Ik ben Joachim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Vercaigne.
Ik ben een man en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is Eeuwige student.
Ik ben geboren op 08/09/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: voetbal, sport, muziek, grenzen verleggen.
Ik heb altijd gedroomd, maar meer nog heb ik altijd mijn droom geleefd. De dag plukkend stap ik door het leven.
Het Kinderkankerfonds Het kinderkankerfonds werd opgericht op 2 juni 1988. Hun doel, kinderen met kanker een draaglijke strijd bieden tegen hun ziekte. De vzw kan ook uw steun gebruiken. Steun het kinderkankerfonds door eurocents per kilometer, 5000 kilometer lang, door het geld rechtstreeks te storten op de rekening van het Kinderkankerfonds. 285-0305382-55. Vermeld uw naam, TheRoadtripDiaries en uw adres en u krijgt een bewijs van Sponsoring thuis gestuurd.
Hartelijk dank! Christian, Joachim en Het Kinderkankerfonds
Mail TheRoadtripdiaries
Als je vragen hebt, of suggesties die je persoonlijk aan Christian en Joachim wil stellen kun je een mail sturen.
de gedachten vloeien bij mij soms uit het niets, de woorden even snel uit die grote mond van mij. Soms zonder na te denken. Maar altijd als ik iets zeg, dan meen ik het ook. Zo ook met de roadtripdiaries. Nu blijkt dat er heel wat meer bij komt kijken dan ik vooraf nog maar had kunnen denken. Tijd om een verslagje te schrijven.
Cooltra was tijdens ons gesprek heel erg geïnteresseerd en die scooter komt in orde. Ik krijg binnenkort bevestiging waar ik wellicht te horen krijg dat ik met een nagelnieuwe scooter aan mijn trip van 5000 kilometer kan beginnen. Maar die scooter was helaas het minste van mijn zorgen. Cooltra wil nog een ander bedrijf of merk die zijn schouders onder het project wil stoppen. Een merk die dus wil gelinkt worden met een scooter maar ook belang heeft met naambekendheid in België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk en Spanje. Dit om meer media aan te spreken, om meer mensen op de been te kunnen brengen. Met als gevolg dat ik en een tweede bedrijf dien te vinden, en een persconferentie in hartje Barcelona dien te organiseren.
Er dient ook een goede website te komen. Een eenvoudige website waar het project wordt uitgelegd, waar de mensen die geld storten op de rekening van het kinderkankerfonds vermeld worden en dergelijke meer. Waar foto's komen, en waar de videofragmenten van mijn videodagboek worden geupload. Die website moet dan ook in meerdere talen te lezen zijn, dat heb je nu eenmaal met een internationale roadtrip.
Het afscheid van Barcelona komt dichter, en alles moet in een sneltreinvaart worden geregeld met een voortdurende tijdsdruk, geremd worden door de Spaanse cultuur. En Christian die wellicht afhaakt voor de roadtrip. Maar ik geef hem gelijk. Als de motivatie niet honderd procent hoog is of je het misschien niet helemaal ziet zitten geeft het geen zin om verder te doen, want dan kun je onmogelijk in je opzet slagen.
Dit neemt niet weg dat ik er nog altijd volop tegenaan ga en dat ik nogaltijd overtuigd ben dat de roadtripdiaries een succes worden. Ik kan het helaas niet alleen, want de reis draait om mensen en mensen helpen, om solidariteit. Maar we maken er het beste van.
Omdat er interactie moet zijn tussen de mensen die onze roadtrip ondersteunen en wijzelf die de trip zullen maken zijn we op het volgende idee gekomen. Iedereen die een bedrag op de rekening stort van het Kinderkankerfonds krijgt de kans om één van onze etappe's uit te stippelen.
Concreet komt het hierop neer, U stort een bedrag vanaf 50, u neemt er een landkaart bij en u kiest een plaats tussen de 150 en 300 km van onze startplaats, waar wij een slaapplaats zullen zoeken. U bepaalt of wij naar het meest verlaten dorpje van de streek trekken of richting het mondaine Monaco, slapen in een stal of in de schaduw van een Casino. De roadtrip is begonnen! Het eerste bod kiest de etappe Plaça Catalunia - ... trekken we het binnenland in richting zaragozza, worden het de bergen naar Andorra of verkiest u de kustlijn richting de wereldbekende badplaatsen Lloret de Mar, Rosas, enz.
With the eyes of a local, move like a local! Change the world, Dream, Carpe Diem
Hola,
misschien wordt het even tijd om neer te pennen wat twee 21 jarige loco's, en niet locals, bezielt om een roadtrip te wagen op een scooter. Wat heeft een scooter, een roadtrip, het kinderkankerfonds, de wereld veranderen, dromen en de dag plukken met elkaar te maken. Het lijkt op het eerste zicht misschien niet zo, maar er zit een duidelijk doel achter.
Niets voor niets is het motto van Cooltra, die scooters verhuurt in Barcelona, with the eyes of a local, move like a local. Een scooter heeft als groot voordeel dat je in staat bent om grote afstanden af te leggen met een snelheid die het mogelijk maakt om alles in je op te nemen. En uit ervaring kunnen wij spreken, dat we na 7maanden barcelona veel meer gezien hebben door de raad op te volgen van eeuwenoude Catalanen, door de smalle straatjes stuk voor stuk te verkennen dan met één tocht met de touristische bus. Meer dan eens stonden we versteld als we na twaalf uur in het schemerlicht van de maan neerhurkten tegen de stevige muren van de kathedraal. Een gitaar in de aanslag, mensen samenbrengend die slechts één ding gemeen hebben, hun eeuwige liefde voor Barcelona, het besef ook dat het de stad van hun dromen is. Ook realiserend dat naast de kathedraal een vrouw in de Caixa bank elke nacht dient te slapen op een stuk karton, het enige bezit die haar nog rest. Barcelona opende onze ogen.
Omdat we beiden beseffen dat onze en de ons omringende landen zoveel moois hebben te bieden. Het besef dat een scooter het ideale middel is om in een maand vele kilometers af te leggen, en ons door de smalle steegjes van godverlaten dorpen, of wereldsteden te bewegen was de basis gelegd voor een roadtrip.
Maar de roadtrip draait niet enkel en alleen om geld. We leerden dat kleine dingen noodzakelijk zijn en meer nog de basis zijn van geluk, en dat met dat beetje geluk je de wereld om je heen kan veranderen. In de metro tegen een oude eenzame man beginnen spreken met je kleine beetje Spaans, een lach op zijn gezicht toverend. Gitaar spelend in de stad, geen geld vragend, alleen mensen uitnodigend om erbij te komen zitten. Bier, plezier alles wordt gedeeld. Deze roadtrip wil duidelijk maken dat we de ogen moeten openen, solidair moeten zijn, gelukkig moeten zijn als er geen reden is om ongelukkig te zijn. Maar vooral, dat het leven voor dromers is die niet hun gehele leven hun leven dromen, maar al die tijd hun droom leven.
Pluk de dag, en vooral walk on! Dat is wat een duits en een belg gaan doen, tot 1 juni, Plaça Catalunia.
hoe begin je in godsnaam aan een roadtrip op een scooter. Wat we hebben, een ijzeren wil, de tijd, een koppigheid om niet op te geven om u tegen te zetten. Maar helaas, geen scooter. Hoe kom je verdorie aan een scooter als je zelf niet het geld hebt om een scooter te betalen en nog eens eens voor vijfduizend kilometer benzine moet betalen.
Het lumineuze idee om een bedrijf onrechtstreeks het project te laten sponsoren. Een bedrijf die de Scooter ter onzer beschikking stelt gedurende 5000 kilometer, waarna het unieke ding per opbod wordt verkocht en het bedrijf eigenlijk het Kinderkankerfonds heeft gesponsord. Geen slecht idee dachten we zo,maar ik weet uit ervaring dat het niet meer zo eenvoudig is om een gulle sponsor te vinden, laat staan een sponsor die een scooter ter beschikking stelt.
Joachim zit op zijn werk tegenover Richard die serieus trots is op zijn nagelnieuwe Cooltra Scooter. Joachim trekt zijn stoute schoenen aan en begint het internet af te speuren naar Cooltra. www.cooltra.com was het gevonden resultaat. Een bedrijf die Scooters verhuurt en verkoopt in Barcelona. Ik dacht, ik probeer het maar, ik stuur een email.
De spaanse mentaliteit kennende had ik niet gehoopt heel spoedig reactie te krijgen als die er al kwam. Wonder boven wonder, nog geen halfuurlater kreeg ik een email waarom ik telefonisch het project niet duidelijker uiteen zette. Ik kon haar maandag bellen. Gelukkig had ik maandag vrijaf dat ik tijdens de kantooruren kon bellen. Helaas, Nina Runde was op een meeting en kon mij onmogelijk te woord staan. Ze zou zelf terug gaan bellen. Dinsdagavond een mail, dat ze niet de tijd had gekregen om me terug te bellen. Ze zou woensdag bellen. Woensdagavond, geen telefoon ontvangen. De moed zonk me al in de schoenen, maar het bewijs werd geleverd dat geloven in het goede van de mens toch wordt beloond. Donderdag een mail gekregen dat ze blijkbaar een verkeerd telefoonnummer heeft en dat ik onbereikbaar was. Dat ik haar op donderdag kon bellen tussen 15 en 16 uur.
Blijkbaar is Cooltra geïnteresseerd in dit mooie initiatief. Blijkbaar ziet Cooltra er ook wat toekomst in voor hen. Resultaat, Joachim kan op Donderdag 12 april 2007 om 18uur naar het Cooltra gebouw in Barcelona stappen om alles te bespreken.
Ik ken de Spaanse mentaliteit al, ik weet dat ik er nog niet moet van uitgaan dat er per definitie wordt gesponsord maar de vooruitzichten zijn positief.
u leest het begin van een grap, die uit de hand gelopen is. Twee vrienden, een Duits en een Belg zitten in een bar in Barcelona. Ze dromen hardop over hun Motorcycles Diaries. Als ze de euromillions zouden winnen, zouden ze beiden een scooter kopen, en een roadtrip door Europa per zou een feit zijn.
Helaas, Euromilions winnen is voor weinigen weg gelegd. Niet voor mensen met veel geluk, want beiden beseften we dat we heel ons leven veel geluk hebben gekend. Dat we kansen hebben gekregen, dat we werden gesteund door mensen die om ons geven. Na een halfjaar in een callcenter te hebben gewerkt beseften we dat we nood hadden om iets te doen waar we echt voldoening uit halen.
Het besef dat onze Motorcycles Diaries enkel een kans op slagen hebben als we direct de koe bij de horens vatten deed ons samen zitten om onze ideën bijeen te leggen.
We beslisten om voor het goede doel door Europa te trekken. Een goed doel om andere mensen kansen te geven. Om kinderen kansen te geven. De Duitser van de twee Christian zou een project voor kansarme kinderen, of kinderen die het moeilijk hebben, gaan steunen. De Belg, Joachim wist al dat hij voor het Kinder Kanker Fonds op pad zou trekken.
Vertrekkend begin juni vanop Plaça Catalunia, vijfduizend kilometer op de teller na 1 maand rijden, eindigend aan het Universitair Ziekenhuis van Gent. Uitgebreid verslag uitbrengen aan alle geïnteresseerden. Hopend onderweg zoveel mogelijk mediabelangstelling te halen, zoveel mogelijk sponsoring en ondersteuning voor het project te krijgen. Ons ultieme doel was geboren.
Een webblog moest de start zijn van iets moois. Nu is het niet langer alleen aan ons, u bent er al of niet gewild bij betrokken door dit blog te lezen. U kunt ons helpen door uw mond te openen en The RoadTrip Diaries bekend te maken. U kunt ons helpen kinderen te steunen, door uw geldbeugel te openen en ons per kilometer 0,5 eurocent, 1 eurocent, ... vijfduizend kilometer lang geld te storten rechtstreeks op de rekening van het kinderkankerfonds. Maar u kunt ons ook steunen door een reactie na te laten op deze blog.
Een ultieme sponsoring zou zijn om één scooter te sponsoren die nadien per opbod wordt verkocht, dat geld gaat opnieuw richting het Kinderkankerfonds.
Aan alle Belgische lezers van dit webblog, Vriendelijke Groeten Dank bij Voorbaat.
Ik ben Christian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Pollok.
Ik ben een man en woon in Barcelona (Spanje) en mijn beroep is Eeuwige student.
Ik ben geboren op 07/08/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: voetbal, muziek, van het leven genieten en vooral meiden.
Ik zag de film The Motorcycle Diaries en ik besefte dat er geen plaats op deze wereld is die ik niet wil zien. Let's Go!
