De oude bomen langs de weg die met hun oude dikke wortels de aarde binnendringen. Ze zouden wel drie keer de leeftijd van mijn grootmoeder kunnen zijn, wat al verbazingwekkend oud is op zich. Daar zat hij met een sigaret in de mond, alsof hij nonchalant het tipje van zijn sluier wou lichten. Jong maar toch oud . Oud als versleten eelt die rust op zijn eeuwenoude verhalen die zowel pijn en vreugde gekend hebben. Ook dat kan je afleiden uit zijn bedrukt gezicht.  Hij zat op een bankje, die wel verhalen kon navertellen van een eeuw. Daar kon zelfs zijn sluier niet aan tippen.  Het bankje waar liefde en moorden zich hebben afgespeeld Maar ook hij had een verhaal, een vrij simpel verhaal, waar waarschijnlijk een doorsnee kerel van een jaar of dertig geen interesse voor toont en meteen zijn neus ophaalt bij het lezen van de eerste zinnen. Misschien zou hij zelfs liever blijven stront oprapen; lopend achter zijn strontkarretje.  Zo boeiend is hij, als u het woord sarcasme al  eens meer onder de loep hebt genomen. Maar laten we even terug gaan naar het bankje van een eeuw of een halve eeuw of een halve eeuw plus twintig jaar, het is wat u er zelf van wilt maken. Als we kijken naar zijn gedachten, van de man met de sigaret voor diegenen die graag eens over de lijnen lezen ipv er eigenlijk tussen te lezen, zoals het hoort, want ik moet u zeggen, ik gebruik soms wel een metafoor, of een vergelijking. Een bankje of een boom moeten daarvoor geen bankje of boom zijn. Ik laat de verdere gedachten aan u over, want ik weet zelf niet wat ik er mee wil bedoelen. Weer afwijkend, keren we terug naar de man van die vorige keer, die nog steeds op het bankje zit, waarschijnlijk al een nieuwe sigaret aan het opsnuiven tot zijn longen zich vullen met kankercellen.  Zijn gedachten die zweven in een godvergeten plaats van een godvergeten doodnormaal mens, dat zijn herinneringen misschien wel iets betekenen voor iemand anders in zijn leven, voor zichzelf en voor zijn omgeving . Je doet het met de mensen die je ontmoet, want als we dit even letterlijk gaan opvatten, zou het nogal vulgair uit een hoekje kunnen komen. Maar dit even terzijde. Ik weet zelfs niet waarom ik deze man heb opgemerkt. Ik dacht ik begin meteen te schrijven en dat deden mijn vingers ook na de opdracht van mijn gigantisch brein. Ik wil even niet opscheppen met het woord voor mijn brein, want met gigantisch bedoel ik dat elk mens trots mag zijn op het stelletje kronkels in hun bovenkamer, ongeacht welk EQ. Nog steeds niet wetend waar ik naartoe wil met dit verhaal, ben ik alweer een halve pagina verder. Ik laat je morgen wel weten hoe het verder gaat, of voor de lustige lezers onder jullie, als je gewoon de nieuwe alinea begint te lezen. Je moet weten, u moet gewoon uw hoofd maarte bewegen om het volgende te ontdekken. Ik zal eerst even een nachtje slapen en dan verder fantaseren en verzinnen wat er op het volgende blad terecht zal komen, wat u nu almeteen zal lezen, althans dat is was ik hoop. 

18-09-2012 om 20:31 geschreven door kahani