Dat heeft dan als gevolg dat ik ook met mezelf geen blijf meer weet, en hoe ben ik dan in de veronderstelling gelukkig te zijn? Wanneer ik meer aan het huilen ben, dan aan het lachen, wanneer ik me zo gefrustreerd voel dat de eetlust dat de eetlust afneemt, wanneer ik niet weet hoe ik me moet voelen en gewoon om niets kwaad word?

Wat doe je eraan als je het gevoel hebt dat je beter verdient, maar toch niet kan vertrekken omdat je van iemand houd?

Iemand om mee te praten, om je hart tegen te luchten is  fijn, maar dan ben ik weer bij het begin, waar ik verkeerd begrepen word.

in het begin was alles impulsief, en floepte ik er gewoon uit wat ik dacht of wat ik wou zeggen, maar dat liep vaak niet goed af. daarom probeerde ik mezelf te veranderen en mijn woorden meer te overwegen, om er zeker van te zijn dat ik het goed zou zeggen, maar ook dat liep niet vaak goed af... uiteindelijk omdat ik mezelf verander omdat anderen dat willen, word ik ongelukkig. Het is toch niet de bedoeling jezelf te verliezen om een leven te lijden waar niet iedereen je met de vinger wijst, of is het echt gewoon zo dat op al m'n vragen geen antwoorden te vinden zijn, en ik er maar gewoon moet mee leren leven? alles kan toch anders?