Sportdag vandaag. 2 jaar geleden was een van de gelukkigste dagen uit mijn leven. De foto van die dag was een van de mooiste ooit. Stralend van geluk. Al twee jaar geleden Nog steeds geen wij...
Treinen afgeschaft vandaag. Ik stelde me voor hoe ik zou doodgaan als ik niet in Brussel zou geraken terwijl jij en ik samen de sportdag zouden doen. Hoe opgejaagd dat me zou maken. Nu keer ik terug naar huis, in mijn cocon, een leeg huis, met een vol hart...
Ik heb je gemaild vandaag. Ik twijfelde lang, maar ik wou het toch doen. Onze foto van 2 jaar terug. Geen 2 mensen die zo hard kunnen stralen als wij die dag. Misschien had ik de herinnering beter voor mezelf gehouden. Misschien vond je het fijn om even terug te grijpen naar het gevoel van toen. Ik weet het niet. Maar ik wil wel heel graag die mooie herinnering warm houden in mijn hart. Ik mis je...
Een heerlijk namiddag met mijn meisjes. Scholenveldloop. Iets totaal uit hun comfortzone, maar ze deden het super. De kleinste had de vijfde plaats. De grootste ergens in het midden. Maar zo dapper allebei. Ik ben terug rustiger. Minder opgejaagd en dat voelen de kindjes ook. Ze hebben me terug een beetje moed gegeven. Moed om door te zetten en te blijven strijden voor hun rechten. Het recht op een zorgzame opvoeding.
Ik zie je doodgraag engel. Maar meer en meer spookt de vraag door mijn hoofd of ik je nog wel wil. Of wij samen nog wel een goed iets zou zijn. Of het evenwicht tussen ons niet helemaal scheefgetrokken is. Of wij vanuit een gelijkwaardigheid een relatie zouden kunnen aangaan. Als die mogelijkheid er ooit zou komen. En toch weet ik zeker dat als jij en ik terug samen zouden zijn, het evenwicht weer helemaal daar is. Dat ik wel terug een plaatsje krijg en niet enkel gehoorzaam moet zijn. Ik haat die schommelingen in mijn hoofd. Ik was altijd overtuigd dat jij mijn ware liefde was. Maar je bent zo vreselijk streng voor me op een moment dat enkel mildheid mij uit dat diepe dal kon helpen. Nu vind ik het heel erg verwarrend dat ik soms gedachten heb waarbij ik me afvraag of ik niet beter af ben zonder jou...
Inzinking op het werk. L trekt zich terug voor de verblijfsregeling. Opnieuw geen overeenkomst. Opnieuw stress. Opnieuw zoeken en zoeken naar die laatste restjes moed om opnieuw het gesprek aan te gaan. Opnieuw intimidatie. Ik kan niet meer. Ben op... Dit lukt me niet meer. En jouw mail blijft malen in mijn hoofd. Sommige stukken waren gewoon grof. Echt grof. Je hebt me zo hard in de steek gelaten. Dan mag je me nog zo graag zien, dat is wel wat er gebeurd is. Hoe je het ook draait of keert. Jij houdt de regie in handen en ik ben een marionet die volgt. Jij kreeg ook de handleiding tot mijn ziel. Ik moet me mooi aan de jouwe houden. Maar denk je soms over de mijne? Verdomme.
Ho engel, hoeveel tijd heb je nog nodig om te beseffen dat wij gemaakt zijn voor elkaar? Hoe lang nog de twijfel en de aarzeling? Ik sta te poppelen om aan het leven met jou te kunnen beginnen. Ik wil geen seconde meer missen van jou. Ik wil elke resterende seconde jou kunnen ademen, jou kunnen voelen, jou laten voelen hoe juist het is dat jij en ik samen zijn. Ik wil je elke dag veroveren. En zelfs als we samen zijn je elke dag overtuigen van de keuze. Ik hou verdomd zielsveel van jou. Ik wil er aan beginnen schat. Wacht alsjeblieft niet te lang meer....
Zondagavond. Net terug van een wandeling met L en D. Dat deed deugd. Goed gelachen, alle spanning uit mijn lijf laten lopen. Het weekend leek een ramp toen ik er voor stond, maar het is al bij al goed verlopen. Ik ben wel fier op mezelf. Vrijdagavond politiek debat, best wel boeiend. De uitstap gisteren naar Antwerpen was op zich heel gezellig. Ben heel dicht in je buurt geweest. Ik wou L enkele plekjes tonen die voor mij belangrijk zijn. Op de trein naar huis had ik het zeer lastig, maar K had 's avonds gekookt voor ons. Geweldig lief. Dat was fijn. Ik ben blij dat ik die uitstap gedaan heb. Dat was een hele overwinning voor mezelf.
Vandaag bemiddelingsgesprek gehad. Weer een behoorlijke lijdensweg. Maar de verblijfsregeling ligt nu vast. En ik denk dat ik er mijn weg wel zal in vinden. Het zal sowieso beter zijn dan nu. Maar zo jammer en vermoeiend, de manier waarop alles verloopt nu... De meisjes hadden me gisteren gebeld van op een familiefeest in SN. Ze waren heel verdrietig, misten me te pletter... Mijn lieve schatjes...
Ik heb net tickets gekocht voor Cat Power. Ik ga met een vriendin naar de AB. Heb er wel zin in. Ik wou ze al lang eens heel graag live zien. Ik heb de AB nu wel een beetje ontdekt het laatste jaar... En hierjuist gaan wandelen met mijn liefste vrienden. Ik had eerst gezegd dat ik niet mee zou gaan. Maar zoals goede vrienden doen, zijn ze me komen halen. Af en toe heb je dat zetje nodig. Ik heb zo geluk met die lieve schatten. Ze zorgen zo goed voor mij.
En zo is mijn weekend nog wel goed gepasseerd. Met jou op mijn schouder... Morgen maandag. Dat is altijd de lastigste dag. Is dat bij jou ook, nu je steeds thuis bent? Ik vraag me af waar je zoal mee bezig bent nu. De trap was bijna af. Solliciteren zal er wellicht wel bij zijn. Mis je me lieve schat?
Zaterdag vandaag. Jij vandaag de marktroutine met het gezin. Ik zou normaal met S naar Antwerpen gaan, naar de Anton Corbijn tentoonstelling. Ik ga met L. Ik hoop je daar niet tegen te komen. Niet dat ik je niet wil zien, ik wel nergens liever zijn dan bij jou. Maar ik wil niet terug voor verwarring zorgen. Ik meen het echt dat ik er die zaterdag in Antwerpen niet was om jou op te zoeken. Ik was er van overtuigd dat je met vakantie was. Dus ik hoop dat er niet terug misverstanden met frustraties opduiken.
Ben wel blij dat ik dit ga doen. Heb de afleiding nodig. Gisteren goed gesprek gehad bij de psycholoog. Ik besef dat jouw woorden 'je had bij wijze van spreken gewoon op een stoel moeten zitten en wachten', mij heel diep geraakt hebben. En dat is wat er nu ook effectief met me gebeurt. Ik heb me op een stoel vastgebonden in een duffe wachtkamer zonder enige lichtinval, met die grote deur voor mij, waarvan ik hoop dat ze elk moment opengaat. Geen idee wat er achter die deur allemaal gebeurt. Misschien gaat ze ook nooit open. En blijf ik een heel leven wachten. Ik heb mezelf na die woorden echt letterlijk in een wachtmodus geplaatst. Ergens hoop ik ook wel dat je dat zo niet bedoeld hebt. Ik denk het niet. Dat was de coping die sprak. Net zoals die bij mij dingen heeft doen neerpennen die ik niet meende. Ik hoop dat we op een dag op dat punt komen, dat we elkaar in de armen kunnen sluiten en kunnen toegeven dat we allebei de mist zijn ingegaan.
Mijn engel. Liefdesverdriet doet zo allesvernietigend pijn...
Ik heb een vreselijke nachtmerrie gehad. Heb de hele nacht gehuild. Ben compleet lam geslagen opgestaan. Je weet misschien nog wel hoe levendig dromen bij mij soms zijn. En hoe hard ze mij kunnen doen wankelen. Het is nu een week geleden dat ik je de laatste keer gehoord heb en ik sla weer helemaal tilt. Ik wil mijn armen openkrabben om de pijn niet te voelen. Wil me verdoofd smoren en lazarus drinken om van de wereld te kunnen gaan. Ik weet me geen houding te geven en kan zelfs niet meer doen alsof het gaat met me. Zelfs niet voor even. Ik ben weer aan het crashen lieverd. Wat moet ik toch doen? Hoe moet ik dit doen? Hoe doe jij dit? Ik wil zo graag dat dit tij keert. Dat er iets positief gebeurt. Ik wil zo graag heel eventjes gelukkig zijn. Ik hoop constant dat je me toch meevraagt op die tweedaagse staptocht. Ik laat onmiddellijk alles vallen voor jou. Gaat het bij jou ook van kwaad naar erger en nog erger?
Ik zie het niet meer zitten. Ik kan echt niet meer. Ik wou van dit blok een positief iets maken, maar mijn hoofd en mijn gevoel willen niet mee...
Een week voorbij... weer een week... vandaag beseft dat ik mijn maatje S zal moeten loslaten. Zijn ex heeft hem nodig en laat geen contact toe. Een lang verhaal. Ik vertel het je wel eens. Maar ik ben mijn maatje kwijt... zaterdag alleen naar de tentoonstelling. Pfffff... loslaten loslaten en loslaten. Wat kan ik nog vasthouden?
Ben gecrasht vandaag. L. vroeg me om samen te gaan wandelen. Dat deed deugd. Dat had ik nodig. Om de tranenstroom in te tomen...
Hoe zou het met jou gaan? Morgen ziet B. Je misschien... Ik verwacht niet dat ik oprecht te horen zal krijgen hoe het met je gaat. Ik vraag het me wel af. Elke seconde van de dag...
Zware dag vandaag. Heel hectisch met onverwachts wat moeilijkheden. Hoe ziet jouw woensdagroutine er uit? Pannenkoeken 's middags en verder heb ik geen idee meer.... voel me soms zo buitengesloten uit jouw leven. Welke kant gaat dit op, schat? Ik begin mensen te ontwijken zodat de vraag hoe het met me gaat onbeantwoord blijft. Misschien ben ik een egoïst, misschien ben ik zielig, misschien ben ik zwak of nog zo veel meer... Maar dan ben ik dat maar. Want dit is hoe ik me voel. Rotslecht en diep ongelukkig. Ik kan er niks aan doen. Sorry daarvoor...
Ik vond vandaag achterin mijn kast een roothooftcaramel. Van toen we er samen nog van smulden. Van toen jouw smaak zich in mijn mond vermengde met de smaak van karamel. Van toen die smaken samen mij helemaal deden smelten. Ho wat mis ik die tijd. Wat mis ik jou. Dat heb ik vandaag ook luid gezegd op het werk. Er loopt VanAlles mis dat niet zou mislopen met jou. En toen zei ik hoe hard ik je mis. Voor de eerste keer bleven de tranen mooi achter mijn ogen en hoefde ik niet weg te rennen naar toilet voor een tsunami aan verdriet. Ik hield me sterk. Maar dat betekent niet dat het gemis minder erg wordt. Integendeel... en geen mens die snapt wat ik allemaal mis aan jou...
Kon ik je maar even knuffelen. Ik hou zo van jou... zo zo zo zo zo veel.
Nog steeds geen wij...
