Ik blijk licht bedwelmd, palend aan de grens van intoxicatie. Ik herinner mij dat ik deze week, we zijn al donderdag, 101 onderwerpen wist te bedenken waarover ik mijn kritiek kon spuien. Maar er was ééntje waar ik echt aanstoot aan nam! Het was die situatie met dat Angelsaksisch wijf dat naast me zat op de trein. Ik stapte op een woensdagochtend op de trein richting Gent St-Pieters. Alles bleek vol dus ging ik binnen in het kleinste compartiment van de trein. Iets hoogst ongezellig in bepaalde omstandigheden. Stel je voor dat ik dat kleine compartiment zou moeten delen met dat naar vis stinkend vrouwmens dat gezeteld is hier achter mij. Dat heet men dan HEL². Wel nu, dat Angelsaksisch wijf dus. Deelde het compartiment samen met mij, haar belgische vriendin en een dikke 60'er die een exemplaar van Vrij Nederland las. Die man zat tegenover mij. De dames stoorden zich niet aan hun medereizigers en palaverden honderduit. Ik kon hun gesprek dus goed volgen. Het wijf vroeg zich af waarom er hier in België OVERAL huizen staan en niet zoals elders in de wereld, geconcentreerd in de vorm van een dorp of dergelijke. Haar belgische vriendin antwoord dat dit de normale gang van zaken is. Ze omschreef het verschijnsel als volgt: 'Ribbon Development'. Geen flauw benul of die term correct is. Maar in hemelsnaam, wat een antwoord... Zeg dan toch gewoon dat ze met die lintbebouwing het landschap hebben verkloot. Dom wijf, praat zulke vreselijk misdaden niet goed! Het is landschapsmoord! Ze doet alsof het hier een banaliteit betreft, maar het mooie groen verdwijnt.
Ik vroeg de meester per abuis of hij gisteren betrekkingen had gehad met zijn echtgenote. Uiteraard vroeg ik dit niet zo netjes, maar eerder onbeleefd. Had ik het gezegd als ik mij volledig bewust was geweest van wat ik zei, dan vroeg ik het zoals in de eerste zin van deze blog. Nu goed, de meester schrok zich een hoedje. Hij bleef maar roepen: " Ben je aan het lachen met mij?" "Nee meneer, ik ben bloedserieus. Zag ze elke hoek van de kamer? Ja of neen?" counterde ik zelfverzekerd. Zijn ademhaling werd zwaar en traag. Hij liep rood aan, nam zijn tas, verliet het lokaal en we zagen hem nooit meer terug. Chaos maakte zich meester over de klas. 12 jubelende zielen! Jawel, 12 en geen 13, want Melissa was ziek. Toch wat aangeslagen verliet ik die dag de school. Wie weet was hij ondertussen wel dood of had hij zich in een bachanaal gestort in het het stationscafé van St. Niklaas. Die meneer toch.... Vast besloten om mijn excuses aan te bieden vatte ik mijn reis huiswaarts aan. Eenmaal mijn woonst bereikt stuurde ik hem een E-card met welgemeende excuses. In deze zieke moderne wereld kent elke leerling wel minstens één emailadres van een leerkracht. Dus ook ik. Ik vond het al een hele opluchting, want het is niet niks, meesters naar hun privé vragen, zeker niet in zake partnerrelaties. Nu goed, wanneer hij de volgende dag niet kwam opdagen begon ik me pas echt zorgen te maken. Niet persé om de meester, maar vooral om mezelf. De directie zal zich vragen stellen en uiteindelijk zal ik op het matje moeten komen. Ik begin maar al beter mijn verdediging op papier te zetten. Ik geef mezelf nu al de raad om geen enkel contract te teken , want ik ken ze wel, het gespuis dat huist in de mooiste vertrekken van de school! Natuurlijk ben ik nog steeds de held in de ogen van mijn klasgenoten, maar zo zie ikzelf dat enigzins niet.
Dagen gingen voorbij zonder de meester. Ik hoorde niets van de directie. "Wat is er nu toch aan de hand?" dacht ik bij mezelf. Suf had ik mij gepiekerd over wat mijn woorden zouden kunnen hebben aangericht. Tot op een dag. Nu ongeveer twee weken na de feiten. Ik liet mijn hond uit, zoals elke dag. Bij de bosrand gekomen bleef ik als aan de grond genageld staan. Ik maakte me uit de voeten en bracht mijn hond naar huis. Mijn moeder vroeg wat er aan de hand was en ik zei: "Niets!" Zonder verder iets te zeggen prepareerde ik een knapzak met proviand voor enkele uren. Ik ging terug naar het bos en verborg me in het struikgewas. Mijn blik bleef rusten op de wagen van mijn meester. Geen beweging.... Ik concludeerde dat hij niet meer was, verliet mijn schuilplaats en ging terug naar huis. Hij kan stikken, hij buist me toch.
Ik hoor de meester kreunen Zijn bril staat scheef van deugd De mevrouw van het secretariaat slaakt een gil Chantage blijkt het enige compromis Nu verdienen zij aan mij en ik aan hen Niet te vergeten dat ik HUN geheimpje ken!
Mijn schouder is naar de kloten Een zeilrace doe je met boten Siebe godefroid was in augustus de kapitein Enkel Gevaert en Hellebaut deden ons land geen pijn De voetbalploeg die stond er goed Enkel kompany schrok zich een hoed Phelps won er acht Waarmee hij dat land van zotten in extase bracht Chinezen werden zwaar mishandeld Maar de rode loper werd door een ander bewandeld
Net nadat ik het patroon van de wc-tegels nog eens goed had bestudeerd, besloot ik om nog maar eens aan het schrijven te gaan. Een heerlijk moment van vloeiende en verrijkende zinnen.
Het is nu 00:07. Oei, dan is het niet meer vandaag maar al morgen. Dan is het nu al Dinsdag dus. Wat is het toch steeds verwarrend omstreeks middernacht. Wat zou De Morgen koppen vandaag? Stomme lul, blijf bij de zaak!
Uiteraard, wat ik eigenlijk wou noteren tijdens deze schrijfsessie-aan-mn-schrijftafel is het feit dat ik vandaag plots werd neergebliksemd, meteen gevolgd door een fel wit licht!
Ik dacht: Ojee, teringkutzooi!
Toen de storm ging liggen voelde ik mijn hersenhelften een andere positie innemen. Enkele luttele seconden later leverden ze een verklaring voor wat me net overkwam.
Nog een slokje cola (deze zin is enkel en alleen bedoeld als cliffhanger). Ik verwaarloosde mijn ohzo sjieke blog. Ik moet toegeven dat het reeds een poos was geleden dat ik er gebruik van maakte. De rest van de dag onderging ik nerveus en verdwaasd. Het voorval vond plaats omstreeks het middaguur. Nu denk je toch, omstreeks het middaguur? Dan heeft toch een hele hoop mensen dit Apocalipisch getint schouwspel gezien?
Ik moet zeggen, geen enkele reactie vanuit mijn directe omgeving. En dat vind ik maar best zo. Het zijn toch mijn zaken zeker!
-
Aangezien ik nu drie zinnen na elkaar geschrapt heb, heb ik besloten om een korte pauze in te lassen. Dit ten voordele van de afbraak van mijn longblaasjes.
-
16:57, de pauze is een beetje uitgelopen, onze excuses hiervoor.
Wie goed kan tellen, moet al opgemerkt hebben dat dit reeds mijn vierde blog is.
Het is toch heel wat, dat bloggen. Je zou er gerust een boek kunnen over schrijven. Prijs uzelf gelukkig dat ik dit niet van plan ben. Al van bij het begin heb ik duidelijk gemaakt dat het hier wel degelijk gaat om een experiment. Staat het u niet aan, bol het dan af.
Sorry dat ik zo kortaf doe, maar wat wil je? Binnen enkele dagen word Barack verkozen! Dit brengt spanningen met zich mee. Ik heb nu al nachtmerries waarin de goede man vermoord wordt door twee neo-nazistische jongeren. 18 en 20 zijn ze. Ik vraag mij af hoe hun ouders er uit zien.
En die Palin dat is me er eentje! Ze maakt dankbaar gebruik van de looks die ze kreeg van haar God, vraag mij niet welke dat mag zijn. Voorlopig ga ik niet verder op de presidentsverkiezingen in. Ik vind het niet origineel meer. Ontelbare journalisten, reporters, columnisten en ander gespuis gingen mij al voor, dus waarom zou ik?
Ik moet het meer hebben van de banale dingen die worden vergeten door alle heisa rond verschillende crisissen. Ik zeg misschien wel verschillende crisissen, maar ik ben van mening dat elke crisis bijdraagt tot één grote crisis. Het einde van onze mooie wereld. Nu ja, mooi is hij allang niet meer.
Via sms liet ik verstaan dat ik De Morgen aan het lezen was op de trein. Was het maar waar, kon ik maar de morgen lezen. De morgen in zin van ochtend. Dan zou mijn nietszeggend statuut van student naar waarzegger veranderen. Waarzegger? Daar bedank ik vriendelijk voor. De gebeurtenissen die de dag domineren zijn al lang bepaald door het lot. Als je mijn eerste blog las, zie je het terugkeren van het woord 'lot'. Het lot is overal aanwezig. Daarnet nog in de morgen. Er stond dat moest er geen paars zijn in de regering, dan zou Yves Leterme nu misschien geen eerste minister zijn, maar minister van Financiën. Maar het lot besliste hier anders over. Wie zal ooit weten wat er anders al 1,5 jaar de voorpagina's van de dagbladen zou bestookt hebben. Zou er ooit sprake zijn geweest van een Belgische politieke crisis als bijvoorbeeld een socialist de onzalige taak van redder in de schoot geworpen krijgt? Of erger nog een rechts denkende mongool. Enkele lijnen voor deze bedankte ik voor de aanbieding van waarzegger, maar dat België dan nog verder zou afdalen in het dal van verdoemenis is een zo goed als vaststaand feit. Als je na 15 maanden jouw regering nog steeds niet op de rails hebt gekregen, dan wordt het tijd om te handelen. Nog even en een nieuwe stemming is onafwendbaar. Van de bankencrisis wordt gezegd dat het een godsgeschenk is, voor de politiek althans. We onderlijnen in fluo-geel dat Leterme het goed deed. Voor de eerste keer in 15 maanden. Als een voetbalcoach in een tijdspanne van 15 maanden, zijn ploeg maar 1 match naar behoren laat presteren, dan wordt hem de deur gewezen. Tijd om uit het voetbal een les te trekken. Mijn aandacht wordt getrokken door een man in een lange zwarte regenjas, een zonnenbril en onder de arm een krant. Hij doet mij verdacht veel denken aan Jef Geeraert's karakter Angelo Ledda? Wie weet heeft het lot een plaatsje voor mij gereserveerd in een moorddossier. Weinig waarschijnlijk, maar stel het je maar eens voor. Origineel zou het niet meer zijn; 'Jongen vermoord in station' Maar inslaan als een bom zou het zeker!
Het begin van iets nieuws, tijdens dagen van einde.
Net krijg ik hier het idee om een blog te starten. Ik vind een blog eigenlijk maar een belachelijk iets. Je schrijft er meestal nutteloze dingen in. Maar aangezien ik mijn denken volledig de vrije loop wil laten gaan heb ik besloten om toch mijn, soms rare, gedachten en bedenkingen de wereld in te sturen. Ik zal schrijven wat ik denk over sport, politiek, wetenschap en sappige celebrity verhalen. De bedoeling is deze te bekijken met de nodige humor, maar als het er zich toe loont ook diepe ernst. Je zou deze blog kunnen beschouwen als een begin van iets nieuws, tijdens dagen van het einde. Zo is de financiële crisis die de wereld in zijn greep heeft, de directe aanleiding tot dit historisch moment in de wereld van de blog: Pierre goes blog! Aangezien ik op de trein zit terwijl ik dit schrijf, kan ik maar beter iets vertellen over het vehikel dat mij elke dag van her naar der breng. Het zou het perfecte vervoersmiddel kunnen zijn, wat het eigenlijk ook is, maar dan met zijn net iets minder leuke kantjes. Al te vaak werd ik gepest door het lot dat net een vertraging heeft gepland voor mijn trein. Schommelingen in de prijzen van de abonnementen en tickets die niet worden gecontroleerd, en bijgevolg ook nutteloos zijn, zijn schering en inslag. En dan de conducteurs niet te vergeten. Zij zijn bepalend voor jouw humeur na de treinrit. Een conductrice heeft me ooit eens zo ver gekregen dat ik haar rug onder spuugde van zodra ze zich omdraaide nadat ze mij een boete had aangesmeerd. Het zalige aan een treinrit is het ongestoord kunnen beluisteren van muziek, verdwalen in het landschap en blogs schrijven, uhum... Ik word gestoord door de stem vanuit het niets. Het gebrabbel hoorde ik al duizenden malen. Voor diegene die het nog niet weten, de trein gaat via Belsele, Sinaai, Lokeren, Zele, enz... naar Brussel-Zuid. Aangezien kijken een van mijn specialiteiten is, zie ik steeds weer dat het ferme stel blozend de wagon binnenstapt. En dit telkens nadat het WC-lichtje van rood naar zwart veranderd. Je maakt wat mee in een trein!
Via sms liet ik verstaan dat ik De Morgen aan het lezen was op de trein. Was het maar waar, kon ik maar de morgen lezen. De morgen in zin van ochtend. Dan zou mijn nietszeggend statuut van student naar waarzegger veranderen. Waarzegger? Daar bedank ik vriendelijk voor. De gebeurtenissen die de dag domineren zijn al lang bepaald door het lot. Als je mijn eerste blog las, zie je het terugkeren van het woord 'lot'. Het lot is overal aanwezig. Daarnet nog in de morgen. Er stond dat moest er geen paars zijn in de regering, dan zou Yves Leterme nu misschien geen eerste minister zijn, maar minister van Financiën. Maar het lot besliste hier anders over. Wie zal ooit weten wat er anders al 1,5 jaar de voorpagina's van de dagbladen zou bestookt hebben. Zou er ooit sprake zijn geweest van een Belgische politieke crisis als bijvoorbeeld een socialist de onzalige taak van redder in de schoot geworpen krijgt? Of erger nog een rechts denkende mongool. Enkele lijnen voor deze bedankte ik voor de aanbieding van waarzegger, maar dat België dan nog verder zou afdalen in het dal van verdoemenis is een zo goed als vaststaand feit. Als je na 15 maanden jouw regering nog steeds niet op de rails hebt gekregen, dan wordt het tijd om te handelen. Nog even en een nieuwe stemming is onafwendbaar. Van de bankencrisis wordt gezegd dat het een godsgeschenk is, voor de politiek althans. We onderlijnen in fluo-geel dat Leterme het goed deed. Voor de eerste keer in 15 maanden. Als een voetbalcoach in een tijdspanne van 15 maanden, zijn ploeg maar 1 match naar behoren laat presteren, dan wordt hem de deur gewezen. Tijd om uit het voetbal een les te trekken. Mijn aandacht wordt getrokken door een man in een lange zwarte regenjas, een zonnenbril en onder de arm een krant. Hij doet mij verdacht veel denken aan Jef Geeraert's karakter Angelo Ledda? Wie weet heeft het lot een plaatsje voor mij gereserveerd in een moorddossier. Weinig waarschijnlijk, maar stel het je maar eens voor. Origineel zou het niet meer zijn; 'Jongen vermoord in station' Maar inslaan als een bom zou het zeker!
Net krijg ik hier het idee om een blog te starten. Ik vind een blog eigenlijk maar een belachelijk iets. Je schrijft er meestal nutteloze dingen in. Maar aangezien ik mijn denken volledig de vrije loop wil laten gaan heb ik besloten om toch mijn, soms rare, gedachten en bedenkingen de wereld in te sturen. Ik zal schrijven wat ik denk over sport, politiek, wetenschap en sappige celebrity verhalen. De bedoeling is deze te bekijken met de nodige humor, maar als het er zich toe loont ook diepe ernst. Je zou deze blog kunnen beschouwen als een begin van iets nieuws, tijdens dagen van het einde. Zo is de financiële crisis die de wereld in zijn greep heeft, de directe aanleiding tot dit historisch moment in de wereld van de blog: Pierre goes blog! Aangezien ik op de trein zit terwijl ik dit schrijf, kan ik maar beter iets vertellen over het vehikel dat mij elke dag van her naar der breng. Het zou het perfecte vervoersmiddel kunnen zijn, wat het eigenlijk ook is, maar dan met zijn net iets minder leuke kantjes. Al te vaak werd ik gepest door het lot dat net een vertraging heeft gepland voor mijn trein. Schommelingen in de prijzen van de abonnementen en tickets die niet worden gecontroleerd, en bijgevolg ook nutteloos zijn, zijn schering en inslag. En dan de conducteurs niet te vergeten. Zij zijn bepalend voor jouw humeur na de treinrit. Een conductrice heeft me ooit eens zo ver gekregen dat ik haar rug onder spuugde van zodra ze zich omdraaide nadat ze mij een boete had aangesmeerd. Het zalige aan een treinrit is het ongestoord kunnen beluisteren van muziek, verdwalen in het landschap en blogs schrijven, uhum... Ik word gestoord door de stem vanuit het niets. Het gebrabbel hoorde ik al duizenden malen. Voor diegene die het nog niet weten, de trein gaat via Belsele, Sinaai, Lokeren, Zele, enz... naar Brussel-Zuid. Aangezien kijken een van mijn specialiteiten is, zie ik steeds weer dat het ferme stel blozend de wagon binnenstapt. En dit telkens nadat het WC-lichtje van rood naar zwart veranderd. Je maakt wat mee in een trein!
