Hallo, dit is mijn allereerste blog, dus ik zal mezelf even kort voorstellen.
Ik ben een meisje van 19 jaar. Ik kan zeggen dat ik een vrij normaal leven heb. Alhoewel ik wel zou willen dat mijn leven soms anders zou verlopen. Over het algemeen heb ik het wel goed... ik heb een lieve hond ( die ik af en toe serieus kan vervloeken om wat hij doet ), een schat van een paard ( die heel eigenwijs is en niet graag werkt ), twee schatten van katten ( die niet echt met elkaar om kunnen gaan ), en een familie die ik soms de nek om zou kunnen wringen. Niet dat ik dit echt zou willen doen hoor, ik zie hen allemaal heel graag , maar iedereen leeft hier zowat op zichzelf... Om ervoor te zorgen dat je binnenkort mijn situaties zowat kan begrijpen zal ik mijn gezinssituatie even "kort" uitleggen.
Toen mijn ouders elkaar ettelijke jaren geleden ontmoetten, waren ze op het eerste zicht verliefd. Mijn vader deed er alles aan om mijn moeder gelukkig te kunnen maken. Zo een 19 tal jaar geleden beviel mijn moeder van mij. Ik was blijkbaar een gepland ongelukje... Niet dat ik dit snap. Ze waren dolgelukkig met mij, dat is op mijn baby foto's ook te zien. Vanaf ik oud genoeg was om besef te hebben om wat er in deze wereld gebeurde, besefte ik dat dat gelukkige leventje niet was wat het leek.
Mijn moeder was stillaan verslaafd geraakt aan drugs. Mijn vader gebruikte ook, maar in mate waardoor je kan zeggen dat het geen verslaving was. Ik merkte toen al wat drugs kon doen met je zelfs op die leeftijd.
In 2003 kreeg ik van mijn ouders een zusje. Ik was dolblij want ik had eindelijk iemand waarmee ik binnenkort zou kunnen spelen.
Toen ging alles mis. Het minste dat ik verkeerd deed werd ik geslagen door mijn moeder. Ik weet nog dat ik per ongeluk een glas melk liet vallen en dat ik achteraf met een blauw oog naar school ben kunnen gaan. Natuurlijk vroegen ze mij op school wat er was gebeurd, maar ik durfde geen antwoord geven omdat ik zoveel schrik had dat ze er achter zou komen en mij nog meer zou straffen omdat ik het zou verteld hebben. Ik werd ook gepest op school maar durfde daar thuis ook niets over te vertellen. Met andere woorden, ik was bang om thuis te zijn en naar school gaan deed ik ook niet echt graag.
Mijn vader werkte toen ook heel hard en deed veel overuren om brood op tafel te kunnen leggen. Meestal waren het boterhemmen met choco omdat we toen blijkbaar al serieus in de schulden zaten door mijn moeder haar overmatig drugsgebruik. Niet dat ik daar erg in had. Ik leefde toen voor choco.
Naarmate ik ouder werd werden de problemen thuis ook alleen maar erger. Ik werd zeer vaak geslagen door mijn moeder ( ik durfde mijn vader hier ook niets over te vertellen omdat mijn moeder zei dat ze mij anders nog zwaarder ging straffen, straffen was voor mijn moeder in dit geval slagen. ), ik nam ook vaak de schuld op mij als mijn zusje iets gedaan had wat niet mocht. Ik wou niet dat zij hetzelfde zou moeten doormaken als ik. Ruzie was ook een dagelijkse kost thuis tussen mijn ouders. Heel vaak ben ik al huilend van de schrik naar boven moeten gaan lopen met mijn kleine zus uit schrik om wat er zou gaan gebeuren. Ik wist dat mijn vader mijn moeder en ons nooit met een vinger zou aanraken. Daarom reageerde hij dit af op stoelen, tafels, deuren... Een mooi interieur heeft bij ons nooit echt lang geleefd.
Ik wil wel even duidelijk maken dat mijn vader niet zo agressief is als ik nu zo net heb omschreven. Mijn moeder dreef mijn vader zo ver, tot over de schreef, dat hij zijn woede wel moest kunnen afreageren. Ze stopte niet voordat ze bereikte wat ze wou. Een kapot interieur zodat ze mijn vader kon afstempelen als agressieveling. De politie bekeek het dan ook zo als agressief en hierdoor heeft mijn vader veel nachtjes in de gevangenis mogen doorbrengen. Totaal tegen mijn zin. want ik wist wel wat er dan zou gebeuren als mijn moeder alleen was met ons.
Er waren ook goede tijden hoor, die kan ik spijtig genoeg alleen niet echt meer herinneren.
Toen ik 10 jaar was kreeg ik er nog een broertje bij. De toestanden thuis waren even gaan liggen en we leken weer eventjes een gelukkig gezinnetje. Vanaf dat moment heb ik een blackout en herinner ik me niets van wat er is gebeurd geweest.
Een paar jaar geleden herinner ik me nog wel. Het was weer zover. Tekort aan drugs maakte mijn moeder boos en ze begon een ruzie met mijn vader dat hij drugs moest gaan halen. Hij wou dit niet omdat er anders geen geld meer was om ons allemaal te voeden.
Ja, ... dit nam mijn moeder niet goed op... Ze dreef mijn vader weer over de schreef en hij brak weer alles af, sloeg deuren en ramen stuk, ... Op een gegeven moment kwam de politie. Die namen mijn vader uiteraard weer mee. Maar dit keer verliep alles anders.
Mijn moeder nam haar spullen bij een en vroeg ons om die van ons ook bij een te pakken. Niet dat ik dit wou, maar uit schrik om alles wat er gebeurde heb ik dit toen toch maar gedaan.
We vertrokken. We gingen naar een soort van centrum en mijn moeder deed weeral eens alsof zij en wij de slachtoffers waren.
Ze is toen wel een korte tijd van de drugs afgeweest. In het centrum had ze iemand leren kennen. Alles verliep op rolletjes tussen hun en uiteindelijk zijn mijn moeder en haar nieuwe vriend samen met ons terug in ons huis gaan wonen.
Mijn vader logeerde toen bij zijn schoonbroer omdat er niemand thuis was en hij mijn moeder toen ook 14 dagen lang niet kon bereiken.
Toen was het zo ver. Mijn vader kwam langs overhuis om na te kijken of er nog steeds niemand was, maar dat waren we wel.
Hij kwam binnen en ik begon uit geluk ( stilletjes ) te huilen, hij pakte me vast en zag aan mij dat er iets aan de hand was. Ik wou niet nog 1 dag langer met mijn moeder opgescheept zitten. Maar ik kon niet anders. Ze had tegen mijn vader gezegd dat de man die mee in ons huis woonde iemand van de dienst van dat centrum was. ( niet waar hoor, ze had gezellige "onderonsjes" met hem ) Papa kon dit natuurlijk niet bewijzen dus had hij geen andere optie dan terug te vertrekken naar zijn schoonbroer.Ondertussen had mijn moeder wel een straatverbod aangevraagd voor mijn vader.
Uiteindelijk is hier een hele rechtbankzaak rond geweest waar wij verschillende keren ons verhaal moesten doen. Deze keer had ik eindelijk wel het lef om te vertellen wat er echt aan de hand was. Ik was dolblij toen ik te horen kreeg dat mijn vader het volledige ouderschap toegewezen kreeg. We konden toen gezellig samen ( ik, mijn zusje, broertje, en papa ) thuis gaan wonen. Van mijn moeder hebben we toen een jaar niets meer te horen gekregen.
Nu gaat het al wel wat beter tussen mijn ouders die ondertussen al 4 jaar gescheiden zijn. Maar ik hoef nog steeds niet al te veel van haar te weten.
Blogs over mijn diertjes, mijn leven nu en mijn toekomst zullen zeker en vast nog wel komen.
Ik denk dat er meerdere mensen zijn met dit soort situaties. Erger of minder erg. Als je wil praten mag je dit gerust doen! Ik wil gerust een luisterend oor zijn en indien je wilt zelfs helpen. Ik heb veel te lang gewacht om mijn verhaal te vertellen. Dus, mensen die willen, reageer hierop jouw situaties in het verleden of het heden. En ik zal helpen waar ik kan! Daarom dat ik deze blog nu ook wil aanmaken.
jullie zijn vriendelijk bedankt om naar mijn verhaal te willen luisteren.
