Aangezien ik zaterdagmorgen 14 juli opstond en niet vol stond met beten, begon ik er terug vertrouwen in te krijgen dat hoewel de hostel er heel groezelig uitzag, ik toch geen bed bugs had.  Die morgen stond ik weer niet te laat op (want tot 9.30u was het gratis ontbijt: pannekoeken.  Hoewel Damian en Jason me hadden opgedragen hun te komen wekken als het pannekoeken waren (dat was niet elke morgen), durfde ik het toch niet: wie weet wat voor een ochtendhumeur hadden die mannen na een pub night (hoewel het wel niet de typische Engelse zatlappen waren))  Vandaag zou ik naar het museum en naar de bib gaan.  Dit was dus mijn laastste internet moment voor ik op reis vertrok.  Na een half uurtje internet bezocht ik het museum, aangezien dit toch ook gratis was en heel wat interessante informatie over Aboriginal life gaf.  Verder ging ik wat shoppen voor souvenirtjes voor mijn zussen en broers.  Aangezien het niet echt mooi weer was, besloot ik dan daarna terug naar de hostel te gaan,om uit te leggen aan Jason en Damian waarom ik hen niet had wakker gemaakt voor de pannekoeken, wat te lezen, een dutje te doen in een lekker warme kamer (Adelaide is in winter namelijk redelijk koud en dat was ik na Perth dus niet meer echt gewoon)

Na een frisse douche, was het weer tijd voor apple pie.  En na een paar drankjes in de pub, begaven we ons naar de club samenmet Damian en Jason en een schotse vriend van hen (die ik met zijn zatte gebrabbel later op de avond helemaal niet meer kon verstaan) en een canadese meid, een Duits en een Brits meisje van bij mij op de kamer.  Die trapten het echter al snel af.  Laat op de avond (als je het zo nog kon noemen), liet Skyler ook nog zijn kop zien...

Zalige avond!

Zondagmorgen werd ik wakker om 11.  Verdorie: ik kon de slaap niet meer vatten en ik had eigenlijk veel te weinig geslapen.  Dan maar een wandelingetje door de stad...  Tegen 3u was ik dan terug in de hostel en trefte ik Jason en Damian aan in de gang.  Die waren vandaag toch ook niet naar de gym gegaan want ik was direct naar bed gegaan toen ik met hen was teruggewandeld naar de hostel, maar zij hadden beslist nog wat rond te hangen en waarschijnlijk iedereen wakker te maken.

Voor de rest weet ik niet echt meer wat ik gedaan heb, maar vermoedelijk niets noemenswaardig.
Ook die avond weer apple pie (jaja, ik heb iedere dag geprofiteerd van deze freebie!) en nog een pintje in de pub, om afscheid te nemen van jongens die mijn verblijf in Adelaide SUPER hebben gemaakt!

22-08-2007 om 17:35 geschreven door Annelies  

Een aantal nieuwe foto's van mijn reizen staan online!

22-08-2007 om 17:13 geschreven door Annelies  

Op 10 juli vloog ik 's morgens vroeg om 9u naar Adelaide.  Met een half uur vertraging vloog ik om 13.45u (1,5u tijdsverschil met Perth) binnen in Adelaide.  Om 14.10u, na mijn bagage afgehaald te hebben, kwam ik bij de halte van de shuttle die juist gepasseerd bleek te zijn.  Pech!  En ik had er al behoorlijk weinig zin in.  Men had mij gezegd dat er in Adelaide behoorlijk weinig te zien was.  Nu zat ik daar toch wel geen 6 dagen vast zeker doordat mijn volgende tour verschoven was van donderdag naar maandag...  Bovendien had ik net een geweldige 5 dagen erop zitten met superleuke mensen en nu zat ik daar weer alleen.  Ik had natuurlijk kunnen weten dat je in een dorm met 10 bedden nooit alleen kan zijn.  Die eerste dinsdag hield ik me bezig met alle nodige was doen.  Dat was immers zo'n 14 dagen geleden en alles kon dus wel een wasbeurt gebruiken en aangezien ik toch een zee van tijd had...  's Avonds kwam ik dan net nog buiten om naar de supermarkt te gaan en daarna dan ook nog voor de gratis warme apple pie in de bar.  Daarna kroop ik maar vroeg in mijn bed...

De dag erop besloot ik het centrum te verkennen.  Dit was niet al te groot en daardoor gezellig om in rond te dwalen.  Door de leuke infrastructuur werd duidelijk dat Adelaide inderdaad de festivalstad is.  Ik kon het me zo al voorstellen, dat het echt heel gezellig moet zijn dan.  Duidelijk was de aboriginal cultuur hier veel meer aanwezig dan in de grote steden als Melbourne en Sydney.  En ik ging dus ook even langs bij het aboriginal centre.  Die avond terug in de hostel (Cannon street) ontmoette ik Marianne (een Nederlandse, ze kon het niet lang verborgen houden voor me ) en Bonnie (een Canadese uit Montreal) die net waren aangekomen van een tour langs the Great Ocean Road.

Donderdag 12 juli ging ik stap samen met Marianne en Bonnie.  Aangezien de morgen nog min of meer zonnig was,  besloten we een dagticket te kopen voor het openbaar vervoer.  Eerst namen we de tram naar Glenelg, het touristische trekpleister aan zee, net buiten Adelaide.  Toe we daar aankwamen was de zon spijtig genoeg al verdwenen achter de wolken.  we brachten dan het meeste van onze voormiddag door in het Rodney Fox museum.  De man die dit museum oprichtte werd ooit bijna gedood door een witte haai (Great White), toen die zijn tanden in Rodney's flank plaatste.  Door de bescherming van 2 wet suits overleefde hij en haaien bestuderen werd een passie.  Hij is wereldberoemd en heeft zo bijvoorbeeld meegewerkt aan de film Jaws, waarbij de scènes met de echte haai werden opgenomen niet zo ver van de kust van Adelaide (slik).  Dezer dagen organiseren hij en zijn zoon boottochten voor ervaren duikers met 5 dagen on board accomodatie waarbij je in een kooi naar beneden wordt gelaten om ook in oog te komen met 1 van de merkwaardigste predatoren van de zee.  Witte haaien kijken blijkbaar op uit het water om hun prooi, schattige zeehondjes met ogen als de kat in de film Shrek 2, van de oever in het water te sleuren en te verorberen.  Dit is echt wel voor die hard fans denk ik.
In de namiddag was het tijd om onszelf te verwennen:  een namiddagje shoppen in de shopping outlet.  Alle grote merken tegen superlage soldenprijzen!!!  Ik moet toegeven dat ik me heb laten verleiden tot een paar 5 dollar koopjes, maar ik moest me toch wat inhouden, want mijn bagage zat zoiezo al wel behoorlijk vol.
Na mijn muffin om 4.30u had ik die avond totaal geen trek meer, maar ik vergezelde Marianne wel even naar de keuken om een kop thee te genieten.  Daar ontmoetten we Damian en Jason, twee Engelse jongens, die mij de volgende dagen nog hopen plezier zouden bezorgen   Ze overtuigden mij om ook die avond terug gratis apple pie te gaan eten ( hoewel ik mij al zo misselijk als een otter voelde van al die zoetigheid).  En als je dan toch in de bar bent, dan blijf je daar natuurlijk al te gemakkelijk zitten...

Vrijdag  trok ik terug de stad in.  Na een kijkje te hebben genoemen in Central Market en meegelopen te hebben in een Aboriginal manifestatie, kwam ik terecht in het Aboriginal art centre, waar ik probeerde op een didgeridoo te spelen.  Dat is toch niet zo gemakkelijk!!!  Zeker niet voor iemand die gewoon is de fluit te bespelen   Ook leerde ik hier meer over de Dream Time: het verhaal van de schepping van de aarde zoals het verteld en geloofd wordt door de Aboriginals.  De verschillende verhalen die bepaalde fenomenen in het landschap verklaren, doen blijken van hun verbondenheid met de natuur.  Verder slaagde ik er uiteindelijk in om mijn foto's op een disk te branden en al die mails eens te checken na toch weer 7 dagen.
Die avond kwam ik weer samen met Bonnie, Marianne, Jason en Damian in de pub terecht.  En ook onze nieuwe kamerbewoner, Skyler, uit San Fransisco vergezelde ons.  Die was pas in Australië gearriveerd, uit Nieuw-Zeeland  Hij was samen met zijn broer aan het reizen, maar die was ziek geworden en had dus voldoende rust nodig.  Ahja, dit was ook de dag dat ik me eigenlijk heel de dag slecht heb gevoeld omdat ik dacht dat ik bed bugs had.  Bed Bugs zijn beestjes die de hostels onveilig maken:  ze laten beten achter (ik had dus 1 beet die morgen), jeuken enorm hard en als je ze hebt dan moet AL je spullen en kleren behandeld worden.  NIET LEUK!!  Jason had me die middag al proberen gerust te stellen dat bed bugs meer als 1 beet achterlaten en dat ik me dus niet ongerust moest maken.  Toch was ik niet helemaal gerust.

Zaterdagmorgen heel vroeg vertrokken Bonnie en Marianne ook weer.  De ene richting Alice Springs, de andere richting Sydney. 

20-08-2007 om 14:44 geschreven door Annelies  

Na een zware nacht zaterdag 7 juli, was het weer een vroege morgen zondag 8 juli.  Vandaag zouden we de kusten van Esperance verkennen.  Deze morgen ging het nog een beetje moeilijker om zo vroeg op te staan, maar ik ben een harde...  En blijkbaar viel het bij mijn andere reisgenoten ook nog mee.  Dus moesten we nog wachten op de andere hostelbewoners die we de dag ervoor hadden uitgenodigd om mee te gaan.  Aangezien onze bus toch voorzien was op 25 passagiers...

Met twee extra passagiers gingen we dan uiteindelijk op weg.  Onze eerste uitdaging die morgen was Frenchman's peak in Cape le Grand NP die zo genoemd werd omdat de vorm de naamgevers deed denken aan een barret.  We waren het er echter allemaal over eens dat hij meer weg had van een borst, maar dat terzijde...  Ook deze berg was weer behoorlijk hellend, maar helemaal niet zo erg als de dag ervoor.  Rebecca had echter last van hoogtevrees, maar met psychologische ondersteunig van Chris klauterde ze uiteindelijk toch tot de top.  Vanop deze uitkijk konden we zien wat we de rest van de dag zouden doen:  de zilverwitte stranden en de turkoise blauwe zuidelijke oceaan.

Tijd omwat te ontspannen na deze klim:  Lucky bay, zo genoemd door de ontdekkers die  aanmeerden in deze beschutte baai en onmiddellijk ook een zoetwaterbron ontdekten, niet ver van de kust.  Het witte fijne Silica zand herinnerde aan het witte zand van Whitehaven beach en de stranden in Wilson's Prom.  Het water was zo helder dat hoewel Chris zei dat hier wel eens witte haaien (great whites) op bezoek kwamen, ik het toch erop waagde een duikje te nemen, niet te diep natuurlijk.  Het weer was immers zeer lekker, en ik kon aannemen dat het hier in de zomer, als ook de wieren niet aanspoelen op het strand,    het hier een echt paradijs leek (met natuurlijk dat addertje oner het gras(water))

Voor onze middagstop reden we nog iets verder, naar Chris's favoriete strand.  Hier gingen we boogie boarden.  Er was een klein ondiep stroompje dat uitkwam in de zee hier en dat zich perfect leende om te boogie boarden.  Onder het motto: "Ik moet het toch eens geprobeerd hebben" wandelde ik naarde plaats waar Chris en Claire al een tijdje rare dingen aan het doen waren (zo leek het toch van ver).  Toen ik dichterbij kwam, bleek dat ze niet al die tijd gewoon op hun buik in het zand aan het duiken waren, maar dat er wel degelijk een stroompje was, zo'n 10cm lager dan de rest van het zandniveau.  Als alles goed gegaan was, dan zou ik aangelopen hebben met een body bord in mijn handen en zou ik dan met mijn knieen op het bord gesprongen zijn en enkele meters vooruit gegleden zijn.  Als alles goed gegaan was en misschien had ik wat meer aandacht moeten besteden aan Claire's waarschuwing...  Hoewel het allemaal heel simpel leek toen Chris het voordeed, was het blijkbaar toch niet zo gemakkelijk om met je knieën op het bord te belanden...  Met mijn beide knieën sprong ik dus op het kei harde natte zand en ik was voor de rest van de dag gehandicapt...  We amuseerden ons dus maar verder met elkaar verder te trekken op het bord.  Dat was ook plezant en minder riskant

We namen daar onze lunch en terwijl onze Ier een middagdutje nam op de warme rotsen, Onze Fransman en Chris op verkenning gingen op de rotsen, genoten Beck en ik van de lokale surfers (en natuurlijk ook het mooie weer).  Opgetogen kwam Chris terug om de dolfijnen aan te kondigen die op weg waren... maar ze waren hem voor geweest en waren nu samen met de surfers aan het genieten van de mooie golven (riding the waves)  Dolfijnen houden immers van stunten maken net zoals de surfers wanneer ze vrouwelijk publiek hebben.

Op het ogenblik dat iedereen terug in de van zat, merkte een van onze gasten op dat zijn i-pod niet in zijn tas zat en die drong er dan ook op aan om even een stop te maken bij de hostel.  Toen hij merkte dat ook daar nergens zijn i-pod te vinden was, wist hij er niet beter op dan ons te beschuldigen van diefstal.  Hem lieten we dus maar achter en we pikten nog enkele andere passagiers op voor de rest van de namiddag.  We reden nog een eind verder langs de kust, maar spijtig genoeg slaagde ik er niet in een walvis te spotten (hoewel ik denk dat ik er mogelijk wel een zag, maar ik ben niet zeker).  Af en toe sprongen we met zijn allen uit het busje to kick a footy of gewoon een wandelingetje te maken. 

Na zonsondergang brachten we dan nog een bezoekje aan Sammy the Seal,maar toen zijn vriendinnetje hem kwam vergezellen, reden wij maar terug naar de hostel, want we hadden immers allemaal al een reuze honger.  Na een lekker douchje kon ik dan wel genieten van een lekker bedje.  De volgende morgen zou het immers weer vroeg dag zijn...

Maandag 9 juli vertrokken we om 6.30u in de hostel.  Een lange dag in de bus stond ons te wachten.  Regelmatig toilet stop en de kans om wat footy te spelen en benen te strekken.  Terwijl wij Wave Rock gingen verkennen, maakte Chris onze laatste lunch klaar.  Aangezien er geen thee meer was, maar er nog wel bier over was, vond Francis dat hij dan maar een biertje moest hebben...  Ieren toch!
Na de lunch beklommen we Hyppo's yawn.  Over diepe kloven springen is toch niet mijn ding   Ik had echter geluk met 3 jongens die het kleine meisje van de groep, met korte benen maar al te graag helpten

Voor we Perth binnenreden, maakten we dan nog een laatste stop bij de hondenbegraafplaats, geïnstalleerd door een echte dierenvriend ter ere van de trouwe viervoeter.  Een beetje dwaas als je het mij vraagt...

En dan was ....het voorbij... (Whydo all good things come to an end?)

Met een drink in de Dean die avond nam ik afscheid van Francis en Perth...
De volgende dag zat ik immers om 9u al op het vliegtuig naar Adelaide...
Het einde van mijn avontuur in Australië naderde met rasse schreden...

17-08-2007 om 16:20 geschreven door Annelies  

Ook vandaag, zaterdag 7 juli, weer vroeg uit de veren.  Dit was niet voor iedereen even gemakkelijk.  Maar het beloofde een mooie dag te worden en dan wouden we de zonsopgang toch niet missen.  En Chris had gelijk:  dit was nog mooier dan de zonsondergand van de vorige dag.  Vanaf het oorlogsmonument op de top van een heuvel, Mt. Clarence, kregen we een prachtig uitzicht over Albany een de zuidelijke oceaan.  Als ze mij nu nog eens vragen wat mijn favoriet is: suset of sunrise, dan kan ik zeker zonder twijfel sunrise antwoorden: de slapende natuur ontwaakt...

Een klein half uurtje na zonsopgang, namen we een dip in de zuidelijke oceaan die we net van bovenaf gezien hadden(Middleton Beach) : best cure for a hang over.  Toen we nadien een koude douche namen, leek het wel alsof deze warm was.  Zo koud was het zeewater.  Maar wat nog kouder was, was het natte zand dat de koude nachtlucht had opgenomen en nog niet was opgewarmd.  Het hoogtepunt van onze zwempartij is zonder twijfel toe te schrijven aan Francis die na ons steevast het water inloopt maar op 20cm diepte door het zeewier pardoes voorover valt.  Dat leek me van in het water toch net iets te vroeg om te duiken .  Chris die vooraf wel een grote mond kon opzetten, stelde ons echter zwaar teleur...

Nadat iedereen door een warme kop koffie of thee weer was opgewarmd, klommen we weer in het busje en reden we naar onze laatste gezamenlijke uitdaging:  Mount Trio in de Porongurup Ranges.  Hoewel mijn conditie toch nog niet de slechtste is, viel deze klim me toch zwaar.  Bijna de hele weg naar de top was een klim van honderden steile en hoge trappen.  Dit is eens zo vermoeiend als wanneer er geen trappen zouden zijn, als je het mij vraagt.  Maar samen met Rebecca en Francis, op ons eigen tempo, bereikte ik, 20 min. na Camilla (die een legeropleiding had gevolgd) de top en het uitzicht was de moeite waard.  Door het sporadisch voorkomen van heuvels in de omgeving, had je een mooi en ver zicht over de uitgestrekte omgeving.

Voor lunch, een lekkere hamburger met verse groentjes en daarna op weg... naar Esperance: vanaf nu waren we nog maar met 5...

Op zaterdagavond, na een hele namiddag rijden, kwamen we dan aan in Esperance: het was al donker, maar ja, het was natuurlijk ook wel winter en dus was het normaal dat het om 6u30 al wel donker was.  De hostel was klein en de weinige mensen die er waren, zaten verzameld in de televisiekamer, naast de kachel.  Het was zaterdag en dus, overtuigden de rest van het gezelschap ons, moesten we toch weg gaan in Esperance.  Maar hoe zouden we in het stadje geraken (dat toch wel zo'n half uur wandelen was)?  Gelukkig was onze goede ziel, Beck, er nog: zij had een rijbewijs om met een bus te rijden en nade vorige zware avond zag zij het wel zitten om niet te drinken.

Met een volle bus naar de pub!  Daar was karaoke bezig en ik hab geen ander woord: MARGINAAL!  Na een tijdje, begon ik kou te krijgen en moe te worden, maar net op tijd kwam de redding: gratis kaarten voor de club next door (omdat ze ons natuurljk uit die bar weg wouden)  Laat ons zeggen dat de avond een volledig andere wending kreeg...

13-08-2007 om 11:21 geschreven door Annelies  

Voor zij die het nog niet wisten (maar ik vermoed dat de meesten onder jullie al wel op de hoogte zijn): ik ben terug in België sinds zo'n 2 weken terug.  Ondertussen ben ik ook wel 1 week op scoutskamp geweest en dus heb ik nog niet veel tijd gehad om mijn blog verder aan te vullen.  Daarom ga ik daar nu maar even werk van maken: laptop op de schoot, zonnetje op de schouders en we kunnen er aan beginnen.

Als ik het me goed herinner moet ik nu wel een maand terugspringen om het verhaal van mijn 5daagse tour van Perth naar Esperance te vervolledigen.  En ik was nog maar aangekomen aan de tweede dag.

Vrijdag 6 juli, daar waren we gebleven.  Die dag moesten we al heel vroeg op want om 7u wou de gids op de baan zijn.  Als je dus nog zin had voor ontbijt (en daar heb ik altijd zin in), dan moest je dat daarvoor genomen hebben.  We verlieten de Pemberton Forest Stay Cottages (waar wij de enige overnachters waren) dus heel vroeg en op onze weg naar de eerste stop: de bicentennial tree in the Karri Forest zagen we talrijke kangoeroes die zo vroeg in de morgen nog op de baan waren.  De bicentennial tree was een 73 meter hoge boom (de hoogste lookout in de wereld) die gebruikt werd, zoals talrijke andere grote bomen in de omgeving, om van de top bosbranden te spotten.  De boom kon dus beklommen worden helemaal tot de top.  Ik moet echter toegeven dat ik niet bij de dapperen was die dit aankonden.  Ik klom maar tot het eerste platformpje op een hoogte van 25 meter.  Het klimmen zonder beveiliging op de ijzeren staven die uit de boom staken en waar je naar mijn mening gemakkelijk tussendoor kon vallen bij één misstap was voor mij iets te zenuwslopend.  Chris was duidelijk thuis in zulke bomen en vond het dan ook maar al  plezant om iedereen de stuipen op het lijf te jagen. 

Na deze klim, had Chris nog steeds niet genoeg van deze grote bomen en dus begaven we ons naar de Valley of the Giants waar een gelijkaarige tree top walk door een Tingle Forest was geïnstalleerd als in Otway National Parc bij de Great Ocean Road.  40 meter boven grond wandelden we tussen de reuzen van bomen die bovenaan de top brandmerken vertoonden van een bosbrand 70 jaar geleden, wist de gids me te vertellen.  Daarna pikten we Bec (die hoogtevrees heeft) weer op en deden we de Emperor's walk tussen bomen die wel honderden jaren oud moesten zijn.  (de boom van in de film Pocahotas stond er ook tussen)

Na een halve dag bomen waren we klaar om ons naar andere gebieden te begeven.  Onze volgende halte was Denmark (genoemd naar de Britse Dr. Denmark) en William Bay National Park.  Greens pool en Elephant Cove waren prachtig, maar het was nog net iets te fris om een dipje te wagen.  Voor mij alleszins.  De Fransman, Victor, daarentegen liet zich door dit koude weer niet afschrikken en voor je het wist zat hij in het water.  Ik stelde me tevreden met een rustige wandeling op blote voeten over het strand, turend over de zee, op zoek naar walvissen.  Omdat ik wat te ver was afgedwaald, werd de groep, die al op me zat te wachten in de van een beetje ongerust. Oeps...

Daarna reden we naar het stadje Denmark (dat je nauwelijks een stadje kan noemen) om de inkopen voor het avondeten te doen en de benodigdheden aan te kopen om de voet van Chris te opereren.  Gelukkig hadden we een deskundige Ierse verpleegster in ons midden   De laatste stop voor we naar onze accomodatie reden was Albany: The Blow Holes, The Gap and the Natural Bridge waren de perfecte scene voor een prachtige zonsondergang, maar Chris beloofde ons een nog mooiere zonsopgang de volgen morgen aan de Zuidelijke Oceaan.

Daarna begaven we ons naar de Albany Backpackers, die spijtig genoeg reeds druk bevolkt was door een groep schoolkinderen.  Enige troost was de gratis koffie en thee om 7u die we met veel smaak naar binnen werkten  in afwachting van de pasta die door Chris geprepareerd werd.  Het was onze laatste avond met de hele groep en daar hoorde dus een gepast afscheid bij:  een pub night in de enige pub van de (stad) waarvoor we vouchers hadden gekregen bij de hostel.  Aangezien het de laatste tocht was van onze gids, was die ook wel behoorlijk uitgelaten

12-08-2007 om 12:13 geschreven door Annelies  

27-07-2007 om 11:51 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:28 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:28 geschreven door Annelies  

14-07-2007 om 03:27 geschreven door Annelies