Ze zagen in hoe de verhaallijn niet bleek te zijn wat ze dachten en besloten het laatste hoofdstuk te schrijven.

En dat was dat.

Jij en ik werden vreemden. We kunnen amper nog een gesprek voeren zonder frustratie. Is dat wat we wilden en verwachtten? Ik dacht het niet. Maar blijkbaar moest het zo zijn. 

Je kiest je lettertype, je lettergrootte, je witregels, je begin en vooral je einde.

Maar langzamerhand raakt je boek beschreven. De pagina's vullen zich. Vaak ongecontroleerd.

Sommige pagina's schrijf je zelf, andere pagina's worden geschreven. 

Het ene hoofdstuk al wat woeliger dan het andere. 

Soms wordt je beschreven, soms ben je zelf schrijver.

En dit is zo'n moment waarin ik graag de schrijver zou zijn, maar dit mogelijks te laat is.

Ik heb fouten geschreven, jij hebt jouw boek verder aangevuld, waardoor je nu ook het mijne aanvult. 

Was mijn lettertype soms niet mooi? Klopt de grootte van de letters niet? Liet ik niet genoeg witregels? Is dit het begin, of toch eerder het einde? 

Ik wou dat ik eindelijk eens vat kreeg op het boek dat ik met jou schrijf.

 

 
 

 

Dan komt het affectieve aspect dat de gedachten op het juiste spoor moet brengen. Hoe vaak merken we nu niet dat deze twee net aartsvijanden zijn? Dat deze twee dwars tegenover elkaar staan?

Wat is dan je besluit? Waarvoor kies je? Hoe kies je? Wat kies je? Al die vragen blijven onbeantwoord en maar 1 aspect kan het uitwijzen: tijd! Krijg je die tijd? Dat weet je niet. Neem je hem? Je kan proberen.

Het lot een duwtje in de rug geven is geen optie. Je wacht, hebt geduld en hoopt. Hoopt dat je kans nu niet verkeken is. Hoopt dat je geen domme beslissingen genomen hebt, waarvaan je eeuwig en altijd spijt zal hebben.

Tijd zal het uitwijzen.  
 
 
 
 

Hoe hard je ook probeert en je best doet: 't Moet van twee kanten komen. Doet het dat niet, is 't gedoemd. Gedoemd om verslagen te woorden door de streken van het lot.

Dan is het over, gedaan, uit. Je wacht en hoopt op een daad, die alles weer ongedaan maakt. Die het goede weer terug doet komen. Niet dus. Pijnlijk.

We laten ons leiden door onze emoties, gevoelens. Het denkaspect lijkt sommigen overbodig. Anderen geloven dan weer dat gevoelens er niet toe doen en dat de 'black box' het belangrijkste aspect in situaties is.

Ik vind het vooral verwarrend. Beiden misleiden. Beiden treffen. Verstandig omgaan met beiden op het adequate moment is vereist, maar hoe weet je nu wanneer het moment er is om je cognities te volgen? 

Of hoe weet je dat je hart nu net je grote leidraad moet zijn?

Geen persoon die je kan helpen. Dit is jouw pad, dat je naar jouw waarden en normen bewandelt. 'Aan jou de keuze', zeggen ze dan, alsof het een privilege is. Nu ja, soms is het dat ook. 

Wie weet dan het antwoord? Alleen jij.