Welcome to my world Mentale honger. Vooral ons reflectievermogen onderscheidt de mens van het dier, een vloek of een zegen? Het doel van mijn blog.Enerzijds is het entertainment, poëzie en een dagboek, anderzijds het proberen begrijpbaar maken van niet-materiële en ontastbare zaken. Zaken die voor de meeste mensen, inclusief mezelf, moeilijk te vatten en te verwoorden zijn
23-03-2015
vrouwen in mij
Er zijn meerdere vrouwen in mij.
Roepen ze luider dan ikzelf,
dan wil ik dat ze zwijgen zodat ik mezelf kan horen.
Wij hebben onszelf niet geschapen. En als dat wel zo is, dan weten we het niet echt meer. Wij hebben dus onze ervaringen, onze natuur, ons denkkader niet gekozen niet expliciet gekozen. En anders, weten we het niet echt meer. Nochtans bepaalt dit voor een groot stuk onze gevoelens en daarop volgend ons gedrag. Dit wetende, wijs je niet meer met de volle vinger naar een schuldige. Je wordt niet meer boos OP mensen. Je wordt boos OM mensen. Je wordt niet boos OP misdadigers. Je wordt boos om de MISDAAD. Je wil mensen niet meer opsluiten uit wraak maar om ze te beschermen tegen anderen en zichzelf. Je wil pijn met liefde bestrijden. Je hebt mededogen voor de mens en zijn mechanisme. Een gedeelde verantwoordelijkheid.
En terwijl heel wat kinderen nood hadden aan stimulans om zelfstandiger te worden en regels te volgen... had ze nood aan iemand die zei dat ze hulp mocht vragen en grenzen mocht aftasten.
En terwijl heel wat pubers een boost konden gebruiken om zich uit bed te hijsen en te appreciëren wat ze hadden... Wou ze horen dat ze mocht uitrusten en behoeften en gevoelens mocht tonen.
En terwijl heel wat mensen om stimulans vroegen te analyseren, kritisch te zijn, aan introspectie te doen en bewust te leven... had ze af en toe de behoefte om te horen dat het oké was om gewoon, slechts, zo nu en dan, enkel en alleen maar en zonder meer... te zijn en te beleven.
Dit besef gaf eindelijk de kans om meer 'te zijn' en minder 'te proberen zijn'. Yesss...
Maar shit... Wie ben ik dan? Kan ik zijn wie ik ben zonder na te denken over wie ik ben? Mag ik er op vertrouwen dat zonder anticipatie ik mijzelf zal toelaten te zijn. En wat als het willen zijn mijn zijn inhoudt. Ik hoop dat ik ooit helemaal kan zijn.
En plots merk je dat je kan antwoorden bij quizprogramma's, het babysitkindje veranderd is in een vrouw, je ondertussen alle gsmproviders hebt gehad, niet enkel kinderen "mevrouw" zeggen, er meer producten in de badkamer staan, je bij de oudsten hoort op fuiven, je alle jommekes hebt gelezen, je lidwoorden gebruikt in smsjes, leeftijdsgenoten getrouwd zijn en baby's hebben, samson van stem verandert, meneer spaghetti gehalveerd is, flintstones, spicegirls, flippo's, tamagotchi's, furby's, Nintendo's, gameboy's, cassettes, video's en ondertussen ook bijna de cd's verleden tijd zijn, ... bijzonder :)
Neen, ik excuseer mij niet. Neen, ik heb geen fout gemaakt.
Wel, zou ik je willen zeggen dat ik het anders had gewenst. Dat ik gehoopt had op een ander effect.
Dat ik je beter had willen inschatten. Dat ik je beter wil kennen.
Ik zou willen zeggen dat ik het anders had gewenst.
Dat ik mij op een andere manier had willen uitdrukken. Dat ik mezelf beter wil kennen.
Ik zou willen zeggen dat we hier uit kunnen leren. Dat onze emoties ons iets vertellen.
Dat we onszelf niet hoeven kwellen. Dat we moeten communiceren, en met of zonder woorden proberen, om deze miscommunicatie in de toekomst te herstellen.
Dat zou ik je allemaal kunnen zeggen. Maar om tijd en dus ook woorden te sparen, het gemoed te bedaren en spanningen te weren, zal ik mij maar gewoon weer excuseren...
Als een vraag geen eis is, dan is het antwoord vrij. Dan is 'ja' gelijk aan 'nee' en dan mag het allebei. Als het een verzoek is, wordt er meer van je verwacht. De gevolgen zijn emoties maar je wordt niet afgeslacht. Een eis heeft zeer zeker gevolgen bij een 'nee'. Je weet wat je te wachten staat al is het niet oké. Maar wat als je een vraag krijgt en je 'nee' speelt boemerang. Het was echt maar een vraag, en toch word je al wat bang. Als antwoorden niet vrij meer zijn, wat maak jij jezelf dan wijs? Ik geloof dat het geen vraag meer was, maar een verbloemde eis.
Ieder heeft zijn eigen definitie van "perfect". Wat perfect is voor de één is imperfect voor de ander. Daarnaast heb je de perfectie van de imperfectie. Perfectie noch imperfectie is mijn doel. Mijn doel is het ontdekken en proberen waarmaken van mijn perfectie en perfecte imperfecties. Waarbij mijn gevoel bepaalt of ik iets wil houden of veranderen. Waarbij enkel emoties het gevolg zijn van het wel of niet slagen daarin. Waarbij dit geen enkele afbreuk doet aan mijn zelfbeeld en wezenlijk geluk.
Er zijn mensen die opkijken naar mensen en anderen hiërarchisch boven zichzelf plaatsen. Welke gedachten gaan er door je hoofd als je iemand ontmoet "boven uw stand"? Zie je de ander dan als meer perfect dan jij? Ik heb mezelf altijd afgevraagd waarom ik maar weinig sociale vrees had, ook bij mensen die hoger worden ingeschat. Is het respectloos om je baas, ouders, idolen, politiekers, ministers, leerkrachten, ... naar eenzelfde waarde te schatten dan je vrienden, kennissen, onbekenden, dieren, planten, ... ? Ik vind van niet. Behandel je ze anders? Ja? Maar dat heeft volgens mij hele andere redenen. Ik kies er pas voor om iemand met "U" aan te spreken als ik denk dat de ander dit verzoekt. Ik spreek mijn baas niet aan met "U", omdat het hem geen zak kan schelen. Waarom zou ik het dan doen? Omdat ik heb geleerd dat het zo hoort? Dan doe ik het niet voor hem, maar voor mezelf. Omdat ik een innerlijk conflict uit de weg wil gaan en mijn zelfbeeld niet wil aantasten. En dat heeft volgens mij niets met respect te maken.
Levensvervreemdende communicatie
"Voorbij goed en kwaad ligt een andere dimensie. Daar zal ik je ontmoeten" (Rumi)
We denken vaak in termen van goed en kwaad, juist en fout, perfect en imperfect. Nochtans is de invulling hiervan bijzonder relatief. We gebruiken wel vaker beperkende taal als "Ik moet... Het hoort zo...". Deze uitspraken stammen nog uit de tijd van de onderdrukking en slavernij. Toch is het voor velen van ons nog gebruikelijke taal. Sterker nog, het is een manier van communiceren waarvan sommige mensen denken dat het, jawel, zo moet en zo hoort... Wie heeft ons ooit verteld dat het fout is om te laat te komen? Je ouders, je vrienden, je omgeving... Het is cultureel bepaald. Heb je ooit aan jezelf gevraagd wat je daar van vindt? Ja? Heb je naar jezelf geluisterd? Want in Suriname is het helemaal niet zo fout om een half uur later te komen opdagen. Door onze vertrouwde manier van denken vergeten we dat er alternatieven bestaan, iets naast goed en kwaad.
Alles lijkt er op dat dit het ideale moment is om een grote reis te plannen.
Einde contract (zowel voor mijn werk als woonst),
na 8 jaar gestopt met dansles geven,
weinig les op de avondschool,
zusje is in goede handen,
net genoeg geld gespaard,
...
Net nu beslissen mijn tante en nonkel om naar Suriname te verhuizen. Waarom niet even polsen of ik mag komen logeren? Ik had het niet durven hopen, met zoveel enthousiasme reageerden ze "Natuurlijk ben je welkom! Super tof dat je langskomt, we gaan je alles laten zien!"
Eeuwige dankbaarheid voor...
mijn mama die mijn spullen mee verhuisd heeft,
mijn grootmoeder die mijn spulletjes bewaart in een kamertje,
mijn buurman die mijn meubilair bewaart én voor mijn kat wil zorgen,
mijn lieve vriendinnetje én toekomstige huisgenote die mijn kat verhuist en ons nieuwe huisje schildert,
mijn collega die mijn job overneemt,
mijn begripvolle baas die hiermee akkoord is en mij opnieuw inschakelt in december,
en uiteraard... mijn super gastvrije familie in Suriname.
De allerlaatste avond in Antwerpen. Ik heb weinig tijd om me mentaal voor te bereiden. Ik sta al uren mijn appartement te kuisen en mijn gedachten zijn bij het examen dat ik straks moet afleggen. "Interculturele communicatie", het ideale vak voor je een verre reis maakt. Verdorie, een mens maakt wat vuil op 2 jaar. Gelukkig heb ik genoeg energie om in de kleinste hoekjes te schrobben. Hallo borg én een fles cava! De huurbazen zijn duidelijk tevreden geweest over mij als huurder. Even klinken op de laatste avond met de buurman en nog snel jammen in 'The kids'. Ik besef dat ik dat zal missen, hopelijk krijg ik in Suriname ook de kans om te zingen. Ik weet niet wat me te wachten staat en dat is oké. Ik wil me laten verrassen en laten meenemen als ik er echt ben. Ik voel me overal snel thuis, dus ik vermoed dat het nu niet anders zal zijn.
Oriëntatieangst
de vlucht
Iedereen wenst me een goede reis en ziet me vlot opstijgen. Ik ben daar nog niet zo zeker van... Zolang ik niet op het vliegtuig zit, vind ik het moeilijk te geloven dat ik voor een maand naar Amerika, Suriname, Para, Paranam trek.
Ach! Onnodige angst, vele loketjes, veel informatie, maar moeilijk? Neen, dat is het niet. Ik zit op het juiste vliegtuig naar de juiste bestemming. Het is voor écht! Ik wacht op de emoties... maar ze komen niet, nog niet.
Naast me zit een Chinese Surinamer, en daarnaast een Surinaamse vrouw. Vóór ons zit niemand. Ik verbaas me dat ik als kaboutervrouwtje zoveel beenruimte krijg. De Surinaamse Chinees betaalde blijkbaar 70 euro extra voor deze plek. Lucky me. Al snel beginnen de twee een praatje met mij, gezellige mensen. Ik krijg zijn dekentje en ik bied mijn dropjes aan. Zij neemt het aan en hij niet. Na een stuk of 5 dropjes zegt ze me dat het onbeleefd is om te weigeren. Ik zeg haar dat ze het niet hoeft aan te nemen, maar ze doet het toch.
We kiezen alle 3 voor vis met rijst. Anna, de Surinaamse vrouw, vraagt of ik mijn dessert ga opeten want anders geeft ze het aan haar kleinkinderen. Ik had toch al te veel dropjes op dus geef ik het potje met weet-ik-veel aan haar. Ik had maar 3 uur geslapen die nacht dus ik beslis een dutje te doen. Mijn stoel kan niet ver naar achter want er zitten daar wél mensen. Ik zoek me een houding en val in slaap op de arm van mijn buurman Ray, de Chinese Surinamer. Hij vindt het geen probleem.
De stewardess lijkt op Oprah en de steward is duidelijk ijdel en gay. Hij vraagt wat ik wil drinken en ik wil mijn geld bovenhalen. Hij zegt "De eerste is van mij schat", en ik bedank hem verrast. Een beetje later heb ik door dat alles inbegrepen is... Ik had nooit verwacht dat ik zoveel zou eten op een vliegtuig. Ik heb mijn best gedaan om niet in verveel-vreet-modus te schieten. Het viel al bij al nog mee. Ik kan erger.
8136 km in totaal, nog 3513 te gaan. - 53°C buiten, 922 km/u. 2 uren geslapen, 2 uren geschreven en gelezen, 1 uur gegeten, nog 4 uren te gaan...
Ik heb op de luchthaven een pocketboekje gekocht met flinterdunne blaadjes. Het is een thriller van Nikki French "Onderhuids". Beeldend geschreven, zalig om te lezen. Ik hou van thrillers. Ondertussen merk ik dat mensen film kijken. Bij ons zit het schermpje handig verstopt in de stoel. Gelukkig heb ik nog tijd om een film uit te kijken. Ik kies voor "Lucy". Uitstekende keuze, aanrader.
Na 8 uren vliegen en alweer een lekkere maaltijd, gaan mijn gedachten alle kanten op. Ik zit vlakbij het toilet. Ik vraag me af of de plasjes, als ze deze zouden lossen vanaf hierboven, verdampen tegen dat ze beneden zijn. Waarschijnlijk niet maar ik vond het de gedachte waard. En de bossen lijken op broccoli.
Direct verkocht
Geland
Ik word overvallen door de hitte en besef dat ik niet meer in België ben. Ik wandel van het vliegtuigtrapje met een brede glimlach op mijn gezicht. Ik ben hier écht! Lang aanschuiven in een rij maar mijn koffer staat gelukkig al te wachten. Wandel, wandel, waar is mijn familie? Daar! Enthousiast vliegen ze mij in de armen. Het begint te regenen, verkoeling, geen probleem! We rijden een klein stukje en stoppen bij een gesloten cafeetje. Ze doen teken. Wij stappen uit. Ze kennen elkaar. Een klein zwart meisje komt naar mij toe en geeft mij een knuffel. Ze vraagt wie ik ben. Mijn hart smelt. Ik ben verkocht.
Een leuk koppel zijn de ouders. Ze hebben ook nog twee zoontjes, maar oh het meisje... na enkele minuten ligt ze in mijn schoot alsof ze nooit anders heeft gedaan. Ik moet dringend plassen dus ik vraag haar de weg naar het toilet. Een houten hutje met een emmer. Is het een grapje? Ik moet echt dringend. Gewoon doen dan maar. Het meisje vond het heel boeiend. Ik moest heel erg mijn best doen om de deur gesloten te houden.
Ik giet mijn plasje uit in het veld en ga terug naar de rest. Een beetje later praat de zoon over zijn tablet... Jaja... Hij heeft een tablet. Je leest het goed. Plassen in een emmer en een tablet hebben? niet abnormaal hier.
Inbreken is oké
Het huis
Aangekomen bij het huis leer ik 'Rasta' kennen, de buurman. Hij rookt 36 jointen per dag en is een beetje praatziek, maar het is een aangename man. Het wordt al laat. We willen nog iets gaan eten (al is het mijn 4e maaltijd vandaag). Verdorie, "De groene strook" is al gesloten, dan maar terug naar huis.
Ons huis heeft een ijzeren tralies vooraan. Bij aankomst merkt mijn tante dat ze het foute slot vast heeft gemaakt. De sleutel, jawel, die ligt binnen. De buurman en zijn zoon komen met een grote kniptang maar het werkt niet. Langs de zijkant van de tralies is een raampje open. Ik bekijk het raampje en denk dat ik er misschien wel door kan klimmen. Een beetje acrobatie, kracht, lenigheid, en een klein schaafwondje maar ik ben binnen! De held van de dag. Wat een mooie manier om mijn eerste avond af te sluiten.
Moskee naast synagoge
De eerste dag
Goed geslapen. Helemaal geen zin om mijn koffer leeg te maken. Een grote berg kleding op mijn bed dus. Mmmm, koffie en zon. "U hebt uw abonnement met 50 euro overschreden". Tijd om een Surinaams sim-kaartje te kopen!
Op naar de stad. Ohja, heb ik al gezegd dat ze hier links rijden? Zo blij dat ik de chauffeur niet ben. Ik ben verbaasd over hoe goed mijn nonkel rijdt. Links rijden én de putten ontwijken, niet evident.
Aangekomen in de stad is het bakken en braden in de zon. In het eethuisje is het lekker fris. Een uitsmijter, niet zo ongewoon voor een Belg. Nonkel: "We beginnen waar wij ooit begonnen zijn, in het museum". Wel leuk om te zien, maar te veel om te schrijven, dus ik ga er niet over uitweiden. We drinken iets en ik trakteer! 1 euro is ongeveer 4 Surinaamse dollar (SRD), even wennen. We gaan verder.
De huisjes zijn van steen en/of hout. Sommigen zijn groot, anderen klein, helemaal in orde of praktisch onbewoonbaar. Ik zag arm en rijk, luxe en verval, nog nooit zo dicht bij elkaar. Net zoals de Moskee hier naast de Synagoge staat en deze dezelfde parkeerplaats delen. Mooi.
Ik trakteer!
Dag 2
Eerste werk van de dag: de koffer uitpakken. Uitstel is afstel, ik ken mezelf. Ik heb een grote kleerkast. Ze wordt stevig in gebruik genomen. Ha, klaar! Weer tijd voor zon en koffie. Ik breng de voormiddag door in de hangmat. Ik lees nog een stukje en eet mijn laatste zakje dropjes leeg. De zon wordt steeds warmer en ik lomer. Ik val in slaap in de hangmat.
De buurvrouw komt langs, Ivonne, de vrouw van Rasta. Ze is een zeer beheerste maar warme persoonlijkheid. Het is de directrice van een school. Een vrouw die je totaal niet bij Rasta zou plaatsen, maar het blijkt te werken. We praten een beetje. Ze is bereid om zich te laten interviewen voor mijn schoolopdracht, ideaal. Naar school gaan doe je hier van 7u30 tot 13u, daarna is het te warm. Ik vraag me af of ik bij haar geen stageplek kan regelen.
Deze avond doen we een tweede poging voor 'De groene strook'. We hebben meer geluk dit keer, de zaak is open. We zitten als enigen gezellig aan het water. Mijn tante eet saoto soep en ik ook, mijn nonkel kiest voor kip en frietjes. Zeer lekker. We drinken er iets bij. Ik beslis om te trakteren! 54 SRD in totaal. Ik dacht dat ik het niet goed hoorde. Alles samen 13 euro, ongelooflijk.
Zus & zo
Dag 3
8 uren geslapen. De nachten worden langer. Ik begin te wennen aan de Surinaamse tijd. Het is hier 4 uurtjes vroeger dan in België. Het is weer snikheet, zoals verwacht. Met de ventilator op de juiste plaats spelen we een spelletje scrabble. Ik win 2 keer en verlies 1 keer met 1 puntje verschil. Ik vraag me af hoe het zou zijn om met Surinamers te spelen. Moet wel grappig zijn. Ik ken nog niet veel Sranan, maar heb het idee dat "ie" of "a" achter een woordje plaatsen vaak al genoeg is.
Tante en nonkel gaan naar binnen voor afkoeling. Ik beslis de zon te trotseren in de hangmat. Ik lees verder in mijn boek. Ik verbaas me dat ik het zo kan volhouden in de hitte. We krijgen honger, en tante stelt voor om naar 'Zus en zo' te gaan in de stad. Lekker eten in een gezellige omgeving met een livebandje. En maar praten, het wordt later en later. Gezellig! Weer voldaan het bed in, einde van dag 3.
Muskieten
Dag 4
Zon en koffie zoals elke ochtend, en gedroomd, zoals elke nacht. Rasta komt al vroeg op bezoek. 3 mannen hebben hem gebeld om te zeggen dat ze het blanke meisje hebben gezien, het meisje met de grote tattoo op haar rug. Grappig.
Zoals ik al zei willen tante en nonkel hier wonen. Ze zijn druk aan het netwerken. Ze willen een resort voor toeristen oprichten. Ik ben getuige van een vergadering met potentiële aandeelhouders. Plaats 2 Surinamers die elkaar niet kennen in hetzelfde project met een Belg en de strijd kan beginnen. Gelukkig is mijn familie slim genoeg en laten ze zich geen blaasjes wijsmaken.
Tropisch onweer! Maar geen water uit onze kranen... Zo gaat dat in een derde wereldland. Wachten dan maar. We spelen nog maar een spelletje scrabble. De muggenspray lijkt wel honing. Terwijl ik diep nadenk over mijn volgend woordje word ik leeggezogen door een zwerm muggen. Maar een paar seconden en ik heb meer dan 10 bulten! Vluchten naar binnen en muggenzalf smeren. Tante en nonkel hebben ze amper gestoken, stomme muggen...
Mijn boek is half. Het schoolwerk kan nog eventjes wachten. De buurjongen spreekt er over me eens mee te nemen in het nachtleven van Suriname. Hij heeft het nog niet persoonlijk gevraagd, verlegen jongen. Schattig. Ze zijn hier heel beleefd, de mensen. Ze groeten altijd, maar daar blijft het meestal bij. Enkel als je ze zelf aanhaalt, komen ze naar je toe. Ik wil niet generaliseren maar het is anders dan in Antwerpen.
Nieuw Amsterdam
Dag 5
Zon, koffie, hangmat, Nikki French, scrabble.
Tijd voor een uitstapje. We gaan naar een openluchtmuseum in Nieuw Amsterdam. Geen paniek hoor, ik ben nog steeds in Suriname. Onderweg koop ik een watermeloen voor 5 SRD (1 euro).
We komen aan en vertrekken terug met tropisch onweer. De tijd daartussen is het droog. Een oud schip, tanks, kanonnen en een gevangenis. Blij dat ik nooit in de isoleercel moest... verschrikkelijk. Gelukkig ben ik een braaf meisje.
Ohja, er is terug water. Oef...
Moktànamee
Dag 6
Bijna een week in Suriname. Joepie, ik begin al een kleurtje te krijgen. Vandaag breng ik mijn tijd door in de hangmat met mijn boek. Het lijkt me nog niet zo'n slecht idee om een hangmat mee te nemen naar Antwerpen, mijn slaapkamer is toch groot genoeg. Het boek is uit! Oh... Wat nu?? Ik zal toch eens moeten beginnen aan mijn schoolopdrachtjes. Toeme...
Steak met champignonsaus en frietjes. Niet gedacht dat ik dit zou eten aan de andere kant van de wereld. Dat is het voordeel als je bij Belgische familie logeert. Anders was het elke dag kip en rijst geweest. Het valt mij op dat er maar weinig typisch Surinaamse gerechten zijn. Gebakken banaan en röti, dat is zowat het enige denk ik? Alle supermarkten worden uitgebaat door Chinezen, de eethuisjes hebben een Nederlandse menu met tosti's en uitsmijters en verder heb je hier ook gewoon Mac Donalds. Ach, mij maakt het niet uit, ik eet alles (behalve rijstpap en ananas op pizza enzo).
Tijdens het scrabblen spring ik recht op mijn stoel! Er kriebelde iets aan mijn voeten. Een kikker springt onder de tafel uit. Oef... Blij dat het maar een kikker was. Ohja! We hebben een naam gevonden voor het resort. Heel toevallig deed ik de uitspraak "Moktanamee", als in "maak dat nu mee". Het leek hen wel een toffe naam! Ik kijk al uit naar mijn standbeeld.
Lang lang
Dag 7
We vertrokken vandaag al vroeg met een volle auto want de buren reden mee. Rasta speelde levende GPS. Af en toe zei hij "lang lang", wat rechtdoor betekent. "Kort kort" bestaat blijkbaar niet in Sranan... Had gekund hé. Hoe we ertoe kwamen weet ik niet meer, maar plots begonnen we het Surinaamse volkslied te zingen, zowel in het Nederlands als in Sranan. Met "we" bedoel ik dan iedereen in de auto, behalve ikzelf. Vervolgens startte ik dan ook maar onze Brabançonne. Ik kende het nog redelijk goed... Waarschijnlijk opgefrist door het WK. We zijn onze oefenmatchen blijkbaar goed aan het doen op het EK? Hoe is het in België? Vertel mij ook eens iets seg... hehe.
Ik heb trouwens beslist om geen make-up te dragen hier. Overbodig en toch maar vervelend met die hitte. Hitte en regen, het klimaat is hier echt tropisch. Ze zeggen dat het pas is beginnen regenen sinds ik hier ben. Is het droog in België? In dat geval, graag gedaan.
Paramaribo Zoo
waar een geit een schaap is
Dag 8
Graag verwijs ik u voor deze dag door naar facebook. Want soms zegt een beeld meer dan woorden.
De barmhartige samaritineke
Dag 9
Heb ik al verteld dat we hier met koud water douchen? Niet zo koud als het water in België, maar toch... een beetje bibberkoud. Het went wel moet ik zeggen. Gewoon diep in en uitademen, ontspannen en niet toegeven dat het koud is.
Vandaag is het de dag dat we de sleutels krijgen van ons appartement (in België). Nog een beetje geregel en we zijn er helemaal klaar voor. Er begint een heel nieuw hoofdstuk als ik thuis kom. Ik kijk er al naar uit! Ik moet mijn best doen om met mijn gedachten in Suriname te blijven. Nog 3 weken te gaan en nog veel te beleven.
Ik zit opnieuw met mijn familie in "De groene strook". Ik heb weer soatosoep genomen. Waarom veranderen als iets lekker is? Aan de deur hangt een briefje met "dienster gezocht". Ik bedenk mij dat ik misschien nog wel iets extra's kan doen om mijn tijd hier te vullen. Mijn nonkel zegt dat de dienster haar centjes niet voor een weekje zal afgeven. Hier betekent een dag thuis, geen loon. De zaak is open van 8u tot 16u en van 18u tot 22u. Ik kom met een voorstel. Ik spreek de dienster en haar baas te samen aan. "Als jullie willen, kan ik een week de avondshift komen doen. Zij mag het geld houden zolang ik maar eten krijg" Ik herhaal deze boodschap een paar keer. Ze staan een beetje verbaasd te kijken maar schrijven mijn nummer op. Ze zeggen nog iets te laten weten. Ik ben benieuwd... Ik doe het voor de ervaring. Ze verdienen hier zo'n 2 per uur ongeveer... Dat ga ik haar niet afnemen.
Krabben, ugly's en een lege cd
Dag 10
Zondagochtend, al vroeg vertrekken we naar de markt in de stad. Levende krabben hangen aan de kraampjes. Bah... Gelukkig zijn er ook fijnere dingen als vele boomgerijpte vruchten, handgeweven manden en... oh ow... kleding. Wegkijken, wegkijken, ... té laat! Een kleedje, een jeansshortje en een paar laarsjes voor Tineke. Ik kocht ook een cd'tje met typische Surinaamse dansmuziek. Thuis aangekomen bleek er niets op te staan... Het was gekocht als souveniertje. Sorry An, ik vind nog wel een ander cd'tje voor jou.
Terug thuis aangekomen breng ik een bezoekje bij Rasta. Yvonne en zoon Karif zijn er ook. Het is er best gezellig. Eenvoudig maar gezellig. Er hangt een kooitje met een klein vogeltje. Op de markt worden massa's van die vogeltjes verkocht. Blijkbaar zijn ze best duur, een 75 euro. Dit is zowat een maandloon hier. Het wordt aangekocht als statussymbool, om aan te geven dat ze het kùnnen betalen.
We praten wat over koetjes en kalfjes, allee ja, vogeltjes en hangmatten eigenlijk. Ik vertel hen dat ik een hangmat wil aankopen. Rasta zegt dat ik dit best in Apura doe. Dit is een indianendorp waar we binnenkort naartoe gaan. Ik zeg hem dat ik het in mijn slaapkamer wil hangen. Hij zegt "ja, of voor in het park of bos he". Ik probeer hem uit te leggen dat het bij ons niet zo gebruikelijk is om een hangmat mee te nemen naar het park. Dat vindt hij wel grappig en zegt dat ik het misschien kan introduceren? Wie weet... haha
Heb ik al verteld dat ze hier andere stopcontacten hebben? We moeten van die tussenstukjes gebruiken.
En een ugly is een soort appelsien. Kan ik ook maar best even vermelden, anders heb ik het voor niks in de titel gezet.
Een rustige dag
Dag 11
Over vandaag valt niet zoveel te vertellen. Ik heb wat gekeerd met een borstel. Ja, ik vind dat vermeldenswaardig, want dat is iets wat ik thuis nooit zou doen. Verder heb ik vooral gelezen in de hangmat. Ik ben een boek gestart voor een schoolopdracht "Geweldloze communicatie". Geweldige aanrader voor iedereen die iets wil leren over psychologie en communicatie of gewoon een beter mens wil worden.
De regen en de zon hebben elkaar meerdere malen afgewisseld vandaag. Ben er nog altijd niet uit welk van de twee ik het meest aangenaam vind.
Vandaag eten we stoemp en worst, oh, ik hou van boerenkost! Ik heb beslist, nu ik hier toch ben, wat op mijn eetgedrag te letten. Dat wil zeggen, eten als een normaal vrouwmens en niet als een euhm, buffel. Een stuk wasdraad zorgt ervoor dat ik kan touwtje springen. Tja, het is toch altijd tof om te horen, na zo een hele periode, dat je er goed uit ziet? Ik ga zo snel door hebben wie mijn blog heeft gelezen... hihi
Stilte voor de storm
Dag 12
Koffie, zon, hangmat, boek, uglies, water, soep ... sorry folks, meer kan ik niet vertellen over dag 12.
Ik heb een muggenbeet aan de onderkant van mijn voet? Boeiende informatie? Zeer vervelende plek...
Het is stilte voor de storm want er komen avonturen aan. Hou u vast aan de takken van de palmbomen!
Blaka Watra
Dag 13
Vandaag is het weer tijd voor een beetje avontuur! We rijden naar Carolina, een indianendorp. Daar moeten we de rivier over met de veerpont. We staan aan de oever te wachten maar de pont ligt aan de overkant. Hij lijkt er op dat deze pas zal oversteken als hij geladen is. Na een klein uurtje wachten is het gelukkig zo ver. Je leert hier geduld hebben...
Kilometers en kilometers groen passeren we, waaronder ook dennenbomen. (Rasta, de buurman vindt dit de mooiste boom die er bestaat. Voor hem zijn die bomen exotisch) Er zijn geen andere auto's te bespeuren. We vragen ons af hoe deze mensen hier leven, zo ver van de stad. Anders dan bij ons, dat is zeker. Onderweg komen we een bordje tegen met "dorpshoofd". Het doet me denken aan Pocahontas.
Mijn nonkel besliste om de dag avontuurlijker te maken dan hij al was dus reed hij zich vast in wit zand. Na vele pogingen moest hij toch toegeven dat het hem niet zou lukken de auto er weer uit te rijden. Een paar indianen kwamen een kijkje nemen en boden hulp aan. Ik vroeg hen of ze planken hadden. 2 minuten later kwamen ze terug met 2 stevige planken. Een beetje graven, duwen en trekken en de auto stond terug op vaste grond. Oef! Ik vond het mooi om te zien hoe ze ons zonder enige twijfel uit de nood hielpen.
Een heel resort voor ons alleen! We waren de enigen daar. Weg met die kleren en daar gingen we. Voor de eerste keer in mijn leven zwom ik in zwart water. De kleur ontstaat door bladeren die in het water vallen. Het is dus proper water, maar ja, wel zwart. Bijzonder! Uiteraard begon het weer te regenen want dat gebeurt altijd als we op stap zijn. We zijn er ondertussen al aan gewend geraakt.
Tijd om weer te vertrekken. Ohjee... Nonkel vond het vastrijden blijkbaar nog niet avontuurlijk genoeg, dus liet hij het contact van de auto aanstaan. Platte batterij? Gelukkig niet, we moesten wel een klein beetje geduld hebben maar hij start weer. Gelukkig maar! Weer mee met de veerboot. Aan de overkant staan er agenten ons op te wachten om de auto's te controleren. Ze zien er maar streng uit. Eentje staat er met een gigantisch geweer, een zonnebril en zijn strengst mogelijke blik. Bon, we hadden deze keer gelukkig geen cocaïne bij. We kunnen veilig doorrijden. Onderweg pikken we 2 dames op die staan te zwaaien voor een lift. Wauw, die hadden anders wel heel ver moeten stappen.. Ze zeiden geen woord in de auto maar bedankten ons vriendelijk op het einde van de rit.
Koken vanavond? Neenee, we gaan naar "De groene strook". Ik spreek opnieuw de baas aan over mijn voorstel. Hij zegt dat hij moet navragen hoe dat zit met verzekering enzo. Daar had ik nog niet over nagedacht. Hmm, we zien wel! Ik bestel weer saoto soep. Tja, ik vind het lekker en het doet me denken aan Carolina. Een Surinaams vriendinnetje die ik al veel te lang niet meer heb gezien en dit ooit eens maakte voor mij. Bij deze, Carolina, ik mis u!
Ohja, ik kijk na vele jaren opnieuw naar "Thuis". Mijn tante kijkt het elke ochtend en nu kijk ik dus ook. Moet kunnen toch?
Mooie schoenen?
Dag 14
We trekken opnieuw naar de stad. Ik moet wandelschoenen hebben voor binnenkort in de jungle. We kopen eerst wat te drinken en doen wat aan "windowshoppen". Aan zowat elke etalage hangt de boodschap "eten en drinken niet toegelaten". Drankjes op, winkel binnen. We zien een paar schoenen dat mogelijk kan dienen. Ik trek ze aan en bekijk mezelf in de spiegel. "mooi!"zegt de winkeljuffrouw. 'Vooral stevig' reageren we. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie eruit alsof ik in twee blokken beton ben gestapt. Mooi? Are you kiddin' me. Ofwel had ze een hele andere smaak ofwel heeft ze geleerd om zich van haar eigen mening te ontdoen om commerciële redenen. Ik gok op het laatste.
Een gezellig eethuisje met een bar aan de straatkant krijgt onze aandacht. Ik bestel soep van de dag. Het was best lekker, al moest ik er eerst een halve kilogram kippenbotjes uitvissen. Een bedelaar stond achter ons te wachten tot hij iets zou krijgen. Al de 3e vandaag. Ik bedenk me dat het voor mij steeds een dilemma zou zijn mocht ik hier wonen. Geef ik iets of niet?
Mijn nonkel schijnt er geen moeite mee te hebben. Soms geef hij muntjes, soms geeft hij een sigaret of een pintje, soms een stuk van zijn broodje of helemaal niets. Alsof hij het altijd zo goed kan inschatten wat het beste is om te doen. Hij vertelde over een bedelaar die een soort priem bij zich heeft waarmee hij al mensen zou hebben bedreigd. Vermoedelijk is hij laag begaafd of heeft hij een stoornis, zegt mijn nonkel. Mensen ontwijken hem en negeren hem maar mijn nonkel besliste van dat niet te doen. Hij gaf hem een eenvoudige maar nuttige opdracht. "You watch the car" zei hij tegen, en hij bewaakte de auto met zijn leven. Nonkel ging naar de supermarkt en gaf de bedelaar genoeg geld voor een brood. De bedelaar bedankte en wandelde de bakker binnen. Regelmatig komen ze elkaar nog eens tegen en dan weet de bedelaar wat hem te wachten staat. Hij mag de auto bewaken en krijgt een muntje. Geen enkel gevaar te bespeuren.
Geweldloze communicatie
Dag 15
Ik heb heel de dag besteed aan het lezen in mijn boek. Ik vind het een wonderlijk geschenk aan mezelf dat ik ervoor kies om dit boek te lezen.
Verder was er heerlijk heerlijke meloen met seranno en stoofvlees met mango, 150 buikspieroefeningen en een beetje touwtje spring.
Bedankt voor het lezen, morgen zijn we er weer met weer meer.
Bijna teleportatie
Dag 16
Ik vertelde Rasta, de buurman, dat ik een hangmat zoek. Hij haalt een
hangmat en vervangt deze door de huidige waar ik in lig. Hij wil dat ik het goed kan voelen hoe deze ligt. Ik lig dus in
de hangmat, rond mij zitten hij, zijn vrouw, mijn tante en mijn nonkel. Hij vertelt zoals altijd een verhaaltje. Dit keer over een adoptie die hij regelde, dat doet hij wel vaker. Het ging om een achterkleindochter van een vrouw uit
Apura. Het was dan wel niet haar dochter, maar ze zorgde ervoor alsof het haar
eigen kind was.
De exacte redenen van de adoptie weet ik niet maar de vrouw was
oud. Ze wist haar eigen leeftijd niet maar ze leek rond de 80. Ze leefde al die
tijd zonder stroom en droeg kleding waar wij de straat niet mee op durven. Dit
wil zeggen een paar lappen stof en geen ondergoed. Ze at fruit van de bomen en
vis uit de rivier. Ze was nog nooit in de stad geweest, maar ze wilde erbij
zijn, wanneer haar achterkleindochter werd overhandigd. Ze had nog nooit op een
fiets gereden, laat staan in een auto gezeten. Ze keek haar ogen uit. In de
winkel vond ze alle kleding wondermooi. Ze kochten haar een nieuwe outfit, maar
het nut van ondergoed zag ze niet in. Ze vond het dan ook verschrikkelijk
hilarisch om voor het eerst een string te zien. Geen ondergoed dan maar. Op
restaurant trok ze haar schoenen uit. De vrouw had heel haar leven lang alles
op blote voeten gedaan. In haar hielen zaten groeven om U tegen te zeggen.
Aangekomen in de rechtbank, nog diep onder de indruk, schrok ze zich te
pletter toen de rechter met de hamer sloeg. Ze rende de zaal uit. Ze werd
gerustgesteld en kwam terug de zaal in. Vanaf toen deed ze haar handen voor
haar oren alvorens de slag van de hamer kwam.
De vrouw was dankbaar dat haar
achterkleinkind een toekomst kreeg. Ze was dankbaar voor de kans die ze kreeg
om erbij te zijn in de rechtbank. Ze was zo'n 2000 jaar door de tijd gereisd
van haar leven in Apura naar het leven in de stad. 6 maanden later stierf ze. Voor ze afscheid nam van Rasta, gaf ze hem een
geschenk. Iets wat ze zelf had geweven, van katoen tot draad gesponnen, alles
van begin tot einde volledig met de hand gemaakt. De hangmat, waar ik nu in
lig.
Korte samenvatting
Dag 17 en 18
Rust, rust, rust, een stroompanne van twee uren en een onverwachte bbq met de buren!
Geen zin
Dag 19 en 20
Het spijt me zeer voor de trouwe lezers, maar ik heb even geen zin om mijn dagen te beschrijven. Ik kan wel even zeggen dat ik nog steeds heel blij en dankbaar ben hier te zijn. Als ik denk aan mijn vertrek krijg ik een dubbel gevoel. Ik heb schrik om terug te gaan naar die rollercoaster, die drukke en snelle Westerse mentaliteit weer op te zoeken. Maar ik mis de Antwerpse cafées, de Europese muziek, dans, kledij, theater, ... Ik mis het jammen en de yoga. Ik mis bepaalde mensen en mijn vervelende kat.
(Ik som de mensen bewust niet op omdat ik niemand wil vergeten)
Misschien post ik de komende dagen nog wel wat belevenissen! Nog even en ik ga naar de jungle...
