terecht zouden kunnen. Indien ze dit niet kunnen worden hun gegevens doorgegeven aan de politie die dan nagaat of ze eventueel als vermist zijn opgegeven, reeds gekend zijn bij het gerecht, etc. Ondertussen worden ze opgevangen in één van de centra waar ook wij zitten tot er een oplossing wordt gevonden. Soms komt die er nooit en blijven ze dus en krijgen eten onderdak onderwijs . Meer daarover dus later!
Met pijn neem ik afscheid,
Thomas
*Een erkende VZW die weglopers, wezen en andere jongeren onder de 14**, aangetrokken door het stadsleven en de hoop als schoenpoetser, loopjongen of met andere baalberoepen aan de kost te komen, onderschept. D.i. als het goed gaat. Als het wat meer tegenzit wordt het de prostitutie, de onvrijwillige organendonor, het drugsverkeer, .
Na de ongeveer9 uur durende vlucht heelhuids te zijn doorgekomen voelen we bij de eerste stappen buiten het vliegtuig de drukkende hitte al op ons neerslaan. Het is half 9 sochtends. Wanneerwe de luchthaven verlaten op zoek naar een taxi hebben we al meteen prijs (of is het omgekeerd?) Eenmaal in de auto weet het kleine mannetje van toeten nog blazen de weg ondanks het feit dat we even daarvoor: yez yez my friendz, i knowthe plaze uit zijn tandloze mond hoorden komen, maar weetdan toch na al zijn taxi vriendjes om instructies te hebben gevraagd ongeveer dejuiste richting. De rit is geniaal zolang mijnogen op de weg gericht blijven: old skool taxi's, een koe, wegen die verdrinken in de autostroom, riksjas, swastikastickers, nog een koe, onophoudelijk getoeter en geschreeuw en kleine brommertjes overaltussendoor cruisend terwijl ze doorzakken onder het gewicht van hun berijders, als het er 4 zijn mag je nog van geluk spreken: hele gezinnen worden vervoerd op zon ding. Als we onze blik dan verder doen afdwalen zien we de eerste minder aangename beelden van de wereld waar we de komende maanden in ondergedompeld zullen worden: samentroepende mensen rond een kleine vuilnisbelt, bedelende kinderen, een man slapend op het voetpad onder een klein dekentje (cest ce que jespère), huizen waarvan mijn tuinhuisje in een Whos Best Contest zo hard ass zou kicken dat het gewoon beschamend zou zijn en old people with the crazy eyes .
We bereiken na een uurtje dan toch onze bestemming en staan voor een groot en redelijk intact gebouw. We worden vriendelijk begroet door leider van het project, een franciscaan die ons meteen naar de eettafel loodst en ons wat brood en ei(?) voorzet. (Dat was de eerste en tot nu toe enige maaltijd waar we gespaard bleven van die duivelse rijst) Daarna worden onze kamers getoond en krijgen we de tijd om uit te pakken en van een siësta te genieten. 7 uur later word ik wakker en krijgen we voor de eerste maar zeker niet de laatste keer die heerlijke witte smurrie! Het smaakt fantastisch gecombineerd met allerlei vreemde sausjes.
Daarna worden we geïntroduceerd aan de bewonertjes van het huis. Terwijl iedereen op de grond zit worden aan ons stoelen aangeboden: deze ogenschijnlijke barrière wordtzeer snel gebroken wanneer enkele minuten later er 3 op schoot zitten er 1 aan je nek hangt te sleuren en nog anderen heel de tijd je hand willen vasthouden. Daarna volgt een korte wandeling door de wijk, de drukte op straat is rond half 11 nog bijna niet afgenomen en de term rondnozemen op straat krijgt een geheel nieuwe dimensie. Slapen doe ik als een roosje onder mijn überchille muskietennet dat mijn gammele rustplaats toch op een hemelbed doet lijken...
De volgende ochtend om half 10 worden we verwacht op het kantoor op de eerste verdieping enkrijgen we de eerste officiële kennismaking met de staffmembers en onze projectleider. We krijgen al zon 20-tal leden te zien, maar in totaal zijn het er rond de 70, volop bezig een sporttornooi te organiseren. De overigen zitten verdeeld over de verschillende andere huizen die de organisatie bezit. Siësta wordt doorgebracht voor de televisie (meer luxe als thuis) en ik zie Henin op haar doos krijgen! Daarna voetballen met een kapotte tennisbal tot ik verdrink in mijn eigen zweet!
De derde dag is ook rustig en bestaat voornamelijk uitontspannen lezenop het dakterras. Het aangename zonnetje en de wiegende palmbomen geven me een paradijselijk gevoel terwijl ik nageniet van de kleine stukjes kokosnoot die ik even daarvoor had binnengespeeld. Van deze fantastische levensstijl zal ik maar even kunnen genieten aangezien de eerste dagen gezien worden als acclimatisatie en de prille eerste stappen in de Tamil cultuur en -taal. Daarna komt het echte werk....
Mijn laatste nachtelijke internet-uurtjes in mijn "cosy and loved" België gaan in. Een prachtig moment om het eerste leven te blazen in wat de komende maanden jullie voornaamste informatiebron zal worden...
De afgelopen 5 maanden waren reeds fenomenaal en de 5 die gaan komen worden dat zonder twijfel ook. Aan mijn zijde strijd "Hollandse reisduder Hessel" met wie ik dit avontuur tegemoet zal trekken. Onze vlucht vertrekt morgen rond 14.30 in Düsseldorf, we landen voor een 3 uur durend Dubai by Night en vliegen dan verder naar onze eindbestemming: Chennai. (8.00 local time) En nu ik er dus zowel mentaal als vaccinaal helemaal klaar voor ben resteert mij niets anders te doen dan de laatste uurtjes in ongeduldigheid te doden met wat slaap en HIMYM's!
Mijn beste Cabron(inas), fantatische familie en alle anderen Hou jullie hier goed en I Shall Return dus vergeet me niet!
Thomas
Ps. Masselis: Ik zal u partyhol missen en keep het (intact) allereerst voor JLo's en vervolgens mijn terugkomst! Studenten: Geniet van de sowieso verdiende lesvrije, Go Nutz!!
