Kent u het fenomeen fietsspookrijders al? Nee? Dan moet u dringend eens in Gent rondfietsen...
Het fenomeen 'fietsspookrijder' manifesteert zich vooral op de fietspaden aan de ring rond Gent, voornamelijk tussen de Heuvelpoort en de kruising met de afrit van de autostrade. En masse komen tientallen fietsers tegen duizelingwekkende snelheid op mij afgereden. Met de zelfverzekerdheid van mensen die denken dat ze sterker zijn. De fietsspookrijders tegen de 'fiets-seuten'. Wie maakt als eerste plaats? Wie wijkt uit zodat er geen botsing komt? Deze fiets-seut die zich houdt aan de voorschriften is vaak de eerste om te wijken. 1-0 voor de fietsspookrijders. Véél frustratie van de fietsseuten: 'Fiets aan je eigen kant, verdomme'. Er is geen sprake meer van om op het gemak wakker te worden op de fiets, zachtjes nog wat verder te dromen. Elke droom wordt doorbroken door een mogelijke botsing met een tegenligger, op een fietspad waar geen tegenliggers zouden moeten zijn. En ja, ik weet dat je zelfs op een 'eenrichtingsverkeersfietspad' wakker en alert zou moeten zijn, maar is het mij niet gegund om nog een half uurtje de idee te hebben dat ik nog wat verder kan slapen? Nog wat verder kan dromen?
Awoe aan de fietsspookrijders!
13-01-2009 om 09:34
geschreven door Eden
06-01-2009
Impulsief
Plots kwam ik tot het besef: "Ik heb ook nog een blog."
Zo gaat het nu altijd met mij. Of toch wel heel dikwijls. Altijd is een te groot woord. Maar het scheelt niet veel.
Een te kort aan volharding. Doorzettingsvermogen.
Impulsief begin ik aan iets. Zoals een kikker een vliegje ziet, zijn tong uitsteekt, het vliegje vangt, zonder daar bij na te denken.
Zo koop ik een fitnessabonnement. Een knalrode broek. Begin ik te joggen. Begin ik een blog te schrijven, zonder daar bij na te denken.
Om na enkele maanden, weken, dagen soms, tot het besef te komen, dat fitnessen misschien mijn ding niet is, en joggen ook al niet. Dat ik niet sta met een rode broek Dat een blog schrijven meer werk is dan ik dacht.
Maar dat laatste geef ik niet op. Nog niet. Tot ik op een bepaald moment niet meer geconfronteerd wil worden met het feit dat goed schrijven hard werk is en mijn stukjes helemaal niet zo veel voorstellen.
06-01-2009 om 18:25
geschreven door Eden
28-12-2008
Vandaag schijnt de zon!
Vandaag schijnt de zon, en dat tovert sowieso al een glimlach op mijn gezicht. Het leven ziet er plots weer iets beter uit, roze wordt helroze, zwart iets minder zwart. Laat dit duidelijk zijn: ik hou van de zon! Als het miezerig weer is, dan wordt mijn onverbeterlijk uitstelgedrag nog net dat tikkeltje erger en dan doe ik helemaal niets meer. Werken gaat zoveel gemakkelijker als je door je raam een heldere, blauwe hemel ziet! Ik heb dus goede voornemens. Vandaag ga ik echt werken voor school. Hoezeer ik me ook zorgen maak over die thesis, ik zal er ooit eens moeten aan beginnen. En door voortdurend te panikeren dat ik niet op tijd klaar zal zijn, maar tegelijk niet te werken, zal ik er ook niet geraken.
Dus hup, gedaan met dit berichtje. Het is thesistijd.
Geniet nog van de zonnestralen!
28-12-2008 om 10:05
geschreven door Eden
27-12-2008
Eden - het paradijs
Waarom ik voor de (schuil)naam Eden gekozen heb?
Eerst en vooral is het een wondermooi liedje van Hooverphonic. Twee keer live gehoord op Dranouter, twee keer een absoluut kippenvelmoment. Geike Arnaert is dan niet de meest extraverte persoonlijkheid op het podium, ze kan wel mensen betoveren met haar stem, mij inclusief. De tweede keer dat ik het liedje hoorde, stonden twee meisjes net voor mij. Tijdens dat liedje zag ik hun handen de handen van de ander zoeken, en vinden, en voorzichtjes vastpakken. Liefde kan ook twee handen zijn, die elkaar vinden, dacht ik toen. Geen grote theorieën, over passie versus verstand, dichtbij versus afstand... maar gewoon die twee handen. Een subtiel gebaar dat versmolt met het moment, met de muziek, dat zo vanzelfsprekend leek en net daardoor zo betekenisvol werd. Dat brengt me op de betekenis van 'Eden', of meer bepaald 'De tuin van Eden'. Dit was de prachtige, perfecte plaats, omschreven in de bijbel, waar Adam en Eva verbleven. Het paradijs. In mijn paradijs wil ik de mensen die ik graag zie, familie, vrienden. De liefde zou in kleine dingen zitten, maar er ontegensprekelijk zijn. Als het dan toch het paradijs is, dan ben ik ook samen met de vrouw van mijn dromen: charmant, intelligent, grappig, een supermama voor onze kinderen (die we daar zonder moeite zouden kunnen hebben). In mijn paradijs zijn ook véél boeken. En tijd om boeken te lezen. Alle reeksen van Grey's Anatomy. Chocolade (in alle vormen en verwerkingen). Veel zon. Een zee waarvan de dijk nog niet volgebouwd is met spuuglelijke appartementsblokken. Ruwe natuur. Spaghetti bolognese. Heerlijke restaurantjes. Wakker worden door de vogels die fluiten. Taart waar je niet dik van wordt. Überhaupt geen schoonheidsideaal meer zodat iedereen kan eten wat hij/zij wil. Een concert van Bart Peeters, Het Zesde Metaal, Eva De Roovere, Martha Wainwright, Yael Naïm en Damien Rice. Ook even Get Ready en de Spice Girls, for old time's sake. Ovengebakken chips met mediterrane kruiden. Véél hapjes. Barbecue. Sporten en na één week al het resultaat voelen. Zachte truien met een kap en een zak vooraan als nationale klederdracht. Spelen. Op kamp gaan. En af en toe een wild feest. Geen fietsspookrijders (awoe!). Geen geroddel. Geen populariteitsmetingen. Geen vallende regeringen, vallende beurzen. Nochtans leer je pas leven met vallen en opstaan. Dus af en toe kan er gevallen worden. Maar niet te veel. En niet te hard. En als het dan veel en hard moet zijn, niet te lang. Zodat het einde in zicht is. Geen politici die zwelgen in de macht. Geen spruitjes, geen hutsepot. Geen televisieprogramma's waarin mensen elkaar ontrouw moeten zijn om te winnen.
Geen schijnheiligheid. Geen heiligheid. Gewoon kunnen zijn wie je bent.
27-12-2008 om 11:26
geschreven door Eden
26-12-2008
Dit is de allereerste keer...
Nee, ik kwam de liefde niet tegen. (Helaas, trouwens, tussen haakjes). Maar dit is wel de allereerste keer dat ik een blog begin én de allereerste keer dat ik hier een berichtje achterlaat. Laat de champagne maar aanrukken. Of cava, deze tijden vragen om besparingen.
Wat precies de bedoeling van deze blog is, daar ben ik zelf nog niet helemaal achter. Ik stel mezelf de vraag: "Doe ik dit om 'mee' te zijn?" Zeker niet, ik ben verre van hip. Wijsheid begint met zelfkennis. Ik ken mezelf. Wijs ben ik daardoor nog niet geworden. Een watje, dat ben ik wel. Bang van spinnen, muizen en andere kruipende beesten. Bang van vissen. Bang van het onverwachte. Bang van de toekomst, soms. Omdat ik niet weet waar die toekomst me zal brengen. Omdat ik zo moeilijk kan kiezen, vaak niet goed weet wat ik wil. Of omdat ik wél weet wat ik wil, maar er niet durf aan te beginnen. Staan popelen om mijn leven in eigen handen te nemen, maar tegelijk niet goed durven. Ik ben geen 'hippe, coole chick'. En ik begin geen blog om me anders voor te doen dan ik eigenlijk ben. Waarom dan wel? Misschien omdat ik dingen pas in het juiste perspectief kan plaatsen als ik ze naar buiten breng. Als ik erover praat, of zoals hier, erover schrijf. Schrijven is gemakkelijker, minder confronterend, een publiek op afstand, een publiek dat me niet kent. Nochtans ben ik geen dagboekschrijver. Nooit geweest. Het leek me zo artificieel. Ik ben er dikwijls aan begonnen. Na één dag telkens weer gestopt. Omdat het zo belachelijk leek wat ik schreef. Omdat ik in sé geen schrijfster ben. Omdat ik weet dat wat ik schrijf, niet van dezelfde kwaliteit is als de boeken die ik lees.
Toch begin ik nu een blog, geen idee wat ik hier zal komen schrijven. Geen idee wat me morgen zal bezighouden, of overmorgen. Geen idee of ik het zal volhouden, ook. Maar we zien wel.
