Hopelijk hebben jullie allemaal een geweldige kerst gehad en kijken jullie uit naar het nieuwe jaar, want 2013 is in aantocht! Met blijdschap kan ik meedelen dat ik op vier weken tijd over 500 bezoekers heb gehad op mijn blog. Om dat te vieren maak ik een lijst. Een ‘wat-ik-tegen-2014-wil-hebben-gedaan’-lijst. Deze lijst zal 50 doelen bevatten, doelen die ik altijd al wou verwezenlijken. The catch: ik moet er zo veel mogelijk klaar hebben voor 2014. Waarom 50? Wel ik wou iets doen in verband met mijn 500 bezoekers, maar 500 was redelijk veel en 5 redelijk weinig. Een aantal heb ik al verwezenlijkt. Dus zonder boe of ba is hier mijn ‘wat-ik-tegen-2014-wil-hebben-gedaan'-lijst.

1. Een job hebben

2. Een one-night-stand hebben 

3. Een eigen blog starten

4. Spaans leren

5. Een job hebben in de journalistieke wereld

6. Herbeginnen met dans

7. Iets aan mijn conditie doen

8. Een onbekende kussen met nieuwjaar

9. Roken (sigaretten/joints)

10. Geen vakken moeten meenemen naar mijn 2^e jaar journalistiek

11. Een tattoo laten zetten

12. Naar een festival gaan

 13. Iemands leven redden

14. Geld doneren aan een goed doel

15. Een persoon in nood helpen

16. Een roadtrip maken

17. Naar New York, Miami of Las Vegas gaan

18. Op televisie geweest

19. Een celebrity ontmoeten

20. Een interview afleggen met een bekend iemand

21. Londen bezoeken

22. Het Louvre in Parijs bezoeken

23. Meedoen aan een quiz

24. Een wedstrijd winnen

25. Mijn haar herkleuren

26. Op een brommer/motto rijden

27. Een nieuw vriendje hebben

28. Bloed doneren

29. Een huisdier adopteren

30 In het openbaar met iemand ruzie hebben

31. Mijn rijbewijs halen 

32. Een auto kopen

33. Karaoke zingen

34. Op een podium staan

35. In een flashmob meedoen

36. Beroemd worden

37. Een nieuwe iPhone kopen

38. Genoeg geld hebben om een impulskoopje te doen (boven €100)

39. Een straatmuzikant geld geven

40. Mijn crush kussen

41. Leren koken

42. Een last-minute reis boeken naar een warm land

43. Meespelen in een film/serie

44. In een magazine staan

45. Een black-out hebben na een fuif 

46. Een nieuwe computer kopen

47. Leren zingen

48. Iets illegaal doen 

49. Het stadion van FC Barcelona bezoeken

50. Alleen gaan wonen

Om mijn loyaliteit aan mijn lijst te bewijzen, zal ik hem elke dag meenemen in mijn zak, zodat ik kan afkruisen wat ik al gedaan heb. Misschien geen slecht idee om voor jezelf een lijst op te stellen? Maakt het komende jaar zeker interessanter! Veel plezier op Oudejaars en heb een leuk, grappig en vooral vol-met-geluk 2013!

P.S. Voor één van mijn volgende blogs zal ik een klein onderzoek uitvoeren. ‘Blondes vs. Brunettes’

Be sure to follow me on Twitter for more info: https://twitter.com/angelajouret

26-12-2012 om 18:23 geschreven door AngelaJ  

Ergens vorige week ontving onze klas een mail van onze leraar Redactie. In de mail was een andere mail, en deze mail kwam van een vtm-productiemedewerker die op zoek was naar stand-ins. De stand-ins hun opdracht bestond erin om zich op de plaats van de anker te zetten zodat belichting, geluid e.d. aangepast kon worden voor de nieuwe studio. Uiteraard, ik heb mij ingeschreven.

Zo mocht ik gisteren dus naar vtm om de bouw van de studio mee te maken. Ik was vreselijk zenuwachtig. Met zenuwachtig bedoel ik dan het soort zenuwachtig dat je voelt vlak voor je GIP-presentatie. Zo het gevoel dat je dringend zal moeten schijten en om te voorkomen dat je het in je broek doet je maar verkrampt rondloopt. Dàt gevoel.

Maar zo kwam ik dus toe bij vtm. Om het af te maken was ik helemaal nat en bijna op mijn bakkes gegaan vlak voor de ingang. Beter nog: ik kom binnen en vraag aan de balie naar F.R. “Wie is dat? Ik heb nog nooit van die man gehoord!” Ja lap, da gaat hier een hoax zijn hé. Blijkt dat hij er nog maar net aangeworven is en dus weinig mensen kent. Sjanske.

De rest van de dag verliep geweldig. Eerst heb ik meegeholpen met extra pc’s te installeren om de kleuren van het beeldscherm achter de nieuwslezer te kunnen aanpassen, daarna ben ik naar de make-upartieste gegaan en heb ik mij goed laten verwennen, voor de eerste keer ben ik opgenomen geweest op camera IN EEN STUDIO. Onder de middag heb ik niet ver van Sean D’Hondt gezeten (ik weet niet exact hoe je zijn naam schrijft). En dan heb ik nog wat meer opnames gedaan. Al bij al een GE-WEL-DI-GE ervaring.

By the way, heb ik al verteld dat hoogstwaarschijnlijk vrijdag naar vtm mag voor een sollicitatie als hostesse? AWESOME. Maar nu ga ik deze blog afronden, ik begin extreem moe te worden en moet morgen nog vroeg op om voorbereidingen te treffen voor mijn presentatie.

I’ll keep you posted! Groetjeuuuuuuuus.

18-12-2012 om 00:00 geschreven door AngelaJ  

Na een hele drukke week vol met taken, testen en mailverkeer werd het tijd voor een ontspannend en vooral chill weekend. Een weekend met niets minder dan MIJN VERJAARDAG! Je leest het goed: MIJN VERJAARDAG! Nu verwacht je waarschijnlijk een EPIC verhaal vol met avontuur, drank, seks en drugs. Nou ik ook.

Laat ik beginnen met vrijdag. Mijne vrijdag zag er goed uit: om 14 uur afgesproken met mijn beste vrienden aan de beurs om te gaan kerstmarkten en nadien af te zakken naar de Celtica. Maar natuurlijk komen er dingen tussen. Allereerst, A.V.G en ik hadden een kleine ‘discussie’ waardoor ze haar als onuitgenodigd zag. HELEMAAL NIET HÉ! Voor zoiets miniems kan je echt niet onuitgenodigd worden voor dé verjaardag van het jaar (ook al loop ik de hele tijd te zeggen dat je niet welkom bent, ’t is een grapken eh pol). Maar goed, 1 persoon minder. Toen ik aan de beurs toekwam kreeg ik telefoon van mijn goede vriendin L.V.O. om te laten weten dat zij, K.D. en J.K. nog aan het eten waren, en sinds ik zelf nog niet gegeten had, heb ik mij bij het diner bijgevoegd.

Ik had zo een honger! Tot ik een bericht kreeg van L.H. dat hij niet aanwezig kon zijn om redenen die ik hier niet ga noemen. De reden in kwestie was een goede reden waar ik begrip voor opbreng, maar dit was nu wel al de derde keer dat hij mij liet zitten om diezelfde reden. Ik zeg niet dat hij liegt, helemaal niet. Maar desondanks was ik toch erg teleurgesteld, want L.H. is een hele goede vriend aan het worden en hij was nu echt één van de weinigen die ik er per se bij wou hebben. 2 personen minder.

De rest van die dag viel al bij al nog mee. De rest had nog plannen en kon dus maar een tweetal uur blijven, maar dat is de normaalste zaak ter wereld hé (no hard feelings people, ik had het mij gewoon leuker en vooral langer ingebeeld). Op naar zaterdag! Eerst werken en daarna een date waar ik toch eerlijk gezegd hard naar uitkeek. Maar achja, wie mij kent weet dat ik nooit geluk heb. Waarom? Wel omdat mijn ‘date’ gewoonweg besloot niet op te dagen. Ja, niet opdagen. Grappig hé, een meisje laten zitten op haar verjaardag? (ZONDER WAARSCHUWEN) Ik heb daar een halfuur staan wachten, om uiteindelijk naar huis te gaan en in alle zieligheid opgevangen te worden door mijn zus en papa. Dan heb ik samen met hun naar een vreselijk vuile film gekeken over een dude die z’n eigen * wanneer hij een meisje vermoordt.

Uiteindelijk heb ik besloten toch te vragen WAAR THE HELL die jongen mee bezig was. “Ik heb onze afspraak altijd al genoteerd op zondag, het zal een misverstand zijn geweest” Amai, ‘k wist niet dat ’k een tandartsafspraak had vastgelegd ? Whatever, maakt mijn keuze al gemakkelijker. Welke keuze? De keuze tussen twee jongens. Niet zomaar een keuze tussen twee jongens, maar een keuze die bestaat uit het beslissen welke van de twee mijn tijd verdient. En sinds deze tweede jongen (L.M.) de eerste was om mij een gelukkige verjaardag te wensen (om 00:06) ZONDER de hulp van Facebook, is het al duidelijk wie hier WEL mijn aandacht en tijd verdient/wilt. (mijn date heeft mij nooit een gelukkige verjaardag gewenst)

Om door te gaan naar zondag. Voor één keer heb ‘k mijn luie zondag ingeruild voor een iets actievere. Ik ben namelijk gaan schaatsen met mijn zus en haar vriendje (waar ik goed mee overeenkom). Eerst zijn we bij hem thuis gegaan, wat gechilled met de familia, daarna een uurtje met de auto rondgecruised, om vervolgens mijn zus te leren schaatsen in Liedekerke (ze is 17). Daarna samen als een echte familie pitta gegeten en dan gezellig monopoly gespeeld (we zijn uiteindelijk gestopt en ik ben 3^e geëindigd). En zo ben ik uiteindelijk thuis beland, in mijn bed. Er branden waarschijnlijk nog twee vragen op jullie lippen: wat waren je cadeautjes en wat betekent in godsnaam de titel van deze blog. En als ze nog niet in je hoofd waren opgekomen, zal je nu waarschijnlijk benieuwd zijn naar het antwoord (als je hierop neen antwoord, pech ik ga het toch vertellen). Wat waren mijn cadeautjes? 1. Een tattoo (van de zus, afspraak moet ik nog vastleggen), 2. € 100 (van de papa), 3. ‘tabak’ en een MEGASUPERCOOLE KLAK VAN NY (van de schoonbroer en diens familie)(#YOLO #SWAG #BITCHEEESSS ) en 4. een cadeau waarvan ik nog altijd niet weet wat het is (van L.V.O., K.D. en J.K.). Dankuwel mensen, het word ten zeerste geapprecieerd.

En de tweede vraag: wat betekent de titel van deze blog? Wel ruw vertaald betekent het: de geheime verjaardagen van het hart. Wat ik eronder versta: wanneer het in mijn hart een echte verjaardag was. En zeer eerlijk zal ik antwoorden: het voelde pas echt als een verjaardag aan toen ik bij mijn schoonfamilie toekwam en met open armen en glimlachen tot in China ontvangen werd. Zonder te liegen: deze verjaardag was de beste die ik tot nu toe had. Elk jaar heb ik een rotte verjaardag (ik hoef jullie medeleven niet) en werd het enkel goedgemaakt met cadeautjes. Dit jaar was het anders (ook al waren de cadeautjes echt wel geweldig!). But still: bedankt allemaal voor jullie aanwezigheid, humor, cadeaus en medewerking aan de start van mijn 19^e levensjaar.

Ik zal het niet vergeten.

17-12-2012 om 00:07 geschreven door AngelaJ  

Zoals elke journalist ook wel heeft, had ik de laatste dagen last van een writers block. En net als de popcorn die het hoofd van mijn slachtoffers in de bioscoop raakt, kwam het idee voor deze blog in mijn hoofd: pesten. Je hebt het al gezien, meegemaakt of zelf gedaan. Maar hoe hard we ook ons best doen gaat pesten nooit weg. Het is net als racisme: we willen het weg, zeggen liever ‘niks mee te maken’, maar het is een deel van ons, hoe hard we het ook ontkennen.

Om te illustreren hoe hard pesten kan zijn zou ik de zovele voorbeelden van het internet kunnen halen. Amanda Todd, Megan Meier of zelfs Ian, de jongen die niet lang geleden zelfmoord pleegde. En hoe hard ik ook met die personen meevoel, het is niet mijn verhaal om te vertellen. Daarom vertel ik mijn verhaal.

Pesten was een vage term voor mij. Tot in het derde leerjaar was het leven een makkie voor mij. Ik heb toen mijn schooltijd doorgebracht in de lagere school van Bever. Ik kwam overeen met al mijn klasgenootjes, had een geweldige beste vriendin. Alsof ik door een roze bril keek. Maar geluk blijft niet duren.

Op een dag kreeg ik te horen dat we moesten verhuizen naar Schepdaal. Mijn papa was ziek geworden en we moesten dichter bij het ziekenhuis zijn. De eerste drie schooldagen in mijn nieuwe school waren leuk, maar waren niets vergeleken met het schoolgaan in Bever. Ik kon het goed vinden met mijn klas, ze waren zo vriendelijk om mij rond te leidden, mij te helpen met huiswerk, alles wat je maar wilt. De vierde schooldag kwam er een meisje in onze klas toe die ik nog niet had ontmoet. Ze was de vorige dagen ziek (nu begrijp ik waarom). Onbewust van de hel die ik ging doormaken stapte ik naar haar toe na de les en vroeg om haar naam. We begonnen te praten en ik was verkocht. Tot ze volgende woorden uitsprak: “Wil jij mijn nieuwe vriendin worden? De klas vindt mij niet zo leuk.” In die tijd had ik geen flauw idee wat ze bedoelde.

Een aantal maanden later besefte ik waar ik beland was. Hel. Mijn klas pestte haar omdat ze dik was en sinds ik haar nieuwe BFF was, werd ik erin meegesleurd. Het ging van banken wegschuiven om niet naast je te hoeven zitten tot rechtuit in het gezicht zeggen dat je lelijk bent en stinkt. In het begin denk je ‘misschien hebben ze gelijk’, dus neem je ’s ochtends een douche en schrob je zo hard dat je huid rood ziet. Zelfverzekerd ga je naar school en hoop je op het beste, maar dan zijn ze er weer met het schelden. Kinderen zijn genadeloos als je het mij vraagt.

Drie jaar duurde het. Het einde was in zicht. Althans, dat dacht ik. Met grote hoop vertrok ik voor mijn eerste schooldag in het middelbaar. En wat merk ik als ik er toekom? Mijn pesters gingen naar dezelfde school. De kers op de taart: ze zaten in mijn klas. De school dacht dat het een goed idee was om kinderen die elkaar al kennen in dezelfde klas te zetten. Om uitsluiting en pesten te vermijden. Oh de ironie.

Uiteraard heb je de betere dagen, dagen waar pesten in het verre verleden lijkt. Zoals de dag van mijn verjaardag. We hadden examen geschiedenis en daarna gingen we schaatsen. Een jongen uit mijn klas had op de schaatsbaan een liedje aangevraagd voor mijn verjaardag. Happy Birthday weergalmde op de schaatsbaan en de meisjes uit mijn klas kwamen mij vertellen dat ik ‘touch’ had. Ik was zo gelukkig. Maar na de kerstvakantie was het gedaan. Het pesten was herbegonnen.

Jullie denken nu waarschijnlijk: waarom deed je er dan niks aan? Ik heb een vraag voor jullie: zijn jullie zelf al gepest geweest? Ervan af geraken is echt niet zo simpel als je denkt. Mijn mama had in het tweede middelbaar gebeld om te laten weten hoe ik wenend thuiskwam omdat er weer eens iemand mij van alle mogelijk namen had genoemd. Iedereen had er genoeg van. Ik om elke dag te wenen. Mijn mama om mij elke dag te zien wenen. Iedereen behalve mijn pesters. Die genoten ervan om mij te zien lijden. Toen ik naar het derde middelbaar ging kreeg ik weer hoop. Nieuwe klas, nieuwe richting, pesters gingen naar een andere school. Maar blijkbaar had mijn reputatie als ‘zwakkeling’ zijn weg gevonden naar de toekomst.

Het bleef maar duren. Mijn punten waren niet meer wat ze ooit waren geweest en ik keek recht naar een B-attest in het vierde jaar. In die tijd had ik een totaal ander soort pesten leren kennen. Niet alleen mentaal, neen daar waren ze te goed voor. Ik begon toen te groeien op alle mogelijke manieren. Mijn achterwerk, die nu de aandacht krijgt die hij verdiend, begon vorm te krijgen. Omdat mijn nieuwe kleren in de was zaten deed ik een jeans aan die nogal nauw zat. Ze hadden niks beters gevonden dan op een woensdagochtend in de les Informatica een bic in mijn broek te doen. “Trek je broek op.” Doet gij u muil toe.

Ik was toen zo kwaad. Ik voelde het koken vanbinnen. Ik zat toen naast mijn beste vriendin. Net als een echte BFF zag ze het aan mijn gezicht dat het niet goed zat op dat ogenblik, erger dan ooit. “Angela?” Ik draaide me om met bloedrode, tranende ogen. De blik die ze toen op haar gezicht had, heb ik nooit meer teruggezien. Het is zo een ‘ik-hou-van-je-maar-je-doet-me-bang’-blik. Ik weet nog steeds niet vanwaar de kracht kwam, maar ik nam de bic stevig in mijn hand vast, stond op, draaide me langzaam om en keek mijn pester recht in de ogen. Ze lachte. En ik smeet de bic in haar gezicht. Het belandde recht in haar oog. Wenend liep ik naar het secretariaat. Ze vroegen me om kalm te blijven, maar het enige wat ik kon was schreeuwen dat ze me niet met rust lieten en dat het tijd werd dat ze van hun luie kont kwamen en er iets aan deden.

Tegen de speeltijd had het woord zich al verspreid. Iedereen staarde mij aan alsof ik een terrorist was. Tijdens Nederlands, het laatste lesuur van die dag, vroeg mijn leraar en jaarcoördinator om even mee naar buiten te gaan. We stonden op de speelplaats toen ze mij vroeg om uit te leggen wat er gebeurd was. Haar exacte reactie: “Is er schade aan jouw kleren?” Serieus? Echt? Ik had mij voor een auto kunnen smijten of mijn keel opensnijden met een mes uit de keuken en waar zij hun zorgen om maken zijn mijn kleren die al dan niet besmeurd waren in inkt? Dit is de reden waarom ik leraar wou worden, want wie zou er anders geven om die dat het moeilijk hebben.

Zoals voorspeld had ik dat jaar een B-attest. De laatste schooldag mochten we één voor één ons rapport inkijken. Sommige kwamen blètend uit de klas omdat ze er niet door waren. En ik? Wel ik lachte. Mijn problemen waren weg. Mijn klastitularis, zo ‘bezorgd’ als ze was, vroeg me waarom. “Deze school stond me niet aan. Nu heeft mijn papa een reden om mij ergens anders in te schrijven.” Haar gezicht was onbetaalbaar.

Anyway, ik ben veranderd van school en ging naar Ninove. Ik vertrok met grote hoop. Ik was vastberaden. Ik ging mijn leven omgooien, mijn principes om altijd vriendelijk te blijven. Als iemand mij nog zou uitmaken van het lelijkste wat je ooit hoorde, dan zou ik even vuil antwoorden. Niemand heeft mij ooit nog gepest. Wel, behalve een lelijke rossekop in het zesde middelbaar. Hij vond zichzelf zo grappig dat hij op Facebook tegen mij zei dat er een holocaust zou moeten zijn voor Walen en ik door mijn afkomst nooit ergens zou geraken. De grapjas. Joke’s on you.

Ik vertel dit verhaal niet voor mijn plezier, want niets is erger dan te moeten meemaken wat ik en zovele anderen hebben meegemaakt. Ik krijg al bijna tranen van er nog maar aan te denken. Deze gebeurtenissen zijn littekens die ik eeuwig zal meedragen. Anderen hebben deze kans nooit gehad.

Dankzij de steun van mijn familie en vrienden ben ik erdoor geraakt. Maar de personen die ik echt moet bedanken zijn mijn pesters. Zonder hun had ik nooit de moed gevonden om voor mezelf op te komen en te streven naar mijn doelen. Dit rechtvaardigt niet wat ze hebben gedaan, niemand verdient wat ik heb meegemaakt. En nergens zal ik het in mijn hart vinden om hun te vergeven, maar ze hebben me gemaakt tot wie ik ben, een persoon waar mijn ouders, mijn zus en misschien ook mijn vrienden op trots zijn. Maar belangrijker, waar ik trots op ben. Ik heb mezelf leren accepteren voor wie ik ben. Ik zal mezelf nooit als dik of mager, mooi of lelijk, lief of gemeen beschouwen, maar als mezelf. Als Angela Flora Erica Jouret, an upcoming journalist.

10-12-2012 om 01:32 geschreven door AngelaJ  

07-12-2012 om 14:57 geschreven door AngelaJ  

Je liefdesleven is onmisbaar als je een blog begint over je leven, en zoals ik verwachtte hebben meerdere mensen mij verzocht om mijn volgende post over mijn crush te maken. Ook al weet ik niet hoe ik over mijn crush kan schrijven zonder te verklappen wie het is. Here goes nothing, te beginnen met de ontmoeting.

De eerste keer dat ik mijn crush zag, was de eerste dag van het schooljaar (24 september denk ik). De eerste keer dat ik hem zag dacht ik meteen ‘wauw, da’s mij nogal een bieken’. Mijn tweede gedachte was ‘weinig kans dat ik die ooit nog terugzie’. En wat blijkt? Meneer de crush zit in mijn klas! Maakt het al wat moeilijker om iets met hem te beginnen, want als je het mij vraagt, is iets beginnen met een klasgenoot het domste wat je kan doen (ik heb ervaring om dat te weten). Oftewel ben je te afgeleid om de les te volgen, of het is plots gedaan en dan zit je met je ex in de klas. Om verder te gaan over mijn crush, ik zie hem dus elke dag en spreek er wel regelmatig tegen.

Zijn uiterlijk kan ik niet beschrijven (zou veel te duidelijk zijn om wie het gaat), maar ik kan wel zeggen dat ik hem héél knap vind (tweede knapste man op de wereld als je het mij vraagt) én dat hij bijna het maximum scoort op mijn verlanglijst. Ja. Ik heb een lijst. En die gaat als volgt: donker haar (neen), groter dan mij (ja), donkere ogen (neen, ze zijn groenblauw-achtig), gespierd maar niet té (ik heb hem nog niet naakt of in T-shirt gezien, dus geen flauw idee) (hopelijk krijg ik ooit de kans om dat wel te zien ), brede bouw (geen mager ding dus, en neen, hij is mager). Qua karakter scoort hij véél hoger dan ik had durven denken. Ik zoek iemand die allereerst grappig is (hij is héél grappig, ik lach mij een kriek elke keer ik met hem praat ), zelfzeker (soms komt hij een beetje té zelfzeker over), intelligent (voor zover ik weet is hij toch redelijk slim), iemand die open minded is (van wat ik heb kunnen uitmaken is hij geen racist, homofoob e.d.), begrijpend (tot nu toe wel). By the way, heb ik al gezegd dat hij een voetballer is? Voetballen is een groot pluspunt bij mij!

Anyway, dat is mijn crush, en ik kan maar niet genoeg benadrukken dat het MAAR een crush is. Verwacht dus niet dat ik alles zou doen om zijn vriendin te worden (hij is bezet trouwens), zo ben ik niet. Om te voorkomen dat ik er echt verliefd op word, heb ik besloten mijzelf op de markt te brengen, terug op het paard te kruipen, mijn vislijn uit te gooien. Dus, heb ik drie (mogelijke) dates op mijn agenda staan. Numero uno: S.S., flik in wording, date is gepland op mijn verjaardag (15 december). Vervolgens, date nummer twee, die hoogstwaarschijnlijk in de kerstvakantie zal plaatsvinden, is met B.V.K., toekomstig producer (en zonder twijfel een goede). En de laatste date (die eigenlijk niet zo vast ligt) is een blind date (ik weet eigenlijk al dingen over de date in kwestie, sorry I cheated ) met een vriend van L.H. Hoe dan ook, voor zover ik weet zullen deze dates heel goed verlopen. Wel, at least I hope so. Maar op zich maakt het niet uit of het werkt met mijn dates of mijn crush. Ik ben blij om single te zijn. Genieten van het leven, snapte? “Liever single door het leven, dan in een relatie zonder uitwegen.” 

P.S. Crush, als je dit leest (en ik weet dat je het zal lezen), en je beseft dat hem om jou gaat, geef een subtiele hint. Of zwijg. Neen zeg toch maar iets! Neenee zwijg! Neen spreek! Of neen… Neen kies zelf maar wat je ermee doet.

Birthday countdown: 11 days left!

04-12-2012 om 16:28 geschreven door AngelaJ  

Zondagavond was ik naar mijn dagelijkse portie series aan het kijken. Deze keer stond Smallville op het menu. Voor wie deze serie niet kent: Smallville gaat over de tienerjaren van Clark Kent (aka Superman). Zeker een aanrader, tenzij je een diehard-fan bent van Superman (zoals mij), in dat geval ga je je vreselijk ergeren aan de fouten in het verhaal, zoals het effect van kryptoniet op mensen (voor de duidelijkheid: deze is onbestaand). Anyway, er kwam een beeld van Clark met zijn beste vriendin Chloe en toen bedacht ik mij: ‘mmhh, de eerste keer dat ik die zag dacht ik dat ik haar nooit zou afkunnen, maar nu kan ik haar aanwezigheid in de serie toch appreciëren’. Toen ik mij iets later klaarmaakte om te gaan slapen vroeg ik mij af, wat is de eerste indruk die ik achtergelaten heb op mijn vrienden? En vandaag begon dus mijn kleine ‘onderzoekje’ naar eerste indrukken.

Mijn eerste slachtoffers: L.H. en A.V.G. Mijn twee goede ‘schoolkameraden’. Man, toen ik die vraag op hun afvuurde kreeg ik nogal een reactie, spijtig genoeg niet zoals ik hoopte. In plaats van hun gedachten de vrije loop te laten gaan over de eerste indruk die ik heb achter gelaten, waren ze aan het discussiëren over de indrukken die zij op elkaar achterlieten. Precies een getrouwd koppel als je het mij vraagt. “Drugsverslaafd” “Seks geobsedeerd” “Raar” enzovoort. Er kwam geen einde aan. En de indruk die ik achterliet? ROKER. Nou, bedankt? 

Uiteraard, twee personen zijn niet representatief, dus ging mijn onderzoek verder. En wat kwam er uit de bus? Angela lijkt iemand die graag studeert (ver van ), is redelijk knap (kan ik inkomen ), is doenbaar (jeweetwel) en last but not least een roker. Achja, iemand zei mij ooit: “Ochtendstond geeft nen assenbak in de mond”. Elke roker heeft zijn ochtendsigaretje nodig. Maar dit zijn enkel dingen gebaseerd op mijn uiterlijk. Na een eerste gesprek dachten de meesten dat ik grappig, redelijk rustig, lief, leuk om mee om te gaan, beetje verlegen (dat is om losers af te weren ), eerlijk en braaf (NOT) ben. Wel, jullie weten wat ze zeggen over eerste indrukken…

Puur uit nieuwsgierigheid (ik ben een vrouw, dat mag) heb ik ook gevraagd hoe deze mensen nu over mij denken. Een pak meer negatieve aspecten tussen, grotendeels dankzij mijn zus. Maar mijn vrienden/de mensen die mij genoeg hebben gesproken om mijn ware ik te hebben gezien vinden dat ik lief ben (met momenten), assertief kan zijn, zéér mondig uit de hoek kan komen (ik heb voor alles een uitleg), alsook slim, humoristisch, oprecht, vriendelijk, bezorgd (veel te veel), begrijpend, spontaan, sociaal, stijlvol (very stylish if you ask me) en het beste dat ik te horen kreeg: CHILL.  Niet slecht hé? Oh ja, de negatieve punten… Volgens sommigen, en met sommigen bedoel ik in het bijzonder mijn zus, ben ik koppig (niet zozeer negatief, ik zie dat meer als niet opgeven), grof, dramatisch, opvliegend en een boerin. Nou ja, wie zoekt die vindt hé, uitdagen is erom vragen zeg ik altijd.

En dan nu de conclusies uit mijn onderzoek. *tromgeroffel* Uit mijn onderzoek heb ik geleerd dat mannen afgaan op uiterlijke kenmerken zoals de manier waarop je ruikt, kleed, loopt e.d. (verklaart waarom er zo vaak knap tussenstaat, of zelfs doenbaar) Als ze na een eerste gesprek merken dat je anders bent dan hoe zij dachten dat je ging zijn, dan is er weinig kans dat ze nog lang blijven hangen. Zo niet: proficiat, een vriendje bij! Bij vrouwen ligt het anders. Wat blijkt: vrouwen gaan af op het eerste gesprek dat ze met je voeren. Wij vrouwen, beslissen pas hoe we over je denken na een eerste gesprek. Daarom dat er bij mij dus vriendelijk, lief en braaf tussenstaat. Kan ook moeilijk anders, de eerste keer dat je mij spreekt ben ik altijd vriendelijk. Wacht tot jullie me kennen, jullie zullen snel merken dat ik alles behalve een braveke ben. Maar onthoud, the first impression is not the last chance to make a good impression.  

Birthday countdown: 12 days left!

-    

03-12-2012 om 21:33 geschreven door AngelaJ  

Bloed, zweet en tranen. Kleine samenvatting van mijn leven. Mijn naam is Angela en ik leef in het kleine België. Je leest het goed: België, een land, verscheurd door meningsverschillen en diverse culturen. Hoe vaak heb ik mij wel niet afgevraagd waar sommige Belgen zich mee bezighouden. Een mens is een mens, of die nu zwart, wit, geel of groen met roze bollekes is. Maar daar wou ik het niet over hebben.

02-12-2012 om 22:26 geschreven door AngelaJ