Jullie kennen het ook: je begint een nieuwe week vol hoop en dan als een bom slaat het in - ONGELUK. Wel, zo voelt deze week een beetje aan. Een beetje veel eigenlijk. Sommige ongelukken komen door je eigen stommigheid, andere door mensen die even stom waren als jou. Maar veel kan je niet veranderen, het ongeluk heeft toegeslagen. Het enige wat je nog kan doen is deprimerend onder je donsdeken liggen en hopen dat het ongeluk je niet meer zal weten te vinden.
Maandag 3 december:
Zoals elke maandag heb ik les. En zoals elke maandag sta ik op om mij klaar te maken en naar school te vertrekken. Ik haal mijn bus om 7u55, geen probleem. Tot blijkt dat er iets aan de hand is op de baan en mijn bus een dik halfuur te laat toekomt op school. Om er een schepje bij te doen rijdt hij terug langs zijn gewoonlijke route, wat betekent dat ik aan een andere halte moet afstappen, die zomaar eventjes 10 minuten verder ligt dan mijn andere bushalte. Anyway, ik kom toe op school, volg mijn lessen zoals altijd (ahum) en als de les gedaan is begeef ik mij naar buiten om mijn welverdiende sigaret te roken. Tot plots A.V.G. over mijn blog begint. L.H., zo curieus als hij is, stelt vragen en verzoekt mij om een post te schrijven rond mijn crush. Ik denk 'no problemo'. Toch niet dus.
Dinsdag 4 december:
Met goede moed vertrek ik naar school voor 'Bad Luck Tuesday'. Wat is dat? Wel sinds mijn vroegste herinnering heb ik nog nooit een normale dinsdag gehad. Met normaal bedoel ik dan geen ongelukken, saaie vakken, mensen die hun uitkleden op de bus of zelfs zatte buitenlanders die foto's van mij nemen, zomaar, omdat ze het kunnen. Om verder te gaan met mijn dag. Tijdens het 'óh zo leuke' vak DRIBS (Drie B's, Brussel, België, Buitenland - ORIGINEEL!) werk ik even aan mijn nieuwe blogpost (Dé crush). Mijn goede kameraden L.H. en A.V.G. besluiten om de oren van mijn kop te zagen om een preview te krijgen. Fijn, ik geef hun een blik op de twee eerste alinea's. Geen probleem, niks aan de hand. Ik kom thuis, plaats mijn volledige post op mijn blog. BAM. Mijn crush contacteert mij om te laten weten dat hij (EINDELIJK?) doorheeft dat hij mijn crush is. Geweldig. Echt megasuperdeluxe geweldig. Ik kon niet wachten. Langs een kant wel mijn fout, sinds ik niet subtiel genoeg was. But the cat's out of the bag. En ik kan niet klagen, hij blijft er heel cool onder. Nu ik nog.
Woensdag 5 december:
Woensdag. Dat betekent in 1JT 'Dag des onheils', want we hebben onze ADW-test. Niks leukers dan een actualiteitstest waar je eigenlijk harder voor had moeten werken, maar waar je toch je best voor hebt gedaan. Ik wist dat het een flop ging worden, ik was onder een ladder gelopen. Het zou me niet verwonderen als ik de voorbije dagen een aantal spiegels gebroken heb of een zwerm zwarte katten ben tegengekomen. Misschien heb ik mijn paraplu binnen opengedaan... Dat brengt ook ongeluk, blijkbaar. Oh, ik mag hoogstwaarschijnlijk ook een operatie ondergaan! Ranula (in de volksmond een kikkergezwel). Om het kort te houden: er is een cyste/steen onder je speekselklieren waardoor je een zwelling onder je kin hebt, die je dus op een kikker laat lijken (HAHA). En dat kan dus enkel operatief verwijderd worden. Wat kijk ik er naar uit.
Donderdag 6 december:
Met steeds minder hoop keer ik weer naar school. Toegegeven, ik ben maar toegekomen tegen de middag, want ik was/ben ZIEK. Enige blijdschap werd mij toegebracht door mijn vrienden die mij een PRACHTIGE foto hebben gestuurd van een puzzel uit een Kinder Surprise. Héél schattig. Maar vreugde blijft niet duren, want na onze laatste les staan A.V.G. en ik aan de bushalte te wachten. En wachten. En wachten. 5 bussen hadden moeten gestopt zijn, maar we hebben geen enkele gezien. Juist een viertal combi's, ongeveer vijf politiewagens met loeiende sirenes en niet te vergeten twee camionettes van een gasmaatschappij. Blijkt dat er een gaslek was ergens op de baan van de bus, waardoor ze niet passeerde. Dan nemen we maar de metro zeker? Op voorwaarde dat je natuurlijk eerst de juiste halte binnenwandelt, denkend 'we zitten verkeerd', de halte aan de andere kant van de straat binnen gaat, beseft dat je op EXACT dezelfde plek uitkomt, je ticket in het machientje vergeet, bijna je bus mist als je van de metro bent en om te eindigen bijna je halte voorbijrijdt. Prachtig is het niet?
Vrijdag 7 december:
Ook al is deze dag nog niet voorbij, I already had my share of misfortunes. Mijn papa komt mij wakker maken om te melden dat 'het einde nabij is', 'we gaan sterven' omdat 'we ingevroren worden door de sneeuw'. Nou, dan staan we op en kijken we door het raam. Welcome to winter wonderland! Delijn brings us good news: overal rijden de bussen normaal, BEHALVE waar jij woont. HAHA, lolbroeken dat ze zijn. Wat doen we op zo een dag? Ziek wezen. En je leraar laten weten dat je het interview moet uitstellen naar volgende week. Dus blij zoals je bent dat het ongeluk eindelijk kan stoppen omdat je toch een hele dag thuisblijft, besluit je verder te slapen (het was nog maar 6 uur). Zo goed als het universum met je inzit, word je dan wakker omdat er iets aan je arm kriebelt. Je wrijft eens met de gedachte 'het was maar een pluisje', om dan weer gekriebeld te worden, als een zot uit je bed te springen en te ontdekken dat de springende spin (die je vader de dag voordien had gevangen) ontsnapt is om gezellig in je bed te creepen. TOF. IK APPRECIEER HET GEBAAR. Niet dus.
Hierbij sluit ik officieel 'The week of misfortunes'. Universum, ik heb er genoeg van, treiter een ander. Iemand die de tijd en het geduld heeft om ermee om te gaan. But as my good friend Voltaire would say; "Life is thickly sown with thorns and I know no other remedy than to pass quickly through them. The longer we dwell on our misfortunes, the greater is their power to harm us." Dankjewel en tot ziens.
Je liefdesleven is onmisbaar als je een blog begint over je
leven, en zoals ik verwachtte hebben meerdere mensen mij verzocht om mijn
volgende post over mijn crush te maken. Ook al weet ik niet hoe ik over mijn
crush kan schrijven zonder te verklappen wie het is. Here goes nothing, te
beginnen met de ontmoeting.
De eerste keer dat ik mijn crush zag, was de eerste dag van
het schooljaar (24 september denk ik). De eerste keer dat ik hem zag dacht ik
meteen wauw, das mij nogal een bieken. Mijn tweede gedachte was weinig kans
dat ik die ooit nog terugzie. En wat blijkt? Meneer de crush zit in mijn klas!
Maakt het al wat moeilijker om iets met hem te beginnen, want als je het mij
vraagt, is iets beginnen met een klasgenoot het domste wat je kan doen (ik heb
ervaring om dat te weten). Oftewel ben je te afgeleid om de les te volgen, of
het is plots gedaan en dan zit je met je ex in de klas. Om verder te gaan over
mijn crush, ik zie hem dus elke dag en spreek er wel regelmatig tegen.
Zijn uiterlijk kan ik niet beschrijven (zou veel te
duidelijk zijn om wie het gaat), maar ik kan wel zeggen dat ik hem héél knap
vind (tweede knapste man op de wereld als je het mij vraagt) én dat hij bijna
het maximum scoort op mijn verlanglijst. Ja. Ik heb een lijst. En die gaat als
volgt: donker haar (neen), groter dan mij (ja), donkere ogen (neen, ze zijn
groenblauw-achtig), gespierd maar niet té (ik heb hem nog niet naakt of in
T-shirt gezien, dus geen flauw idee) (hopelijk krijg ik ooit de kans om dat wel
te zien ), brede bouw (geen mager ding dus, en neen, hij is mager). Qua karakter
scoort hij véél hoger dan ik had durven denken. Ik zoek iemand die allereerst
grappig is (hij is héél grappig, ik lach mij een kriek elke keer ik met hem
praat ), zelfzeker (soms komt hij een beetje té zelfzeker over), intelligent
(voor zover ik weet is hij toch redelijk slim), iemand die open minded is (van wat ik heb kunnen uitmaken is hij geen racist,
homofoob e.d.), begrijpend (tot nu toe wel). By the way, heb ik al gezegd dat hij een voetballer is? Voetballen
is een groot pluspunt bij mij!
Anyway, dat is
mijn crush, en ik kan maar niet genoeg benadrukken dat het MAAR een crush is.
Verwacht dus niet dat ik alles zou doen om zijn vriendin te worden (hij is
bezet trouwens), zo ben ik niet. Om te voorkomen dat ik er echt verliefd op
word, heb ik besloten mijzelf op de markt te brengen, terug op het paard te
kruipen, mijn vislijn uit te gooien. Dus, heb ik drie (mogelijke) dates op mijn
agenda staan. Numero uno: S.S., flik in wording, date is gepland op mijn
verjaardag (15 december). Vervolgens, date nummer twee, die
hoogstwaarschijnlijk in de kerstvakantie zal plaatsvinden, is met B.V.K.,
toekomstig producer (en zonder twijfel een goede). En de laatste date (die
eigenlijk niet zo vast ligt) is een blind date (ik weet eigenlijk al dingen over de date in kwestie, sorry I cheated ) met een vriend van L.H. Hoe dan ook, voor zover ik
weet zullen deze dates heel goed verlopen. Wel, at least I hope so. Maar op
zich maakt het niet uit of het werkt met mijn dates of mijn crush. Ik ben blij
om single te zijn. Genieten van het leven, snapte?
Liever single door het leven, dan in een
relatie zonder uitwegen.
P.S. Crush, als je dit leest (en ik weet dat je het zal
lezen), en je beseft dat hem om jou gaat, geef een subtiele hint. Of zwijg.
Neen zeg toch maar iets! Neenee zwijg! Neen spreek! Of neen Neen kies zelf
maar wat je ermee doet.
Zondagavond was ik naar mijn dagelijkse portie series aan
het kijken. Deze keer stond Smallville
op het menu. Voor wie deze serie niet kent: Smallville
gaat over de tienerjaren van Clark Kent (aka Superman). Zeker een aanrader, tenzij
je een diehard-fan bent van Superman
(zoals mij), in dat geval ga je je vreselijk ergeren aan de fouten in het
verhaal, zoals het effect van kryptoniet op mensen (voor de duidelijkheid: deze
is onbestaand). Anyway, er kwam een
beeld van Clark met zijn beste vriendin Chloe en toen bedacht ik mij: mmhh, de
eerste keer dat ik die zag dacht ik dat ik haar nooit zou afkunnen, maar nu kan ik haar aanwezigheid in de serie toch
appreciëren. Toen ik mij iets later klaarmaakte om te gaan slapen vroeg ik mij
af, wat is de eerste indruk die ik achtergelaten heb op mijn vrienden? En vandaag
begon dus mijn kleine onderzoekje naar eerste indrukken.
Mijn eerste slachtoffers: L.H. en A.V.G. Mijn twee goede schoolkameraden.
Man, toen ik die vraag op hun afvuurde kreeg ik nogal een reactie, spijtig
genoeg niet zoals ik hoopte. In plaats van hun gedachten de vrije loop te laten
gaan over de eerste indruk die ik heb achter gelaten, waren ze aan het
discussiëren over de indrukken die zij op elkaar achterlieten. Precies een
getrouwd koppel als je het mij vraagt. Drugsverslaafd Seks geobsedeerd Raar
enzovoort. Er kwam geen einde aan. En de indruk die ik achterliet? ROKER. Nou,
bedankt?
Uiteraard, twee personen zijn niet representatief, dus ging
mijn onderzoek verder. En wat kwam er uit de bus? Angela lijkt iemand die graag
studeert (ver van ), is redelijk knap (kan ik inkomen ), is doenbaar (jeweetwel)
en last but not least een roker. Achja, iemand zei mij ooit: Ochtendstond geeft nen assenbak in de mond.
Elke roker heeft zijn ochtendsigaretje
nodig. Maar dit zijn enkel dingen gebaseerd op mijn uiterlijk. Na een eerste
gesprek dachten de meesten dat ik grappig, redelijk rustig, lief, leuk om mee
om te gaan, beetje verlegen (dat is om losers
af te weren ), eerlijk en braaf (NOT) ben. Wel, jullie weten wat ze zeggen over
eerste indrukken
Puur uit nieuwsgierigheid (ik ben een vrouw, dat mag) heb ik
ook gevraagd hoe deze mensen nu over mij denken. Een pak meer negatieve
aspecten tussen, grotendeels dankzij mijn zus. Maar mijn vrienden/de mensen die
mij genoeg hebben gesproken om mijn ware ik te hebben gezien vinden dat ik lief
ben (met momenten), assertief kan zijn, zéér mondig uit de hoek kan komen (ik
heb voor alles een uitleg), alsook slim, humoristisch, oprecht, vriendelijk, bezorgd
(veel te veel), begrijpend, spontaan, sociaal, stijlvol (very stylish if you
ask me) en het beste dat ik te horen kreeg: CHILL. Niet slecht hé? Oh ja, de
negatieve punten Volgens sommigen, en met sommigen bedoel ik in het bijzonder
mijn zus, ben ik koppig (niet zozeer negatief, ik zie dat meer als niet opgeven),
grof, dramatisch, opvliegend en een boerin. Nou ja, wie zoekt die vindt hé,
uitdagen is erom vragen zeg ik altijd.
En dan nu de conclusies uit mijn onderzoek. *tromgeroffel*
Uit mijn onderzoek heb ik geleerd dat mannen afgaan op uiterlijke kenmerken
zoals de manier waarop je ruikt, kleed, loopt e.d. (verklaart waarom er zo vaak
knap tussenstaat, of zelfs doenbaar) Als ze na een eerste gesprek merken dat je
anders bent dan hoe zij dachten dat je ging zijn, dan is er weinig kans dat ze
nog lang blijven hangen. Zo niet:
proficiat, een vriendje bij! Bij vrouwen ligt het anders. Wat blijkt: vrouwen
gaan af op het eerste gesprek dat ze met je voeren. Wij vrouwen, beslissen pas
hoe we over je denken na een eerste gesprek. Daarom dat er bij mij dus
vriendelijk, lief en braaf tussenstaat. Kan ook moeilijk anders, de eerste keer
dat je mij spreekt ben ik altijd vriendelijk. Wacht tot jullie me kennen, jullie
zullen snel merken dat ik alles behalve een braveke
ben. Maar onthoud, the first
impression is not the last chance to make a good impression.
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Surprised"){kind=icon}
 "Sad"){kind=icon}
 "Confused"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
 "Cool"){kind=icon}
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
