Look at me You may think you see Who I really am But you'll never know me Every day It's as if I play a part Now I see If I wear a mask I can fool the world But I cannot fool my heart
Who is that girl I see Staring straight back at me? When will my reflection show Who I am inside?
Elke dag sta ik op en het eerst wat ik doe, dat masker van het nachtkastje nemen. En met een mooie glimlach fiets ik naar de bushalte. Maar gisteren was anders. Zoals elke morgen had ik dat masker weer zorgvuldig op mijn gezicht geplaatst. Maar aangekomen in de les muzikale opvoeding kreeg ik het moeilijk. Toen ik de eerste deuntjes van 9 crimes uit de boxen hoorde komen kreeg ik het benauwd. Damien rice begon te zingen en ik keek rond me. Iedereen, alle mensen waarmee ik nu al een tijdje mee in de klas zat, zongen allemaal de woorden en de klanken mee. Uit elke mond leek een stukje van K. te komen.
Mijn masker viel af. Plots. De tranen stroomden naar buiten. Niemand hoorde me, niemand zag me. Niemand had verwacht dat ik zou huilen bij 9 crimes. Toch niet bij dat melancholische lied van Damien Rice. Eens de lichten weer aan gingen, was ik verraden. Iedereen zag mijn rood aangelopen gezicht en opgezwollen ogen. Ik schaamde, en ik was woest. Waarom, waarom in hemelsnaam, van de miljoenen liedjes die er bestaan op deze wereld moest nu juist dit lied opgezet worden? Waarom?
Ik voelde me zo kwetsbaar. Iedereen zag opeens wie ik was. Wat ik voelde. Ik verwachtte geen begrip. Maar ik kreeg het wel. En daar ben ik mijn klas nog steeds heel dankbaar voor.
Ik heb dagenlang mezelf een stuk onbenul gevonden. Hij zei immers dat ik een idioot was. Hij zei toch dat ik niets waard was. Hij had me achter gelaten. Hij had me belogen. Maar op die moment besefte ik dat ik wel een leven heb. Hoe ik dat leven weer moet opbouwen dat weet ik niet. Maar ik hoop nu dat ik ooit weer gelukkig kan/zal worden, iets dat ik 2 weken geleden nooit geloofd had.
Ik ben nog steeds opzoek naar mezelf. Maar ik hoop mezelf ooit op een dag terug te vinden, en vanaf nu, leef ik naar die dag.
Het is nu een week geleden. Een week, 7 dagen. Ik heb niets van je gehoord, jij ook niet van mij. Toch niet letterlijk, toch niet via een erkend communicatiemiddel. Wel in mijn hoofd, in mijn gedachten, in mijn 'zijn'. Ik denk elke dag aan je, K. Hoe gaat het met je? Wat doe je? Wat voel je? Voor wie voel je dat? Door wie voel je dat? Ik weet 1 ding zeker, Ik mis je. Waarschijnlijk ben je nog steeds boos op me. Maar ik vraag me af, als je savonds in je bed ligt, Denk je dan aan mij? Denk je dan aan alle mooie momenten met mij? Of denk je aan haar..
Ik denk er zwaar over na om weg te gaan. Voor goed. Je zou me gek verklaren. Zielig,laf,zwak. Maar daar heb je gelijk in. Ik heb mensen die zelfmoord plegen ook vaak laf gevonden. Mensen die hun problemen niet willen oplossen. Maar zo simpel ligt het niet, zie ik nu in. Wat doe je als je niets meer in je leven hebt waarvoor je wil vechten? Wat doe je als je dag en nacht pijn voelt? Ik ben ten einde raad. Maar iets in mij zegt dat ik niet mag opgeven. Iets in mij zegt dat ik je dan aan haar geef. En ik wil allesbehalve dan dat. Ik ga hulp zoeken. Want zelf kan ik het niet meer aan.
Jou graag zien doet echt verschrikkelijk veel pijn. Ik voel zo'n enorme haat. Zo'n haat tot recht op het bot. Zo'n haat dat je iemand kan wurgen met je eigen blote handen zonder ook maar een kick te geven. Ik kan mezelf niet langer meer beheersen. Ik zoek hulp.
Aangekomen in zijn straat verhoogt mijn hartslag. Zijn rolluiken zijn nog naar beneden, Oef, Hij slaapt nog. Ik bel aan en moet een tijdje wachten voor de deur open gaat. M verschijnt. Zijn moeder.
Ik zit op een stoel en nip af en toe van mijn glas water. Ik ben 10 minuten in het huis maar heb hem nog steeds niet gezien. Ik luister naar zijn moeder die me verteld over zijn laatste kuren. Ze lijkt kwaat, teleurgesteld. Ik knik.
Weet je, zegt ze, volgens mij zit S er voor iets tussen. S.. S.. S? Hij praat daar zo vaak mee en zo via de computer, hoe noemt het, chatten? De hele dag door, en bellen doen ze ook. "Ah" is mijn antwoord. Terwijl mijn hart ondertussen bonkt in mijn keel, mijn wereld even zwart wordt en ik blij ben dat ik op een stoel zit want niet zou weten wat er anders was gebeurd.
Ondertussen hoor ik voetstappen op de trap. Ik hoor een geïrriteerde stem die zich afvraagt wat 'die' hier doet. Hij komt uit de gang, snelt naar de keuken en maakt zijn rugzak klaar voor Tuning Salon. Ik zit in de zetel. Met een ingepakt Rolfje.
"Praat dan, zeg dan wat je wil zeggen." Voor ik ook maar een woord kan doen van mijn verhaal roept hij er al tussen "Wat doe je hier eigenlijk? Ik heb je toch alles al verteld? Een beetje ruzie komen stoken hier thuis? Mijn ouders er een beetje bij betrekken? Kun je nu niet gewoon mij met rust laten? Het gaat gewoon niet. Kun je nu niet gewoon een gewone vriendin zijn? Gaat dat er bij u niet in of zo? Ben je nu echt zo idioot?"
De tranen stromen over mijn wangen. Ik stamel nog dat het niet de bedoeling was. Ik bazel nog iets van een verrassing. Ik fluister nog iets van een cadeautje. "Ga gewoon naar huis." "Neem alles gewoon mee naar huis." Ik laat Rolfje op tafel staan. Rolfje is voor hem. Van hem. "Neem alles mee heb ik gezegd." En hij duwt Rolfje, zonder dat hij weet dat dat pluche ding de naam Rolfje heeft gekregen, terug in mijn armen.
Ik huil. Ik schreeuw van binnen. En een roes zeg ik nog iets. Iets van dat je niet met mijn hart kan blijven spelen. En dan nog 'Salu' Ofzo iets.
Ik kijk naar mijn voeten. En opeens besef ik dat ik buiten sta. Op straat. In de straat waar ik 20 minuten geleden aankwam. En nu weer vertrek. Met een cadeauzakje in mijn handen en knalrode ogen wandel ik verder. Nog steeds niet helemaal beseffend wat er juist gebeurd is trek ik mijn sjaal recht. Maar op die moment was het helemaal niet belangrijk of mijn sjaal recht of scheef hing. Waarom ik op die moment juist aan mijn sjaal dacht, weet ik nog steeds niet. Onmacht. Nog steeds niet tot mij doorgedrongen dat ik hem kwijt ben, denk ik.
Ik wandel verder en aan het einde van de straat hoor ik ineens een stem. Een hele harde "Hej" komt aan in mijn oor. Ik zie hem, in versnelde pas. Alles is voorbij. Alles komt weer goed. Ik begin harder te huilen als ik hem in de ogen kijk. Ik verwacht een knuffel, een hand, een lief gebaar. Dit kon toch niet, dit kon niet. Alles kon toch niet, zomaar, voorbij zijn? Maar in plaats van een knuffel krijg ik een harde por recht in mijn hartstreek. Alsof hij het symbolisch bedoelt had. Ik hoor hem schreeuwen en schreeuwen en roepen. Ik zie zijn mond bewegen, ik zie haat in zijn ogen. En het enige wat ik doe is huilen en stamelen dat ik het zo niet bedoelt had. Ik zeg dat ik hem graag zie en probeer het te zeggen met de hele gevoelswaarde er aanvast gekoppeld. Want ik zag hem echt graag. Als ik mijn ogen weer open zie ik een rug. En weer een versnelde pas.
Ik zit in het park. Hoe ik hier geraakt ben, herriner ik mij al niet meer. Ik heb rolfje uit de cadeauzak gehaald en hem in mijn rugzak gestopt. Het cadeauzakje gebruik ik om op te zitten. De bank was nat. Alsof ik net mijn slag gekregen heb, zet ik het op een ontroostbaar huilen. Met de bijhorende kreuntjes en snottebellen huil ik en huil ik. Even had ik Rolfje in mijn handen. Klaar om onder te brengen in de vuilbak die over me staat. Maar ik kon het niet. Niet omdat dat beest 10 euro waard was en ik dat te veel geld vond om weg te gooien. Wel omdat een olifant altijd al symbool was voor de liefde die ik voor hem voelde. Ik was nog niet klaar om mijn liefde weg te gooien. Ik was nog niet klaar om alles af te sluiten.
Half 12. Ik zit nog steeds in het park. Ik bevries. Maar ik heb de moed niet om de trein terug te nemen. Ik heb de moed niet om alles achter te laten. Ik bleef mezelf wijsmaken dat ik hem nog de kans moest geven om zich te bedenken. Dat hij me nog steeds achterna zou kunnen komen, en dat ik dan op hem zou zitten wachten in het park. Wetend dat hij me nooit achter na zou komen. Wetend dat hij zich nooit zou bedenken.
14 uur. Ik ben thuis. Ik zit op mijn kamer. Ik staar voor me uit, maar zie niets. Zoveel geluiden, maar ik hoor niets. Hoe moet ik nu leven? Wat moet ik doen? Wat moet ik zeggen? Tegen iedereen? Ik ben alleen. Helemaal alleen. Niemand om tegen te zeggen wat ik heb meegemaakt, niemand om tegen te zeggen hoe moe ik ben. Ik zie mezelf niet meer leven. Hoe kan ik leven? Hoe moet ik leven? Zonder hem? Hoe moet ik leven als ik hem zie leven met iemand anders? Hoe? En er is niemand om antwoord te geven op mijn vragen. Niemand. Ik besef hoe eenzaam ik ben, en hoe ik al bijna 3 jaar afhankelijk was van 1 iemand. Die nu vertekt. De deur dicht doet. Met een symbolische por op mijn hart afscheid van mij neemt. Terwijl ik in mijn roes was en niet besefte dat ik afscheid moest nemen. Kon ik maar afscheid nemen. Kon ik maar afscheid van je nemen. Want ik houd zoveel van jou.
Gewoon 1 simpele kus, als laatste keer. Als afscheid.
Wat doe je? Wat doe je als alles weg is? Als alles waar je voor opstaat, mee gaat slapen en over droomt weg is? Ik weet het niet.
Ik ben deze blog gestart omdat ik wil praten, moet praten. Ik wil mijn verhaal tegen de wereld vertellen. Ik wil dat iemand weet hoe ik me voel, dat ik besta.
Ik ben 16 jaar. Oei. En net als een hele hoop andere jongeren zit ik in een heuze identiteitscrisis. Slaan met de deuren, roepen tegen je ouders en huilend in slaap vallen hoort er allemaal bij. Maar hé, ik klaag er niet over. 't Zouden blijkbaar de schoonste jaren van mijn leven moeten zijn.. Ik ga graag naar school, ik heb vriendinnen en vrienden, ik haal goede punten. Maar toch ben ik niet gelukkig. Integendeel, ik voel me intens ongelukkig. Voor zover ik weet wat gelukkig en ongelukkig in houdt.
Vanmorgen trok ik om stipt 8 uur 55 de deur achter me dicht. Regen. Zo snel mogelijk ben ik naar het station gefietst. Ik zou me het nu niet kunnen permitteren mijn trein te missen. Aangekomen in Antwerpen-Berchem snel ik me uit de trein. Spoor 6. Ik sta ongemakkelijk te wachten, want mijn voeten doen verschrikkelijk veel pijn. Ik dacht dat hij deze schoenen het mooist zou vinden. Niet dat hij ook maar een keer naar mijn schoenen zal kijken.
Terwijl we stilstaan in beveren sla ik mijn boek open. Het gaat over seks en intimiteit na je 50e. Ik zie de 50-plusser die naast me zit bedenkelijk en betrapt kijken. Research voor een verslag van gedragswetenschappen. Diversiteit. Ik lees over de stille generatie en hoe mijn bomma die hieronder valt om gaat met het 'legenest' syndroom. Genoeg over seks gelezen steek ik mijn boek in mijne oude jansport. Ik haal mijn cursusblok er uit en schrijf wat er uit mijn pen vloeit. "Sorry" En ten slotte "Wat er ook gebeurt, je zal voor altijd in mijn hart blijven." Ik stop het briefje bij Rolfje, een olifantje dat ik gisteren in de Hema heb gekocht. Olifantjes, ik kan het niet uitleggen maar ze zijn heel erg belangrijk geworden voor mij. Door hem.
Eens aangekomen in Lokeren strompel ik uit de trein. Mijn voeten doen nog steeds pijn. Nog meer pijn. En ik loop zo traag dat een tot de 'stille generatie' behorende dame me voorbij steekt. Met Rolfje in mijn rugzak steek ik de straat over. Hopend dat hij nog slaapt.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
