De telefoon rinkelde. Na een heus gevecht met mijn broekzak slaagde ik er in om mijn gsm te bemachtigen. De naam van mijn vriendin lichtte op. Nietsvermoedend koos ik om te accepteren. Wat volgende waren vijf ellenlange minuten van snikken, stamelen en mompelen. Gedurende die tijd bleef ik in het ongewisse over de reden van haar telefoontje. Toen de tranenval even tot een bruusk einde kwam, kon het praten pas echt beginnen. De kat is weggelopen. Bracht ze met horten en stoten uit. Het beest bleek al dagen niet meer thuis geweest te zijn. Dat is voor een doorsneekat niet bizar, hoor ik u terecht denken. Het exemplaar van mijn vriendin was echter van en wel heel vreemd allooi. Het betreft een rasechte Chinese naaktkat die nooit een stap buitenzet. Het enige wat dat verlepte mormel deed, was arrogant door de kamer paraderen. Dat het daarmee telkenmale ons romantisch samenzijn verpestte, leek het niet te deren. Integendeel, het schepte er volgens mij zelfs enig genoegen in. Soms stelde ik me de vraag of dit schepsel het begrip jaloezie had meegekregen van de Heer. Iemand had deur laten openstaan, liet mijn vriendin oprecht verdrietig weten. Ik voelde met haar mee, of toch tot op zeker hoogte. Laat ons stellen dat er bij mij enigszins begrip af kon. Het verlies van een huisdier is nu niet meteen een vrolijke aangelegenheid. Zo ver kon ik haar nog volgen. Toch was er ergens diep in mij een zeer duister deeltje. Plastisch viel dat momenteel voor te stellen door een duiveltje met een wel zeer brede glimlach. Ik hoorde mezelf met weinig overtuiging zeggen dat ik haar zou komen opzoeken. Gelaten trok ik mijn jas aan, nam de autosleutels en wandelde naar buiten via de achterdeur. Sluiten hoefde niet, dat deed ik eigenlijk nooit
Mijn profiel op Facebook was net aangepast toen er op mijn deurbel werd gedrukt. Het ging hier niet om een echte deurbel. Mijn Facebookpagina huisvestte sinds kort namelijk een van het virtuele type. De virtuele beller bleek een nobele onbekende te zijn. Het intrigeerde mij dat iemand zomaar mijn intieme zone wist te bereiken. Nieuwsgierig als ik was, ging ik op onderzoek uit. Lang hoefde dat niet te duren. Haar foto verscheen namelijk luttele seconden later al op mijn pagina. Haar foto, ja, wat inhield dat het geslacht van de nobele onbekende reeds bepaald kon worden. Ze viel daarenboven ook nog best te pruimen. Is dat niet wat voorbarig om op basis van die ene schitterende foto reeds een oordeel te vellen?, hoorde ik een wat moederlijke stem in mijn hoofd zich afvragen. Hmm, dit lijkt mijn geluksdag te zullen worden, prevelde mijn puberale ik binnensmonds. Het geluk bleek echt aan mijn kant toen de bevallige brunette mij even later ook aansprak via de chatfunctie. Of ik haar vriend wilde worden. Haha, je zou s moeten weten schatje, dacht ik met steeds roder wordende oortjes. Toen ze me ook nog eens liet weten over heel sexy lingerie te beschikken, vloog het dak er haast af. Mijn broek zakte gestaag richting aarde. Ik hoefde niet veel te doen. Enkel haar persoonlijke site bezoeken. Vrienden onder elkaar, weet je wel. Plots daagde het me. De opgewekte spanning maakte plaats voor diepe schaamte. Het moederlijke stemmetje haalde haar slag alweer thuis. Strike three, youre out! De deurbel hield het goed en wel een halfuurtje vol. Opnieuw had ik mijn Facebookpagina aangepast. Opnieuw speelde het zinnetje als een mantra af in mijn gedachten. Eerst denken, dan pas doen!
Mijn profiel op Facebook was net aangepast toen het water overkookte. Dat mulit-tasken had ik blijkbaar nog niet helemaal onder de knie. Haastig haalde ik het deksel van de kookpot. De aardappelen lagen nog steeds roerloos in de sudderende plas. Daar bracht ik met de hulp van een houten lepel even verandering in. Op naar de volgde stap, durfde ik met enige trots op te merken. Vol ongeduld draaide ik de pagina. Opnieuw kwamen beelden en woorden me tegemoet. Breng het vlees aan het bakken. Zo stond het niet letterlijk geschreven, maar dat was wat ik er uit op kon maken. Mijn vriendin kon elk moment aan de deur staan. Haar lege maag en hoge verwachtingen speelden mij steeds meer parten. Waar ik even voordien het multi-tasken nog leek te beheersen, ging ik nu over tot regelrecht gestunteld. Tragisch gevolg van mijn daden was dat het reeds dode vlees nu ook echt dood leek te zijn. De smakelijke stukken vielen in geen meter nog te herkennen. Het leek haast een goedkope Halloweenuitgave van wat een biefstuk had moeten voorstellen. Het gevloek dat volgde was onvermijdelijk. Het verdere geklungel spijtig genoeg evenmin. Door de commotie waren de aardappelen namelijk omgetoverd tot grote droge brokken. De bel ging. Met een glimlach op het gezicht opende ik de deur. Dag schat, wat heb ik al genoten van SOS Piet 3. Ik vind het nu al het beste cadeau ooit! Het cynisme droop van mijn gezicht. Mijn vriendin lachte en haalde een zak tevoorschijn. Meeneemchinees, wat lekker ...
